The knocking sound of wooden clogs

The knocking sound of wooden clogs echoed throughout the residential street that has been enveloped by the rays of the setting sun.
Clad in yukatas, men, women, the young and the old mingled among the crowd of people who are donning everyday clothes. They headed towards the shrine where the Summer Festival was being held with smiles on their faces. One of these people was a young girl wearing a pink colored yukata with floral prints on it. She looked around in the crowd. This is Momoi Satsuki who has her hair tied up in a pretty style. Unlike the people in the crowd, she was pouting with displeasure.
“Dai-chan, you’re walking too slowly!” “You’re damn annoying. It doesn’t matter if I’m a bit slow. Even if you rush, it’s not like it changes anything.” Momoi’s childhood friend, Aomine Daiki retorted, an annoyed look on his face, in response to the cause of Momoi’s displeasure. Aomine is also different from usual, wearing a navy colored yukata. “Also, shouldn’t you stop calling me Dai-chan already?” “Why? When I called you ‘Aomine-kun’, didn’t you say it was strange?” Momoi started calling Aomine ‘Aomine-kun’ after she entered Middle school. That was because she gets teased when she calls him ‘Dai-chan’, so she had no choice but to change her way of addressing him to ‘Aomine-kun’. But when it’s just the two of them, she would address the other party in the way she was used to. However, unbeknownst to Momoi, this only made Aomine more irritated. Even though Momoi rushed him with a “Hurry up!”, Aomine would just sigh without changing his pace. After Aomine dragged his footsteps until he is next to her, Momoi started walking next to him. “ Given that we hardly go out in Yukatas, of course anyone would want to enjoy the summer festival as much as possible right?” “I can still enjoy myself even if I’m dressed as per usual.” In response to Aomine’s retort, Momoi stubbornly said “That may be true but it’s more enjoyable wearing a yukata. And Granny specially made them for us too.” Momoi raised one of her sleeves and looked at it. The yukatas worn by her and Aomine were both tailored by her Granny. On the last day of the school term, also known as yesterday, Momoi went to her Granny’s house after school. It was because her Granny called her and told her to make a detour to her house. What her Granny passed to her was the Yukata she was wearing now. Seeing Momoi happily try the Yukata on, Her Granny also smiled* (^_^) as said “I prepared this too.” And handed Momoi another yukata. The navy colored men’s yukata was prepared for Aomine. Her Granny still remembered that every year, both of them would go to the Summer festival together.
T/N: The way the granny smiled was described as squinting her eyes like this (^_^) unable to describe in words so I use emoticons.
“Although Granny was worried that that Aomine wouldn’t be able to fit into it, it actually fits you quite well.” Momoi assessed the Yukata clad Aomine once more. Even though he’s the childhood friend whom she was always with, after he wore a yukata, it was a kind of refreshing feeling. “Well…it’s okay, I guess.”
Aomine answered unenthusiastically. “Eh…that’s all you feel about it?” Momoi was unsatisfied by the answer but whatever it is, he still came wearing a yukata. So she can let it slide with that sort of answer. “What…What are you smiling about?” Aomine frowned when he saw Momoi’s expression. “Eh, Ah…Erm….Aomine kun, this Yukata suits you very well.” Momoi said while smiling.
“Really?”
“Yep. Both your skin and the Yukata are dark so if someone sees you late at night, all they see would be your eyes. That would be pretty scary.”
“You!!”
“But, that’s the truth.” Both of them bickered like that all the way to the shrine where the summer festival was held. At the entrance of the Shirine, Momoi couldn’t help but exclaim “Wow~~” As though filling up the entire path, the stores opened at the temple fair were lined up along the path. Even though the sun has not set yet, the booths have already had their lamps lit and the dazzling lights filled the entire street. The trees in the surrounding area had their branches extended and interlocked as though protecting the path, forming a large gate. Even though they came here every year, but upon seeing this scene, it really makes people excited.
The lights lit up Momoi’s face and Aomine made an irritated sound next to her. “Oi, aren’t there too many people?” “Because every year, the long awaited shrine carriages would parade this area so that’s why there are so many people. Ne, let’s go!” Momoi pushed Aomine and walked towards the shrine. Putting coin offerings into the shrine bow, Momoi prayed earnestly “I hope Aomine can go through this summer holiday smoothly. He can finish his homework and not get injured during practice” and “ I hope I can get closer to that person…”
T/N: It’s not really coin offerings. In Chinese and Japanese religious tradition, the coin offerings or donations are actually referred to as “Joss stick money” literally. Basically, we give money to the shrines and temples so they can buy joss sticks so we can use in prayers.
After giving her offerings, Momoi looked at the temple fair and asked “So, where should we go first?” She raised her head to look at Aomine only to receive an unexpected answer.
“I’ll wait for you at that resting area.”
“Eh?” Momoi’s eyes widened. The resting area that Aomine was referring to was a simple shelter with tables and chairs. It was set up for people who bought snacks from the stores to eat, it was akin to a resting area. Momoi pressed further, flustered. “Wh…Why?! You don’t want to look around?” “There’s too many people, it’s troublesome. Just buy something for me to eat…ah, meat is good, I want meat.” “Eh, Meat? A-re?A-re?” “So, that’s it. I’ll wait for you.” “Wait, wait a minute, Dai-chan!?” Aomine said “Thanks” and waved his hand, quickly walking off to the resting area.
T/N: Aomine actually said “Onegaishimasu.” “Please do me that favor”.
“You got to be joking…” Momoi was left there gaping.
She was actually looking forward to the temple fair, but being alone killed the excitement by half.
Stupid Dai-chan! And to think that I specially prayed for you, return me my donation money! Momoi scolded Aomine in her mind while walking through the temple fair and then… “Momoi-san?” A clear voice with a transparent feeling called out her name. At that moment, all the anger towards Aomine was gone and a faint feeling of joy spread. Momoi could not have been mistaken, it was his voice.
“Tetsu-kun!”
“Yes. Ah, I’m over here.” Perhaps not wanting to see Momoi looking around frantically for him, Kuroko waved his hand so Momoi could see his location. Anyway, Kuroko’s figure appeared before Momoi. “Te.TeTeTe, Tetsu-kun! The Yukata, it really suits you!!” “Thank you.”
Rather than saying her greetings, Momoi expressed her opinions first. Kuroko wearing a Yukata moved her completely.
Kuroko, who was wearing a black striped Yukata said “Momoi-san looks very nice wearing that Yukata” and it completely blew away her rationality.
“Te,Tetsu kun…!”
The 100 yen donation was totally worth it…!
Momoi thanked the gods in a ditzy manner. Seeing that Momoi seems to be in a joyful daze, Kuroko said another statement that brought her back to Earth.
“Isn’t Aomine kun with you?”
“About that…Tetsu-kun, it’s like this!”
Momoi talked about Aomine going to the resting area alone and instructing her “Just buy something back.” After hearing that, Kuroko said with a serious look on his face “That’s just like Aomine-kun.”
“Tetsu-kun, are you here by yourself?”
In response to Momoi’s question, Kuroko nodded. “Even though I came here with Kandou-kun…Kandou-kun said that he had some urgent matters and went home first.”
T/N: This Kandou-kun was mentioned in the first Replace novel. If you’re wondering who he is, he was also in Kuroko’s primary school class. If you reverse the Kanji characters of Kandou, you get…Fujimaki…guess he needs to rush home to finish the manuscript for the next chapter of KnB.
“I see…” Momoi replied and heaved a sigh of relief. …Maybe, this is an opportunity given to me. Momoi’s face reddened and she gathered up the courage to call Kuroko’s name. “…Te, Tetsu-kun!”
“Yes?” “I,I, If you don’t mind, Do…Should we have fun together?” “Eh?”
“Even though I have to get Aomine-kun something, but if I just buy something, it’s just regrettable. I want him to be a bit anxious. But it’s also boring just going to this night market by myself…” After hearing Momoi’s explaination, Kuroko sighed with a “Ha…” and answered, a bit troubled. “But, won’t Aomine kun be angry?” “Eh!?” “His mood would get bad if he’s hungry.”
“Erm…well…I guess… Momoi was bothered by Kuroko’s blunt statement. Just as expected from Aomine’s partner, he really understands Aomine well. “If it’s just for a while…” just as Momoi was feeling troubled, Kuroko said softly “Oh right.”
“How about you tell Aomine that you took so long because you were walking around with me?”
“Eh?”
Facing Momoi who looked surprised, “With that, I don’t think Aomine-kun would blame you” Kuroko said somewhat playfully. (^_^) This slightly cunningly joyful expression moved Momoi once more. Thank you! Kandou-kun!! Momoi thanked the same year student whom she had never met in her heart. “You’re right! If I’m with Tetsu-kun, I don’t think Aomine-kun would get angry at all.”
“Then, that’s decided.” Let’s go, Kuroko said and Momoi felt as if she was strolling on the top of clouds.
Although Momoi was completely over the moon with joy, she couldn’t get distracted. Because if she doesn’t pay attention, Kuroko would disappear.
T/N: Kuroko, I swear you are a Youkai or something.
So both of them went to the Balloon Fishing shop first. Kuroko suggested it b

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเคาะเสียงของไม้อุดตันได้พูดย้ำตลอดถนนที่อยู่อาศัยที่มีการขัด ด้วยรังสีของดวงอาทิตย์ตั้งห่มใน yukatas ผู้ชาย ผู้หญิง หนุ่มสาวและเก่าสำราญท่ามกลางฝูงชนของคนที่จะสวมใส่ชุดเสื้อผ้าประจำวัน พวกเขามุ่งหน้าไปทางศาลเจ้าที่ที่เทศกาลฤดูร้อนจัดขึ้น ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า คนเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่งถูกสาวสวม yukata เป็นสีชมพู มีพิมพ์ไว้ เธอมองรอบ ๆ ในฝูงชน ซัตสึกิโมะโมะอิที่ผมติดในรูปแบบที่สวย อยู่ ไม่เหมือนกับคนในฝูงชน เธอถูก pouting กับไม่พอใจ“Dai-chan, you’re walking too slowly!” “You’re damn annoying. It doesn’t matter if I’m a bit slow. Even if you rush, it’s not like it changes anything.” Momoi’s childhood friend, Aomine Daiki retorted, an annoyed look on his face, in response to the cause of Momoi’s displeasure. Aomine is also different from usual, wearing a navy colored yukata. “Also, shouldn’t you stop calling me Dai-chan already?” “Why? When I called you ‘Aomine-kun’, didn’t you say it was strange?” Momoi started calling Aomine ‘Aomine-kun’ after she entered Middle school. That was because she gets teased when she calls him ‘Dai-chan’, so she had no choice but to change her way of addressing him to ‘Aomine-kun’. But when it’s just the two of them, she would address the other party in the way she was used to. However, unbeknownst to Momoi, this only made Aomine more irritated. Even though Momoi rushed him with a “Hurry up!”, Aomine would just sigh without changing his pace. After Aomine dragged his footsteps until he is next to her, Momoi started walking next to him. “ Given that we hardly go out in Yukatas, of course anyone would want to enjoy the summer festival as much as possible right?” “I can still enjoy myself even if I’m dressed as per usual.” In response to Aomine’s retort, Momoi stubbornly said “That may be true but it’s more enjoyable wearing a yukata. And Granny specially made them for us too.” Momoi raised one of her sleeves and looked at it. The yukatas worn by her and Aomine were both tailored by her Granny. On the last day of the school term, also known as yesterday, Momoi went to her Granny’s house after school. It was because her Granny called her and told her to make a detour to her house. What her Granny passed to her was the Yukata she was wearing now. Seeing Momoi happily try the Yukata on, Her Granny also smiled* (^_^) as said “I prepared this too.” And handed Momoi another yukata. The navy colored men’s yukata was prepared for Aomine. Her Granny still remembered that every year, both of them would go to the Summer festival together.T/n:วิธีการยายยิ้มมีอธิบายเป็น squinting ดวงตาของเธอเช่นนี้ (^_^) ไม่สามารถอธิบายในคำเพื่อใช้ประกวด"แม้ว่ายายเป็นห่วงว่า Aomine นั้นจะไม่สามารถเข้าได้ จริงพอคุณค่อนข้างดี" โมะโมะอิประเมิน Yukata ที่ห่ม Aomine อีกครั้ง แม้ว่าเขาเป็นเพื่อนวัยเด็กที่เธอคิดจะ หลังจากที่เขาสวม yukata เป็น มันเป็นแบบความรู้สึก "ดี...ก็ไม่เป็นไร ผมคิดว่า "Aomine ตอบ unenthusiastically "เอ๊ะ...นั่นคือทั้งหมดที่คุณรู้สึกเกี่ยวกับมัน? " โมะโมะอิถูกไม่พอใจ โดยคำตอบแต่สิ่งที่มันเป็น เขายังคงมาสวม yukata เป็น ดังนั้นเธอสามารถให้ มันภาพนิ่งกับที่เรียงลำดับของคำตอบ "อะไร... อะไรคุณยิ้มเกี่ยวกับอะไร" Aomine frowned เมื่อเขาเห็นโมะโมะอิของนิพจน์ "เอ๊ะ อา... Aomine...กีด kun, Yukata นี้เหมาะดี" โมะโมะอิกล่าวว่า ในขณะที่ยิ้ม"จริง ๆ หรือ""ฮ่ะ ผิวของคุณและ Yukata เป็นเข้มดังนั้นถ้ามีคนเห็นคุณดึก ทั้งหมดที่พวกเขาดูจะตา ที่จะได้สวยน่ากลัว""คุณ!!""แต่ เป็นความจริง" ทั้งสองของพวกเขา bickered ว่าต้องไปทางศาลเจ้าได้จัดงานเทศกาลฤดูร้อน ห้อง Shirine โมะโมะอิไม่สามารถช่วย แต่ร้อง "ว้าว ~ ~ " เหมือนกรอกเส้นทางทั้งหมด ร้านค้าเปิดงานวัดตั้งเรียงรายตามเส้นทางได้ ถึงแม้ว่าดวงอาทิตย์ยังไม่ตั้ง บูธแล้วมีโคมไฟความสว่าง และไฟนี่เติมทั้ง ต้นไม้ในบริเวณสาขาของพวกเขาขยาย และบ้านเหมือนปกป้องเส้นทาง เป็นประตูขนาดใหญ่ได้ ถึงแม้ว่าพวกเขามาที่นี่ทุกปี แต่เมื่อเห็นฉากนี้ มันจริง ๆ ทำให้คนตื่นเต้นไฟสว่างขึ้นหน้าของโมะโมะอิ และ Aomine ทำเสียงการคายติดกับเธอ "อ้อย ไม่มีคนมากเกินไปหรือไม่? " "เนื่องจากทุกปี นับรอคอยยาวนานศาลจะเดินแห่บริเวณนี้ดังนั้นจึงมีผู้คนจำนวนมาก Ne ไปกันเหอะ" โมะโมะอิผลัก Aomine และเดินเข้าไปหาศาลเจ้า ใส่เหรียญเหนื่อยไปคำนับศาลเจ้า โมะโมะอิอธิษฐานจริงจัง "หวัง Aomine สามารถผ่านวันหยุดฤดูร้อนนี้ได้อย่างราบรื่น เขาสามารถเสร็จสิ้นการทำการบ้านของเขา และไม่ได้รับบาดเจ็บในระหว่างการปฏิบัติ" และ"ฉันหวังว่า ฉันได้ใกล้ชิดกับคนที่..."T/n:เรื่องเหรียญเหนื่อยจริง ๆ ไม่ ในภาษาจีนและภาษาญี่ปุ่นทางศาสนาประเพณี เสนอเหรียญหรือบริจาคจริงอย่างเป็น "ธูปเงิน" อย่างแท้จริง ทั่วไป เราให้เงินวัดและศาลเจ้าเพื่อให้พวกเขาสามารถซื้อโจส sticks เพื่อให้เราสามารถใช้ในการสวดมนต์หลังจากการนำเสนอของเธอ โมะโมะอิมองงานวัด และถาม "ดังนั้น ที่ควรเราไปครั้งแรกหรือไม่" เธอยกศีรษะของเธอที่ Aomine เท่านั้นจะได้รับคำตอบที่ไม่คาดคิด"ก็รอคุณที่โรงแรมที่พัก""เอ๊ะ" ของโมะโมะอิตา widened บริเวณที่พักที่ Aomine อ้างอิงถึงเป็นพักอาศัยที่เรียบง่าย ด้วยโต๊ะและเก้าอี้ มีตั้งค่าสำหรับคนที่ซื้ออาหารจากร้านค้ากิน ถูกเอคินพื้นที่พักผ่อน โมะโมะอิเพิ่มเติม กดเกิดความสับสน "จำ... ทำไม ไม่ต้องไปดู" "มีคนมากเกินไป ก็ลำบาก ซื้อเพียงบางสิ่งบางอย่างสำหรับผมกิน...อา เนื้อได้ดี ต้องการเนื้อ" "เอ๊ะ เนื้อ A-re A-re " "ดังนั้น ถูกต้อง ก็รอคุณ" "รอ รอสักครู่ ไดจัง?" Aomine กล่าวว่า "ขอบคุณ" และ waved มือ เดินอย่างรวดเร็วออกไปยังพื้นที่พักผ่อนT/n: Aomine กล่าวว่า "Onegaishimasu" จริง "กรุณาทำฉันโปรดปรานนั้น""คุณได้ล้อเล่น..." โมะโมะอิที่เหลือมี gapingเธอมีจริงรองานวัด ได้คนเดียวฆ่านี่ โดยครึ่งโง่ไดจัง และคิดว่า ฉันเป็นอธิษฐานสำหรับคุณ ฉันบริจาคเงิน โมะโมะอิบ ๆ Aomine ในใจของเธอในขณะที่เดินผ่านหน้าวัดพอแล้ว... "โมะโมะอิซัง" เสียงใส ด้วยความรู้สึกที่โปร่งใสเรียกว่าออกมาเธอ ขณะนั้น ความโกรธทั้งหมดต่อ Aomine ได้หายไป และเผยแพร่ความรู้สึกจาง ๆ ของจอย โมะโมะอิอาจไม่ได้รับดาวตามปกติ มันเป็นเสียงของเขา"Tetsu-kun""ใช่ Ah ฉันมากกว่าที่นี่" บางทีไม่อยากดูโมะโมะอิดูรอบ ๆ เมามันเขา Kuroko waved มือให้โมะโมะอิสามารถเห็นตำแหน่งของเขา อย่างไรก็ตาม รูปของ Kuroko ปรากฏก่อนโมะโมะอิ "Te.TeTeTe, Tetsu kun Yukata มันจริง ๆ เหมาะ!!" "ขอบคุณ"แทนที่จะพูดทักทายเธอ โมะโมะอิแสดงความคิดเห็นของเธอก่อน Kuroko สวม Yukata เป็นย้ายเธออย่างสมบูรณ์Kuroko ที่สวม Yukata เป็นลายดำกล่าวว่า "โมะโมะอิซังดูดีสวมใส่ Yukata นั้น" และมันอย่างสมบูรณ์ได้พัดไป rationality ของเธอ"ติ Tetsu kun..."บริจาค 100 เยน คุ้มทั้งหมดนั้น...โมะโมะอิขอบคุณพระเจ้าในลักษณะ ditzy เห็นว่าโมะโมะอิน่าจะดึกยฟู Kuroko กล่าวว่า งบอื่นที่นำเธอกลับไปโลก"ไม่ Aomine kun กับคุณ""ว่า... Tetsu-kun มันเป็นเช่นนี้"โมะโมะอิพูดคุยเกี่ยวกับ Aomine ไปตั้งพักอยู่คนเดียว และสอนเธอ "เพียงซื้ออะไรกลับมา" หลังจากได้ยินที่ Kuroko กล่าวว่า มีลักษณะร้ายแรงบนใบหน้าของเขา "ที่ของ Aomine kun เหมือน"" Tetsu-kun คุณนี่เอง? "ตอบคำถามของโมะโมะอิ Kuroko พยักหน้า "แม้ว่าฉันมาที่นี่กับ Kandou kun... Kandou-kun กล่าวว่า เขามีบางเรื่องที่เร่งด่วน และกลับบ้านก่อน"T/N: This Kandou-kun was mentioned in the first Replace novel. If you’re wondering who he is, he was also in Kuroko’s primary school class. If you reverse the Kanji characters of Kandou, you get…Fujimaki…guess he needs to rush home to finish the manuscript for the next chapter of KnB.“I see…” Momoi replied and heaved a sigh of relief. …Maybe, this is an opportunity given to me. Momoi’s face reddened and she gathered up the courage to call Kuroko’s name. “…Te, Tetsu-kun!”“Yes?” “I,I, If you don’t mind, Do…Should we have fun together?” “Eh?”“Even though I have to get Aomine-kun something, but if I just buy something, it’s just regrettable. I want him to be a bit anxious. But it’s also boring just going to this night market by myself…” After hearing Momoi’s explaination, Kuroko sighed with a “Ha…” and answered, a bit troubled. “But, won’t Aomine kun be angry?” “Eh!?” “His mood would get bad if he’s hungry.”“Erm…well…I guess… Momoi was bothered by Kuroko’s blunt statement. Just as expected from Aomine’s partner, he really understands Aomine well. “If it’s just for a while…” just as Momoi was feeling troubled, Kuroko said softly “Oh right.”“How about you tell Aomine that you took so long because you were walking around with me?”“Eh?”Facing Momoi who looked surprised, “With that, I don’t think Aomine-kun would blame you” Kuroko said somewhat playfully. (^_^) This slightly cunningly joyful expression moved Momoi once more. Thank you! Kandou-kun!! Momoi thanked the same year student whom she had never met in her heart. “You’re right! If I’m with Tetsu-kun, I don’t think Aomine-kun would get angry at all.”“Then, that’s decided.” Let’s go, Kuroko said and Momoi felt as if she was strolling on the top of clouds.Although Momoi was completely over the moon with joy, she couldn’t get distracted. Because if she doesn’t pay attention, Kuroko would disappear.T/N: Kuroko, I swear you are a Youkai or something.So both of them went to the Balloon Fishing shop first. Kuroko suggested it b

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เสียงเคาะของการอุดตันไม้สะท้อนตลอดถนนที่อยู่อาศัยที่ได้รับการห่อหุ้มด้วยรังสีของดวงอาทิตย์.
แต่งกายในชุด yukatas, ผู้ชาย, ผู้หญิง, เด็กและผู้ใหญ่ผสมในหมู่ฝูงชนของผู้ที่จะสวมเสื้อผ้าในชีวิตประจำวัน พวกเขามุ่งหน้าไปยังศาลที่เทศกาลฤดูร้อนที่ถูกจัดขึ้นด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา หนึ่งในคนเหล่านี้เป็นเด็กสาวสวมใส่ชุดยูกาตะสีสีชมพูกับลายพิมพ์ดอกไม้กับมัน เธอมองไปรอบ ๆ ในฝูงชน นี่คือ Momoi Satsuki ที่ได้ผมของเธอผูกขึ้นในสไตล์สวย ซึ่งแตกต่างจากคนที่อยู่ในฝูงชนที่เธอถูกมุ่ยกับความไม่พอใจ.
"ไดจังคุณกำลังเดินช้าเกินไป!" "คุณน่ารำคาญแช่ง มันไม่สำคัญว่าถ้าฉันบิตช้า แม้ว่าคุณจะวิ่งก็ไม่ชอบมันเปลี่ยนแปลงอะไร. "เพื่อนในวัยเด็ก Momoi ของ Aomine Daiki โต้ดูรำคาญบนใบหน้าของเขาในการตอบสนองต่อสาเหตุของความไม่พอใจของ Momoi Aomine ยังแตกต่างจากปกติสวมใส่ชุดยูกาตะสีกรมท่า "นอกจากนี้คุณไม่ควรหยุดเรียกฉันไดจังแล้ว?" "ทำไม? เมื่อฉันเรียกคุณ Aomine คุง 'คุณไม่บอกว่ามันเป็นเรื่องแปลก "Momoi เริ่มเรียก Aomine' Aomine คุง 'หลังจากที่เธอเดินเข้าไปในโรงเรียนมัธยม นั่นเป็นเพราะเธอได้รับการแกล้งเมื่อเธอเรียกเขาว่า 'ไดจัง' ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกที่จะเปลี่ยนวิธีการของเธอที่อยู่ให้เขา 'Aomine คุง' แต่เมื่อมันเป็นเพียงสองของพวกเขาเธอจะอยู่อีกฝ่ายหนึ่งในวิธีที่เธอถูกใช้ในการ อย่างไรก็ตามถิ่น Momoi นี้ทำเพียง Aomine ระคายเคืองมากขึ้น แม้ว่า Momoi วิ่งเขาด้วย "รีบขึ้น!" Aomine ก็จะถอนหายใจโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงก้าวของเขา หลังจาก Aomine ลากรอยเท้าของเขาจนกว่าเขาจะอยู่ถัดไปของเธอ Momoi เริ่มเดินไปกับเขา "ระบุว่าเราแทบจะไม่ออกไปใน Yukatas แน่นอนทุกคนต้องการที่จะสนุกกับเทศกาลฤดูร้อนมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ทางด้านขวา?" "ฉันยังสามารถสนุกกับตัวเองแม้ว่าฉันแต่งตัวตามปกติ." ในการตอบสนองต่อโต้ Aomine ของ Momoi ตะแบงกล่าวว่า "นั่นอาจจะจริง แต่ก็สนุกมากขึ้นสวมใส่ชุดยูกาตะ และยายเป็นพิเศษทำให้พวกเขาสำหรับเรามากเกินไป. "Momoi หนึ่งยกแขนของเธอและมองมัน yukatas สวมใส่โดยเธอและ Aomine ทั้งสองปรับแต่งโดยยายของเธอ ในวันสุดท้ายของเทอมยังเป็นที่รู้จักเมื่อวานนี้ Momoi ไปที่บ้านของยายของเธอหลังจากที่โรงเรียน มันเป็นเพราะยายของเธอที่เรียกว่าเธอและบอกเธอเพื่อให้อ้อมไปที่บ้านของเธอ สิ่งที่ยายของเธอส่งผ่านไปยังชุดยูกาตะของเธอก็คือเธอสวมในขณะนี้ เห็น Momoi อย่างมีความสุขลองชุดยูกาตะที่ยายของเธอยังยิ้ม * (^_^) เป็นกล่าวว่า "ผมเตรียม. นี้ด้วย" และมือ Momoi อีกชุดยูกาตะ ยูกาตะชายสีกองทัพเรือกำลังเตรียมพร้อมสำหรับการ Aomine ยายของเธอยังคงจำได้ว่าทุกปีทั้งสองคนจะไปงานเทศกาลฤดูร้อนด้วยกัน.
T / N: วิธีที่ยายยิ้มก็อธิบายว่า squinting ตาของเธอเช่นนี้ (^_^) ไม่สามารถที่จะอธิบายในคำพูดเพื่อให้ฉันใช้ไอคอนแสดงอารมณ์ .
"แม้ว่ายายเป็นห่วงว่า Aomine ที่จะไม่สามารถที่จะปรับตัวให้เข้ามันก็จริงเหมาะกับคุณได้ดีทีเดียว." Momoi ประเมินชุดยูกาตะหุ้ม Aomine อีกครั้ง แม้เขาจะเป็นเพื่อนในวัยเด็กซึ่งเธอก็มักจะมีหลังจากที่เขาสวมชุดยูกาตะ, มันเป็นชนิดของความรู้สึกสดชื่น "อืม ... มันก็ไม่เป็นไรผมคิดว่า."
Aomine ตอบ unenthusiastically "เอ๊ะ ... นั่นคือทั้งหมดที่คุณรู้สึกเกี่ยวกับมันได้หรือไม่" Momoi ไม่พอใจคำตอบ แต่สิ่งที่เป็นเขาก็ยังคงสวมใส่ชุดยูกาตะมา ดังนั้นเธอจึงสามารถให้มันเลื่อนมีการจัดเรียงของคำตอบว่า "สิ่งที่ ... สิ่งที่คุณยิ้มเกี่ยวกับ?" Aomine ขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นการแสดงออกของ Momoi "เอ๊ะอ่า ... อืม ... คุง .Aomine, ชุดยูกาตะนี้เหมาะสมกับคุณได้เป็นอย่างดี." กล่าวว่าในขณะที่ Momoi ยิ้ม.
"จริงเหรอ?"
"อ๋อ ทั้งผิวของคุณและชุดยูกาตะมีสีเข้มดังนั้นถ้ามีคนเห็นคุณในช่วงดึกทั้งหมดที่พวกเขาเห็นจะเป็นดวงตาของคุณ ที่จะน่ากลัวสวย. "
"คุณ !!"
"แต่นั่นคือความจริง." ทั้งสองคนทะเลาะเช่นนั้นทุกทางไปศาลเจ้าที่เทศกาลฤดูร้อนที่จัดขึ้น ที่ทางเข้าของ Shirine, Momoi ไม่สามารถช่วย แต่อุทาน "ว้าว ~~" ในขณะที่เติมขึ้นแม้ว่าเส้นทางทั้งหมดร้านค้าเปิดที่วัดธรรมเรียงรายไปตามเส้นทาง แม้ว่าดวงอาทิตย์ไม่ได้ตั้งยังคูหามีอยู่แล้วได้ตะเกียงไฟและไฟพราวเต็มไปด้วยสถานที่ทั้งหมด ต้นไม้ในบริเวณพื้นที่โดยรอบมีการขยายสาขาของพวกเขาและประสานกับว่าปกป้องเส้นทางกลายเป็นประตูที่มีขนาดใหญ่ ถึงแม้ว่าพวกเขามาที่นี่ทุกปี แต่เมื่อเห็นฉากนี้จริงๆมันทำให้คนตื่นเต้น.
ไฟสว่างขึ้นใบหน้า Momoi และ Aomine ทำเสียงหงุดหงิดข้างเธอ "เฮ้ยไม่ได้มีคนจำนวนมากเกินไป?" "เพราะทุกปีม้าศาลรอคอยมานานจะขบวนแห่พื้นที่นี้เพื่อที่ว่าทำไมมีคนจำนวนมาก ทิศตะวันออกเฉียงเหนือให้เป็นไป! "Momoi ผลัก Aomine และเดินไปสู่ศาล การนำเสนอการวางเหรียญลงโบว์ศาล Momoi อธิษฐานอย่างจริงจัง "ผมหวังว่า Aomine สามารถไปถึงวันหยุดฤดูร้อนนี้ได้อย่างราบรื่น เขาสามารถจบการบ้านของเขาและไม่ได้รับบาดเจ็บในระหว่างการปฏิบัติ "และ" ฉันหวังว่าฉันสามารถได้ใกล้ชิดกับคนที่ ... "
T / N: มันไม่จริงการนำเสนอเหรียญ ในประเพณีทางศาสนาที่จีนและญี่ปุ่นเสนอเหรียญหรือบริจาคเป็นจริงจะเรียกว่า "ธูปติดเงิน" อย่างแท้จริง โดยทั่วไปเราให้เงินกับศาลเจ้าและวัดเพื่อให้พวกเขาสามารถซื้อธูปเพื่อให้เราสามารถใช้ในการสวดมนต์.
หลังจากที่ให้ข้อเสนอของเธอ Momoi มองไปที่วัดธรรมและถามว่า "เพื่อที่เราควรจะไปเป็นอันดับแรก" เธอยกหัวของเธอ ไปดูที่ Aomine เท่านั้นที่จะได้รับคำตอบที่ไม่คาดคิด.
"ฉันจะรอคุณอยู่ที่บริเวณพักผ่อนที่."
"เอ๊ะ?" ตาของ Momoi กว้างขึ้น พื้นที่พักผ่อนที่ Aomine หมายถึงเป็นที่พักพิงที่เรียบง่ายด้วยโต๊ะและเก้าอี้ มันถูกสร้างขึ้นสำหรับคนที่ซื้อขนมจากร้านค้าที่จะกินมันก็คล้ายกับพื้นที่พักผ่อน Momoi กดเพิ่มเติมลน "Wh ... ทำไม ?! คุณไม่ต้องการที่จะมองไปรอบ ๆ ? "" มีคนจำนวนมากเกินไปก็ลำบาก เพียงซื้อบางสิ่งบางอย่างสำหรับผมที่จะกิน ... ah, เนื้อสัตว์เป็นสิ่งที่ดีที่ฉันต้องการเนื้อ. "" เอ๊ะ, เนื้อสัตว์? อีกครั้ง? ใหม่? "" ดังนั้นที่มัน . ฉันจะรอให้คุณ "" รอรอสักครู่ไดจัง !? "Aomine กล่าวว่า" ขอบคุณ "และโบกมือของเขาได้อย่างรวดเร็วเดินออกไปยังพื้นที่ที่พักผ่อน.
T / N: Aomine จริงกล่าวว่า "onegaishimasu." "ได้โปรดทำผมว่าโปรดปราน".
"คุณมีที่จะล้อเล่น ... " Momoi ถูกทิ้งไว้ที่นั่นที่อ้าปากค้าง.
เธอเป็นจริงมองไปข้างหน้าเพื่องานวัด แต่อยู่คนเดียวฆ่าตื่นเต้นโดยครึ่งหนึ่ง.
โง่ไดจัง! และคิดว่าผมภาวนาเป็นพิเศษสำหรับคุณกลับฉันเงินบริจาคของฉัน! Momoi ดุ Aomine ในใจของเธอในขณะที่เดินผ่านวัดธรรมและแล้ว ... "Momoi ซัง?" เสียงที่ชัดเจนด้วยความรู้สึกที่โปร่งใสเรียกออกชื่อของเธอ ในขณะที่ทุกความโกรธที่มีต่อ Aomine ก็หายไปและความรู้สึกลมของการแพร่กระจายความสุข Momoi อาจจะไม่ได้รับการเข้าใจผิดว่ามันเป็นเสียงของเขา.
"Tetsu คุง!"
"ใช่ โอ้ฉันมากกว่าที่นี่. "อาจจะไม่ต้องการที่จะเห็น Momoi เมามันมองไปรอบ ๆ สำหรับเขา Kuroko โบกมือของเขาเพื่อ Momoi จะได้เห็นตำแหน่งของเขา อย่างไรก็ตามตัวเลข Kuroko ปรากฏก่อน Momoi "Te.TeTeTe, Tetsu คุง! ชุดยูกาตะจริงๆมันเหมาะสมกับคุณ !! "" ขอบคุณ. "
แทนที่จะพูดทักทายเธอ Momoi แสดงความคิดเห็นครั้งแรกของเธอ Kuroko สวมใส่ชุดยูกาตะย้ายของเธออย่างสมบูรณ์.
Kuroko ที่ถูกสวมใส่ชุดยูกาตะสีดำลายบอกว่า "รูปลักษณ์ Momoi ซังดีมากสวมใส่ชุดยูกาตะว่า" และมันสมบูรณ์พัดออกไปมีเหตุผลของเธอ.
"เต Tetsu คุง ... !"
บริจาค¥ 100 เป็น ทั้งหมดมันคุ้มค่า ... !
Momoi ขอบคุณพระเจ้าในลักษณะที่แจ๋ เห็นว่า Momoi น่าจะเป็นในความงุนงงสนุกสนาน Kuroko กล่าวว่าคำสั่งอื่นที่นำเธอกลับมาสู่โลก.
"ไม่ใช่ Aomine คุงกับคุณ?"
"เกี่ยวกับที่ ... Tetsu คุงก็เช่นนี้!"
Momoi พูดคุยเกี่ยวกับ Aomine ไป ไปยังพื้นที่ที่พำนักอยู่คนเดียวและการสอนของเธอ "เพียงแค่ซื้ออะไรกลับ." หลังจากที่ได้ยินว่า Kuroko กล่าวด้วยดูอย่างบนใบหน้าของเขา "นั่นคือเช่นเดียวกับ Aomine คุง."
"Tetsu คุงคุณมาที่นี่ด้วยตัวเอง"
ใน การตอบคำถาม Momoi ของ Kuroko พยักหน้า "แม้ว่าผมมาที่นี่ด้วย Kandou คุง ... Kandou คุงบอกว่าเขามีบางเรื่องที่เร่งด่วนและกลับบ้านครั้งแรก."
T / N: นี่ Kandou คุงถูกกล่าวถึงในครั้งแรกแทนที่นวนิยาย หากคุณสงสัยว่าเขาเป็นใครเขาก็ยังอยู่ในระดับประถมศึกษาของ Kuroko ถ้าคุณกลับตัวอักษรคันจิของ Kandou คุณจะได้รับ ... Fujimaki ... คิดว่าเขาต้องการที่จะรีบกลับบ้านไปจบต้นฉบับสำหรับบทต่อไปของ KNB.
"ผมเห็น ... " Momoi ตอบและ heaved ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ... บางทีนี้เป็นโอกาสที่มอบให้กับฉัน ใบหน้าของ Momoi แดงและเธอรวบรวมความกล้าที่จะเรียกชื่อของ Kuroko "... Te, Tetsu คุง!"
"ใช่" "ฉันฉันถ้าคุณไม่ทราบไม่ ... เราควรจะมีความสุขด้วยกัน?" "เอ๊ะ?"
"แม้ว่าฉันจะต้องได้รับสิ่งที่ Aomine คุง แต่ถ้าฉันเพียงแค่ซื้อบางสิ่งบางอย่างมันเป็นเรื่องน่าเศร้าเพียง ผมต้องการให้เขาเป็นบิตกังวล แต่ก็ยังน่าเบื่อก็จะออกสู่ตลาดในคืนนี้ด้วยตัวเอง ... "หลังจากที่ได้ยินอธิบาย Momoi ของ Kuroko ถอนหายใจกับ" ฮา ... "และตอบบิตที่มีปัญหา "แต่จะไม่คุง Aomine โกรธ?" "เอ๊ะ !?" "อารมณ์ของเขาจะได้รับที่ไม่ดีถ้าเขาหิว."
"อืม ... ดี ... ผมคิดว่า ... Momoi ได้รับการใส่ใจจากคำสั่งของ Kuroko ทื่อ เช่นเดียวกับที่คาดหวังจากพันธมิตร Aomine ของเขาจริงๆเข้าใจ Aomine ดี "ถ้ามันเป็นเพียงในขณะที่ ... " เช่นเดียวกับ Momoi รู้สึกทุกข์ Kuroko พูดเบา ๆ "โอ้ขวา."
"วิธีการเกี่ยวกับคุณบอก Aomine ที่คุณใช้เวลานานมากเพราะคุณกำลังเดินไปรอบ ๆ กับผมได้ไหม"
"เอ๊ะ?"
หันหน้าไปทาง Momoi ที่มองแปลกใจ "กับที่ผมไม่คิดว่า Aomine คุงจะโทษคุณ" Kuroko กล่าวว่าค่อนข้างสนุกสนาน (^_^) นี้แสดงออกสนุกสนานตลบตะแลงเล็กน้อยย้าย Momoi อีกครั้ง ขอบคุณ! Kandou คุง !! Momoi ขอบคุณนักศึกษาชั้นปีเดียวกันคนที่เธอไม่เคยพบในหัวใจของเธอ "คุณถูก! ถ้าฉันมี Tetsu คุงฉันไม่คิดว่า Aomine คุงจะได้รับโกรธ at all. "
"แล้วที่ตัดสินใจ." Let 's go, Kuroko พูดและ Momoi รู้สึกราวกับว่าเธอได้รับการเดินเล่นที่ด้านบนของเมฆ
แม้ว่า Momoi ได้อย่างสมบูรณ์มากกว่าดวงจันทร์ด้วยความสุขที่เธอไม่สามารถได้รับฟุ้งซ่าน เพราะถ้าเธอไม่ได้ให้ความสนใจ Kuroko จะหายไป.
T / N: Kuroko ฉันสาบานคุณเป็น Youkai หรือบางสิ่งบางอย่าง.
ดังนั้นทั้งสองคนเดินไปที่ร้านบอลลูนตกปลาครั้งแรก Kuroko แนะข

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เสียงเคาะเสียงรองเท้าไม้ดังก้องทั่วย่านถนนที่ถูกห่อหุ้มด้วยลำแสงของพระอาทิตย์
เกราะในชุดยูกาตะ ผู้ชาย ผู้หญิง เด็กและคนแก่ผสมท่ามกลางฝูงชนของคนที่สวมใส่เสื้อผ้าทุกวัน พวกเขามุ่งหน้าไปยังศาลเจ้าที่เทศกาลฤดูร้อนที่จัดขึ้น ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าหนึ่งในคนเหล่านี้คือเด็กสาวที่ใส่ชุดยูกาตะสีชมพูลายลูกไม้ค่ะ เธอมองไปรอบ ๆในฝูงชน นี่โมโมอิ ซัทสึกิที่ผมของเธอมัดไว้ในสไตล์สวย ซึ่งแตกต่างจากผู้คนในฝูงชน เธอทำหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ
" ไดจัง เดินช้ามาก ! " นายบ้า น่ารำคาญ มันไม่สำคัญถ้าฉันช้านิดหน่อย ถ้าคุณรีบร้อนมันไม่เหมือนการเปลี่ยนแปลงอะไร " โมโมอิ เพื่อนสมัยเด็กของโอะมิเนะ ไดกิ , สวนกลับ , รำคาญใบหน้าของเขา , ในการตอบสนองต่อสาเหตุของโมโมอิ ไม่พอใจได้ โอะมิเนะยังแตกต่างไปจากปกติ ใส่ชุดยูกาตะสีนาวี " ยังไม่เลิกเรียกฉันว่าไดจังแล้วเหรอ ? " ทำไม ? เมื่อฉันเรียกคุณว่า ' ' โอะมิเนะคุง คุณไม่ได้บอกเหรอว่ามันแปลก ?" โมโมอิ เริ่มเรียกโอะมิเนะ ' โอะมิเนะคุง " หลังจากที่เธอเข้ามาในโรงเรียน นั่นเป็นเพราะว่าเธอโดนล้อตอนเรียกเค้าว่า ไดจัง " เธอไม่มีทางเลือก แต่ที่จะเปลี่ยนวิธีที่เธอเรียกเขาว่า ' โอะมิเนะคุง ' แต่เมื่อมันเป็นเพียงสองของพวกเขาเธอจะอยู่พรรคอื่น ๆในวิธีที่เธอใช้ อย่างไรก็ตาม ก็คือโมโมอิ นี้ทำให้โอะมิเนะหงุดหงิดมากขึ้นถึงแม้ว่า โมโมอิ เร่งเขาด้วย รีบๆหน่อย ! " โอะมิเนะก็ถอนหายใจ โดยไม่ต้องเปลี่ยนจังหวะของเขา หลังจากโอะมิเนะลากฝีเท้าของเขาจนกว่าเขาจะอยู่ข้างๆเธอ โมโมอิ เริ่มเดินข้างๆเขา " ระบุว่าเราไม่ไปในชุดยูกาตะ แน่นอนทุกคนต้องการที่จะสนุกกับเทศกาลฤดูร้อนมากที่สุดใช่มั้ย ? " ฉันยังคงสามารถเพลิดเพลินกับตัวเองถ้าผมแต่งตัวตามปกติ" ในการตอบสนองของโอะมิเนะย้อนโมโมอิ ก็บอกว่า " ก็อาจจะจริง แต่มันก็สนุกมาก ใส่ยูกาตะ และย่าเป็นพิเศษทำให้พวกเราด้วย " โมโมอิ ยกหนึ่งในแขนของเธอและมองมัน การใส่ชุดยูกาตะของเธอและโอะมิเนะทั้งคู่เหมาะโดยยายของเธอ ในวันสุดท้ายของเทอม เรียกว่าเมื่อวาน โมโมอิ ไปที่บ้านคุณยาย หลังเลิกเรียนมันเป็นเพราะยายของเธอเรียกเธอ และบอกให้เธอเลี้ยวเข้าบ้านเธอ ที่คุณย่าของเธอผ่านเธอ คือ เธอใส่ชุดยูกาตะแล้ว เห็นโมโมอิ มีความสุข ลองใส่ชุดยูกาตะที่คุณยายของเธอก็ยิ้ม * (

_ ) กล่าวว่า " ผมเตรียมสิ่งนี้เช่นกัน และรับมอบโมโมอิ ยูกาตะอีก กองทัพเรือสีชายยูกาตะเตรียมตัวโอะมิเนะ . ยายเธอยังคงจำได้ว่าทุกปีพวกเขาทั้งคู่จะไปเทศกาลฤดูร้อนด้วยกัน
T / N : ทางคุณยายยิ้มเป้น squinting ตาแบบนี้ (

_ ) ไม่สามารถที่จะอธิบายในคำพูดที่ผมใช้อีโมติคอน .
" แม้ว่ายายกังวลว่าโอะมิเนะ ก็ไม่สามารถที่จะพอดีกับมันจริง ๆ เหมาะกับคุณดี " โมโมอิ ประเมินชุดยูกาตะห่มโอะมิเนะอีกครั้งทั้งๆ ที่เขาเป็น เพื่อนสมัยเด็กที่เธออยู่ด้วยเสมอ หลังจากที่เขาได้ใส่ยูกาตะ มันเป็นชนิดของความรู้สึกสดชื่น . " เอ่อ . . . ไม่เป็นไรมั้ง "
โอะมิเนะตอบ unenthusiastically . " เอ๋ . . . นั่นคือทั้งหมดที่คุณรู้สึกยังไงกับมัน ? " โมโมอิ ไม่พอใจคำตอบ แต่ไม่ว่าจะยังไง เขาก็ยังมาใส่ยูกาตะ ดังนั้นเธอจะปล่อยไปแบบนี้ตอบ" อะไร . . . . . . . ยิ้มอะไร ? " โอะมิเนะขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นสีหน้าของโมโมอิ . " เอ่อ อ่า . . . . . . . . . . . . . . . . . โอะมิเนะคุง ยูกาตะชุดนี้เหมาะกับคุณมากเลย " โมโมอิพูดพร้อมรอยยิ้ม .
" จริงๆเหรอ ? "
" ครับ ทั้งผิว และชุดยูกาตะจะมืดมาก ถ้ามีคนเห็นคุณดึก ทั้งหมดที่พวกเขาเห็นเป็นดวงตาของเธอ จะน่ากลัวสวย . "
" !
" แต่มันคือความจริง" พวกเขาทั้งคู่โต้เถียงกันแบบนั้นเลยศาลเจ้าเทศกาลฤดูร้อนที่จัดขึ้น ทางเข้า shirine โมโมอิ , ไม่สามารถช่วย แต่อุทาน " ว้าว ~ ~ ~ ~ " เหมือนเติมเส้นทางทั้งหมด ร้านค้าเปิดงานวัดอยู่เรียงรายตามเส้นทาง แม้ว่าพระอาทิตย์จะไม่ได้ตั้งเลยบูธมีตะเกียงไฟและไฟวิบวับเต็มถนนทั้ง ต้นไม้ในบริเวณโดยรอบ มีสาขาของพวกเขาขยายและประสานกันราวกับปกป้องเส้นทาง เป็นประตูขนาดใหญ่ แม้ว่าจะมาที่นี่ทุกปี แต่เมื่อเห็นฉากนี้ มันทำให้ผู้คนตื่นเต้น
ไฟสว่างขึ้นโมโมอิหน้าและโอะมิเนะทำเสียงหงุดหงิด ข้างๆ เธอ " เฮ้ย ไม่ได้มีคนมากมาย ? " เพราะทุกๆปี รอมานาน รถม้าจะแห่ศาลเจ้า บริเวณนี้จึงมีคนมากมาย นี่ ไปกันเถอะ " โมโมอิผลักโอะมิเนะเดินไปที่ศาลเจ้า ให้บูชาเหรียญเข้าไปในศาลเจ้า ธนูโมโมอิ อธิษฐานอย่างจริงจัง " ผมหวังว่าโอะมิเนะสามารถผ่านช่วงวันหยุดฤดูร้อนนี้ได้อย่างราบรื่น เขาทำของเขา การบ้าน และไม่ได้รับบาดเจ็บในระหว่างการฝึก " และ " ฉันหวังว่าฉันสามารถได้ใกล้ชิดกับคนๆนั้น . . . . . . . "
T / N : มันไม่ได้บูชาเหรียญ ประเพณีทางศาสนาในจีนและญี่ปุ่น เหรียญบูชา หรือบริจาคจริง ๆ เรียกว่า " ธูปเงิน " อย่างแท้จริง โดยทั่วไปเราเอาเงินให้วัดและศาลเพื่อให้พวกเขาสามารถซื้อธูปเพื่อให้เราสามารถใช้ในการอธิษฐาน
หลังจากการให้บูชาเธอ โมโมอิ มองไปที่งานวัด และถามว่า " ดังนั้น เราควรจะไปที่ไหนก่อน " เธอยกหัวของเธอดูโอะมิเนะ แต่ได้รับคำตอบที่ไม่คาดคิด .
" ผมจะไปรอคุณที่พัก "
" เอ๋ ? " โมโมอิ ตากว้างขึ้นห้องพักที่โอะมิเนะ หมายถึงคือที่พักพิงที่เรียบง่ายด้วยโต๊ะและเก้าอี้ มันถูกสร้างขึ้นสำหรับผู้ที่ซื้อขนมจากร้านกิน มันคล้ายกับที่พัก โมโมอิ กดต่อไปแน่ " อะ . . . . . . . ทำไม ? ! คุณไม่ต้องการที่จะมองไปรอบ ๆ " มีคนมากมาย มันน่ารำคาญ แค่ซื้อของให้ฉันกิน . . . . . . . อ่า เนื้อดี ฉันอยากกินเนื้อ " " เอ๋ เนื้อa-re ? a-re ? " นั่นมัน ผมจะคอยคุณ . " " เดี๋ยวสิ ไดจัง ! ? " โอะมิเนะ กล่าวว่า " ขอบคุณ " และโบกมือตอบ รีบเดินออกไปยังที่พัก
T / N : โอะมิเนะพูด " นี่ค่ะ " " กรุณาด้วยนะ " .
" คุณต้องล้อเล่นแน่ๆ . . . . . . . " โมโมอิ มีเบอะ .
เธอกำลังรอคอยที่จะวัด ยุติธรรมแต่การอยู่คนเดียว ฆ่าความตื่นเต้นโดยครึ่งหนึ่ง .
โง่ไดจัง ! และคิดว่าฉันเป็นพิเศษ ภาวนาให้คุณ กลับไป ผมบริจาคเงิน โมโมอิ ดุโอะมิเนะในจิตใจของเธอ ขณะที่เดินผ่านงานวัดแล้ว . . . . . . . " โมโมอิ ซัง ? " เสียงที่ชัดเจนกับความรู้สึกโปร่งใสร้องเรียกชื่อของเธอ ในตอนนั้น ทั้งโกรธแค้นโอะมิเนะก็หายไป และรู้สึกเหมือนจะเป็นลมของความสุขกระจายโมโมอิ ไม่ได้เข้าใจผิด มันเป็นเสียงของเขา .
" เท็ตซึคุง "
" ครับ อ่า ฉันอยู่นี่ " บางทีไม่อยากจะเห็นโมโมอิ มองไปรอบ ๆอย่างเขา คุโรโกะโบกมือแล้วโมโมอิ สามารถดูสถานที่ของเขา อย่างไรก็ตาม ตัวเลขของคุโรโกะปรากฏก่อนที่โมโมอิ . " te.tetete เท็ตซึคุง ชุดยูกาตะ ชุดนี้เหมาะกับคุณ " " ขอบคุณ "
แทนที่จะพูดทักทายเธอ