As the sunlight poured down onto Me

As the sunlight poured down onto Meng Hao, he saw the image of himself when he first arrived in this illusory world. He remembered the first time he saw Ke Yunhai, and the kindness he had seen in his eyes, a kindness that could forgive anything.

After he killed Ji Mingfeng, he was whipped. He remembered hearing Ke Yunhai’s voice transmitted into his ear, asking why he hadn’t cried out yet. His heart had trembled.

Then, there were the magical items and talismans personally forged with Ke Yunhai’s life force. In the Immortal Demon Pagoda, Meng Hao reached the point where he was sure he was defeated. It was then that a figure appeared in front of him, tousled his hair, and then kindly said, “I’ll take you the rest of the way.”

Meng Hao saw all of these things, and they transformed into a final image of parting….

Now, he finally realized that Ke Yunhai knew all along that he wasn’t Ke Jiusi.

In the end, he had even thanked him. That proved everything. Then he had said that Meng Hao was also his son. He approved of Meng Hao….

All of it seemed like a dream. But it was a dream that Meng Hao wanted!

“The old man… is gone,” he murmured. The light in his eyes turned into darkness, superseding everything else in the world. He coughed up a mouthful of blood, and then collapsed onto the ground.

Meng Hao was in a coma for two days. When he finally awakened, he saw Xu Qing watching over him anxiously. He didn’t say anything. Xu Qing accompanied him to Ke Yunhai’s funeral. The tomb was in a valley in the Seventh Peak, a tomb that contained no corpse, only an extinguished oil lamp.

Meng Hao was no longer an ordinary disciple. Nor was he an Elite Apprentice. He was now the Lord of the Fourth Peak, although he was a Lord who was not a Paragon.

He did not concoct any more pills, nor did he seek enlightenment of Daoist magic. He sat outside his Immortal’s cave looking out into the darkness of night, and the bright sky of day. He wasn’t sure what he was looking at. He just stared.

Several days later, the ghost images were appearing multiple times per day in the ancient, illusory world. Meng Hao knew that this place… was about to vanish.

“Living and dying. It can be a departure, but also a beginning.” Meng Hao felt as if he had experienced a flash of insight. He closed his eyes and did not open them for a long time. When he did, he decided to head to the great staircase that led up into the sky. Before leaving, he happened to notice the medicinal pill which had been created from nothing. It brought him no joy. He gazed at it blankly for a moment, then carefully put it into his bag of holding.

As he stood before the great staircase, he looked back at the Fourth Peak one more time. In that glance he placed the image of the Fourth Peak firmly in place in his memories.

Then he turned and stepped onto that staircase which none of the other disciples of the Sect could see. He began to walk up, one step at a time. As he did, all the Cultivators from the great lands of South Heaven watched him.

They were waiting. Waiting for Meng Hao to reach the very top of the staircase. Then the Second Plane would reach its conclusion, and the Third Plane… would open.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เช่นแสงแดดการเทลงลงบนเมงเฮา เขาเห็นภาพของตัวเองเมื่อเขามาถึงโลกนี้จริง เขาจำได้เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหยุนไห่ Ke และเมตตาเขาได้เห็นในดวงตาของเขา ความเมตตาที่สามารถให้อภัยอะไรหลังจากที่เขาฆ่าจิ Mingfeng เขาเป็นวิป เขาจำได้ยินเสียงของหยุนไห่ Ke ส่งหู ถามทำไมเขาไม่ร้องออกมายัง หัวใจของเขามี trembledจากนั้น มีสินค้าขลัง และเซปต์ตัวปลอมกับพลังชีวิตของหยุนไห่ Ke ในเจดีย์ปีศาจอมตะ เมงเฮามาถึงจุดที่เขาก็แน่ใจว่า เขาแพ้ มันเป็นแล้วที่ตัวเลขปรากฏหน้าเขา tousled ผม และจากนั้น กรุณากล่าว ว่า "ฉันจะพาคุณเหลือของทางการ"เมงเฮาเห็นทุกสิ่งเหล่านี้ และพวกเขากลายเป็นภาพสุดท้ายของอวย...ตอนนี้ เขาก็ตระหนักว่า หยุนไห่ Ke รู้ตลอดว่า เขาไม่เก Jiusiในสุด เขามีแม้ขอบคุณเขา ที่พิสูจน์ทุกอย่าง จากนั้น เขาได้กล่าวว่า เมงเฮาเป็นบุตร เขาได้รับการอนุมัติของเฮาเมง...ทั้งหมดของมันเหมือนความฝัน แต่มันเป็นความฝันที่ต้องเมงเฮา"คนเก่า... หายไป เขา murmured ไฟในดวงตาของเขากลายเป็นความมืด ไอทูนส์ทุกสิ่งทุกอย่างในโลก เขาไอขึ้นคำหนึ่งของเลือด และยุบไปแล้วเฮา เมงถูกหมดสติสองวัน เมื่อในที่สุดเขาไม่ได้ เขาเห็น Xu Qing ชมเขาเฝ้า เขาไม่ได้พูดอะไร Xu Qing พร้อมเขาไปงานศพของหยุนไห่ Ke สุสานในหุบเขาเจ็ดยอด สุสานที่อยู่ศพไม่ เพียงโคมไฟน้ำมันสามารถดับไฟ ได้เมงเฮาได้ไม่เป็นสาวกธรรมดา หรือว่าเป็นเด็กฝึกงานยอดเขา เขาได้ตอนนี้พระเจ้าสูงสุดสี่ แม้ว่าเขาเป็นพระเจ้าที่ไม่มีพารากอนเขาไม่ได้กุเรื่องยาใด ๆ เพิ่มเติม หรือเขาไม่ขอตรัสรู้ของ Daoist เขานั่งอยู่นอกถ้ำอมตะของเขาที่มองออกไปในความมืด และท้องฟ้าที่สดใสของวัน เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขากำลังมองดู เขาจ้องเพียงหลายวันต่อมา ภาพผีปรากฏหลายครั้งต่อวันในโลกโบราณ จริง เมงเฮารู้นี้วาง...ถูกหายไป"ชีวิต และตาย ได้ทาง แต่การเริ่มต้น" เฮา เมงรู้สึกว่าเขามีประสบการณ์ของความเข้าใจ เขาปิดตาของเขา และไม่เปิดพวกเขาเป็นเวลานาน เมื่อเขา เขาตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าไปยังบันไดดีที่นำขึ้นสู่ท้องฟ้า ก่อนที่จะออก เขาเกิดสังเกตยาสมุนไพรซึ่งได้ถูกสร้างขึ้นจากอะไร มันนำเขาไม่มีความสุข เขาจ้องมัน blankly ครู่ แล้ววางลงในกระเป๋าของเขาจำนวนการถือขณะที่เขายืนอยู่ก่อนบันไดดี เขามองกลับมาที่จุดสูงสุดสี่อีกครั้งหนึ่ง ทันทีที่เขาวางไว้ภาพของสี่ยอดมั่นในในความทรงจำของเขาแล้วเขาเปิด และก้าวไปยังบันไดที่ที่ไม่มีของอื่น ๆ เห็นสาวกนิกาย เขาเริ่มเดิน ก้าวครั้ง ขณะที่เขาทำ เครื่องพรวนดินทั้งหมดจากแดนใต้สวรรค์ดีดูเขาพวกเขากำลังรอ รอเมงเฮาไปถึงด้านบนสุดของบันได แล้วเครื่องบินสองจะถึงที่สิ้นสุด และเครื่องบินสาม...จะเปิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่เป็นแสงแดดเทลงบนเม้งเฮาเขาเห็นภาพของตัวเองในตอนแรกที่เขามาถึงในโลกนี้ไม่จริง เขาจำได้ว่าครั้งแรกที่เขาได้เห็น Ke Yunhai และความเมตตาที่เขาเคยเห็นในดวงตาของเขามีน้ำใจที่อาจให้อภัยอะไร.

หลังจากที่เขาถูกฆ่าตาย Ji Mingfeng เขาถูกวิปปิ้ง เขาจำได้ว่าได้ยินเสียง Ke Yunhai ของที่ส่งเข้าไปในหูของเขาถามว่าทำไมเขาไม่ได้ร้องออกมาเลย หัวใจของเขาสั่นสะท้าน.

จากนั้นมีรายการที่มีมนต์ขลังและเครื่องรางของขลังปลอมแปลงส่วนตัวกับพลังชีวิตของ Ke Yunhai ในเจดีย์ปีศาจอมตะเม้งเฮาถึงจุดที่เขาแน่ใจว่าเขาก็พ่ายแพ้ ถูกแล้วที่ตัวเลขปรากฏอยู่ในด้านหน้าของเขาผมกระเซิงของเขาแล้วกรุณากล่าวว่า "ผมจะพาคุณส่วนที่เหลือของวิธีการ."

เม้งเฮาเห็นทุกสิ่งเหล่านี้และพวกเขากลายเป็นภาพสุดท้ายของ พรากจากกัน ... .

ตอนนี้ในที่สุดเขาก็ตระหนักว่า Ke Yunhai รู้ตลอดเวลาว่าเขาไม่ได้เป็น Ke Jiusi.

ในท้ายที่สุดเขาได้แม้จะขอบคุณเขา ว่าทุกอย่างได้รับการพิสูจน์ จากนั้นเขาได้กล่าวว่าเม้งเฮาก็ยังเป็นลูกชายของเขา เขาได้รับการอนุมัติของเม้งเฮา ... .

ทั้งหมดของมันดูเหมือนความฝัน แต่มันก็เป็นความฝันที่อยากเม้งเฮา!

"ชายชรา ... จะหายไป" เขาบ่นอยู่ ไฟในดวงตาของเขากลายเป็นความมืดแทนที่ทุกสิ่งทุกอย่างในโลก เขากระแอมขึ้นคำหนึ่งของเลือดแล้วทรุดตัวลงบนพื้นดิน.

เม้งเฮาอยู่ในอาการโคม่าเป็นเวลาสองวัน ในที่สุดเมื่อเขาตื่นขึ้นมาเขาเห็นเสี่ยวชิงเฝ้าดูเขาอย่างใจจดใจจ่อ เขาไม่ได้พูดอะไร เสี่ยวชิงเดินตามเขาไปงานศพของ Ke Yunhai หลุมฝังศพอยู่ในหุบเขาในเจ็ดยอดหลุมฝังศพที่มีศพไม่เพียงตะเกียงน้ำมันดับ.

เม้งเฮาก็ไม่ได้เป็นสาวกสามัญ เขาก็ไม่ยอดเด็กฝึกงาน ตอนนี้เขาเป็นพระเจ้าแห่งที่สี่ยอดแม้ว่าเขาจะเป็นพระเจ้าที่ไม่ได้เป็นพารากอน.

เขาไม่ได้กุเรื่องยาใด ๆ เขาก็ไม่แสวงหาการตรัสรู้ของเวทมนตร์ Daoist เขานั่งอยู่นอกถ้ำอมตะของเขามองออกไปในความมืดของกลางคืนและท้องฟ้าที่สดใสของวัน เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขากำลังมองหาที่ เขาเพียงแค่จ้อง.

หลายวันต่อมาภาพผีปรากฏหลายครั้งต่อวันในสมัยโบราณโลกเหลวไหล เม้งเฮารู้ว่าสถานที่แห่งนี้ ... กำลังจะหายไป.

"ชีวิตและความตาย มันอาจจะเป็นออกเดินทาง แต่ยังจุดเริ่มต้น. "เม้งเฮารู้สึกราวกับว่าเขาเคยมีประสบการณ์แฟลชของความเข้าใจ เขาปิดตาของเขาและไม่ได้เปิดพวกเขาเป็นเวลานาน เมื่อเขาได้เขาตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าไปยังบันไดที่ดีที่นำขึ้นสู่ท้องฟ้า ก่อนออกจากเขาที่เกิดขึ้นให้ทราบยาสมุนไพรที่ได้รับการสร้างขึ้นจากอะไร มันทำให้เขาไม่มีความสุข เขาจ้องมองไปที่มัน blankly สักครู่แล้วอย่างใส่ลงในกระเป๋าของเขาในการถือครอง.

ในขณะที่เขายืนอยู่ตรงหน้าบันไดที่ดีเขามองกลับมาที่สี่ยอดอีกครั้งหนึ่ง ในภาพรวมว่าเขาวางภาพของสี่ยอดมั่นในสถานที่ในความทรงจำของเขา.

แล้วเขาก็หันหลังกลับและก้าวเข้าสู่บันไดที่ไม่มีสาวกอื่น ๆ ของนิกายจะได้เห็น เขาเริ่มที่จะเดินขึ้นหนึ่งขั้นในเวลา ขณะที่เขาทำ, เครื่องคราดพรวนทั้งหมดจากดินแดนที่ดีของภาคใต้สวรรค์ดูเขา.

พวกเขากำลังรอ รอให้เม้งเฮาจะไปถึงด้านบนสุดของบันได จากนั้นสองเครื่องบินจะมาถึงข้อสรุปและคนที่สามเครื่องบิน ... จะเปิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นแสงแดดสาดลงมา เมิ่งฮ่าว เขาเห็นภาพตัวเองเมื่อเขาแรกมาถึงโลกจอมปลอมนี้ เขาจำได้ว่าครั้งแรกที่เขาเห็นเค่อหยุนไห่ และความเมตตาที่เขาได้เห็นในดวงตาของเขา ความเมตตาที่สามารถให้อภัยได้ทุกสิ่งหลังจากที่เขาฆ่าจี mingfeng เขาถูกครอบงำ เขาจำได้ว่าได้ยินเสียงเค่อหยุนไห่ที่ส่งเข้าไปในหูของเขา ถามว่าทำไมเขาไม่ร้องเลย หัวใจของเขาก็สั่นสะท้านแล้วมีรายการขลังและผ้ายันต์ ส่วนตัวปลอมกับเคอหยวนไห่พลังแห่งชีวิต ในเจดีย์ปิศาจอมตะ เมิ่งฮ่าวถึงจุดที่เขามั่นใจว่าเขาแพ้ ตอนนั้นเองที่ร่างที่ปรากฏต่อหน้าเขา ญาติโกโหติกาผม แล้วกรุณา กล่าวว่า " ผมจะพาคุณไปเอง "เมงเฮาเห็นสิ่งเหล่านี้ และพวกเขากลายเป็นภาพสุดท้ายของการจากลา . . . . . . .ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็รู้ว่าเค่อหยุนไห่รู้มาตลอดว่าเขาไม่ได้ไป jiusi .ในที่สุด เขาก็ขอบคุณเขา ที่พิสูจน์แล้วว่าทุกอย่าง แล้วเขาก็บอกว่า เมิ่งฮ่าวเป็นลูกชายของเขา เขาได้รับการอนุมัติ เมิ่งฮ่าว . . .มันดูเหมือนความฝัน แต่มันเป็นความฝันที่เมิ่งเฮ่าต้องการ !" . . . . . แก่แล้ว " เขาพึมพำ ไฟในดวงตาของเขากลายเป็นความมืด superseding ทุกอย่างอื่นในโลก เขาไอเป็นเลือดเต็มปาก และล้มลงบนพื้นเมิ่งเฮ่าอยู่ในอาการโคม่าเป็นเวลาสองวัน เมื่อในที่สุดเขาก็ตื่นแล้ว เขาเห็น Xu ชิงมองเขาอย่างกระวนกระวาย เขาไม่ได้พูดอะไรเลย Xu ชิงพร้อมด้วยเขาเคอหยวนไห่งานศพ สุสานในหุบเขาในช่วงเจ็ดสุสานที่มีไม่มีศพ เพียงดับตะเกียง .เมิ่งฮ่าวก็ไม่ได้เป็นสาวกธรรมดา หรือเขาเป็นลูกศิษย์ของชนชั้นสูง บัดนี้เขาเป็นพระเจ้าของยอด 4 , ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นพระเจ้าที่ไม่ใช่พารากอนเขาไม่ได้ต้มยาใด ๆเพิ่มเติม หรือเขาแสวงหาการตรัสรู้ของ daoist มายากล เขานั่งมองออกไปนอกถ้ำของเขาเป็นอมตะไปในความมืดของคืนและท้องฟ้าสดใสของวัน เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขากำลังมองหาที่ เขาจ้อง .หลายวันต่อมา ภาพผีได้ปรากฏหลายครั้งต่อวันในโลกลวงตาโบราณ . เมิ่งเฮ่ารู้ว่าสถานที่นี้ . . . . . . กำลังจะหายไป" ชีวิตและความตาย ได้ออกเดินทาง แต่ยังเริ่มต้น " เมิ่งเฮ่ารู้สึกราวกับว่าเขามีประสบการณ์การแฟลชของความเข้าใจ เขาหลับตาลง และไม่ได้เปิดมันมานาน เมื่อเขาตัดสินใจที่จะใหญ่ให้บันไดที่นำขึ้นสู่ท้องฟ้า ก่อนจะไป เขานึกได้สมุนไพรยาซึ่งถูกสร้างขึ้นจากอะไร มันทำให้เขาไม่มีความสุข เขาจ้องมองมันอย่างว่างเปล่า สักครู่ จากนั้นค่อยๆใส่เข้าไปในถุงของเขาไว้ขณะที่เขายืนอยู่ก่อนที่บันไดดี เขาหันกลับไปมองยอดที่ 4 อีกครั้ง ในเหลือบเขาวางภาพสูงสุด 4 อย่างมั่นคงในสถานที่ในความทรงจำแล้วเขาก็หันหลังและก้าวสู่บันไดซึ่งไม่มีสาวกของนิกายอื่น ๆได้เห็น เขาเริ่มเดินขึ้นหนึ่งขั้นในเวลา ที่เขาทำทั้งหมด เกษตรกรจากดินแดนที่ยิ่งใหญ่ในสวรรค์ใต้เฝ้าดูเขาพวกเขากำลังรออยู่ รอเมิงเฮาไปถึงด้านบนสุดของบันได แล้วเครื่องบินลำที่สองจะมาถึงบทสรุปของมัน และเครื่องบิน . . . . . . . 3 จะเปิด