What is it now? You thought in exas

What is it now? You thought in exasperation as you heard yelling from the changing room of the soccer club in Kidokawa Seishuu.

You were a first year at Kidokawa Seishuu, well-known for its soccer history. It was winter and the year was almost over.

It wasn't unusual to hear them arguing nowadays. It was just that it was arguing everyday, every hour, every minute, every second. Well, that might be an exaggeration, but still. They never got to practise as of late. And it really started to work on your nerves.

"I'm out of here!" you heard Taki Sousuke yell. And without another word the door slammed open and the brown-haired forward stomped off.

"Me too," Sousuke's younger brother, Yoshihiko, yelled and stormed out of the room too, though in the opposite direction of his brother. As the other direction was your direction, you tried to catch a glimpse of the boy's expression.

Sadness. That was all you could make of it. Well, it wasn't that strange since Yoshihiko really didn't want to fight Sousuke. But their views just clashed at the moment.

You heaved a sigh and peeked around the corner, into the dressing room. To your surprise the only one in it was Kishibe Taiga, captain and forward of Kidokawa Seishuu.

Seeing his thoughtful expression you turned to leave again, but just as you turned around he called your name.

"[F/n], glad you're here."

You turned around again and gave him a questioning glance, but he simply smiled.

"Is there anything I can do for you?" you asked.

"Nothing in particular," he said.

"Then, why are you glad that I'm here?" you raised an eyebrow in scepticism. He burst out into laughter at that.

"Honestly, can't I just be glad with your presence? You have a really calming one, and it soothes the headache this team is causing me," he said after he had calmed down a little again, his eyes faraway.

"Why don't you quit then?"

He blinked and shot you a look. "I can't so that. I love soccer, so I don't want to quit."

"You can hardly call it soccer anymore, right? With all the fixed scores and such," you stated dryly, making Kishibe bent his head down.

"I guess so," he muttered, "but the finals last year we won by ourselves."

"Only the finals. The other matches were fixed. Without that, would you really have made it?" you asked nonchalantly. His head snapped up and he shot you a look that was both disbelieving and arrogant.

"Of course we would have! Kidokawa is one of the strongest teams in the whole Football Frontier!"

"Hah~ Really now?" you smiled smugly as he swallowed. "If you really are one of the strongest teams then why is the whole team always arguing? Isn't it your responsibility as captain to make the team run smoothly?"

"Don't you think I try? I just … don't know how to get them to stop," he sighed, "Can we please change topic? My head feels like it's about to burst."

"Fine, fine." you sighed and shook your head. You then turned to look out of the window to see the sun hanging low in the sky. "Have you eaten anything yet?"

"Eh? Not since lunch, no," he admitted sheepishly.

"Then, will you have supper at my place? My mum's making miso soup." you gave him a questioning look while he kept laughing sheepishly.

"I'd love to," he eventually said, his blue eyes sparkling.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันคืออะไรขณะนี้ คุณคิดว่า ใน exasperation คุณได้ยินตะโกนจากห้องเปลี่ยนของสโมสรฟุตบอลใน Kidokawa Seishuuคุณมีปีแรกที่ Kidokawa Seishuu รู้จักประวัติฟุตบอล ก็หนาว และเกือบกว่าปีได้มันไม่ได้ผิดปกติจะได้ยินพวกเขาโต้เถียงในปัจจุบัน มันเป็นเพียงแค่ว่า มันถูกโต้เถียงทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที ทุกวินาที ดี ที่อาจเป็นการพูดเกิน แต่ยัง พวกเขาไม่เคยได้ไปกับฝึก ณปลาย และจะเริ่มการทำงานของเส้นประสาทคุณยิน Taki Sousuke ร้อง "ฉันออกจากที่นี่" และไม่ มีคำอื่น ประตูถาโถมเปิด และการ brown-haired ไป stomped ปิด"ฉันเกินไป, " น้องของ Sousuke โยะชิฮิโกะ yelled และ stormed ออกไปนอกห้องมากเกินไป แม้ในทิศทางตรงกันข้ามกับของน้อง เป็นทิศที่เป็นทิศทางของคุณ คุณพยายามจับ a glimpse ของนิพจน์ของเด็กผู้ชายความโศกเศร้า ที่ได้ทั้งหมดคุณสามารถทำให้มัน ดี มันไม่ได้ที่แปลกตั้งแต่ Yoshihiko ไม่อยากต่อสู้ Sousuke แต่มุมมองของพวกเขาเพียงกระทบในขณะนี้คุณ heaved แยกกัน และ peeked เที่ยว ในห้องแต่งตัว เพื่อประหลาดใจของคุณ เดียวมันถูก Kishibe Taiga กัปตันและไป Kidokawa Seishuuนิพจน์ของเขาเด่นเห็นคุณเปิดไปอีก ได้เหมือนคุณเปิดรอบ เขาเรียกชื่อของคุณ" [F/n], ดีใจคุณนี่"คุณเปิดรอบใหม่อีกครั้ง และให้เขาคร่าว ๆ ข้อสงสัย แต่ก็ยิ้ม"มีอะไรหา" คุณถาม"ไม่มีอะไรในเฉพาะ เขากล่าว"แล้ว เหตุใดคุณดีใจว่า ฉันอยู่ที่นี่" คุณยกคิ้วการใน scepticism เขาระเบิดออกมาเป็นเสียงหัวเราะว่า"สุจริตอย่าง ฉันเพียงไม่ดีใจกับตนหรือไม่ คุณมีหนึ่งจริง ๆ สงบ และจะบรรเทาอาการปวดศีรษะที่ทีมนี้จะทำให้ฉัน เขากล่าวว่า หลังจากที่เขาได้สงบลงน้อยอีก ไกลตา"ทำไมไม่คุณเลิกแล้ว"เขาคันนั้นกะพริบ และยิงดู "ฉันไม่สามารถให้ได้ รักฟุตบอล ดังนั้นฉันไม่ต้องการออกจากกัน""คุณสามารถไม่เรียกฟุตบอลอีก ขวา ทุกคะแนนที่ถาวรและเช่น คุณระบุ dryly ทำ Kishibe งอหัวของเขาลงเขา "ผมคิดว่า นั้น muttered "แต่ในรอบชิงชนะเลิศปีที่แล้วเราชนะ ด้วยตนเอง""เท่านั้นในรอบชิงชนะเลิศ การแข่งขันก็คง โดยที่ จะคุณจริง ๆ ทำมัน "คุณถาม nonchalantly จัดชิดค่าหัวของเขาและเขายิงคุณดูที่ยศฐาบรรดาศักดิ์ และ disbelieving"แน่นอนเราจะได้ Kidokawa เป็นหนึ่งในทีมฟุตบอลชายแดนทั้งแข็งแกร่ง""ไร ~ จริง ๆ ตอนนี้? " คุณยิ้ม smugly เป็นเขากลืนกิน "ถ้าคุณจริง ๆ เป็นหนึ่งในทีมงานที่แข็งแกร่ง แล้วทำไมมีทีมทั้งหมดเสมอโต้เถียงหรือไม่ ไม่ได้รับผิดชอบของคุณเป็นกัปตันต้องการทีมทำงานได้อย่างราบรื่นหรือไม่""อย่าคิดว่า พยายาม ฉันเพียงแค่...อยากรู้เพื่อให้พวกเขาหยุด, "เขาถอนหายใจ "เรากรุณากรอกหัวข้อ หัวของฉันรู้สึกเหมือนมันมีเรื่องเกี่ยวกับระเบิด ""ดี ปรับ" คุณถอนหายใจ และจับหัวของคุณ นอกจากนี้คุณแล้วหันไปมองนอกหน้าต่างเพื่อดูพระอาทิตย์ลอยต่ำในท้องฟ้า "คุณกินอะไรยัง""เอ๊ะ ไม่นับตั้งแต่อาหาร ไม่, "เขายอมรับเจื่อน"แล้ว จะมีซุปเปอร์สของฉันไหม สี่มุมของฉันทำมิโซะซุป "คุณให้เขาดูข้อสงสัยในขณะที่เขาเก็บไว้หัวเราะเจื่อน"ฉันรัก เขาก็กล่าว ตาสีฟ้าประกาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนนี้มันคืออะไร ? คุณคิดว่าในความฉุนเฉียวอย่างที่คุณได้ยินเสียงตะโกนจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของชมรมฟุตบอล ใน kidokawa seishuu

คุณเป็นปีแรกที่ kidokawa seishuu รู้จักกันดีในประวัติศาสตร์ฟุตบอลของ มันเป็นฤดูหนาวและปีเกือบจะมากกว่า

ไม่ได้ผิดปกติจะได้ยินพวกเขาโต้เถียงกันในปัจจุบัน มันก็แค่ทะเลาะกันทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที ทุกวินาที อืมที่อาจจะพูดเกินจริงไปหน่อย แต่ก็ยัง พวกเขาไม่ต้องฝึกมาก แล้วมันก็เริ่มทำงานสมองของคุณ .

" ฉันออกจากที่นี่ ! คุณได้ยินทากิ โซสึเกะตะโกน และไม่มีคำอื่น ประตูก็เปิด และสีน้ำตาลขนไปข้างหน้าก้าวออก

" ฉันก็เหมือนกัน " โซสุเกะเป็นน้องชาย โยชิฮิโกะ ตะโกนและวิ่งออกไปจากห้องด้วยแต่ในทิศทางตรงกันข้ามของพี่ชายของเขา เป็นทิศทางคือทิศทางของคุณ คุณพยายามที่จะจับเหลือบของการแสดงออกของเด็ก

เศร้า นั่นคือทั้งหมดที่คุณสามารถทำมัน อืม มันก็ไม่แปลก เพราะโยชิฮิโกะ ไม่อยากต่อสู้กับโซซึเกะ แต่มุมมองของพวกเขาจะปะทะกันในขณะนี้ . . .

คุณถอนใจยาว และแอบดูรอบมุม เข้าห้องแต่งตัว