History of the Two EvaluationsScriv

History of the Two Evaluations
Scriven (1967) first suggested a distinction between formative evaluation and summative evaluation when describing two major functions of evaluation. Formative evaluation was intended to foster development and improvement within an ongoing activity (or person, product, program, etc.). Summative evaluation, in contrast, is used to assess whether the results of the object being evaluated (program, intervention, person, etc.) met the stated goals.

Scriven saw the need to distinguish the formative and summative roles of curriculum evaluation. While Scriven preferred summative evaluations — performing a final evaluation of the project or person, he did come to acknowledge Cronbach's merits of formative evaluation — part of the process of curriculum development used to improve the course while it is still fluid (he believed it contributes more to the improvement of education than evaluation used to appraise a product).

Later, Misanchuk (1978) delivered a paper on the need to tighten up the definitions in order to get more accurate measurements. The one that seems to cause the greatest disagreement is the keeping of fluid movements or changes strictly in the prerelease versions (before it hits the target population).

In Paul Saettler's (1990) history of instructional technology, he describes the two evaluations (pp. 430-431) in the context of how they were used in developing Sesame Street and The Electric Company by the Children's Television Workshop. CTW used formative evaluations for identify and defining program designs that could provide reliable predictors of learning for particular learners. They later used summative evaluations to prove their efforts (to quite good effect I might add). While Saettler praises CTW for a significant landmark in the technology of instructional design, he warns that it is still tentative and should be seen more as a point of departure rather than a fixed formula.

Saettler defines the two types of evaluations as: 1) formative is used to refine goals and evolve strategies for achieving goals, while 2) summative is undertaken to test the validity of a theory or determine the impact of an educational practice so that future efforts may be improved or modified.

Thus, using Misanchuk's defining terms will normally achieve more accurate measurements; however, the cost is quite high as it is highly resource intensive, particularly with time because of all the pre-work that has to be performed in the design phase: create, trial, redo, trial, redo, trial, redo, etc.; and all preferably without using the target population.

However, most organizations are demanding shorter design times. Thus the formative part is moved over to the other methods, such as through the use of rapid prototyping and using testing and evaluations methods to improve as one moves on. Which of course is not as accurate but it is more appropriate to most organizations as they are not really that interested in accurate measurements of the content but rather the end product — skilled and knowledgeable workers.

Misanchuk's defining terms basically puts all the water in a container for accurate measurements while the typical organization estimates the volume of water running in a stream.

Thus if you are a vendor, researcher, or need highly accurate measurements you will probably define the two evaluations in the same manner as Misanchuk. If you need to push the training/learning out faster and are not all that worried about highly accurate measurements, then you define it closer to how most organizations do and Saettler does with the CTW example.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติของการประเมิน 2Scriven (1967) แนะนำความแตกต่างระหว่างการประเมินความอุดมสมบูรณ์และการประเมินผล summative แรกเมื่ออธิบายสองฟังก์ชันที่สำคัญของการประเมิน ประเมินความอุดมสมบูรณ์มีวัตถุประสงค์เพื่อส่งเสริมพัฒนาและปรับปรุงภายในมีกิจกรรมอย่างต่อเนื่อง (หรือบุคคล ผลิตภัณฑ์ โปรแกรม ฯลฯ) ประเมินผล summative คมชัด ใช้ในการประเมินว่าผลลัพธ์ของวัตถุถูกประเมิน (โปรแกรม แทรกแซง บุคคล ฯลฯ) ตามเป้าหมายที่ระบุไว้Scriven เห็นจำเป็นต้องแยกแยะความอุดมสมบูรณ์ และ summative บทบาทของการประเมินหลักสูตร ขณะ Scriven ต้องประเมิน summative — ดำเนินการประเมินโครงการหรือคนสุดท้าย เขาไม่ได้มาเพื่อรับทราบข้อดีของ Cronbach ของประเมินความอุดมสมบูรณ์ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการพัฒนาหลักสูตรที่ใช้ในการปรับปรุงหลักสูตรในขณะที่น้ำมันยังคง (เขาเชื่อว่า จะจัดสรรเพิ่มเติมเพื่อปรับปรุงการศึกษามากกว่าการประเมินที่ใช้ในการพิจารณาผลิตภัณฑ์)ภายหลัง Misanchuk (1978) ส่งเอกสารกับรัดข้อกำหนดเพื่อให้ได้ขนาดที่แม่นยำมากขึ้น ดูเหมือนทำกันมากที่สุดคือ เก็บของของเหลวเคลื่อนไหวหรือการเปลี่ยนแปลงอย่างเคร่งครัดในรุ่นก่อนวางจำหน่าย (ก่อนนั้นฮิตประชากรเป้าหมาย)Paul Saettler ประวัติ (1990) เทคโนโลยีสอน เขาอธิบายประเมิน 2 (นำ 430-431) ในบริบทของวิธีที่ใช้ในการพัฒนานกและ บริษัทไฟฟ้าโดยเด็กโทรทัศน์เชิง CTW ใช้ประเมินความอุดมสมบูรณ์สำหรับการระบุและกำหนดโปรแกรมการออกแบบที่สามารถให้ predictors เชื่อถือได้ของการเรียนรู้สำหรับผู้เรียนเฉพาะ พวกเขาหลังจากใช้ประเมิน summative เพื่อพิสูจน์ความพยายามของพวกเขา (อาจเพิ่มผลค่อนข้างดี) ในขณะที่ Saettler สรรเสริญ CTW สำหรับสัญลักษณ์สำคัญในเทคโนโลยีการออกแบบการสอน เขาเตือนว่า จะยังคงไม่แน่นอน และควรเห็นขึ้นเป็นจุดของการเดินทางแทนที่เป็นสูตรสำเร็จSaettler กำหนดแบบประเมินเป็น 2: 1) ความอุดมสมบูรณ์จะใช้ในการกำหนดเป้าหมาย และพัฒนากลยุทธ์ในการบรรลุเป้าหมาย ขณะ 2) summative จะดำเนิน การทดสอบถูกต้องของทฤษฎีการกำหนดผลกระทบของการฝึกศึกษาเพื่อให้ความพยายามในอนาคตอาจปรับปรุง หรือปรับเปลี่ยนดังนั้น ใช้เงื่อนไขการกำหนดของ Misanchuk จะปกติได้วัดความถูกต้องมากขึ้น อย่างไรก็ตาม ต้นทุนเป็นค่อนข้างสูงก็สูง เร่งรัด ด้วยเวลาเนื่องจากงานล่วงหน้าทั้งหมดที่มีการดำเนินการในขั้นตอนการออกแบบโดยเฉพาะอย่างยิ่งทรัพยากร: สร้าง ทดลองใช้ ทำซ้ำ ทดลอง ทำใหม่ ทดลองใช้ ทำซ้ำ ฯลฯ ., และทั้งหมดควรใช้ประชากรเป้าหมายโดยไม่อย่างไรก็ตาม องค์กรส่วนใหญ่จะเรียกร้องเวลาออกแบบสั้น ส่วนความอุดมสมบูรณ์ถูกย้ายออกมากกว่าวิธีอื่น ๆ เช่นโดยใช้ต้นแบบอย่างรวดเร็ว และใช้การทดสอบและการประเมิน วิธีการปรับปรุงเป็นหนึ่งย้ายต่าง ๆ ซึ่งแน่นอนไม่ถูกต้องแต่เหมาะมากกับองค์กรส่วนใหญ่ไม่มีจริง ๆ ที่สนใจในการวัดความถูกต้องของเนื้อหาแต่เป็นผลิตภัณฑ์สุดท้ายเช่นแรงงานมีฝีมือ และความรู้Misanchuk เป็นการกำหนดเงื่อนไขทำให้น้ำทั้งหมดในคอนเทนเนอร์สำหรับวัดความถูกต้องโดยทั่วไปในขณะที่องค์กรโดยทั่วไปประเมินปริมาณน้ำในลำธารดังนั้นถ้าคุณเป็นผู้จัดจำหน่าย นักวิจัย หรือจำเป็นต้องประเมินความถูกต้องสูงนอกจากนี้คุณอาจจะกำหนดประเมินสองในลักษณะเดียวกันเป็น Misanchuk ถ้าคุณจำเป็นต้องผลักดันออกฝึกการเรียนรู้ได้เร็วขึ้นและจะไม่ทั้งหมดที่กังวลเกี่ยวกับการวัดความถูกต้องสูง จาก นั้นคุณกำหนดได้ใกล้ชิดกับองค์กรมากที่สุดวิธี ทำ Saettler ไม่ มีตัวอย่าง CTW

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติความเป็นมาของการประเมินผล ริเวน 2
( 1967 ) แนะนำความแตกต่างระหว่างการประเมินผลความก้าวหน้าและประเมินผลการเรียนเมื่ออธิบายสองฟังก์ชันหลักของการประเมิน การประเมินผลความก้าวหน้า มีวัตถุประสงค์เพื่อส่งเสริมการพัฒนาและปรับปรุงภายในกิจกรรมอย่างต่อเนื่อง ( หรือบุคคล , ผลิตภัณฑ์ , โปรแกรม , ฯลฯ ) การประเมินผล ในทางตรงข้ามใช้เพื่อประเมินว่าผลของวัตถุที่ถูกประเมิน ( กลุ่ม , บุคคล , ฯลฯ ) ตรงตามเป้าหมาย ริเวน

เห็นต้องแยกย่อยมาจากบทบาทของหลักสูตรและการประเมินผล ในขณะที่ ริเวนที่ต้องการเพื่อประเมินการเป็นรอบสุดท้ายของโครงการหรือบุคคลเขามายอมรับมีค่าความดีของการประเมิน - ย่อยส่วนหนึ่งของกระบวนการของการพัฒนาหลักสูตรที่ใช้เพื่อปรับปรุงหลักสูตรในขณะที่มันยังคงเหลวเขาเชื่อว่ามันมีส่วนช่วยเพิ่มเติมเพื่อการปรับปรุงการศึกษากว่าการประเมินผลใช้ประเมินสินค้า )

ทีหลังmisanchuk ( 1978 ) ส่งกระดาษที่ต้องกระชับขึ้น ความหมายเพื่อที่จะได้รับการวัดที่ถูกต้องมากขึ้น หนึ่งที่ดูเหมือนว่าจะทำให้เกิดความขัดแย้งมากที่สุดคือการรักษาของการเคลื่อนไหวของของเหลวหรือการเปลี่ยนแปลงอย่างเคร่งครัดในก่อนวางจําหน่ายรุ่น ( ก่อนโดนกลุ่มเป้าหมาย )

ในพอล saettler ( 2533 ) ประวัติของเทคโนโลยีการศึกษา เขาอธิบายถึง 2 ครั้ง ( pp .430-431 ) ในบริบทของวิธีการที่พวกเขาใช้ในการพัฒนาถนนและไฟฟ้า โดยเด็กโทรทัศน์การประชุมเชิงปฏิบัติการ ใช้สำหรับการประเมินย่อย CTW ระบุและกำหนดออกแบบโปรแกรมที่สามารถให้ระดับความน่าเชื่อถือของการเรียนรู้สำหรับผู้เรียนโดยเฉพาะ พวกเขาใช้ในภายหลังเพื่อการประเมินเพื่อพิสูจน์ความพยายามของพวกเขา ( ที่ค่อนข้างดีผลก็อาจเพิ่ม )ในขณะที่ saettler CTW สรรเสริญสำหรับสถานที่สำคัญในเทคโนโลยีของการออกแบบการสอน เขาเตือนว่า ยังคงเป็นเบื้องต้น และควรเห็นเป็นจุดของการเดินทาง แทนที่จะเป็นสูตรตายตัว

saettler กำหนดสองประเภทของการประเมิน ดังนี้ 1 ) ย่อยที่ใช้ปรับปรุงเป้าหมายและพัฒนากลยุทธ์เพื่อให้บรรลุเป้าหมายตอนที่ 2 ) เพื่อจะจุดมุ่งหมายเพื่อทดสอบความถูกต้องของทฤษฎี หรือตรวจสอบผลกระทบของการปฏิบัติทางการศึกษาเพื่อให้ความพยายามในอนาคตอาจจะปรับปรุงหรือแก้ไข

ดังนั้นการใช้ misanchuk เงื่อนไขปกติจะบรรลุการวัดที่แม่นยำมากขึ้น แต่ค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง มันสูงทรัพยากรที่เข้มข้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเวลา เพราะทั้งหมดก่อนงานที่ต้องดำเนินการในขั้นตอนการออกแบบ : สร้าง , การทดลอง , ทำซ้ำ , ทำซ้ำ , การทดลอง , ทดลอง , ทำซ้ำ , ฯลฯ และควรได้โดยไม่ต้องใช้ประชากรเป้าหมาย

อย่างไรก็ตาม องค์กรส่วนใหญ่มีความต้องการสั้นออกแบบครั้ง ดังนั้นส่วนย่อยจะถูกย้ายไปที่วิธีการอื่น ๆเช่น ผ่านการสร้างต้นแบบอย่างรวดเร็วและใช้ทดสอบและประเมินวิธีการที่จะปรับปรุงเป็นหนึ่งย้ายบน ซึ่งแน่นอนไม่ถูกต้อง แต่ก็เหมาะสมกับองค์กรมากที่สุดเท่าที่พวกเขาจะไม่น่าสนใจเลยในการวัดความถูกต้องของเนื้อหา แต่ผลิตภัณฑ์สุดท้าย - ฝีมือและแรงงานความรู้

การ misanchuk เงื่อนไขโดยทั่วไป ทำให้น้ำในภาชนะสำหรับการวัดที่ถูกต้องในขณะที่องค์กรโดยทั่วไปประมาณการปริมาณของน้ำไหลในลำธาร

ดังนั้นถ้าคุณเป็นผู้ขาย นักวิจัย หรือ ต้องการการวัดความแม่นยำสูงคุณอาจจะกำหนดสองการประเมินในลักษณะเดียวกับ misanchuk .ถ้าคุณต้องการที่จะผลักดันการฝึกอบรม / การเรียนรู้ออกได้เร็วขึ้น และจะไม่ทั้งหมดที่กังวลเกี่ยวกับการวัดความแม่นยำสูง แล้วคุณนิยามมันใกล้แล้ว องค์กรส่วนใหญ่ทำและ saettler ไม่กับ CTW ตัวอย่าง