- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
In the 1990s it was no longer the d
In the 1990s it was no longer the done thing to follow fashion slavishly, a sharp contrast to the highly a la mode 1970s and 1980s. The phobia of being underdressed was finally completely displaced by the fear of overdressing. Fashion in the 1990s united around a new standard, minimalism, and styles of stark simplicity became the vogue. Despite the best efforts of a few designers to keep the flag for pretty dresses flying, by the end of the decade the notion of ostentatious finery had virtually disappeared. As well as the styling of the product, its promotion in the media became crucial to its success and image. The financial pressures of the decade had a devastating effect on the development of new talent and lessened the autonomy enjoyed by more established designers.
Fashion at the end of the 20th century tackled themes that fashion had not previously embraced. These themes included rape, disability, religious violence, death, and body modification. There was a dramatic move away from the sexy styles aimed at the glamorous femme fatale of the 1980s, and many designers, taken with a vision of romantic poverty, adopted the style of the poverty-stricken waif, dressed in a stark, perversely sober palette, with a face devoid of make-up. Clothes by ready-to-wear retailers such as The Gap, Banana Republic, and Eddie Bauer came to the forefront of fashion, managing to tap into the needs of women who simply wanted comfortable, wearable clothes. Retro clothing inspired by the 1960s and 1970s was popular for much of the 1990s.
The famous Italian fashion house, Gucci was created in 1921, by Guccio Gucci and was originally a firm that sold luxury leather goods. Under Guccio Gucci's children, by the end of the 1960s the label had expanded to include a plethora of products with a distinctly Latin glamor. However, only in the 1990s, when the Gucci heirs gave up control of the company to Invest Corp., who planned to turn the business around, did it truly begin to enjoy the kind of success it enjoys in the present day. Employing an unknown designer, Tom Ford, as design director in 1994, the fashion house was endowed with a great prestige, as Ford triggered a tidal wave with his chic and shocking collections, perfumes for men and women, revamped boutiques, and advertising campaigns. In 1998 Gucci is named "European Company of the year" by European Business Press Federation.[5] Today it is the second biggest-selling fashion brand (after LVMH) worldwide with US$7 billion worldwide of revenue in 2006 according to BusinessWeek magazine.[6]
In the 1990s the designer label Prada became a true creative force in the fashion industry. The Milanese company was first established in 1923, two years after Gucci, and like Gucci, it was a firm that sold high-quality shoes and leather. It was until the 1980s that Miuccia Prada, the niece of the company's founder, began to produce ready-to-wear fashion, gaining fame for her subtle, streamlined, yet unquestionably luxurious style, that catered for the privileged young woman who prefers understatement to flamboyant extravagance.
In America three of the most influential fashion designers of the time were Michael Kors, Marc Jacobs, and Calvin Klein. Michael Kors set up his own business in 1980. However, it was not until the 1990s that the designer reached the peak of his popularity. His knowledge and consciousness of trends enabled him to produce simple well-cut garments, whose sophistication and elegance appealed to a whole new breed of wealthy American customers drawn to the new vogue for minimalist chic. Marc Jacobs is one of the most notable American designers of the period in that, unlike many American fashion designers in the past, he was not so much the co-ordinator of a mass-produced garment as a designer in the European sense of the word. One of the most promising talents in the fashion industry at the time, the LVMH (Louis Vuitton-Moet Henessy) group offered him the job of designing a line of ready-to-wear to compliment the de-luxe products of luggage specialist Louis Vuitton in the late 1990s. One of the first fashion designers to anticipate the globalization of world markets, the already well-known designer Calvin Klein started to market his fashions, perfumes, and accessories not only right across the US, but also in Europe and Asia, achieving an unequaled success. A brilliant artistic director, Klein used carefully constructed advertisements containing images tinted with eroticism to promote his sophisticatedly functional mass-produced designs, which won massive popularity among the urban youth of the 1990s.
The group of designers known as the 'Antwerp Six' (so named because all of them were graduates of the Royal Academy of Fine Arts in Antwerp), who first emerged in the 1980s, came to prominence in the 1990s. Three of the most influential of the group were Ann Demeulemeester, Dries van Noten, and Walter Van Beirendonck. Ann Demeulemeester, from her first collection in 1991, demonstrated a great deal of confidence and inventiveness. Naturally inclined to understatement, she built her designs on contradictions, introducing contrasting elements into her fluid and streamlined fashions, which appealed to women who dressed, above all, to please themselves. The work of Dries van Noten was founded on a solid mastery of the art of tailoring, to which the young designer added discreet touches of fantasy in a highly personal style. Managing to be both classical and original, his fashions appealed to those who preferred to express their individuality rather than slavishly follow trends. Walter Van Beirendonck, who erupted onto the fashion scene in 1995, produced decidedly futuristic designs under his label W & LT (Wild and Lethal Trash). Deliberately using fabrics developed by the very latest technologies, in violently contrasting colors, he produced clothes that were full of erotic and sadomasochistic references, touched with a caustic adolescent humor. His highly distinctive approach related to a resurgence of anti-fashion, but this time an anti-fashion with nothing in the least ethnic about its origins, instead based on science fiction that provided the inspiration for displays of such high-spirited provocation.
In Italy, Gianni Versace, with his brilliant, sexy, and colorful designs, and Dolce & Gabbana, with their superfeminine and fantastical style, broke away from the serious and sober-minded fashions that dominated during much of the 1990s. The British designer Vivienne Westwood produced many influential and popular collections in the early 1990s, which included outfits inspired by 18th-century courtesans and the Marquis de Sade, with rounded hips, corsets, and platform heels. The London-based designer Rifat Ozbek was also popular, particularly in New York and Milan. His youthful style, which mixed references to India, Africa, and his native Turkey with clever takes on historical clothing, was reminiscent of hippest nightclubs and the more outrageous street fashions of the time. Rap music was a prominent influence on popular and street fashion during the early and mid-1990s. Followers of hip hop adopted huge baggy jeans, similar to those worn in American prisons, with big patterned shirts and heavy black shoes. The sports label Nike had great popularity and materials such as Lycra/spandex were increasingly used for sportswear. Increasing eco-awareness and animal rights made even top couture houses such as Chanel introduce fake fur and natural fibers into their collections.
Fashion at the end of the 20th century tackled themes that fashion had not previously embraced. These themes included rape, disability, religious violence, death, and body modification. There was a dramatic move away from the sexy styles aimed at the glamorous femme fatale of the 1980s, and many designers, taken with a vision of romantic poverty, adopted the style of the poverty-stricken waif, dressed in a stark, perversely sober palette, with a face devoid of make-up. Clothes by ready-to-wear retailers such as The Gap, Banana Republic, and Eddie Bauer came to the forefront of fashion, managing to tap into the needs of women who simply wanted comfortable, wearable clothes. Retro clothing inspired by the 1960s and 1970s was popular for much of the 1990s.
The famous Italian fashion house, Gucci was created in 1921, by Guccio Gucci and was originally a firm that sold luxury leather goods. Under Guccio Gucci's children, by the end of the 1960s the label had expanded to include a plethora of products with a distinctly Latin glamor. However, only in the 1990s, when the Gucci heirs gave up control of the company to Invest Corp., who planned to turn the business around, did it truly begin to enjoy the kind of success it enjoys in the present day. Employing an unknown designer, Tom Ford, as design director in 1994, the fashion house was endowed with a great prestige, as Ford triggered a tidal wave with his chic and shocking collections, perfumes for men and women, revamped boutiques, and advertising campaigns. In 1998 Gucci is named "European Company of the year" by European Business Press Federation.[5] Today it is the second biggest-selling fashion brand (after LVMH) worldwide with US$7 billion worldwide of revenue in 2006 according to BusinessWeek magazine.[6]
In the 1990s the designer label Prada became a true creative force in the fashion industry. The Milanese company was first established in 1923, two years after Gucci, and like Gucci, it was a firm that sold high-quality shoes and leather. It was until the 1980s that Miuccia Prada, the niece of the company's founder, began to produce ready-to-wear fashion, gaining fame for her subtle, streamlined, yet unquestionably luxurious style, that catered for the privileged young woman who prefers understatement to flamboyant extravagance.
In America three of the most influential fashion designers of the time were Michael Kors, Marc Jacobs, and Calvin Klein. Michael Kors set up his own business in 1980. However, it was not until the 1990s that the designer reached the peak of his popularity. His knowledge and consciousness of trends enabled him to produce simple well-cut garments, whose sophistication and elegance appealed to a whole new breed of wealthy American customers drawn to the new vogue for minimalist chic. Marc Jacobs is one of the most notable American designers of the period in that, unlike many American fashion designers in the past, he was not so much the co-ordinator of a mass-produced garment as a designer in the European sense of the word. One of the most promising talents in the fashion industry at the time, the LVMH (Louis Vuitton-Moet Henessy) group offered him the job of designing a line of ready-to-wear to compliment the de-luxe products of luggage specialist Louis Vuitton in the late 1990s. One of the first fashion designers to anticipate the globalization of world markets, the already well-known designer Calvin Klein started to market his fashions, perfumes, and accessories not only right across the US, but also in Europe and Asia, achieving an unequaled success. A brilliant artistic director, Klein used carefully constructed advertisements containing images tinted with eroticism to promote his sophisticatedly functional mass-produced designs, which won massive popularity among the urban youth of the 1990s.
The group of designers known as the 'Antwerp Six' (so named because all of them were graduates of the Royal Academy of Fine Arts in Antwerp), who first emerged in the 1980s, came to prominence in the 1990s. Three of the most influential of the group were Ann Demeulemeester, Dries van Noten, and Walter Van Beirendonck. Ann Demeulemeester, from her first collection in 1991, demonstrated a great deal of confidence and inventiveness. Naturally inclined to understatement, she built her designs on contradictions, introducing contrasting elements into her fluid and streamlined fashions, which appealed to women who dressed, above all, to please themselves. The work of Dries van Noten was founded on a solid mastery of the art of tailoring, to which the young designer added discreet touches of fantasy in a highly personal style. Managing to be both classical and original, his fashions appealed to those who preferred to express their individuality rather than slavishly follow trends. Walter Van Beirendonck, who erupted onto the fashion scene in 1995, produced decidedly futuristic designs under his label W & LT (Wild and Lethal Trash). Deliberately using fabrics developed by the very latest technologies, in violently contrasting colors, he produced clothes that were full of erotic and sadomasochistic references, touched with a caustic adolescent humor. His highly distinctive approach related to a resurgence of anti-fashion, but this time an anti-fashion with nothing in the least ethnic about its origins, instead based on science fiction that provided the inspiration for displays of such high-spirited provocation.
In Italy, Gianni Versace, with his brilliant, sexy, and colorful designs, and Dolce & Gabbana, with their superfeminine and fantastical style, broke away from the serious and sober-minded fashions that dominated during much of the 1990s. The British designer Vivienne Westwood produced many influential and popular collections in the early 1990s, which included outfits inspired by 18th-century courtesans and the Marquis de Sade, with rounded hips, corsets, and platform heels. The London-based designer Rifat Ozbek was also popular, particularly in New York and Milan. His youthful style, which mixed references to India, Africa, and his native Turkey with clever takes on historical clothing, was reminiscent of hippest nightclubs and the more outrageous street fashions of the time. Rap music was a prominent influence on popular and street fashion during the early and mid-1990s. Followers of hip hop adopted huge baggy jeans, similar to those worn in American prisons, with big patterned shirts and heavy black shoes. The sports label Nike had great popularity and materials such as Lycra/spandex were increasingly used for sportswear. Increasing eco-awareness and animal rights made even top couture houses such as Chanel introduce fake fur and natural fibers into their collections.
0/5000
ในปี 1990 ได้มีสิ่งที่ทำตามแฟชั่น slavishly ความคมชัดคมสาว ๆ สูงเป็น la mode และไฟต์ อาการกลัวของการ underdressed ถูกสุดสมบูรณ์พลัดถิ่นจากความกลัวของ overdressing แฟชั่นในปี 1990 สหรัฐสถานโดยมาตรฐาน แบบใหม่ และรูปแบบของความเรียบง่ายสิ้นเชิงกลายเป็น หญิง แม้ที่สุดความพยายามของนักออกแบบบางเพื่อให้ธงสำหรับชุดสวยบิน สิ้นสุดของทศวรรษ แนวคิดของ finery อยู่แทบหายไป และจัดแต่งทรงผมผลิตภัณฑ์ โปรโมชั่นของสื่อเป็นสิ่งสำคัญของความสำเร็จและภาพ แรงกดดันทางการเงินของทศวรรษมีผลทำลายล้างในการพัฒนาความสามารถใหม่ และน้อยอิสระด้วยเพิ่มเติมสร้างนักออกแบบแฟชั่นในตอนท้ายของศตวรรษ 20 สำหรับรูปที่แฟชั่นก็ไม่เคยกอด ชุดรูปแบบเหล่านี้รวมข่มขืน พิการ ความรุนแรงทางศาสนา ความตาย และปรับเปลี่ยนร่างกาย มีการย้ายละครจากลักษณะเซ็กซี่ fatale อย่างไร femme เสน่ห์ของไฟต์ และนักออกแบบจำนวนมาก กับวิสัยทัศน์ของความยากจนแสนโรแมนติก นำแบบของ waif นี้ การแต่งตัวในชุดแบบสิ้นเชิง perversely นี่สี กับใบหน้าไร้เครื่องสำอาง เสื้อผ้าตามร้านค้าปลีก ready-to-wear เช่นเดอะแก สาธารณรัฐกล้วย และเอ็ดดี้ Bauer มาถึงส่วนสำคัญของแฟชั่น การจัดการเข้าไปยังความต้องการของผู้หญิงก็อยากสบาย ผ้า wearable เสื้อผ้าย้อนยุคปี 1960 และทศวรรษ 1970 มาเป็นที่นิยมสำหรับมากของปี 1990บ้านแฟชั่นอิตาลีมีชื่อเสียง กุชชี่ถูกสร้างขึ้นในปี 1921 โดย Guccio Gucci และเดิมบริษัทที่ขายหนังหรูหรา ภายใต้เด็ก Guccio Gucci, 1960 โดย ป้ายชื่อได้ขยายรวมของผลิตภัณฑ์กับความเย้ายวนใจอย่างเห็นได้ชัดติ อย่างไรก็ตาม ในปี 1990 เมื่อมรดกกุชชี่ให้ค่าการควบคุมของบริษัทลงทุน Corp. ที่วางแผนจะเปิดธุรกิจสถาน ไม่มันอย่างแท้จริงเริ่มเพลิดเพลินไปกับชนิดของความสำเร็จตลอดมันในปัจจุบัน ใช้การออกแบบที่ไม่รู้จัก ทอมฟอร์ด เป็นผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบในปี 1994 แฟชั่นเฮ้าส์ที่แกร่งจดี ฟอร์ดทริกเกอร์คลื่นยักษ์กับเก๋เขา และตะลึงชุด น้ำหอมสำหรับผู้ชายและผู้หญิง ปรับปรุงร้าน และแคมเปญโฆษณา ในปี 1998 กุชชี่เป็นชื่อ "บริษัทยุโรปปี" โดยสหพันธ์กดธุรกิจยุโรป[5] วันนี้ได้สองที่ใหญ่ที่สุดขายแฟชั่นแบรนด์ (หลังจาก LVMH) ทั่วโลกมี 7 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ ทั่วโลกของรายได้ในปี 2549 ตามนิตยสารไซ[6]ในปี 1990 ป้ายออกแบบ Prada เป็น แรงสร้างสรรค์จริงในอุตสาหกรรมแฟชั่น ของบริษัทตั้งขึ้นครั้งแรกใน 1923 สองปีหลังจาก Gucci และเช่นกุชชี่ มันเป็นบริษัทที่ขายเครื่องหนังและรองเท้าคุณภาพ ก็จนกระทั่งทศวรรษ 1980 ซึ่ง Miuccia Prada หลานสาวของผู้ก่อตั้งของบริษัท เริ่มผลิตแฟชั่น ready-to-wear ได้รับชื่อเสียงสำหรับเธอลึกซึ้ง คล่องตัว แต่ร้านหรูหราสไตล์ ที่หญิงสาวมีสิทธิ์ที่ชอบโดดแห่งไประเริงเฟลมโบแยนท์ได้รับการดูแลในอเมริกา สามนักออกแบบแฟชั่นที่มีอิทธิพลมากที่สุดของเวลา Michael Kors, Marc เจคอปส์ และคาลวินไคลน์ Michael Kors ที่ตั้งธุรกิจของตัวเองในปี 1980 อย่างไรก็ตาม ไม่จนถึงปี 1990 ที่แบบไปถึงจุดสูงสุดของความนิยมของเขา ความรู้และจิตสำนึกของแนวโน้มของเขาเปิดเขาผลิตอย่างดีตัดเสื้อผ้า ที่มีความซับซ้อนและสง่างามอุทธรณ์พันธุ์ใหม่ลูกค้าอเมริกันรวยออกจะสมัยใหม่เรียบง่ายเก๋ไก๋ Marc เจคอปส์เป็นหนึ่งในนักออกแบบอเมริกันสุดโดดเด่นของรอบระยะเวลาที่ ซึ่งแตกต่างจากในสหรัฐอเมริกาออกแบบแฟชั่นในอดีต เขาไม่มาก co-ผู้ร่วมประสานงานของภูษามวลผลิตเป็นนักออกแบบในแง่ของยุโรป หนึ่งพรสวรรค์ว่าในอุตสาหกรรมแฟชั่นในเวลา กลุ่ม LVMH (Louis Vuitton Moet Henessy) เสนองานออกแบบสายของ ready-to-wear ชมเชยเขาชื่นลักซ์ผลิตภัณฑ์ผู้เชี่ยวชาญด้านกระเป๋า Louis Vuitton ในปลายทศวรรษที่ 1990 หนึ่งในนักออกแบบแฟชั่นแรกตัดโดยรวมของตลาดโลก คาลวินไคลน์เริ่มตลาดแฟชั่นของเขา น้ำหอม และอุปกรณ์ไม่เพียง ข้ามสหรัฐอเมริกา แต่ยังอยู่ ในยุโรปและเอเชีย นักออกแบบรู้จักแล้วบรรลุความสำเร็จเป็น unequaled กรรมการศิลปะยอดเยี่ยม Klein ใช้โฆษณาสร้างขึ้นอย่างระมัดระวังประกอบด้วยภาพระบายสีกับ eroticism ส่งเสริมเขาทำงานมีระดับมวลผลิตออกแบบ ที่นิยมมากในหมู่เยาวชนเมืองของปี 1990 ได้รับรางวัลกลุ่มของนักออกแบบที่เรียกว่าการ 'แอนต์เวิร์ป 6' (ดังนั้นชื่อเนื่องจากพวกเขาทั้งหมดมีบัณฑิตของราชสถาบันศิลปะในแอนต์เวิร์ป), ความโดดเด่นแรกที่เกิดในทศวรรษ 1980 มาในปี 1990 สามทรงอิทธิพลที่สุดของกลุ่มได้ Ann Demeulemeester, Dries van Noten และ Walter แวน Beirendonck Ann Demeulemeester จากคอลเลกชันของเธอครั้งแรกในพ.ศ. 2534 แสดงความเชื่อมั่นและ inventiveness มาก ธรรมชาติอยากโดดแห่ง เธอสร้างลวดลายของเธอบนฮฺที่ แนะนำองค์ประกอบที่แตกต่างกันของของเหลว และความคล่องตัวแฟชั่น ที่ร้องกับผู้หญิงที่แต่งตัว เหนือทั้งหมด การตัวเอง การทำงานของ Dries van Noten ก่อตั้งขึ้นบนความแข็งเป็นครูของศิลปะของการปรับปรุง ซึ่งแบบหนุ่มเพิ่มสัมผัสรอบคอบของแฟนตาซีในแบบส่วนตัวสูง การจัดการคลาสสิก และเดิม แฟชั่นของเขาร้องกับผู้ที่ต้องการจะแสดงบุคลิกลักษณะของพวกเขา มากกว่าที่ทำตามแนวโน้ม slavishly Walter Van Beirendonck ที่ได้ระเบิดบนฉากแฟชั่นใน 1995 ผลิตออกแบบเด็ดมากมายภายใต้เขาป้าย W & LT (ป่าและยุทธภัณฑ์ขยะ) เขาตั้งใจใช้ผ้าที่พัฒนา ด้วยเทคโนโลยีใหม่ล่าสุดมาก ในโหงห้องสี ผลิตเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยกาม และ sadomasochistic อ้างอิง สัมผัสกับเรื่องตลกวัยรุ่นอ่าง วิธีของเขาสูงโดดเด่นที่เกี่ยวข้องกับรีเซอร์เจนซ์แฟชั่นป้องกัน แต่เวลานี้แฟชั่นการป้องกันที่ไม่มีในชนกลุ่มน้อยน้อยเกี่ยวกับกำเนิด แต่ ตามนิยายวิทยาศาสตร์ที่ได้ให้แรงบันดาลใจสำหรับแสดงของ provocation เช่น high-spiritedในอิตาลี Gianni ตพา กับเขาออก แบบสดใส เซ็กซี่ และมีสีสัน และ Dolce & Gabbana สไตล์ของพวกเขา superfeminine และแปลกประหลาด ขาดจากแฟชั่นอย่างจริงจัง และเงียบขรึมดีที่ครอบงำมากของปี 1990 แบบอังกฤษที่ Vivienne ซเวสท์วูดผลิตคอลเลกชันมีอิทธิพล และเป็นที่นิยมมากในช่วงปี 1990 ซึ่งรวมชุดบันดาล courtesans สมัยศตวรรษที่ 18 และมาร์ควิสเดอชา สะโพกมน แจ็คเก็ต และส้นแพลตฟอร์ม ลอนดอนตามแบบ Rifat Ozbek นั้นยังนิยม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในนิวยอร์คและมิลาน ลักษณะอ่อนเยาว์ของเขา ซึ่งผสมอินเดีย แอฟริกา และตุรกีดั้งเดิมของเขาที่อ้างอิงกับเวลาฉลาดแต่งประวัติศาสตร์ ของครีไนท์คลับและแฟชั่นถนนอุกอาจมากเวลาได้ เพลง rap ถูกอิทธิพลนิยม และถนนแฟชั่นโดดเด่นในช่วงต้น และกลางปี 1990 ลูกศิษย์ของฮิปฮอปนำใหญ่ baggy ยีนส์ คล้ายสวมในนักอเมริกัน เสื้อขนาดใหญ่ลวดลายและรองเท้าสีดำหนัก ป้ายกีฬา Nike มีความนิยมอย่างมากและวัสดุเช่นไลคร่า/นเด็กส์ขึ้นใช้สำหรับกีฬา เพิ่มการรับรู้สิ่งแวดล้อมและสิทธิสัตว์ได้สูงสุดแม้บ้านเช่นชาแนลแนะนำปลอมขนสัตว์และเส้นใยธรรมชาติเป็นคอลเลกชันของพวกเขา
การแปล กรุณารอสักครู่..
In the 1990s it was no longer the done thing to follow fashion slavishly, a sharp contrast to the highly a la mode 1970s and 1980s. The phobia of being underdressed was finally completely displaced by the fear of overdressing. Fashion in the 1990s united around a new standard, minimalism, and styles of stark simplicity became the vogue. Despite the best efforts of a few designers to keep the flag for pretty dresses flying, by the end of the decade the notion of ostentatious finery had virtually disappeared. As well as the styling of the product, its promotion in the media became crucial to its success and image. The financial pressures of the decade had a devastating effect on the development of new talent and lessened the autonomy enjoyed by more established designers.
Fashion at the end of the 20th century tackled themes that fashion had not previously embraced. These themes included rape, disability, religious violence, death, and body modification. There was a dramatic move away from the sexy styles aimed at the glamorous femme fatale of the 1980s, and many designers, taken with a vision of romantic poverty, adopted the style of the poverty-stricken waif, dressed in a stark, perversely sober palette, with a face devoid of make-up. Clothes by ready-to-wear retailers such as The Gap, Banana Republic, and Eddie Bauer came to the forefront of fashion, managing to tap into the needs of women who simply wanted comfortable, wearable clothes. Retro clothing inspired by the 1960s and 1970s was popular for much of the 1990s.
The famous Italian fashion house, Gucci was created in 1921, by Guccio Gucci and was originally a firm that sold luxury leather goods. Under Guccio Gucci's children, by the end of the 1960s the label had expanded to include a plethora of products with a distinctly Latin glamor. However, only in the 1990s, when the Gucci heirs gave up control of the company to Invest Corp., who planned to turn the business around, did it truly begin to enjoy the kind of success it enjoys in the present day. Employing an unknown designer, Tom Ford, as design director in 1994, the fashion house was endowed with a great prestige, as Ford triggered a tidal wave with his chic and shocking collections, perfumes for men and women, revamped boutiques, and advertising campaigns. In 1998 Gucci is named "European Company of the year" by European Business Press Federation.[5] Today it is the second biggest-selling fashion brand (after LVMH) worldwide with US$7 billion worldwide of revenue in 2006 according to BusinessWeek magazine.[6]
In the 1990s the designer label Prada became a true creative force in the fashion industry. The Milanese company was first established in 1923, two years after Gucci, and like Gucci, it was a firm that sold high-quality shoes and leather. It was until the 1980s that Miuccia Prada, the niece of the company's founder, began to produce ready-to-wear fashion, gaining fame for her subtle, streamlined, yet unquestionably luxurious style, that catered for the privileged young woman who prefers understatement to flamboyant extravagance.
In America three of the most influential fashion designers of the time were Michael Kors, Marc Jacobs, and Calvin Klein. Michael Kors set up his own business in 1980. However, it was not until the 1990s that the designer reached the peak of his popularity. His knowledge and consciousness of trends enabled him to produce simple well-cut garments, whose sophistication and elegance appealed to a whole new breed of wealthy American customers drawn to the new vogue for minimalist chic. Marc Jacobs is one of the most notable American designers of the period in that, unlike many American fashion designers in the past, he was not so much the co-ordinator of a mass-produced garment as a designer in the European sense of the word. One of the most promising talents in the fashion industry at the time, the LVMH (Louis Vuitton-Moet Henessy) group offered him the job of designing a line of ready-to-wear to compliment the de-luxe products of luggage specialist Louis Vuitton in the late 1990s. One of the first fashion designers to anticipate the globalization of world markets, the already well-known designer Calvin Klein started to market his fashions, perfumes, and accessories not only right across the US, but also in Europe and Asia, achieving an unequaled success. A brilliant artistic director, Klein used carefully constructed advertisements containing images tinted with eroticism to promote his sophisticatedly functional mass-produced designs, which won massive popularity among the urban youth of the 1990s.
The group of designers known as the 'Antwerp Six' (so named because all of them were graduates of the Royal Academy of Fine Arts in Antwerp), who first emerged in the 1980s, came to prominence in the 1990s. Three of the most influential of the group were Ann Demeulemeester, Dries van Noten, and Walter Van Beirendonck. Ann Demeulemeester, from her first collection in 1991, demonstrated a great deal of confidence and inventiveness. Naturally inclined to understatement, she built her designs on contradictions, introducing contrasting elements into her fluid and streamlined fashions, which appealed to women who dressed, above all, to please themselves. The work of Dries van Noten was founded on a solid mastery of the art of tailoring, to which the young designer added discreet touches of fantasy in a highly personal style. Managing to be both classical and original, his fashions appealed to those who preferred to express their individuality rather than slavishly follow trends. Walter Van Beirendonck, who erupted onto the fashion scene in 1995, produced decidedly futuristic designs under his label W & LT (Wild and Lethal Trash). Deliberately using fabrics developed by the very latest technologies, in violently contrasting colors, he produced clothes that were full of erotic and sadomasochistic references, touched with a caustic adolescent humor. His highly distinctive approach related to a resurgence of anti-fashion, but this time an anti-fashion with nothing in the least ethnic about its origins, instead based on science fiction that provided the inspiration for displays of such high-spirited provocation.
In Italy, Gianni Versace, with his brilliant, sexy, and colorful designs, and Dolce & Gabbana, with their superfeminine and fantastical style, broke away from the serious and sober-minded fashions that dominated during much of the 1990s. The British designer Vivienne Westwood produced many influential and popular collections in the early 1990s, which included outfits inspired by 18th-century courtesans and the Marquis de Sade, with rounded hips, corsets, and platform heels. The London-based designer Rifat Ozbek was also popular, particularly in New York and Milan. His youthful style, which mixed references to India, Africa, and his native Turkey with clever takes on historical clothing, was reminiscent of hippest nightclubs and the more outrageous street fashions of the time. Rap music was a prominent influence on popular and street fashion during the early and mid-1990s. Followers of hip hop adopted huge baggy jeans, similar to those worn in American prisons, with big patterned shirts and heavy black shoes. The sports label Nike had great popularity and materials such as Lycra/spandex were increasingly used for sportswear. Increasing eco-awareness and animal rights made even top couture houses such as Chanel introduce fake fur and natural fibers into their collections.
Fashion at the end of the 20th century tackled themes that fashion had not previously embraced. These themes included rape, disability, religious violence, death, and body modification. There was a dramatic move away from the sexy styles aimed at the glamorous femme fatale of the 1980s, and many designers, taken with a vision of romantic poverty, adopted the style of the poverty-stricken waif, dressed in a stark, perversely sober palette, with a face devoid of make-up. Clothes by ready-to-wear retailers such as The Gap, Banana Republic, and Eddie Bauer came to the forefront of fashion, managing to tap into the needs of women who simply wanted comfortable, wearable clothes. Retro clothing inspired by the 1960s and 1970s was popular for much of the 1990s.
The famous Italian fashion house, Gucci was created in 1921, by Guccio Gucci and was originally a firm that sold luxury leather goods. Under Guccio Gucci's children, by the end of the 1960s the label had expanded to include a plethora of products with a distinctly Latin glamor. However, only in the 1990s, when the Gucci heirs gave up control of the company to Invest Corp., who planned to turn the business around, did it truly begin to enjoy the kind of success it enjoys in the present day. Employing an unknown designer, Tom Ford, as design director in 1994, the fashion house was endowed with a great prestige, as Ford triggered a tidal wave with his chic and shocking collections, perfumes for men and women, revamped boutiques, and advertising campaigns. In 1998 Gucci is named "European Company of the year" by European Business Press Federation.[5] Today it is the second biggest-selling fashion brand (after LVMH) worldwide with US$7 billion worldwide of revenue in 2006 according to BusinessWeek magazine.[6]
In the 1990s the designer label Prada became a true creative force in the fashion industry. The Milanese company was first established in 1923, two years after Gucci, and like Gucci, it was a firm that sold high-quality shoes and leather. It was until the 1980s that Miuccia Prada, the niece of the company's founder, began to produce ready-to-wear fashion, gaining fame for her subtle, streamlined, yet unquestionably luxurious style, that catered for the privileged young woman who prefers understatement to flamboyant extravagance.
In America three of the most influential fashion designers of the time were Michael Kors, Marc Jacobs, and Calvin Klein. Michael Kors set up his own business in 1980. However, it was not until the 1990s that the designer reached the peak of his popularity. His knowledge and consciousness of trends enabled him to produce simple well-cut garments, whose sophistication and elegance appealed to a whole new breed of wealthy American customers drawn to the new vogue for minimalist chic. Marc Jacobs is one of the most notable American designers of the period in that, unlike many American fashion designers in the past, he was not so much the co-ordinator of a mass-produced garment as a designer in the European sense of the word. One of the most promising talents in the fashion industry at the time, the LVMH (Louis Vuitton-Moet Henessy) group offered him the job of designing a line of ready-to-wear to compliment the de-luxe products of luggage specialist Louis Vuitton in the late 1990s. One of the first fashion designers to anticipate the globalization of world markets, the already well-known designer Calvin Klein started to market his fashions, perfumes, and accessories not only right across the US, but also in Europe and Asia, achieving an unequaled success. A brilliant artistic director, Klein used carefully constructed advertisements containing images tinted with eroticism to promote his sophisticatedly functional mass-produced designs, which won massive popularity among the urban youth of the 1990s.
The group of designers known as the 'Antwerp Six' (so named because all of them were graduates of the Royal Academy of Fine Arts in Antwerp), who first emerged in the 1980s, came to prominence in the 1990s. Three of the most influential of the group were Ann Demeulemeester, Dries van Noten, and Walter Van Beirendonck. Ann Demeulemeester, from her first collection in 1991, demonstrated a great deal of confidence and inventiveness. Naturally inclined to understatement, she built her designs on contradictions, introducing contrasting elements into her fluid and streamlined fashions, which appealed to women who dressed, above all, to please themselves. The work of Dries van Noten was founded on a solid mastery of the art of tailoring, to which the young designer added discreet touches of fantasy in a highly personal style. Managing to be both classical and original, his fashions appealed to those who preferred to express their individuality rather than slavishly follow trends. Walter Van Beirendonck, who erupted onto the fashion scene in 1995, produced decidedly futuristic designs under his label W & LT (Wild and Lethal Trash). Deliberately using fabrics developed by the very latest technologies, in violently contrasting colors, he produced clothes that were full of erotic and sadomasochistic references, touched with a caustic adolescent humor. His highly distinctive approach related to a resurgence of anti-fashion, but this time an anti-fashion with nothing in the least ethnic about its origins, instead based on science fiction that provided the inspiration for displays of such high-spirited provocation.
In Italy, Gianni Versace, with his brilliant, sexy, and colorful designs, and Dolce & Gabbana, with their superfeminine and fantastical style, broke away from the serious and sober-minded fashions that dominated during much of the 1990s. The British designer Vivienne Westwood produced many influential and popular collections in the early 1990s, which included outfits inspired by 18th-century courtesans and the Marquis de Sade, with rounded hips, corsets, and platform heels. The London-based designer Rifat Ozbek was also popular, particularly in New York and Milan. His youthful style, which mixed references to India, Africa, and his native Turkey with clever takes on historical clothing, was reminiscent of hippest nightclubs and the more outrageous street fashions of the time. Rap music was a prominent influence on popular and street fashion during the early and mid-1990s. Followers of hip hop adopted huge baggy jeans, similar to those worn in American prisons, with big patterned shirts and heavy black shoes. The sports label Nike had great popularity and materials such as Lycra/spandex were increasingly used for sportswear. Increasing eco-awareness and animal rights made even top couture houses such as Chanel introduce fake fur and natural fibers into their collections.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ในช่วงต้นปี 1990 มันไม่ได้เป็นสิ่งที่ทำเพื่อติดตามแฟชั่น slavishly , ความคมชัดคมชัดสูง a la mode ปี 1970 และ 1980 ความหวาดกลัวของถูกนี่ก็สมบูรณ์ย้ายจากความกลัวของ overdressing . แฟชั่นในยุคแห่งรอบมาตรฐานใหม่ , ศิลปะ , และรูปแบบของ สตาร์ค ความเรียบง่ายเป็น vogueแม้จะมีความพยายามที่ดีที่สุดของนักออกแบบไม่กี่เพื่อให้ธงสวยชุดบิน โดยส่วนท้ายของทศวรรษความโอ้อวดวิภูษณะก็แทบหายไปเลย เป็นสไตล์ของผลิตภัณฑ์ การส่งเสริมในสื่อเป็นสำคัญต่อความสำเร็จและภาพลักษณ์ของแรงกดดันทางการเงินของทศวรรษมีผลร้ายแรงต่อการพัฒนาความสามารถใหม่และจืดจาง อิสระโดยจัดตั้งมากนัก
แฟชั่นในตอนท้ายของศตวรรษที่ 20 ด้วยรูปแบบแฟชั่นที่ไม่เคยกอด รูปแบบเหล่านี้รวมถึงการข่มขืน พิการ ความรุนแรง ความตายทางศาสนา และการเปลี่ยนแปลงของร่างกายมีย้ายอย่างมากห่างจากเซ็กซี่ลักษณะมุ่งเสน่ห์ Femme Fatale ของ 1980 , และหลายนักออกแบบ , ถ่ายกับวิสัยทัศน์ของความโรแมนติก ประกาศใช้ลักษณะของเวฟยากจน แต่งตัวใน สตาร์ค แต่เมาสี ด้วยใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอางค์ พร้อมสวมเสื้อผ้าจากร้านค้าปลีกเช่นช่องว่างสาธารณรัฐกล้วยและเอ็ดดี้ Bauer มาถึงแถวหน้าของแฟชั่น , การจัดการประปาในความต้องการของผู้หญิงที่เพียงแค่ต้องการสบาย เสื้อผ้าที่สวมใส่ได้ เสื้อผ้าย้อนยุค แรงบันดาลใจจากทศวรรษที่ 1960 และ 1970 นิยมมากของปี 1990 .
บ้านที่มีชื่อเสียงแฟชั่นอิตาลีกุชชี่ถูกสร้างขึ้นในปี 1921 โดยกุชชิโอ กุชชี่และ แต่เดิมเป็นบริษัทที่ขายสินค้าหนังหรูหรา ภายใต้เด็กกุชชิโอ กุชชี่โดยจุดสิ้นสุดของยุค 60 ป้ายมีการขยายเพื่อรวมมากมายเหลือเฟือของผลิตภัณฑ์ที่มีความงามโดดเด่นละติน อย่างไรก็ตาม ในทศวรรษ 1990 เมื่อกุชชี่ให้ขึ้นการควบคุมของทายาทบริษัทลงทุนคอร์ป ที่วางแผนจะเปิดธุรกิจรอบ ทำเริ่มต้นอย่างแท้จริงเพลิดเพลินกับชนิดของความสำเร็จตลอดในวันปัจจุบัน จ้างนักออกแบบ ที่ไม่รู้จัก ทอม ฟอร์ด เป็นผู้อำนวยการออกแบบในปี 1994บ้านแฟชั่นเป็น endowed กับศักดิ์ศรีที่ยิ่งใหญ่ ขณะที่ ฟอร์ด ทำให้คลื่นกับคอลเลกชันของเขาที่เก๋ และน่าตกใจ น้ำหอมสำหรับผู้ชายและผู้หญิง , ปรับปรุงร้าน , และการโฆษณา ในปี 1998 กุชชี่เป็นชื่อ " บริษัทแห่งปี " จากสหพันธ์ยุโรปกดธุรกิจยุโรป[ 5 ] วันนี้เป็นวันที่สองขายแบรนด์แฟชั่นที่ใหญ่ที่สุด ( หลังจาก LVMH ) ทั่วโลกกับเรา $ 7 พันล้านทั่วโลก ของรายได้ในปี 2549 จากนิตยสารบิซิเนสวีก [ 6 ]
ในปี 1990 ออกแบบฉลากด้ากลายเป็นจริงพลังสร้างสรรค์ในอุตสาหกรรมแฟชั่น บริษัทมิลานีส ก่อตั้งขึ้นครั้งแรกในปี 1923 , สองปีหลังจาก กุชชี่ และชอบกุชชี่มันเป็น บริษัท ที่ขายรองเท้าที่มีคุณภาพสูงและเครื่องหนัง ก็จนกว่า 1980 ว่า Miuccia Prada เป็นหลานของผู้ก่อตั้งของ บริษัท เริ่มผลิตพร้อมที่จะสวมใส่แฟชั่นสู่ชื่อเสียง เธอบอบบางเพรียวลม แต่เด็ดที่หรูหราสไตล์ที่ catered สำหรับสิทธิพิเศษ หญิงสาวที่ชอบพูดให้หรูหราฟุ่มเฟือย .
ในสหรัฐอเมริกาสามของมีอิทธิพลมากที่สุดออกแบบแฟชั่นของเวลาเป็นไมเคิล Kors มาร์ค เจคอบ และคาลวิน ไคลน์ ไมเคิล Kors ตั้งธุรกิจของเขาใน 2523 แต่มันไม่ได้จนกว่าปี 1990 ที่นักออกแบบถึงจุดสูงสุดของความนิยมของเขา ความรู้ของเขาและสติของแนวโน้มการใช้งานเขาผลิตง่ายดีตัดเสื้อผ้าที่มีความซับซ้อนและสง่างามหันไปสายพันธุ์ใหม่ของเศรษฐีชาวอเมริกันลูกค้าวาดให้สมัยใหม่สำหรับเก๋ Marc Jacobs เป็นหนึ่งในนักออกแบบชาวอเมริกัน มีชื่อเสียงมากที่สุดของระยะเวลาที่แตกต่างจากนักออกแบบเสื้อผ้าชาวอเมริกันหลายคนในอดีต เขาไม่มีผู้ประสานงานเป็นเสื้อผ้าที่ออกแบบในแง่ของยุโรปว่าหนึ่งในแนวโน้มมากที่สุดความสามารถในอุตสาหกรรมแฟชั่นในเวลา , LVMH ( Louis Vuitton ต้อง henessy ) กลุ่ม เสนอให้งานออกแบบสายพร้อมที่จะสวมใส่ชมเชยหรูหราผลิตภัณฑ์ที่เก็บผู้เชี่ยวชาญหลุยส์วิตตองในปลายปี 1990 . หนึ่งในนักออกแบบแฟชั่นแรกที่จะคาดหวังกับโลกาภิวัตน์ของตลาดโลก ,นักออกแบบที่รู้จักกันดีอยู่แล้ว คาลวิน ไคลน์เริ่มตลาดแฟชั่นของเขา , น้ำหอม , และอุปกรณ์ที่ไม่เพียง แต่ตรงข้ามกับเรา แต่ในยุโรป และ เอเชีย ที่บรรลุความสำเร็จ สุกใสศิลปะผู้อำนวยการ ไคลน์ ใช้สร้างโฆษณาที่มีภาพระบายสีด้วยกาม เพื่อส่งเสริมการทำงานของเขาเป็นออกแบบ sophisticatedly ,
แฟชั่นในตอนท้ายของศตวรรษที่ 20 ด้วยรูปแบบแฟชั่นที่ไม่เคยกอด รูปแบบเหล่านี้รวมถึงการข่มขืน พิการ ความรุนแรง ความตายทางศาสนา และการเปลี่ยนแปลงของร่างกายมีย้ายอย่างมากห่างจากเซ็กซี่ลักษณะมุ่งเสน่ห์ Femme Fatale ของ 1980 , และหลายนักออกแบบ , ถ่ายกับวิสัยทัศน์ของความโรแมนติก ประกาศใช้ลักษณะของเวฟยากจน แต่งตัวใน สตาร์ค แต่เมาสี ด้วยใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอางค์ พร้อมสวมเสื้อผ้าจากร้านค้าปลีกเช่นช่องว่างสาธารณรัฐกล้วยและเอ็ดดี้ Bauer มาถึงแถวหน้าของแฟชั่น , การจัดการประปาในความต้องการของผู้หญิงที่เพียงแค่ต้องการสบาย เสื้อผ้าที่สวมใส่ได้ เสื้อผ้าย้อนยุค แรงบันดาลใจจากทศวรรษที่ 1960 และ 1970 นิยมมากของปี 1990 .
บ้านที่มีชื่อเสียงแฟชั่นอิตาลีกุชชี่ถูกสร้างขึ้นในปี 1921 โดยกุชชิโอ กุชชี่และ แต่เดิมเป็นบริษัทที่ขายสินค้าหนังหรูหรา ภายใต้เด็กกุชชิโอ กุชชี่โดยจุดสิ้นสุดของยุค 60 ป้ายมีการขยายเพื่อรวมมากมายเหลือเฟือของผลิตภัณฑ์ที่มีความงามโดดเด่นละติน อย่างไรก็ตาม ในทศวรรษ 1990 เมื่อกุชชี่ให้ขึ้นการควบคุมของทายาทบริษัทลงทุนคอร์ป ที่วางแผนจะเปิดธุรกิจรอบ ทำเริ่มต้นอย่างแท้จริงเพลิดเพลินกับชนิดของความสำเร็จตลอดในวันปัจจุบัน จ้างนักออกแบบ ที่ไม่รู้จัก ทอม ฟอร์ด เป็นผู้อำนวยการออกแบบในปี 1994บ้านแฟชั่นเป็น endowed กับศักดิ์ศรีที่ยิ่งใหญ่ ขณะที่ ฟอร์ด ทำให้คลื่นกับคอลเลกชันของเขาที่เก๋ และน่าตกใจ น้ำหอมสำหรับผู้ชายและผู้หญิง , ปรับปรุงร้าน , และการโฆษณา ในปี 1998 กุชชี่เป็นชื่อ " บริษัทแห่งปี " จากสหพันธ์ยุโรปกดธุรกิจยุโรป[ 5 ] วันนี้เป็นวันที่สองขายแบรนด์แฟชั่นที่ใหญ่ที่สุด ( หลังจาก LVMH ) ทั่วโลกกับเรา $ 7 พันล้านทั่วโลก ของรายได้ในปี 2549 จากนิตยสารบิซิเนสวีก [ 6 ]
ในปี 1990 ออกแบบฉลากด้ากลายเป็นจริงพลังสร้างสรรค์ในอุตสาหกรรมแฟชั่น บริษัทมิลานีส ก่อตั้งขึ้นครั้งแรกในปี 1923 , สองปีหลังจาก กุชชี่ และชอบกุชชี่มันเป็น บริษัท ที่ขายรองเท้าที่มีคุณภาพสูงและเครื่องหนัง ก็จนกว่า 1980 ว่า Miuccia Prada เป็นหลานของผู้ก่อตั้งของ บริษัท เริ่มผลิตพร้อมที่จะสวมใส่แฟชั่นสู่ชื่อเสียง เธอบอบบางเพรียวลม แต่เด็ดที่หรูหราสไตล์ที่ catered สำหรับสิทธิพิเศษ หญิงสาวที่ชอบพูดให้หรูหราฟุ่มเฟือย .
ในสหรัฐอเมริกาสามของมีอิทธิพลมากที่สุดออกแบบแฟชั่นของเวลาเป็นไมเคิล Kors มาร์ค เจคอบ และคาลวิน ไคลน์ ไมเคิล Kors ตั้งธุรกิจของเขาใน 2523 แต่มันไม่ได้จนกว่าปี 1990 ที่นักออกแบบถึงจุดสูงสุดของความนิยมของเขา ความรู้ของเขาและสติของแนวโน้มการใช้งานเขาผลิตง่ายดีตัดเสื้อผ้าที่มีความซับซ้อนและสง่างามหันไปสายพันธุ์ใหม่ของเศรษฐีชาวอเมริกันลูกค้าวาดให้สมัยใหม่สำหรับเก๋ Marc Jacobs เป็นหนึ่งในนักออกแบบชาวอเมริกัน มีชื่อเสียงมากที่สุดของระยะเวลาที่แตกต่างจากนักออกแบบเสื้อผ้าชาวอเมริกันหลายคนในอดีต เขาไม่มีผู้ประสานงานเป็นเสื้อผ้าที่ออกแบบในแง่ของยุโรปว่าหนึ่งในแนวโน้มมากที่สุดความสามารถในอุตสาหกรรมแฟชั่นในเวลา , LVMH ( Louis Vuitton ต้อง henessy ) กลุ่ม เสนอให้งานออกแบบสายพร้อมที่จะสวมใส่ชมเชยหรูหราผลิตภัณฑ์ที่เก็บผู้เชี่ยวชาญหลุยส์วิตตองในปลายปี 1990 . หนึ่งในนักออกแบบแฟชั่นแรกที่จะคาดหวังกับโลกาภิวัตน์ของตลาดโลก ,นักออกแบบที่รู้จักกันดีอยู่แล้ว คาลวิน ไคลน์เริ่มตลาดแฟชั่นของเขา , น้ำหอม , และอุปกรณ์ที่ไม่เพียง แต่ตรงข้ามกับเรา แต่ในยุโรป และ เอเชีย ที่บรรลุความสำเร็จ สุกใสศิลปะผู้อำนวยการ ไคลน์ ใช้สร้างโฆษณาที่มีภาพระบายสีด้วยกาม เพื่อส่งเสริมการทำงานของเขาเป็นออกแบบ sophisticatedly ,
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ฉันจะให้เรียนภาษาอังกฤษจนกระทั่งฉันทำงาน
- Physical therapists are becoming increas
- ผู้คนขาดเเคลนอาหาร
- ชาวนาปลูกข้าว
- จะ
- fare
- อีกอย่างหนึ่ง
- ฉันหวังว่าคุณจะมีชีวิตใหม่ที่ดี
- มันเยอะมาก
- ไม่ว่าจะเป็นการเลือกรับประทานอาหาร การเล
- ฉันคงไม่น่ารักหรอ
- It’s Spanish. It's a kind of rice dish.
- Water is not available to be used in far
- อากาศดีจัง
- Tomorrow cantabile
- 持つ
- ไม่มีความสัมพันแล้วมีลูกได้ไง
- ส่วนต่าง 5$
- วันนี้ทำงานเหนื่อยไหม
- the total numbers of flowers
- a piece of clothing keeps you dry
- ย่าของฉันเป็นชาวนา
- คิดถึงพวกพี่มาก จะรอนะค่ะ
- summarizes
