Casting the RunesApril 15th, 190-De

Casting the Runes

April 15th, 190-
Dear Sir,
I am requested by the Council of the —— Association to return to you the draft of a paper on The Truth of Alchemy, which you have been good enough to offer to read at our forthcoming meeting, and to inform you that the Council do not see their way to including it in the programme.
I am,
Yours faithfully,
—— Secretary.
* * * * *
April 18th
Dear Sir,
I am sorry to say that my engagements do not permit of my affording you an interview on the subject of your proposed paper. Nor do our laws allow of your discussing the matter with a Committee of our Council, as you suggest. Please allow me to assure you that the fullest consideration was given to the draft which you submitted, and that it was not declined without having been referred to the judgement of a most competent authority. No personal question (it can hardly be necessary for me to add) can have had the slightest influence on the decision of the Council.
Believe me (ut supra).
* * * * *
April 20th
The Secretary of the —— Association begs respectfully to inform Mr Karswell that it is impossible for him to communicate the name of any person or persons to whom the draft of Mr Karswell’s paper may have been submitted; and further desires to intimate that he cannot undertake to reply to any further letters on this subject.
* * * * *
‘And who is Mr Karswell?’ inquired the Secretary’s wife. She had called at his office, and (perhaps unwarrantably) had picked up the last of these three letters, which the typist had just brought in.
‘Why, my dear, just at present Mr Karswell is a very angry man. But I don’t know much about him otherwise, except that he is a person of wealth, his address is Lufford Abbey, Warwickshire, and he’s an alchemist, apparently, and wants to tell us all about it; and that’s about all — except that I don’t want to meet him for the next week or two. Now, if you’re ready to leave this place, I am.’
‘What have you been doing to make him angry?’ asked Mrs Secretary.
‘The usual thing, my dear, the usual thing: he sent in a draft of a paper he wanted to read at the next meeting, and we referred it to Edward Dunning — almost the only man in England who knows about these things — and he said it was perfectly hopeless, so we declined it. So Karswell has been pelting me with letters ever since. The last thing he wanted was the name of the man we referred his nonsense to; you saw my answer to that. But don’t you say anything about it, for goodness’ sake.’
‘I should think not, indeed. Did I ever do such a thing? I do hope, though, he won’t get to know that it was poor Mr Dunning.’
‘Poor Mr Dunning? I don’t know why you call him that; he’s a very happy man, is Dunning. Lots of hobbies and a comfortable home, and all his time to himself.’
‘I only meant I should be sorry for him if this man got hold of his name, and came and bothered him.’
‘Oh, ah! yes. I dare say he would be poor Mr Dunning then.’
The Secretary and his wife were lunching out, and the friends to whose house they were bound were Warwickshire people. So Mrs Secretary had already settled it in her own mind that she would question them judiciously about Mr Karswell. But she was saved the trouble of leading up to the subject, for the hostess said to the host, before many minutes had passed, ‘I saw the Abbot of Lufford this morning.’ The host whistled. ‘Did you? What in the world brings him up to town?’ ‘Goodness knows; he was coming out of the British Museum gate as I drove past.’ It was not unnatural that Mrs Secretary should inquire whether this was a real Abbot who was being spoken of. ‘Oh no, my dear: only a neighbour of ours in the country who bought Lufford Abbey a few years ago. His real name is Karswell.’ ‘Is he a friend of yours?’ asked Mr Secretary, with a private wink to his wife. The question let loose a torrent of declamation. There was really nothing to be said for Mr Karswell. Nobody knew what he did with himself: his servants were a horrible set of people; he had invented a new religion for himself, and practised no one could tell what appalling rites; he was very easily offended, and never forgave anybody; he had a dreadful face (so the lady insisted, her husband somewhat demurring); he never did a kind action, and whatever influence he did exert was mischievous. ‘Do the poor man justice, dear,’ the husband interrupted. ‘You forget the treat he gave the school children.’ ‘Forget it, indeed! But I’m glad you mentioned it, because it gives an idea of the man. Now, Florence, listen to this. The first winter he was at Lufford this delightful neighbour of ours wrote to the clergyman of his parish (he’s not ours, but we know him very well) and offered to show the school children some magic-lantern slides. He said he had some new kinds, which he thought would interest them. Well, the clergyman was rather surprised, because Mr Karswell had shown himself inclined to be unpleasant to the children — complaining of their trespassing, or something of the sort; but of course he accepted, and the evening was fixed, and our friend went himself to see that everything went right. He said he never had been so thankful for anything as that his own children were all prevented from being there: they were at a children’s party at our house, as a matter of fact. Because this Mr Karswell had evidently set out with the intention of frightening these poor village children out of their wits, and I do believe, if he had been allowed to go on, he would actually have done so. He began with some comparatively mild things. Red Riding Hood was one, and even then, Mr Farrer said, the wolf was so dreadful that several of the smaller children had to be taken out: and he said Mr Karswell began the story by producing a noise like a wolf howling in the distance, which was the most gruesome thing he had ever heard. All the slides he showed, Mr Farrer said, were most clever; they were absolutely realistic, and where he had got them or how he worked them he could not imagine. Well, the show went on, and the stories kept on becoming a little more terrifying each time, and the children were mesmerized into complete silence. At last he produced a series which represented a little boy passing through his own park — Lufford, I mean — in the evening. Every child in the room could recognize the place from the pictures. And this poor boy was followed, and at last pursued and overtaken, and either torn to pieces or somehow made away with, by a horrible hopping creature in white, which you saw first dodging about among the trees, and gradually it appeared more and more plainly. Mr Farrer said it gave him one of the worst nightmares he ever remembered, and what it must have meant to the children doesn’t bear thinking of. Of course this was too much, and he spoke very sharply indeed to Mr Karswell, and said it couldn’t go on. All he said was: “Oh, you think it’s time to bring our little show to an end and send them home to their beds? Very well!” And then, if you please, he switched on another slide, which showed a great mass of snakes, centipedes, and disgusting creatures with wings, and somehow or other he made it seem as if they were climbing out of the picture and getting in amongst the audience; and this was accompanied by a sort of dry rustling noise which sent the children nearly mad, and of course they stampeded. A good many of them were rather hurt in getting out of the room, and I don’t suppose one of them closed an eye that night. There was the most dreadful trouble in the village afterwards. Of course the mothers threw a good part of the blame on poor Mr Farrer, and, if they could have got past the gates, I believe the fathers would have broken every window in the Abbey. Well, now, that’s Mr Karswell: that’s the Abbot of Lufford, my dear, and you can imagine how we covet his society.’
‘Yes, I think he has all the possibilities of a distinguished criminal, has Karswell,’ said the host. ‘I should be sorry for anyone who got into his bad books.’
‘Is he the man, or am I mixing him up with someone else?’ asked the Secretary (who for some minutes had been wearing the frown of the man who is trying to recollect something). ‘Is he the man who brought out a History of Witchcraft some time back — ten years or more?’
‘That’s the man; do you remember the reviews of it?’
‘Certainly I do; and what’s equally to the point, I knew the author of the most incisive of the lot. So did you: you must remember John Harrington; he was at John’s in our time.’
‘Oh, very well indeed, though I don’t think I saw or heard anything of him between the time I went down and the day I read the account of the inquest on him.’
‘Inquest?’ said one of the ladies. ‘What has happened to him?’
‘Why, what happened was that he fell out of a tree and broke his neck. But the puzzle was, what could have induced him to get up there. It was a mysterious business, I must say. Here was this man — not an athletic fellow, was he? and with no eccentric twist about him that was ever noticed — walking home along a country road late in the evening — no tramps about — well known and liked in the place — and he suddenly begins to run like mad, loses his hat and stick, and finally shins up a tree — quite a difficult tree — growing in the hedgerow: a dead branch gives way, and he comes down with it and breaks his neck, and there he’s found next morning with the most dreadful face of fear on him that could be imagined. It was pretty evident, of course, that he had been chased by something, and people talked of savage dogs, and beasts escaped out of menageries; but there was nothing to be made of that. That was in ‘89, and I believe his brother Henry (whom I remember as well at Cambridge, but you probably don’t) has been trying to get on the track of an explanation ever since. He, of course, insists there was malice in it, but I don’t kno

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หล่ออักษรรูนขึ้น15 เมษายน 190-รักฉันกำลังร้องขอสภาของ — — สมาคมตอบคุณร่างเอกสารจริงของขลัง คุณได้ดีพอที่จะอ่านในการประชุมของชมรม และแจ้งให้คุณทราบว่า สภาไม่เห็นพวกเขา ไปรวมถึงในโปรแกรมฉันคุณ faithfully— — เลขานุการ* * * * *วันที่ 18 เมษายนรักผมขอพูดว่า งานของฉันไม่อนุญาตของฉัน affording คุณสัมภาษณ์ในเรื่องของกระดาษของคุณเสนอ หรือกฎหมายของเราอนุญาตให้ของของคุณคุยกับกรรมการสภาของเรา เรื่องคุณแนะนำ โปรดให้ฉันมั่นใจว่าคุณพิจารณาอย่างเต็มให้ไปที่แบบร่าง ที่คุณส่ง และการปฏิเสธโดยไม่มีการอ้างอิงของหน่วยงานที่มีอำนาจมากที่สุด ไม่มีคำถามส่วนตัว (ไม่สามารถจำเป็นสำหรับฉันเพิ่ม) สามารถจะมีอิทธิพลเพียงน้อยนิดในการตัดสินใจของสภาเชื่อฉัน (ut supra)* * * * *วันที่ 20 เมษายนเลขานุการ — – สมาคมรู้สึกบังคมทูล Karswell นายที่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะสื่อสารชื่อบุคคลหรือคนที่ร่างของนาย Karswell กระดาษอาจส่ง และเพิ่มเติมความต้องการส่วนตัวว่า เขาไม่รับการตอบกลับใด ๆ ตัวอักษรเพิ่มเติมในเรื่องนี้* * * * *'อะไร และใครคือนาย Karswell' ทูลเลขานุการของภรรยา เธอได้เรียกว่าที่สำนักงานของเขา และ (อาจจะ unwarrantably) ได้รับค่าสุดท้ายของสามตัวอักษรเหล่านี้ ซึ่งผู้ดูแลระบบที่มีเพียงนำเข้า' ทำไม ยาหยี ที่มีนาย Karswell เป็นคนโกรธมาก แต่ไม่รู้มากเกี่ยวกับพระองค์อื่น ๆ เว้นแต่ว่าเขาเป็นคนมั่งคั่ง ที่อยู่เขาแอบ Lufford วอริคเชอร์ และเขาเป็นกลการ apparently และอยากบอกทั้งหมดเลย และที่เกี่ยวกับทั้งหมด — ยกเว้นว่าไม่อยากพบเขาสำหรับสัปดาห์ถัดไปหรือ 2 ตอนนี้ ถ้าคุณพร้อมที่จะให้สถานที่แห่งนี้ ผม ''มีคุณได้ทำอะไรให้เขาโกรธ' ถามนางเลขานุการ' สิ่งปกติ ยาหยี สิ่งปกติ: ส่งในร่างของกระดาษที่ท่านต้องการอ่านในการประชุมถัดไป และเราอ้างถึงเอ็ดเวิร์ด Dunning — เกือบเท่าคนในอังกฤษที่รู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ — และเขากล่าวว่า ตาสมบูรณ์ ดังนั้นเราปฏิเสธ ดังนั้น Karswell มีการ pelting ฉัน ด้วยตัวอักษรนับ สิ่งสุดท้ายที่เขาต้องมีชื่อของคนที่เราเรียกว่าเขาเหลวไหล คุณเห็นคำตอบของฉันที่ แต่ไม่ว่า อะไรเกี่ยวกับมัน ตัว goodness' sake '' ควรคิด ไม่แน่นอน ผมเคยได้ทำสิ่งดังกล่าวหรือไม่ ฉันหวังว่า แม้ว่า เขาจะไม่ได้รู้ว่า มันไม่ดีนาย Dunning .'' นายดี Dunning ไม่รู้ทำไมเรียกเขาที่ เขาเป็นคนมีความสุขมาก Dunning งานอดิเรกและพักบ้าน และเวลาของเขากับตัวเขาเอง '' ฉันเดียวหมายความว่า ฉันควรจะขอเขา ถ้าคนนี้ได้ถือของชื่อของเขา และมาเอง '' โอ้ ah ใช่ ผมกล้าบอกว่า เขาจะยากจนนาย Dunning แล้วกัน 'The Secretary and his wife were lunching out, and the friends to whose house they were bound were Warwickshire people. So Mrs Secretary had already settled it in her own mind that she would question them judiciously about Mr Karswell. But she was saved the trouble of leading up to the subject, for the hostess said to the host, before many minutes had passed, ‘I saw the Abbot of Lufford this morning.’ The host whistled. ‘Did you? What in the world brings him up to town?’ ‘Goodness knows; he was coming out of the British Museum gate as I drove past.’ It was not unnatural that Mrs Secretary should inquire whether this was a real Abbot who was being spoken of. ‘Oh no, my dear: only a neighbour of ours in the country who bought Lufford Abbey a few years ago. His real name is Karswell.’ ‘Is he a friend of yours?’ asked Mr Secretary, with a private wink to his wife. The question let loose a torrent of declamation. There was really nothing to be said for Mr Karswell. Nobody knew what he did with himself: his servants were a horrible set of people; he had invented a new religion for himself, and practised no one could tell what appalling rites; he was very easily offended, and never forgave anybody; he had a dreadful face (so the lady insisted, her husband somewhat demurring); he never did a kind action, and whatever influence he did exert was mischievous. ‘Do the poor man justice, dear,’ the husband interrupted. ‘You forget the treat he gave the school children.’ ‘Forget it, indeed! But I’m glad you mentioned it, because it gives an idea of the man. Now, Florence, listen to this. The first winter he was at Lufford this delightful neighbour of ours wrote to the clergyman of his parish (he’s not ours, but we know him very well) and offered to show the school children some magic-lantern slides. He said he had some new kinds, which he thought would interest them. Well, the clergyman was rather surprised, because Mr Karswell had shown himself inclined to be unpleasant to the children — complaining of their trespassing, or something of the sort; but of course he accepted, and the evening was fixed, and our friend went himself to see that everything went right. He said he never had been so thankful for anything as that his own children were all prevented from being there: they were at a children’s party at our house, as a matter of fact. Because this Mr Karswell had evidently set out with the intention of frightening these poor village children out of their wits, and I do believe, if he had been allowed to go on, he would actually have done so. He began with some comparatively mild things. Red Riding Hood was one, and even then, Mr Farrer said, the wolf was so dreadful that several of the smaller children had to be taken out: and he said Mr Karswell began the story by producing a noise like a wolf howling in the distance, which was the most gruesome thing he had ever heard. All the slides he showed, Mr Farrer said, were most clever; they were absolutely realistic, and where he had got them or how he worked them he could not imagine. Well, the show went on, and the stories kept on becoming a little more terrifying each time, and the children were mesmerized into complete silence. At last he produced a series which represented a little boy passing through his own park — Lufford, I mean — in the evening. Every child in the room could recognize the place from the pictures. And this poor boy was followed, and at last pursued and overtaken, and either torn to pieces or somehow made away with, by a horrible hopping creature in white, which you saw first dodging about among the trees, and gradually it appeared more and more plainly. Mr Farrer said it gave him one of the worst nightmares he ever remembered, and what it must have meant to the children doesn’t bear thinking of. Of course this was too much, and he spoke very sharply indeed to Mr Karswell, and said it couldn’t go on. All he said was: “Oh, you think it’s time to bring our little show to an end and send them home to their beds? Very well!” And then, if you please, he switched on another slide, which showed a great mass of snakes, centipedes, and disgusting creatures with wings, and somehow or other he made it seem as if they were climbing out of the picture and getting in amongst the audience; and this was accompanied by a sort of dry rustling noise which sent the children nearly mad, and of course they stampeded. A good many of them were rather hurt in getting out of the room, and I don’t suppose one of them closed an eye that night. There was the most dreadful trouble in the village afterwards. Of course the mothers threw a good part of the blame on poor Mr Farrer, and, if they could have got past the gates, I believe the fathers would have broken every window in the Abbey. Well, now, that’s Mr Karswell: that’s the Abbot of Lufford, my dear, and you can imagine how we covet his society.’‘Yes, I think he has all the possibilities of a distinguished criminal, has Karswell,’ said the host. ‘I should be sorry for anyone who got into his bad books.’‘Is he the man, or am I mixing him up with someone else?’ asked the Secretary (who for some minutes had been wearing the frown of the man who is trying to recollect something). ‘Is he the man who brought out a History of Witchcraft some time back — ten years or more?’‘That’s the man; do you remember the reviews of it?’‘Certainly I do; and what’s equally to the point, I knew the author of the most incisive of the lot. So did you: you must remember John Harrington; he was at John’s in our time.’‘Oh, very well indeed, though I don’t think I saw or heard anything of him between the time I went down and the day I read the account of the inquest on him.’‘Inquest?’ said one of the ladies. ‘What has happened to him?’‘Why, what happened was that he fell out of a tree and broke his neck. But the puzzle was, what could have induced him to get up there. It was a mysterious business, I must say. Here was this man — not an athletic fellow, was he? and with no eccentric twist about him that was ever noticed — walking home along a country road late in the evening — no tramps about — well known and liked in the place — and he suddenly begins to run like mad, loses his hat and stick, and finally shins up a tree — quite a difficult tree — growing in the hedgerow: a dead branch gives way, and he comes down with it and breaks his neck, and there he’s found next morning with the most dreadful face of fear on him that could be imagined. It was pretty evident, of course, that he had been chased by something, and people talked of savage dogs, and beasts escaped out of menageries; but there was nothing to be made of that. That was in ‘89, and I believe his brother Henry (whom I remember as well at Cambridge, but you probably don’t) has been trying to get on the track of an explanation ever since. He, of course, insists there was malice in it, but I don’t kno

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หล่อรูเมษายน 15, 190- รักเซอร์ฉันกำลังร้องขอจากสภา - สมาคมที่จะกลับไปที่คุณร่างของกระดาษในความจริงของการเล่นแร่แปรธาตุซึ่งคุณได้รับสิ่งที่ดีพอที่จะนำเสนอในการอ่านของเราที่กำลังจะมาถึง ประชุมและแจ้งให้ทราบว่าสภาไม่เห็นทางที่จะรวมไว้ในโปรแกรม. ผมขอแสดงความนับถือ-. เลขานุการ* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 18 เมษายนรักเซอร์ผมเสียใจที่จะบอกว่าภารกิจของฉันไม่อนุญาตให้คุณสามารถเลือกของฉันให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับเรื่องของกระดาษที่นำเสนอของคุณ หรือไม่อนุญาตให้มีกฎหมายของเราในการอภิปรายเรื่องของคุณกับคณะกรรมการของสภาของเราเป็นที่คุณแนะนำ โปรดให้ฉันจะมั่นใจได้ว่าการพิจารณาอย่างเต็มที่ให้กับร่างที่คุณส่งและมันก็ไม่ได้ลดลงโดยไม่ได้รับการกล่าวถึงการตัดสินของเจ้าหน้าที่ผู้มีอำนาจมากที่สุด ไม่มีคำถามส่วนบุคคล (มันแทบจะไม่สามารถเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับผมที่จะเพิ่ม) สามารถมีอิทธิพลน้อยกับการตัดสินใจของสภา. เชื่อฉัน (UT ประชาชน). * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 20 เมษายนเลขานุการของ- สมาคมขอกราบ ที่จะแจ้งให้นาย Karswell ว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะสื่อสารชื่อของบุคคลใด ๆ หรือบุคคลซึ่งร่างกระดาษนาย Karswell อาจได้รับการส่ง; และความปรารถนาที่จะใกล้ชิดต่อไปว่าเขาไม่สามารถดำเนินการเพื่อตอบจดหมายใด ๆ เพิ่มเติมในเรื่องนี้. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 'และผู้ที่เป็นนาย Karswell? สอบถามภรรยาเลขานุการ เธอได้เรียกว่าที่สำนักงานของเขาและ (อาจจะ unwarrantably) ได้หยิบขึ้นมาสุดท้ายของทั้งสามตัวอักษรซึ่งพนักงานพิมพ์ดีดได้นำเพียงใน. ทำไมที่รักของฉันเพียงในปัจจุบันนาย Karswell เป็นคนโกรธมาก แต่ผมไม่ได้รู้มากเกี่ยวกับเขาอย่างอื่นยกเว้นว่าเขาเป็นคนที่มีความมั่งคั่งที่อยู่ของเขาก็คือวัด Lufford ริลล์และเขาเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุเห็นได้ชัดและต้องการที่จะบอกให้เราทราบเกี่ยวกับมัน และที่เกี่ยวกับทั้งหมด - ยกเว้นว่าฉันไม่ต้องการที่จะพบกับเขาในสัปดาห์ถัดไปหรือสอง ตอนนี้ถ้าคุณพร้อมที่จะออกจากสถานที่นี้ผม. '' ท่านได้รับทำอะไรที่จะทำให้เขาโกรธ? ' ถามนางเลขานุการ. 'สิ่งปกติที่รักของฉันเป็นสิ่งที่ปกติเขาส่งในร่างของกระดาษที่เขาต้องการที่จะอ่านในที่ประชุมต่อไปและเราเรียกมันเอ็ดเวิร์ด Dunning - เกือบผู้ชายเพียงคนเดียวในอังกฤษที่รู้เกี่ยวกับ สิ่งเหล่านี้ - และเขาบอกว่ามันเป็นความหวังที่ดีที่สุดดังนั้นเราปฏิเสธมัน ดังนั้น Karswell ได้รับการขว้างปาผมด้วยตัวอักษรนับตั้งแต่ สิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการเป็นชื่อของคนที่เราเรียกว่าเรื่องไร้สาระของเขาไปนั้น คุณเห็นคำตอบของฉันว่า แต่คุณไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องความดี 'ประโยชน์.' 'ฉันควรจะคิดว่าไม่จริง ผมไม่เคยทำสิ่งนั้น? ฉันหวังว่าแม้ว่าเขาจะไม่ได้รับที่จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่น่าสงสารนาย Dunning. '' น่าสงสารนาย Dunning? ผมไม่ทราบว่าทำไมคุณเรียกเขาว่า; เขาเป็นคนมีความสุขมากคือการติดตามหนี้ จำนวนมากของงานอดิเรกและบ้านที่สะดวกสบายและทุกเวลาที่เขาอยู่กับตัวเอง. '' ฉันหมายความว่าฉันควรจะเสียใจสำหรับเขาถ้าชายคนนี้ได้ถือของชื่อของเขาและมาใส่ใจเขา. '' โอ้ ah! ใช่. ผมกล้าพูดว่าเขาจะเป็นที่น่าสงสารนาย Dunning แล้ว. เลขานุการและภรรยาของเขาถูก lunching ออกและเพื่อน ๆ ที่จะมีบ้านที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าคนริลล์ ดังนั้นนางเลขานุการได้ตัดสินแล้วในใจของเธอเองว่าเธอจะถามพวกเขาอย่างรอบคอบเกี่ยวกับนาย Karswell แต่เธอก็ได้รับการช่วยเหลือปัญหาของการที่นำไปสู่เรื่องสำหรับปฏิคมกล่าวไปยังโฮสต์ก่อนกี่นาทีที่ผ่านมา 'ผมเห็นเจ้าอาวาส Lufford เช้านี้. โฮสต์ผิวปาก 'คุณไม่? อะไรในโลกที่จะนำเขาขึ้นไปยังเมือง? 'ความดีรู้; เขาได้รับออกมาจากประตูพิพิธภัณฑ์แห่งชาติอังกฤษขณะที่ผมขับรถผ่าน. มันไม่ได้ผิดธรรมชาติที่นางเลขานุการควรสอบถามว่านี้เป็นเจ้าอาวาสจริงที่ถูกพูดถึง 'โอ้ไม่รักของฉันเพียงเพื่อนบ้านของเราในประเทศที่ซื้อ Lufford วัดไม่กี่ปีที่ผ่านมาที่ ชื่อจริงของเขาคือ Karswell. 'เขาเป็นเพื่อนของคุณ? ถามนายเลขานุการมีพริบส่วนตัวกับภรรยาของเขา คำถามปล่อยฝนตกหนักแสดงสุนทรพจน์ จริงๆมันไม่มีอะไรที่จะกล่าวว่าสำหรับนาย Karswell ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่เขาทำกับตัวเอง: คนรับใช้ของเขาเป็นชุดที่น่ากลัวของคน; เขาได้คิดค้นศาสนาใหม่สำหรับตัวเองและปฏิบัติไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าพิธีกรรมที่น่ากลัว; เขาได้รับการโกรธเคืองได้อย่างง่ายดายมากและไม่เคยยกโทษใคร; เขามีใบหน้าที่น่ากลัว (เพื่อให้ผู้หญิงคนนั้นยืนยันว่าสามีของเธอค่อนข้าง demurring); เขาไม่เคยกระทำชนิดและมีอิทธิพลต่อสิ่งที่เขาไม่ออกแรงก็ซุกซน 'ทำยุติธรรมคนยากจนที่รัก "สามีขัดจังหวะ 'คุณลืมรักษาเขาให้เด็กนักเรียน. 'ลืมมันแน่นอน! แต่ฉันดีใจที่คุณพูดถึงเรื่องนี้เพราะจะทำให้ความคิดของคนที่ ตอนนี้ฟลอเรนซ์ฟังทางนี้ ฤดูหนาวครั้งแรกที่เขาเป็นที่ Lufford เพื่อนบ้านที่น่ารื่นรมย์นี้ของเราเขียนถึงนักบวชของตำบลของเขา (เขาไม่ใช่ของเรา แต่เรารู้ว่าเขาเป็นอย่างดี) และเสนอที่จะแสดงเด็กนักเรียนบางส่วนสไลด์มายากลโคมไฟ เขาบอกว่าเขามีบางชนิดใหม่ซึ่งเขาคิดว่าพวกเขาจะสนใจ ดีนักบวชประหลาดใจ แต่เพราะนาย Karswell ได้แสดงให้เห็นว่าตัวเองอยากจะเป็นที่ไม่พึงประสงค์ให้กับเด็ก - บ่นบุกรุกของพวกเขาหรือบางสิ่งบางอย่างของการจัดเรียง; แต่แน่นอนว่าเขาได้รับการยอมรับและเย็นได้รับการแก้ไขและเพื่อนของเราไปว่าตัวเองจะเห็นว่าทุกอย่างไปได้ที่เหมาะสม เขาบอกว่าเขาไม่เคยได้รับการขอบคุณสำหรับสิ่งที่เป็นว่าเด็กของตัวเองถูกขัดขวางจากการมีพวกเขาอยู่ในงานเลี้ยงเด็กที่บ้านของเราเป็นเรื่องของความเป็นจริง เพราะนาย Karswell ได้ตั้งเด่นชัดออกมาด้วยความตั้งใจของเด็กที่น่ากลัวหมู่บ้านเหล่านี้ไม่ดีออกจากปัญญาของพวกเขาและฉันเชื่อว่าถ้าเขาได้รับอนุญาตให้ไปที่จริง ๆ แล้วเขาจะต้องทำอย่างนั้น เขาเริ่มต้นด้วยบางสิ่งบางอย่างที่ไม่รุนแรงเมื่อเทียบกับ หมวกแดงเป็นหนึ่งและได้แล้วนายเรอร์กล่าวว่าหมาป่าจึงน่ากลัวว่าหลายเด็กที่มีขนาดเล็กจะต้องถูกนำออกมาและเขากล่าวว่านาย Karswell เริ่มเรื่องด้วยการผลิตเสียงเหมือนหมาป่าหอนในระยะไกลได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่เขาเคยได้ยิน ภาพนิ่งทั้งหมดที่เขาพบนายเรอร์กล่าวว่ามีความฉลาดมากที่สุด; พวกเขาเป็นจริงอย่างแน่นอนและที่เขามีพวกเขาหรือวิธีการที่เขาทำงานพวกเขาไม่สามารถจินตนาการ ดีการแสดงไปในเรื่องราวและเก็บไว้ในการเป็นที่น่ากลัวเล็ก ๆ น้อย ๆ ในแต่ละครั้งและเด็กที่ถูกสะกดจิตในความเงียบสมบูรณ์ ในที่สุดเขาก็หยิบชุดซึ่งเป็นตัวแทนของเด็กผู้ชายเล็ก ๆ น้อย ๆ ผ่านสวนของตัวเอง - Lufford ผมหมายถึง - ในช่วงเย็น เด็กที่อยู่ในห้องพักทุกสถานที่ที่สามารถรับรู้ได้จากภาพ และเด็กที่ไม่ดีตามมาและดำเนินการที่ผ่านมาและประสบและอาจฉีกขาดเป็นชิ้น ๆ หรือทำอย่างใดไปด้วยโดยสิ่งมีชีวิตที่กระโดดที่น่ากลัวในสีขาวที่คุณเห็นครั้งแรก dodging เกี่ยวกับท่ามกลางต้นไม้และค่อยๆปรากฏขึ้นและมากขึ้น ชัดถ้อยชัดคำ นายเรอร์กล่าวว่ามันทำให้เขาเป็นหนึ่งในฝันร้ายที่เลวร้ายที่สุดที่เคยจำได้ว่าเขาและสิ่งที่มันต้องมีความหมายให้กับเด็กไม่ได้แบกความคิดของ หลักสูตรนี้มากเกินไปและเขาพูดมากอย่างรวดเร็วแน่นอนนาย Karswell และบอกว่ามันไม่ได้ต่อไป ทั้งหมดที่เขาได้รับการกล่าวว่า: "โอ้คุณคิดว่ามันถึงเวลาที่จะนำมาโชว์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของเราที่จะสิ้นสุดลงและส่งพวกเขากลับบ้านไปนอนของพวกเขา ดีมาก! "แล้วถ้าคุณกรุณาเขาเปลี่ยนบนภาพนิ่งอื่นซึ่งแสดงให้เห็นว่ามวลที่ดีของงูตะขาบและสิ่งมีชีวิตที่น่าขยะแขยงที่มีปีกและอย่างใดหรืออื่น ๆ ที่เขาทำมันดูเหมือนว่าพวกเขากำลังปีนออกจากภาพ และได้รับในหมู่ผู้ชม; และมาพร้อมกับการจัดเรียงของเสียงพึมพำแห้งซึ่งส่งลูกเกือบบ้าและแน่นอนพวกเขาแตกตื่น หลายดีของพวกเขาได้รับบาดเจ็บค่อนข้างในการออกจากห้องและผมไม่คิดว่าหนึ่งในพวกเขาปิดตาในคืนนั้น มีปัญหาที่น่ากลัวมากที่สุดคือในหมู่บ้านนั้น แน่นอนคุณแม่โยนส่วนที่ดีของโทษยากจนนายเรอร์และถ้าพวกเขาจะได้มีที่ผ่านมาประตูผมเชื่อว่าพ่อจะได้หักหน้าต่างทุกคนในวัด ดีตอนนี้ที่นาย Karswell. ที่เจ้าอาวาส Lufford ที่รักของฉันและคุณสามารถคิดวิธีการที่เราอยากได้สังคมของเขา '' ใช่ฉันคิดว่าเขามีความเป็นไปได้ทั้งหมดของความผิดทางอาญาที่โดดเด่นมี Karswell กล่าวว่าโฮสต์ . "ฉันควรจะขอโทษสำหรับทุกคนที่ได้เข้ามาในหนังสือที่ไม่ดีของเขา. '' เขาเป็นผู้ชายคนนั้นหรือฉันผสมเขาขึ้นกับคนอื่น? ขอให้เลขานุการ (ซึ่งสำหรับบางนาทีได้รับการสวมใส่หน้านิ่วคิ้วของชายคนหนึ่งที่พยายามที่จะจำบางสิ่งบางอย่างที่) 'เขาเป็นคนที่นำออกประวัติของคาถาเป็นเวลาบางส่วนกลับ - สิบปีหรือมากกว่า?' 'นั่นคือชายคนนั้น ทำคุณจำความคิดเห็นของมัน '?' แน่นอนผมทำ; และสิ่งที่เท่าเทียมกันไปยังจุดที่ผมรู้ว่าผู้เขียนของคมมากที่สุดของจำนวนมากที่ ดังนั้นคุณ: คุณต้องจำไว้จอห์นแฮร์ริง; เขาเป็นที่จอห์นในเวลาของเรา. '' โอ้เป็นอย่างดีแน่นอน แต่ฉันไม่คิดว่าฉันเห็นหรือได้ยินอะไรของเขาในระหว่างช่วงเวลาที่ผมไปลงและวันที่ฉันอ่านเรื่องราวของการพิจารณาคดีบนเขานั้น. '' การพิจารณาคดี? กล่าวว่าหนึ่งในผู้หญิง 'สิ่งที่ได้เกิดขึ้นกับเขา?' 'ทำไมสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือว่าเขาหลุดออกมาจากต้นไม้และยากจนคอของเขา แต่ปริศนาก็คือสิ่งที่จะได้ชักนำให้เขาได้รับไปอยู่ที่นั่น มันเป็นธุรกิจลึกลับผมต้องบอกว่า นี่เป็นชายคนนี้ - ไม่ได้เป็นเพื่อนแข็งแรง, เขาได้? และไม่มีบิดผิดปกติเกี่ยวกับเขาที่ได้รับการสังเกตเห็นเลยทีเดียว - เดินกลับบ้านไปตามถนนของประเทศในตอนเย็น - เร่ร่อนไม่เกี่ยวกับ - ที่รู้จักกันดีและชอบในสถานที่ - และเขาก็เริ่มทำงานอย่างบ้าสูญเสียหมวกและติดของเขา และในที่สุดก็คางขึ้นไปบนต้นไม้ - ค่อนข้างต้นไม้ยาก - การเจริญเติบโตในพุ่ม: สาขาที่ตายแล้วให้วิธีและเขาลงมากับมันและแบ่งคอของเขาและเขาก็พบว่าเช้าวันรุ่งขึ้นด้วยใบหน้าที่น่ากลัวที่สุดของความกลัวในพระองค์ อาจจะคิด มันเห็นได้ชัดสวยแน่นอนว่าเขาได้รับการไล่ล่าโดยบางสิ่งบางอย่างและคนที่พูดคุยกันของสุนัขดุร้ายและสัตว์ป่าหนีออกมาจาก menageries; แต่ก็ไม่มีอะไรที่จะทำที่ นั่นคือใน 89 และผมเชื่อว่าพี่ชายของเขาเฮนรี่ (ซึ่งผมจำได้เป็นอย่างดีที่เคมบริดจ์ แต่คุณอาจไม่) ได้รับการพยายามที่จะได้รับในการติดตามของคำอธิบายนับตั้งแต่ เขาแน่นอนยืนยันว่ามีการปองร้ายอยู่ในนั้น แต่ฉันไม่ kno

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หล่อรู

เมษายน 15 , 190 -
Dear Sir ,
ฉันร้องขอ โดยสภาของ . . . สมาคมจะคืนให้คุณร่างของกระดาษบนความจริงของการเล่นแร่แปรธาตุซึ่งคุณต้องดีพอที่จะให้อ่านในการประชุมเตรียมพร้อมของเรา และแจ้งให้คุณทราบว่า สภาไม่ได้ เห็นทางที่จะรวมในรายการ .
ผม

-- คน faithfully เลขา .
* * * * * * * *

เมษายน 18Dear Sir ,
ฉันขอโทษที่จะบอกว่า engagements ของฉันไม่อนุญาตให้ฉันเพื่อสัมภาษณ์เธอในเรื่องของการเสนอของคุณกระดาษ หรือกฎหมายของเราช่วยให้คุณคุยเรื่องนี้กับคณะกรรมการสภาของเราตามที่คุณแนะนำ กรุณาอนุญาตให้ฉันเพื่อให้คุณมั่นใจว่า การพิจารณาอย่างเต็มที่ให้กับร่างที่คุณส่งมาและมันก็ไม่ปฏิเสธโดยไม่มีการอ้างถึงคำพิพากษาของมีอํานาจมากที่สุด ไม่มีเรื่องส่วนตัว ( มันแทบจะไม่จำเป็นต้องเพิ่ม ) สามารถมีได้เพียงน้อยนิดที่มีอิทธิพลในการตัดสินใจของคณะกรรมการ .
เชื่อผม ( UT Supra )
* * * * * * * *

20 เมษายนเลขานุการของ . . . สมาคมขอกราบเรียนเพื่อแจ้งให้คุณ karswell ว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะสื่อสารชื่อของบุคคล หรือ ผู้ที่ร่างของกระดาษที่คุณ karswell อาจถูกส่ง ; และยังปรารถนาที่จะใกล้ชิดว่าเขาไม่สามารถรับตอบจดหมายใด ๆเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ .
* * * * *
และที่คุณ karswell ? ' ถามภรรยาของเลขานุการเธอต้องโทรมาที่สำนักงาน และ ( อาจจะ unwarrantably ) ได้เลือกขึ้นสุดท้ายของทั้งสามตัวอักษรที่พิมพ์ได้แค่นำ .
'why ที่รัก แค่ปัจจุบันคุณ karswell เป็นคนโกรธมาก แต่ฉันไม่รู้จักเขามากนัก มิฉะนั้น ยกเว้นว่าเขาเป็นคนที่มีความมั่งคั่งที่อยู่ของเขา lufford บี้ริลล์ และเขาก็เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ เห็นได้ชัดว่า