n I stay the night?’It wasn’t so mu

n I stay the night?’

It wasn’t so much Min Ho’s question that flustered Shin Hye, but the way he asked. If he had looked like he was joking around, she would’ve put up a fight, have a little, flirty banter with him, and yield in the end. He was in no condition to drive because he had been drinking, so naturally, she would have let him stay over anyway. It wasn’t like it was the first time he’d slept at her place.

But something in the way he asked her made her feel jittery. She realized it had been the first time they were really alone since they last saw each other at the meeting with the agencies. Before dinner didn’t count, because at any minute, Geun Suk would have come knocking on the door. But he was gone now, and it was just the two of them. Alone in her apartment.

She studied Min Ho’s face: his clear eyes always seemed to glint whenever he was looking at her; his tall nose made him look intimidating at times, if he wasn’t crinkling it whenever he laughed; his full lips were tender and inviting. He had always been on one of the most handsome men she’s ever laid eyes on, and here he was looking back at her, lookingonly at her. She missed him so much. Her heart started beating fast. She still didn’t know how to answer him. Or to put it more accurately, she knew how she wanted to answer, she was just afraid of the consequences that might follow. If I should call them consequences.

A smile slowly crept on Min Ho’s lips. ‘It’s not a difficult question, you know,’ he said softly.

Shin Hye was unmoving. Even his smile couldn’t snap her out of her daze. Not until she felt Min Ho’s arms around her waist. The sudden contact made her already unsteady heart jump. He leaned down closer, ‘I understand. You can answer that question later. Let’s hang out first, okay? I think we need to talk about a lot of things.’

Shin Hye let out a breath, relieved that Min Ho had so much sense. She simply gave him a smile and nodded her head.

Min Ho let her go and put his hands on her shoulders. He turned her around and pushed her as they walked to the couch. When they were seated, Min Ho faced her right away. ‘Okay, first thing’s first – you should treat your phone as if it were a part of your body. You can’t just leave it lying around – you know that’s our relationship’s lifeline.’ His expression was serious. 'I was going crazy not hearing from you.'

Shin Hye let out a laugh. ‘Arasso. I’ll be more attentive to my phone, as if I’m not already focused on it 24/7. Joon oppa has been complaining that all I do is look at my phone these days,’ she smirked.

‘Tell him it’s his fault for always making you work. And while you’re at it, tell my manager, too. We wouldn’t be on our phones all the time if we saw each other more often.’

She sighed. ‘Forget it. We’re already walking on thin ice with them. Remember the last time we saw each other? Which reminds me, our agencies wouldn’t be happy about tonight.’

Min Ho’s expression changed at the mention of their agencies. She, herself, had almost forgotten about that last meeting. There were so many things left unsaid when they parted. She didn’t want to bring the issues up while Min Ho was away, but now, he was here and there was time. As far as Shin Hye knew, she and Min Ho needed to sort things out.

‘What happened at the parking lot-- that shouldn't happen again, oppa. We were lucky no one was around.'

'Geun Suk was also there. We can just say you were having a friendly get-together.'

Shin Hye sighed in frustration. 'You know it's not that easy. For all we know, Dispatch is just waiting somewhere, ready to pounce.'

'Fine, fine. That won't happen again,' Min Ho replied brusquely.

'Oh right, I’m leaving for Malaysia with my friends in three days,’ Shin Hye said. ‘That’s a day before your concert. I’m still sad I couldn’t go…’

‘Shin Hye,’ Min Ho cut her short. ‘You really don’t have to go do everything our agencies tell us. Most of the time, they’re just exaggerating.’ Anxiety was written all over his face. Just a while ago, he had been happy. She felt a little guilty bringing it up, but she knew that if she didn’t, they would both be skirting around the issue longer and longer.

‘I told you, I really wanted a vacation anyway. It just worked out perfectly,’ she smiled, but she knew that Min Ho was unconvinced. He clenched his jaw and furrowed his brows.

‘Perfectly? You’re kidding, right? They’re making you go to another country just so we avoid rumors. What in the world is perfect about that?’ His voice was stern now, and Shin Hye knew he was angry. ‘I know you’re scared, but if you let them manipulate you like this, who’s to say they won't make you do it again? Are you going to Japan on Valentine’s Day? And then to America on my birthday just so there aren’t any rumors about you going to my party? Is that how we’re going to deal with all this?’

Shin Hye was feeling heavier and heavier with every word. Min Ho’s eyes don’t lie; and right now, they were full of rage. She didn’t know he would get so mad.

‘I… I thought I was… I was doing the right thing,’ her voice trembled.

‘For who, Shin Hye? For you? For us? For the agencies? Stop pretending that this doesn’t bother you.’ Min Ho’s tone was harsher now.

Rattled, Shin Hye bit her lower lip to stop the tears. ‘For you,’ she replied weakly, looking down. ‘I want you to enjoy your concert without the agency breathing down your neck. If this is the only way I can protect you, then why shouldn’t I do it?’

Min Ho didn't speak. Shin Hye suspected that he was trying to calm himself down. As they sat in silence for a while, Shin Hye focused on her hands. She was wearing the ring that Min Ho gave her after the SBS awards show.

‘That ring is something we could go back to when things become confusing,’ Min Ho had told her that night. It has never been confusing for her – she knew she wanted to be with him. But only one month in, and already they were having a tougher time than she thought. She noticed a tear fall, and she wiped it right away, trying not to look too obvious.

‘I’m new to all this,’ Shin Hye spoke, breaking the silence. Her voice quaked slightly. ‘I don’t know whether to trust the agencies or not, but I do know what I’m doing. I don’t want you to be hurt, in any way, because of me.’ When she looked up at Min Ho, he was already looking at her tenderly. The look of anger was gone now, and in place of it, was a mixture of guilt and sadness.

He inched his way closer to her. ‘I don’t want you to be hurt because of me either,’ he said softly. ‘I don’t like you doing things that don’t feel comfortable to you. I don’t like that you have to listen to other people instead of listening to yourself. I don’t like that you have to go through all of this because of me.’ He took Shin Hye’s hand and caressed it before locking eyes with her. ‘Is…is this hard for you? Am I making things too difficult?’ Min Ho’s voice quivered, and he had a pained expression on his face. It was enough to break Shin Hye’s heart.

‘It’s difficult,’ she replied. ‘But it’s not because of you. If anything, I’d gladly bear through it if it means that I get to be with you. So stop worrying about me,’ she smiled. ‘I may be going to another country for a few days, but I’m not going anywhere.’

Min Ho cupped her face with his hand. ‘I don’t know why you put up with this… with me,’ he said. ‘But thank you. And I’m sorry.’

You don't need to be sorry, I'm willingly doing this because I want to be with you. You don't need to thank me, either. I'm also being selfish here. And lastly, I put up with all of this because I love you. 

‘It’s because you’re hot,’ Shin Hye replied. 'It’s kind of a no-brainer.’

Min Ho let out a laugh. ‘You’re hot, too.’

‘I know,’ she grinned. Shin Hye threw her arms around Min Ho’s neck and hugged him tightly. ‘I really missed you, oppa. Next time, don’t invite other men to join our dinner. I was starting to get jealous,’ she told him.

Min Ho chuckled as he put his arms around her waist, pulling her closer. ‘Can I invite other women?’

‘Do you want to die?!’ Shin Hye tried to wiggle her way out of his arms, but he was too strong.

‘I’m just kidding. I promise,’ he said softly. 'Just you and me from now on.'

Shin Hye leaned back without removing her arms from his neck, and squinted at Min Ho. ‘Have I ever told you that I like you?’

Min Ho creased his brows, thinking about it. A few moments later, he scoffed as he loosened his arms around her. ‘Now that I think about it, you haven’t.’ He frowned. ‘Here I was, baring my heart and soul, and I don’t even know if you like me back.’

Shin Hye smiled apologetically. ‘Sorry.’

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

n จึงคืน?'มันไม่ได้คำถามของโฮจิมินห์ Min มากที่เกิดความสับสน Shin Hye แต่วิธีเขาถาม ถ้าเขาได้ดูเหมือนว่าเขาถูกหยอกล้อรอบ เธอจะได้ทำการต่อสู้ มีเล็กน้อย มุขตลก flirty กับเขา และผลตอบแทนในสุด เขามาอยู่ในสภาพไม่มีไดรฟ์ได้เนื่องจากมีการดื่ม ดังนั้นจึง เธอจะได้ให้เขาพักต่อไป มันไม่ได้เหมือนมันเป็นครั้งแรกที่เขามีแหล่งที่เกิดของเธอแต่บางสิ่งบางอย่างในวิธีเขาถามเธอทำให้เธอรู้สึกภาพกระตุก เธอรับรู้มันได้เป็นครั้งแรกที่พวกเขาคนเดียวจริง ๆ เพราะล่าสุดเห็นกันในการประชุมกับหน่วยงานที่ ก่อนอาหารเย็นไม่นับ เนื่องจากที่ใด ๆ นาที Geun Suk จะมาเคาะประตู แต่เขาได้หายไปขณะนี้ และเป็นเพียงสองของพวกเขา คนเดียวในอพาร์ทเมนท์ของเธอเธอศึกษาหน้านาทีโฮจิมินห์: ตาใสเสมอดูเหมือน glint เมื่อเขาถูกจับตามองเธอ จมูกของเขาสูงทำให้เขาดูสับสนครั้ง ถ้าเขาไม่ crinkling เมื่อเขาหัวเราะ ริมฝีปากของเขาทั้งได้เงิน และเชิญ เขามักจะได้ของสุดหล่อคนที่เธอไม่เคยวางตาบน และที่นี่เขาถูกมองไปที่เธอ lookingonly ที่เธอ เธอพลาดเขามาก หัวใจของเธอเริ่มตีอย่างรวดเร็ว เธอยังไม่รู้วิธีการตอบเขา หรือทำได้แม่นยำมากขึ้น เธอรู้ว่าเธอต้องการคำตอบ เธอกลัวผลกระทบที่อาจตาม ถ้าฉันควรเรียกผลการช้า crept รอยยิ้มบนริมฝีปากแล้วโฮจิมินห์ 'มันไม่ใช่คำถามที่ยาก รู้ เขาพูดเบา ๆShin Hye unmoving ได้ แม้ยิ้มไม่ชิดเธอจากดึกของเธอ ไม่จนเธอรู้สึกนาทีโฮแขนรอบเอวของเธอ หัวใจของเธอแล้ว unsteady กระโดดติดต่อฉับพลันได้ เขาก็เอนลงใกล้, ' ฉันเข้าใจ คุณสามารถตอบคำถามในภายหลัง ลองแขวนออกแรก ผมคิดว่า เราจำเป็นต้องพูดมากสิ่งนั้น 'Shin Hye ให้ออกลม ปลดปล่อยว่า โฮจิมินห์นาทีมีความรู้สึกมาก เธอเพียงแค่ให้เขายิ้ม และ nodded ศีรษะของเธอนาทีโฮจิมินห์ให้เธอไป และวางมือบนไหล่ของเธอ เขาเปิดเธอรอบ และผลักเธอเดินไปโซฟา เมื่อพวกเขาได้นั่ง โฮจิมินห์นาทีกับเธอทันที ' เอาล่ะ สิ่งแรกที่แรกของ – คุณควรถือโทรศัพท์ของคุณนั้นเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย คุณไม่สามารถปล่อยให้มันนอนสถาน – คุณรู้ว่าเป็นชายหาดที่สำคัญของความสัมพันธ์ของเรา " นิพจน์ของเขาได้อย่างจริงจัง 'ฉันกำลังบ้าไม่ได้ยินจากคุณ'Shin Hye ให้ออกเสียงหัวเราะ ' Arasso จะมาขึ้นกับโทรศัพท์ของฉัน ถ้าฉันไม่ได้กำลังเน้นการ 24/7 Joon oppa มีการกล่าวหาว่า สิ่งที่ทำคือดูโทรศัพท์ของฉันวันนี้ เธอ smirked' บอกเป็นข้อบกพร่องของเขาจะทำคุณทำงาน และในขณะที่คุณได้ บอกผู้จัดการของฉัน เกินไป เราจะไม่อยู่ในโทรศัพท์ของเราตลอดเวลาถ้าเราเห็นกันบ่อย 'เธอถอนหายใจ ' ลืมมัน แล้วเรากำลังเดินไปบนน้ำแข็งบาง ๆ ได้ จำครั้งสุดท้ายที่เราเห็นกันหรือไม่ ซึ่งนึก หน่วยงานของเราจะไม่มีความสุขกับคืนนี้ 'พูดถึงหน่วยงานของพวกเขาเปลี่ยนนิพจน์นาทีโฮจิมินห์ เธอ ตัวเอง เกือบลืมเกี่ยวกับที่ล่าสุด มีหลายสิ่งเพื่อซ้าย unsaid เมื่อพวกเขาศึกษาธิการ เธอไม่ต้องการนำปัญหาขึ้นขณะโฮจิมินห์นาที แต่ตอนนี้ เขาได้ที่นี่ และมีเวลา เป็นที่รู้ว่า Shin Hye เธอและโฮจิมินห์นาทีต้องแยกแยะสิ่งต่าง ๆ' เกิดอะไรขึ้นที่จอดรถ-ที่ไม่ควรเกิดขึ้นอีก oppa เราก็โชคดีไม่มีใครอยู่แถวนั้น '' Geun Suk ได้นอกจากนี้ยังมีการ เราเพียงสามารถบอกคุณได้มีงานกินเลี้ยงมิตรได้ 'Shin Hye ถอนหายใจในแห้ว ' คุณรู้ว่า ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายขึ้น ทั้งหมดเรารู้ จัดส่งเพียงรอข้าง ๆ พร้อมโฉบ '' ปรับ ปรับ ที่จะไม่เกิดขึ้นอีก brusquely โฮจิมินห์นาทีตอบ' โอ้ ขวาออกสำหรับมาเลเซียกับเพื่อนในวันที่ 3,' Shin Hye กล่าวว่า "ก็วันก่อนคอนเสิร์ตของคุณ ฉันยังเศร้าไม่ไป...''Shin Hye โฮนาทีตัดเธอสั้น ' คุณจริง ๆ ไม่จำเป็นต้องไปทำทุกหน่วยงานของเราบอกเรา ส่วนใหญ่แล้ว พวกเขากำลังเพียง exaggerating .' ความวิตกกังวลถูกเขียนทั่วใบหน้าของเขา เพียงขณะที่ผ่านมา เคยมีความสุข เธอรู้สึกผิดเล็กน้อยนำขึ้น แต่เธอรู้ว่า ถ้าเธอไม่ได้ พวกเขาจะทั้งเป็นรอบปัญหาอีกต่อไป และอีกต่อไป"ฉันบอกคุณ ผมอยากพักผ่อนแบบต่อไป เพียงทำงานออกมาดีที่สุด เธอยิ้ม แต่เธอรู้ว่า โฮจิมินห์นาทีที่ unconvinced เขากัดกรามของเขา และผู้ชมของเขา furrowed' สมบูรณ์ คุณกำลังล้อเล่น ขวา พวกเขากำลังทำให้คุณไปประเทศอื่นเพียงเพื่อให้เราหลีกเลี่ยงข่าวลือ มีอะไรในโลกสมบูรณ์แบบว่า?' เสียงของเขาถูกตรง ๆ ขณะนี้ และ Shin Hye รู้ว่า เขาโกรธ ' ฉันรู้ว่า คุณกลัว แต่ถ้าคุณปล่อยให้พวกเขาจัดการกับคุณเช่นนี้ ที่จะ พูดพวกเขาจะไม่ทำให้คุณทำอีก คุณจะไปญี่ปุ่นในวันวาเลนไทน์ แล้ว ไปอเมริกาในวันเกิดของฉัน ก็ไม่มีข่าวลือใด ๆ เกี่ยวกับคุณไปงานปาร์ตี้ของฉัน คือว่าเรากำลังจะไปจัดการกับทั้งหมดนี้? "Shin Hye ไม่รู้สึกหนัก และหนัก ด้วยทุกคำ นาทีโฮตาไม่อยู่ และตอนนี้ พวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เธอไม่รู้ว่า เขาจะได้รับดังนั้นบ้า"ฉัน... ผมคิดว่า ผม... ข้าพเจ้าทำสิ่งถูกต้อง, "เสียงของเธอ trembled' การที่ Shin Hye สำหรับคุณ สำหรับเรา สำหรับหน่วยงานหรือไม่ หยุดอ้างว่า นี้ไม่รบกวนคุณ ' เสียงต่ำสุดโฮจิมินห์ถูก harsher ขณะนี้Rattled, Shin Hye บิต lip ของเธอต่ำกว่าน้ำตาที่หยุด 'สำหรับคุณ เธอตอบกลับ weakly มองลง ' อยากให้คุณเพลิดเพลินกับคอนเสิร์ตของคุณ โดยไม่มีหน่วยงานที่หายใจลงคอ ถ้าเป็นวิธีเดียวที่สามารถป้องกันคุณ แล้วทำไมไม่ทำยัง?'นาทีโฮไม่พูด Shin Hye สงสัยว่า เขาพยายามจะสงบตัวเองลง ขณะที่พวกเขานั่งอยู่ในความเงียบในขณะ Shin Hye เน้นบนมือของเธอ เธอได้สวมใส่แหวนที่โฮจิมินห์นาทีให้เธอหลังจากดูรางวัล SBS'แหวนนั้นเป็นสิ่งที่เราสามารถกลับไปเมื่อสิ่งที่เป็นความสับสน นาทีโฮจิมินห์ได้บอกเธอว่าคืน มันเคยสับสนเธอ – เธอรู้ว่า เธออยากอยู่กับเขา แต่เฉพาะในหนึ่งเดือน และแล้วพวกเขาได้มีเวลารุนแรงกว่าที่เธอคิด เธอสังเกตเห็นน้ำตาตก และเธอเช็ดได้ทันที พยายามไม่ดูชัดเจนเกินไป' ฉันใหม่ทั้งหมดนี้ Shin Hye พูด ทำลายความเงียบขึ้น เสียงของเธอ quaked เล็กน้อย ' ไม่รู้ว่าจะเชื่อถือในหน่วยงาน หรือไม่ แต่ฉันรู้ว่าฉันทำ ไม่ต้องให้เดือด ในทางใดทางหนึ่ง เนื่องจากผม ' เมื่อเธอมองขึ้นที่โฮจิมินห์นาที เขาถูกแล้วมองที่เธอละม่อม ลักษณะของความโกรธหายไปขณะนี้ และแทนที่ มีส่วนผสมของความผิดและความโศกเศร้าเขา inched เขาใกล้ชิดกับเธอ 'ไม่ต้องการคุณได้รับบาดเจ็บเนื่องจากฉันเป็น เขากล่าวเบา ๆ ' ไม่ชอบคุณทำสิ่งที่รู้สึกไม่สบายให้คุณ ฉันไม่ชอบที่คุณต้องฟังคนอื่นแทนที่จะฟังตัวเอง ไม่ชอบคุณต้องผ่านทั้งหมดนี้ เพราะผม ' เขาเอามือ Shin Hye และคนนั้นกอดก่อนล็อคตากับเธอ ' หมู่เกาะ.s นี้ยากสำหรับคุณ ฉันทำสิ่งที่ยากเกินไปหรือไม่ ' เสียงนาทีโฮ quivered และเขามีนิพจน์ pained บนใบหน้าของเขา มันก็เพียงพอที่จะทำลายหัวใจ Shin Hye'มันเป็นเรื่องยาก เธอตอบกลับ ' แต่ไม่คุณ ถ้าสิ่งที่ ฉันจะยินดีหมีผ่านมันถ้ามันหมายความ ว่า ฉันไปอยู่กับคุณ ดังนั้น หยุดกังวลเกี่ยวกับฉัน เธอยิ้ม 'ผมอาจจะไปประเทศอื่นกี่วัน แต่ฉันไม่ไปที่ใดก็ได้'นาทีโฮจิมินห์ cupped ใบหน้าของเธอ ด้วยมือของเขา 'ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณทนนี้...กับฉัน เขากล่าวว่า ' แต่ขอขอบคุณ และขอ 'คุณไม่จำเป็นต้องขออภัย ฉันด้วยความเต็มใจทำนี้เนื่องจากอยากอยู่กับคุณ คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน อย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันฉันยังอยู่เห็นแก่ตัวที่นี่ และสุดท้ายนี้ ฉันทน ด้วยทั้งหมดนี้ เพราะผมรักคุณ 'ก็เพราะว่าคุณร้อน Shin Hye ตอบกลับ 'มันเป็นชนิดของความไม่รู้มั้ย'นาทีโฮจิมินห์ให้ออกเสียงหัวเราะ 'คุณกำลังร้อน เกินไป''ฉันรู้ เธอ grinned Shin Hye โยนแขนรอบคอนาทีโฮจิมินห์ และ hugged เขาแน่น ' ฉันพลาดจริง ๆ คุณ oppa ครั้งต่อไป ไม่เชิญคนอื่น ๆ เข้าร่วมเย็นของเรา ฉันกำลังเริ่มจะอิจฉา เธอบอกโฮจิมินห์นาทีเบา ๆ ขณะที่เขาใส่แขนของเขารอบเอวของเธอ ดึงเธอใกล้ชิด 'สามารถฉันเชิญหญิงอื่น''คุณต้องตาย!' Shin Hye พยายาม wiggle เธอทางแขนของเขา แต่เขาแข็งแกร่ง' ฉันกำลังล้อเล่น ฉันสัญญาว่า, "เขาพูดเบา ๆ 'เพียงคุณและฉันจากกัน'Shin Hye เองกลับไม่เอาแขนของเธอออกจากคอของเขา และ squinted ที่หมินทร์ 'ฉันเคยบอกกับคุณว่า ชอบคุณ"Min Ho creased his brows, thinking about it. A few moments later, he scoffed as he loosened his arms around her. ‘Now that I think about it, you haven’t.’ He frowned. ‘Here I was, baring my heart and soul, and I don’t even know if you like me back.’Shin Hye smiled apologetically. ‘Sorry.’

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันอยู่ดึก '

ไม่ได้ดังนั้นคำถามที่งงมากคือ มิน โฮ ชิน เฮ แต่ทำไมนะทำไม เขาถาม ถ้าเขาเหมือนกำลังล้อเล่นอยู่ เธอต้องต่อสู้ มีนิดหน่อย ขี้หลี ล้อเล่นกับเขาและผลผลิตในที่สุด เขาไม่สามารถขับรถเพราะเขาดื่มมา ทำให้เธอต้องให้เขาอยู่พอดีมันไม่ได้เหมือนมันเป็นครั้งแรกที่เขาจะนอนที่ห้องของเธอ . . . . .

แต่บางอย่างในทางที่เขาถามเธอ ทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจ . เธอตระหนักเป็นครั้งแรกพวกเขาอยู่คนเดียวจริงๆ ตั้งแต่ที่พวกเขาเจอกันที่ประชุมกับหน่วยงาน ก่อนกินข้าว ไม่ได้นับ เพราะทุกนาที กึนซอกจะมาเคาะประตู แต่เขาก็หายไปแล้วและมันก็เป็นเพียงสองของพวกเขา คนเดียวในอพาร์ตเมนต์ของเธอ

เรียน ใบหน้าของมินโฮ : ตาชัดเจนของเขาเสมอดูเหมือนจะส่องแสงวูบวาบทุกครั้งที่มองเธอ จมูกสูงทำให้เขาดูน่ากลัวในบางครั้ง ถ้าเขาไม่ได้ crinkling เมื่อใดก็ตามที่เขาหัวเราะ ริมฝีปากของเขาเต็ม อ่อนโยนและน่าดึงดูดใจ เขาเป็นหนึ่งในคนที่หล่อที่สุดที่เธอเคยเห็นในแล้วเขาก็มองกลับมาที่เธอ lookingonly ไหมที่เธอ เธอคิดถึงเขามาก หัวใจเธอเริ่มเต้นแรง เธอยังไม่รู้จะตอบเขา หรือถ้าจะให้แม่นยำมากขึ้น เธอรู้ว่าเธอต้องการที่จะตอบ เธอกลัวผลที่อาจจะตามมา รึเปล่า ถ้าผมจะโทรหาพวกเขาผล

รอยยิ้มค่อยๆ คืบคลานบนริมฝีปากของมินโฮ . ' มันก็ไม่ใช่คำถามที่ยากคุณรู้ว่า ' เขากล่าวเบา ๆ .

ชินเฮก็ไม่ขยับ . แม้รอยยิ้มของเขาไม่สามารถตะครุบเธอออกไปจากเธอ ไม่จนกว่าเธอจะรู้สึกว่ามินโฮแขนรอบเอวของเธอ ติดต่อกระทันหันทำให้หัวใจไม่มั่นคงแล้วเธอกระโดด เขาโน้มตัวลงมาใกล้ๆ ผมเข้าใจ คุณสามารถตอบคำถามทีหลัง ไปเที่ยวก่อนนะ โอเค ? ฉันคิดว่าเราต้องคุยกัน เรื่องเยอะ '

ชิน เฮ ออกไปก่อนโล่งใจที่มินโฮมีความรู้สึกมาก เธอเพียงแต่ยิ้มและพยักหน้าให้เขาหัวของเธอ

มินโฮปล่อยเธอและใส่มือของเขาบนไหล่ เขาปฏิเสธเธอและผลักเธอขณะที่พวกเขาเดินมาที่โซฟา เมื่อพวกเขานั่ง มินโฮเจอเธอในตอนนี้ ' โอเค อย่างแรกคือ–คุณควรรักษาโทรศัพท์ของคุณถ้ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของคุณคุณไม่สามารถเพียงแค่ปล่อยให้มันโกหกรอบ–คุณรู้ว่าชีวิตคือความสัมพันธ์ของเรา " เขาทำสีหน้าจริงจัง . . . ฉันกำลังจะบ้าไม่ได้ยินจากคุณ '

ชิน เฮ ให้หัวเราะ ' arasso . ผมจะยิ่งใส่ใจกับโทรศัพท์ของฉันเป็นถ้าฉันไม่ได้เน้นมัน 24 / 7 พี่จุนก็บ่นว่า ทั้งหมดที่ฉันทำคือมองไปที่โทรศัพท์ของฉันวันนี้

" เธอแสยะยิ้ม' บอกเขาว่ามันเป็นความผิดของชอบให้คุณทำงาน แล้วก็บอกผู้จัดการของฉันเหมือนกัน เราก็ไม่ต้องโทรศัพท์ตลอดเวลา ถ้าเราเห็นกันบ่อยๆ "

เธอถอนใจ ' ช่างมันเถอะ เรากำลังเดินบนแผ่นน้ำแข็งบาง ๆด้วย จำครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน ? มันทำให้ฉันนึกถึง หน่วยงานของเราจะไม่มีความสุขเกี่ยวกับ '

คืนนี้สีหน้าของมินโฮเปลี่ยนที่เอ่ยถึงในหน่วยงานของตน เธอเองก็เกือบจะลืมเกี่ยวกับการประชุมครั้งสุดท้าย มีหลายอย่างที่ไม่ได้พูดออกมา เมื่อพวกเขาแยกจากกัน เธอไม่ได้ต้องการให้นำปัญหาขึ้นในขณะที่มินโฮออกไป แต่ตอนนี้ เขาอยู่และมีเวลา เท่าที่ชินเฮรู้ว่าเธอและมินโฮต้องการสิ่งนั้น

เกิดอะไรขึ้นที่ลานจอดรถ . . . นั่นไม่ควรจะเกิดขึ้นอีกค่ะ เราโชคดีที่ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ '

'geun ซุกอยู่ที่นั่นด้วย เราก็แค่พูดว่า คุณฉลอง เป็นกันเองค่ะ

ชินเฮถอนหายใจในแห้ว’ คุณรู้ว่ามันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น สำหรับทั้งหมดที่เรารู้ว่า ที่ส่งไปเป็นเพียงบางรอ พร้อมที่จะกระโจน . . .

'fine ก็ได้ มันจะไม่เกิดขึ้นอีก " มินโฮตอบห้วน .

โอ้ ใช่ ฉันกำลังจะไปมาเลเซียกับเพื่อนของฉันในวันที่สาม " ชินเฮพูด ' นั่นก่อนวันคอนเสิร์ตของคุณ ฉันยังคงเสียใจฉันไปไม่ได้ . . . . . . . '

'shin เฮ ' มินโฮตัดสั้น . คุณไม่ต้องไปทำทุกอย่างที่หน่วยงานของเราบอกเรา ส่วนใหญ่ของเวลาที่พวกเขากำลังเกินไป ความวิตกกังวลของเขียนทั่วใบหน้าของเขา เมื่อสักครู่ เขาได้รับความสุขเธอรู้สึกผิดนิดหน่อยที่พูดขึ้นมา แต่เธอรู้ว่าถ้าเธอไม่ได้ , พวกเขาทั้งสองจะเป็นรอบ ๆปัญหาอีกต่อไปและอีกต่อไป

ฉันบอกคุณ ฉันต้องการพักผ่อนอยู่ดี มันเพิ่งออกมาพอดี เธอยิ้ม แต่เธอรู้ว่ามินโฮก็ไม่มั่นใจ เขากำขากรรไกรของเขาและมีรอยย่นคิ้วของเขา . . . . . .

'perfectly ? คุณล้อเล่นใช่มั้ย ?