when John Andros felt old he found

when John Andros felt old he found solace in the thought of life continuing through his child. The dark trumpets of oblivion were less loud at the patter of his child’s feet or at the sound of his child’s voice babbling mad non sequiturs to him over the telephone. The latter incident occurred every afternoon at three when his wife called the office from the country, and he came to look forward to it as one of the vivid minutes of his day.
He was not physically old, but his life had been a series of struggles up a series of rugged hills, and here at thirty-eight having won his battles against ill-health and poverty he cherished less than the usual number of illusions. Even his feeling about his little girl was qualified. She had interrupted his rather intense love-affair with his wife, and she was the reason for their living in a suburban town, where they paid for country air with endless servant troubles and the weary merry-go-round of the commuting train.
It was little Ede as a definite piece of youth that chiefly interested him. He liked to take her on his lap and examine minutely her fragrant, downy scalp and her eyes with their irises of morning blue. Having paid this homage John was content that the nurse should take her away. After ten minutes the very vitality of the child irritated him; he was inclined to lose his temper when things were broken, and one Sunday afternoon when she had disrupted a bridge game by permanently hiding up the ace of spades, he had made a scene that had reduced his wife to tears.
This was absurd and John was ashamed of himself. It was inevitable that such things would happen, and it was impossible that little Ede should spend all her indoor hours in the nursery upstairs when she was becoming, as her mother said, more nearly a ‘real person’ every day.
She was two and a half, and this afternoon, for instance, she was going to a baby party. Grown-up Edith, her mother, had telephoned the information to the office, and little Ede had confirmed the business by shouting ‘I yam going to a pantry!’ into John’s unsuspecting left ear.
‘Drop in at the Markeys’ when you get home, won’t you, dear?’ resumed her mother. ‘It’ll be funny. Ede’s going to be all dressed up in her new pink dress — ’
The conversation terminated abruptly with a squawk which indicated that the telephone had been pulled violently to the floor. John laughed and decided to get an early train out; the prospect of a baby party in someone else’s house amused him.
‘What a peach of a mess!’ he thought humorously. ‘A dozen mothers, and each one looking at nothing but her own child. All the babies breaking things and grabbing at the cake, and each mama going home thinking about the subtle superiority of her own child to every other child there.’
He was in a good humour today — all the things in his life were going better than they had ever gone before. When he got off the train at his station he shook his head at an importunate taxi man, and began to walk up the long hill towards his house through the crisp December twilight. It was only six o’clock but the moon was out, shining with proud brilliance on the thin sugary snow that lay over the lawns.
As he walked along drawing his lungs full of cold air his happiness increased, and the idea of a baby party appealed to him more and more. He began to wonder how Ede compared to other children of her own age, and if the pink dress she was to wear was something radical and mature. Increasing his gait he came in sight of his own house, where the lights of a defunct Christmas-tree still blossomed in the window, but he continued on past the walk. The party was at the Markeys’ next door.
As he mounted the brick step and rang the bell he became aware of voices inside, and he was glad he was not too late. Then he raised his head and listened — the voices were not children’s voices, but they were loud and pitched high with anger; there were at least three of them and one, which rose as he listened to a hysterical sob, he recognized immediately as his wife’s.
‘There’s been some trouble,’ he thought quickly.
Trying the door, he found it unlocked and pushed it open.
The baby party started at half past four, but Edith Andros, calculating shrewdly that the new dress would stand out more sensationally against vestments already rumpled, planned the arrival of herself and little Ede for five. When they appeared it was already a flourishing affair. Four baby girls and nine baby boys, each one curled and washed and dressed with all the care of a proud and jealous heart, were dancing to the music of a phonograph. Never more than two or three were dancing at once, but as all were continually in motion running to and from their mothers for encouragement, the general effect was the same.
As Edith and her daughter entered, the music was temporarily drowned out by a sustained chorus, consisting largely of the word cute and directed towards little Ede, who stood looking timidly about and fingering the edges of her pink dress. She was not kissed — this is the sanitary age — but she was passed along a row of mamas each one of whom said ‘cu-u-ute’ to her and held her pink little hand before passing her on to the next. After some encouragement and a few mild pushes she was absorbed into the dance, and became an active member of the party.
Edith stood near the door talking to Mrs Markey, and keeping an eye on the tiny figure in the pink dress. She did not care for Mrs Markey; she considered her both snippy and common, but John and Joe Markey were congenial and went in together on the commuting train every morning, so the two women kept up an elaborate pretence of warm amity. They were always reproaching each other for ‘not coming to see me’, and they were always planning the kind of parties that began with ‘You’ll have to come to dinner with us soon, and we’ll go to the theatre,’ but never matured further.
‘Little Ede looks perfectly darling,’ said Mrs Markey, smiling and moistening her lips in a way that Edith found particularly repulsive.’ So grown-up — I can’t believe it!’
Edith wondered if ‘little Ede’ referred to the fact that Billy Markey, though several months younger, weighed almost five pounds more. Accepting a cup of tea she took a seat with two other ladies on a divan and launched into the real business of the afternoon, which of course lay in relating the recent accomplishments and insouciances of her child.
An hour passed. Dancing palled and the babies took to sterner sport. They ran into the dining-room, rounded the big table, and essayed the kitchen door, from which they were rescued by an expeditionary force of mothers. Having been rounded up they immediately broke loose, and rushing back to the dining-room tried the familiar swinging door again. The word ‘overheated’ began to be used, and small white brows were dried with small white handkerchiefs. A general attempt to make the babies sit down began, but the babies squirmed off laps with peremptory cries of ‘Down! Down!’ and the rush into the fascinating dining-room began anew.
This phase of the party came to an end with the arrival of refreshments, a large cake with two candles, and saucers of vanilla ice-cream. Billy Markey, a stout laughing baby with red hair and legs somewhat bowed, blew out the candles, and placed an experimental thumb on the white frosting. The refreshments were distributed, and the children ate, greedily but without confusion — they had behaved remarkably well all afternoon. They were modern babies who ate and slept at regular hours, so their dispositions were good, and their faces healthy and pink — such a peaceful party would not have been possible thirty years ago.
After the refreshments a gradual exodus began. Edith glanced anxiously at her watch — it was almost six, and John had not arrived. She wanted him to see Ede with the other children — to see how dignified and polite and intelligent she was, and how the only ice-cream spot on her dress was some that had dropped from her chin when she was joggled from behind.
‘You’re a darling,’ she whispered to her child, drawing her suddenly against her knee. ‘Do you know you’re a darling? Do you know you’re a darling?’
Ede laughed. ‘Bow-wow,’ she said suddenly.
‘Bow-wow?’ Edith looked around. ‘There isn’t any bow-wow.’
‘Bow-wow,’ repeated Ede. ‘I want a bow-wow.’
Edith followed the small pointing finger.
‘That isn’t a bow-wow, dearest, that’s a teddy-bear.’
‘Bear?’
‘Yes, that’s a teddy-bear, and it belongs to Billy Markey. You don’t want Billy Markey’s teddy-bear, do you?’
Ede did want it.
She broke away from her mother and approached Billy Markey, who held the toy closely in his arms. Ede stood regarding him with inscrutable eyes, and Billy laughed.
Grown-up Edith looked at her watch again, this time impatiently.
The party had dwindled until, besides Ede and Billy, there were only two babies remaining — and one of the two remained only by virtue of having hidden himself under the dining-room table. It was selfish of John not to come. It showed so little pride in the child. Other fathers had come, half a dozen of them, to call for their wives, and they had stayed for a while and looked on.
There was a sudden wail. Ede had obtained Billy’s teddy-bear by pulling it forcibly from his arms, and on Billy’s attempt to recover it, she had pushed him casually to the floor.
‘Why, Ede!’ cried her mother, repressing an inclination to laugh.
Joe Markey, a handsome, broad-shouldered man of thirty-five, picked up his son and set him on his feet. ‘You’re a fine fellow,’ he said jovially. ‘Let a girl knock you over! You’re a fine fellow.’
‘Did he bump his head?’ Mrs Markey returned anxiously from bowing the next to last remaining mother out of the door.
‘No-o-o-o,’ exclaimed Markey. ‘He bumped something else, didn’t you, Billy? He bumped something else.’
Billy had so far forgotten the bum

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่ออานดรอสจอห์นรู้สึกเก่า เขาพบการปลอบประโลมในความคิดของชีวิตดำเนินต่อไปผ่านลูก เสียงดังน้อย ที่ลายเท้าของลูก หรือเสียงเสียงของลูก babbling บ้าไม่ sequiturs เขาโทรศัพท์ trumpets เข้มของการให้อภัยได้ เหตุการณ์หลังเกิดขึ้นทุกบ่ายที่ภรรยาเรียกว่าสำนักงานจากประเทศ และพระองค์มองไปข้างหน้าจะเป็นหนึ่งนาทีของท่านสดใสเขาไม่เก่าจริง แต่ชีวิตของเขาได้รับชุดย่างค่าชุดของเขาทนทาน และที่นี่ที่สามสิบแปดได้รับรางวัลของเขาต่อสู้กับความยากจนและสุขภาพ เขาหวงแหนน้อยกว่าจำนวนปกติของมายา แม้ความรู้สึกของเขาเกี่ยวกับสาวน้อยของเขาไม่มีคุณสมบัติ เธอมีจังหวะรักเรื่องของเขาค่อนข้างรุนแรงกับภรรยาของเขา และเธอมีเหตุผลของพวกเขาที่อาศัยอยู่ในเมืองชานเมือง ที่พวกเขาจ่ายอากาศที่ประเทศ มีปัญหาข้าราชการสิ้นสุดและ merry-go-round ภูมิใจรถไฟ commutingEde น้อยเป็นชิ้นส่วนที่แน่นอนของเยาวชนที่สนใจส่วนใหญ่เขาได้ เขาชอบเวลาเธอบนตักของเขา และตรวจสอบ minutely ของเธอหอม downy หนังศีรษะและดวงตาของเธอกับของ irises สีฟ้าเช้า มีจ่ายดีนี้จอห์นเป็นเนื้อหาที่พยาบาลควรพาเธอไป หลังจากสิบนาที พลังมากของลูกระคายเขา เขาต้องสูญเสียการควบคุมอารมณ์เมื่อสิ่งที่ไม่สมบูรณ์ และบ่ายวันอาทิตย์หนึ่งเมื่อเธอได้ระหว่างสองวันเกมบริดจ์ โดยการซ่อนอย่างถาวรค่าเอโพดำ เขาได้ทำฉากที่มีลดภรรยาน้ำตานี่คือไร้สาระ และจอห์นเป็นคนละอายใจตัวเอง ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ว่า สิ่งต่าง ๆ จะเกิดขึ้น และมันเป็นไปไม่ได้ที่ Ede น้อยควรใช้ทั้งหมดของเธอในร่มเวลาในเรือนเพาะชำชั้นบนเมื่อเธอได้กลายเป็น เป็นแม่ของเธอกล่าวว่า มากเกือบเป็น 'มนุษย์' ทุกวันเธอแสน และบ่ายนี้ เช่น เธอไปงานเลี้ยงเด็ก Edith grown-up แม่ของเธอ มี telephoned ข้อมูลที่สำนักงาน และ Ede น้อยได้ยืนยันธุรกิจ โดย shouting ' ฉันยำไปครัว!' เข้าหูซ้ายของจอห์น unsuspecting'ปล่อยในที่ Markeys' เมื่อคุณได้รับบ้าน ไม่ คุณรัก?' ดำเนินต่อแม่ของเธอ ' มันจะตลก Ede ของไปได้ทั้งหมดแต่งตัวขึ้นในชุดของเธอสีชมพูใหม่ — 'การสนทนาสิ้นสุดลงทันที ด้วย squawk ซึ่งระบุว่า โทรศัพท์มีการดึงโหงพื้น จอห์นหัวเราะ และตัดสินใจไปสถานที่เที่ยวหมด โอกาสของงานเลี้ยงเด็กในบ้านของผู้อื่น amused เขา'สิ่งพีชของระเบียบ ' เขาคิด humorously ' แม่โหล และแต่ละคนมองแต่ลูกของตนเอง เด็กทุกคนที่ทำลายสิ่ง และโลภที่เค้ก แต่ละมาม่าไปบ้านคิดปมละเอียดของทุกอื่น ๆ เด็กมีลูกของตนเอง "เขาอยู่ในอารมณ์ขันดีวันนี้ — ทุกสิ่งในชีวิตของเขาจะดีกว่าที่เคยมีหายไปก่อน เมื่อเขาได้ออกจากรถไฟที่สถานีเขา เขาจับหัวของเขาที่เป็นคนแท็กซี่ importunate แล้วเริ่มเดินขึ้นเขายาวไปยังบ้านของเขาโดยสนธยาธันวาคมคม มันเป็นเพียงหกโมง แต่ดวงจันทร์ก็ออกมา มัน มีความภูมิใจในหิมะไพเราะบางที่วางบนสนามหญ้าขณะที่มันเดินตามวาดปอดของเขา เพิ่มความสุขของเขาเต็มไปด้วยอากาศเย็น และความคิดของบุคคลเด็กร้องกับเขามาก เขาเริ่มสงสัยวิธี Ede เปรียบเทียบกับเด็กอื่น ๆ อายุตนเอง และถ้าชุดสีชมพูเธอสวมใส่ เป็นสิ่งที่รุนแรง และเติบโต เขาเพิ่มของเขาเดินมาเห็นบ้านของเขา ซึ่งไฟต้นคริสต์มาส defunct ยังดอกในหน้าต่าง แต่เขาต่อในอดีตเดินทาง พรรคที่จะ Markeys ของประตูถัดไปได้เขาติดขั้นตอนอิฐ และรังระฆัง เขาเริ่มตระหนักถึงของเสียงภายใน และเขายินดีคงไม่สายเกินไป แล้วเขายกเขาใหญ่ และ listened — เสียงไม่เสียงเด็ก แต่พวกเสียงดัง และทำให้เกิดมโนภาพสูง ด้วยความโกรธ มีที่สามของพวกเขาและหนึ่ง ซึ่งกุหลาบเป็นเขาฟัง hysterical sob เขารู้จักทันทีเป็นของภรรยา'มีปัญหาบางอย่าง เขาคิดได้อย่างรวดเร็วเขาพยายามประตู พบมันปลดล็อค และผลักเปิดของเด็กเริ่มต้นที่ครึ่งเลย 4 แต่อานดรอส Edith คำนวณ shrewdly ว่า ชุดใหม่จะโดดเด่นมากขึ้นอารมณ์กับ vestments แล้ว rumpled วางแผนการมาถึงของตัวเองและ Ede น้อยห้า เมื่อพวกเขาปรากฏ ขึ้นแล้วเป็นเรื่องที่เฟื่องฟู หญิงเด็ก 4 และ 9 เด็กชาย หนึ่งแต่ละโค้ง และล้างแต่งตัว ด้วยการดูแลทั้งหมดของหัวใจภูมิใจ และอิจฉา เต้นเพลงเป็นแผ่น ไม่มากกว่าสองหรือสามเต้นครั้ง แต่เป็นทั้งหมดได้อย่างต่อเนื่องในการทำงาน และ จากแม่ของพวกเขาสำหรับการสนับสนุนการเคลื่อนไหว ลักษณะทั่วไปเหมือนกันเป็น Edith และป้อนลูกสาว ชั่วคราวถูกจมออกเพลง ด้วยคอรัส sustained ประกอบด้วยส่วนใหญ่ของคำน่ารัก และโดยตรงต่อ Ede น้อย ที่ยืนมองเกี่ยวกับ timidly และโยนขอบของเธอสีชมพูแต่ง เธอไม่ถูกรั้ง — นี่คืออายุสุขาภิบาล — แต่เธอถูกส่งไปตามแถวของมามาสละผู้กล่าวว่า 'cu-u-ute' เธอ และจัดสีชมพูของเธอมือเล็กน้อยก่อนที่จะส่งเธอไปยังรายการถัดไป หลังจากให้กำลังใจบางอย่างและนั่นก็ทำให้อ่อนกี่ เธอถูกดูดซึมเข้าสู่เต้นรำ และกลายเป็น สมาชิกใช้งานอยู่ของพรรคEdith ยืนใกล้ประตูพูดกับนาง Markey และเก็บตาบนรูปเล็ก ๆ ในชุดสีชมพู เธอไม่ได้ดูแลสำหรับนาง Markey เธอถือว่าเธอ snippy และทั่วไป แต่จอห์นและ Joe Markey ถูกเข้า และเข้าในกัน commuting รถไฟทุกเช้า เพื่อผู้หญิงสองเก็บค่า pretence ประณีตของไมตรีที่อบอุ่น พวกเขาได้เสมอ reproaching กันที่ 'ไม่มาหาฉัน' และพวกเขาได้วางแผนประเภทของบุคคลที่เริ่มต้น ด้วย "คุณจะต้องมาเย็นกับเราเร็ว ๆ นี้ และเราจะไปที่โรงละคร" แต่ไม่เคย matured เพิ่มเติม เสมอ'Ede น้อยดูอย่างดาร์ลิ่ง กล่าวว่า นาง Markey ยิ้ม และ moistening ริมฝีปากของเธอที่ Edith พบโดยเฉพาะอย่างยิ่ง repulsive .' ดังนั้น grown-up — ฉันไม่เชื่อ!'Edith สงสัยว่า ถ้า 'น้อย Ede' อ้างในความเป็นจริงที่ Billy Markey แม้ว่าหลายเดือนอายุ น้ำหนัก เพิ่มมากขึ้นเกือบห้าปอนด์ เธอยอมรับถ้วยชาได้นั่งกับผู้หญิงอื่น ๆ สองบนเบาะรองนั่ง แล้วเปิดตัวไปในธุรกิจจริงของตอนบ่าย ที่วางในเกี่ยวกับสำเร็จล่าสุดและ insouciances ของลูกแน่นอนหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เต้นรำ palled และทารกเอาการกีฬา sterner พวกเขาวิ่งเข้าไปในห้องครัว ปัดตัวใหญ่ และ essayed ประตูห้องครัว ที่พวกเขาได้รับ โดยมีทหารอาสาของมารดา มีการปัดเศษขึ้นพวกเขาทันทียากจนหลวม และวิ่งกลับไปห้องครัวพยายามประตู swinging คุ้นเคยอีกครั้ง คำว่า 'ร้อนเกินไป' เริ่มใช้ และเลือนขนาดเล็กสีขาวที่แห้ง ด้วยผ้าเช็ดหน้าสีขาวขนาดเล็ก เริ่มต้นความพยายามทั่วไปเพื่อให้เด็กนั่งลง แต่ทารก squirmed ปิดรอบด้วยเสียงร้อง peremptory ' ลง ลง!' และเริ่มวิ่งเข้าน่าสนใจห้องครัวนั้นใหม่ขั้นตอนนี้ของพรรคมาสิ้นสุดที่มาของเครื่องดื่ม เค้กขนาดใหญ่กับเทียนสอง และ saucers ไอศกรีมวานิลลา บิลลี่ Markey ทารก laughing stout กับผมสีแดงและขาค่อนข้างลง ได้พัดออกเทียน และวางนิ้วหัวแม่มือการทดลองบนเปลือกน้ำฅาลสีขาว เครื่องดื่มที่ถูกแจกจ่าย และเด็ก กิน ตะกละตะกลาม แต่ ไม่สับสน — พวกเขาได้ทำงานตอนบ่ายทุกอย่างยิ่งดี พวกเด็กสมัยใหม่ที่กิน และนอนที่ปกติชั่วโมง เพื่อความสุขุมได้ดี และใบหน้ามีสุขภาพดี และสีชมพู — ฝ่ายบริการจะไม่ได้รับได้สามสิบปีที่ผ่านมาหลังจากเครื่องดื่มเริ่มอพยพขึ้น Edith glanced ที่เธอดูกังวลใจซึ่งก็เกือบหก และจอห์นมาถึงไม่ เธออยากให้เขาดู Ede กับเด็กอื่น ๆ ซึ่งเห็น ว่าเกียรติ และสุภาพ และอัจฉริยะเธอ และวิธีจุดไอศกรีมเท่านั้นบนเครื่องแต่งกายของเธอถูกบางที่ได้ลดลงจากคางของเธอเมื่อเธอถูก joggled จากด้านหลัง'คุณเป็นลิ้ง เธอกระซิบให้ลูก วาดเธอทันทีกับเข่าของเธอ ' คุณรู้คุณลิ้ง คุณรู้คุณเป็นลิ้ง?'Ede หัวเราะ 'Bow-wow เธอกล่าวทันที'Bow-wow ' Edith มองรอบ ๆ 'มีไม่ใด ๆ bow-wow''Bow-wow ซ้ำ Ede 'ฉันต้องการ bow-wow'Edith ตามนิ้วชี้เล็ก'ที่ไม่มี bow-wow สาย ที่เป็นตุ๊กตาหมี''หมี'' ใช่ ที่เป็นตุ๊กตาหมี และมันเป็นของ Billy Markey คุณ Billy Markey-หมี คุณ? "Ede ไม่ต้องก็เธอยากจนจากแม่ของเธอ และทาบทาม Billy Markey ผู้จัดการของเล่นอย่างใกล้ชิดในอ้อมแขนของเขา Ede ยืนเกี่ยวกับเขา ด้วยตา inscrutable และบิลลี่หัวเราะGrown-up Edith มองดูเธออีก นี้เวลา impatientlyพรรคมี dwindled จนกว่า นอกจาก Ede และบิลลี่ มีทารกเพียงสองที่เหลืออยู่ – และสองหนึ่งยังคงเท่านั้นแต่ผู้เดียวมีซ่อนตัวใต้โต๊ะห้องรับประทานอาหาร มันเห็นแก่ตัวของไม่มา พบว่าความภาคภูมิใจที่น้อยมากในเด็ก บิดาอื่น ๆ มา ครึ่งโหลของพวกเขา การเรียกภรรยาของพวกเขา และพวกเขามีอยู่ในขณะ และมองในWail ฉับพลันได้ Ede ได้รับของบิลลี่หมีเด็กบังคับให้จากแขนของเขา และในความพยายามของบิลลี่จะกู้คืนได้ เธอได้ผลักเขาตั้งใจพื้น'ทำไม Ede ' ร้องเรียกแม่ของเธอ repressing แง่การหัวเราะJoe Markey หล่อ ไหล่กว้างชายสามสิบห้า รับบุตร และตั้งเขาเท้าของเขา 'คุณเพื่อนดี เขากล่าว jovially ' ให้สาวรวดคุณ คุณเป็นคนดี ''ได้เขาชนศีรษะ' นาง Markey กลับกังวลใจจากโค้งไปแม่ที่เหลือสุดท้ายจากประตู'ไม่มี-o-o-o ทางหลุดรอด Markey ' เขาชนอย่างอื่น ไม่ได้ คุณบิลลี่ เขาชนอย่างอื่น 'บิลลี่จนลืมลุมพินี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อจอห์น Andros รู้สึกเก่าเขาพบปลอบใจในความคิดของชีวิตอย่างต่อเนื่องผ่านลูกของเขา แตรมืดของการให้อภัยดังน้อยกว่าที่กุกกักของเท้าเด็กของเขาหรือที่เสียงของเสียงเด็กของเขาพูดพล่าม sequiturs ไม่บ้ากับเขาผ่านทางโทรศัพท์ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังเกิดขึ้นทุกบ่ายที่สามเมื่อภรรยาของเขาที่เรียกว่าสำนักงานจากประเทศและเขามาที่จะมองไปข้างหน้ามันเป็นหนึ่งในไม่กี่นาทีที่สดใสของวันของเขา.
เขาไม่ได้เก่าร่างกาย แต่ชีวิตของเขาได้รับชุดของ การต่อสู้ขึ้นชุดของภูเขาขรุขระและที่นี่ที่สามสิบแปดได้รับรางวัลการต่อสู้ของเขากับสุขภาพไม่ดีและความยากจนที่เขาหวงแหนน้อยกว่าจำนวนปกติของภาพลวงตา แม้ความรู้สึกของเขาเกี่ยวกับสาวน้อยของเขามีคุณสมบัติ เธอได้ขัดจังหวะรักเรื่องค่อนข้างรุนแรงของเขากับภรรยาของเขาและเธอก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ชีวิตของพวกเขาในเมืองชานเมืองที่พวกเขาจ่ายเงินสำหรับอากาศประเทศที่มีปัญหาไม่มีที่สิ้นสุดและคนรับใช้ม้ารอบเบื่อรถไฟการเดินทาง.
มัน น้อย Ede เป็นชิ้นส่วนที่แน่นอนของเยาวชนที่สนใจส่วนใหญ่เขา เขาชอบที่จะพาเธอไปบนตักของเขาและตรวจสอบกลิ่นหอมประณีตของเธอนุ่มหนังศีรษะและดวงตาของเธอกับไอริสของพวกเขาในตอนเช้าสีฟ้า มีการจ่ายเงินนี้เป็นการแสดงความเคารพจอห์นเป็นเนื้อหาที่พยาบาลควรจะพาเธอออกไป หลังจากสิบนาทีพลังมากของเด็กหงุดหงิดเขา; เขามีความโน้มเอียงที่จะสูญเสียอารมณ์ของเขาเมื่อสิ่งที่ถูกทำลายและเป็นหนึ่งในตอนบ่ายวันอาทิตย์เมื่อเธอได้กระจัดกระจายเกมสะพานโดยซ่อนตัวอยู่อย่างถาวรขึ้นเอซโพดำที่เขาได้ทำฉากนั้นได้ลดภรรยาของเขาไปน้ำตา.
นี้เป็นเรื่องเหลวไหลและจอห์น รู้สึกละอายใจตัวเอง มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงว่าสิ่งต่างๆที่จะเกิดขึ้นและมันก็เป็นไปไม่ได้ที่ Ede เล็ก ๆ น้อย ๆ ควรจะใช้เวลาหลายชั่วโมงในร่มของเธอในเรือนเพาะชำชั้นบนเมื่อเธอกลายเป็นแม่ของเธอกล่าวว่ามากขึ้นเกือบ 'คนจริง' ทุกวัน.
เธอเป็นคนที่สอง ครึ่งหนึ่งและช่วงบ่ายวันนี้เช่นที่เธอกำลังจะไปงานเลี้ยงทารก โตขึ้นอีดิ ธ แม่ของเธอได้โทรศัพท์ไปที่สำนักงานข้อมูลและน้อย Ede ได้รับการยืนยันธุรกิจโดยตะโกน 'ฉันมันเทศจะครัว! เข้าไปในหูซ้ายที่ไว้วางใจของจอห์น.
'วางในที่ Markeys' เมื่อคุณได้รับบ้านจะไม่ให้คุณที่รัก? กลับมาที่แม่ของเธอ 'มันจะตลก Ede เป็นไปได้ทั้งหมดแต่งตัวในชุดสีชมพูของเธอใหม่ - '
การสนทนาสิ้นสุดลงอย่างกะทันหันด้วยเต้นแร้งเต้นกาซึ่งชี้ให้เห็นว่าโทรศัพท์ได้ถูกดึงออกมาอย่างรุนแรงกับพื้น จอห์นหัวเราะและตัดสินใจที่จะได้รับในช่วงต้นของรถไฟออก โอกาสของบุคคลที่เด็กในบ้านของคนอื่นขบขันเขา.
'สิ่งที่ลูกพีชของระเบียบ!' เขาคิดว่าตลก 'แม่โหลและแต่ละคนที่มองอะไร แต่เด็กของเธอเอง ทารกทั้งหมดทำลายสิ่งต่าง ๆ และโลภที่เค้กและแม่แต่ละคนจะกลับบ้านคิดเกี่ยวกับความเหนือกว่าที่บอบบางของเด็กของเธอเองเพื่อเด็ก ๆ ทุกคนอื่น ๆ ที่มี '.
เขาอยู่ในอารมณ์ดีวันนี้ - ทุกสิ่งในชีวิตของเขากำลังจะดีกว่า พวกเขาได้เคยเป็นมาก่อน เมื่อเขาได้ออกจากรถไฟที่สถานีของเขาส่ายหัวของเขาที่คนแท็กซี่รบเร้าและเริ่มที่จะเดินขึ้นเนินเขายาวไปที่บ้านของเขาผ่านสนธยาธันวาคมคมชัด มันเป็นเพียงหกโมงเช้า แต่ดวงจันทร์ออก, ส่องแสงที่มีความภาคภูมิใจในความฉลาดหิมะหวานบาง ๆ ที่วางอยู่เหนือสนามหญ้า.
ขณะที่เขาเดินไปตามการวาดภาพปอดของเขาเต็มไปด้วยอากาศเย็นความสุขของเขาที่เพิ่มขึ้นและความคิดของบุคคลที่ทารก หันไปให้เขามากขึ้น เขาเริ่มที่จะสงสัยว่า Ede เมื่อเทียบกับเด็กคนอื่น ๆ ที่อายุของเธอเองและถ้าชุดสีชมพูเธอก็จะสวมใส่อะไรบางอย่างที่รุนแรงและเป็นผู้ใหญ่ การเพิ่มขึ้นของการเดินของเขาที่เขาเดินเข้ามาในสายตาของบ้านของเขาเองที่ไฟของตายคริสต์มาสต้นไม้เบ่งบานยังคงอยู่ในหน้าต่าง แต่เขายังคงอยู่กับอดีตที่ผ่านมาเดิน บุคคลที่อยู่ที่ประตูถัดไป Markeys '.
ในขณะที่เขาติดขั้นตอนที่อิฐและสั่นกระดิ่งที่เขาเริ่มตระหนักถึงเสียงภายในและเขาก็ดีใจที่เขาก็ไม่สายเกินไป จากนั้นเขาก็ยกศีรษะของเขาและได้ฟัง - เสียงไม่ได้เสียงของเด็ก ๆ แต่พวกเขาก็ดังและแหลมสูงด้วยความโกรธ; มีอย่างน้อยสามของพวกเขาและหนึ่งซึ่งเพิ่มขึ้นในขณะที่เขาได้ฟังร้องไห้ตีโพยตีพายเขาจำได้ทันทีว่าเป็นของภรรยาของเขา.
'มีถูกปัญหาบางอย่าง' ที่เขาคิดได้อย่างรวดเร็ว.
พยายามที่ประตูเขาพบว่ามันปลดล็อคและผลักดันให้มันเปิด .
บุคคลที่เด็กเริ่มต้นที่ 04:30 แต่อีดิ ธ Andros คำนวณชาญฉลาดว่าชุดใหม่จะโดดเด่นมากขึ้นอย่างน่าตื่นเต้นกับพิธียับแล้ววางแผนการมาถึงของตัวเองและ Ede เล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นเวลาห้า เมื่อพวกเขาปรากฏตัวขึ้นแล้วมันก็เป็นเรื่องที่เจริญรุ่งเรือง สี่สาวทารกและเก้าเด็กชายทารกแต่ละคนขดและล้างและคลุมด้วยการดูแลของหัวใจภูมิใจและอิจฉากำลังเต้นรำเพลงแผ่นเสียง ไม่เคยเกินสองหรือสามกำลังเต้นรำในครั้งเดียว แต่เป็นทุกคนอย่างต่อเนื่องในการเคลื่อนไหววิ่งไปและจากแม่ของพวกเขาสำหรับการให้กำลังใจผลทั่วไปได้เหมือนกัน.
ในฐานะที่เป็นอีดิ ธ และลูกสาวของเธอป้อนเพลงจมน้ำตายออกชั่วคราวโดยที่ยั่งยืน นักร้องประกอบด้วยส่วนใหญ่ของคำที่น่ารักและนำไปเล็ก ๆ น้อย ๆ Ede ที่ยืนอยู่มองเหนียมเกี่ยวกับและนิ้วขอบของการแต่งกายสีชมพูของเธอ เธอไม่ได้จูบ - นี่คืออายุสุขาภิบาล - แต่เธอก็ผ่านไปแถวของ MAMAS หนึ่งซึ่งแต่ละกล่าวว่า 'CU-U-ute' กับเธอและจับมือเล็ก ๆ ของเธอก่อนที่จะผ่านสีชมพูของเธอที่ไปข้างหน้า หลังจากที่ให้กำลังใจและความดันอ่อนไม่กี่เธอถูกดูดซึมเข้าสู่การเต้นรำและกลายเป็นสมาชิกคนหนึ่งของพรรค.
อีดิ ธ ยืนอยู่ใกล้ประตูพูดคุยกับนางลูชิลและรักษาตาบนร่างเล็ก ๆ ในชุดสีชมพู เธอไม่ได้ดูแลนางลูชิล; เธอคิดว่าเธอทั้งสอง snippy และร่วมกัน แต่จอห์นและโจลูชิลที่พอใจและเดินไปมาอยู่ด้วยกันบนรถไฟการเดินทางทุกเช้าเพื่อให้ผู้หญิงสองคนเก็บไว้ข้ออ้างที่ซับซ้อนของมิตรภาพที่อบอุ่น พวกเขาถูกเสมอคำหยาบช้าต่อกันและกันสำหรับ 'ไม่ได้มาจะเห็นฉัน' และพวกเขากำลังวางแผนเสมอชนิดของบุคคลที่เริ่มต้นด้วย 'คุณจะต้องมารับประทานอาหารค่ำกับเราเร็ว ๆ นี้และเราจะไปที่โรงละคร' แต่ไม่ครบกำหนดต่อไป.
'ลิตเติ้ล Ede ดูรักอย่างสมบูรณ์แบบ' กล่าวว่านางลูชิลรอยยิ้มและเปียกชื้นริมฝีปากของเธอในทางที่อีดิ ธ พบน่ารังเกียจโดยเฉพาะอย่างยิ่ง. ' ดังนั้นโตขึ้น - ฉันไม่สามารถเชื่อว่ามัน '
อีดิ ธ สงสัยว่า 'น้อย Ede' อ้างถึงความจริงที่ว่าบิลลี่ลูชิล แต่หลายเดือนน้องชั่งน้ำหนักเกือบ 5 £มากขึ้น รับถ้วยชาที่เธอเอาที่นั่งกับผู้หญิงสองคนอื่น ๆ ในราชสำนักและเปิดตัวเข้าสู่ธุรกิจที่แท้จริงของช่วงบ่ายซึ่งแน่นอนอยู่ในที่เกี่ยวข้องกับความสำเร็จที่ผ่านมาและ insouciances ของลูกของเธอ.
ชั่วโมงผ่านไป เต้นรำ palled และเด็กทารกเอาไป sterner กีฬา พวกเขาวิ่งเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร, โต๊ะกลมขนาดใหญ่และ essayed ประตูห้องครัวจากที่พวกเขาได้รับการช่วยเหลือจากกองกำลังของมารดา มีการปัดเศษขึ้นพวกเขาทันทีหลุดและวิ่งกลับไปที่ห้องรับประทานอาหารพยายามประตูแกว่งที่คุ้นเคยอีกครั้ง คำว่า 'ตื่นเต้นมากเกินไป' เริ่มที่จะใช้และคิ้วสีขาวขนาดเล็กแห้งด้วยผ้าเช็ดหน้าสีขาวขนาดเล็ก พยายามทั่วไปที่จะทำให้เด็กทารกนั่งลงเริ่ม แต่ทารกดิ้นออกรอบกับเสียงร้องเด็ดขาดของ 'ลง! ลง! และวิ่งเข้าไปในห้องรับประทานอาหารที่น่าสนใจที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง.
ขั้นตอนของพรรคนี้ก็จบลงด้วยการมาถึงของเครื่องดื่ม, เค้กขนาดใหญ่ที่มีสองเทียนและจานรองของไอศครีมวานิลลา บิลลี่ลูชิ, อ้วนหัวเราะทารกที่มีผมสีแดงและขาโค้งค่อนข้างพัดออกเทียนและวางนิ้วหัวแม่มือทดลองน้ำตาลสีขาว เครื่องดื่มมีการกระจายและเด็กกินอย่างตะกละตะกลาม แต่ไม่มีความสับสน - พวกเขาได้ประพฤติอย่างดีในช่วงบ่ายทั้งหมด พวกเขาเป็นเด็กทารกที่ทันสมัยที่กินและนอนในเวลาปกติดังนั้นการแสดงออกของพวกเขาที่ดีและใบหน้าของพวกเขามีสุขภาพดีและสีชมพู -. เช่นบุคคลที่เงียบสงบจะไม่ได้รับความเป็นไปได้สามสิบปีที่ผ่านมา
หลังจากที่ดื่มอพยพเริ่มค่อยๆ อีดิ ธ ชำเลืองมองอย่างใจจดใจจ่อที่นาฬิกาของเธอ - มันก็เกือบจะหกและจอห์นมาไม่ถึง เธออยากให้เขาเห็น Ede กับเด็กอื่น ๆ - เพื่อดูว่าสง่างามและสุภาพและฉลาดเธอเป็นและวิธีการที่จุดไอศครีมเฉพาะในการแต่งกายของเธอเป็นบางอย่างที่ได้ลดลงจากคางของเธอเมื่อเธอถูก joggled จากด้านหลัง.
'คุณ 'อีกครั้งที่รัก "เธอกระซิบกับลูกของเธอภาพวาดของเธออย่างกระทันหันกับเข่าของเธอ 'คุณรู้ว่าคุณรัก? คุณรู้ว่าคุณรัก?
Ede หัวเราะ 'เห่า "เธอพูดอย่างกระทันหัน.
'เห่า? อีดิ ธ มองไปรอบ ๆ "มีไม่ใด ๆ เห่า. '
'โบว์-ว้าว' ซ้ำ Ede 'ฉันต้องการเห่า.'
อีดิ ธ ตามนิ้วชี้ขนาดเล็ก.
'ที่ไม่ได้เป็นคันธนูว้าว, สุดที่รักที่เป็นตุ๊กตาหมี.'
'หมี'
'ใช่ว่าเป็นตุ๊กตาหมีและมัน เป็นของบิลลี่ลูชิล คุณไม่ต้องการที่บิลลี่ลูชิลของตุ๊กตาหมีคุณ? '
Ede ไม่อยากให้มัน.
เธอผละจากแม่ของเธอและเดินบิลลี่ลูชิลที่จัดขึ้นของเล่นอย่างใกล้ชิดอยู่ในอ้อมแขนของเขา Ede ยืนเกี่ยวกับเขาด้วยสายตาลึกลับ, และบิลลี่หัวเราะ.
โตขึ้นอีดิ ธ มองไปที่นาฬิกาของเธออีกครั้งคราวนี้อดทน.
บุคคลที่ได้ลดลงจนนอกจาก Ede และบิลลี่มีเพียงทารกสองคนที่เหลืออยู่ - และเป็นหนึ่งในสองยังคง ก็โดยอาศัยได้ซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะรับประทานอาหารห้องพัก มันเป็นความเห็นแก่ตัวของจอห์นไม่ได้ที่จะมา มันแสดงให้เห็นความภาคภูมิใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ดังนั้นในเด็ก บรรพบุรุษอื่น ๆ มีมาครึ่งโหลของพวกเขาเพื่อเรียกร้องให้ภรรยาของพวกเขาและพวกเขาได้อยู่ในขณะที่และมอง.
มีครวญครางอย่างฉับพลันเป็น Ede ได้รับบิลลี่ตุ๊กตาหมีด้วยการดึงมันบังคับให้ออกจากอ้อมแขนของเขาและในความพยายามของบิลลี่ที่จะกู้คืนนั้นเธอได้ผลักเขาลวกกับพื้น.
'ทำไม Ede!' ร้องไห้แม่ของเธอข่มความโน้มเอียงที่จะหัวเราะ.
โจลูชิ, หล่อคนไหล่กว้างสามสิบห้าหยิบขึ้นมาลูกชายของเขาและให้เขาอยู่บนเท้าของเขา 'คุณเป็นเพื่อนที่ดี "เขาพูดอย่างรื่นเริง 'ให้สาวเคาะคุณมากกว่า! คุณเป็นเพื่อนที่ดี. '
'เขาชนหัวของเขา? นางลูชิลกลับมาอย่างใจจดใจจ่อจากโค้งที่อยู่ถัดจากแม่สุดท้ายที่เหลือออกจากประตู.
'ไม่มี Ooo' อุทานลูชิล 'เขาชนอย่างอื่นไม่ได้คุณบิลลี่? เขาชนอย่างอื่น. '
บิลลี่ได้เพื่อให้ห่างไกลลืมก้น