VHF Omni Directional Radio Range (V

VHF Omni Directional Radio Range (VOR) is a type of short-range radio navigation system for aircraft, enabling aircraft with a receiving unit to determine their position and stay on course by receiving radio signals transmitted by a network of fixed ground radio beacons. It uses frequencies in the very high frequency (VHF) band from 108 to 117.95 MHz. Developed in the United States beginning in 1937 and deployed by 1946, VOR is the standard air navigational system in the world,[1][2] used by both commercial and general aviation. By 2000 there were about 3,000 VOR stations around the world including 1,033 in the US, reduced to 967 by 2013[3] with more stations being decommissioned with the widespread adoption of GPS

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

VHF ออมทิศทางวิทยุช่วง (ว.) เป็นชนิดของวิทยุ short-range ระบบนำทางสำหรับเครื่องบิน เครื่องบินกับหน่วยรับ การกำหนดตำแหน่งของพวกเขาอยู่ในหลักสูตร โดยรับสัญญาณวิทยุที่ส่งจากเครือข่ายของเบคอนวิทยุภาคพื้นดินถาวรที่เปิดใช้งาน มันใช้ความถี่ในแถบความถี่สูงมาก (VHF) จาก 108 ถึง 117.95 MHz. Developed ในสหรัฐอเมริกาเริ่มต้นในปี 1937 และปรับ 1946 ว.เป็นมาตรฐานอากาศระบบนำทางในโลก, [1] [2] ใช้บินเชิงพาณิชย์ และทั่วไป โดย 2000 มีประมาณ 3000 สถานี VOR ทั่วโลกรวมถึง 1,033 ในสหรัฐอเมริกา ลด 967 โดย 2013 [3] สถานีเพิ่มเติมมีคุณสมบัติกับจีพีเอสที่ยอมรับอย่างแพร่หลาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

VHF Omni Directional วิทยุช่วง (วัว) เป็นชนิดของระบบนำทางวิทยุระยะสั้นสำหรับเครื่องบินที่ช่วยให้เครื่องบินกับหน่วยที่ได้รับการกำหนดตำแหน่งของพวกเขาและอยู่ในหลักสูตรโดยได้รับสัญญาณวิทยุที่ส่งมาจากเครือข่ายของวิทยุบีคอนพื้นดินคงที่ จะใช้ความถี่ในความถี่สูงมาก (VHF) วง 108-117.95 MHz การพัฒนาในประเทศสหรัฐอเมริกาเริ่มต้นในปี 1937 และใช้งานโดยปี 1946 วัวเป็นมาตรฐานอากาศระบบการเดินเรือในโลก [1] [2] ที่ใช้โดยการบินทั้งในเชิงพาณิชย์และทั่วไป ในปี 2000 มีอยู่ประมาณ 3,000 สถานี VOR ทั่วโลกรวมทั้ง 1033 ในสหรัฐอเมริกาลดลงไป 967 ในปี 2013 [3] กับสถานีอื่น ๆ อีกมากมายที่จะถูกปลดประจำการที่มีการยอมรับอย่างกว้างขวางของจีพีเอส

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Omni ทิศทางวิทยุ VHF ช่วง ( วอ ) เป็นชนิดของระบบนำทางวิทยุระยะสั้นสำหรับอากาศยาน ส่งผลให้เครื่องบินกับหน่วยรับข้อมูลเพื่อตรวจสอบตำแหน่งของพวกเขาและอยู่ในหลักสูตร โดยรับสัญญาณวิทยุที่ส่งโดยเครือข่ายคงที่พื้นดินวิทยุบีคอน . มันใช้ความถี่ในช่วงความถี่สูงมาก ( VHF ) วงดนตรีจาก 108 ไป 117.95 MHzพัฒนาขึ้นในสหรัฐอเมริกาเริ่มต้นในปี 1937 และใช้โดย 1946 วอเป็นมาตรฐานระบบอากาศการเดินเรือในโลก [ 1 ] [ 2 ] ที่ใช้ในเชิงพาณิชย์และการบินทั่วไปทั้ง โดย 2000 มีประมาณ 3000 วอสถานีทั่วโลกรวมถึงพลังงานนิวเคลียร์ในสหรัฐฯ ลดลง 122 ปี 2556 [ 3 ] กับสถานีเพิ่มเติมถูกยุบด้วยการยอมรับอย่างกว้างขวางของจีพีเอส