A second criticism originates with

A second criticism originates with critical theory and the work of Jurgen Habermas. In his debate with Gadamer, Habermas argues that despite its importance for social inquiry, the hermeneutic emphasis on tradition, prejudices, and internal standards of rationality limits its critical leverage on prevailing ideologies that mask the social reality and specifically the exercise of power (Habermas 1987). Critical theorists maintain that this reflects an inherent, politically conservative bias.

A third criticism, from a perspective reminiscent of Michel Foucault (1926-1984), argues that hermeneutic/ interpretive theory is still committed to conventional conceptions of truth and the self that are constituted by dominant discursive practices of the self and politics. These, in turn, deploy categories and practices of identity and difference that privilege some forms of human beings and understanding and marginalize or disqualify others. Hermeneutics fails to acknowledge the extent to which it is implicated in prevailing notions of the self and politics.

Needless to say, interpretive theorists have responded to each of these criticisms. To the first they point out that the emphasis on language and its relation to social practice requires explanation that goes beyond empathic understanding. It involves the investigator in what the anthropologist Clifford Geertz (1987) calls depth interpretation. To the second and third criticisms, thinkers such as Gadamer and Taylor acknowledge the limitations of hermeneutics. Consequently, each argues that no historical prejudgments can be allowed to go unchallenged and that one needs to be aware of the ways that prevailing practices of politics and the self influence the possibilities of social explanation. What is perhaps most important, however, is not so much the specific responses of hermeneutics to its critics as the hermeneutic claim that because of the self-interpreting nature of human beings, social science is best understood as a form of practical reason analogous to Aristotle’s fourth-century BCE discussion of practical wisdom in Book VI of the Nicomachean Ethics. This, according to Gibbons (2006), commits hermeneuticists to a dialogue with social actors and competing perspectives as the most promising response to theoretical contestation and pluralism.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มาวิจารณ์สองทฤษฎีที่สำคัญและการทำงานของ Jurgen Habermas ในการอภิปรายของเขากับ Gadamer, Habermas จนที่ แม้ มีความสำคัญสำหรับการสอบถามสังคม เน้นประเพณี อคติ และมาตรฐานภายในของ rationality hermeneutic จำกัดประสิทธิภาพการดำเนินงานที่สำคัญในปัจจุบันเพื่อเผยแพร่อุดมการณ์ที่รูปแบบความเป็นจริงทางสังคมและโดยเฉพาะการออกกำลังกายพลังงาน (Habermas 1987) Theorists สำคัญรักษาที่ นี้สะท้อนถึงความโน้มเอียงทางการเมืองหัวเก่า โดยธรรมชาติวิจารณ์ที่สาม จากมุมมองของ Michel Foucault (1926-1984), จนว่า ทฤษฎี hermeneutic / interpretive ยังคงมุ่งมั่นที่จะ conceptions ของตนเองและความจริงธรรมดาที่ทะลัก โดยปฏิบัติ discursive หลักของตนเองและเมือง เหล่านี้ กลับ จัดหมวดหมู่และการปฏิบัติของตัวตนและความแตกต่างที่สิทธิ์การใช้งานของมนุษย์และทำความเข้าใจ และ marginalize หรือตัดสิทธิ์ผู้อื่น อรรถปริวรรตศาสตร์ไม่ยอมรับขอบเขตที่มันเกี่ยวข้องในปัจจุบันความเข้าใจของตนเองและเมืองจำเป็นต้องพูด interpretive theorists ได้ตอบวิจารณ์เหล่านี้แต่ละ ตัวแรก ที่ชี้ให้เห็นว่าเน้นภาษา และความสัมพันธ์ของการปฏิบัติสังคมต้องการคำอธิบายที่เกินกว่าความเข้าใจ empathic เกี่ยวข้องกับเอกชนในสิ่งที่นักมานุษยวิทยา Geertz คลิฟฟอร์ด (1987) เรียกความลึกตีความ การวิจารณ์ที่สอง และสาม thinkers Gadamer และเทย์เลอร์ยอมรับข้อจำกัดของอรรถปริวรรตศาสตร์ ดังนั้น แต่ละจนว่า prejudgments ประวัติศาสตร์ไม่สามารถอนุญาตให้ไปอันดับหนึ่ง และที่ ต้องระวังของวิธีปฏิบัติเป็นของตนเองและการเมืองมีผลกระทบต่อจบอธิบายสังคม สิ่งทีสำคัญ แต่ เป็นไม่มากการตอบสนองเฉพาะของอรรถปริวรรตศาสตร์จะเป็นนักวิจารณ์เป็น hermeneutic อ้างว่า เนื่องจากธรรมชาติของมนุษย์เองอาทิ สังคมที่ดีสุดเข้าใจรูปแบบของการปฏิบัติเหตุผลที่คล้ายคลึงกับสนทนาปีก่อนคริสต์ศักราชศตวรรษที่สี่ของอาริสโตเติลของภูมิปัญญาปฏิบัติในหนังสือ VI ของจริยธรรม Nicomachean นี้ ตาม Gibbons (2006), ทำ hermeneuticists เพื่อพูดคุยกับนักแสดงสังคมและมุมมองการแข่งขันเป็นการตอบสนองว่า contestation ทฤษฎีและ pluralism

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำติชมที่สองมากับทฤษฎีที่สำคัญและผลงานของเจอร์เก้นฮาเบอร์ ในการอภิปรายของเขากับ Gadamer ฮาเบอร์ระบุว่าแม้จะมีความสำคัญสำหรับการสอบถามทางสังคมเน้น hermeneutic ประเพณีอคติและมาตรฐานภายในของเหตุผลข้อ จำกัด การใช้ประโยชน์ที่สำคัญของตนในอุดมการณ์แลกเปลี่ยนที่หน้ากากเป็นจริงทางสังคมและโดยเฉพาะการออกกำลังกายของอำนาจ (ฮาเบอร์ 1987 ) ทฤษฎีที่สำคัญยืนยันว่านี้สะท้อนให้เห็นถึงธรรมชาติอคติอนุรักษ์นิยมทางการเมือง. วิจารณ์ที่สามจากมุมมองที่ชวนให้นึกถึงมิเชล Foucault (1926-1984) ระบุว่า hermeneutic / ทฤษฎีสื่อความหมายมีความมุ่งมั่นที่จะยังคงแนวความคิดเดิมของความจริงและตนเองที่ประกอบด้วย โดยการปฏิบัติตามประเด็นที่โดดเด่นของตัวเองและการเมือง เหล่านี้ในการเปิดใช้งานประเภทและการปฏิบัติของตัวตนและความแตกต่างที่สิทธิพิเศษบางรูปแบบของมนุษย์และความเข้าใจและเหยียดหยามหรือตัดสิทธิ์คนอื่น ๆ แปลล้มเหลวในการรับทราบขอบเขตที่มันจะเกี่ยวข้องในการแลกเปลี่ยนความคิดของตัวเองและการเมือง. จำเป็นต้องพูดสื่อความหมายทฤษฎีมีการตอบสนองกับแต่ละวิพากษ์วิจารณ์เหล่านี้ ไปที่แรกที่พวกเขาชี้ให้เห็นว่าเน้นภาษาและความสัมพันธ์กับการปฏิบัติทางสังคมที่ต้องมีคำอธิบายที่นอกเหนือไปจากความเข้าใจเอาใจใส่ มันเกี่ยวข้องกับการตรวจสอบในสิ่งที่นักมานุษยวิทยา Clifford Geertz (1987) สายการตีความเชิงลึก เพื่อการวิพากษ์วิจารณ์ที่สองและสามนักคิดเช่น Gadamer และเทย์เลอร์ได้รับทราบข้อ จำกัด ของการแปล ดังนั้นแต่ละคนระบุว่า prejudgments ประวัติศาสตร์ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไม่มีใครทักท้วงและที่หนึ่งจะต้องตระหนักถึงวิธีการที่การปฏิบัติที่เกิดขึ้นของการเมืองและมีอิทธิพลต่อตัวเองเป็นไปได้ของคำอธิบายทางสังคม บางทีอาจจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือไม่มากการตอบสนองที่เฉพาะเจาะจงของการแปลที่จะวิจารณ์ในฐานะ hermeneutic อ้างว่าเพราะธรรมชาติตัวเองตีความของมนุษย์วิทยาศาสตร์สังคมจะเข้าใจได้ดีที่สุดเป็นรูปแบบของเหตุผลที่การปฏิบัติคล้ายกับของอริสโตเติล สี่ศตวรรษที่คริสตศักราชการอภิปรายของภูมิปัญญาการปฏิบัติในหนังสือเล่มที่หกของ Nicomachean จริยธรรม นี้ตามที่กิบบอนส์ (2006), การกระทำ hermeneuticists การเจรจากับนักแสดงทางสังคมและมุมมองการแข่งขันในขณะที่การตอบสนองที่มีแนวโน้มมากที่สุดที่จะต่อสู้ในทางทฤษฎีและฝ่าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวิจารณ์ที่สองที่มากับทฤษฎีวิพากษ์ และ การทำงานของเจอร์เกนฮาเบอร์ . ในการอภิปรายกับกาดาเมอร์ฮาเบอร์ , ระบุว่าแม้จะมีความสําคัญของการวิจัยทางสังคม , แบบเน้นประเพณี อคติและมาตรฐานภายในขอบเขตอำนาจของเหตุผลสำคัญที่มีอุดมการณ์ที่ปกปิดความเป็นจริงของสังคมและโดยเฉพาะการใช้อำนาจ ( ฮาเบอร์ 1987 ) นักทฤษฎีวิพากษ์ที่สะท้อนให้เห็นถึงการรักษาธรรมชาติ , อนุลักษณ์ทางการเมืองอคติ

วิจารณ์ที่สาม จากมุมมองที่ชวนให้นึกถึงมิเชล ฟูโกต์ ( 1926-1984 )เสนอว่าทฤษฎีแปลแบบ / ยังคงมุ่งมั่นที่จะหลักการทั่วไปของความจริง และตนเองที่เป็น constituted โดยเด่นทางวาทกรรมของตนเอง และ การเมือง เหล่านี้ในการเปิดใช้งานประเภทและการปฏิบัติของเอกลักษณ์และความแตกต่างที่พิเศษบางรูปแบบของมนุษย์และความเข้าใจ และทำให้ไม่มีความสำคัญหรือตัดสิทธิ์คนอื่นตีความล้มเหลวที่จะยอมรับขอบเขตซึ่งมันเกี่ยวข้องในการแลกเปลี่ยนความคิดของตนเองและการเมือง

ไม่ต้องพูดอะไรมาก นักแปลมีการตอบสนองแต่ละเสียงวิพากษ์วิจารณ์เหล่านี้ ที่แรกที่พวกเขาชี้ให้เห็นว่าเน้นภาษาและความสัมพันธ์ของการปฏิบัติที่สังคมต้องมีคำอธิบายที่นอกเหนือไปจากความเข้าใจ เห็นอกเห็นใจ .มันเกี่ยวข้องกับการสอบสวนในสิ่งที่นักมานุษยวิทยาคลิฟฟอร์ด เกียทซ์ ( 1987 ) เรียกการตีความลึกซึ้ง การวิจารณ์ที่สอง และที่สาม นักคิดเช่น กาดาเมอร์และ Taylor ยอมรับข้อจำกัดของการตีความ . จากนั้นแต่ละคนแย้งว่า ไม่ prejudgments ทางประวัติศาสตร์สามารถอนุญาตให้ไปไม่มีใครทักท้วงและที่หนึ่งจะต้องทราบวิธีที่ทำให้การปฏิบัติของการเมืองและอิทธิพลของความเป็นไปได้ของตนเองอธิบายสังคม สิ่งที่อาจสำคัญที่สุด อย่างไรก็ตามไม่มากเป็นเฉพาะการตีความการวิจารณ์ในฐานะของตนเอง การอ้างว่า เพราะธรรมชาติของมนุษย์ สังคมศาสตร์ที่ดีที่สุดเข้าใจเป็นรูปแบบของการปฏิบัติที่คล้ายคลึงกับศตวรรษที่สี่ อริสโตเติลเป็น ECB อภิปรายการปฏิบัติปัญญาในหนังสือเล่มที่หกของ nicomachean จริยธรรม นี้ตามชะนี ( 2006 )มุ่งมั่น hermeneuticists เพื่อการสนทนากับนักแสดงและมุมมองการแข่งขันทางสังคมเช่นการตอบสนองที่มีแนวโน้มมากที่สุดเพื่อการต่อสู้ และทฤษฎีพหุ .