Christopher (1998) suggested that w

Christopher (1998) suggested that while there are many
indicators of performance that can be deployed in an
organization, there are a relatively small number of critical
dimensions that contribute more than proportionally to
success or failure in the market, which he named key
performance indicators (KPI). According to Bunte et al.
(1998) (in marketing), performance indicators should relate
to both effectiveness and efficiency of the supply chain and its
actors. Van der Vorst (2000) (in logistics) makes a distinction
between performance indicators on three main levels:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คริสโตเฟอร์ (1998) แนะนำที่มีมากมายตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพการทำงานที่สามารถใช้งานในการองค์กร มีขนาดค่อนข้างเล็กของสำคัญมิติที่มากกว่าสัดส่วนการมีส่วนร่วมความสำเร็จหรือความล้มเหลวในตลาด ซึ่งเขาตั้งชื่อคีย์บ่งชี้ประสิทธิภาพ (KPI) ตาม Bunte et al(1998) (ในตลาด), ตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพควรเกี่ยวข้องประสิทธิผลและประสิทธิภาพของห่วงโซ่อุปทานและนักแสดง ความแตกต่างทำให้ van der Vorst (2000) (ในโลจิสติกส์)ระหว่างตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพหลักระดับสาม:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คริส (1998) ชี้ให้เห็นว่าในขณะที่มีหลาย
ตัวชี้วัดของการปฏิบัติงานที่สามารถนำไปใช้ใน
องค์กรมีจำนวนที่ค่อนข้างเล็กของสำคัญ
ขนาดที่มีส่วนร่วมมากขึ้นกว่าสัดส่วนที่จะ
ประสบความสำเร็จหรือความล้มเหลวในตลาดซึ่งเขาตั้งชื่อที่สำคัญ
ตัวชี้วัดประสิทธิภาพ ( KPI) ตาม Bunte et al.
(1998) (ในตลาด) ตัวชี้วัดประสิทธิภาพควรมีความเกี่ยวข้อง
กับทั้งประสิทธิผลและประสิทธิภาพของห่วงโซ่อุปทานและของ
นักแสดง แวนเดอร์ Vorst (2000) (ในการขนส่ง) ทำให้ความแตกต่าง
ระหว่างตัวชี้วัดประสิทธิภาพการทำงานในสามระดับหลัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คริสโตเฟอร์ ( 2541 ) พบว่า ในขณะที่มีหลายตัวบ่งชี้ของการปฏิบัติงานที่สามารถ

ใช้ในองค์การ มีจำนวนที่ค่อนข้างเล็กของมิติการมีส่วนร่วมมากกว่าสัดส่วน


ความสำเร็จ หรือความล้มเหลวในตลาด ซึ่งเขาตั้งชื่อตัวบ่งชี้
( KPI ) ตามบันเต้ et al . ( 1998 )
( การตลาด ) , ตัวบ่งชี้ควรเกี่ยวข้อง
ทั้งประสิทธิผลและประสิทธิภาพของห่วงโซ่อุปทานและ
นักแสดง ฟาน เดอร์ vorst ( 2000 ) ( โลจิสติกส์ ) ทำให้ความแตกต่างระหว่างตัวบ่งชี้
ในสามระดับหลัก