We never talked about school as the

We never talked about school as the ticket to a future. School, for me, wasn’t about classwork. I was given 25 cents and a free lunch ticket five times a week. My mama signed on the dotted line to make sure I got the lunch as I needed it. I was in classrooms, but I wasn’t there to learn how to write or read or even speak. Being unable to verbally formulate what it was I was feeling inside kept me angry. I was in a classroom full of — for the most part — mentally challenged students. But I wasn’t better than them. Teachers handed out worksheets I couldn’t comprehend. When it came time for me to read, I wanted to hide; I was ready to vomit almost all the time. I cried constantly — not literally; my tears fell inside me. I was 13 years old, but I already hated being who I was.Read more: My Teacher Shamed a Dyslexic and Illiterate Me. Now I’m an Author | True Story

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราไม่เคยพูดคุยเกี่ยวกับโรงเรียนเป็นตั๋วไปในอนาคต โรงเรียน ฉัน ไม่เกี่ยวกับ classwork ฉันได้รับ 25 เซนต์ และบัตรอาหารกลางวันฟรีห้าครั้งต่อสัปดาห์ มาม่าของฉันลงบนเส้นที่ให้แน่ใจว่า ได้อาหารกลางวันฉันต้องการมัน ผมอยู่ในห้องเรียน แต่ไม่ค่อยมีเพื่อเรียนรู้วิธีการเขียนอ่าน หรือพูดได้ การกำหนดถึงสิ่งที่มันเป็นฉันรู้สึกภายในสามารถเก็บฉันโกรธ ผมอยู่ในห้องเรียนเต็ม — ส่วนใหญ่ — ใจท้าทายนักเรียน แต่ฉันไม่ได้ดีกว่าพวกเขา ครูที่ยื่นออกมาแผ่นฉันไม่เข้าใจ เมื่อมันมาเวลาอ่าน พระยานริศซ่อน ผมพร้อมที่จะอาเจียนเกือบตลอดเวลา ข้าตลอดเวลา — ไม่อย่างแท้จริง น้ำตาของฉันตกภายในฉัน ผมอายุ 13 ปี แต่ผมแล้วขี้เกียจอยู่ที่ ผม อ่านเพิ่มเติม: ครูของฉัน Shamed Dyslexic ตัวและ Illiterate me ตอนนี้ผมผู้เขียน | เรื่องจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราไม่เคยพูดคุยเกี่ยวกับโรงเรียนเป็นตั๋วไปในอนาคต โรงเรียนสำหรับฉันไม่ได้เกี่ยวกับแฮสติ้ง ผมได้รับ 25 เซนต์และตั๋วอาหารกลางวันฟรีห้าครั้งต่อสัปดาห์ แม่ของฉันลงนามในเส้นประเพื่อให้แน่ใจว่าผมได้รับประทานอาหารกลางวันเป็นฉันจำเป็นต้องใช้มัน ผมอยู่ในห้องเรียน แต่ผมก็ไม่ได้มีการเรียนรู้วิธีการเขียนหรืออ่านหรือได้พูด ไม่สามารถที่จะกำหนดด้วยวาจาว่ามันคืออะไรผมรู้สึกภายในทำให้ฉันโกรธ ผมอยู่ในห้องเรียนเต็มไปด้วย - ส่วนใหญ่ - นักเรียนท้าทายจิตใจ แต่ผมก็ไม่ได้ดีกว่าพวกเขา ครูแจกแผ่นผมไม่สามารถเข้าใจ เมื่อมันถึงเวลาที่ผมจะอ่านผมอยากจะซ่อน; ผมพร้อมที่จะอาเจียนเ​​กือบตลอดเวลา ฉันร้องไห้ตลอดเวลา - ไม่ได้อย่างแท้จริง; น้ำตาของฉันลดลงในตัวฉัน ผมอายุ 13 ปี แต่ฉันเกลียดอยู่แล้วเป็นคนที่ผม was.Read เพิ่มเติมได้ที่: ครูของฉันกระดากอาย Dyslexic และฉันไม่รู้หนังสือ ตอนนี้ฉันเขียน | เรื่องจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราไม่เคยคุยกันเรื่องโรงเรียนเป็นตั๋วเพื่ออนาคต ที่โรงเรียน ฉัน ไม่ใช่ แฮสติ้ง . ฉันได้รับ 25 เซนต์ และอาหารกลางวันฟรีตั๋วห้าครั้งต่อสัปดาห์ แม่เซ็นชื่อเพื่อให้แน่ใจว่าฉันมีอาหารกลางวันที่ฉันต้องการมัน ฉันอยู่ที่ห้องเรียน แต่ฉันไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อเรียนรู้วิธีการเขียน หรืออ่าน หรือแม้แต่พูดไม่สามารถใช้วาจาสร้างสิ่งที่มันเป็นผมรู้สึกข้างในทำให้ผมโกรธ ผมอยู่ในชั้นเรียนเต็ม - ส่วน - ท้าทายที่สุดใจนักเรียน แต่ฉันก็ไม่ได้ดีกว่าเขา ครูแจกแผ่น ผมไม่สามารถเข้าใจได้ เมื่อมันถึงเวลาสำหรับผมที่จะอ่าน ฉันต้องการซ่อน ผมพร้อมที่จะอ้วกเกือบตลอดเวลา ผมร้องไห้ตลอดเวลา - ไม่หมาย ;น้ำตาของฉันอยู่ในตัวฉัน ผมอายุ 13 ปี แต่ฉันเกลียดที่ฉันเป็นใคร อ่านเพิ่มเติม : ครูอายเป็นคนไม่รู้หนังสือ และความจำไม่ค่อยดีอะค่ะ ตอนนี้ผมเป็นผู้เขียน | เรื่องจริง