In mid-1994, over 800,000 Tutsi and

In mid-1994, over 800,000 Tutsi and moderate Hutu were killed in the Rwandan genocide (Destexhe 1994: 3-4). The international community utterly failed to prevent and stop this atrocity. There are numerous interconnected and complex factors that led to international inaction, such as a misguided view of African conflicts, the bureaucratic nature of the United Nations and peacekeeping fatigue in general. However, this essay will focus on three reasons that the authors deem to be the most important ones: First, the “shadow of Somalia”[1] was still present and made states as well as the UN Secretariat unwilling to engage in another Peace Operation in Africa. Second, inaction was due to national interest: the United States decided not to intervene in Rwanda as there was no national interest at stake. France, which had national interests at stake, did not try to save Rwandan lives, but actively contributed to the genocide. Third, due to the media’s failure to report on the genocide there was no internal pressure from citizens that could have influenced policy makers. My argument develops as follows. The major actors[2] – Belgium, the UN Secretariat, the US and France – knew that there was genocide underway in Rwanda; therefore, they had an obligation to prevent and stop the genocide but lacked political will. Each actor will be assessed individually. Following this analysis, I will show that the three factors mentioned above led to inaction at the level of the Security Council, where member states focused on the ongoing civil war rather than discussing the genocide, which would have forced them to act under the 1948 Genocide Convention. Finally, it will be shown that this international failure had horrific consequences for the United Nations Assistance Mission For Rwanda (UNAMIR), which, with neither a robust mandate nor adequate resources, became an eyewitness to the genocide.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในกลางปี 1994, 800,000 กว่า Tutsi และ Hutu ปานกลางถูกฆ่าพันธุฆาตในรวันดา (Destexhe 1994:3-4) ประชาคมระหว่างประเทศล้มเหลวในการป้องกัน และหยุดนี้รับมืออย่างเต็ม มีปัจจัยเชื่อมต่อกัน และซับซ้อนมากมายที่นานาชาติไม่ทำการใด ๆ เช่นมุมมองผิด ๆ ของความขัดแย้งในแอฟริกา ลักษณะระบบราชการของสหประชาชาติและอุตรดิตถ์ความเมื่อยล้าโดยทั่วไป อย่างไรก็ตาม เรียงความนี้จะเน้นสามประการที่ผู้เขียนถือว่าเป็นคนที่สำคัญที่สุด: ครั้งแรก "เงาของประเทศโซมาเลีย" [1] คือสหรัฐยังคงอยู่ และทำเช่นเดียวกับเลขาธิการสหประชาชาติไปมีส่วนร่วมในการดำเนินสันติภาพอีกในแอฟริกา ที่สอง ไม่ทำการใด ๆ ได้เนื่องจากดอกเบี้ยชาติ: สหรัฐอเมริกาตัดสินใจที่จะไม่แทรกแซงในรวันดาเป็นมีไม่สนใจชาติเดิมพัน ฝรั่งเศส ซึ่งมีผลประโยชน์ของชาติที่ถือหุ้น ไม่พยายามที่ช่วยชีวิตในรวันดา แต่แข็งขันส่วนการพันธุฆาตการ ที่สาม เนื่องจากความล้มเหลวของสื่อเพื่อรายงานเกี่ยวกับการพันธุฆาต ก็ไม่มีแรงดันภายในจากประชาชนที่อาจมีผลต่อการกำหนดนโยบาย อาร์กิวเมนต์ของฉันพัฒนาดังนี้ นักแสดงหลัก [2] –เบลเยียม เลขาธิการสหประชาชาติ สหรัฐอเมริกา และฝรั่งเศส – รู้ว่า มีพันธุฆาตระหว่างในรวันดา ดังนั้น พวกเขามีหน้าที่ในการป้องกัน และหยุดการพันธุฆาต แต่ขาดทางการเมือง แต่ละนักแสดงจะได้รับการประเมินเป็นรายบุคคล ต่อการวิเคราะห์นี้ ผมจะแสดงว่า ปัจจัยสามประการที่กล่าวมาข้างต้นนำไปสู่การไม่ทำการใด ๆ ในระดับของความปลอดภัยสภา ที่สมาชิกระบุเน้นไปสงครามกลางเมืองต่อเนื่อง มากกว่าที่คุยพันธุฆาต ที่จะมีบังคับให้กระทำการภายใต้อนุสัญญาค.ศ. 1948 ในที่สุด มันจะแสดงว่า ความล้มเหลวนี้นานาชาติมีผล horrific สำหรับการสหประชาชาติช่วยเหลือภารกิจสำหรับรวันดา (UNAMIR), ซึ่ง พร้อมมอบอำนาจแข็งแกร่งไม่เพียงพอทรัพยากร กลายเป็นประจักษ์พยานถึงการพันธุฆาต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงกลางเดือน 1994 กว่า 800,000 Tutsi และปานกลางตูถูกฆ่าตายในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดา (Destexhe 1994: 3-4) ประชาคมระหว่างประเทศอย่างเต็มที่ล้มเหลวในการป้องกันและหยุดความโหดร้ายนี้ มีปัจจัยที่เชื่อมต่อกันและซับซ้อนจำนวนมากที่นำไปสู่การอยู่เฉยระหว่างประเทศเช่นมุมมองของความขัดแย้งเข้าใจผิดแอฟริกาธรรมชาติราชการของสหประชาชาติและรักษาสันติภาพความเมื่อยล้าในทั่วไป อย่างไรก็ตามบทความนี้จะมุ่งเน้นในสามเหตุผลที่ผู้เขียนเห็นว่าจะเป็นคนที่สำคัญที่สุด: ก่อนที่ "เงาของโซมาเลีย" [1] เป็นยังคงอยู่และทำให้สหรัฐอเมริกาเช่นเดียวกับสำนักงานเลขาธิการสหประชาชาติไม่เต็มใจที่จะมีส่วนร่วมในการดำเนินงานสันติภาพอีก ในทวีปแอฟริกา ประการที่สองเฉยเป็นเพราะผลประโยชน์ของชาติ: สหรัฐอเมริกาตัดสินใจที่จะไม่เข้ามาแทรกแซงในประเทศรวันดาเนื่องจากไม่มีผลประโยชน์ของชาติที่ถือหุ้น ฝรั่งเศสซึ่งมีผลประโยชน์ของชาติที่ถือหุ้นไม่ได้พยายามที่จะช่วยชีวิตคนรวันดา แต่มีส่วนร่วมอย่างแข็งขันในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ประการที่สามเนื่องจากความล้มเหลวของสื่อเพื่อรายงานเกี่ยวกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ไม่มีความดันภายในจากประชาชนที่อาจมีอิทธิพลต่อผู้กำหนดนโยบาย อาร์กิวเมนต์ของฉันพัฒนาดังนี้ นักแสดงหลัก [2] - เบลเยี่ยมสหประชาชาติเลขาธิการสหรัฐอเมริกาและฝรั่งเศส - รู้ว่ามีการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดาซื่อ; ดังนั้นพวกเขามีหน้าที่ในการป้องกันและหยุดการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ แต่ขาดเจตจำนงทางการเมือง นักแสดงแต่ละคนจะได้รับการประเมินเป็นรายบุคคล ต่อไปนี้การวิเคราะห์นี้ผมจะแสดงให้เห็นว่าปัจจัยที่สามดังกล่าวข้างต้นนำไปสู่การอยู่เฉยในระดับของคณะมนตรีความมั่นคงที่ประเทศสมาชิกที่มุ่งเน้นการสงครามกลางเมืองอย่างต่อเนื่องมากกว่าการพูดคุยการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ซึ่งจะมีการบังคับให้พวกเขาที่จะทำหน้าที่ภายใต้ 1948 การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ การประชุม ในที่สุดก็จะได้รับการแสดงให้เห็นว่าความล้มเหลวนี้ต่างประเทศมีผลกระทบที่น่ากลัวสำหรับสหประชาชาติสนับสนุนภารกิจสำหรับรวันดา (UNAMIR) ซึ่งมีค่าอาณัติแข็งแกร่งมิได้ทรัพยากรที่เพียงพอกลายเป็นสักขีพยานในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์