The instant their gazes met, Meng H

The instant their gazes met, Meng Hao suddenly couldn’t see the azure-robed man anymore. When he reappeared, he was standing next to Meng Hao.

Meng Hao’s scalp went numb; it was impossible to see the level of the man’s Cultivation base. Trying to do so gave Meng Hao the same feeling you might get when looking into a deep ocean.

He immediately stood up and bowed deeply toward the azure-robed man. “Meng Hao of the junior generation greets senior.”

The man looked over at Meng Hao, then sat down off to the side. He took a sip of alcohol, and, his face as disconsolate as ever, said, “Are you on your way to Sealbreaking Continent?”

“Sealbreaking Continent?” replied Meng Hao, a blank expression on his face. He thought back to the jade slip map, and the description of the place he was headed to. Finally, he nodded.

“So, we happen to be heading in the same direction,” said the man with a slight nod. After that he said nothing more. Leaning up against a protruding rock, he drank and looked off into the blackness of the void.

Meng Hao looked at the man hesitantly for a moment, then made his way some distance off and sat down cross-legged. Unfortunately, he couldn’t slip into a meditative trance. All he could do was sit there as time passed.

One day, two days, three days…. In the blink of an eye half a month had passed.

During that time, the azure-robed man continued to recline there, drinking. It seemed the alcohol in his flagon was endless. He drank and drank, looking out into the blackness, his expression morose. His bleakness continued to grow more and more apparent.

The stubble of a beard could be seen on his face; it seemed as if it had been a very long time since he was inclined to clean up. His robes were wrinkled, and although the man should have cut a sorry figure in his state of disarray, his aura was filled with an indescribable charm. As such, he seemed… lonely, but not a mess.

The alcohol flagon he held in hand was crafted from wood, and the woodgrain was even visible on its surface. It was impossible to determine how much he drank during the half month.

He did not speak, nor did Meng Hao. It seemed that this azure-robed man really was just heading in the same direction and didn’t feel like walking. Therefore, he had decided to share the rock with Meng Hao.

They maintained their mutual silence for another month as they proceeded onward.

Meng Hao was finally able to slip into meditation. However, he left a sliver of will on the outside. He knew that doing so was essentially pointless, but he was used to the practice and it wasn’t something he would stop doing.

One day as the three hundred meter wide rock flew forward, the previously listless and melancholy azure-robed man suddenly sat up and looked off into the distance.

The movement immediately caused Meng Hao to open his eyes. He looked out into the blackness, but saw nothing. The azure-robed man, however, seemed very intent, as if he was completely focused on looking off into the distance.

Meng Hao was puzzled, but didn’t show it, and instead continued to look out into the void. Time passed, three days in which the azure-robed man and Meng Hao both looked out into the blackness.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทันทีที่พบ gazes ของพวกเขา เมงเฮาก็ไม่เห็นชายจีวร azure อีก เมื่อเขากลับมา เขายืนถัดจากเฮาเมงหนังศีรษะเมงเฮาก็เหงือออก มันเป็นไปในระดับพื้นฐานในการเพาะปลูกของมนุษย์ พยายามทำให้เมงเฮาความรู้สึกเดียวกันที่คุณอาจได้รับเมื่อมองเข้าไปในทะเลลึกเขายืนขึ้น และลงลึกไปทางชายจีวร azure ทันที "เฮา เมงรุ่นจูเนียร์ทักทายอาวุโส"คนมองไปที่เมงเฮา จาก นั้นนั่งลงปิดด้านข้าง เขาเอาจิบแอลกอฮอล์ และ ใบหน้าของเขาได้ใจเช่นเคย กล่าวว่า "มีคุณทางไปทวีป Sealbreaking""Sealbreaking ทวีป" ตอบเมงเฮา นิพจน์ที่ว่างบนใบหน้าของเขา เขาคิดว่า กลับไปแผนที่ใบหยก และคำอธิบายของสถานที่ที่เขาได้มุ่งหน้าไป ในที่สุด เขาเลยต้อง"ดังนั้น เราเกิดขึ้นเพื่อจะมุ่งหน้าในทิศทางเดียวกัน กล่าวว่า คนที่ มีพยักหน้าเล็กน้อย หลังจากนั้น เขากล่าวว่า ไม่มีอะไรมาก เขาเอียงขึ้นกับ rock ยื่นออก ดื่ม และมองออกไปมืดเป็นโมฆะเฮา เมงมองที่ผู้ชายวัยครู่ แล้ว ทำทางของเขาไกลออก และนั่งลงขัดสมาธิหลัง อับ เขาไม่สามารถส่งไปในภวังค์สมาธิ ทั้งหมดที่เขาสามารถทำคือนั่งมีเป็นเวลาที่ผ่านไปหนึ่งวัน สอง สามวัน... ในพริบตา ได้ผ่านครึ่งเดือนในช่วงเวลานั้น ชายจีวร azure ยังคงหนุน ดื่ม เหมือนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในของเขาเสร็จสมบูรณ์ก็สิ้นสุด เขาดื่ม และ ดื่ม มองออกไปในที่มืด นิพจน์ของเขา morose Bleakness ของเขายังคงเติบโตขึ้นและชัดเจนอาจจะเห็นสำหรับของหนวดเคราบนใบหน้าของเขา ดูเหมือนกับว่า มันเป็นเวลานานมากเนื่องจากเขามีแนวโน้มที่จะล้าง เสื้อคลุมของเขามีรอยย่น และแม้ว่าผู้ชายควรตัดรูปขออภัยเขารัฐ disarray กลิ่นอายของเขาเต็มไป ด้วยเสน่ห์พรรณนา เช่นนี้ เขาลำบาก...โดดเดี่ยว แต่ไม่เป็นระเบียบเสร็จสมบูรณ์แอลกอฮอล์ที่เขาจัดในมือถูกสร้างขึ้นจากไม้ และ woodgrain สามารถมองเห็นได้แม้บนพื้นผิว มันเป็นไปไม่ได้กำหนดว่าได้ดื่มในช่วงครึ่งเดือนไม่ได้พูด หรือไม่ห้าวเมง มันดูเหมือนว่า คนนี้ azure จีวรจริง ๆ ได้เพียงหัวเรื่องในทิศทางเดียวกัน และไม่ได้รู้สึกเหมือนเดินอยู่ ดังนั้น เขาได้ตัดสินใจที่จะแชร์ร็อคกับเมงเฮาพวกเขารักษาพวกเขาเงียบกันอีกเดือน ตามที่พวกเขาดำเนินการเป็นต้นไปเมงเฮาก็สามารถที่จะเข้าสมาธิได้ อย่างไรก็ตาม เขาซ้ายคอนเสิร์ตจะอยู่ด้านนอก เขารู้ว่า ทำให้อวกาศเป็นหลัก แต่เขาใช้ในการปฏิบัติ และไม่ใช่สิ่งที่เขาจะหยุดทำวันหนึ่งเป็นสามร้อยเมตรกว้างหินบินไปข้างหน้า ก่อนหน้านี้ listless และ melancholy azure จีวรคนก็ลุกขึ้นนั่ง และมองออกเป็นระยะทางการเคลื่อนไหวทันทีเกิดเมงเฮาจะเปิดตาของเขา เขามองเข้าไปในที่มืด แต่เห็นไม่มีอะไร ชายจีวร azure ดูเหมือน เจตนาดี อย่างไรก็ตาม ว่าเขาสมบูรณ์เน้นมองออกเป็นระยะทางเฮา เมงงง แต่ไม่ได้แสดง และแทน ยังคงมองออกไปเป็นโมฆะ เวลาผ่านไป สามวันที่ชายจีวร azure และเมงเฮาทั้งสองหันหน้าออกไปมืด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทันทีที่พวกเขาได้พบอาศัยการมองตาเม้งเฮาจู่ ๆ ก็ไม่สามารถมองเห็นชายเสื้อคลุมสีฟ้าอีกต่อไป เมื่อเขากลับมาเขาก็ยืนอยู่ข้างเม้งเฮา. หนังศีรษะเม้งเฮาเดินมึน; มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นระดับของฐานการเพาะปลูกของมนุษย์ พยายามที่จะทำเช่นนั้นให้เม้งเฮาความรู้สึกเดียวกับที่คุณอาจได้รับเมื่อมองลงไปในทะเลลึก. ทันทีที่เขายืนขึ้นและโค้งคำนับอย่างลึกซึ้งที่มีต่อชายสีฟ้าเสื้อคลุม "เม้ง Hao ของรุ่นจูเนียร์ทักทายอาวุโส." ชายคนนั้นมองไปที่เม้งเฮาแล้วนั่งลงออกไปด้านข้าง เขาเอาจิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และใบหน้าของเขาเป็นกลัดกลุ้มเช่นเคยกล่าวว่า "คุณอยู่ในทางของคุณเพื่อ Sealbreaking ทวีป?" "Sealbreaking ทวีป?" ตอบเม้งเฮาสีหน้าว่างเปล่าบนใบหน้าของเขา เขาคิดว่ากลับไปที่แผนที่หยกลื่นและรายละเอียดของสถานที่ที่เขากำลังมุ่งหน้าไปยัง ในที่สุดเขาพยักหน้า. "ดังนั้นเราจึงเกิดขึ้นที่จะมุ่งไปในทิศทางเดียวกัน" ชายคนดังกล่าวพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย หลังจากนั้นเขาก็บอกว่าไม่มีอะไรมาก พิงขึ้นกับหินที่ยื่นออกมาเขาดื่มและมองออกไปในความมืดของโมฆะ. เม้งเฮามองไปที่คนที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วทำทางของเขาห่างออกและนั่งลงไขว่ห้าง แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถแอบเข้าไปในภวังค์สมาธิ ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือนั่งอยู่ตรงนั้นเมื่อเวลาผ่านไป. วันหนึ่งสองวันสามวัน ... ในพริบตาครึ่งเดือนที่ผ่านมานั้น. ในช่วงเวลาที่ชายเสื้อคลุมสีฟ้ายังคงหนุนมีการดื่มสุรา มันดูเหมือนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในขวดเหล้าของเขาเป็นที่สิ้นสุด เขาดื่มและดื่มมองออกไปในความมืด, การแสดงออกของเขาอารมณ์ไม่ดี ความเปล่าเปลี่ยวของเขายังคงเติบโตมากขึ้นและชัดเจนมากขึ้น. ฟางของเคราอาจจะเห็นบนใบหน้าของเขา; มันดูเหมือนว่าจะได้รับเป็นเวลานานมากเพราะเขามีความโน้มเอียงที่จะทำความสะอาด เสื้อคลุมของเขาถูกเหี่ยวย่นและถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นควรจะมีการตัดรูปขออภัยในรัฐของความระส่ำระสายกลิ่นอายของเขาก็เต็มไปด้วยเสน่ห์สุดจะพรรณนา เป็นเช่นนี้ดูเหมือนว่าเขา ... เหงา แต่ไม่เป็นระเบียบ. ขวดเหล้าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เขาถืออยู่ในมือเป็นงานฝีมือจากไม้และ woodgrain ได้แม้แต่มองเห็นได้บนพื้นผิวของมัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกำหนดเท่าใดเขาดื่มในช่วงเดือนครึ่ง. เขาไม่ได้พูดหรือไม่เม้งเฮา มันดูเหมือนว่าชายคนนี้สีฟ้าเสื้อคลุมจริงๆเป็นเพียงการมุ่งหน้าไปในทิศทางเดียวกันและไม่ได้รู้สึกเหมือนเดิน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะแบ่งปันหินกับเม้งเฮา. พวกเขาเก็บรักษาไว้เงียบกันและกันของพวกเขาอีกเดือนขณะที่พวกเขาเดินไปข้างหน้า. เม้งเฮาในที่สุดก็สามารถที่จะลื่นในการทำสมาธิ อย่างไรก็ตามเขาออกจากเศษไม้จากความประสงค์ในการออกไปข้างนอก เขารู้ว่าการทำเช่นนั้นเป็นจุดหมายหลัก แต่เขาก็ถูกนำมาใช้เพื่อการปฏิบัติและมันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะหยุดทำ. วันหนึ่งเป็นสามร้อยเมตรกว้างหินบินไปข้างหน้าคนสีฟ้าเสื้อคลุมก่อนหน้านี้มีชีวิตชีวาและความเศร้าโศกจู่ ๆ ก็นั่ง ขึ้นและมองออกไปไกล. การเคลื่อนไหวทันทีที่เกิดเม้งเฮาจะเปิดตาของเขา เขามองออกไปในความมืด แต่ไม่เห็นอะไร ในขณะที่คนเสื้อคลุมสีฟ้า แต่ดูเหมือนความตั้งใจมากราวกับว่าเขากำลังจดจ่ออยู่อย่างสมบูรณ์ในการมองออกไปไกล. เม้งเฮางง แต่ไม่ได้แสดงมันและแทนที่จะยังคงมองออกเป็นโมฆะ เวลาผ่านไปสามวันในการที่ชายเสื้อคลุมสีฟ้าและเม้งเฮาทั้งมองออกไปในความมืด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทันทีที่ชื่นชอบของพวกเขาพบกัน เมิ่งฮ่าวก็ไม่เห็น Azure robed มนุษย์อีกต่อไป เมื่อเขากลับมา เขายืนอยู่ข้างๆ เมิ่งฮ่าวเหม็ง เฮาหนังศีรษะไปเหน็บ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเห็นระดับของฐานการเพาะปลูกของมนุษย์ พยายามที่จะทำให้ เมิ่งฮ่าวรู้สึกเดียวกันคุณอาจได้รับเมื่อมองลงไปในทะเลลึกทันทีที่เขาลุกขึ้นยืนโค้งคำนับอย่างสุดซึ้งต่อผู้ชาย robed สีฟ้า " เมิ่งฮ่าวของรุ่นน้องทักทายรุ่นพี่ "คนมองมากกว่าที่เมิงเฮา แล้วนั่งลงไปข้าง ๆ เขาจิบแอลกอฮอล์ และใบหน้าของเขาอย่างเศร้าใจ ตามที่เคยกล่าวว่า " คุณกำลังในทางของคุณเพื่อ sealbreaking ทวีป ? "" sealbreaking ทวีป ? " ตอบเมิงเฮาสีหน้าที่ว่างเปล่าบนใบหน้าของเขา เขาคิดว่ากลับไปหยกใบแผนที่ และรายละเอียดของสถานที่ที่เขาไป . ในที่สุด เขาพยักหน้า" ดังนั้น เราบังเอิญต้องมุ่งไปในทิศทางเดียวกัน " ชายผู้นั้นกล่าวพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย หลังจากนั้นเขากล่าวว่าไม่มีอะไรมากกว่านั้น พิงกับหินยื่นออกมา เขาดื่มและมองเข้าไปในความดำมืดของโมฆะเมิ่งฮ่าวมองเพื่อนอย่างลังเลสักครู่ แล้วทำให้เขาห่างออกไป แล้วนั่งไขว้ขา . แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถเข้าไปในภวังค์สมาธิ . ทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้คือนั่งเมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งวัน สองวัน สามวัน . . . . . . . ในชั่วพริบตา ครึ่งเดือนได้ผ่านในช่วงเวลานั้น ผู้ชาย robed สีฟ้ายังคงหนุนนั้นดื่ม มันเหมือนเหล้าในเหยือกของเขาไม่มีที่สิ้นสุด เขาดื่มและดื่ม มองไปมืดไปหมด สีหน้าบูดบึ้ง . ยะเยือกของเขายังคงเติบโตมากขึ้นและชัดเจนมากขึ้นตอของหนวดเคราอาจจะเห็นบนใบหน้าของเขา มันดูเหมือนเป็นถ้ามันได้รับเป็นเวลานานมากตั้งแต่เขาเป็นแนวโน้มที่จะทำความสะอาด เสื้อคลุมของเขายับ และแม้ว่าชายต้องตัดรูป ขอโทษ ในรัฐของเขา กัน รังสีออร่าของเขาก็เต็มไปด้วยเสน่ห์มากเกินจะบรรยาย เช่น เขาดู . . . . . . . เหงา แต่ไม่วุ่นวายเหล้า เหยือกเขาจัดขึ้นในมือถูกสร้างขึ้นมาจากไม้ และ woodgrain ยังมองเห็นได้บนพื้นผิว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกำหนดเท่าใดเขาดื่มในช่วงครึ่งเดือนเขาไม่พูด หรือทำ เมิ่งฮ่าว ดูเหมือนผู้ชายจริงๆนี่ Azure robed แค่มุ่งไปในทิศทางเดียวกัน และไม่ได้รู้สึกเหมือนเดิน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะใช้หินกับเมิ่งเฮ่าพวกเขารักษาความเงียบซึ่งกันและกันอีกเดือนพวกเขาก็เดินทางต่อเมิ่งฮ่าวก็สามารถลื่นในการทำสมาธิ อย่างไรก็ตาม เขายังเหลือเศษไม้จะอยู่ข้างนอก เขารู้ว่าทำอะไรอยู่ เป็นจุดหมาย แต่เขาใช้เพื่อการปฏิบัติ และมันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะหยุดทำวันหนึ่งขณะที่สามร้อยเมตร หินบินไปข้างหน้า ก่อนหน้านี้ง่วงเหงาหาวนอนและเศร้าโศก Azure robed แมนก็ลุกขึ้นนั่งและมองไปไกล ๆเคลื่อนไหวทันที ทำให้เมิ่งเฮ่าเปิดตาของเขา เขาดูออกสู่ความมืด แต่ไม่เห็นอะไรเลย โดย Azure robed มนุษย์ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเจตนา เช่น ถ้าเขาต้องเน้นมองไปไกล ๆเมิ่งเฮ่างง แต่ไม่แสดงมัน แต่ยังคงมองเข้าไปในช่องว่าง เวลา ผ่านไป สามวันที่ Azure robed มนุษย์และเมิ่งฮ่าวทั้งสองมองออกไปสู่ความมืด