- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
He threw the back covers and sat up
He threw the back covers and sat up on his bed, his feet feeling along the cold floor for his slippers, the telephone ringing insistently a little distance away.
He turned on the light and picked up the phone.
“This is Doctor Benson,” he said.
The November wind was bringing sounds of winter as it blew around the little white house. The doctor got into his clothes. He went to the table and stared at his watch, his spirit complainig at the job ahead oh him.
Two o’clock. His mind also complained at the horrible hour and he wondered why children always had to be born at such improper times. He took up two small satchels: the short pill bag, as the people of the town knew it, and the long obstetrical case- the baby bag they called it.
Doctor Benson stopped a moment to light a cigarette, then put the pack of cigarettes in his overcoat pocket. The wind felt like a surgeon’s knife at his face as he opened the door and ran, bending low, around the driveway to the garage.
His car started with difficulty, coughed a half-dozen times as he drove down the driveway but then began to run more smoothly as he turned down Grass Street and on to the deserted highway.
Mrs. Ott Sorley, whom Doctor Benson was on his way to visit, already had almost a dozen children, but it seemed to the doctor that never once she had a baby in good weather, nor in daylight.
And while Doctor Benson was a country doctor, he was still a young man and couldn’t find the pleasure that his father, “the old Doc Benson”, had found in seeing Ott, the father, always two or three babies behind in the payment of his baby bills.
It was a long ride out to Sorley farm and the sight of a man walking alone along the country road, as seen just ahead by the lights of the car, was a welcome relief to the doctor. He slowed down and looked at the man walking along with difficulty against the wind, a little package under his arm.
Coming alonside, Doctor Benson stopped and invited the man to ride. The man got in.
“Are you going far?” asked the doctor.
“I’m going all the way to Detroit,” said the man, a rather thin man with small black eyes filled with tears from the wind. “Could you give me a cigarette?”
Doctor Benson unbuttoned his coat, then remembered the cigarettes in the outer pocket of his overcoat. He took out the package and gave it to the rider who then looked in his own pockets for a match. When the cigarette was lighted, the man held the package a moment, then asked, “Do you mind, mister, if I take another cigarette for later?” The rider shook the package to remove another cigarette without waiting for the doctor to answer. Doctor Benson felt a hand touch his pocket.
“I’ll put them back in your pocket,” the little fellow said. Doctor Benson put his hand down quickly to receive the cigarettes and was a little irritated to find them already in his pocket.
After a few minutes Doctor Benson said: “So you’re going to Detroit?”
“I’m going out to look for work in one of the automobile plants.”
“Are you a mechanic?” asked the doctor.
“More or less. I’ve been driving a truck since the war ended. But I lost my job about a month ago.”
“Were you in the army during the war?”
“Yeah, I was in the ambulance section. Right up at the front. Drove an ambulance for four years.”
“Is that so?” said Doctor Benson. “I’m a doctor myself. Doctor Benson is my name.”
“I thought this car smelled like pills,” the man laughed. Then he added, more seriously, “My name is Evans.”
They rode along silently for a few minutes and the rider moved himself in his seat and placed his package on the floor. As the man leaned over, Doctor Benson caught his first good look at the small, catlike face.
The doctor also noticed the long deep scar on the man’s cheek, bright and red-looking as though it were of recent origin. He thought of Mrs. Ott Sorley and reached for his watch. His fingers went deep into his pocket before he realized that his watch was not there.
Doctor Benson moved his hand very slowly and very carefully below the seat until he felt the holster in which he always carried with him his automatic pistol.
He drew out the pistol slowly and held it in the darkness at his side. Doctor Benson stopped the car quickly and pushed the nose of his gun into Evans’ side.
“Put that watch into my pocket,” he said angrily.
The rider jumped with fear and put up his hands quickly. “My God, mister,” he whispered. “I thought you….”
Doctor Benson pushed the pistol still deeper into the man’s side and repeated coldly, “Put that watch into my pocket before I let this gun go off.”
Evans put his hand in his own vest pocket and later, with trembling hands, tried to put the watch into the doctor’s pocket. With his free hand Doctor Benson pushed the watch down into his pocket. He opened the door and forced the man out of the car.
“I’m out here tonight, probably to save a woman’s life, but I took the time to try to help you,” he said to the man angrily.
Doctor Benson started the car quickly and the wind closed the door with a loud noise. He put the pistol back into the leather holster under the seat and hurried on.
The drive up the mountain to the Sorley farm was less difficult than he had feared and Ott Sorley had sent one of his older boys down the road with a lantern to help him across the old wooden bridge that led up to the little farm-house.
Mrs. Sorley’s many previous experiences with bringing children into the world apparently helped her greatly because she delivered this child with little difficulty and there was no need on Doctor Benson’s part for the instruments in the long bag.
After it was over, however, Doctor Benson took out a cigarette and sat down to smoke.
“A fellow I picked up in my car on my way up here tonight tried to rob me,” he said to Ott, feeling a little proud. “He took my watch. But when I pushed my .45 pistol into his side he decided to give it back to me.”
Ott smiled wide at such an exciting story coming from young Doctor Benson.
“Well, I’m glad he gave it back to you,” Ott said. “Because if he hadn’t, we wouldn’t have any idea what time the child was born. What time would you say it happened, Doc?”
Doctor Benson took the watch from his pocket.
“The baby was delivered about thirty minutes ago, and right now it’s…” He walked over to the lamp on the table.
He stared strangely at the watch in his hand. The crystal was cracked and the top was broken. He turned the watch over and held it closer to the lamp. He studied the worn ? n s c r i p t i o n :
“To Private T. Evans, Ambulance Section, whose personal bravery preserved our lives the night of Nov. 3, 1943, near the Italian front. Nurses Nesbitt, Jones, and Wingate.”
—-
He turned on the light and picked up the phone.
“This is Doctor Benson,” he said.
The November wind was bringing sounds of winter as it blew around the little white house. The doctor got into his clothes. He went to the table and stared at his watch, his spirit complainig at the job ahead oh him.
Two o’clock. His mind also complained at the horrible hour and he wondered why children always had to be born at such improper times. He took up two small satchels: the short pill bag, as the people of the town knew it, and the long obstetrical case- the baby bag they called it.
Doctor Benson stopped a moment to light a cigarette, then put the pack of cigarettes in his overcoat pocket. The wind felt like a surgeon’s knife at his face as he opened the door and ran, bending low, around the driveway to the garage.
His car started with difficulty, coughed a half-dozen times as he drove down the driveway but then began to run more smoothly as he turned down Grass Street and on to the deserted highway.
Mrs. Ott Sorley, whom Doctor Benson was on his way to visit, already had almost a dozen children, but it seemed to the doctor that never once she had a baby in good weather, nor in daylight.
And while Doctor Benson was a country doctor, he was still a young man and couldn’t find the pleasure that his father, “the old Doc Benson”, had found in seeing Ott, the father, always two or three babies behind in the payment of his baby bills.
It was a long ride out to Sorley farm and the sight of a man walking alone along the country road, as seen just ahead by the lights of the car, was a welcome relief to the doctor. He slowed down and looked at the man walking along with difficulty against the wind, a little package under his arm.
Coming alonside, Doctor Benson stopped and invited the man to ride. The man got in.
“Are you going far?” asked the doctor.
“I’m going all the way to Detroit,” said the man, a rather thin man with small black eyes filled with tears from the wind. “Could you give me a cigarette?”
Doctor Benson unbuttoned his coat, then remembered the cigarettes in the outer pocket of his overcoat. He took out the package and gave it to the rider who then looked in his own pockets for a match. When the cigarette was lighted, the man held the package a moment, then asked, “Do you mind, mister, if I take another cigarette for later?” The rider shook the package to remove another cigarette without waiting for the doctor to answer. Doctor Benson felt a hand touch his pocket.
“I’ll put them back in your pocket,” the little fellow said. Doctor Benson put his hand down quickly to receive the cigarettes and was a little irritated to find them already in his pocket.
After a few minutes Doctor Benson said: “So you’re going to Detroit?”
“I’m going out to look for work in one of the automobile plants.”
“Are you a mechanic?” asked the doctor.
“More or less. I’ve been driving a truck since the war ended. But I lost my job about a month ago.”
“Were you in the army during the war?”
“Yeah, I was in the ambulance section. Right up at the front. Drove an ambulance for four years.”
“Is that so?” said Doctor Benson. “I’m a doctor myself. Doctor Benson is my name.”
“I thought this car smelled like pills,” the man laughed. Then he added, more seriously, “My name is Evans.”
They rode along silently for a few minutes and the rider moved himself in his seat and placed his package on the floor. As the man leaned over, Doctor Benson caught his first good look at the small, catlike face.
The doctor also noticed the long deep scar on the man’s cheek, bright and red-looking as though it were of recent origin. He thought of Mrs. Ott Sorley and reached for his watch. His fingers went deep into his pocket before he realized that his watch was not there.
Doctor Benson moved his hand very slowly and very carefully below the seat until he felt the holster in which he always carried with him his automatic pistol.
He drew out the pistol slowly and held it in the darkness at his side. Doctor Benson stopped the car quickly and pushed the nose of his gun into Evans’ side.
“Put that watch into my pocket,” he said angrily.
The rider jumped with fear and put up his hands quickly. “My God, mister,” he whispered. “I thought you….”
Doctor Benson pushed the pistol still deeper into the man’s side and repeated coldly, “Put that watch into my pocket before I let this gun go off.”
Evans put his hand in his own vest pocket and later, with trembling hands, tried to put the watch into the doctor’s pocket. With his free hand Doctor Benson pushed the watch down into his pocket. He opened the door and forced the man out of the car.
“I’m out here tonight, probably to save a woman’s life, but I took the time to try to help you,” he said to the man angrily.
Doctor Benson started the car quickly and the wind closed the door with a loud noise. He put the pistol back into the leather holster under the seat and hurried on.
The drive up the mountain to the Sorley farm was less difficult than he had feared and Ott Sorley had sent one of his older boys down the road with a lantern to help him across the old wooden bridge that led up to the little farm-house.
Mrs. Sorley’s many previous experiences with bringing children into the world apparently helped her greatly because she delivered this child with little difficulty and there was no need on Doctor Benson’s part for the instruments in the long bag.
After it was over, however, Doctor Benson took out a cigarette and sat down to smoke.
“A fellow I picked up in my car on my way up here tonight tried to rob me,” he said to Ott, feeling a little proud. “He took my watch. But when I pushed my .45 pistol into his side he decided to give it back to me.”
Ott smiled wide at such an exciting story coming from young Doctor Benson.
“Well, I’m glad he gave it back to you,” Ott said. “Because if he hadn’t, we wouldn’t have any idea what time the child was born. What time would you say it happened, Doc?”
Doctor Benson took the watch from his pocket.
“The baby was delivered about thirty minutes ago, and right now it’s…” He walked over to the lamp on the table.
He stared strangely at the watch in his hand. The crystal was cracked and the top was broken. He turned the watch over and held it closer to the lamp. He studied the worn ? n s c r i p t i o n :
“To Private T. Evans, Ambulance Section, whose personal bravery preserved our lives the night of Nov. 3, 1943, near the Italian front. Nurses Nesbitt, Jones, and Wingate.”
—-
0/5000
เขาโยนคลุมหลัง และเสาร์ขึ้นบนเตียง เท้ารู้สึกตามพื้นเย็นสำหรับรองเท้าแตะของเขา โทรศัพท์ ringing insistently น้อยห่าง
เขาเปิดไฟ และเบิกค่าโทรศัพท์
"นี้หมอเบนสัน, " เขากล่าวว่า
พฤศจิกายนลมถูกนำเสียงของฤดูหนาวเป็นมันได้พัดรอบบ้านสีขาวเล็กน้อย หมอเข้าไปในเสื้อผ้าของเขาได้ เขาไปตาราง และจ้องไปที่นาฬิกาของเขา เขา complainig วิญญาณที่ไปข้างหน้าโอ้ เขา
สองโมง จิตใจของเขายังแนะนำที่ชั่วโมงน่ากลัว และเขาสงสัยว่า ทำไมเด็ก ๆ ผมเกิดในช่วงเวลาดังกล่าวไม่เหมาะสม เขาได้ค่า satchels เล็กสอง: ยาสั้นถุง เป็นชาวเมืองรู้เรื่อง และในทางสูติกรรมยาวกรณี-กระเป๋าเด็กพวกเขาเรียกว่า
หมอเบนสันหยุดครู่บุหรี่ แล้วใส่ซองบุหรี่ในกระเป๋าของเขาชุดเสื้อกัน ลมรู้สึกเหมือนมีดของศัลยแพทย์ที่ใบหน้าของเขาขณะที่เขาเปิดประตู และ วิ่ง ดัดต่ำ ใกล้ทางไปอู่
รถของเขาเริ่มต้น ด้วยความยากลำบาก ไอ half-dozen ครั้งเขาขับรถลงทางการ แต่จากนั้น เริ่มการทำงานราบรื่นเป็นเขาเปิด ลงหญ้าถนน และ ระบบที่ร้างทางหลวง
นาง Ott Sorley ที่หมอเบนสันได้เมื่อเขาชม มีเด็กเกือบโหลแล้ว แต่เหมือนกับหมอที่เคยเธอมีเด็กในสภาพอากาศที่ดีหรือ ในกาล
และขณะเบนสันแพทย์ แพทย์ประเทศ เขายังคงถูกชายหนุ่ม และไม่พบความสุขที่พ่อของเขา "เดิม Doc เบนสัน" ได้พบเห็น Ott พ่อ เสมอ เด็กสอง หรือสามหลังในการชำระเงินของตั๋วเด็กเขา
ก็นั่งยาวออกฟาร์ม Sorley และสายตาของคนคนเดียวเดินไปตามถนนคัน เห็นแค่ข้างหน้า โดยไฟของรถเป็นการปลดหมอยินดีต้อนรับ เขาทำงานช้าลง และมองคนที่เดิน ด้วยความยากลำบากกับลม แพคเกจเล็ก ๆ ภายใต้ arm. ของเขา
มา alonside เบนสันแพทย์หยุดการทำงาน และเชิญคนขี่ คนได้ค่ะ
"คุณไปไกล" ถามหมอ
"ฉันจะไปทางดีทรอยต์ กล่าวว่า คน เป็นคนที่ค่อนข้างบาง มีตาสีดำขนาดเล็กเต็มไป ด้วยน้ำตาจากลมนั้น "คุณช่วยฉันจุดบุหรี่"
หมอเบนสัน unbuttoned ตราของเขา แล้วจำบุหรี่ในกระเป๋าภายนอกของชุดเสื้อของเขากัน เขาเอาออกแพคเกจ และให้กับผู้ขับขี่ที่มองในกระเป๋าของเขาเองในการแข่งขัน เมื่อบุหรี่มีไฟส่องสว่าง คนจัดแพคเกจได้ขณะนี้ แล้ว ถาม "รังเกียจ มิสเตอร์ ถ้าผมเอาบุหรี่อื่นในภายหลังไหม"ไรเดอร์จับแพคเกจเอาบุหรี่อื่นโดยไม่ต้องรอหมอจะตอบ มือสัมผัสกระเป๋าของเขารู้สึกว่าหมอเบนสัน
"ฉันจะใส่ไว้ในกระเป๋าของคุณ กล่าวว่า คนน้อย ใส่มือของเขาลงได้อย่างรวดเร็วรับบุหรี่แพทย์เบนสัน และมีระคายเคืองเล็กน้อยเพื่อค้นหาพวกเขาแล้วในกระเป๋าของเขา
หลังจากไม่กี่นาทีหมอเบนสันกล่าวว่า: "ดังนั้นคุณจะดีหรือไม่"
"ฉันจะออกไปหางานในโรงงานรถยนต์อย่างใดอย่างหนึ่ง"
"เป็นคุณช่างเป็น" ถามหมอ
"มากหรือน้อย ผมเคยได้ขับรถบรรทุกตั้งแต่สิ้นสุดสงคราม แต่หายไปงานเกี่ยวกับเดือนที่ผ่านมา"
"มีคุณในกองทัพช่วงสงคราม"
"ใช่ ผมในส่วนรถพยาบาล ขวาขึ้นด้านหน้า ขับรถมีรถพยาบาลสำหรับสี่ปี"
"เป็นที่ให้? " กล่าวว่า แพทย์เบนสัน "ผมเป็นหมอเองก็ หมอเบนสันเป็นชื่อของฉัน"
"ฉันคิดว่า รถคันนี้กลิ่นเหมือนยา คนที่หัวเราะ เขาเพิ่ม เพิ่มเติมอย่างจริงจัง "ชื่อของฉันคือ อีแวนส์"
จะขี่ตามเงียบ ๆ สำหรับครู่ และไรเดอร์ที่ย้ายตัวเองในที่นั่งของเขา และวางแพคเกจของเขาบนชั้น เป็นผู้ชายเอง เบนสันหมอจับดูดีของเขาครั้งแรกที่ตัวเล็ก catlike หน้า.
แพทย์ยังสังเกตเห็นแผลลึกยาวบนแก้มของคน สดใส และ มองสีแดงเหมือนนั้นล่าสุดผู้ผลิต เขาคิดว่า นาง Ott Sorley และสำหรับนาฬิกาของเขา นิ้วของเขาไปลึกเข้าไปในกระเป๋าของเขาก่อนที่เขารับรู้ว่า เขาดูไม่มี
หมอเบนสันย้ายมือช้า ๆ และระมัดระวังด้านล่างนั่งจนเขารู้สึกยางหุ้มที่เขามักจะดำเนินกับเขาของเขาอัตโนมัติปืน.
เขาดึงปืนพกออกช้า และขึ้นในความมืดที่ด้านข้างของเขา หมอเบนสันหยุดรถได้อย่างรวดเร็ว และผลักดันจมูกของกุนเขาในด้านของอีวานส์
"ใส่นาฬิกาที่ลงในกระเป๋าของฉัน เขากล่าวว่า angrily
ผู้ขับขี่ไป ด้วยความกลัว และนำขึ้นมือเขาอย่างรวดเร็ว "พระเจ้า มิสเตอร์ เขากระซิบ "ฉันคิดว่า คุณ..."
เบนสันแพทย์ผลักปืนยังลึกในด้านของมนุษย์ และทำซ้ำ coldly "ย้ายที่ดูในกระเป๋าของฉันก่อนฉันให้ปืนนี้ออก "
อีวานส์ใส่มือ ในกระเป๋าเสื้อของเขาเอง และในภายหลัง ตะลึงงันมือ พยายามที่จะใส่นาฬิกาลงในกระเป๋าของแพทย์ ด้วยมือของเขาฟรี หมอเบนสันผลักนาฬิกาลงในกระเป๋าของเขา เขาเปิดประตู และบังคับคน car.
"ฉันอยู่ที่นี่คืนนี้ อาจบันทึกชีวิตของผู้หญิง แต่ฉันใช้เวลาเพื่อพยายามช่วยคุณ" เขากล่าวว่า เพื่อคน angrily
เบนสันแพทย์เริ่มรถอย่างรวดเร็ว และลมปิดประตู มีเสียงดัง เขาส่งปืนพกกลับไปเป็นยางหุ้มหนังภายใต้นั่ง และรีบในการ
ขับรถขึ้นภูเขาไปฟาร์ม Sorley ได้ยากน้อยกว่าเขาก็กลัว และ Ott Sorley ได้ส่งชายของเขาเก่าบนถนนด้วยความเพื่อช่วยเขาข้ามสะพานไม้เก่าที่นำขึ้นไปยังฟาร์มขนาดเล็กหนึ่ง-บ้าน
นาง ของ Sorley ก่อนหน้านี้ประสบการณ์มากมาย ด้วยการนำเด็ก ๆ เข้าสู่โลกเห็นได้ชัดช่วยเธอมาก เพราะเธอส่งเด็กคนนี้ ด้วยความยากลำบากเล็กน้อย และมีไม่จำเป็นแพทย์เบนสันส่วนสำหรับเครื่องในยาวกระเป๋า
หลังจากที่มันผ่าน ไร หมอเบนสันเอาออกจุดบุหรี่ และนั่งลงสูบ
"เพื่อนผมรับในรถบนเส้นทางของฉันที่นี่คืนนี้พยายามปล้นฉัน เขากล่าวกับ Ott รู้สึกภูมิใจเล็กน้อย "เขาเอานาฬิกา แต่เมื่อฉันผลักฉันปืน.45 เข้าด้านข้างของเขาที่เขาตัดสินใจที่จะให้มันกลับมาให้ฉัน"
Ott ยิ้มกว้างที่ดังกล่าวน่าตื่นเต้นเรื่องราวมาจากเบนสันหมอหนุ่ม
"ดี ฉันดีใจที่เขาให้มันกลับไปยังคุณ Ott กล่าวว่า "เพราะถ้าเขาไม่ได้ เราจะไม่มีความคิดใด ๆ เวลาเด็กเกิด เวลาคุณจะบอกว่า มันเกิดขึ้น เอกสารหรือไม่"
เบนสันแพทย์เอานาฬิกาจากกระเป๋าของเขาด้วย
"เด็กมีส่งประมาณสามสิบนาทีผ่านมา และขวาตอนนี้ มันมี" เขาเดินผ่านไปโคมไฟบนตาราง
เขาจ้องไปแพงกว่าที่นาฬิกาในมือของเขา ผลึกที่แตก และด้านบนถูกตัดขาด เขาเก็บนาฬิกา และจัดว่าใกล้กับโคมไฟ เขาศึกษาที่สวมใส่ n s c r ไอพี t ฉัน o n:
"เพื่อส่วนตัวต.อีวานส์ ส่วนรถพยาบาล การยกย่องบุคคลที่รักษาชีวิตคืน 3 พฤศจิกายน 1943 ใกล้หน้าอิตาลี Nesbitt พยาบาล โจนส์ และวินเกทแม"
—-
เขาเปิดไฟ และเบิกค่าโทรศัพท์
"นี้หมอเบนสัน, " เขากล่าวว่า
พฤศจิกายนลมถูกนำเสียงของฤดูหนาวเป็นมันได้พัดรอบบ้านสีขาวเล็กน้อย หมอเข้าไปในเสื้อผ้าของเขาได้ เขาไปตาราง และจ้องไปที่นาฬิกาของเขา เขา complainig วิญญาณที่ไปข้างหน้าโอ้ เขา
สองโมง จิตใจของเขายังแนะนำที่ชั่วโมงน่ากลัว และเขาสงสัยว่า ทำไมเด็ก ๆ ผมเกิดในช่วงเวลาดังกล่าวไม่เหมาะสม เขาได้ค่า satchels เล็กสอง: ยาสั้นถุง เป็นชาวเมืองรู้เรื่อง และในทางสูติกรรมยาวกรณี-กระเป๋าเด็กพวกเขาเรียกว่า
หมอเบนสันหยุดครู่บุหรี่ แล้วใส่ซองบุหรี่ในกระเป๋าของเขาชุดเสื้อกัน ลมรู้สึกเหมือนมีดของศัลยแพทย์ที่ใบหน้าของเขาขณะที่เขาเปิดประตู และ วิ่ง ดัดต่ำ ใกล้ทางไปอู่
รถของเขาเริ่มต้น ด้วยความยากลำบาก ไอ half-dozen ครั้งเขาขับรถลงทางการ แต่จากนั้น เริ่มการทำงานราบรื่นเป็นเขาเปิด ลงหญ้าถนน และ ระบบที่ร้างทางหลวง
นาง Ott Sorley ที่หมอเบนสันได้เมื่อเขาชม มีเด็กเกือบโหลแล้ว แต่เหมือนกับหมอที่เคยเธอมีเด็กในสภาพอากาศที่ดีหรือ ในกาล
และขณะเบนสันแพทย์ แพทย์ประเทศ เขายังคงถูกชายหนุ่ม และไม่พบความสุขที่พ่อของเขา "เดิม Doc เบนสัน" ได้พบเห็น Ott พ่อ เสมอ เด็กสอง หรือสามหลังในการชำระเงินของตั๋วเด็กเขา
ก็นั่งยาวออกฟาร์ม Sorley และสายตาของคนคนเดียวเดินไปตามถนนคัน เห็นแค่ข้างหน้า โดยไฟของรถเป็นการปลดหมอยินดีต้อนรับ เขาทำงานช้าลง และมองคนที่เดิน ด้วยความยากลำบากกับลม แพคเกจเล็ก ๆ ภายใต้ arm. ของเขา
มา alonside เบนสันแพทย์หยุดการทำงาน และเชิญคนขี่ คนได้ค่ะ
"คุณไปไกล" ถามหมอ
"ฉันจะไปทางดีทรอยต์ กล่าวว่า คน เป็นคนที่ค่อนข้างบาง มีตาสีดำขนาดเล็กเต็มไป ด้วยน้ำตาจากลมนั้น "คุณช่วยฉันจุดบุหรี่"
หมอเบนสัน unbuttoned ตราของเขา แล้วจำบุหรี่ในกระเป๋าภายนอกของชุดเสื้อของเขากัน เขาเอาออกแพคเกจ และให้กับผู้ขับขี่ที่มองในกระเป๋าของเขาเองในการแข่งขัน เมื่อบุหรี่มีไฟส่องสว่าง คนจัดแพคเกจได้ขณะนี้ แล้ว ถาม "รังเกียจ มิสเตอร์ ถ้าผมเอาบุหรี่อื่นในภายหลังไหม"ไรเดอร์จับแพคเกจเอาบุหรี่อื่นโดยไม่ต้องรอหมอจะตอบ มือสัมผัสกระเป๋าของเขารู้สึกว่าหมอเบนสัน
"ฉันจะใส่ไว้ในกระเป๋าของคุณ กล่าวว่า คนน้อย ใส่มือของเขาลงได้อย่างรวดเร็วรับบุหรี่แพทย์เบนสัน และมีระคายเคืองเล็กน้อยเพื่อค้นหาพวกเขาแล้วในกระเป๋าของเขา
หลังจากไม่กี่นาทีหมอเบนสันกล่าวว่า: "ดังนั้นคุณจะดีหรือไม่"
"ฉันจะออกไปหางานในโรงงานรถยนต์อย่างใดอย่างหนึ่ง"
"เป็นคุณช่างเป็น" ถามหมอ
"มากหรือน้อย ผมเคยได้ขับรถบรรทุกตั้งแต่สิ้นสุดสงคราม แต่หายไปงานเกี่ยวกับเดือนที่ผ่านมา"
"มีคุณในกองทัพช่วงสงคราม"
"ใช่ ผมในส่วนรถพยาบาล ขวาขึ้นด้านหน้า ขับรถมีรถพยาบาลสำหรับสี่ปี"
"เป็นที่ให้? " กล่าวว่า แพทย์เบนสัน "ผมเป็นหมอเองก็ หมอเบนสันเป็นชื่อของฉัน"
"ฉันคิดว่า รถคันนี้กลิ่นเหมือนยา คนที่หัวเราะ เขาเพิ่ม เพิ่มเติมอย่างจริงจัง "ชื่อของฉันคือ อีแวนส์"
จะขี่ตามเงียบ ๆ สำหรับครู่ และไรเดอร์ที่ย้ายตัวเองในที่นั่งของเขา และวางแพคเกจของเขาบนชั้น เป็นผู้ชายเอง เบนสันหมอจับดูดีของเขาครั้งแรกที่ตัวเล็ก catlike หน้า.
แพทย์ยังสังเกตเห็นแผลลึกยาวบนแก้มของคน สดใส และ มองสีแดงเหมือนนั้นล่าสุดผู้ผลิต เขาคิดว่า นาง Ott Sorley และสำหรับนาฬิกาของเขา นิ้วของเขาไปลึกเข้าไปในกระเป๋าของเขาก่อนที่เขารับรู้ว่า เขาดูไม่มี
หมอเบนสันย้ายมือช้า ๆ และระมัดระวังด้านล่างนั่งจนเขารู้สึกยางหุ้มที่เขามักจะดำเนินกับเขาของเขาอัตโนมัติปืน.
เขาดึงปืนพกออกช้า และขึ้นในความมืดที่ด้านข้างของเขา หมอเบนสันหยุดรถได้อย่างรวดเร็ว และผลักดันจมูกของกุนเขาในด้านของอีวานส์
"ใส่นาฬิกาที่ลงในกระเป๋าของฉัน เขากล่าวว่า angrily
ผู้ขับขี่ไป ด้วยความกลัว และนำขึ้นมือเขาอย่างรวดเร็ว "พระเจ้า มิสเตอร์ เขากระซิบ "ฉันคิดว่า คุณ..."
เบนสันแพทย์ผลักปืนยังลึกในด้านของมนุษย์ และทำซ้ำ coldly "ย้ายที่ดูในกระเป๋าของฉันก่อนฉันให้ปืนนี้ออก "
อีวานส์ใส่มือ ในกระเป๋าเสื้อของเขาเอง และในภายหลัง ตะลึงงันมือ พยายามที่จะใส่นาฬิกาลงในกระเป๋าของแพทย์ ด้วยมือของเขาฟรี หมอเบนสันผลักนาฬิกาลงในกระเป๋าของเขา เขาเปิดประตู และบังคับคน car.
"ฉันอยู่ที่นี่คืนนี้ อาจบันทึกชีวิตของผู้หญิง แต่ฉันใช้เวลาเพื่อพยายามช่วยคุณ" เขากล่าวว่า เพื่อคน angrily
เบนสันแพทย์เริ่มรถอย่างรวดเร็ว และลมปิดประตู มีเสียงดัง เขาส่งปืนพกกลับไปเป็นยางหุ้มหนังภายใต้นั่ง และรีบในการ
ขับรถขึ้นภูเขาไปฟาร์ม Sorley ได้ยากน้อยกว่าเขาก็กลัว และ Ott Sorley ได้ส่งชายของเขาเก่าบนถนนด้วยความเพื่อช่วยเขาข้ามสะพานไม้เก่าที่นำขึ้นไปยังฟาร์มขนาดเล็กหนึ่ง-บ้าน
นาง ของ Sorley ก่อนหน้านี้ประสบการณ์มากมาย ด้วยการนำเด็ก ๆ เข้าสู่โลกเห็นได้ชัดช่วยเธอมาก เพราะเธอส่งเด็กคนนี้ ด้วยความยากลำบากเล็กน้อย และมีไม่จำเป็นแพทย์เบนสันส่วนสำหรับเครื่องในยาวกระเป๋า
หลังจากที่มันผ่าน ไร หมอเบนสันเอาออกจุดบุหรี่ และนั่งลงสูบ
"เพื่อนผมรับในรถบนเส้นทางของฉันที่นี่คืนนี้พยายามปล้นฉัน เขากล่าวกับ Ott รู้สึกภูมิใจเล็กน้อย "เขาเอานาฬิกา แต่เมื่อฉันผลักฉันปืน.45 เข้าด้านข้างของเขาที่เขาตัดสินใจที่จะให้มันกลับมาให้ฉัน"
Ott ยิ้มกว้างที่ดังกล่าวน่าตื่นเต้นเรื่องราวมาจากเบนสันหมอหนุ่ม
"ดี ฉันดีใจที่เขาให้มันกลับไปยังคุณ Ott กล่าวว่า "เพราะถ้าเขาไม่ได้ เราจะไม่มีความคิดใด ๆ เวลาเด็กเกิด เวลาคุณจะบอกว่า มันเกิดขึ้น เอกสารหรือไม่"
เบนสันแพทย์เอานาฬิกาจากกระเป๋าของเขาด้วย
"เด็กมีส่งประมาณสามสิบนาทีผ่านมา และขวาตอนนี้ มันมี" เขาเดินผ่านไปโคมไฟบนตาราง
เขาจ้องไปแพงกว่าที่นาฬิกาในมือของเขา ผลึกที่แตก และด้านบนถูกตัดขาด เขาเก็บนาฬิกา และจัดว่าใกล้กับโคมไฟ เขาศึกษาที่สวมใส่ n s c r ไอพี t ฉัน o n:
"เพื่อส่วนตัวต.อีวานส์ ส่วนรถพยาบาล การยกย่องบุคคลที่รักษาชีวิตคืน 3 พฤศจิกายน 1943 ใกล้หน้าอิตาลี Nesbitt พยาบาล โจนส์ และวินเกทแม"
—-
การแปล กรุณารอสักครู่..
He threw the back covers and sat up on his bed, his feet feeling along the cold floor for his slippers, the telephone ringing insistently a little distance away.
He turned on the light and picked up the phone.
“This is Doctor Benson,” he said.
The November wind was bringing sounds of winter as it blew around the little white house. The doctor got into his clothes. He went to the table and stared at his watch, his spirit complainig at the job ahead oh him.
Two o’clock. His mind also complained at the horrible hour and he wondered why children always had to be born at such improper times. He took up two small satchels: the short pill bag, as the people of the town knew it, and the long obstetrical case- the baby bag they called it.
Doctor Benson stopped a moment to light a cigarette, then put the pack of cigarettes in his overcoat pocket. The wind felt like a surgeon’s knife at his face as he opened the door and ran, bending low, around the driveway to the garage.
His car started with difficulty, coughed a half-dozen times as he drove down the driveway but then began to run more smoothly as he turned down Grass Street and on to the deserted highway.
Mrs. Ott Sorley, whom Doctor Benson was on his way to visit, already had almost a dozen children, but it seemed to the doctor that never once she had a baby in good weather, nor in daylight.
And while Doctor Benson was a country doctor, he was still a young man and couldn’t find the pleasure that his father, “the old Doc Benson”, had found in seeing Ott, the father, always two or three babies behind in the payment of his baby bills.
It was a long ride out to Sorley farm and the sight of a man walking alone along the country road, as seen just ahead by the lights of the car, was a welcome relief to the doctor. He slowed down and looked at the man walking along with difficulty against the wind, a little package under his arm.
Coming alonside, Doctor Benson stopped and invited the man to ride. The man got in.
“Are you going far?” asked the doctor.
“I’m going all the way to Detroit,” said the man, a rather thin man with small black eyes filled with tears from the wind. “Could you give me a cigarette?”
Doctor Benson unbuttoned his coat, then remembered the cigarettes in the outer pocket of his overcoat. He took out the package and gave it to the rider who then looked in his own pockets for a match. When the cigarette was lighted, the man held the package a moment, then asked, “Do you mind, mister, if I take another cigarette for later?” The rider shook the package to remove another cigarette without waiting for the doctor to answer. Doctor Benson felt a hand touch his pocket.
“I’ll put them back in your pocket,” the little fellow said. Doctor Benson put his hand down quickly to receive the cigarettes and was a little irritated to find them already in his pocket.
After a few minutes Doctor Benson said: “So you’re going to Detroit?”
“I’m going out to look for work in one of the automobile plants.”
“Are you a mechanic?” asked the doctor.
“More or less. I’ve been driving a truck since the war ended. But I lost my job about a month ago.”
“Were you in the army during the war?”
“Yeah, I was in the ambulance section. Right up at the front. Drove an ambulance for four years.”
“Is that so?” said Doctor Benson. “I’m a doctor myself. Doctor Benson is my name.”
“I thought this car smelled like pills,” the man laughed. Then he added, more seriously, “My name is Evans.”
They rode along silently for a few minutes and the rider moved himself in his seat and placed his package on the floor. As the man leaned over, Doctor Benson caught his first good look at the small, catlike face.
The doctor also noticed the long deep scar on the man’s cheek, bright and red-looking as though it were of recent origin. He thought of Mrs. Ott Sorley and reached for his watch. His fingers went deep into his pocket before he realized that his watch was not there.
Doctor Benson moved his hand very slowly and very carefully below the seat until he felt the holster in which he always carried with him his automatic pistol.
He drew out the pistol slowly and held it in the darkness at his side. Doctor Benson stopped the car quickly and pushed the nose of his gun into Evans’ side.
“Put that watch into my pocket,” he said angrily.
The rider jumped with fear and put up his hands quickly. “My God, mister,” he whispered. “I thought you….”
Doctor Benson pushed the pistol still deeper into the man’s side and repeated coldly, “Put that watch into my pocket before I let this gun go off.”
Evans put his hand in his own vest pocket and later, with trembling hands, tried to put the watch into the doctor’s pocket. With his free hand Doctor Benson pushed the watch down into his pocket. He opened the door and forced the man out of the car.
“I’m out here tonight, probably to save a woman’s life, but I took the time to try to help you,” he said to the man angrily.
Doctor Benson started the car quickly and the wind closed the door with a loud noise. He put the pistol back into the leather holster under the seat and hurried on.
The drive up the mountain to the Sorley farm was less difficult than he had feared and Ott Sorley had sent one of his older boys down the road with a lantern to help him across the old wooden bridge that led up to the little farm-house.
Mrs. Sorley’s many previous experiences with bringing children into the world apparently helped her greatly because she delivered this child with little difficulty and there was no need on Doctor Benson’s part for the instruments in the long bag.
After it was over, however, Doctor Benson took out a cigarette and sat down to smoke.
“A fellow I picked up in my car on my way up here tonight tried to rob me,” he said to Ott, feeling a little proud. “He took my watch. But when I pushed my .45 pistol into his side he decided to give it back to me.”
Ott smiled wide at such an exciting story coming from young Doctor Benson.
“Well, I’m glad he gave it back to you,” Ott said. “Because if he hadn’t, we wouldn’t have any idea what time the child was born. What time would you say it happened, Doc?”
Doctor Benson took the watch from his pocket.
“The baby was delivered about thirty minutes ago, and right now it’s…” He walked over to the lamp on the table.
He stared strangely at the watch in his hand. The crystal was cracked and the top was broken. He turned the watch over and held it closer to the lamp. He studied the worn ? n s c r i p t i o n :
“To Private T. Evans, Ambulance Section, whose personal bravery preserved our lives the night of Nov. 3, 1943, near the Italian front. Nurses Nesbitt, Jones, and Wingate.”
—-
He turned on the light and picked up the phone.
“This is Doctor Benson,” he said.
The November wind was bringing sounds of winter as it blew around the little white house. The doctor got into his clothes. He went to the table and stared at his watch, his spirit complainig at the job ahead oh him.
Two o’clock. His mind also complained at the horrible hour and he wondered why children always had to be born at such improper times. He took up two small satchels: the short pill bag, as the people of the town knew it, and the long obstetrical case- the baby bag they called it.
Doctor Benson stopped a moment to light a cigarette, then put the pack of cigarettes in his overcoat pocket. The wind felt like a surgeon’s knife at his face as he opened the door and ran, bending low, around the driveway to the garage.
His car started with difficulty, coughed a half-dozen times as he drove down the driveway but then began to run more smoothly as he turned down Grass Street and on to the deserted highway.
Mrs. Ott Sorley, whom Doctor Benson was on his way to visit, already had almost a dozen children, but it seemed to the doctor that never once she had a baby in good weather, nor in daylight.
And while Doctor Benson was a country doctor, he was still a young man and couldn’t find the pleasure that his father, “the old Doc Benson”, had found in seeing Ott, the father, always two or three babies behind in the payment of his baby bills.
It was a long ride out to Sorley farm and the sight of a man walking alone along the country road, as seen just ahead by the lights of the car, was a welcome relief to the doctor. He slowed down and looked at the man walking along with difficulty against the wind, a little package under his arm.
Coming alonside, Doctor Benson stopped and invited the man to ride. The man got in.
“Are you going far?” asked the doctor.
“I’m going all the way to Detroit,” said the man, a rather thin man with small black eyes filled with tears from the wind. “Could you give me a cigarette?”
Doctor Benson unbuttoned his coat, then remembered the cigarettes in the outer pocket of his overcoat. He took out the package and gave it to the rider who then looked in his own pockets for a match. When the cigarette was lighted, the man held the package a moment, then asked, “Do you mind, mister, if I take another cigarette for later?” The rider shook the package to remove another cigarette without waiting for the doctor to answer. Doctor Benson felt a hand touch his pocket.
“I’ll put them back in your pocket,” the little fellow said. Doctor Benson put his hand down quickly to receive the cigarettes and was a little irritated to find them already in his pocket.
After a few minutes Doctor Benson said: “So you’re going to Detroit?”
“I’m going out to look for work in one of the automobile plants.”
“Are you a mechanic?” asked the doctor.
“More or less. I’ve been driving a truck since the war ended. But I lost my job about a month ago.”
“Were you in the army during the war?”
“Yeah, I was in the ambulance section. Right up at the front. Drove an ambulance for four years.”
“Is that so?” said Doctor Benson. “I’m a doctor myself. Doctor Benson is my name.”
“I thought this car smelled like pills,” the man laughed. Then he added, more seriously, “My name is Evans.”
They rode along silently for a few minutes and the rider moved himself in his seat and placed his package on the floor. As the man leaned over, Doctor Benson caught his first good look at the small, catlike face.
The doctor also noticed the long deep scar on the man’s cheek, bright and red-looking as though it were of recent origin. He thought of Mrs. Ott Sorley and reached for his watch. His fingers went deep into his pocket before he realized that his watch was not there.
Doctor Benson moved his hand very slowly and very carefully below the seat until he felt the holster in which he always carried with him his automatic pistol.
He drew out the pistol slowly and held it in the darkness at his side. Doctor Benson stopped the car quickly and pushed the nose of his gun into Evans’ side.
“Put that watch into my pocket,” he said angrily.
The rider jumped with fear and put up his hands quickly. “My God, mister,” he whispered. “I thought you….”
Doctor Benson pushed the pistol still deeper into the man’s side and repeated coldly, “Put that watch into my pocket before I let this gun go off.”
Evans put his hand in his own vest pocket and later, with trembling hands, tried to put the watch into the doctor’s pocket. With his free hand Doctor Benson pushed the watch down into his pocket. He opened the door and forced the man out of the car.
“I’m out here tonight, probably to save a woman’s life, but I took the time to try to help you,” he said to the man angrily.
Doctor Benson started the car quickly and the wind closed the door with a loud noise. He put the pistol back into the leather holster under the seat and hurried on.
The drive up the mountain to the Sorley farm was less difficult than he had feared and Ott Sorley had sent one of his older boys down the road with a lantern to help him across the old wooden bridge that led up to the little farm-house.
Mrs. Sorley’s many previous experiences with bringing children into the world apparently helped her greatly because she delivered this child with little difficulty and there was no need on Doctor Benson’s part for the instruments in the long bag.
After it was over, however, Doctor Benson took out a cigarette and sat down to smoke.
“A fellow I picked up in my car on my way up here tonight tried to rob me,” he said to Ott, feeling a little proud. “He took my watch. But when I pushed my .45 pistol into his side he decided to give it back to me.”
Ott smiled wide at such an exciting story coming from young Doctor Benson.
“Well, I’m glad he gave it back to you,” Ott said. “Because if he hadn’t, we wouldn’t have any idea what time the child was born. What time would you say it happened, Doc?”
Doctor Benson took the watch from his pocket.
“The baby was delivered about thirty minutes ago, and right now it’s…” He walked over to the lamp on the table.
He stared strangely at the watch in his hand. The crystal was cracked and the top was broken. He turned the watch over and held it closer to the lamp. He studied the worn ? n s c r i p t i o n :
“To Private T. Evans, Ambulance Section, whose personal bravery preserved our lives the night of Nov. 3, 1943, near the Italian front. Nurses Nesbitt, Jones, and Wingate.”
—-
การแปล กรุณารอสักครู่..
เขาโยนคลุมหลัง และลุกขึ้นนั่งบนเตียง เท้ารู้สึกตามพื้นเย็นสำหรับรองเท้าของเขา เสียงโทรศัพท์ insistently เล็กน้อยห่าง .
เขาเปิดไฟ หยิบโทรศัพท์ .
" นี่หมอเบนสัน , " เขากล่าว .
ลมพฤศจิกายนได้นำเสียง ฤดูหนาวที่พัดรอบบ้านสีขาวเล็ก ๆน้อย ๆ หมอเข้าไปในเสื้อของเขาเขาไปที่โต๊ะและจ้องไปที่นาฬิกาของเขา วิญญาณ complainig ของเขาที่งานข้างหน้า โอ้ . .
สองนาฬิกา จิตใจของเขายังบ่นในเวลาที่น่ากลัวและเขาสงสัยว่าทำไมเด็กมักจะเกิดในช่วงเวลาที่ไม่เหมาะสม เช่น เขาเอาขึ้นสอง satchels ขนาดเล็ก : ถุงยาสั้น ในขณะที่ผู้คนในเมืองรู้จักแล้วยาวทางคดี - กระเป๋า
เด็กพวกเขาเรียกมันดร. เบนสันหยุดสักครู่เพื่อจุดบุหรี่ แล้วใส่ซองบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อนอกของเขา ลมเหมือนมีด ศัลยแพทย์ที่ใบหน้าของเขาขณะที่เขาเปิดประตูและวิ่ง โค้งน้อย รอบบ้านกับโรงรถ
รถของเขาเริ่มด้วยความยากลำบากไอครึ่งโหลที่เขาขับรถลงถนน แต่แล้วก็เริ่มทำงานได้อย่างราบรื่นมากขึ้นขณะที่เขาหันลงถนนและบนสนามหญ้าร้างทางหลวง
คุณนายโอ๊ต sorley ซึ่งหมอเบนสันอยู่ระหว่างทางไป ได้เกือบๆโหล แต่ดูเหมือนหมอนั่นไม่เคยเธอมีเด็กทารกในสภาพอากาศที่ดี หรือตอนกลางวัน
และในขณะที่แพทย์ เบนสัน เป็นประเทศที่แพทย์เขายังหนุ่ม และยังไม่พบความสุขที่พ่อของเขา " เก่าหมอเบนสัน " ได้พบเห็น มี พ่อ เสมอ สอง หรือ สามทารกไว้ในการชำระเงินของตั๋วเงินที่รักของเขา . . . . . .
มันเดินทางไกลออกไป sorley ฟาร์ม และสายตาของคนเดิน คนเดียวตามถนนประเทศ เท่าที่เห็นแค่ข้างหน้า ด้วยแสงไฟของรถ ก็โล่งใจ ไปหาหมอเขาชะลอความเร็วลงและมองผู้ชายที่เดินมากับความยากกับลมเล็ก ๆน้อย ๆแพคเกจภายใต้แขนของเขา . . . . . .
มา alonside ดร. เบนสันหยุดและเชิญให้เขานั่ง คนได้
" คุณจะไปไกลแค่ไหน ? " หมอถาม
" ฉันไปที่ดีทรอยต์ , " กล่าวว่า ผู้ชายที่ค่อนข้างบาง มีขนาดเล็กสีดำ ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาจากลม" คุณจะให้ฉันใช่มั้ย ? "
หมอเบนสันปลดกระดุมเสื้อของเขา แล้วนึกถึงบุหรี่ในกระเป๋าด้านนอกของเสื้อนอกของเขา เขาเอาแพคเกจให้กับผู้ขับขี่ที่ดูในกระเป๋าของตัวเองสำหรับการแข่งขัน เมื่อบุหรี่ก็จุดตะเกียง คนจัดแพคเกจสักครู่แล้วถามว่า " จะรังเกียจไหมครับ ถ้าผมใช้บุหรี่อีกในภายหลัง ?" ไรเดอร์ก็แพคเกจเอาบุหรี่อื่นโดยไม่ต้องรอคุณหมอตอบ ดร. เบนสันรู้สึกมือสัมผัสกระเป๋า
" ผมจะใส่กลับไปในกระเป๋าของคุณ " เพื่อนกล่าวว่า หมอเบนใส่มือของเขาลงอย่างรวดเร็วเพื่อรับบุหรี่และเป็นเพียงเล็กน้อยรำคาญที่จะพบพวกเขาแล้วในกระเป๋า
หลังจากไม่กี่นาทีหมอเบนสันกล่าวว่า :" งั้นนายจะดีทรอยต์ ? "
" ฉันกำลังจะออกไปหาทำงานในหนึ่งของรถยนต์พืช "
" คุณเป็นช่างยนต์ ? " หมอถาม
" มากกว่าหรือน้อยกว่า ผมเคยขับรถบรรทุกตั้งแต่สงครามสิ้นสุด แต่ฉันสูญเสียงานของฉันเกี่ยวกับเดือนที่ผ่านมา "
" คุณเป็นทหารในช่วงสงคราม "
" ใช่ ผมอยู่ในส่วนของรถพยาบาล ขวาขึ้นด้านหน้า ขับรถรถพยาบาลสี่ปี "
" งั้นเหรอครับ ? " บอกว่า หมอ เบนสัน " ผมเป็นหมอเอง ดร. เบนสัน คือชื่อของฉัน "
" ฉันคิดว่ารถคันนี้กลิ่นเหมือนยา " ชายคนนั้นหัวเราะ แล้วก็เพิ่มมากขึ้นจริงๆ นะ ข้าชื่อ อีแวนส์ "
เขาขี่ไปเงียบ ๆ ไม่กี่นาทีและผู้ขับขี่ย้ายตัวเองในที่นั่งของเขาและเขาแพคเกจที่วางไว้บนพื้น เป็นคนที่ชะโงกหน้าเหนือดร. เบนสันจับของเขาก่อนมองใบหน้าที่เหมือนแมวน้อย
หมอก็สังเกตเห็นรอยแผลยาวลึกที่แก้มของชาย , สดใสและสีแดงมองราวกับว่ามันเป็นประเทศล่าสุด เขาคิดว่าคุณมี sorley และถึงให้นาฬิกาของเขา นิ้วของเขาเข้าไปจนลึกลงไปในกระเป๋าของเขาก่อนที่เขาจะตระหนักว่านาฬิกาของเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น
หมอเบนย้ายมือของเขาอย่างช้าๆ อย่างระมัดระวังข้างล่างที่นั่งจนกระทั่งรู้สึกว่าซองที่เขามักจะพกปืนสั้นของเขาเขา
เขาดึงออกปืนช้าและถือมันในที่มืด ที่ด้านข้างของเขา ดร. เบนสันหยุดรถได้อย่างรวดเร็วและดันจมูกของปืนของเขาในด้านของอีแวนส์ .
" ใส่นาฬิกาเรือนนั้นลงในกระเป๋าของฉัน " เขากล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว
ไรเดอร์กระโดดด้วยความกลัวและใส่มือของเขาอย่างรวดเร็ว " คุณครับพระเจ้าของฉัน " เขากระซิบ . " ฉันคิดว่าเธอ . . . . . . . "
หมอเบนสันผลักปืนยังลึกเข้าไปในชายฝั่งและซ้ำอย่างเย็นชา " ใส่นาฬิกาเรือนนั้นลงในกระเป๋าของฉันก่อนที่ฉันจะให้ปืนนี้ไป "
อีแวนส์ใส่มือของเขาเองเสื้อยืดกระเป๋าและต่อมากับมือสั่น พยายามวางนาฬิกาลงกระเป๋าของหมอกับหมอมือฟรีเบนสันผลักดูลงไปในกระเป๋าของเขา เขาเปิดประตูและบังคับให้เขาออกจากรถ . . .
" ผมมาที่นี่คืนนี้ อาจจะช่วยชีวิตของหญิง แต่ฉันเอาเวลาที่จะพยายามที่จะช่วยให้คุณ " เขาพูดกับเพื่อนด้วยความโมโห
หมอเบนสันเริ่มรถอย่างรวดเร็วและลมปิด ประตูด้วย เสียงดังเขาวางปืนเข้าซองหนังใต้ที่นั่ง และรีบ
ขับรถขึ้นภูเขาไป sorley ฟาร์มยากน้อยกว่าเขาก็กลัวและมี sorley ส่งคนของเขาชายรุ่นเก่าลงถนนด้วยโคมไฟเพื่อช่วยให้เขาข้ามสะพานไม้เก่าที่นำขึ้นบ้าน
คุณนายฟาร์มเล็ก ๆน้อย ๆsorley หลายก่อนประสบการณ์กับการนำเด็กเข้าสู่โลกที่เห็นได้ชัดว่าช่วยเธอมาก เพราะเธอส่งลูกน้อยยากและไม่จำเป็นในส่วนของแพทย์ เบนสันสำหรับเครื่องมือในถุงนาน
หลังจากนั้น อย่างไรก็ตาม ดร. เบนสันเอาบุหรี่ และนั่งสูบ
" เพื่อนฉันเลือกขึ้นในรถ ระหว่างทางมาที่นี่ คืนนี้ ฉันพยายามจะปล้นฉัน " เขาพูดกับโอ๊ต รู้สึกภูมิใจนิดๆ " เขาเอานาฬิกาฉันไป แต่เมื่อฉันผลักฉัน 45 ปืนพกเป็นด้านข้างของเขาเขาตัดสินใจที่จะให้มันกลับมาให้ฉัน . "
มียิ้มกว้างอย่างน่าตื่นเต้นเรื่องราวที่มาจากหมอหนุ่ม เบนสัน
" ฉันดีใจที่เขาให้มันกลับมาให้คุณ " โอ๊ตพูด " เพราะถ้าไม่ได้เขาเราไม่เข้าใจว่าเวลาที่ลูกเกิด เวลาที่คุณจะพูดว่าอะไร มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ หมอ "
หมอเบนเอาไปจากกระเป๋าของเขา . . . . . .
" เด็กถูกส่งประมาณสามสิบนาทีที่แล้ว และตอนนี้มัน . . . . . . . . " เขาเดินไปยังโคมไฟบนโต๊ะ
เขาจ้องมองแปลกๆ ที่ดู ในมือของเขา คริสตัลกำลังแตกยอดแตกเขาหันมองและถือมันใกล้โคมไฟ เขาเรียนเสียแล้ว N S C R ฉัน p t ฉัน n o :
" ส่วนที อีแวนส์ ส่วนรถพยาบาล ซึ่งส่วนตัวความกล้าหาญรักษาชีวิตของเรา คืนของวันที่ 3 , 1943 , ใกล้หน้าของอิตาลี พยาบาล Nesbitt , โจนส์ และ "
-- วินเกท
เขาเปิดไฟ หยิบโทรศัพท์ .
" นี่หมอเบนสัน , " เขากล่าว .
ลมพฤศจิกายนได้นำเสียง ฤดูหนาวที่พัดรอบบ้านสีขาวเล็ก ๆน้อย ๆ หมอเข้าไปในเสื้อของเขาเขาไปที่โต๊ะและจ้องไปที่นาฬิกาของเขา วิญญาณ complainig ของเขาที่งานข้างหน้า โอ้ . .
สองนาฬิกา จิตใจของเขายังบ่นในเวลาที่น่ากลัวและเขาสงสัยว่าทำไมเด็กมักจะเกิดในช่วงเวลาที่ไม่เหมาะสม เช่น เขาเอาขึ้นสอง satchels ขนาดเล็ก : ถุงยาสั้น ในขณะที่ผู้คนในเมืองรู้จักแล้วยาวทางคดี - กระเป๋า
เด็กพวกเขาเรียกมันดร. เบนสันหยุดสักครู่เพื่อจุดบุหรี่ แล้วใส่ซองบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อนอกของเขา ลมเหมือนมีด ศัลยแพทย์ที่ใบหน้าของเขาขณะที่เขาเปิดประตูและวิ่ง โค้งน้อย รอบบ้านกับโรงรถ
รถของเขาเริ่มด้วยความยากลำบากไอครึ่งโหลที่เขาขับรถลงถนน แต่แล้วก็เริ่มทำงานได้อย่างราบรื่นมากขึ้นขณะที่เขาหันลงถนนและบนสนามหญ้าร้างทางหลวง
คุณนายโอ๊ต sorley ซึ่งหมอเบนสันอยู่ระหว่างทางไป ได้เกือบๆโหล แต่ดูเหมือนหมอนั่นไม่เคยเธอมีเด็กทารกในสภาพอากาศที่ดี หรือตอนกลางวัน
และในขณะที่แพทย์ เบนสัน เป็นประเทศที่แพทย์เขายังหนุ่ม และยังไม่พบความสุขที่พ่อของเขา " เก่าหมอเบนสัน " ได้พบเห็น มี พ่อ เสมอ สอง หรือ สามทารกไว้ในการชำระเงินของตั๋วเงินที่รักของเขา . . . . . .
มันเดินทางไกลออกไป sorley ฟาร์ม และสายตาของคนเดิน คนเดียวตามถนนประเทศ เท่าที่เห็นแค่ข้างหน้า ด้วยแสงไฟของรถ ก็โล่งใจ ไปหาหมอเขาชะลอความเร็วลงและมองผู้ชายที่เดินมากับความยากกับลมเล็ก ๆน้อย ๆแพคเกจภายใต้แขนของเขา . . . . . .
มา alonside ดร. เบนสันหยุดและเชิญให้เขานั่ง คนได้
" คุณจะไปไกลแค่ไหน ? " หมอถาม
" ฉันไปที่ดีทรอยต์ , " กล่าวว่า ผู้ชายที่ค่อนข้างบาง มีขนาดเล็กสีดำ ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาจากลม" คุณจะให้ฉันใช่มั้ย ? "
หมอเบนสันปลดกระดุมเสื้อของเขา แล้วนึกถึงบุหรี่ในกระเป๋าด้านนอกของเสื้อนอกของเขา เขาเอาแพคเกจให้กับผู้ขับขี่ที่ดูในกระเป๋าของตัวเองสำหรับการแข่งขัน เมื่อบุหรี่ก็จุดตะเกียง คนจัดแพคเกจสักครู่แล้วถามว่า " จะรังเกียจไหมครับ ถ้าผมใช้บุหรี่อีกในภายหลัง ?" ไรเดอร์ก็แพคเกจเอาบุหรี่อื่นโดยไม่ต้องรอคุณหมอตอบ ดร. เบนสันรู้สึกมือสัมผัสกระเป๋า
" ผมจะใส่กลับไปในกระเป๋าของคุณ " เพื่อนกล่าวว่า หมอเบนใส่มือของเขาลงอย่างรวดเร็วเพื่อรับบุหรี่และเป็นเพียงเล็กน้อยรำคาญที่จะพบพวกเขาแล้วในกระเป๋า
หลังจากไม่กี่นาทีหมอเบนสันกล่าวว่า :" งั้นนายจะดีทรอยต์ ? "
" ฉันกำลังจะออกไปหาทำงานในหนึ่งของรถยนต์พืช "
" คุณเป็นช่างยนต์ ? " หมอถาม
" มากกว่าหรือน้อยกว่า ผมเคยขับรถบรรทุกตั้งแต่สงครามสิ้นสุด แต่ฉันสูญเสียงานของฉันเกี่ยวกับเดือนที่ผ่านมา "
" คุณเป็นทหารในช่วงสงคราม "
" ใช่ ผมอยู่ในส่วนของรถพยาบาล ขวาขึ้นด้านหน้า ขับรถรถพยาบาลสี่ปี "
" งั้นเหรอครับ ? " บอกว่า หมอ เบนสัน " ผมเป็นหมอเอง ดร. เบนสัน คือชื่อของฉัน "
" ฉันคิดว่ารถคันนี้กลิ่นเหมือนยา " ชายคนนั้นหัวเราะ แล้วก็เพิ่มมากขึ้นจริงๆ นะ ข้าชื่อ อีแวนส์ "
เขาขี่ไปเงียบ ๆ ไม่กี่นาทีและผู้ขับขี่ย้ายตัวเองในที่นั่งของเขาและเขาแพคเกจที่วางไว้บนพื้น เป็นคนที่ชะโงกหน้าเหนือดร. เบนสันจับของเขาก่อนมองใบหน้าที่เหมือนแมวน้อย
หมอก็สังเกตเห็นรอยแผลยาวลึกที่แก้มของชาย , สดใสและสีแดงมองราวกับว่ามันเป็นประเทศล่าสุด เขาคิดว่าคุณมี sorley และถึงให้นาฬิกาของเขา นิ้วของเขาเข้าไปจนลึกลงไปในกระเป๋าของเขาก่อนที่เขาจะตระหนักว่านาฬิกาของเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น
หมอเบนย้ายมือของเขาอย่างช้าๆ อย่างระมัดระวังข้างล่างที่นั่งจนกระทั่งรู้สึกว่าซองที่เขามักจะพกปืนสั้นของเขาเขา
เขาดึงออกปืนช้าและถือมันในที่มืด ที่ด้านข้างของเขา ดร. เบนสันหยุดรถได้อย่างรวดเร็วและดันจมูกของปืนของเขาในด้านของอีแวนส์ .
" ใส่นาฬิกาเรือนนั้นลงในกระเป๋าของฉัน " เขากล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว
ไรเดอร์กระโดดด้วยความกลัวและใส่มือของเขาอย่างรวดเร็ว " คุณครับพระเจ้าของฉัน " เขากระซิบ . " ฉันคิดว่าเธอ . . . . . . . "
หมอเบนสันผลักปืนยังลึกเข้าไปในชายฝั่งและซ้ำอย่างเย็นชา " ใส่นาฬิกาเรือนนั้นลงในกระเป๋าของฉันก่อนที่ฉันจะให้ปืนนี้ไป "
อีแวนส์ใส่มือของเขาเองเสื้อยืดกระเป๋าและต่อมากับมือสั่น พยายามวางนาฬิกาลงกระเป๋าของหมอกับหมอมือฟรีเบนสันผลักดูลงไปในกระเป๋าของเขา เขาเปิดประตูและบังคับให้เขาออกจากรถ . . .
" ผมมาที่นี่คืนนี้ อาจจะช่วยชีวิตของหญิง แต่ฉันเอาเวลาที่จะพยายามที่จะช่วยให้คุณ " เขาพูดกับเพื่อนด้วยความโมโห
หมอเบนสันเริ่มรถอย่างรวดเร็วและลมปิด ประตูด้วย เสียงดังเขาวางปืนเข้าซองหนังใต้ที่นั่ง และรีบ
ขับรถขึ้นภูเขาไป sorley ฟาร์มยากน้อยกว่าเขาก็กลัวและมี sorley ส่งคนของเขาชายรุ่นเก่าลงถนนด้วยโคมไฟเพื่อช่วยให้เขาข้ามสะพานไม้เก่าที่นำขึ้นบ้าน
คุณนายฟาร์มเล็ก ๆน้อย ๆsorley หลายก่อนประสบการณ์กับการนำเด็กเข้าสู่โลกที่เห็นได้ชัดว่าช่วยเธอมาก เพราะเธอส่งลูกน้อยยากและไม่จำเป็นในส่วนของแพทย์ เบนสันสำหรับเครื่องมือในถุงนาน
หลังจากนั้น อย่างไรก็ตาม ดร. เบนสันเอาบุหรี่ และนั่งสูบ
" เพื่อนฉันเลือกขึ้นในรถ ระหว่างทางมาที่นี่ คืนนี้ ฉันพยายามจะปล้นฉัน " เขาพูดกับโอ๊ต รู้สึกภูมิใจนิดๆ " เขาเอานาฬิกาฉันไป แต่เมื่อฉันผลักฉัน 45 ปืนพกเป็นด้านข้างของเขาเขาตัดสินใจที่จะให้มันกลับมาให้ฉัน . "
มียิ้มกว้างอย่างน่าตื่นเต้นเรื่องราวที่มาจากหมอหนุ่ม เบนสัน
" ฉันดีใจที่เขาให้มันกลับมาให้คุณ " โอ๊ตพูด " เพราะถ้าไม่ได้เขาเราไม่เข้าใจว่าเวลาที่ลูกเกิด เวลาที่คุณจะพูดว่าอะไร มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ หมอ "
หมอเบนเอาไปจากกระเป๋าของเขา . . . . . .
" เด็กถูกส่งประมาณสามสิบนาทีที่แล้ว และตอนนี้มัน . . . . . . . . " เขาเดินไปยังโคมไฟบนโต๊ะ
เขาจ้องมองแปลกๆ ที่ดู ในมือของเขา คริสตัลกำลังแตกยอดแตกเขาหันมองและถือมันใกล้โคมไฟ เขาเรียนเสียแล้ว N S C R ฉัน p t ฉัน n o :
" ส่วนที อีแวนส์ ส่วนรถพยาบาล ซึ่งส่วนตัวความกล้าหาญรักษาชีวิตของเรา คืนของวันที่ 3 , 1943 , ใกล้หน้าของอิตาลี พยาบาล Nesbitt , โจนส์ และ "
-- วินเกท
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- วัด
- While
- หน้าที่
- ถ้าคุณอยากรู้ทุกอย่างส่งข้อคามมาหาฉัน
- Never mind.I'm always willing to help
- Reviewing
- I imagine that you lie to.
- หงอยเหงา
- Tout le monde aime.
- 你在跟誰說話
- You haven't seen your friend Jack for ag
- แฟนผู้หญิงคุณใช่ใหม
- why are you lying to meฉันไม่เข้าใจฉันโก
- お支払い方法
- ใครเป็นคนสอนคุณ
- Joe not bother ?? Rab at wondering
- He threw the back covers and sat up on h
- ฉันหวังว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันเร็วๆนี้
- Yes l have not enough business
- ผมไม่ได้รวยเหมือนคุณน่ะ我不像你一样有钱吗？
- Truck
- อารมณ์ไหนกันแน่
- ฉันนับเลขยี่สิบเอ็ด
- leonardo
