The wind blew past the two of them.

The wind blew past the two of them. Meng Hao shouldered the same scholar’s pack he’d taken with him when he left his hometown, turned around, and walked off into the distance.

No arrow was loosed from the bow.

That year, Meng Hao was forty-three years of age.

Eventually, he caught sight of a Daoist temple located on top of a mountain.

It was autumn, and the leaves rustled as they drifted down onto the green limestone of the temple. The sky was overcast, and occasionally the soft rumbling of thunder could be heard. Rain was coming.

Meng Hao took up residence in the Daoist temple. He watched the Daoists practice their religious cultivation, observed them live their daily lives, and enjoyed a kind of peace he had never experienced before.

He had the unshakeable feeling that his hands were stained dark with blood that just wouldn’t wash off. Perhaps in this place he could discover a way to cleanse it.

Two years later, Meng Hao was forty-five years old. He let out a soft sigh.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลมพัดผ่านมาของพวกเขา เมงเฮารถชุดเดียวกันของนักวิชาการเขาสารภาพกับเขาเมื่อเขาทิ้งบ้านเกิดของเขา หัน และเดินเข้าออกเป็นระยะทางลูกศรไม่ถูกจริงจากคันธนูปี เมงเฮามีอายุสี่สิบสามปีในที่สุด เขาจับสายตาของวัด Daoist ที่ตั้งอยู่บนยอดเขามันเป็นฤดูใบไม้ร่วง และใบ rustled เป็นพวกเขาลอยลงบนหินปูนสีเขียวของวัด ท้องฟ้ามีฝน และบางครั้งอาจจะได้ยินเสียงดังก้องนุ่มของฟ้าร้อง ฝนกำลังเดินมาเฮา เมงมาตั้งถิ่นฐานในวัด Daoist เขาดู Daoists ฝึกเพาะศาสนาของพวกเขา สังเกตพวกเขาดำเนินชีวิตประจำวัน และความสุขแบบสงบเขาก็ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนเขามีความรู้สึกแต่ว่า มือของเขาถูกย้อมเข้ม ด้วยเลือดที่เพียงจะไม่ล้าง บางทีในนี้ เขาสามารถค้นพบวิธีการทำความสะอาดมันสองปีต่อมา เมงเฮาก็สี่สิบห้าปีที่ผ่านมา เขาให้ออกด้วย[นุ่ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลมพัดผ่านมาสองของพวกเขา เม้งเฮาไหล่แพ็คของนักวิชาการเหมือนกันเขาจะดำเนินการกับเขาเมื่อเขาออกจากบ้านเกิดของเขาหันไปรอบ ๆ และเดินออกไปไกล.

ไม่มีลูกศรถูกปล่อยจากคันธนู.

ปีที่เม้งเฮาเป็นสามสี่สิบปีบริบูรณ์

ในที่สุดเขาจับสายตาของวัด Daoist อยู่ด้านบนของภูเขา.

มันเป็นฤดูใบไม้ร่วงและใบ rustled ขณะที่พวกเขาลอยลงบนหินปูนสีเขียวของวัด ท้องฟ้ามืดครึ้มและบางครั้งเสียงดังก้องอ่อนของทันเดอร์อาจจะได้ยิน ฝนที่กำลังจะมา.

เม้งเฮาเอาขึ้นถิ่นที่อยู่ในวัด Daoist เขาดู Daoists ฝึกเพาะปลูกทางศาสนาของพวกเขาสังเกตเห็นพวกเขามีชีวิตประจำวันของพวกเขาและมีความสุขกับชนิดของความสงบสุขเขาไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน.

เขามีความรู้สึกสั่นไหวที่มือของเขามีการย้อมสีเข้มด้วยเลือดที่เพิ่งจะได้ล้างออก บางทีในสถานที่แห่งนี้เขาจะได้ค้นพบวิธีการทำความสะอาดมัน.

สองปีต่อมาเม้งเฮาอายุสี่สิบห้าปี เขาปล่อยให้ออกถอนหายใจอ่อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลมพัดผ่านสองของพวกเขา เมิ่งฮ่าวยอมรับกันของนักวิชาการแพ็คเขาถ่ายกับเขาตอนที่เขากลับไปบ้านเกิดของเขา หันกลับมา และเดินออกไปไกลไม่มีลูกศรถูกปล่อยออกจากคันธนูปีนั้น เมิงเฮาคือ 43 ปีของอายุในที่สุด เขาก็จับสายตาของ daoist วัดตั้งอยู่บนภูเขามันเป็นฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ rustled เช่นที่พวกเขาลอยลงบนหินปูนสีเขียวของวิหาร ท้องฟ้ามืดครึ้ม และบางครั้งเสียงนุ่มของฟ้าร้องอาจจะได้ยิน ฝนกำลังจะมาเมิ่งเฮ่าที่พักอาศัยใน daoist วัด เขาดู daoists การปฏิบัติการทางศาสนาของพวกเขาและพวกเขาดำเนินชีวิตประจำวัน และเพลิดเพลินกับชนิดของความสงบสุขที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนเขารู้สึกว่ามือของเขาเปื้อน unshakeable มืดกับเลือดที่ไม่ต้องล้างออก บางทีในสถานที่นี้ เขาได้ค้นพบวิธีที่จะชำระล้างสองปีต่อมา เมิ่งฮ่าวก็สี่สิบห้าปี เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ