A rose tinted view of the Roaring T

A rose tinted view of the Roaring Twenties, Sonia Grande’s costume design for Midnight in Paris (2011, directed by Woody Allen) offers everything we expect of the era, e.g. achingly fashionable female trends and the increasing Anglophile influence in male suits, yet does not become bogged down in a precise timeframe. Furthermore as the story segues from past to the present, a non specific retro vibe remains palpable, especially in Rachel McAdams’ loose fitting shirt dresses and Owen Wilson’s nubby tweed jackets.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มุมมองสีกุหลาบของคำรามยี่ ออกแบบเครื่องแต่งกายโซเนีย Grande เที่ยงคืนในปารีส (2011 โดยอัลเลน Woody) มีทุกอย่างที่เราคาดว่ายุคสมัย เช่น achingly แฟชั่นหญิงและแนวโน้มเพิ่มขึ้น Anglophile มีอิทธิพลต่อชายชุด ยังไม่เป็น bogged ลงในกรอบเวลาที่ชัดเจน นอกจากนี้เป็นเรื่อง segues จากอดีตถึงปัจจุบัน มีไวบ์ย้อนยุคไม่ใช่เฉพาะจะเห็นได้ชัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในราเชลแม็กอดัมส์หลวมพอดีชุดเสื้อยืดและแจ็คเก็ตผ้าสักหลาด nubby โอเวนวิลสัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สีที่เพิ่มขึ้นของเสียงคำรามบริสุทธิ์,ซอนย่าคูลลิ่งกรันดีของการออกแบบเครื่องแต่งกายสำหรับเวลาเที่ยงคืนใน Paris ( 2011 ,กำกับโดยเป็นป่า Allen )จัดให้บริการทุกสิ่งทุกอย่างที่เราคาดหวังว่าจะได้รับจากยุค,เช่น achingly ผู้หญิงที่ทันสมัยและแนวโน้มที่เพิ่มขึ้น anglophile มีอิทธิพลต่อในตัวผู้เหมาะกับ,แต่ไม่ได้กลายเป็นนักวิ่งต้องสะดุดหรือหยุดชะงักลงในช่วงเวลาได้อย่างแม่นยำ. ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเรื่องที่ segues จากอดีตถึงปัจจุบันVibe ไม่ใช่เฉพาะย้อนหลังที่ยังคงอยู่สามารถสัมผัสได้โดยเฉพาะในเสื้อแจ็คเก็ตผ้าสักหลาดมีปุ่มเล็กๆเต็มไปหมดในชุดเสื้อรัดรูปหลุด'ราเชล mcadams อบไมวิลสันและ