However, observational studies enta

However, observational studies entail a risk of selection effects. This risk is even more pronounced in pharmacoepidemiological studies, where confounding by indication is a major hurdle. Treated patients are likely to differ from nontreated patients in symptom severity. This is well illustrated in our study, where the rate of mania in the group of patients on a concurrent mood stabilizer was higher overall than in the antidepressant monotherapy group (2.4–6.8 times, depending on the period compared). This is not surprising, as the patients previously treated with a mood stabilizer received this treatment precisely because they weremore prone to manic episodes than the patients with no prior mood stabilizer treatment. We therefore employed a within-individual design, in which the rate of mania is compared between a non-treatment period and a treatment period in the same patient. This reduces the confounding due to disorder severity, genetic makeup, and early environmental factors that can be expected between those who receive a prescription for a mood stabilizer and those who do not.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างไรก็ตาม การศึกษาเชิงสังเกตการณ์อันเสี่ยงเลือกลักษณะพิเศษ ความเสี่ยงนี้คือยิ่งการออกเสียงในการศึกษา pharmacoepidemiological, confounding โดยระบุได้รั้วกระโดดข้ามหลัก บำบัดผู้ป่วยมักจะแตกต่างจากผู้ป่วย nontreated ในความรุนแรงของอาการ ทั้งนี้จะแสดงในการศึกษาของเรา ที่อัตราของความบ้าคลั่งในกลุ่มของผู้ป่วยในโคลงอารมณ์พร้อมกันได้โดยรวมสูงกว่าในกลุ่ม antidepressant monotherapy (2.4 – 6.8 ครั้ง ตามรอบระยะเวลาเปรียบเทียบ) จึงไม่น่าแปลกใจ เป็นผู้ป่วยเคยรักษาด้วย โคลงอารมณ์ได้รับการรักษานี้เนื่องจากพวกเขาตอนแนวโน้มที่จะคลั่งไคล้ weremore กว่าผู้ป่วยรักษาไม่โคลงอารมณ์ก่อน เราจึงทำงานออกแบบภายในบุคคล ซึ่งอัตราของความบ้าคลั่งเมื่อเทียบระหว่างรอบระยะเวลาไม่ใช่การรักษาและระยะเวลาการรักษาในผู้ป่วยเดียวกัน ลด confounding เนื่องจากความรุนแรงของโรค พันธุกรรม และปัจจัยสิ่งแวดล้อมก่อนที่สามารถคาดหวังระหว่างผู้ที่ได้รับใบสั่งยาสำหรับโคลงอารมณ์และผู้ที่ไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อย่างไรก็ตามการศึกษาเชิงนำมาซึ่งความเสี่ยงของผลการเลือก ความเสี่ยงนี้จะยิ่งเด่นชัดในการศึกษา pharmacoepidemiological ที่รบกวนโดยตัวบ่งชี้ที่เป็นอุปสรรค์สำคัญ ผู้ป่วยที่รักษามีแนวโน้มที่จะแตกต่างจากผู้ป่วยใน nontreated รุนแรงของอาการ นี่คือตัวอย่างที่ดีในการศึกษาของเราที่อัตราของความบ้าคลั่งในกลุ่มของผู้ป่วยในโคลงอารมณ์พร้อมกันได้โดยรวมที่สูงกว่าในกลุ่มยากล่อมประสาท (2.4-6.8 ครั้งขึ้นอยู่กับระยะเวลาการเปรียบเทียบ) นี้ไม่ได้เป็นที่น่าแปลกใจในขณะที่ผู้ป่วยได้รับการรักษาก่อนหน้านี้ด้วยโคลงอารมณ์ที่ได้รับการรักษาแบบนี้เพราะพวกเขามีแนวโน้มที่จะ weremore ตอนคลั่งไคล้กว่าผู้ป่วยที่มีการรักษาเสถียรภาพอารมณ์ก่อนไม่มี ดังนั้นเราจึงจ้างออกแบบภายในของแต่ละบุคคลซึ่งอยู่ในอัตราของความบ้าคลั่งที่มีการเปรียบเทียบระหว่างระยะเวลาที่ไม่ได้รักษาและระยะเวลาการรักษาในผู้ป่วยรายเดิม ซึ่งจะช่วยลดรบกวนเนื่องจากความรุนแรงผิดปกติของพันธุกรรมและปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมในช่วงต้นที่สามารถคาดหวังระหว่างผู้ที่ได้รับใบสั่งยาสำหรับโคลงอารมณ์และผู้ที่ไม่ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างไรก็ตาม การศึกษาเชิงสังเกตระดับความเสี่ยงของผลการคัดเลือก ความเสี่ยงนี้จะชัดเจนยิ่งขึ้นใน pharmacoepidemiological การศึกษาที่อยู่นอกเหนือการควบคุมโดยบ่งชี้อุปสรรคหลัก การรักษามีแนวโน้มที่จะแตกต่างจากความรุนแรง ผู้ป่วยไม่มีอาการ นี้มีภาพประกอบ ในการศึกษาของเราที่อัตราความบ้าคลั่งในกลุ่มผู้ป่วยที่เป็นแบบอารมณ์โดยรวมสูงกว่าในกลุ่มเดียว โรคซึมเศร้า ( 2.4 – 6.8 ครั้ง ขึ้นอยู่กับระยะเวลาเทียบ ) นี้ไม่น่าแปลกใจเป็นผู้ป่วยที่เคยได้รับการรักษาด้วยอารมณ์ที่ได้รับการรักษานี้เพราะพวกเขาจำนวนมากมักจะคลั่งไคล้เอพน้อยกว่าผู้ป่วยที่ไม่มีอารมณ์ก่อนการรักษา เราจึงใช้ในการออกแบบรายบุคคลซึ่งอัตราของความบ้าคลั่งจะเปรียบเทียบระหว่างไม่การรักษาระยะเวลาและระยะเวลาในการรักษาคนไข้เหมือนกันนี้ช่วยลด confounding แต่งหน้าทางพันธุกรรม เนื่องจากความรุนแรงของโรค และปัจจัยสิ่งแวดล้อมแรกที่สามารถคาดหวังระหว่างผู้ที่ได้รับยาเป็นโคลงอารมณ์ และบรรดาผู้ที่ไม่