We were once a family, just me and

We were once a family, just me and you. You played guitar and I sang happily. Entertainment for kids is what we known for. Laughter and cheer filled the rooms and everything was perfect. I liked you, and I wasn’t sure if you did too. How I wish I could’ve told you my feelings. I was going to one night but I couldn’t find you, I searched high and low. I thought you left me, I teared up and screamed your name. I didn’t know where you went, did I drive you away? Did I scare you? Hopefully I didn’t.. I waited hours,days,months, then years. I waited for what I would have called our Golden Reunion. It happened, 30 years later. In a place where I could never think of.. I saw you. You sat on the floor with a picture in your hand, you only looked at it and didn’t make a sound. I screamed out your name and I ran and hugged you.. only you didn’t do it back.. I thought you knew me, I thought you remembered me. Turns out you didn’t, being away for so long you didn’t remember almost a thing. My existence nor how to interact... It didn’t matter though, nothing did; I still liked you even after all these years. I held you tightly not saying a word, tears swelled up around my black eyes. I missed you so much, all the tears and pain I went through for so long.. I continue to hold you as I hear something rustling.. it was the picture. I catch a glimpse of it right when it falls out of your hands. It was me and you laughing as we sang, right when things seemed golden.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ได้เมื่อครอบครัว เพียงฉัน และคุณ คุณเล่นกีต้าร์ และผมร้องอย่างมีความสุข ความบันเทิงสำหรับเด็กเป็นสิ่งที่เรารู้จักกันใน เชียร์และเสียงหัวเราะเติมห้อง และสวยมาก เสียดายคุณ และฉันไม่แน่ใจว่าคุณทำเกินไป ว่าฉันต้องการฉันไม่ได้บอกคุณความรู้สึกของฉัน ผมไปเที่ยว แต่ไม่พบคุณ ฉันค้นหาสูงและต่ำ ฉันคิดว่า คุณซ้ายฉัน ฉัน teared ขึ้น และกรีดร้องชื่อของคุณ ไม่ทราบที่คุณไป ไม่ได้ฉันขับคุณไป ตกใจคุณไม่ได้ หวังว่าผมไม่ได้... ฉันรอชั่วโมง วัน เดือน แล้วปีนี้ ฉันรออะไรผมจะได้เรียกชุมนุมของเราโกลเด้น มันเกิดขึ้น 30 ปีภายหลัง ในที่ไม่เคยคิดของ... ผมเห็นคุณ คุณนั่งบนพื้นกับรูปภาพในมือของคุณ คุณเพียงมองมัน และไม่ทำเสียง ฉันกรีดร้องออกชื่อของคุณ และฉันวิ่ง และ hugged คุณ... เพียง คุณไม่ได้ทำมันกลับ... ฉันคิดว่า คุณรู้ว่าฉัน ผมคิดว่า คุณจำฉัน ปรากฎว่าคุณไม่ได้ การเก็บสำหรับระยะยาวดังนั้นคุณไม่จำเกือบเป็นสิ่งที่ ฉันมีอยู่หรือวิธีการโต้ตอบ... มันไม่สำคัญว่า ไม่ได้ ผมยังชอบคุณแม้หลังจากปีนี้ ฉันจับคุณแน่นไม่พูดคำ น้ำตา swelled ค่ารอบตาดำ ฉันพลาดคุณมาก ทั้งน้ำตาและฉันก็ผ่านการนาน ปวด... ผมยังค้างไว้ ตามที่ได้ยินสิ่งที่ rustling ... รูปภาพได้ ฉันจับ a glimpse ของมันด้านขวาเมื่อมันตกจากมือของคุณ ผมและคุณหัวเราะกับเราสัง ขวาเมื่อสิ่งประจักษ์ทองได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราเคยเป็นครอบครัวเพียงผมและคุณ คุณเล่นกีตาร์และร้องเพลงอย่างมีความสุขฉัน ความบันเทิงสำหรับเด็กเป็นสิ่งที่เรารู้จักกันดีสำหรับ เสียงหัวเราะและเชียร์ที่เต็มไปด้วยห้องพักและทุกอย่างเป็นที่สมบูรณ์แบบ ฉันชอบคุณและฉัน ' ทีแน่ใจว่าถ้าคุณทำเกินไป ฉันหวังว่าฉันจะ' ได้บอกคุณความรู้สึกของฉัน ฉันกำลังจะไปในคืนหนึ่ง แต่ฉัน ' t ฉันคิดว่าคุณทิ้งฉันฉันร้องไห้และกรีดร้องชื่อของคุณ ฉัน ' ทีทราบว่าคุณไปผมขับรถคุณไป ฉันไม่หลอนคุณ หวังว่าฉัน ' ที ฉันรอคอยสิ่งที่ผมจะเรียกว่าโกลเด้นเรอูนียงของเรา มันเกิดขึ้นใน ในสถานที่ที่ผมไม่เคยคิดว่า คุณนั่งอยู่บนชั้นที่มีภาพในมือของคุณที่คุณมองเพียงที่มันและ ' ทีทำให้เสียง ฉันกรีดร้องออกมาจากชื่อของคุณและฉันวิ่งและกอดคุณ ' ทีทำมันกลับมา เปิดออกคุณ ' ทีเป็นไปเพื่อให้ระยะเวลาที่คุณ ' ทีจำได้ว่าเกือบทุกสิ่ง การดำรงอยู่ของฉันหรือวิธีการโต้ตอบ ' เรื่อง ผมยังคงชอบคุณแม้หลังจากที่ทุกปีเหล่านี้ ผมอุ้มคุณไว้แน่นไม่ได้พูดคำว่าน้ำตาบวมรอบดวงตาสีดำของฉัน ฉันคิดถึงเธอมากน้ำตาและความเจ็บปวดฉันก็ผ่านมานาน ผมจับเหลือบของมันขวาเมื่อมันออกมาจากมือของคุณ มันเป็นผมและคุณหัวเราะในขณะที่เราร้องเพลงขวาเมื่อสิ่งที่ดูเหมือนสีทอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราเคยเป็นครอบครัว แค่คุณกับผม คุณเล่นกีต้าร์และร้องเพลงอย่างมีความสุข ความบันเทิงสำหรับเด็กเป็นสิ่งที่เรารู้จักกัน . เสียงหัวเราะและกำลังใจเต็มห้อง ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ ฉันชอบคุณและฉันไม่แน่ใจว่าถ้าคุณทำมากเกินไป ฉันหวังว่าจะได้บอกความรู้สึกของผม ฉันกำลังจะคืนนึงแต่ผมก็ไม่เจอเธอ ฉันค้นหาสูงและต่ำ ฉันนึกว่าคุณทิ้งฉันไปผมก็ร้องไห้และกรีดร้องชื่อของคุณ ฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่ไหน ฉันขับรถพาคุณไป เธอกลัวฉันเหรอ ? หวังว่าฉันคงไม่ . . . ฉันรอมาชั่วโมง , วัน , เดือน , ปี ผมรอผมก็จะเรียกว่ารุ่นทองของเรา ต่อมา 30 ปีให้หลัง ในสถานที่ที่ผมไม่เคยคิด . . . . . . . ผมเห็นคุณ คุณนั่งบนพื้นกับภาพในมือของคุณคุณมองมันและไม่ส่งเสียง ฉันกรีดร้องออกมาเป็นชื่อของคุณ และฉันก็วิ่งเข้ามากอดเธอ . . . . . . . คุณไม่ได้ทำมันกลับ . . . . . . . ฉันคิดว่าคุณรู้จักฉัน ฉันคิดว่า คุณจำฉันได้ ปรากฏว่า นายไม่ได้ไปนานแล้วคุณจำไม่ได้เกือบทั้งนั้น ความเป็นตัวตนหรือวิธีการโต้ตอบ . . . . . . . มันไม่สำคัญว่า ไม่มีอะไรทำ ผมก็ยังชอบคุณแม้หลังจากปีทั้งหมดเหล่านี้ฉันกอดเธอไว้แน่นไม่พูดอะไร น้ำตาบวมรอบดวงตาดำ ฉันคิดถึงเธอมาก ทั้งน้ำตาและความเจ็บปวด ผมผ่านตั้งนาน . . . . . . . ผมยังคงกอดเธอ ฉันได้ยินบางอย่าง . . . . . . . . มันคือรูปภาพ ฉันได้เห็นมันตอนที่มันหล่นออกจากมือของคุณ มันเป็นฉันและคุณหัวเราะเมื่อเราแซงขวาเมื่อสิ่งที่ดูเหมือน
สีทอง