“A Rose for Emily”by William Faulkn

“A Rose for Emily”
by William Faulkner (1930)
I
WHEN Miss Emily Grierson died, our whole town went to her funeral: the
men through a sort of respectful affection for a fallen monument, the
women mostly out of curiosity to see the inside of her house, which no
one save an old man-servant--a combined gardener and cook--had seen
in at least ten years.
It was a big, squarish frame house that had once been white, decorated
with cupolas and spires and scrolled balconies in the heavily lightsome
style of the seventies, set on what had once been our most select street.
But garages and cotton gins had encroached and obliterated even the
august names of that neighborhood; only Miss Emily's house was left,
lifting its stubborn and coquettish decay above the cotton wagons and
the gasoline pumps-an eyesore among eyesores. And now Miss Emily had
gone to join the representatives of those august names where they lay in
the cedar-bemused cemetery among the ranked and anonymous graves
of Union and Confederate soldiers who fell at the battle of Jefferson.
Alive, Miss Emily had been a tradition, a duty, and a care; a sort of
hereditary obligation upon the town, dating from that day in 1894 when
Colonel Sartoris, the mayor--he who fathered the edict that no Negro
woman should appear on the streets without an apron-remitted her
taxes, the dispensation dating from the death of her father on into
perpetuity. Not that Miss Emily would have accepted charity. Colonel
Sartoris invented an involved tale to the effect that Miss Emily's father had
loaned money to the town, which the town, as a matter of business,
preferred this way of repaying. Only a man of Colonel Sartoris' generation
and thought could have invented it, and only a woman could have
believed it.
When the next generation, with its more modern ideas, became mayors
and aldermen, this arrangement created some little dissatisfaction. On
the first of the year they mailed her a tax notice. February came, and
there was no reply. They wrote her a formal letter, asking her to call at
the sheriff's office at her convenience. A week later the mayor wrote her
himself, offering to call or to send his car for her, and received in reply a
note on paper of an archaic shape, in a thin, flowing calligraphy in faded
ink, to the effect that she no longer went out at all. The tax notice was
also enclosed, without comment.
They called a special meeting of the Board of Aldermen. A deputation
waited upon her, knocked at the door through which no visitor had
passed since she ceased giving china-painting lessons eight or ten years
earlier. They were admitted by the old Negro into a dim hall from which a
stairway mounted into still more shadow. It smelled of dust and disuse--
a close, dank smell. The Negro led them into the parlor. It was furnished
in heavy, leather-covered furniture. When the Negro opened the blinds of
one window, they could see that the leather was cracked; and when they
sat down, a faint dust rose sluggishly about their thighs, spinning with
slow motes in the single sun-ray. On a tarnished gilt easel before the
fireplace stood a crayon portrait of Miss Emily's father.
They rose when she entered--a small, fat woman in black, with a thin
gold chain descending to her waist and vanishing into her belt, leaning
on an ebony cane with a tarnished gold head. Her skeleton was small and
spare; perhaps that was why what would have been merely plumpness in
another was obesity in her. She looked bloated, like a body long
submerged in motionless water, and of that pallid hue. Her eyes, lost in
the fatty ridges of her face, looked like two small pieces of coal pressed
into a lump of dough as they moved from one face to another while the
visitors stated their errand.
She did not ask them to sit. She just stood in the door and listened
quietly until the spokesman came to a stumbling halt. Then they could
hear the invisible watch ticking at the end of the gold chain.
Her voice was dry and cold. "I have no taxes in Jefferson. Colonel Sartoris
explained it to me. Perhaps one of you can gain access to the city records
and satisfy yourselves."
"But we have. We are the city authorities, Miss Emily. Didn't you get a
notice from the sheriff, signed by him?"
"I received a paper, yes," Miss Emily said. "Perhaps he considers himself
the sheriff . . . I have no taxes in Jefferson."
"But there is nothing on the books to show that, you see We must go by
the--"
"See Colonel Sartoris. I have no taxes in Jefferson."
"But, Miss Emily--"
"See Colonel Sartoris." (Colonel Sartoris had been dead almost ten years.)
"I have no taxes in Jefferson. Tobe!" The Negro appeared. "Show these
gentlemen out."
II
So SHE vanquished them, horse and foot, just as she had vanquished
their fathers thirty years before about the smell.
That was two years after her father's death and a short time after her
sweetheart--the one we believed would marry her --had deserted her.
After her father's death she went out very little; after her sweetheart went
away, people hardly saw her at all. A few of the ladies had the temerity to
call, but were not received, and the only sign of life about the place was
the Negro man--a young man then--going in and out with a market
basket.
"Just as if a man--any man--could keep a kitchen properly, "the ladies
said; so they were not surprised when the smell developed. It was another
link between the gross, teeming world and the high and mighty
Griersons.
A neighbor, a woman, complained to the mayor, Judge Stevens, eighty
years old.
"But what will you have me do about it, madam?" he said.
"Why, send her word to stop it," the woman said. "Isn't there a law? "
"I'm sure that won't be necessary," Judge Stevens said. "It's probably just a
snake or a rat that nigger of hers killed in the yard. I'll speak to him about
it."
The next day he received two more complaints, one from a man who
came in diffident deprecation. "We really must do something about it,
Judge. I'd be the last one in the world to bother Miss Emily, but we've got
to do something." That night the Board of Aldermen met--three
graybeards and one younger man, a member of the rising generation.
"It's simple enough," he said. "Send her word to have her place cleaned
up. Give her a certain time to do it in, and if she don't. .."
"Dammit, sir," Judge Stevens said, "will you accuse a lady to her face of
smelling bad?"
So the next night, after midnight, four men crossed Miss Emily's lawn and
slunk about the house like burglars, sniffing along the base of the
brickwork and at the cellar openings while one of them performed a
regular sowing motion with his hand out of a sack slung from his
shoulder. They broke open the cellar door and sprinkled lime there, and
in all the outbuildings. As they recrossed the lawn, a window that had
been dark was lighted and Miss Emily sat in it, the light behind her, and
her upright torso motionless as that of an idol. They crept quietly across
the lawn and into the shadow of the locusts that lined the street. After a
week or two the smell went away.
That was when people had begun to feel really sorry for her. People in
our town, remembering how old lady Wyatt, her great-aunt, had gone
completely crazy at last, believed that the Griersons held themselves a
little too high for what they really were. None of the young men were
quite good enough for Miss Emily and such. We had long thought of them
as a tableau, Miss Emily a slender figure in white in the background, her
father a spraddled silhouette in the foreground, his back to her and
clutching a horsewhip, the two of them framed by the back-flung front
door. So when she got to be thirty and was still single, we were not
pleased exactly, but vindicated; even with insanity in the family she
wouldn't have turned down all of her chances if they had really
materialized.
When her father died, it got about that the house was all that was left to
her; and in a way, people were glad. At last they could pity Miss Emily.
Being left alone, and a pauper, she had become humanized. Now she too
would know the old thrill and the old despair of a penny more or less.
The day after his death all the ladies prepared to call at the house and
offer condolence and aid, as is our custom Miss Emily met them at the
door, dressed as usual and with no trace of grief on her face. She told
them that her father was not dead. She did that for three days, with the
ministers calling on her, and the doctors, trying to persuade her to let
them dispose of the body. Just as they were about to resort to law and
force, she broke down, and they buried her father quickly.
We did not say she was crazy then. We believed she had to do that. We
remembered all the young men her father had driven away, and we knew
that with nothing left, she would have to cling to that which had robbed
her, as people will.
III
SHE WAS SICK for a long time. When we saw her again, her hair was cut
short, making her look like a girl, with a vague resemblance to those
angels in colored church windows--sort of tragic and serene.
The town had just let the contracts for paving the sidewalks, and in the
summer after her father's death they began the work. The construction
company came with riggers and mules and machinery, and a foreman
named Homer Barron, a Yankee--a big, dark, ready man, with a big voice
and eyes lighter than his face. The little boys would follow in groups to
hear him cuss the riggers, and the riggers singing in time to the rise and
fall of picks. Pretty soon he knew everybody in town. Whenever you heard
a lot of laughing anywhere about the square, Homer Barron would be in
the center of the group. Presently we began to see him and Miss Emily on
Sunday afternoons driving in the yellow-wheeled buggy and the matched
team of bays from the livery stable.
At first we were glad that Miss Emily would have an interest, because the
ladies all said, "Of course a Grierson would not think seriously of a
Northerner, a day laborer." But there were

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"โรสสำหรับเอมิลี่"โดย William ฟอล์คเนอร์ (1930)ฉันเมื่อรับเชิญ Miss Emily ตาย เมืองทั้งหมดของเราไปงานศพของเธอ: การผู้ชายผ่านเรียงความเคารพรักต่อในสมรภูมิที่ลดลง การผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่อยากดูภายในบ้าน ไม่มีที่หนึ่งในบันทึกเฒ่าข้าราชการ - การรวมเห็นสวนและอาหาร -น้อย 10 ปีเป็นใหญ่ squarish เฟรมบ้านที่เมื่อได้สีขาว ตกแต่งcupolas สไปรส์ และเลื่อนระเบียงใน lightsome มากลักษณะของความ ไว้เมื่อรับถนนของเราส่วนใหญ่เลือกแต่อู่ gins ฝ้ายมี encroached และ obliterated แม้การชื่อของย่านนั้น สิงหาคม นางสาว Emily ซาถูกทิ้งยกของผุปากแข็ง และตุ้งติ้งด้านบนเกวียนฝ้าย และน้ำมันปั๊มอันบาดนี่ eyesores และตอนนี้ มีมิสเอมิลี่ไปรวมตัวแทนของชื่อที่สิงหาคมที่เขาวางในสุสาน bemused ซีดาร์ในหลุมฝังศพจัดอันดับ และไม่ระบุชื่อของสหภาพและ Confederate ทหาร ที่ล้มตายในการต่อสู้ของ Jeffersonชีวิต นางสาว Emily ได้ประเพณี หน้าที่ และ ดูแล การเรียงลำดับของรัชทายาทแห่งข้อผูกมัดตามเมือง นัดจากวันที่ใน 1894 เมื่อพัน Sartoris นายกเทศมนตรี - เขาที่ fathered ในพระบรมราชโองการที่ Negro ไม่ผู้หญิงควรปรากฏขึ้นบนท้องถนนโดยไม่มีเรือชำระเธอภาษี dispensation เดทจากการตายของพ่อของเธอบนเป็นperpetuity Emily นางสาวไม่ว่าจะได้รับกุศล พันเอกเรื่องเกี่ยวข้องกับผลกระทบที่พ่อของนางเอมิลี่มีการคิดค้น Sartorisกู้ยืมเงินการเมือง การเมือง เป็นเรื่องของธุรกิจต้องการวิธีนี้ของ repaying เฉพาะคนรุ่นผู้พัน Sartorisคิดได้ได้คิดค้นมัน และอาจมีเฉพาะผู้หญิงเชื่อว่าเมื่อรุ่นต่อไป มีความคิดทันสมัยมากขึ้น กลายเป็นน่าเมเยอร์สaldermen และการจัดเรียงนี้สร้างความไม่พอใจเล็กน้อยบาง บนแรกของปีจะส่งเธอแจ้งภาษี กุมภาพันธ์มา และตอบไม่ได้ พวกเขาเขียนจดหมายอย่างเป็นทางการ ขอให้เธอเพื่อเธอสำนักงานของนายอำเภอที่มาใช้บริการของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนเธอตนเอง การโทรหรือส่งรถของเขาสำหรับเธอ และได้รับตอบกลับสีจางลงบนกระดาษเป็นรูปร่างพวก ในการเขียนตัวอักษรบาง การไหลในหมึก ลักษณะพิเศษที่เธอไม่ออกไปเลย ประกาศภาษีถูกยัง อยู่ ไม่ มีข้อคิดเห็นพวกเขาเรียกว่าการประชุมพิเศษของบอร์ด Aldermen Deputation การรอเมื่อเธอ โบว์ลิ่งที่ประตูซึ่งผู้เข้าชมไม่ได้ตั้งแต่เธอได้หยุดให้จิตรกรรมจีนเรียนแปดหรือสิบปีก่อนหน้านี้ พวกเขาได้รับเข้า โดย Negro เก่าเป็นห้องมืดซึ่งเป็นบันไดที่ติดตั้งไปยังเงามากขึ้น มันกลิ่นฝุ่นและ disuse-กลิ่น dank ปิด Negro ที่นำพวกเขาไปร้าน มันถูกตกแต่งหนัก ครอบ คลุมหนังเฟอร์นิเจอร์ เมื่อ Negro ที่เปิดผ้าม่านของหน้าต่างเดียว พวกเขาเห็นว่า หนังที่แตก และเมื่อพวกเขานั่งลง ฝุ่นลมกุหลาบข้อเกี่ยวกับต้นขาของพวกเขา ปั่นด้วยmotes ช้าในแสงแดดที่เดียว บนขาตั้งนในการมัวหมองก่อนเตาผิงยืนภาพดินสอของบิดาของนางสาว Emilyกุหลาบเมื่อเธอป้อน - หญิงเล็ก อ้วนดำ กับความบางโซ่ทองน้อยกับเอวของเธอ และหายสาบสูญเป็นเข็มขัดของเธอ เอนเอียงบนเท้าไม้มะเกลือมีหัวทองมัวหมอง โครงกระดูกของเธอมีขนาดเล็ก และอะไหล่ บางทีคำว่าทำไมอะไรจะได้รับเพียง plumpness ในอีกเป็นโรคอ้วนใน เธอมองบวม เช่นร่างกายที่ยาวนานจมอยู่ ในน้ำนิ่ง และที่เว้สคลา ตาของเธอ หายไปเคลื่อนไขมันของใบหน้า ดูเหมือนถ่านหินกดสองชิ้นเล็ก ๆเป็นก้อนของแป้งขณะที่พวกเขาย้ายจากหน้าหนึ่งไปอีกขณะผู้เข้าชมระบุภาระของพวกเขาเธอไม่ได้ขอให้นั่ง เธอเพียงแค่ยืนในประตู และฟังอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งโฆษกมาสะดุดหยุด จากนั้น พวกเขาได้ฟังดูเห็น ticking ท้ายของห่วงโซ่ทองเสียงของเธอแห้ง และเย็น "แล้วไม่มีภาษีใน Jefferson พันเอก Sartorisอธิบายให้ฉัน บางทีหนึ่งของคุณเพื่อเข้าถึงข้อมูลเมืองและตอบสนองตัวคุณเอง""แต่เรามี เรามีเจ้าหน้าที่เมือง นางสาว Emily คุณไม่ได้รับการสังเกตจากนายอำเภอ ลงนาม โดยเขา"นางสาว Emily กล่าวว่า "ฉันได้รับกระดาษ ใช่ "บางทีเขาพิจารณาเองนายอำเภอ... มีภาษีไม่ใน Jefferson ""แต่ไม่มีอะไรในหนังสือจะแสดงว่า คุณดูเราต้องไป-""ดู Sartoris พันเอก มีภาษีไม่ใน Jefferson ""แต่ พลาดเอมิลี่-""เห็น Sartoris พัน" (พันเอก Sartoris ได้ตายเกือบสิบปี)"แล้วไม่มีภาษีใน Jefferson Tobe " Negro ที่ปรากฏ "แสดงเหล่านี้ท่านออก"IIเพื่อเธอ vanquished พวกเขา ม้าและเท้า เหมือนเธอมี vanquishedรับสามสิบปีก่อนเกี่ยวกับกลิ่นที่ถูกสองปีหลังจากการตายของพ่อของเธอและช่วงเวลาสั้น ๆ หลังจากเธอหวานใจ - หนึ่งเราเชื่อว่าจะแต่งงานกับเธอ - ก็ร้างเธอหลังจากพ่อของเธอตาย เธอก็ออกน้อยมาก หลังจากที่ไปรักเธอคนแทบไม่เห็นเธอเลย Temerity จะมีกี่ฝ่ายโทร แต่ไม่ได้ รับ และเครื่องเดียวของชีวิตเกี่ยวกับสถานที่Negro ชาย - ชายหนุ่มแล้ว - ไปออกกับตลาดตะกร้า"ราวกับว่าคน - คน - สามารถเก็บห้องครัวได้อย่างถูกต้อง "สาว ๆกล่าวว่า ดังนั้น พวกเขาไม่ประหลาดใจเมื่อได้รับการพัฒนากลิ่น มันเป็นอีกเชื่อมโยงระหว่างโลกรวม หลากหลายและจรรย์และสูงGriersonsเพื่อนบ้าน ผู้หญิง แนะนำให้นายกเทศมนตรี ผู้พิพากษา Stevens, 80ปีเก่า"แต่ว่าคุณจะผมทำเกี่ยวกับเรื่องนี้ ท่านผู้หญิง" เขากล่าวว่า"ทำไม ส่งคำของเธอเพื่อหยุด พ่อ "ไม่มีกฎหมายหรือไม่"Stevens ผู้พิพากษากล่าวว่า "ฉันแน่ใจที่จะไม่มีความจำเป็น "มันไม่คงงูหรือหนูว่า nigger ของเธอฆ่าตายในลาน ฉันจะพูดกับเขาเกี่ยวกับมัน"วันได้รับร้องเรียนเพิ่มเติมสอง จากคนที่มาใน diffident deprecation "เราต้องทำจริง ๆ บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับมันผู้พิพากษา ฉันจะเป็นคนสุดท้ายในโลก Miss Emily กวน แต่เราได้จะทำ" คืนนั้นคณะ Aldermen พบ - 3graybeards และคนหนึ่งคน สมาชิกรุ่นเพิ่มขึ้น"ก็ง่าย ๆ พอ เขากล่าวว่า "ส่งคำของเธอให้เธอทำความสะอาดค่า ให้เธอเวลาได้ และ ถ้าเธอไม่ ..""กับ รัก, " Stevens ผู้พิพากษากล่าวว่า "จะคุณกล่าวหาผู้หญิงเพื่อใบหน้าของหอมดี"เพื่อคืนถัดไป หลังเที่ยงคืน ชายสี่ข้ามสนามหญ้านางสาว Emily และslunk เกี่ยวกับบ้านเช่นนักย่องเบา ค้นหาตามฐานของการการก่ออิฐและ ที่เปิดห้องเก็บขณะหนึ่งของพวกเขาดำเนินการเคลื่อนไหว sowing ปกติ ด้วยมือของเขาออกจากกระสอบ slung จากเขาสะพาย พวกเขายากจนการเปิดประตูตู้เก็บไวน์ และโรยปูน และใน outbuildings การทั้งหมด ขณะที่พวกเขา recrossed สนามหญ้า หน้าต่างที่มีการมืดมีไฟส่องสว่าง และนางสาว Emily เสาร์ใน ไฟหลัง เธอ และเธอตรงลำพระกรที่เป็นรูปเคารพที่ พวกเขา crept ติดทั่วสนามหญ้าและ เป็นเงาของฝูงตั๊กแตนที่เรียงรายบนถนน หลังจากสัปดาห์หรือสองกลิ่นออกไปที่ถูกเมื่อคนเริ่มเสียใจจริง ๆ สำหรับเธอ คนในเมืองของเรา จำอายุสุภาพสตรี Wyatt, great-aunt เธอ หายไปไหนทั้งบ้าที่สุด เชื่อว่า Griersons ที่จัดขึ้นเองเป็นมาก ๆ สำหรับสิ่งจริง ๆ พวกเขา ชายหนุ่มไม่ได้ค่อนข้างดีพอสำหรับ Miss Emily และเช่นกัน เราจึงมีความคิดของพวกเขาเป็นฉาก นางสาว Emily รูปสเลนเดอร์สีขาวในพื้นหลัง เธอพ่อ spraddled ภาพเงาในเบื้องหน้า เขาเธอ และกำ horsewhip สองนั้นกรอบ โดยหน้าหลังส่วนใหญ่ประตู ดังนั้น เมื่อเธอได้เป็นสามสิบ และก็ยังคงเดียว เราไม่ได้ใจตรง แต่ vindicated แม้จะ มีบ้าในครอบครัวเธอไม่ได้เปิดลงทุกโอกาสของเธอถ้ามีจริง ๆmaterializedเมื่อพ่อของเธอเสียชีวิต มีเกี่ยวกับที่บ้านมีทั้งหมดที่เข้าเธอ และวิธี คนมีความยินดี ในที่สุด พวกเขาสามารถสงสาร Emily นางสาวถูกทิ้งอยู่คน เดียว และยาจก เธอได้กลายเป็น humanized ตอนนี้เธอเกินไปจะรู้ว่าความเก่าและความสิ้นหวังอายุของเงินน้อยวันหลังความตายของเขาทุกฝ่ายเตรียมบ้าน และเสนอ condolence และความช่วยเหลือ เป็นเองของเรา Miss Emily พบในการประตู แต่งตัวตามปกติ และไม่มีร่องรอยของความเศร้าโศกบนใบหน้าของเธอ เธอบอกได้ว่า พ่อของเธอไม่ตาย เธอไม่ว่าสามวัน มีการเรียกเธอ และแพทย์ พยายามชักจูงเธอให้รัฐมนตรีพวกเขาทิ้งของร่างกาย เพียงเป็นพวกกับรีสอร์ทกฎหมาย และกองทัพ เธอสัญญา และพวกเขาฝังพ่อของเธออย่างรวดเร็วเราไม่ได้ว่า เธอบ้าแล้ว เราเชื่อว่า เธอได้ที่ เราจดจำชายหนุ่มทั้งหมดที่พ่อของเธอได้ขับออกไป และเรารู้ว่า มีอะไร เหลือ เธอจะต้องยึดกับที่ที่มีปล้นเธอ เป็นผู้จะIIIเธอได้ป่วยเป็นเวลานาน เมื่อเราเห็นเธออีกครั้ง ถูกตัดผมของเธอสั้น ทำให้เธอดูเหมือนผู้หญิง มีความคล้ายคลึงกับคลุมเทวดาในหน้าต่างโบสถ์สี - เรียงลำดับ ของโศกนาฏกรรม และเงียบสงบเมืองมีเพียงให้สัญญาปูแยะ และในการร้อนหลังความตายของพ่อของเธอจะเริ่มทำงาน การก่อสร้างบริษัทมาพร้อมกับ riggers และ mules และเครื่องจักร และยืนชื่อโฮเมอร์มุ่ง แยง - ใหญ่ สีดำ พร้อมคน ด้วยเสียงใหญ่และเบากว่าหน้าตา เด็กชายตัวเล็ก ๆ จะทำตามในกลุ่มฟัง cuss ที่ riggers และ riggers ที่ร้องเพลงในเวลาที่จะเพิ่มขึ้น และฤดูใบไม้ร่วงรับ สวยเร็ว ๆ นี้ เขารู้ทุกคนในเมือง เมื่อใดก็ตามที่คุณได้ยินมากเลยหัวเราะเกี่ยวกับสแควร์ โฮเมอร์มุ่งจะศูนย์กลางของกลุ่ม ปัจจุบันเราเริ่มเห็นเขาและนางสาว Emily บนบ่ายวันอาทิตย์ขับรถสีเหลืองล้อและที่จับคู่ทีมงานของอ่าวจากคอกเครื่องตอนแรก เราก็ดีใจว่า Emily นางสาวจะมีความสนใจ เนื่องจากการผู้หญิงทั้งหมดกล่าวว่า, "แน่นอนรับเชิญแบบไม่คิดอย่างจริงจังของการNortherner, laborer วัน" แต่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" โรส เอมิลี่ "
โดย วิลเลียม ฟอล์คเนอร์ ( 1930 )

ผมเมื่อคุณเอมิลี่เกรียสันตายทั้งเมืองของเราไปงานศพ :
ผู้ชายผ่านการจัดเรียงของความรักเคารพสำหรับลดลงอนุสาวรีย์
ผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ ด้วยความอยากรู้เข้าไปดูบ้านของเธอซึ่งไม่
หนึ่งบันทึก บ่าวเฒ่า . . . คนสวนรวมและปรุงอาหาร -- ได้เห็น

อย่างน้อยสิบปี มันใหญ่ตัวเมืองของสี่เหลี่ยมกรอบบ้านที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสีขาว ตกแต่งด้วยหลังคาทรงโดมยอดแหลม และเลื่อน
และระเบียงในรูปแบบปล่อยแสง
อย่างหนักของยุค ตั้งค่าในสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นถนนส่วนใหญ่ของเราเลือก .
แต่โรงรถและฝ้าย gins มีการบุกรุกทำลายและแม้แต่
สิงหาคมชื่อละแวกนั้น คิดถึงแต่บ้านเอมิลี่ คือ ซ้าย ,
การยกของมันแข็ง และคอลเกตผุข้างบนฝ้ายเกวียนและ
ปั๊มขัดลูกตาของ eyesores น้ำมันเท่านั้น และตอนนี้คุณเอมิลี่
ไปเข้าร่วมตัวแทนของเดือนสิงหาคมที่พวกเขาวางในชื่อสุสานซีดาร์
ตะลึงในการจัดอันดับและหลุมฝังศพของทหารนิรนาม
สหภาพและสหพันธ์ที่ลดลงในการต่อสู้ของ เจฟเฟอร์สัน
มีชีวิตอยู่ มิสเอมิลี่ได้รับประเพณี , หน้าที่และการดูแล การจัดเรียงของ
เป็นกรรมพันธุ์ภาระหน้าที่บนเมือง กับในวันนั้นที่ 1894 เมื่อ
พันเอก sartoris นายกเทศมนตรี . . . ซึ่งเป็น บิดาของ พรบ. ที่ไม่มีคนผิวดำ
ผู้หญิงควรจะปรากฏบนถนนโดยไม่มีผ้ากันเปื้อนส่งภาษีของเธอ
ประทานเดทจากการตายของพ่อของเธอใน
นิจ . ไม่ที่คุณเอมิลี่จะยอมรับการกุศล พันเอก
sartoris คิดค้นเข้ามาพัวพันกับเรื่องผลที่พ่อของคุณเอมิลี่
ยืมเงินเมือง ซึ่งเมืองนี้เป็นเรื่องของธุรกิจ ,
วิธีนี้จะพิจารณาเป็นพิเศษ แค่ผู้ชายของผู้พัน sartoris
รุ่น ' และคิดจะสร้างมันขึ้นมา และมีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่จะได้

เชื่อ เมื่อคนรุ่นใหม่ ด้วยแนวคิดที่ทันสมัยมากขึ้น เป็นนายกเทศมนตรี และ aldermen
,การจัดเรียงนี้สร้างแค่ความไม่พอใจ บน
ครั้งแรกของปี พวกเขาส่งเธอประกาศภาษี . กุมภาพันธ์มาและ
ไม่มีตอบกลับ พวกเขาเขียนจดหมายของเธออย่างเป็นทางการ บอกให้เธอโทร
สำนักงานนายอำเภอในความสะดวกสบายของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนให้เธอ
ตัวเองให้โทร หรือ ส่งรถของเขาเธอและได้รับตอบ A
หมายเหตุของรูปร่างโบราณกระดาษในบางไหลคัดลายมือในเรื่อ
หมึก ให้ผลที่เธอไม่ได้ออกไปเลย ใบแจ้งภาษีคือ
ยังแนบโดยไม่ต้องแสดงความคิดเห็น .
พวกเขาเรียกประชุมพิเศษของคณะกรรมการ aldermen . เป็นผู้แทน
รอเมื่อเธอเคาะประตูที่ไม่มีผู้เข้าชมมี
ตั้งแต่เธอหยุดให้บทเรียนจิตรกรรมจีนแปดหรือสิบปี
ก่อนหน้านี้พวกเขาได้รับการรักษาโดยนิโกรเก่าเป็นโถงสลัวที่
บันไดเมาท์เข้าอีก เงา มันมีกลิ่นของฝุ่น และไม่ใช้ --
ปิด ๆมีกลิ่น นิโกรนำพวกเขาเข้าไปในร้าน . มันถูกตกแต่ง
ในหนัก หนังหุ้มเฟอร์นิเจอร์ เมื่อนิโกรเปิดผ้าม่าน
หน้าต่างหนึ่ง พวกเขาสามารถดูว่าหนังก็แตก และเมื่อพวกเขา
นั่งลงฝุ่นลมกุหลาบเฉื่อยๆเกี่ยวกับต้นขาของเขา ปั่นกับ
ช้าโมตส์ในเรย์ อาทิตย์เดียว เมื่อมัวหมองปิดทองขาตั้งก่อน
เตาผิงยืนอยู่ดินสอภาพเหมือนพ่อของคุณเอมิลี่
เขาลุกขึ้นเมื่อเธอเข้าไป . . . เล็ก , อ้วน , ดำโซ่ทองกับบาง
ลงเอวของเธอและหายเข้าไปในเข็มขัดของเธอพาด
ในอ้อยไม้มะเกลือกับมัวหมอง หัวทอง .โครงกระดูกของเธอมีขนาดเล็กและ
อะไหล่ บางทีนั่นคือเหตุผลที่สิ่งที่จะได้รับเพียงความอวบอ้วนใน
อีกอย่างคือโรคอ้วนในเธอ เธอดูบวมๆ เหมือนตัวยาว
แช่ในน้ำที่นิ่ง และซีดเว้ . ตาของเธอหายไปใน
สันเขาไขมันของใบหน้าของเธอเหมือนสองชิ้นเล็ก ๆของถ่านหินอัดก้อนแป้ง
เป็นเช่นที่พวกเขาย้ายจากหน้าหนึ่งไปยังอีกในขณะที่
ผู้เข้าชมกล่าวธุระของตน
เธอไม่ได้ถามพวกเขาที่จะนั่ง เธอยืนมองประตูและเงี่ยหูฟังอย่างเงียบๆ จนโฆษก
มาสะดุดหยุดลง แล้วพวกเขาก็สามารถ
ได้ยินมองไม่เห็นดูติ๊กที่ส่วนท้ายของห่วงโซ่ทอง .
เสียงของเธอ " แห้งและเย็น ผมไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน พันเอก sartoris
อธิบายให้ฉันฟัง บางทีหนึ่งที่คุณสามารถได้รับการเข้าถึงระเบียนเมือง
และตอบสนองตัวเอง . "
" แต่เรามี เราเป็นเจ้าหน้าที่เมือง มิสเอมิลี่ คุณไม่ได้รับ
แจ้งจากนายอำเภอ ลงนามโดยเขา ? "
" ผมรับกระดาษค่ะ " คิดถึง " เอมิลี่กล่าว บางทีเขาอาจจะพิจารณาตัวเอง
นายอำเภอ . . . . . . . ผมไม่มีภาษีใน เจฟเฟอร์สัน "
" แต่ไม่มีอะไรในหนังสือแสดงให้เห็นว่า คุณเห็นเราต้องไป . . . "

" เห็นผู้พัน sartoris . ผมไม่มีภาษีใน เจฟเฟอร์สัน "
" แต่คุณ เอมิลี่ . . . "
" เห็นผู้พัน sartoris " ( ผู้พัน sartoris ได้รับปี เกือบสิบตาย )
" ผมไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน โทเบะ ! นิโกรปรากฏ . " แสดงสุภาพบุรุษเหล่านี้

ii
. " ดังนั้นเธอสามารถพิชิตพวกเขา ม้า และเท้า เหมือนเธอได้พิชิต
บิดาสามสิบปีก่อนเรื่องกลิ่น .
นั่นมันสองปีหลังจากการตายของพ่อของเธอ และเวลาสั้น ๆหลังจากที่เธอ
ที่รัก . . . เราเชื่อว่า จะแต่งงานกับเธอได้ทอดทิ้งเธอ
หลังจากการตายของพ่อของเธอ เธอจึงออกมาน้อยมาก หลังจากที่หวานใจของเธอไป
ไป คนไม่ค่อยเห็นเธอเลย ไม่กี่ของผู้หญิงมีความอาจหาญที่จะ
โทรมาแต่ไม่ได้รับ และสัญลักษณ์ของชีวิตเกี่ยวกับสถานที่ที่เป็นนิโกร
-- ชายหนุ่ม . . . เข้าออกตลาด

กับตะกร้า