My family is a small family, there

My family is a small family, there are my parents, my brother and me. My father is an entrepreneur who succeed since young. My mother was a pharmacist. My brother is studying at the kindergarten. And I would really like to have a cat, but my brother is allergic to them. My parents don’t have time to take care of us. So they think sent me to boarding schools. I’m so stress to live into the unknown and fears compulsory the school is strict regulations. So I was controversy with my mother and rebel not to go to school, and decided to run away from home. That night was very dark, and the rain was pouring down so hard. I'm shivering with cold, I was hopeless and lonely. I keep walking until the encounters a friend which I know. He ask me to do this, when I describing my problem he immediately offered I to go home and apologized to the parents. It made me realize that if angry or resent should talk polite to parents. I decided to go back home. After that, my parents did not send me to boarding school. But my mother is a clever she set three rules compose 1. Requires to graduate 2. Not aggressive controversy 3. Obey the instruction of parents. Since then, I was determined to learn more. And follow own dreams that really wants to be a designer. Because I have creative and I want to have one set of clothes in the world. It was inspired to have own brand clothing. I need to more practice which will make it better others, and the famous.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ครอบครัวเป็นครอบครัวขนาดเล็ก มีพ่อ พี่ชาย และฉัน พ่อของฉันเป็นผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่หนุ่ม แม่ของฉันเป็นเภสัชกร พี่ชายของฉันกำลังศึกษาอยู่ที่โรงเรียนอนุบาล และจริง ๆ อยากให้มีแมว แต่พี่ชายเป็นโรคภูมิแพ้ได้ พ่อไม่มีเวลาดูแลเรา พวกเขาคิดว่าส่งผมไปโรงเรียน ผมเครียดอยู่ไม่รู้จักและความกลัวภาคบังคับโรงเรียนเป็น กฎระเบียบที่เข้มงวด จึงเป็นความขัดแย้งกับแม่และกบฏไม่ต้องไปโรงเรียน และตัดสินใจที่จะหนีออกจากบ้าน คืนนั้นมืดมาก และฝนก็เทลงอย่างหนัก ผมผมสั่น ด้วยความหนาว ผมโดดเดี่ยว และสิ้นหวัง ผมเดินจนถึงการเผชิญหน้าเป็นเพื่อนที่ฉันรู้ เขาถามฉันไปนี้ เมื่ออธิบายปัญหาของฉันเขาทันทีให้ฉันกลับบ้าน และขอโทษพ่อแม่ มันทำให้ผมรู้ว่าถ้าโกรธ หรือล่าควรพูดสุภาพกับผู้ปกครอง ผมตัดสินใจจะกลับบ้าน หลังจากนั้น พ่อแม่ของฉันไม่ได้ส่งผมไปโรงเรียน แต่แม่ ฉลาดเธอตั้งกฎสามเขียน 1 ต้องสำเร็จการศึกษา 2 ไม่ก้าวร้าวทะเลาะวิวาท 3 เชื่อฟังคำสั่งของพ่อแม่ หลังจากนั้น ผมมุ่งมั่นที่จะเรียนรู้เพิ่มเติม และทำตามความฝันของตัวเองที่อยาก เป็นนักออกแบบ เพราะผมมี ความคิดสร้างสรรค์และต้องการมีเสื้อผ้าชุดเดียวในโลก มันคือแรงบันดาลใจจะมีแบรนด์เสื้อผ้า ต้องการฝึกเพิ่มเติมซึ่งจะทำให้มันดีกว่าคนอื่น และที่มีชื่อเสียง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวขนาดเล็กที่มีพ่อแม่พี่ชายของฉันและฉัน พ่อของผมเป็นผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่หนุ่ม แม่ของฉันเป็นเภสัชกร พี่ชายของฉันกำลังศึกษาอยู่ที่โรงเรียนอนุบาล และผมอยากมีแมว แต่พี่ชายของฉันจะแพ้ให้กับพวกเขา พ่อแม่ของฉันไม่ได้มีเวลาในการดูแลของเรา ดังนั้นพวกเขาคิดว่าส่งฉันไปโรงเรียนประจำ ฉันจึงความเครียดที่จะมีชีวิตอยู่ในที่ไม่รู้จักและความกลัวได้รับคำสั่งโรงเรียนเป็นกฎระเบียบที่เข้มงวด ดังนั้นผมจึงโต้เถียงกับแม่และกบฏของฉันไม่ไปโรงเรียนและตัดสินใจที่จะหนีออกจากบ้าน คืนนั้นมืดมากและฝนก็เทลงมาอย่างหนัก ฉันตัวสั่นด้วยความหนาวเย็นผมก็สิ้นหวังและโดดเดี่ยว ฉันให้เดินจนเผชิญหน้าเพื่อนซึ่งฉันรู้ว่า เขาขอให้ฉันทำเช่นนี้เมื่อผมอธิบายปัญหาของฉันทันทีที่เขานำเสนอผมจะกลับบ้านและขอโทษพ่อแม่ มันทำให้ฉันตระหนักว่าถ้าโกรธหรือไม่พอใจควรจะพูดคุยกับพ่อแม่ที่สุภาพ ฉันตัดสินใจที่จะกลับไปที่บ้าน หลังจากนั้นพ่อแม่ของฉันไม่ได้ส่งฉันไปโรงเรียนกินนอน แต่แม่ของฉันเป็นเธอฉลาดตั้งกฎสามเขียน 1. ต้องจบการศึกษา 2. ความขัดแย้งไม่ก้าวร้าว 3. เชื่อฟังคำแนะนำของผู้ปกครอง ตั้งแต่นั้นมาผมก็ตัดสินใจที่จะเรียนรู้เพิ่มเติม และทำตามความฝันของตัวเองที่จริงอยากจะเป็นนักออกแบบ เพราะผมมีความคิดสร้างสรรค์และฉันต้องการจะมีหนึ่งชุดของเสื้อผ้าในโลก มันเป็นแรงบันดาลใจที่จะมีเสื้อผ้าแบรนด์ของตัวเอง ฉันจำเป็นต้องปฏิบัติมากขึ้นซึ่งจะทำให้คนอื่นได้ดีและมีชื่อเสียง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวเล็กๆ มีพ่อแม่ น้องชาย และฉัน พ่อฉันเป็นผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่ยังเด็ก แม่ฉันเป็นเภสัชกร น้องชายของฉันเรียนอยู่ที่โรงเรียนอนุบาล และฉันต้องการที่จะมีแมว แต่น้องจะแพ้พวกเขา พ่อแม่ไม่มีเวลาดูแลเรา ดังนั้นพวกเขาคิดว่าส่งฉันไปโรงเรียนประจำ . ฉันเครียดอยู่ในที่ที่ไม่รู้จัก และความกลัวบังคับโรงเรียนมีกฎระเบียบที่เข้มงวด ดังนั้นฉันได้รับการโต้เถียงกับแม่และไม่กบฏไปโรงเรียนและตัดสินใจหนีออกจากบ้าน คืนที่มืดมาก แล้วฝนก็เทลงมาอย่างหนัก ฉันตัวสั่นด้วยความหนาว ผมสิ้นหวังและโดดเดี่ยว ฉันเดินไปเรื่อยๆจนเจอกับเพื่อนที่ผมรู้จัก เขาขอให้ฉันทำเรื่องนี้เมื่อฉันอธิบายปัญหาของฉันเขาทันทีให้ฉันกลับไปที่บ้าน และขอโทษผู้ปกครอง มันทำให้ผมคิดได้ว่า ถ้าโกรธหรือเกลียดควรพูดสุภาพกับพ่อแม่ ฉันตัดสินใจกลับบ้าน หลังจากนั้น พ่อแม่ไม่ได้ส่งฉันไปโรงเรียนประจำ แต่แม่ของฉันเป็นคนฉลาด เธอตั้งกฎ 3 ข้อ ประกอบด้วย 1 . ต้องจบการศึกษา 2 การโต้เถียงที่ก้าวร้าวไม่ 3 เชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อแม่ ตั้งแต่นั้น ฉันก็ตั้งใจที่จะเรียนเพิ่มเติม และทำตามความฝันที่อยากจะเป็นดีไซเนอร์ เพราะมีความคิดสร้างสรรค์ และฉันต้องการที่จะมีหนึ่งชุดของเสื้อผ้าในโลก มันเป็นแรงบันดาลใจที่จะมีแบรนด์เสื้อผ้าเอง ฉันต้องฝึกให้มากขึ้นซึ่งจะทำให้ผู้อื่นได้ดีขึ้น และมีชื่อเสียง