Why is English so poor in Thailand?

Why is English so poor in Thailand?
Students are simply just not 'taught' here

Updated: 12th Aug 2015 (first posted: 30th Nov 2013)
Recently I read with considerable interest an article on The Nation website that stated that adults in Thailand are ranked 55th from a list of 60 countries on their English proficiency skills.

My observations
From what I have seen as an English teacher working in government secondary schools here in Thailand over the last 10 years I must say that I'm not surprised and actually relieved that someone else is aware of how bad the situation here really is. But it begs the question: with all the emphasis and effort on employing native English speakers to teach English language lessons throughout Thailand, why then is Thailand so far down the ladder?

It's interesting that at a time when we are inundated with messages about how Thailand is "Ready for ASEAN" every other ASEAN nation ranks above Thailand for English proficiency, even countries that Thai people look down their noses at, such as Myanmar and Laos

How can this be? Are these countries all achieving something superior to Thailand with their limited budgets? Are they attracting "better" English teachers by offering higher salaries and better ‘perks'? The answer, I believe, has more to do with how students learn in Thailand and not the teaching being offered by foreign teachers.

I am constantly amazed at how many year 12 students (Muttayom 6) find it almost impossible to speak even the simplest English sentences. These young people who have been ‘learning' English for approximately 10 years are unable to even answer the simple question, "Where are you going?"

Obviously I am making an enormous generalisation here but it seems that the older a student is in Thailand, the worse their English language proficiency is. A stroll around any Thai government school will reveal why this is.

A flawed system
Thai students are not ‘taught' by their Thai teachers. As an outsider it's easy to come to this country and criticise aspects of Thai life that don't ‘measure up' to what we have back home. I don't wish to sound rude, arrogant or even racist, but it is a fact that the government-funded education system in Thailand is totally teacher-centred and revolves around students copying ‘information' from either a blackboard/whiteboard or from handouts.

Incredibly, the Thai teachers never question this, never wonder if this method is beneficial or effective and is used as a method of ‘teaching' in every subject. When the students are eventually tested they are asked what they can remember, not what they know.

In Thailand there does not seem to be any understanding of the enormous difference between these two. English is, of course, no different. For example, students can remember what the phrasal verb "take off" means but are totally incapable of using it when speaking or writing. I have a couple of stories to illustrate how ‘teaching' is done here.

My first school teaching position was in Phuket and there were children from primary and secondary levels being ‘taught' there. I was teaching the secondary students and I was interested to see how Thai teachers taught the younger ones in the primary level.

One of the primary teachers was a lovely, friendly lady called khun Dang and I went and observed one of her classes when I had some free time. She was in charge of a room full of 50 grade 2 pupils who were totally out of control until khun Dang began copying a large section of text from the textbook that every pupil happened to already have on their desks.

Going through the motions
As soon as khun Dang stood up, the boys and girls all began to copy whatever she wrote into their notebooks. When khun Dang had finished she sat down at her tiny desk at the front corner of the room and simply sat there looking totally bored and disinterested.

One by one the students would finish their copying and bring their notebooks up to khun Dang's desk where she would tick and sign their work with a red pen whilst not even looking at what the children had written. Then the students would go back to their desks and resume playing/fighting/dancing, etc.

With perfect timing the last student had their book ‘marked' just as the lesson finished and khun Dang stood up and walked out of the room. Suffice to say, I was absolutely gobsmacked.

Recently I was teaching at a secondary school in Nonthaburi and I arrived to my classes to find that all my grade 11 (Muttayom 5) students were busily copying words into their notebooks. I was not overly concerned about this because (a) this happens in almost every class that I teach and (b) no matter what I say or what I do it is impossible to stop Thai students doing work from other subjects in my lessons without them resenting me.

On this occasion, however, it was the same information being copied for all of my grade 11 classes and even my best students were doing it. I was able to ask them what they were copying and this is what I discovered: every student was told by their science teacher to copy every word from a six-page handout (which contained information about health and nutrition) into their notebooks. If they did this then they would receive 6 points towards their end-of-semester score.

You can't fool the students
I taught six grade 11 classes with an average of 45 students per class. That's 270 students and a total of 1,620 pages copied into their notebooks. I asked my students (the ones who understood my questions and were able to answer me) if (a) they honestly thought that their teacher would sit down and read 1,620 pages of hand-copied notes to make sure they had been copied correctly and (b) if they thought they had learnt anything from this exercise at all.

They were honest enough to tell me that they did not even read what they were copying, merely transcribing letters and words and that they hated the exercise and had no respect for their teacher. The teacher had copied the text from the internet, printed it off and given the resultant 6 pages to each of her students.

If I had the temerity to do that for one of my classes, I would have quite deservedly been sacked, no question. I wondered what the teacher's lesson plan must have looked like but that's neither here nor there.

Obviously these are only two isolated incidents and I do not wish to appear that I am critical of every Thai teacher in Thailand. My point with these two stories is that from my experience it is the Thai education system and the way that Thai children are taught which is the biggest reason why their English language skills (and no doubt the skills that we take for granted in their other subjects) are so appallingly low.

Thai children are not encouraged to question anything in class. Walk past a Thai lesson in progress and you will rarely if ever see a student with their hand raised (unless they want to go to the toilet, which is often).

Thai children are not curious about the world around them, they do not wonder about things. They are aware, for example, that there are such things as British English and American English - but they never ask why. They accept everything they are told and that's it.

By the time Thai students reach native English teachers in a classroom situation they have been programmed to sit on their hard, wooden chairs at their tiny wooden desks and to magically absorb whatever comes from their teacher.

When we present a model of English in the board the students are unable to process the information and use it in a way that we take for granted. They are only able to copy words without thinking and this, of course, is no way to master a foreign language.

Unless the authorities in Thailand seriously consider totally overhauling the way Thai children are educated in Thailand, encouraging inquisitive young minds and nurturing young talent the English proficiency in particular in Thailand will always be appallingly low and the country will be the laughing stock of ASEAN when it eventually joins it.

Tony Mitchell

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทำไมเป็นภาษาอังกฤษไม่ดีดังนั้นในประเทศไทยนักเรียนมีแค่เพียงไม่ 'สอน' นี่ปรับปรุงเมื่อ: 12 2015 aug (ลงครั้งแรก: 30 2013 พ.ย.)เมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันอ่าน ด้วยสนใจมากบทความบนเว็บไซต์ประชาชาติที่ระบุว่า ผู้ใหญ่ในประเทศไทยมีการจัดอันดับ 55th จากรายการของ 60 ประเทศในทักษะภาษาอังกฤษของพวกเขาข้อสังเกตของฉันจากสิ่งที่ผมเห็นเป็นครูภาษาอังกฤษที่ ทำงานในโรงเรียนมัธยมรัฐบาลที่นี่ในประเทศไทยมากกว่า 10 ปีต้องพูดว่า ฉันไม่ประหลาดใจ และปลดปล่อยจริงใครว่าทราบดีว่าสถานการณ์ที่นี่จริง ๆ ได้ แต่มันรู้สึกคำถาม: ความสำคัญและความพยายามในการใช้ภาษาอังกฤษสอนบทเรียนภาษาอังกฤษทั่วประเทศไทย ทำไมแล้ว เป็นไทยจนลงบันไดมันเป็นที่น่าสนใจที่ครั้งเมื่อเราถูกครอบ ด้วยข้อความว่าประเทศไทยเป็น "พร้อมสำหรับอาเซียน" ทุกประเทศอาเซียนอื่น ๆ อันดับข้างต้นไทยสำหรับภาษาอังกฤษ แม้แต่ประเทศที่คนไทยดู noses ของพวกเขาที่ พม่าและลาวนี้ได้อย่างไร ประเทศเหล่านี้ทั้งหมดบรรลุบางสิ่งบางอย่างที่เหนือกว่าไทย ด้วยงบประมาณที่จำกัดของพวกเขา พวกเขาดึงดูดความสนใจของครู "ดีกว่า" โดยเสนอเงินเดือนที่สูงกว่าและดีกว่า 'perks' ตอบ ผม มีเพิ่มเติมจะทำอย่างไรนักเรียนในประเทศไทยและไม่สอนการนำเสนอ โดยครูสอนฉันประหลาดใจอย่างต่อเนื่องในปีที่ 12 จำนวนนักเรียน (Muttayom 6) พบว่าเกือบเป็นไปไม่ได้พูดถึงง่ายภาษาอังกฤษประโยค คนหนุ่มสาวเหล่านี้ที่มีการ 'เรียน' ภาษาอังกฤษประมาณ 10 ปี ไม่ได้ตอบคำถามเรื่อง "คุณจะไปไหน"ชัดทำเป็น generalisation มหาศาลที่นี่ แต่ดูเหมือนว่า เป็นนักเรียนเก่าในประเทศไทย มีทักษะทางภาษาอังกฤษของพวกเขาที่แย่ เดินรอบโรงเรียนรัฐบาลใดจะเปิดเผยเหตุผลนี้ระบบ flawedนักเรียนไทยจะไม่ 'สอน' โดยครูไทยของพวกเขา เป็นบุคคลภายนอกที่ ได้มาประเทศนี้ และ criticise ด้านของชีวิตไทยที่ไม่ 'วัดค่า' สิ่งที่เราได้กลับบ้าน ฉันไม่ต้องการเสียงหยาบ หยิ่ง หรือแม้แต่เหยียดสีผิว แต่มันเป็นความจริงที่ว่า ระบบการศึกษาที่ได้รับการสนับสนุนรัฐบาลในประเทศไทยทั้งหมดครูศูนย์กลาง และ revolves รอบนักเรียนคัดลอก 'ข้อมูล' จากทั้งกระดานดำ/แบบออนไลน์ หรือ จากเอกสารประกอบคำบรรยายอย่างเหลือเชื่อ ครูไทยไม่เคยคำถามนี้ ไม่เคยสงสัยว่า ถ้า วิธีนี้เป็นประโยชน์ หรือมีประสิทธิภาพ และใช้วิธี 'สอน' ในทุกเรื่อง เมื่อมีทดสอบนักเรียนในที่สุด พวกเขาจะถามสิ่งที่พวกเขาสามารถจำ ไม่สิ่งที่พวกเขารู้ในไทย มีไม่ดูเหมือน จะมีความเข้าใจความแตกต่างมหาศาลระหว่างสอง ภาษาอังกฤษได้ แน่นอน ไม่แตกต่าง ตัวอย่าง นักเรียนสามารถจดจำสิ่ง phrasal verb "ถอด" ความหมาย แต่เป็นหมันทั้งหมดใช้เมื่อพูด หรือเขียน ฉันมีคู่ของเรื่องราวการแสดงว่า 'สอน' ทำได้ที่นี่โรงเรียนแรกของฉันสอนตำแหน่งอยู่ในภูเก็ต และมีเด็กจาก 'นักเรียน' มีระดับหลัก และรอง ยนการสอนนักเรียนรอง และผมสนใจดูครูไทยวิธีสอนคนอายุในระดับประถมครูหลักอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นสุภาพสตรีน่ารัก มิตรเรียกว่าคุณแดง และฉันไป และสังเกตเรียนอย่างใดอย่างหนึ่งเมื่อมีเวลาฟรี เธอชอบห้องพักของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 50 คนทั้งหมดออกจากการควบคุมจนกระทั่งคุณเริ่มแดงส่วนใหญ่ของข้อความคัดลอกจากหนังสือที่นักเรียนทุกที่เกิดขึ้นให้เรียบร้อยบนโต๊ะของพวกเขาซี้ซั้วทันทีที่คุณแดงยืนขึ้น เด็กชายและหญิงทั้งหมดเริ่มการคัดลอกสิ่งที่เธอเขียนลงในสมุดบันทึกของพวกเขา คุณแดงก็เสร็จ เธอนั่งลงที่โต๊ะของเธอเล็ก ๆ ที่มุมด้านหน้าของห้อง และก็นั่งมองสถาปัตยกรรม และเบื่อทั้งหมดโดยนักเรียนจะเสร็จสิ้นการคัดลอก และนำสมุดที่บันทึกถึงโต๊ะของคุณแดงที่เธอจะขีด และลงทำงาน ด้วยปากกาสีแดงในขณะที่ไม่ได้มองสิ่งที่เด็ก ๆ ได้เขียน แล้ว นักเรียนจะกลับไปที่โต๊ะของพวกเขา และกลับมาเล่น/ต่อสู้/เต้นรำ ฯลฯกับช่วงเวลาที่เหมาะสม นักเรียนล่าสุดมีหนังสือของพวกเขา 'เครื่องหมาย' เหมือนบทเรียนเสร็จแล้ว และคุณแดงยืนขึ้น และเดินออกไปนอกห้อง พอเพียงที่จะพูดว่า ผมจริง ๆ gobsmackedเมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันถูกสอนในโรงเรียนมัธยมในนนทบุรี และฉันถึงฉันสอนหาว่า ทุกเกรด 11 (Muttayom 5) นักเรียนของผมถูกสร้างคัดลอกคำลงในสมุดบันทึกของพวกเขา ผมไม่กังวลมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้เนื่องจาก (ก) นี้เกิดขึ้น ในเกือบทุกชั้นที่ได้สอน และ (ข) ไม่ ว่าสิ่งที่ฉันพูด หรือสิ่งที่ฉันทำมันไม่หยุดนักเรียนไทยที่ทำงานจากเรื่องอื่น ๆ ในบทของฉันโดยไม่ได้ resenting ฉันในโอกาสนี้ อย่างไรก็ตาม ก็คัดลอกของฉันชั้น 11 ชั้นข้อมูลเดียวกัน และแม้แต่นักเรียนของผมดีที่สุดได้ทำมัน ผมต้องขอให้สิ่งที่พวกเขาถูกคัดลอก และเป็นสิ่งที่พบ: นักเรียนทุกที่บอก โดยครูวิทยาศาสตร์การคัดลอกทุกคำบรรยาย 6 หน้า (ซึ่งประกอบด้วยข้อมูลเกี่ยวกับสุขภาพและโภชนาการ) ลงในสมุดบันทึกของพวกเขา ถ้าพวกเขาไม่ได้นี้ แล้วพวกเขาจะได้รับ 6 คะแนนต่อคะแนนปลายภาคของพวกเขาคุณไม่สามารถหลอกนักเรียนผมสอนหกชั้น 11 ชั้น โดยเฉลี่ย 45 นักเรียนต่อห้องเรียน ที่มีนักเรียน 270 และจำนวน 1620 หน้าคัดลอกลงในสมุดบันทึกของพวกเขา ถามนักเรียนของผม (คนที่เข้าใจคำถามของข้าพเจ้า และสามารถให้คำตอบฉัน) ถ้า (ก) ผู้สุจริตอย่างคิดว่า ครูจะนั่งลง และอ่าน 1620 หน้ามือคัดลอกบันทึกย่อให้แน่ใจว่าพวกเขาได้รับการคัดลอกอย่างถูกต้อง และ (ข) ถ้าพวกเขาคิดว่า พวกเขาได้เรียนอะไรจากนี้ออกกำลังกายที่พวกซื่อสัตย์พอที่จะบอกว่า พวกเขาได้ไม่ได้อ่านสิ่งที่พวกเขาได้คัดลอก วรรณยุกต์เพียงจดหมาย และคำ และว่า พวกเขาขี้เกียจออกกำลังกาย และมีการไม่เคารพครู ครูมีการคัดลอกข้อความจากอินเทอร์เน็ต พิมพ์ออก และหน้า 6 ผลแก่นักเรียนของเธอแต่ละถ้าผม temerity ที่หนึ่งของชั้นเรียนของฉัน ฉันจะมีค่อนข้าง deservedly ถูกไล่ออก คำถามไม่ ผมแปลกใจว่า อะไรแผนบทเรียนที่ครูต้องมีเหมือน แต่ก็ไม่ nor มีแน่นอนมีปัญหาเพียงสองแยก และฉันไม่ต้องการปรากฏ ว่า ฉันสำคัญของครูไทยทุกประเทศ จุดของฉันกับเรื่องราวเหล่านี้สองเป็นว่า จากประสบการณ์ของฉัน มันเป็นวิธีที่เด็กไทยได้เรียนรู้เรื่องซึ่งเป็นเหตุผลที่ใหญ่ที่สุดทำไมทักษะภาษาอังกฤษของพวกเขา (และไม่มีทักษะที่เราใช้สำหรับมอบให้ในเรื่องของพวกเขา) มีเพื่อ appallingly ต่ำ และระบบการศึกษาไทยเด็กไทยไม่ให้คำถามอะไรในชั้นเรียน เดินผ่านมาเรียนไทยในความคืบหน้าและคุณจะไม่ค่อยถ้าเคยดูนักเรียน ด้วยมือของพวกเขายก (ยกเว้นว่าพวกเขาต้องการไปห้องน้ำ ซึ่งเป็น)เด็กไทยไม่อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับโลกรอบ ๆ พวกเขา พวกเขาไม่สงสัยเกี่ยวกับสิ่งนั้น พวกเขาได้ตระหนักถึง เช่น ว่า มีสิ่งต่าง ๆ เช่นภาษาอังกฤษแบบอังกฤษและอังกฤษ - แต่พวกเขาไม่เคยถามว่า ทำไม พวกเขายอมรับทุกอย่างที่จะบอก และโดยเวลานักเรียนไทยถึงครูภาษาอังกฤษในสถานการณ์ที่ห้องเรียนพวกเขาได้ถูกตั้งโปรแกรมนั่งบนเก้าอี้ของหนัก ไม้โต๊ะไม้เล็ก ๆ ของพวกเขา และทำให้แขกซับเพียงมาจากครูเมื่อเรานำเสนอรูปแบบของภาษาอังกฤษในคณะกรรมการนักเรียน ไม่สามารถประมวลผลข้อมูล และใช้วิธีที่เราใช้สำหรับมอบให้ พวกเขามีการคัดลอกคำลอย ๆ และ แน่นอน จึงไม่หลักภาษาต่างประเทศเว้นแต่เจ้าหน้าที่ในไทยพิจารณาอย่างจริงจังทั้งหมด overhauling แบบที่มีศึกษาเด็กไทยในประเทศไทย ส่งเสริมจิตใจที่เด็กอยากรู้อยากเห็น และ nurturing พรสวรรค์อ่อนภาษาอังกฤษโดยเฉพาะในประเทศไทยจะมี appallingly และประเทศจะหุ้น laughing ของอาเซียนเมื่อในที่สุดรวมเรื่องMitchell โทนี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทำไมเป็นภาษาอังกฤษไม่ดีดังนั้นในประเทศไทยได้หรือไม่นักเรียนจะได้เพียงแค่ไม่ได้ 'สอน' ที่นี่เมื่อ: 12 สิงหาคม 2015 (โพสต์ครั้งแรก: 30 พฤศจิกายน 2013) เมื่อเร็ว ๆ นี้ผมอ่านที่มีความสนใจมากบทความเกี่ยวกับเว็บไซต์เนชั่นที่ระบุว่าผู้ใหญ่ในประเทศไทยมีการจัดอันดับ 55 จากรายชื่อของ 60 ประเทศในทักษะความสามารถของพวกเขาเป็นภาษาอังกฤษ. การสังเกตของฉันจากสิ่งที่ผมได้เห็นในฐานะที่เป็นครูสอนภาษาอังกฤษที่ทำงานในโรงเรียนมัธยมของรัฐบาลในประเทศไทยในช่วง 10 ปีที่ผ่านมาผมต้องบอกว่าผมไม่ประหลาดใจและโล่งใจจริงว่า คนอื่นจะรู้ว่าไม่ดีสถานการณ์ที่นี่คือเรื่องจริง แต่มัน begs คำถาม: มีทั้งหมดเน้นและความพยายามในการใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาพื้นเมืองที่จะสอนบทเรียนภาษาอังกฤษทั่วประเทศแล้วทำไมประเทศไทยเพื่อให้ห่างไกลลงบันไดมันน่าสนใจว่าในช่วงเวลาที่เรามีน้ำท่วมด้วยข้อความเกี่ยวกับวิธีการที่ประเทศไทยคือ "พร้อมสำหรับอาเซียน" ทุกประเทศอาเซียนอื่น ๆ อันดับเหนือประเทศไทยภาษาอังกฤษแม้ประเทศที่คนไทยมองลงมาที่จมูกของพวกเขาเช่นพม่าและลาววิธีนี้สามารถ? ประเทศเหล่านี้เป็นสิ่งที่ทุกคนประสบความสำเร็จเหนือกว่าให้กับประเทศไทยที่มีงบประมาณ จำกัด ของพวกเขา พวกเขาดึงดูด "ดี" ครูสอนภาษาอังกฤษโดยนำเสนอเงินเดือนที่สูงขึ้นและดีกว่า 'อภิสิทธิ์'? คำตอบผมเชื่อว่ามีมากขึ้นจะทำอย่างไรกับนักเรียนได้เรียนรู้ในประเทศไทยและไม่ได้การเรียนการสอนที่นำเสนอโดยครูชาวต่างประเทศ. ฉันประหลาดใจอย่างต่อเนื่องที่ว่าหลายปีที่ 12 นักเรียน (Muttayom 6) พบว่ามันเกือบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะพูดแม้กระทั่งภาษาอังกฤษง่าย ประโยค เหล่าคนหนุ่มสาวที่ได้รับการเรียนรู้ภาษาอังกฤษประมาณ 10 ปีไม่สามารถที่จะได้ตอบคำถามง่ายๆว่า "คุณจะไปไหน" เห็นได้ชัดว่าฉันกำลังทำทั่วไปอย่างมากที่นี่ แต่ดูเหมือนว่าพี่นักเรียนในประเทศไทย ที่เลวร้ายกว่าความสามารถทางภาษาอังกฤษของพวกเขาคือ เดินเล่นรอบโรงเรียนรัฐบาลไทยจะแสดงให้เห็นว่าทำไมถึงเป็น. ระบบข้อบกพร่องนักเรียนไทยไม่ได้ 'สอนโดยครูชาวไทย ในฐานะที่เป็นบุคคลภายนอกมันเป็นเรื่องง่ายที่จะมาถึงประเทศนี้และวิจารณ์แง่มุมของชีวิตคนไทยที่ไม่ได้ 'วัด' กับสิ่งที่เราได้กลับบ้าน ฉันไม่อยากให้เสียงหยาบคายหยิ่งหรือแม้กระทั่งชนชั้น แต่มันเป็นความจริงที่ว่าระบบการศึกษาของรัฐบาลในประเทศไทยมีทั้งหมดครูเป็นศูนย์กลางและหมุนรอบนักเรียนคัดลอกข้อมูลจากทั้งไวท์บอร์ดกระดานดำ / หรือจากเอกสารประกอบคำบรรยาย . อย่างไม่น่าเชื่อที่ครูภาษาไทยไม่เคยตั้งคำถามนี้ไม่เคยสงสัยว่าวิธีนี้จะเป็นประโยชน์หรือที่มีประสิทธิภาพและถูกนำมาใช้เป็นวิธีการของ 'การเรียนการสอนในทุกเรื่อง เมื่อนักเรียนจะถูกทดสอบในที่สุดพวกเขาจะถามสิ่งที่พวกเขาสามารถจำไม่ได้สิ่งที่พวกเขารู้ว่า. ในประเทศไทยมีไม่ดูเหมือนจะเป็นความเข้าใจใด ๆ ของความแตกต่างอย่างมากระหว่างคนทั้งสอง ภาษาอังกฤษของหลักสูตรที่ไม่แตกต่างกัน ยกตัวอย่างเช่นนักเรียนสามารถจดจำสิ่งกริยาวลี "ถอด" หมายถึง แต่มีความสามารถทั้งหมดของการใช้มันเมื่อพูดหรือเขียน ฉันมีสองเรื่องที่แสดงให้เห็นถึงวิธีการที่ 'สอน' จะทำที่นี่ก. ตำแหน่งสอนโรงเรียนแรกของฉันคือในจังหวัดภูเก็ตและมีเด็กระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษาที่ถูก 'สอน' มี ผมได้รับการเรียนการสอนนักเรียนระดับมัธยมศึกษาและผมมีความสนใจที่จะดูว่าไทยครูผู้สอนคนที่อายุน้อยในระดับประถมศึกษา. หนึ่งในครูผู้สอนระดับประถมศึกษาเป็นที่น่ารักผู้หญิงที่เป็นมิตรที่เรียกว่าคุณแดงและฉันไปและตั้งข้อสังเกตหนึ่งในชั้นเรียนของเธอเมื่อฉันได้ เวลาว่าง เธออยู่ในความดูแลของห้องที่เต็ม 50 ชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 นักเรียนที่มีทั้งหมดออกจากการควบคุมจนคุณแดงเริ่มการคัดลอกส่วนใหญ่ของข้อความจากตำราเรียนที่นักเรียนทุกคนที่เกิดขึ้นกับมีอยู่แล้วในโต๊ะของพวกเขา. จะผ่านการเคลื่อนไหวทันทีที่คุณแดงยืนขึ้นเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงทุกคนเริ่มที่จะคัดลอกสิ่งที่เธอเขียนลงในสมุดบันทึกของพวกเขา เมื่อคุณแดงเสร็จเธอนั่งลงที่โต๊ะเล็ก ๆ ของเธอที่มุมด้านหน้าของห้องและก็นั่งอยู่ที่นั่นมองทั้งหมดเบื่อและไม่สนใจ. หนึ่งโดยหนึ่งในนักเรียนที่จะจบการคัดลอกและนำโน๊ตบุ๊คของพวกเขาขึ้นอยู่กับคุณโต๊ะแดงที่เธอจะ ติ๊กและเข้าสู่ระบบการทำงานของตนด้วยปากกาสีแดงในขณะที่ไม่ได้มองหาสิ่งที่เด็กได้เขียน จากนั้นนักเรียนจะกลับไปที่โต๊ะของพวกเขาและกลับมาเล่น / การต่อสู้ / การเต้นรำและอื่น ๆด้วยเวลาที่สมบูรณ์แบบของนักเรียนที่ผ่านมาได้มีหนังสือของพวกเขา 'ทำเครื่องหมาย' เช่นเดียวกับบทเรียนสำเร็จรูปและขุนแดงลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากห้อง พอจะพูดผมเป็นอย่าง gobsmacked. เมื่อเร็ว ๆ นี้ผมได้รับการเรียนการสอนที่โรงเรียนมัธยมในจังหวัดนนทบุรีและฉันมาถึงชั้นเรียนของฉันที่จะพบว่าทุกเกรดของฉัน 11 (Muttayom 5) นักเรียนได้ยุ่งการคัดลอกคำเป็นโน๊ตบุ๊คของพวกเขา ผมไม่ได้กังวลมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะ (ก) นี้เกิดขึ้นในเกือบทุกระดับที่ผมสอนและ (ข) ไม่ว่าสิ่งที่ผมพูดหรือสิ่งที่ผมทำมันเป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดนักเรียนไทยทำผลงานจากวิชาอื่น ๆ ในการเรียนของฉันโดยที่พวกเขา ขัดขืนฉัน. ในโอกาสนี้อย่างไรก็ตามมันเป็นข้อมูลเดียวกันถูกคัดลอกสำหรับทุกชั้นเรียนของฉัน 11 และแม้กระทั่งนักเรียนที่ดีที่สุดของฉันได้ทำมัน ผมสามารถที่จะขอให้สิ่งที่พวกเขาได้รับการคัดลอกและนี่คือสิ่งที่ผมค้นพบ: นักเรียนทุกคนได้รับการบอกเล่าจากครูวิทยาศาสตร์ของพวกเขาที่จะคัดลอกทุกคำพูดจากเอกสารหกหน้า (ซึ่งมีข้อมูลเกี่ยวกับสุขภาพและโภชนาการ) ลงในสมุดบันทึกของพวกเขา ถ้าพวกเขาทำอย่างนี้แล้วพวกเขาก็จะได้รับ 6 คะแนนต่อคะแนนสิ้นสุดของภาคการศึกษาของพวกเขา. คุณไม่สามารถหลอกนักเรียนผมสอนชั้นประถมศึกษาปีที่หก 11 ชั้นเรียนที่มีค่าเฉลี่ย 45 คนต่อชั้นเรียน นั่นคือ 270 นักเรียนและรวมของ 1,620 หน้าคัดลอกลงในสมุดบันทึกของพวกเขา ผมถามนักเรียนของฉัน (คนที่เข้าใจคำถามของฉันและมีความสามารถที่จะตอบฉัน) ถ้า (ก) พวกเขาตรงไปตรงมาคิดว่าครูของพวกเขาจะนั่งลงและอ่าน 1,620 หน้าของบันทึกมือคัดลอกเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาได้รับการคัดลอกได้อย่างถูกต้องและ ( ข) ถ้าพวกเขาคิดว่าพวกเขาได้เรียนรู้อะไรจากการออกกำลังกายนี้ที่ทุกคน. พวกเขาซื่อสัตย์พอที่จะบอกว่าพวกเขาไม่ได้อ่านสิ่งที่พวกเขาได้รับการคัดลอกเพียงถ่ายทอดตัวอักษรและคำพูดและการที่พวกเขาเกลียดการออกกำลังกายและมีความเคารพในไม่มีของพวกเขา ครู. ครูได้คัดลอกข้อความจากอินเทอร์เน็ตที่พิมพ์ออกและได้รับผล 6 หน้าแต่ละนักเรียนของเธอ. ถ้าฉันมีความอาจหาญที่จะทำอย่างใดอย่างหนึ่งของชั้นเรียนของฉันที่ฉันจะได้รับค่อนข้างสมควรไล่ออกคำถาม ฉันสงสัยว่าแผนการสอนของครูจะต้องได้ดูเหมือน แต่ที่นี่หรือไม่มี. เห็นได้ชัดว่าเหล่านี้เป็นเพียงเหตุการณ์สองเหตุการณ์ที่แยกและฉันไม่ต้องการที่จะปรากฏว่าผมที่สำคัญของครูทุกคนไทยในประเทศไทย จุดของฉันกับทั้งสองเรื่องก็คือว่าจากประสบการณ์ของฉันมันเป็นระบบการศึกษาของไทยและวิธีการที่เด็กไทยได้รับการสอนซึ่งเป็นเหตุผลที่ดีที่สุดว่าทำไมทักษะภาษาอังกฤษของพวกเขา (และไม่ต้องสงสัยเลยทักษะที่เราใช้สำหรับการรับในวิชาอื่น ๆ ของพวกเขา ) จะต่ำเพื่อแสดงออก. เด็กไทยจะไม่ได้รับการสนับสนุนในการตั้งคำถามกับสิ่งที่อยู่ในชั้นเรียน เดินผ่านมาเป็นบทเรียนที่ไทยในความคืบหน้าและคุณจะแทบไม่เคยเห็นนักเรียนที่มีมือของพวกเขายก (ยกเว้นกรณีที่พวกเขาต้องการที่จะไปเข้าห้องน้ำซึ่งมักจะเป็น). เด็กไทยไม่อยากรู้เกี่ยวกับโลกรอบตัวพวกเขาพวกเขาไม่สงสัย เกี่ยวกับสิ่งที่ พวกเขาตระหนักถึงยกตัวอย่างเช่นว่ามีสิ่งต่างๆเช่นอังกฤษและภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน - แต่พวกเขาไม่เคยถามว่าทำไม พวกเขายอมรับทุกอย่างที่พวกเขาจะบอกและที่มัน. ตามเวลาที่นักเรียนไทยถึงครูผู้สอนภาษาอังกฤษในสถานการณ์ในห้องเรียนที่พวกเขาได้รับการตั้งโปรแกรมที่จะนั่งบนอย่างหนักของพวกเขาเก้าอี้ไม้ที่โต๊ะไม้ขนาดเล็กและการดูดซับสิ่งที่น่าอัศจรรย์มาจากครูของพวกเขาเมื่อเรานำเสนอรูปแบบของภาษาอังกฤษในคณะกรรมการนักเรียนไม่สามารถที่จะประมวลผลข้อมูลและใช้มันในทางที่เราจะใช้ในการรับ พวกเขาเป็นเพียงสามารถที่จะคัดลอกคำพูดโดยไม่คิดและนี้แน่นอนเป็นวิธีที่จะโทภาษาต่างประเทศ. ไม่มียกเว้นในกรณีที่หน่วยงานในประเทศไทยพิจารณาอย่างจริงจังโดยสิ้นเชิงรื้อวิธีการที่เด็กไทยได้รับการศึกษาในประเทศไทยส่งเสริมให้จิตใจของเด็กที่อยากรู้อยากเห็นและการบำรุงหนุ่มความสามารถภาษาอังกฤษโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศไทยมักจะแสดงออกในระดับต่ำและประเทศจะเป็นหุ้นหัวเราะอาเซียนเมื่อในที่สุดมันก็มาร่วมมัน. โทนี่มิทเชลล์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำไมต้องเป็นภาษาอังกฤษ ดังนั้น น่าสงสารประเทศไทย
นักเรียนเพียงแค่ไม่ได้สอนที่นี่

อัพเดท : 12 ส.ค. ปีแรก ( โพสต์ : 30 พ.ย. 2556 )
ช่วงนี้ผมอ่านด้วยความสนใจเป็นบทความเกี่ยวกับประเทศ เว็บไซต์ที่ระบุว่าผู้ใหญ่ในไทยมากที่อันดับ 55 จากรายการจาก 60 ประเทศ ทักษะภาษาอังกฤษของพวกเขา .

สังเกตของฉันจากสิ่งที่ฉันได้เห็นเป็นภาษาอังกฤษครูทำงานในรัฐบาลโรงเรียนมัธยมในประเทศไทยกว่า 10 ปีสุดท้าย ผมต้องบอกว่าผมไม่ได้แปลกใจและโล่งใจที่คนที่ตระหนักถึงวิธีการที่ไม่ดี สถานการณ์ที่นี่จริงๆ แต่มัน begs คำถาม : ทั้งหมดจะเน้นการใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่ และความพยายามในการสอนบทเรียนภาษาอังกฤษทั่วไทยทำไมประเทศไทยลงจนถึงบันได ?

มันน่าสนใจว่าเวลาที่เราถูกน้ำท่วม มีข้อความว่า " ประเทศไทยจะพร้อมสำหรับอาเซียน " ทุก ๆชาติอาเซียนอันดับข้างต้นประเทศไทยภาษาอังกฤษ แม้แต่ประเทศที่คนไทยมองลงจมูกที่ เช่น พม่า และลาว

วิธีนี้สามารถ ?เป็นประเทศเหล่านี้ทั้งหมดบรรลุสิ่งที่เหนือกว่าประเทศไทยด้วยงบประมาณจำกัด ? พวกเขากำลังดึงดูด " ครูที่ดี " โดยเสนอเงินเดือนสูงขึ้น และ perks ' ดีกว่า ' ' ตอบ ฉันเชื่อว่ามีมากขึ้นจะทำอย่างไรกับนักเรียนเรียนรู้อย่างไรในประเทศไทย และไม่ได้ถูกเสนอโดยครู

ครูต่างประเทศฉันประหลาดใจอย่างต่อเนื่องในปีที่จํานวน 12 คน ( muttayom 6 ) พบว่ามันเป็นไปไม่ได้เกือบที่จะพูดแม้แต่ง่ายภาษาอังกฤษประโยค เหล่าหนุ่มสาวที่ได้รับการเรียนรู้ภาษาอังกฤษประมาณ 10 ปี จะไม่สามารถตอบคำถามง่ายๆ " เธอจะไปไหน ? "

แน่นอนฉันทำ generalisation ใหญ่ที่นี่ แต่ดูเหมือนว่า แก่นักเรียนไทยด้อยความสามารถทางภาษาอังกฤษของพวกเขาคือ เดินเล่นรอบๆโรงเรียน รัฐบาลจะเปิดเผยเหตุนี้

ระบบมีข้อบกพร่อง
นักเรียนไทยจะไม่ ' สอน ' โดย ครูของพวกเขา เป็นคนนอก มันง่ายที่จะมาถึงประเทศนี้และวิจารณ์แง่มุมของชีวิตคนไทยที่ไม่ ' วัด ' เพื่อสิ่งที่เราได้กลับมาบ้าน ผมไม่อยากจะหยาบคาย หยิ่ง หรือแม้แต่แบ่งแยกเชื้อชาติแต่มันเป็นข้อเท็จจริงที่รัฐบาลได้รับการสนับสนุนระบบการศึกษาในประเทศไทย เป็นเรื่องที่ครูเป็นศูนย์กลาง และหมุนรอบการคัดลอกข้อมูลจากนักศึกษาทั้งกระดานไวท์บอร์ด / หรือจากการแจก

ไม่น่าเชื่อ ครูภาษาไทยเคยถามคำถามนี้ เคยสงสัยว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่เป็นประโยชน์ หรือ ประสิทธิภาพ และถูกใช้เป็นวิธีการในการสอน ' ทุกเรื่องเมื่อนักเรียนในที่สุดการทดสอบพวกเขาถามสิ่งที่พวกเขาสามารถจำสิ่งที่พวกเขาไม่ได้รู้

ในประเทศไทยมีไม่ได้ดูเหมือนจะมีความเข้าใจในความแตกต่างอย่างมากระหว่างสองเหล่านี้ ภาษาอังกฤษของหลักสูตรไม่แตกต่างกัน ตัวอย่างเช่นนักเรียนสามารถจำได้ว่าคำว่า " กริยาวลีถอด " หมายถึง แต่ไม่มีความสามารถ โดยใช้เวลาการพูดหรือการเขียนฉันมีคู่ของเรื่องราวที่จะแสดงวิธีการ ' สอน ' เสร็จแล้ว

โรงเรียนครูแรกของฉันถูกในภูเก็ต และมีเด็กจากระดับประถมศึกษาและระดับมัธยมศึกษาเป็น ' สอน ' มี ผมได้สอนนักเรียน และผมสนใจที่จะดูว่าครูไทยสอนพวกเด็กในระดับประถมศึกษา

หนึ่งครูก็น่ารักเป็นกันเอง ผู้หญิงชื่อ คุณดังแล้ว ก็เลยสังเกตหนึ่งของชั้นเรียนของเธอเมื่อฉันมีเวลาว่าง เธออยู่ในความดูแลของเต็มห้อง 50 ป. 2 นักเรียนที่ทั้งหมดออกจากการควบคุม จนคุณแดงเริ่มคัดลอกส่วนขนาดใหญ่ของข้อความจากตำราว่าเด็กทุกคนเกิดขึ้นได้บนโต๊ะของพวกเขา .

จะผ่านการเคลื่อนไหว
ทันทีที่คุณแดงก็ลุกขึ้นยืนชายและหญิงทั้งหมดเริ่มคัดลอกอะไรก็ตามที่เธอเขียนลงในสมุดบันทึกของพวกเขา เมื่อ คุณแดง เสร็จเธอนั่งลงที่โต๊ะเล็กๆ ของเธอที่มุมด้านหน้าของห้องและก็นั่งมองก็เบื่อและไม่สนใจ

หนึ่งโดยหนึ่ง นักศึกษาจะจบคัดลอกของพวกเขาและเอาสมุดของตนเองให้โต๊ะคุณดัง ที่เธอจะติ๊กเซ็นงานด้วยปากกาสีแดงในขณะที่ไม่ได้มอง สิ่งที่เด็กๆ ได้เขียน ได้ จากนั้นนักเรียนจะกลับไปที่โต๊ะของตนเอง และกลับมาเล่น / การต่อสู้ / เต้น ฯลฯ

กับเวลาที่เหมาะสม นักเรียน ล่าสุดมีหนังสือของ ' เครื่องหมาย ' เช่นเดียวกับบทเรียนเสร็จสิ้นแล้ว และคุณแดง ลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากห้อง พอเพียงที่จะพูด , ฉันอย่างประหลาดใจ .

เพิ่งเคยสอนอยู่ในโรงเรียนมัธยมในจังหวัดนนทบุรีและฉันมาถึงห้องเรียนของฉันเพื่อค้นหาทั้งหมดของฉันเกรด 11 ( muttayom 5 ) นักเรียนมีงานคัดลอกคำพูดลงในสมุดบันทึกของพวกเขาผมไม่ได้กังวลมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะ ( ) เกิดขึ้นในเกือบทุกห้องที่ฉันสอน และ ( ข ) ไม่ว่าสิ่งที่ผมพูดหรือทำอะไร มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดนักเรียนไทยทำผลงานจากวิชาอื่น ๆในบทเรียนของฉันโดยไม่โกรธเคืองผม

ในโอกาสนี้ , อย่างไรก็ตาม , มันเป็น เดียวกันข้อมูลที่ถูกคัดลอกทั้งหมดของเกรด 11 ชั้น และแม้แต่ดีที่สุดนักเรียนทำฉันได้ถามพวกเขาสิ่งที่พวกเขาถูกคัดลอกและนี่คือสิ่งที่ฉันพบ : นักเรียนทุกคนว่าครูวิทยาศาสตร์ของพวกเขาที่จะคัดลอกทุกคำ จากหกเอกสารหน้า ( ซึ่งบรรจุข้อมูลเกี่ยวกับสุขภาพและโภชนาการ ) ลงในสมุดบันทึกของพวกเขา ถ้าพวกเขาทำแล้วพวกเขาจะได้รับ 6 คะแนนต่อคะแนนสุดท้ายของเทอม


คุณไม่สามารถหลอกลวงนักศึกษาฉันสอนเกรด 11 ชั้น 6 โดยเฉลี่ย 45 คนต่อห้อง ที่ 270 คนและรวม 1620 หน้าคัดลอกลงในสมุดบันทึกของพวกเขา ฉันถามนักเรียนของฉัน ( คนที่ไม่เข้าใจคำถามของฉันและสามารถที่จะตอบผม ) ถ้า ( ) เขาเคยคิดจริงๆ ว่า อาจารย์ของพวกเขาจะนั่งลงและอ่าน 1620 หน้ามือลอกบันทึกเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาได้รับการคัดลอกอย่างถูกต้อง และ ( ข ) ถ้าพวกเขาคิดว่าพวกเขาได้เรียนรู้อะไรจากการออกกำลังกายนี้เลย

พวกซื่อสัตย์พอ ที่จะบอกฉันว่าพวกเขาไม่ได้อ่านสิ่งที่พวกเขาถูกคัดลอกเพียงถ่ายทอดตัวอักษรและคำพูดที่พวกเขาเกลียดการออกกำลังกาย และมี ไม่เคารพครู ครูได้คัดลอกข้อความจากอินเทอร์เน็ตพิมพ์มันออกและได้รับผลลัพธ์หน้า 6 กับแต่ละของนักเรียนของเธอ

ถ้าฉันมีความอาจหาญที่จะทำสำหรับหนึ่งในชั้นเรียนของฉัน , ฉันก็ค่อนข้างสมควรถูกไล่ออก ไม่ต้องถามเลย ผมสงสัยว่า อาจารย์สอนต้องดูแต่มันไม่มีผลอะไร

แน่นอนเหล่านี้เป็นเพียงสองแยกเหตุการณ์และฉันไม่ต้องการที่จะปรากฏว่าผมมีครูไทยทุกคนในประเทศไทยจุดของฉันกับเหล่านี้สองเรื่องคือ จากประสบการณ์ของผม คือ ระบบการศึกษาไทย และวิธีที่เด็กไทยถูกสอนซึ่งเป็นเหตุผลที่ทักษะภาษาอังกฤษของพวกเขา ( และไม่มีข้อสงสัยว่าทักษะที่เราได้รับอยู่ในวิชาอื่น ๆของพวกเขา ) ก็น่าตกใจน้อย

เด็กไทยไม่สนับสนุนคำถามอะไรในชั้นเรียนเดินผ่านไทยบทเรียนในความคืบหน้าและคุณจะไม่ค่อยหากเคยเห็นนักเลี้ยงมือของพวกเขา ( ถ้าพวกเขาต้องการไปห้องน้ำ ซึ่งมัก ) .

เด็กไทยไม่อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับโลกรอบตัวพวกเขา พวกเขาไม่สงสัยเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ พวกเขาจะตระหนักถึง ตัวอย่างเช่น มีสิ่งต่างๆ เช่น อังกฤษ และภาษาอังกฤษ - อเมริกัน แต่พวกเขาไม่เคย ถามว่าทำไมพวกเขายอมรับทุกอย่างที่พวกเขาพูด และนั่น . . .

โดยเวลาที่นักเรียนไทยถึงครูภาษาอังกฤษในชั้นเรียน สถานการณ์ พวกเขาได้รับการตั้งโปรแกรมให้นั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะไม้หนัก ไม้เล็ก ๆของพวกเขาและ magically ซึมซับอะไรที่มาจากครูของพวกเขา .

เมื่อเรานำเสนอรูปแบบของภาษาอังกฤษในคณะกรรมการนักเรียนไม่สามารถประมวลผลข้อมูลและใช้มันในทางที่เราใช้สำหรับการรับ พวกเขาจะสามารถคัดลอกคำโดยไม่คิด และนี่ก็คือ ไม่มีทางที่จะโทภาษาต่างประเทศ

ถ้าหน่วยงานในประเทศไทยอย่างจริงจังพิจารณาทั้งหมด Overhauling ที่เด็กไทยมีการศึกษาในประเทศไทยให้กำลังใจหนุ่มจิตใจอยากรู้อยากเห็นและเลี้ยงดูเด็กความสามารถภาษาอังกฤษโดยเฉพาะในประเทศไทยจะน้อย ที่น่าตกใจ และประเทศก็จะถูกหัวเราะเยาะอาเซียนเมื่อในที่สุดก็รวมมัน

โทนี่มิทเชลล์