Species richness is the simplest wa

Species richness is the simplest way to describe community and regional diversity (Magurran 1988), and this variable – number of species – forms the basis of many ecological models of community structure (MacArthur & Wilson 1967; Connell 1978; Stevens 1989). Quantifying species richness is important, not only for basic comparisons among sites, but also for addressing the saturation of local communities colonized from regional source pools (Cornell 1999). Maximizing species richness is often an explicit or implicit goal of conservation studies (May 1988), and current and background rates of species extinction are calibrated against patterns of species richness (Simberloff 1986). Therefore, it is important to examine how ecologists have quantified this fundamental measure of biodiversity and to highlight some recurrent pitfalls. Even the most recent reviews of biodiversity assessment (Lawton et al. 1998; Gaston 2000; Purvis & Hector 2000) have not discussed the sampling issues we address in this review in relation to the measurement and comparison of species richness. In contrast, the uses and abuses of species diversity indices, which, by design, combine richness with relative abundance, enjoy a substantial and venerable literature (e.g. Washington 1984), and are thus beyond the scope of this review. We begin by placing several concepts of diverse origin in a common conceptual framework.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความสมบูรณ์พันธุ์เป็นวิธีการอธิบายชุมชนและหลากหลายในภูมิภาค (Magurran 1988), และตัวแปรนี้ –จำนวนของสายพันธุ์ – พื้นฐานของหลายรูปแบบระบบนิเวศของชุมชนโครงสร้าง (แมคอาเธอร์และ Wilson 1967 Connell 1978 สตีเวนส์ 1989) เชิงปริมาณความสมบูรณ์พันธุ์เป็นสิ่งสำคัญ ไม่เพียง แต่ การเปรียบเทียบพื้นฐานระหว่างเว็บไซต์ แต่ยัง สำหรับกำหนดความอิ่มตัวของชุมชนท้องถิ่น colonized จากกลุ่มภูมิภาคแหล่ง (Cornell 1999) เพิ่มความสมบูรณ์พันธุ์จะได้เป้าหมายชัดเจน หรือโดยนัยการอนุรักษ์ (1988 พฤษภาคม), และปัจจุบัน และราคาพื้นหลังของการสูญเสียสายพันธุ์มีการปรับเทียบกับรูปแบบของความสมบูรณ์พันธุ์ (Simberloff 1986) จึง มันเป็นสิ่งสำคัญ เพื่อตรวจสอบว่ากลุ่มอนุรักษ์มีวัดวัดนี้พื้นฐานความหลากหลายทางชีวภาพ และการผิดพลาดบางอย่างเกิดขึ้น ความคิดเห็นล่าสุดของการประเมินความหลากหลายทางชีวภาพ (ลอว์ตัน et al. 1998 แกสตัน 2000 Purvis และ Hector 2000) ได้กล่าวถึงปัญหาอย่างเราที่อยู่ในบทความนี้เกี่ยวกับการวัดและเปรียบเทียบความสมบูรณ์พันธุ์ คมชัด การใช้และละเมิดดัชนีความหลากหลายสายพันธุ์ ซึ่ง การออกแบบ รวมความร่ำรวยมากมายญาติ เพลิดเพลินกับวรรณกรรมพบ และพระ (เช่นวอชิงตัน 1984), และจึงเกินขอบเขตของรีวิว เราเริ่มต้น ด้วยแนวคิดต่าง ๆ ของหลากหลายในกรอบแนวคิดทั่วไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สายพันธุ์ที่ร่ำรวยเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดในการอธิบายกับชุมชนและความหลากหลายในระดับภูมิภาค (Magurran 1988) และตัวแปรนี้ - จำนวนของสายพันธุ์ - รูปแบบพื้นฐานของแบบจำลองระบบนิเวศหลายโครงสร้างชุมชน (แมคและวิลสัน 1967; คอนเนลล์ 1978; สตีเว่น 1989) ปริมาณชนิดร่ำรวยเป็นสิ่งที่สำคัญไม่เพียง แต่สำหรับการเปรียบเทียบขั้นพื้นฐานในเว็บไซต์ แต่ยังอยู่อิ่มตัวของชุมชนท้องถิ่นอาณานิคมจากสระว่ายน้ำที่มาในระดับภูมิภาค (คอร์เนล 1999) การเพิ่มความร่ำรวยชนิดมักจะเป็นเป้าหมายที่ชัดเจนหรือโดยนัยของการศึกษาการอนุรักษ์ (พฤษภาคม 1988) และอัตราปัจจุบันและพื้นหลังของสายพันธุ์ที่ใกล้สูญพันธุ์มีการปรับเทียบกับรูปแบบของสายพันธุ์ความร่ำรวย (Simberloff 1986) ดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะตรวจสอบว่ามีการวัดนิเวศน์วิทยาวัดพื้นฐานของความหลากหลายทางชีวภาพและเพื่อเน้นข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้นอีกบางส่วน แม้ความคิดเห็นล่าสุดของการประเมินความหลากหลายทางชีวภาพ (ลอว์ตัน et al, 1998. Gaston 2000 เพอร์วิ & Hector 2000) ยังไม่ได้กล่าวถึงปัญหาการสุ่มตัวอย่างที่เราอยู่ในการทบทวนนี้ในความสัมพันธ์กับการวัดและการเปรียบเทียบความมีชีวิตชีวาของสายพันธุ์ ในทางตรงกันข้ามการใช้และการละเมิดสิทธิมนุษยชนของสายพันธุ์ดัชนีความหลากหลายซึ่งออกแบบโดยรวมความร่ำรวยกับญาติอุดมสมบูรณ์เพลิดเพลินไปกับการที่สำคัญและเคารพวรรณกรรม (เช่นวอชิงตัน 1984) และจึงเกินขอบเขตการตรวจสอบนี้ เราเริ่มต้นด้วยการวางแนวคิดหลายแหล่งกำเนิดของความหลากหลายในกรอบแนวคิดที่พบบ่อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความร่ำรวยของชนิด เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะอธิบายถึงชุมชนและความหลากหลายในภูมิภาค ( magurran 1988 ) และตัวแปรทั้งจำนวนชนิดและรูปแบบพื้นฐานของหลายรูปแบบของโครงสร้างระบบนิเวศชุมชน ( แมค & วิลสัน 1967 ; เนล 1978 ; สตีเว่น 1989 ) ค่าชนิดความสำคัญไม่เพียง แต่สำหรับการเปรียบเทียบขั้นพื้นฐานของเว็บไซต์ แต่ยังสำหรับการอิ่มตัวของชุมชนท้องถิ่นอาณานิคม จากสระแหล่งภูมิภาค ( Cornell 1999 ) เพิ่มความร่ำรวยของชนิดมักจะถูกเปิดเผยหรือไม่เปิดเผยเป้าหมายของการศึกษาการอนุรักษ์ ( พฤษภาคม 1988 ) และราคาปัจจุบัน และความเป็นมาของการสูญพันธุ์คือเทียบกับรูปแบบของความร่ำรวยของชนิด ( simberloff 1986 ) ดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะตรวจสอบวิธีการ ecologists มีวัดวัดนี้พื้นฐานของความหลากหลายทางชีวภาพและเพื่อเน้นบางส่วนเกิดขึ้นอีกนี่ แม้กระทั่งล่าสุดรีวิวการประเมินความหลากหลายทางชีวภาพ ( ลอว์ตัน et al . 1998 ; แกส 2000 ; เพอร์วิท & Hector 2000 ) ได้กล่าวถึงตัวอย่างปัญหาเราที่อยู่ในรีวิวนี้ในความสัมพันธ์กับการวัดและการเปรียบเทียบชนิดของความร่ำรวย ในทางตรงกันข้าม การใช้และการละเมิดของความหลากหลายของดัชนี ซึ่งได้รับการออกแบบโดยรวม หมายถึง ความอุดมสมบูรณ์สัมพัทธ์กับวรรณกรรมและเป็นที่เคารพอย่างมาก ( เช่นวอชิงตัน 1984 ) , และดังนั้นจึงอยู่นอกเหนือขอบเขตของบทความนี้ . เราเริ่มต้นโดยการวางแนวคิดต่าง ๆจากหลากหลายประเทศในทั่วไปแนวคิด .