Back at the cottage, I went to the

Back at the cottage, I went to the room where the Spook kept his walking clothes. I chose one of his
old cloaks. It was too big, of course, and the hem came down almost to my ankles while the hood kept
falling down over my eyes. Still, it would keep out the worst of the cold. I borrowed one of his staffs too,
the one most useful to me as a walking stick: it was shorter than the others and slightly thicker at one end.
When I finally left the cottage, it was close to midnight. The sky was bright and there was a full moon
just rising above the trees, but I could smell rain and the wind was freshening from the west.
I walked out into the garden and headed directly for Mother Malkin’s pit. I was afraid, but someone
had to do it and who else was there but me? It was all my fault anyway. If only I’d told the Spook about
meeting Alice and what she’d told the lads about Lizzie being back! He could have sorted it all out then.
He wouldn’t have been lured away to Pendle.
The more I thought about it, the worse it got. The child on the Long Ridge might not have died. I felt
guilty, so guilty, and I couldn’t stand the thought that another child might die and that would be my fault
too.
I passed the second grave where the dead witch was buried head down, and moved very slowly
forward on my tiptoes until I reached the pit.
A shaft of moonlight fell through the trees to light it up, so there was no doubt about what had
happened.
I was too late.
The bars had been bent even further apart, almost into the shape of a circle. Even the butcher could
have eased his massive shoulders through that gap.
I peered down into the blackness of the pit but couldn’t see anything. I suppose I had a forlorn hope
that she might have exhausted herself bending the bars and was now too tired to climb out.
Fat chance. At that moment a cloud drifted across the moon, making things a lot darker, but I could
see the bent ferns. I could see the direction she’d taken. There was enough light to follow her trail.
So I followed her into the gloom. I wasn’t moving too quickly and I was being very, very cautious.
What if she was hiding and waiting for me just ahead? I also knew that she probably hadn’t got very far.
For one thing, it wasn’t more than five minutes or so after midnight. Whatever was in the cakes she’d
eaten, I knew that dark magic would have played some part in getting her strength back. It was a magic
that was supposed to be more powerful during the hours of darkness - particularly at midnight. She’d
only eaten two cakes, not three, so that was in my favour, but I thought of the terrible strength needed to
bend those bars.
Once out of the trees, I found it easy to follow her trail through the grass. She was heading downhill
but in a direction that would take her away from Bony Lizzie’s cottage. That puzzled me at first, until I
remembered the river in the gully below. A malevolent witch couldn’t cross running water - the Spook
had taught me that - so she would have to move along its banks until it curved back upon itself, leaving
her way clear.
Once in sight of the river, I paused on the hillside and searched the land below. The moon came out
from behind the cloud, but at first, even with its help, I couldn’t see anything much down by the river
because there were trees on both banks, casting dark shadows.
And then suddenly I noticed something very strange. There was a silver trail on the near bank. It was
only visible where the moon touched it, but it looked just like the glistening trail made by a snail. A few
seconds later I saw a dark, shadowy thing, all hunched up, shuffling along very close to the riverbank.
I started off down the hill as quickly as I could. My intention was to cut her off before she reached the
bend in the river and was able to head directly for Bony Lizzie’s place. I managed that and stood there,
the river on my right, facing downstream. But next came the difficult part. Now I had to face the witch.
I was trembling and shaking and so out of breath that you’d have thought I’d spent an hour or so
running up and down the fells. It was a mixture of fear and nerves, and my knees felt as if they were going
to give way any minute. It was only by leaning heavily on the Spook’s staff that I was able to stay on my
feet at all.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลับไปที่คอทเทจ ผมไปห้องที่ Spook ที่เก็บเสื้อผ้าของเขาเดิน เลือกหนึ่งของเขาเสื้อคลุมเก่า มันใหญ่เกินไป แน่นอน และปิดล้อมที่ลงมาเกือบถึงข้อเท้าของฉันขณะเก็บหัวดูดล้มลงกว่าตาของฉัน ยังคง มันจะทำให้ออกมาเลวร้ายที่สุดของความเย็น ยืมของพนักงานของเขามากเกินไป เป็นประโยชน์มากที่สุดให้ฉันเป็นไม้: สั้นกว่าคนอื่น ๆ และหนาเล็กน้อยที่ปลายด้านหนึ่ง เมื่อฉันสุดท้ายซ้ายคอทเทจ ก็ใกล้เที่ยงคืน ท้องฟ้าสดใส และเต็มเพียงแค่เพิ่มขึ้นบนต้นไม้ แต่ฉันได้กลิ่นฝน และลมก็ทำให้ใหม่จากตะวันตก ผมเดินออกมาเข้าไปในสวน และหัวตรงสำหรับเหมืองแม่ Malkin กลัว แต่คนมีการทำมัน และใครมี แต่ฉัน มันเป็นความผิดของฉันต่อไป ถ้าเพียงแต่ผมได้บอก Spook ที่เกี่ยวกับประชุมอลิซและสิ่งที่เธอได้บอก lads เกี่ยวกับลิซซี่กำลังกลับ เขาอาจมีการเรียงลำดับมันออกทั้งหมดแล้ว เขาจะไม่มีการล่อไปเพื่อ Pendle ยิ่งฉันคิดเกี่ยวกับมัน ที่แย่ลงได้ เด็กบนสันเขายาวอาจไม่ได้ตาย ผมรู้สึกมีความผิด ความ ผิดดังนั้น และฉันไม่คิดว่าเด็กอื่นอาจตายและการที่จะเป็นความผิดของฉันเกินไป ฉันผ่านหลุมฝังศพสองที่แม่มดตายถูกฝังหัวลง และย้ายช้ามากไปข้างหน้าบนของฉันแทบจนถึงหลุม เพลาของแสงจันทร์ตกลงผ่านต้นไม้จะสว่างขึ้น ดังนั้นจึงมีข้อสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่มีเกิดขึ้น ผมก็สายเกินไป บาร์มีการงอยิ่งจากกัน เกือบรูปของวงกลม แม้เนื้อสามารถได้ผ่อนคลายลงไหล่เขาใหญ่ผ่านที่ช่องว่าง ผม peered ลงใน blackness ของหลุม แต่ไม่เห็นอะไร ผมคิดว่า ผมมีหวัง forlornว่า เธออาจหมดลงแล้วตัวเองดัดแถบ และขณะนี้เหนื่อยเกินไปสามารถปีนออกมา โอกาสที่ไขมัน ในขณะที่มีเมฆลอยผ่านดวงจันทร์ ทำสิ่งที่มีความเข้มมาก แต่ผมไม่ดูเฟิร์นงอ ฉันจะได้เห็นทิศทางที่เธอได้นำ มีแสงสว่างเพียงพอไปตามเส้นทางของเธอ ดังนั้น ฉันตามเธอในหม่นหมองลง ผมไม่ได้ย้ายเร็วเกินไป และถูกระมัดระวังมาก มาก ถ้าเธอถูกซ่อน และฉันรอเพียงแค่ข้างหน้า ฉันก็รู้ว่า เธอคงไม่ได้ไกลมาก สำหรับสิ่งหนึ่ง มันไม่ได้มากกว่าห้านาทีหลังเที่ยงคืน หากเป็นในเค้กที่เธอจะกิน ฉันรู้ว่า คาถาจะได้เล่นบางส่วนในการรับแรงของเธอกลับ มันเป็นมายากลที่ถูกควรจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นในช่วงเวลา ของความมืด--โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาเที่ยงคืน เธอจะเดียวกินเค้กสอง สามไม่ ดังนั้น ที่ในความโปรดปรานของฉัน แต่ฉันคิดว่า ความกลัวที่ต้องโค้งที่บาร์ เมื่อจากต้นไม้ พบได้ง่ายตามทางของเธอผ่านหญ้า เธอได้เดินทางลงเขาแต่ในทิศทาง ที่จะพาเธอออกไปจากกระท่อมของลิซซี่หลุด ที่ puzzled ครั้งแรก ฉันจนฉันจำได้แม่น้ำในลำธารแห่งด้านล่าง แม่มดซึ่งคิดร้ายไม่สามารถข้ามน้ำ - Spookได้สอนฉันว่า - ดังนั้นเธอจะต้องย้ายไปตามธนาคารจนกว่าจะโค้งกลับเมื่อตัวเอง ออกจากทางของเธอชัดเจน เมื่อในสายตาของแม่น้ำ ฉันหยุดชั่วคราวบนเนินเขา และค้นหาที่ดินด้านล่าง ดวงจันทร์ออกมาจากด้าน หลังเมฆ แต่ ก่อน แม้แต่ด้วยความช่วยเหลือ ฉันไม่เห็นอะไรมากลงแม่น้ำเพราะมีต้นไม้บนทั้งสองฝั่ง หล่อเงามืด แล้ว ทันใดนั้นผมสังเกตเห็นสิ่งที่แปลกมาก มีเส้นทางเงินในธนาคารใกล้ มันเป็นมองเห็นเท่าดวงจันทร์สัมผัสมัน แต่มันดูเหมือนทางตึงโดยทาก นิดเดียววินาทีผมเห็นมืด เงาสิ่ง hunched ทุกครั้งตามที่อยู่ใกล้ฝั่งแม่น้ำมาก ผมเริ่มปิดลงเขาเป็นอย่างที่ผมไม่ เป้าหมายของฉันคือการ ตัดเธอก่อนเธอถึงคุ้ง และสามารถหัวสำหรับสถานที่ของลิซซี่กระดูกโดยตรง ฉันจัดการที่ และยืน แม่น้ำทางขวาของฉัน หันปลายน้ำ แต่ต่อ มาส่วนที่ยาก ตอนนี้ ผมต้องเผชิญกับแม่มด ผมก็ตัวสั่น และสั่นและหายใจดังนั้นที่คุณจะคิดว่า ฉันจะใช้การใช้ขึ้นและลงภูเขา มันกลัวและประสาท และหัวเข่าของฉันรู้สึกว่าพวกเขาจะให้นาทีวิธีใด ๆ มันเป็น โดยพิงหนักพนักงานของ Spook ที่ได้อยู่ของฉันเท้าที่ทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กลับไปที่กระท่อมผมไปห้องที่เก็บไว้ผีเสื้อผ้าของเขาเดิน ผมเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งของ
เสื้อคลุมเก่า มันเป็นขนาดใหญ่เกินไปของหลักสูตรและกุ๊นลงเกือบถึงข้อเท้าของฉันมาในขณะที่เครื่องดูดควันที่เก็บรักษาไว้
ล้มลงไปที่ตาของฉัน แต่ถึงกระนั้นก็จะให้ออกจากที่เลวร้ายที่สุดของความหนาวเย็น ผมยืมหนึ่งในพนักงานของเขาเกินไป
หนึ่งที่มีประโยชน์มากที่สุดให้ฉันเป็นตะพด:. มันก็สั้นกว่าคนอื่น ๆ และหนาเล็กน้อยที่ปลายด้านหนึ่ง
เมื่อในที่สุดผมก็ซ้ายกระท่อมมันก็ใกล้ถึงเที่ยงคืน ท้องฟ้าสดใสและมีพระจันทร์เต็มดวง
เพียงขึ้นเหนือต้นไม้ แต่ผมได้กลิ่นฝนตกและลมก็ทำให้ใหม่จากทิศตะวันตก.
ผมเดินออกไปในสวนและมุ่งตรงหลุมแม่ของแปลก ผมกลัว แต่คนที่
จะทำมันและผู้อื่นอยู่ที่นั่น แต่ฉัน? มันเป็นความผิดของฉันอยู่แล้ว ถ้าเพียง แต่ผมบอกผีเกี่ยวกับการ
ประชุมอลิซและสิ่งที่เธอต้องการบอกเด็กเกี่ยวกับลิซซี่เป็นกลับ! เขาจะได้เรียงมันออกทั้งหมดแล้ว.
เขาจะไม่ได้รับการล่อออกไป Pendle.
ยิ่งฉันคิดเกี่ยวกับมันแย่ลงมันก็ เด็กในริดจ์ยาวอาจจะไม่ได้ตาย ผมก็รู้สึกว่า
มีความผิดในความผิดอื่น ๆ และผมก็ไม่สามารถยืนคิดว่าลูกอีกคนอาจจะตายไปแล้วและที่จะเป็นความผิดของฉัน
เกินไป.
ฉันผ่านหลุมฝังศพที่สองที่แม่มดตายถูกฝังอยู่หัวลงและย้ายช้ามาก
ไปข้างหน้าบนเขย่งปลายเท้าของฉัน จนกว่าฉันถึงหลุม.
เพลาของแสงจันทร์ลดลงผ่านต้นไม้ที่จะสว่างขึ้นจึงมีข้อสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่ไม่
เกิดขึ้น.
ฉันก็สายเกินไป.
บาร์ได้รับการก้มแม้ห่างกันเกือบเป็นรูปวงกลม . แม้เนื้อจะ
ได้ปลดเปลื้องไหล่ใหญ่ของเขาผ่านช่องว่างที่.
ฉัน peered ลงไปในความมืดของหลุม แต่ไม่เห็นอะไร ฉันคิดว่าฉันมีความหวังลมๆแล้งๆ
ว่าเธออาจได้หมดตัวเองดัดบาร์และตอนนี้เหนื่อยเกินไปที่จะปีนออก.
โอกาสที่ไขมัน ในขณะที่มีเมฆลอยข้ามดวงจันทร์ทำสิ่งที่เข้มมาก แต่ฉันสามารถ
เห็นเฟิร์นงอ ฉันจะได้เห็นทิศทางที่เธอเคยถ่าย มีแสงเพียงพอที่จะปฏิบัติตามเส้นทางของเธอเป็น.
ดังนั้นผมจึงตามเธอเข้าไปในความเศร้าโศก ผมก็ไม่ได้เคลื่อนย้ายได้อย่างรวดเร็วเกินไปและฉันถูกมากระมัดระวังมาก.
เกิดอะไรขึ้นถ้าเธอซ่อนตัวอยู่และรอให้ฉันเพียงแค่ข้างหน้า? ฉันก็รู้ว่าเธออาจจะไม่เคยได้ไกลมาก.
สำหรับสิ่งหนึ่งที่มันเป็นไม่เกินห้านาทีหรือดังนั้นหลังเที่ยงคืน สิ่งที่อยู่ในเค้กที่เธอ
กินฉันรู้ว่ามนต์ดำจะได้เล่นบางส่วนในการรับแรงของเธอกลับมา มันเป็นมายากล
ที่ควรจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นในช่วงเวลาแห่งความมืด - โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาเที่ยงคืน เธอจะ
กินเพียงสองเค้กไม่ใช่สามเพื่อให้เป็นในความโปรดปรานของฉัน แต่ฉันคิดว่าน่ากลัวของความแข็งแรงที่จำเป็นในการ
โค้งงอบรรดาบาร์.
เมื่อออกมาจากต้นไม้ที่ผมพบว่ามันง่ายที่จะปฏิบัติตามเส้นทางของเธอผ่านหญ้า เธอกำลังมุ่งหน้าลงเนิน
แต่ในทิศทางที่จะพาเธอออกไปจากกระท่อม Bony ลิซซี่ ที่งงงวยฉันในตอนแรกจนผม
จำได้ว่าในแม่น้ำร่องด้านล่าง แม่มดร้ายไม่สามารถข้ามน้ำไหล - The ผี
ได้สอนผมว่า - ดังนั้นเธอจะต้องย้ายไปตามธนาคารจนกว่าจะโค้งกลับเมื่อตัวเองออกจาก
. ทางของเธอชัดเจน
เมื่ออยู่ในสายตาของแม่น้ำผมหยุดชั่วคราวบนเนินเขา และค้นหาที่ดินที่อยู่ด้านล่าง ดวงจันทร์ออกมา
จากด้านหลังเมฆ แต่ในตอนแรกถึงแม้จะมีความช่วยเหลือของฉันจะไม่เห็นอะไรมากลงมาจากแม่น้ำ
เพราะมีต้นไม้บนทั้งสองฝั่งหล่อเงาดำ.
แล้วก็ผมสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่แปลกมาก มีเส้นทางเดินเงินกับธนาคารที่อยู่ใกล้ได้ มันก็
มองเห็นได้เฉพาะที่ดวงจันทร์สัมผัสมัน แต่มันดูเหมือนเพียงเส้นทางวาววับที่ทำโดยหอยทาก ไม่กี่
วินาทีต่อมาผมเห็นความมืดสิ่งเงาโค้งทั้งหมดขึ้นสับพร้อมมากใกล้กับริมฝั่งแม่น้ำ.
ผมเริ่มปิดลงเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความตั้งใจของผมคือการตัดเธอออกไปก่อนที่เธอจะมาถึง
โค้งในแม่น้ำและก็สามารถที่จะมุ่งหน้าโดยตรงสำหรับสถานที่ Bony ลิซซี่ ฉันจัดการที่และยืนอยู่ที่นั่น
แม่น้ำทางด้านขวาของฉันหันหน้าไปทางปลายน้ำ แต่ต่อมาก็เป็นส่วนที่ยาก ตอนนี้ผมต้องเผชิญกับแม่มด.
ฉันสั่นและสั่นและเพื่อให้ออกจากลมหายใจที่คุณต้องการได้คิดว่าฉันใช้เวลาชั่วโมงหรือดังนั้น
วิ่งขึ้นและลงภูเขา มันเป็นส่วนผสมของความกลัวและเส้นประสาทและหัวเข่าของฉันรู้สึกราวกับว่าพวกเขาจะ
ให้ทางใด ๆ นาที มันเป็นโดยพิงหนักในพนักงานผีที่ผมสามารถที่จะอยู่บนของฉันเท่านั้น
ฟุตที่ทั้งหมด