small impact on GPA. Comparing resu

small impact on GPA. Comparing results across estimation techniques illustrates the consequences of ignoring the self-selection problem. When accounting for endogeneity using GMM and MLE, the predicted increase on GPA is close to 0.5. When ignoring the problem, the point estimate decreases to around 0.2. This suggests the students that choose to live on campus are more highly represented by students with lower incoming academic ability, i.e. students that can get the most bene t from living on campus. Ignoring the endogenous decision to live on campus results in these students bringing down the average performance of those living in the dorm, leading to a possibly incorrect conclusion that living in dorms has a relatively small impact on GPA. The results for Speci cation 2 in Table 2 largely mirror the results for Speci cation 1. Having ever lived on campus causes an increase in both semester GPA and cumulative GPA. Table 3 shows the results for Speci cation 3, the instantaneous e ects of living on campus. The instantaneous e ects are quite large. The instrumental variable methods GMM and MLE reveal that students that are currently living on campus are able to achieve a GPA that is between 0.7 to 1.0 higher due to living on campus. This may be due to increased utilization of academic resources provided on campus, positive peer in uences from other students living in dorms, or the organization, structure, and activities that dormitories provide their residents to encourage an environment conducive to learning. In an e ort to determine which estimation strategy is most appropriate we conduct Durbin-Wu-Hausman tests for endogeneity. The null hypothesis for this test is no endogene- ity, so failure to reject the null hypothesis may imply that a self-selection problem is not present, or it is accounted for by one or more of the control variables. Failure to reject the null hypothesis is not very conclusive, however, as it may be simply due to lack of statisti- cal evidence. Rejection of the null hypothesis implies that endogeneity is a problem, OLS results are inconsistent, and the instrumental variable strategies are more appropriate. To determine how well the controls can account for the choice to live on campus, the test is run under four cases: (1) with all controls included in the model, (2) with all controls except ACT/SAT test percentiles (TEST), (3) with all controls except parents income (PINC and PINC_d), and (4) with all controls excluding both ACT/SAT test percentiles and income. The p-values for the Durbin-Wu-Hausman tests are reported in Table 4. The rst column shows when using all controls, for all but one speci cation and estimation strategy choice, the exogeneity for DORM cannot be rejected. In Speci cation 1, when excluding TEST (whether only TEST [column 2], or both TEST and PINC [column 4]) exogeneity is strongly rejected. These results suggest a self-selection issue is certainly present, but using incoming ability as measured by ACT/SAT test scores as a control in the regression may account for much of the problem. The p-values for Speci cation 2 and 3 that use single semester GPA are often not statistically signi cant, indicating endogeneity may not be a problem in these speci cations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลกระทบเล็ก ๆ จากเกรดเฉลี่ย เปรียบเทียบผลระหว่างเทคนิคการประเมินแสดงให้เห็นถึงลำดับของการละเว้นปัญหา self-selection เมื่อบัญชีสำหรับ endogeneity ใช้ GMM และพื้นฐาน เพิ่มการคาดการณ์ใน GPA มี 0.5 เมื่อปัญหาการละเว้น การประเมินจุดลดให้รอบ 0.2 แนะนำนักเรียนที่เลือกอยู่ในมหาวิทยาลัยมากกว่าหมายถึงนักเรียนสามารถเข้ามาศึกษาต่ำ เช่นนักเรียนที่ได้ t bene ส่วนใหญ่จากการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย ละเว้น endogenous ตัดสินอยู่วิทยาเขตผลนักเรียนเหล่านี้มาลงค่าเฉลี่ยของผู้อยู่อาศัยในหอพัก นำสรุปไม่ถูกต้องอาจเป็นที่อยู่อาศัยในที่พักมีผลค่อนข้างเล็กใน GPA Cation Speci 2 ในตารางที่ 2 ผลการสะท้อนผลการที่ Speci cation 1 ส่วนใหญ่ เคยมีอยู่ในมหาวิทยาลัยเป็นสาเหตุเพิ่ม GPA ภาคเรียนและ GPA สะสม ตาราง 3 แสดงผลสำหรับ Speci cation 3, ects อีกำลังชีวิตในมหาวิทยาลัย Ects อีกำลังมีขนาดค่อนข้างใหญ่ วิธีตัวแปรบรรเลง GMM และพื้นฐานเปิดเผยว่า นักศึกษาที่อยู่อาศัยอยู่ในมหาวิทยาลัยได้สามารถบรรลุผล GPA ที่อยู่ระหว่าง 0.7 ถึง 1.0 สูงเนื่องจากใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย นี้อาจเป็น เพราะใช้วิทยบริการในมหาวิทยาลัย เพียร์บวกใน uences จากนักเรียนคนอื่น ๆ อยู่ พัก หรือองค์กร โครงสร้าง และกิจกรรมที่นี่มีให้อาศัยการส่งเสริมสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการเรียนรู้เพิ่มขึ้น ในการ ort อีเพื่อกำหนดกลยุทธ์ประเมินซึ่งส่วนใหญ่ ที่เหมาะสมเราทำทดสอบ Durbin-วู-Hausman สำหรับ endogeneity สมมติฐานเป็น null สำหรับการทดสอบนี้เป็นไม่ endogene-ity จึงไม่สามารถปฏิเสธสมมติฐานว่างอาจเป็นสิทธิ์แบบว่า ไม่มีปัญหา self-selection หรือมันถูกคิด โดยอย่างน้อยหนึ่งตัวแปรควบคุม ไม่สามารถปฏิเสธสมมติฐานว่างเป็นไม่ข้อสรุปมาก อย่างไรก็ตาม มันอาจเป็นเพียงเนื่องจากขาดหลักฐาน statisti cal การปฏิเสธสมมติฐานเป็น null หมายถึงว่า endogeneity มีปัญหา OLS ผลลัพธ์ไม่สอดคล้องกัน และกลยุทธ์ตัวแปรเครื่องมือที่เหมาะสม เพื่อกำหนดวิธีการที่ดีสามารถลงบัญชีควบคุมสำหรับตัวเลือกที่อยู่ในมหาวิทยาลัย การทดสอบรันกรณีต่ำกว่า 4: (1) กับตัวควบคุมทั้งหมดที่รวมอยู่ในรุ่น, (2) กับตัวควบคุมทั้งหมดยกเว้น percentiles ทดสอบ กระทำ/SAT (ทดสอบ), (3) กับตัวควบคุมทั้งหมดยกเว้นรายได้ผู้ปกครอง (PINC และ PINC_d), และ (4) ตัวควบคุมทั้งหมดรวม percentiles ทดสอบ กระทำ/SAT และรายได้ มีรายงานค่า p สำหรับทดสอบ Durbin-วู-Hausman ในตาราง 4 Rst คอลัมน์จะแสดงเมื่อใช้ตัวควบคุมทั้งหมด ทั้งหมดแต่หนึ่ง speci cation และประเมินกลยุทธ์ทางเลือก exogeneity สำหรับหอไม่สามารถปฏิเสธ ใน Speci cation 1 เมื่อรวมทดสอบ (ว่าเฉพาะทดสอบ [คอลัมน์ 2], หรือทดสอบ ทั้ง PINC [คอลัมน์ 4]) exogeneity ขอถูกปฏิเสธ ผลลัพธ์เหล่านี้แนะนำปัญหา self-selection อยู่แน่นอน แต่ใช้ความสามารถในการเข้าวัดจากคะแนนสอบพระราช บัญญัติ/SAT เป็นตัวควบคุมในการถดถอยอาจบัญชีสำหรับมากของปัญหา ค่า p ใน cation Speci 2 และ 3 ที่ใช้ภาคเดียว GPA ได้มักจะไม่ทางสถิติ signi ต้อน ระบุ endogeneity อาจจะมีปัญหาเหล่านี้เป็นของหายาก speci

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลกระทบเล็ก ๆ บนเกรดเฉลี่ย การเปรียบเทียบผลการข้ามเทคนิคการประเมินแสดงให้เห็นถึงผลกระทบของการละเลยปัญหาตัวเองเลือก เมื่อคิดเป็น endogeneity ใช้และจีเอ็มเอ็ MLE ที่เพิ่มขึ้นคาดการณ์ในเกรดเฉลี่ยอยู่ใกล้กับ 0.5 เมื่อละเลยปัญหาการประเมินจุดลดลงไปประมาณ 0.2 นี้แสดงให้เห็นว่านักเรียนเลือกที่จะมีชีวิตอยู่ในมหาวิทยาลัยเป็นตัวแทนมากขึ้นอย่างมากโดยนักเรียนที่มีความสามารถทางวิชาการที่เข้ามาลดลงคือนักเรียนที่ได้รับเสื้อ Bene มากที่สุดจากการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย ละเว้นการตัดสินใจภายนอกที่จะอยู่บนผลมหาวิทยาลัยในนักเรียนเหล่านี้นำมาลงค่าเฉลี่ยของผู้ที่อาศัยอยู่ในหอพักที่นำไปสู่​​ข้อสรุปที่ไม่ถูกต้องอาจจะเป็นที่อาศัยอยู่ในหอพักที่มีผลกระทบค่อนข้างเล็กในเกรดเฉลี่ย ผลการค้นหาสำหรับไอออนบวก Speci 2 ในตารางที่ 2 ส่วนใหญ่สะท้อนผลของไอออนบวก Speci 1. มีเคยอาศัยอยู่ในมหาวิทยาลัยเป็นสาเหตุของการเพิ่มขึ้นทั้งในภาคการศึกษาเกรดเฉลี่ยและคะแนนเฉลี่ยสะสม ตารางที่ 3 แสดงผลสำหรับไอออนบวก Speci 3 ECTS อีที่รวดเร็วของการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย สะท้อนอีทันทีมีขนาดใหญ่มาก วิธีตัวแปรประโยชน์และจีเอ็มเอ็ MLE เผยให้เห็นว่านักเรียนที่กำลังอาศัยอยู่ในมหาวิทยาลัยจะสามารถบรรลุเกรดเฉลี่ยที่อยู่ระหว่าง 0.7-1.0 สูงขึ้นเนื่องจากการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย ซึ่งอาจจะเกิดจากการใช้กำลังการผลิตที่เพิ่มขึ้นของทรัพยากรทางวิชาการที่มีให้ในมหาวิทยาลัยเพียร์ในเชิงบวกใน uences จากนักเรียนคนอื่น ๆ ที่อาศัยอยู่ในหอพักหรือองค์กรโครงสร้างและกิจกรรมที่หอพักให้ผู้อยู่อาศัยของพวกเขาที่จะส่งเสริมให้มีสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการเรียนรู้ ใน e ดื่มเกลือแร่ที่จะกำหนดกลยุทธ์การประมาณค่าที่มีความเหมาะสมมากที่สุดที่เราดำเนินการทดสอบเดอร์บิน-Wu-Hausman สำหรับ endogeneity สมมติฐานสำหรับการทดสอบนี้จะไม่มี ity endogene- ดังนั้นความล้มเหลวที่จะปฏิเสธสมมติฐานอาจบ่งบอกว่าเป็นปัญหาที่ตัวเองเลือกไม่เป็นปัจจุบันหรือคิดโดยหนึ่งหรือมากกว่าของตัวแปรในการควบคุม ความล้มเหลวที่จะปฏิเสธสมมติฐานไม่ได้ข้อสรุปอย่างมากอย่างไรก็ตามในขณะที่มันอาจจะเป็นเพียงเพราะขาดหลักฐาน cal ทางสถิติ ปฏิเสธสมมติฐานหมายความว่า endogeneity ปัญหาผล OLS จะไม่สอดคล้องกันและกลยุทธ์ตัวแปรเครื่องมือที่มีความเหมาะสมมากขึ้น การตรวจสอบวิธีการที่ดีการควบคุมสามารถบัญชีสำหรับทางเลือกที่จะมีชีวิตอยู่ในมหาวิทยาลัยการทดสอบจะทำงานภายใต้สี่กรณีคือ (1) การควบคุมทั้งหมดรวมอยู่ในรูปแบบที่ (2) มีการควบคุมทั้งหมดยกเว้น ACT / SAT เปอร์เซนต์ทดสอบ (Test) (3) มีการควบคุมทั้งหมดยกเว้นพ่อแม่ของรายได้ (สีชมพูและ PINC_d) และ (4) การควบคุมทั้งหมดไม่รวมทั้ง ACT / SAT ทดสอบเปอร์เซนต์และรายได้ ค่าพีสำหรับการทดสอบเดอร์บิน-Wu-Hausman จะมีการรายงานในตารางที่ 4 คอลัมน์แรกแสดงให้เห็นว่าเมื่อใช้การควบคุมทั้งหมดสำหรับทั้งหมด แต่หนึ่ง speci ไอออนบวกและทางเลือกกลยุทธ์ประมาณ exogeneity สำหรับหอพักไม่สามารถปฏิเสธ ในลักษณะของไอออนบวก 1 เมื่อไม่รวม TEST (ไม่ว่าจะเป็นเพียงการทดสอบ [คอลัมน์ 2] หรือทั้งจำทั้งทดสอบและสีชมพู [คอลัมน์ 4]) exogeneity ถูกปฏิเสธอย่างยิ่ง ผลการศึกษานี้ชี้ให้เห็นปัญหาที่ตัวเองเลือกเป็นปัจจุบันอย่างแน่นอน แต่ใช้ความสามารถเข้ามาเป็นวัดโดย ACT / SAT คะแนนการทดสอบการควบคุมในการถดถอยอาจบัญชีสำหรับมากของปัญหา ค่าพีสำหรับไอออนบวก Speci ที่ 2 และ 3 ที่ใช้เก​​รดเฉลี่ยเทอมเดียวมักจะไม่ลาดเทนัยสำคัญทางสถิติแสดงให้เห็น endogeneity อาจจะไม่เป็นปัญหาในการประจุบวก speci เหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลกระทบเล็ก เกรดเฉลี่ยสะสม การเปรียบเทียบผลในเทคนิคการประเมินแสดงให้เห็นถึงผลของการละเลยตนเองการเลือกปัญหา เมื่อบัญชีสำหรับ endogeneity และใช้ 3.9G mle , ทำนายเพิ่ม GPA อยู่ใกล้ 0.5 เมื่อละเลยปัญหา ประเด็นประมาณการลดลงประมาณ 0.2แสดงให้เห็นว่านักเรียนที่เลือกที่จะอยู่ในมหาวิทยาลัยจะเพิ่มสูง แสดงโดย นักเรียนที่มีระดับความสามารถทางวิชาการที่เข้ามา คือ นักเรียนที่สามารถรับ T Bene ที่สุด จากการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย ไม่สนใจในการตัดสินใจที่จะอยู่ในมหาวิทยาลัยส่งผลให้นักเรียนนำลงเฉลี่ยการทำงานของที่อาศัยอยู่ในหอพักนำไปสู่ข้อสรุปที่อาจจะไม่ถูกต้อง ที่อาศัยอยู่ในหอพักได้ผลกระทบค่อนข้างเล็ก เกรดเฉลี่ยสะสม ผลลัพธ์สำหรับประเภท 2 ในตารางที่ 2 การส่วนใหญ่สะท้อนผลในกา 1 เคยอาศัยอยู่ในวิทยาเขตสาเหตุการเพิ่มขึ้นทั้งในภาคการศึกษาและอุตสาหกรรม เกรดเฉลี่ยสะสม ตารางที่ 3 แสดงผลประเภทบวก 3 ทันทีและผลของการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยทันทีและผลมีขนาดใหญ่ค่อนข้าง ดนตรีและวิธีการตัวแปรจีเอ็มเอ็ม mle เปิดเผยว่านักเรียนที่กำลังใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยสามารถที่จะบรรลุคะแนนที่ระหว่าง 0.7 ถึง 1.0 สูงขึ้นเนื่องจากการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย นี้อาจจะเพิ่มขึ้นจากการใช้ทรัพยากรทางวิชาการให้กับวิทยาเขต บวกเพื่อนใน uences จากนักเรียนคนอื่น ๆที่อาศัยอยู่ในหอพัก หรือองค์กรโครงสร้างและกิจกรรมที่หอพักให้ผู้อยู่อาศัยของพวกเขาเพื่อส่งเสริมสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการเรียนรู้ ใน e เพื่อกำหนดกลยุทธ์ คือ การดื่มเกลือแร่ที่เหมาะสมที่สุด เรานำตัวสถิติทดสอบหู เ แมน endogeneity . สมมติฐานว่างสำหรับการทดสอบนี้จะไม่ endogene - ity ดังนั้นความล้มเหลวของการปฏิเสธสมมติฐานว่าง อาจแสดงให้เห็นว่า การเลือกปัญหาที่ตนเองไม่ได้เป็นปัจจุบันหรือมันคิดโดยหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่งตัวแปรควบคุม ความล้มเหลวของการปฏิเสธสมมติฐานว่างมากไม่ข้อสรุป อย่างไรก็ตาม มันอาจเป็นเพียงแค่เนื่องจากขาดแคล สถิติ - หลักฐาน การปฏิเสธสมมติฐานว่าง endogeneity เห็นว่าเป็นปัญหา และผลลัพธ์ที่สอดคล้องกับกลยุทธ์ตัวแปรเครื่องมือที่เหมาะสมมากกว่าเพื่อตรวจสอบว่าตัวควบคุมที่สามารถบัญชีสำหรับการเลือกที่จะอยู่ในมหาวิทยาลัย , การทดสอบจะทำงานภายใต้ 4 กรณี ( 1 ) กับตัวควบคุมทั้งหมดรวมอยู่ในรูปแบบ ( 2 ) กับตัวควบคุมทั้งหมดยกเว้นกฎหมาย / SAT ได้แก่ทดสอบ ( test ) , ( 3 ) กับตัวควบคุมทั้งหมดยกเว้นรายได้ของผู้ปกครอง ( pinc และ pinc_d ) และ ( 4 ) ด้วยการควบคุมรวมทั้งแสดง / SAT ได้แก่การทดสอบ และรายได้การ p-values สำหรับ เดอร์บิน วู เ แมนการทดสอบจะมีการรายงานในตารางที่ 4 ส่วนแรกแสดงคอลัมน์เมื่อใช้ตัวควบคุมทั้งหมด , ทั้งหมด แต่ในประเภทหนึ่งและเลือกกลยุทธ์การประมาณค่า , exogeneity หอไม่สามารถปฏิเสธ ในการประเภท 1 เมื่อไม่รวมการทดสอบ ( ทดสอบเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็น [ 2 ] คอลัมน์หรือคอลัมน์ทั้งการทดสอบและ pinc [ 4 ] ) exogeneity ขอปฏิเสธผลลัพธ์เหล่านี้ขอแนะนำตนเอง เลือกปัญหาอย่างแน่นอน ปัจจุบัน แต่ใช้ความสามารถเข้ามาเป็นวัด โดยทำคะแนนสอบ SAT เป็นตัวควบคุมในการถดถอยอาจบัญชีสำหรับมากของปัญหา การ p-values เพื่อกาบวก 2 และ 3 ที่ใช้เกรดเฉลี่ยเทอมเดียวมักจะไม่พบ signi ไม่สามารถระบุ endogeneity อาจไม่เป็นปัญหา ทำให้กาเหล่านี้