TWO hundred years ago there lived i

TWO hundred years ago there lived in Boston a little boy whose name was Benjamin Franklin . On the day that he was seven years old, his mother gave him a few pennies . He looked at the bright, yellow pieces and said, "What shall I do with these coppers , mother?"It was the first money that he had ever had."You may buy something, if you wish," said his mother."And then will you give me more?" he asked.[22] His mother shook her head and said: "No, Benjamin. I cannot give you any more. So you must be careful not to spend these foolishly."The little fellow ran into the street. He heard the pennies jingle in his pocket. How rich he was!Boston is now a great city, but at that time it was only a little town. There were not many stores.As Benjamin ran down the street, he wondered what he should buy. Should he buy candy? He hardly knew how it tasted. Should he buy a pretty toy?If he had been the only child in the family, things might have been different. But there were fourteen boys and girls older than he, and two little sisters who were younger.What a big family it was! And the father was a poor man. No wonder the lad had never owned a toy.He had not gone far when he met a larger boy, who was blowing a whistle."I wish I had that whistle," he said.The big boy looked at him and blew it again. Oh, what a pretty sound it made!"I have some pennies," said Benjamin. He held them in his hand, and showed them to the boy. "You may have them, if you will give me the whistle."[23] "All of them?""Yes, all of them.""Well, it's a bargain," said the boy; and he gave the whistle to Benjamin, and took the pennies.Little Benjamin Franklin was very happy; for he was only seven years old. He ran home as fast as he could, blowing the whistle as he ran."See, mother," he said, "I have bought a whistle.""How much did you pay for it?""All the pennies you gave me.""Oh, Benjamin!"One of his brothers asked to see the whistle."Well, well!" he said. "You've paid a dear price for this thing. It's only a penny whistle, and a poor one at that.""You might have bought half a dozen such whistles with the money I gave you," said his mother.The little boy saw what a mistake he had made. The whistle did not please him any more. He threw it upon the floor and began to cry."Never mind, my child," said his mother, very kindly. "You are only a very little boy, and you will learn a great deal as you grow bigger. The lesson you have learned to-day is never to pay too dear for a whistle."[24] Benjamin Franklin lived to be a very old man, but he never forgot that lesson.Every boy and girl should remember the name of Benjamin Franklin. He was a great thinker and a great doer, and with Washington he helped to make our country free. His life was such that no man could ever say, "Ben Franklin has wronged me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สองร้อยปีที่ผ่านมามีอยู่ในบอสตันเด็กชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งชื่อเบนจามินแฟรงคลิน ในวันที่เขาอายุได้เจ็ดขวบแม่ของเขาทำให้เขาไม่กี่เพนนี เขามองที่สดใสชิ้นสีเหลืองและกล่าวว่า "สิ่งที่ผมจะทำอย่างไรกับทองแดงเหล่านี้แม่?" มันเป็นเงินครั้งแรกที่เขาได้เคยมี. "คุณอาจจะซื้อบางสิ่งบางอย่างถ้าคุณต้องการ" กล่าวว่าแม่ของเขา. " แล้วคุณจะให้ฉันอีกหรือไม่ " เขาถาม [22] แม่ของเขาส่ายหัวของเธอและกล่าวว่า ".... ไม่มี, เบนจามินฉันไม่สามารถให้คุณใด ๆ เพิ่มเติมดังนั้นคุณจะต้องระมัดระวังไม่ใช้จ่ายเหล่านี้โง่" การเพื่อนเล็ก ๆ น้อย ๆ วิ่งไปที่ถนน เขาได้ยินเสียงกริ๊งเพนนีในกระเป๋าของเขา วิธีที่อุดมไปด้วยเขาเป็น! บอสตันขณะนี้เป็นเมืองที่ดี แต่ในช่วงเวลานั้นมันเป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ มีหลายคนที่ไม่ได้ stores.As เบนจามินวิ่งไปตามถนนเขาสงสัยในสิ่งที่เขาควรจะซื้อ เขาควรจะซื้อขนม? เขาแทบจะไม่ได้รู้วิธีการที่จะได้ลิ้มรส เขาควรจะซื้อของเล่นสวย? ถ้าเขาเคยเป็นลูกคนเดียวในครอบครัวสิ่งที่อาจจะได้รับที่แตกต่างกัน แต่มีสิบสี่ชายและหญิงที่มีอายุมากกว่าเขาและน้องสาวสองคนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เป็น younger.What ครอบครัวใหญ่มันเป็น! และพ่อเป็นคนที่น่าสงสาร ไม่น่าแปลกใจเด็กนั้นไม่เคยเป็นเจ้าของ toy.He ไม่ได้ไปไกลเมื่อเขาได้พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีขนาดใหญ่ที่ถูกเป่านกหวีด. "ฉันต้องการฉันมีนกหวีดที่" เขา said.The หนุ่มใหญ่มองไปที่เขาและพัดมันอีกครั้ง . โอ้สิ่งที่สวยเสียงมันทำ! "ผมมีเหรียญบางอย่าง" เบนจามินกล่าวว่า เขาถือไว้ในมือของเขาและพบว่าพวกเขาจะเด็ก "คุณอาจจะมีพวกเขาถ้าคุณจะให้ฉันนกหวีด." [23] "ทั้งหมดของพวกเขา?" "ใช่ทั้งหมดของพวกเขา" "ดีก็ต่อรองราคา" เด็กกล่าวว่า. และเขาได้ให้เป่านกหวีดเบนจามินและเอา pennies.Little เบนจามินแฟรงคลินมีความสุขมาก เพราะเขาเป็นเพียงเจ็ดขวบ เขาวิ่งไปที่บ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เป่านกหวีดในขณะที่เขาวิ่ง. "ดูแม่" เขากล่าวว่า "ผมได้ซื้อนกหวีด." "เท่าไหร่ที่คุณไม่ต้องจ่ายสำหรับมัน?" "เพนนีทั้งหมดที่คุณให้ฉัน . "" โอ้เบนจามิน! "หนึ่งในพี่น้องของเขาขอให้ดูนกหวีด." ดีดี " เขาพูดว่า. "คุณได้จ่ายราคาที่รักสำหรับสิ่งนี้. มันเป็นเพียงนกหวีดเงินและคนยากจนที่ว่า." "คุณอาจจะซื้อครึ่งโหลนกหวีดดังกล่าวกับเงินที่ฉันให้คุณ" mother.The เขาน้อยกล่าวว่า เด็กเห็นสิ่งที่ผิดพลาดที่เขาทำ นกหวีดไม่ได้โปรดเขาใด ๆ เพิ่มเติม เขาโยนมันลงบนพื้นและเริ่มที่จะร้องไห้. "ไม่เป็นไรลูกของฉัน" กล่าวว่าแม่ของเขามากกรุณา "คุณเป็นเพียงเด็กน้อยมากและคุณจะได้เรียนรู้การจัดการที่ดีในขณะที่คุณเติบโตใหญ่. บทเรียนที่คุณได้เรียนรู้ต่อวันไม่เคยที่จะจ่ายรักเกินไปสำหรับนกหวีด." [24] เบนจามินแฟรงคลินมีชีวิตอยู่จะเป็นมาก ชายชราคนหนึ่ง แต่เขาไม่เคยลืมว่าเด็ก lesson.Every และหญิงสาวควรจะจำชื่อของเบนจามินแฟรงคลิน เขาเป็นนักคิดที่ดีและผู้กระทำดีและกับวอชิงตันเขาช่วยที่จะทำให้ประเทศของเราฟรี ชีวิตของเขาเป็นเช่นนั้นไม่มีมนุษย์คนใดเคยได้พูดว่า "เบนแฟรงคลินได้ทำผิดฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ให้ให้ให้ให้ให้ให้ให้ให้