Local government comprised both regular territorial administrative units and self-governing bodies. Local autonomy was limited, however, by the high degree of centralization of power. The Ministry of Interior controlled the policy, personnel, and finances of the local units at the provincial and district levels. Field officials from the ministry as well as other central ministries constituted the majority of administrators at local levels.
In 1987 there were seventy-three provinces (changwat), including the metropolitan area of Bangkok, which had provincial status. The provinces were grouped into nine regions for administrative purposes. As of 1984 (the latest year for which information was available in 1987), the provinces were divided into 642 districts (amphoe), 78 subdistricts (king amphoe), 7,236 communes (tambon), 55,746 villages (muban), 123 municipalities (tesaban), and 729 sanitation districts (sukhaphiban).
The province was under a governor (phuwarachakan), who was assisted by one or more deputy governors, an assistant governor, and officials from various central ministries, which, except for the Ministry of Foreign Affairs, maintained field staffs in the provinces and districts. The governor supervised the overall administration of the province, maintained law and order, and coordinated the work of ministerial field staffs. These field officials carried out the policies and programs of their respective ministries as line administrators and also served as technical advisers to the governor. Although these officials were responsible to the governor in theory, in practice they reported to their own ministries in Bangkok and maintained communication with other province-level and district-level field staffs.
The governor also was responsible for district and municipal administration, presiding over a provincial council composed of senior officials from the central ministries. The council, which served in an advisory capacity, met once a month to transmit central government directives to the district administrators. Apart from the council, an elected provincial assembly exercised limited legislative oversight over provincial affairs.
District administration was under the charge of a district officer (nai amphor), who was appointed by the minister of interior and reported to the provincial governor. Larger districts could be divided into two or more subdistricts, each under an assistant district officer. The district or the subdistrict was usually the only point of contact between the central authority and the populace; the central government had no appointed civil service officials below this level.
The district officer's duties as overseer of the laws and policies of the central government were extensive. He supervised the collection of taxes, kept basic registers and vital statistics, registered schoolchildren and aliens, administered local elections at the commune and village levels, and coordinated the activities of field officials from Bangkok. Additionally, the district officer convened monthly meetings of the headmen of the communes and villages to inform them of government policies and instruct them on the implementation of these policies. As the chief magistrate of the district, he also was responsible for arbitration in land disputes; many villagers referred these disputes to the district officer rather than to a regular court.
The commune was the next level below the district. An average of nine contiguous, natural villages were grouped into one commune, whose residents elected a headman (kamnan) from among the village headmen (phuyaibun) within the commune. The commune chief was not a regular government official, but because of his semiofficial status, he was confirmed in office by the provincial governor. He also was entitled to wear an official uniform and receive a monthly stipend. Assisted by a small locally recruited staff, the kamnan recorded vital statistics, helped the district officer collect taxes, supervised the work of village headmen, and submitted periodic reports to the district officer.
Below the commune level was the village government. Each village elected a headman, who generally served as the middleman between villagers and the district administration. The headman's other duties included attending meetings at the district headquarters, keeping village records, arbitrating minor civil disputes, and serving as village peace officer. Generally the headman served five years or longer and received a monthly stipend. In the 1980s, the importance of a village headman seemed to be declining as the authority of the central government expanded steadily through the provincial and local administrations.
Municipalities in Thailand included Bangkok, seventy-two cities serving as provincial capitals, and some large district towns. According to the 1980 census, municipalities had a combined population of 7.6 million, or about 17 percent of the national total. The municipalities consisted of communes, towns, and cities, depending on population. Municipal residents elected mayors and twelve to twenty-four municipal assemblymen; the assemblymen chose two to four councillors from among their number, who together with the mayors made up executive councils.
In theory, the municipal authorities were self-governing, but in practice municipal government was an administrative arm of the central and provincial authorities. The Ministry of Interior had effective control over municipal affairs through the provincial administration, which had the authority to dissolve municipal assemblies and executive councils. Moreover, such key officials as the municipal clerk and section chiefs were recruited, assigned, and retired by the ministry, which also had the power to control and supervise the fiscal affairs of the perennially deficit-ridden municipalities.
Until 1985 Bangkok's governor and assemblymen were appointed by the central government. In November of that year, however, for the first time an election was held as part of the constitutionally mandated effort to nurture local selfgovernment . Chamlong Srimuang, a former major general running as an independent, won the governorship by a landslide.
At the next lower level of local government, every district had at least one sanitation district committee, usually in the district capital. This committee's purpose was to provide services such as refuse collection, water and sewage facilities, recreation, and road maintenance. The committee was run by exofficio members headed by the district officer. Like municipalities, the sanitation districts were financially and administratively dependent on the government, notably the district administration.
รัฐบาลท้องถิ่นประกอบด้วยหน่วยบริหารดินแดนปกติและร่างกายควบคุมตนเอง อิสระภายในถูกจำกัด อย่างไรก็ตาม โดยชอบรวมศูนย์อำนาจในระดับสูง กระทรวงมหาดไทยควบคุมนโยบาย บุคลากร การเงินของหน่วยท้องถิ่นระดับจังหวัดและอำเภอ ฟิลด์เจ้าหน้าที่จากกระทรวงเป็นทบวงกรมอื่น ๆ กลางทะลักส่วนใหญ่ของผู้ดูแลระบบในระดับท้องถิ่นในปี 1987 มีเจ็ดสามจังหวัด (จังหวัด), การรวมปริมณฑลของกรุงเทพมหานคร ที่มีสถานะที่ต่างจังหวัด จังหวัดถูกจัดกลุ่มเป็น 9 ภูมิภาคประสงค์ดูแล ณ 1984 (ล่าสุดปีที่ข้อมูลมีใน 1987), ต่างจังหวัดถูกแบ่งออกเป็น 642 เขต (อำเภอ), 78 subdistricts (ขุนอำเภอ), เทศบาลใน 7,236 (ตำบล), หมู่บ้าน 55,746 (muban), 123 แห่ง (เทศบาลเมือง), และเขตสุขาภิบาล 729 (สุขาภิบาล)The province was under a governor (phuwarachakan), who was assisted by one or more deputy governors, an assistant governor, and officials from various central ministries, which, except for the Ministry of Foreign Affairs, maintained field staffs in the provinces and districts. The governor supervised the overall administration of the province, maintained law and order, and coordinated the work of ministerial field staffs. These field officials carried out the policies and programs of their respective ministries as line administrators and also served as technical advisers to the governor. Although these officials were responsible to the governor in theory, in practice they reported to their own ministries in Bangkok and maintained communication with other province-level and district-level field staffs.The governor also was responsible for district and municipal administration, presiding over a provincial council composed of senior officials from the central ministries. The council, which served in an advisory capacity, met once a month to transmit central government directives to the district administrators. Apart from the council, an elected provincial assembly exercised limited legislative oversight over provincial affairs.ดูแลเขตที่อยู่ภายใต้ค่าธรรมเนียมของเจ้าหน้าที่อำเภอ (อ.นาย), ซึ่งถูกแต่งตั้ง โดยรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย และรายงานไปยังผู้ว่าราชการจังหวัด อำเภอขนาดใหญ่สามารถแบ่งได้สองตัว หรือมากกว่า subdistricts แต่ละภายใต้การเป็นปลัดอำเภอ อำเภอหรือตำบลที่มักเป็นจุดเฉพาะของผู้ติดต่อระหว่างหน่วยงานส่วนกลางและประชาชน รัฐบาลกลางมีหน้าที่รับราชการไม่ต่ำกว่าระดับนี้หน้าที่ของเจ้าหน้าที่อำเภอ overseer ของกฎหมายและนโยบายของรัฐบาลกลางได้อย่างละเอียด เขาแบบมีผู้สอนเรียกเก็บเงินภาษี เก็บทะเบียนพื้นฐาน และสถิติชีพ schoolchildren ลงทะเบียนและคนต่างด้าว จัดการเลือกตั้งท้องถิ่นระดับ commune และหมู่บ้าน และประสานงานกิจกรรมของเจ้าหน้าที่เขตข้อมูลจากกรุงเทพมหานคร นอกจากนี้ เจ้าหน้าที่อำเภอแต่ประชุมประจำเดือนของ headmen ของเทศบาลในหมู่บ้านเพื่อแจ้งนโยบายของรัฐบาล และแนะนำให้ใช้งานนโยบายนี้ เป็นแมยิสเตร็ดหัวหน้าเขต เขาเป็นอนุญาโตตุลาการในข้อพิพาทที่ดิน ชอบ ชาวบ้านจำนวนมากอ้างข้อโต้แย้งเหล่านี้ ให้นายอำเภอ แทนศาลปกติCommune ระดับถัดไปด้านล่างอำเภอขึ้น โดยเฉลี่ย 9 หมู่บ้านอยู่ติดกัน ธรรมชาติถูกจัดกลุ่มเป็น commune หนึ่ง คนที่เลือกผู้ใหญ่ (กำนัน) จากหมู่บ้าน headmen (phuyaibun) ภายในโรงแรมคอมมูน ประธาน commune ไม่เจ้าหน้าที่รัฐบาลปกติ แต่ เพราะสถานะของเขา semiofficial เขาได้รับการยืนยันในสำนักงาน โดยผู้ว่าราชการจังหวัด เขายังมีสิทธิแต่งเครื่องแบบอย่างเป็นทางการ และได้รับรายเดือนช่วย ช่วยพนักงาน recruited เครื่องมีขนาดเล็ก กำนันที่บันทึกสถิติชีพ ช่วยนายอำเภอเก็บภาษี แบบมีผู้สอนการทำงานของหมู่บ้าน headmen และส่งรายงานเป็นครั้งคราวเพื่อเจ้าหน้าที่อำเภอด้านล่าง commune ระดับถูกรัฐบาลวิลเลจ แต่ละหมู่บ้านเลือกผู้ใหญ่ ผู้เสิร์ฟ middleman ระหว่างชาวบ้านและการจัดการเขตทั่วไป ผู้ใหญ่ในหน้าที่อื่นรวมเข้าร่วมการประชุมที่สำนักงานใหญ่เขต เก็บบันทึกวิลเลจ arbitrating ข้อพิพาทแพ่งรอง และบริการเป็นเจ้าหน้าที่สันติภาพวิลเลจ โดยทั่วไปผู้ใหญ่ให้บริการ 5 ปี หรือนานกว่า และรับคนรายเดือน ในทศวรรษ 1980 ความสำคัญของผู้ใหญ่บ้านดูเหมือนจะ เป็นวิธีลดทบต้นเป็นอำนาจของรัฐบาลกลางที่ขยายอย่างต่อเนื่องผ่านการจัดการท้องถิ่น และจังหวัดอำเภอจังหวัดรวมกรุงเทพมหานคร เมืองเจ็ดสองหน้าที่เป็นจังหวัด และเมืองบางเมืองใหญ่อำเภอ ตามสำมะโน 1980 อำเภอมีประชากรรวม 7.6 ล้าน หรือประมาณ 17 เปอร์เซ็นต์ของผลรวมแห่งชาติ อำเภอที่ประกอบด้วย ของเทศบาลใน เมือง เมือง ตามประชากร อาศัยอยู่ในเขตเลือกตั้งน่าเมเยอร์ส และสิบสองยี่สิบ 4 เทศบาล assemblymen assemblymen การเลือกคน 2-4 จากหมายเลข ที่พร้อมน่าเมเยอร์สที่ประกอบด้วยผู้บริหารสภาในทางทฤษฎี เจ้าหน้าที่เทศบาลได้ควบคุมตนเอง แต่ในทางปฏิบัติ รัฐบาลเทศบาล แขนการบริหารของหน่วยงานส่วนกลาง และส่วนภูมิภาค กระทรวงมหาดไทยได้ควบคุมกิจการเทศบาลผ่านการจัดการจังหวัด ซึ่งมีอำนาจการละลายแอสเซมบลีเทศบาลและสภาบริหาร มีประสิทธิภาพ นอกจากนี้ เจ้าหน้าที่คีย์ดังกล่าวเป็นเทศบาลและรัวส่วนถูกพิจารณา กำหนด และพ้นจากตำแหน่งตามกระทรวง ซึ่งยัง มีอำนาจในการควบคุม และการกำกับดูแลกิจการทางเทศบาลข้อดุลนั่งจนถึงปี 1985 ผู้ว่าราชการกรุงเทพฯ และ assemblymen ถูกแต่งตั้ง โดยรัฐบาลกลาง ในเดือนพฤศจิกายนของปีที่ อย่างไรก็ตาม ครั้งแรก การเลือกตั้งจัดขึ้นเป็นส่วนหนึ่งของความพยายามบังคับนที่ถูกระงับส่วนประกอบถนอมถิ่น selfgovernment จำลอง Srimuang พลตรีอดีตที่ทำงานเป็นอิสระ ชนะ governorship ที่แผ่นดินถล่มที่ระดับต่ำกว่าถัดไปของรัฐบาลท้องถิ่น ทุกเขตมีน้อยสุขาภิบาลอำเภอกรรมการ มักจะอยู่ในเขตเมืองหลวง วัตถุประสงค์ของคณะกรรมการชุดนี้มีให้บริการเช่นปฏิเสธชุด น้ำและน้ำเสีย พักผ่อน และบำรุงรักษาถนน กรรมการถูกเรียกใช้โดย exofficio โดยเจ้าหน้าที่อำเภอ เช่นอำเภอ เขตสุขาภิบาลได้เงิน และ administratively พึ่งรัฐบาล ยวดบริหารอำเภอ
การแปล กรุณารอสักครู่..