Strategic Environmental Assessment

Strategic Environmental Assessment (SEA) is increasingly used to assess land use plans in a way that is
broader in spatial, temporal and conceptual scope than traditional Environmental Impact Assessment
(EIA). Meanwhile, conservation scientists have recognised that successful biodiversity conservation outcomes
rely on information about both biological priorities and the feasibility of undertaking conservation
actions. SEA provides a framework for integrating information on the social determinants of conservation
feasibility with supporting environmental legislation in order to achieve enhanced conservation outcomes.
In this paper we argue that data on the social context of land use plans are vital to ensure effective
biodiversity conservation outcomes that result from SEAs. We explore the Australian Environment Protection
and Biodiversity Conservation Act (1999) (EPBC Act) as a case example of how the integration of
these data can be practically achieved within an existing legal process. While a range of social data is
relevant to this type of assessment, we focus on the use of spatially-referenced social data in the context
of land use planning. When applied to the design and implementation of land use plans, this type of
information can improve the acceptability of conservation actions, enhance environmental stewardship,
and minimise land use conflict through taking stock of the values and attitudes (precursors to behaviour)
that are relevant to proposed land use change and conservation action. Through exploring the integration
of these data into each of the stages of SEA under the EPBC Act, we show that opportunities exist to
strengthen the effectiveness of SEA in delivering conservation outcomes without altering existing legal
processes. Yet, for this to be done effectively, practitioners need to be cognisant of a range of theoretical
and methodological challenges related to the generation and interpretation of these data, as well as the
socio-political context in which they are applied

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยุทธศาสตร์สิ่งแวดล้อมประเมิน (ทะเล) ขึ้นใช้ในการประเมินแผนการใช้ที่ดินในลักษณะที่เป็นในขอบเขตพื้นที่ ขมับ และแนวคิดกว้างกว่าแบบประเมินผลกระทบสิ่งแวดล้อม(EIA) ในขณะเดียวกัน นักวิทยาศาสตร์อนุรักษ์ได้ยังความหลากหลายทางชีวภาพที่ประสบความสำเร็จผลอนุรักษ์อาศัยข้อมูลเกี่ยวกับระดับความสำคัญทางชีวภาพและความเป็นไปได้ของกิจการอนุรักษ์การดำเนินการ ทะเลให้กรอบงานสำหรับการรวมข้อมูลของดีเทอร์มิแนนต์สังคมการอนุรักษ์ความเป็นไปได้ ด้วยการสนับสนุนการบังคับใช้กฎหมายสิ่งแวดล้อมเพื่อให้บรรลุผลอนุรักษ์เพิ่มขึ้นในเอกสารนี้ เราโต้เถียงว่า ข้อมูลในบริบททางสังคมของแผนการใช้ที่ดินเป็นสำคัญเพื่อให้มีประสิทธิภาพผลการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพที่ได้จากทะเล เราสำรวจการป้องกันสภาพแวดล้อมของออสเตรเลียและความหลากหลายทางชีวภาพการอนุรักษ์ (1999) (พระราชบัญญัติ EPBC) เป็นตัวอย่างกรณีของวิธีการรวมข้อมูลเหล่านี้สามารถได้รับภายในกระบวนการทางกฎหมายที่มีอยู่จริง ขณะที่ช่วงของข้อมูลทางสังคมเกี่ยวข้องกับชนิดนี้ของการประเมิน เรามุ่งเน้นการใช้อ้างอิง spatially ข้อมูลสังคมในบริบทที่ดินการวางแผน เมื่อใช้กับการออกแบบ และดำเนินการตามแผนการใช้ที่ดิน ชนิดนี้ข้อมูลสามารถปรับปรุง acceptability การอนุรักษ์ ปรับปรุงดูแลสิ่งแวดล้อมและลดความขัดแย้งของการใช้ที่ดินด้วยสต็อกค่าและทัศนคติ (precursors กับพฤติกรรม)that are relevant to proposed land use change and conservation action. Through exploring the integrationof these data into each of the stages of SEA under the EPBC Act, we show that opportunities exist tostrengthen the effectiveness of SEA in delivering conservation outcomes without altering existing legalprocesses. Yet, for this to be done effectively, practitioners need to be cognisant of a range of theoreticaland methodological challenges related to the generation and interpretation of these data, as well as thesocio-political context in which they are applied

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การประเมินสิ่งแวดล้อมระดับยุทธศาสตร์ ( SEA ) เพื่อใช้ประเมินแผนการใช้ที่ดิน ในทางที่ถูกในการรักษา
, แนวคิดและขอบเขตกว่า
การประเมินผลกระทบสิ่งแวดล้อมดั้งเดิม ( EIA ) ขณะเดียวกัน นักวิทยาศาสตร์อนุรักษ์ได้รับการยอมรับที่ประสบความสำเร็จผล
อนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพอาศัยข้อมูลเกี่ยวกับความสำคัญทางชีวภาพ และในการกระทำของการประหยัด

ทะเลให้กรอบสำหรับการรวมข้อมูลเกี่ยวกับปัจจัยทางสังคมในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม
สนับสนุนกฎหมายเพื่อให้เกิดการปรับปรุงผลการอนุรักษ์ .
ในกระดาษนี้เรายืนยันว่าข้อมูลในบริบททางสังคมของแผนการใช้ที่ดินเป็นสำคัญเพื่อให้แน่ใจว่ามีประสิทธิภาพ
อนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพ ผลที่เกิดจากทะเล เราสำรวจออสเตรเลียพระราชบัญญัติคุ้มครองสิ่งแวดล้อม
และการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพ ( 1999 ) ( แสดง ) เป็นกรณีตัวอย่างของวิธีการบูรณาการ
ข้อมูลเหล่านี้สามารถจริงได้ภายในกระบวนการทางกฎหมายที่มีอยู่ .ในขณะที่ช่วงของข้อมูลทางสังคม
ที่เกี่ยวข้องกับการประเมินชนิดนี้ เราเน้นที่การใช้ข้อมูลเชิงพื้นที่ โดยสังคมในบริบท
ของการวางแผนการใช้ที่ดิน เมื่อใช้กับการออกแบบและการใช้แผนการใช้ที่ดินของ
ข้อมูลชนิดนี้สามารถปรับปรุงการยอมรับการกระทำของการอนุรักษ์ ส่งเสริมการจัดการสิ่งแวดล้อม
และลดความขัดแย้งของการใช้ที่ดินที่ผ่านการ Stock ของค่านิยมและทัศนคติ ( สารตั้งต้นกับพฤติกรรม )
ที่เกี่ยวข้องกับเสนอให้เปลี่ยนแปลงการใช้ประโยชน์ที่ดินและการปฏิบัติการอนุรักษ์ ผ่านการบูรณาการ
ข้อมูลเหล่านี้ลงในแต่ละขั้นตอนของทะเลใต้ epbc ทำ เราแสดงให้เห็นว่าโอกาสอยู่

เสริมสร้างประสิทธิภาพในการส่งมอบผลการอนุรักษ์ทะเลโดยไม่ต้องเปลี่ยนกระบวนการ
กฎหมายที่มีอยู่ ยังนี้ต้องทำอย่างมีประสิทธิภาพ ผู้ปฏิบัติงานต้อง cognisant ในช่วงทฤษฎี
และวิธีการความท้าทายที่เกี่ยวข้องกับการสร้างและการตีความข้อมูลเหล่านี้ รวมทั้ง
สังคมการเมืองในบริบทที่พวกเขาใช้