This excerpt is from Alexander Solz

This excerpt is from Alexander Solzhenitsyn’s acceptance speech for the 1970 Nobel Prize for Literature. Like many other Soviet writers and intellectuals, Solzhenitsyn spent years in the brutal forced labor prison camp in the Gulag Archipelago. In the excerpt he talks about the effect on his country of the deaths of thousands political dissidents and other intellectuals who were imprisoned for their beliefs and who did not survive imprisonment.
I was fated to survive, but others, perhaps more talented, stronger than I perished. I myself met but few of them in the Gulag Archipelago, a multitude of scattered island fragments. Indeed, under the millstone of surveillance and mistrust, I did not talk to just any man; of some I only heard; and of others l only guessed. Those with a name in literature who vanished into that abyss are, at least, know many were unrecognized, never once publicly mentioned? And s almost no one ever managed to return. A whole national literature is there buried without a coffin, without even underwear, naked, a number tagged on its toe. Not for a moment did Russian literature cease, yet from outside it seem a wasteland. Where a harmonious forest could have grown, were left, after all the cutting, two or three accidentally overlooked.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อความที่ตัดตอนมานี้มาจากคำพูดของอเล็กซานเดโซซีได้รับการยอมรับสำหรับปี 1970 ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม เช่นเดียวกับหลายนักเขียนโซเวียตอื่น ๆ และปัญญาชนโซซีใช้เวลาหลายปีในค่ายแรงงานนักโทษบังคับโหดร้ายในป่าช้าเกาะ ในข้อความที่ตัดตอนมาที่เขาพูดเกี่ยวกับผลกระทบต่อประเทศของเขาของการเสียชีวิตของผู้ต่อต้านทางการเมืองอย่างมากมายและปัญญาชนคนอื่น ๆ ที่ถูกกักขังความเชื่อของพวกเขาและผู้ที่ไม่ได้อยู่รอดจำคุก.
ผมได้รับโชคเพื่อความอยู่รอด แต่คนอื่น ๆ อาจจะมีความสามารถมากขึ้นแข็งแกร่งกว่าที่ฉัน เสียแล้ว ตัวผมเองได้พบ แต่ไม่กี่ของพวกเขาในป่าช้าเกาะหลากหลายของชิ้นส่วนเกาะกระจัดกระจาย แท้จริงภายใต้โม่ในการเฝ้าระวังและความไม่ไว้วางใจที่ฉันไม่ได้พูดคุยเพียงแค่คนหนึ่งคนใด; ของบางอย่างที่ฉันได้ยินเท่านั้น และของคนอื่น ๆ ลิตรเพียงคาดเดา ผู้ที่มีชื่อในวรรณคดีที่หายไปในเหวที่จะอย่างน้อยรู้ว่าหลายคนที่ไม่รู้จักไม่เคยกล่าวถึงสาธารณชน? และ s เกือบจะไม่มีใครเคยมีการจัดการที่จะกลับมา วรรณกรรมแห่งชาติทั้งหมดจะถูกฝังอยู่ได้โดยไม่ต้องมีโลงศพโดยไม่ได้ชุดชั้นในเปลือยกายจำนวนแท็กบนเท้าของมัน ไม่ได้สำหรับช่วงเวลาที่ไม่หยุดวรรณกรรมรัสเซีย แต่จากภายนอกดูเหมือนสูญเปล่า ที่ป่าสามัคคีจะมีการเติบโตที่ถูกทิ้งหลังจากทั้งหมดตัดสองหรือสามมองข้ามโดยไม่ตั้งใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตัดตอนนี้จาก อเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์พูดยอมรับสำหรับ 1970 รางวัลโนเบลสำหรับวรรณคดี ชอบนักเขียนโซเวียตหลายอื่น ๆ และปัญญาชน เกรแฮม เบลล์ , ใช้เวลาเป็นปีในที่โหดร้ายบังคับแรงงานในค่ายกักกันกูหมู่เกาะ .ในข้อความที่ตัดตอนมาเขาพูดคุยเกี่ยวกับผลกระทบในประเทศของเขาในความตายของการเมืองพันต่อต้านและปัญญาชนอื่น ๆที่ถูกคุมขังสำหรับความเชื่อของพวกเขา และคนที่ไม่รอดคุก .
ผมกำหนดให้อยู่รอด แต่คนอื่นอาจจะเก่งกว่า แข็งแกร่งกว่าที่ฉันตาย ผมเองเจอแต่น้อยของพวกเขาในกูหมู่เกาะ , ความหลากหลายของชิ้นส่วนกระจัดกระจาย เกาะ แน่นอนภายใต้ภาระของการเฝ้าระวังและความหวาดระแวง ผมไม่ได้คุยกับผู้ชายคนไหน ; ของบางอย่างที่ฉันได้ยิน และคนอื่น ๆ ฉันแค่เดาเอา ผู้ที่มีชื่อในวรรณคดี ที่หายตัวไปในก้นบึ้งนั้นอยู่ อย่างน้อยก็รู้ว่าหลายคนที่ไม่รู้จักไม่เคยเปิดเผยว่าหรือ และ S ที่แทบจะไม่มีใครเคยได้กลับมา รวมชาติวรรณกรรมมีฝังโดยไม่มีโลงศพไม่มีกางเกงใน , เปลือย , หมายเลขแท็กบนเท้าของมัน ไม่ได้สักครู่แล้วหยุดวรรณกรรมรัสเซีย แต่จากข้างนอกมันเหมือนสูญเปล่า . ที่ป่าสามัคคี สามารถเติบโต ที่เหลืออยู่ หลังจากทั้งหมด ตัด 2 หรือ 3
ตั้งใจมองข้าม