การแบ่งกลุ่มชาติพันธุ์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ตามลักษณะตระกูลทางภาษา มีประโยชน์กว่าการจำแนกตามลักษณะทางกายภาพเนื่องจากลักษณะทางกายภาพของแต่ละชาติพันธุ์มีความคล้ายคลึงกันและเป็นการจำแนกเพียงแค่ลักษณะที่มองเห็นได้ ได้แก่ สีผิว รูปทรงของร่างกาย รูปร่างของศีรษะ หน้า จมูก นัยน์ตา สีผม ขน กลุ่มเลือด เป็นต้นแล้วตีความว่ามีการสืบทอดจากบรรพบุรุษในกลุ่มเดียวกัน แต่ภาษาเป็นเครื่องมือที่สังคมใช้บันทึกทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ภาษาจึงเป็นกระจกเงาสะท้อนสังคมได้ดีที่สุด และส่วนของภาษาที่สะท้อนผลได้ดีที่สุดคือคำ คำเป็นตัวแทนของมโนทัศน์ (concept) ถ้ามีมโนทัศน์ใหม่เกิดขึ้นในสังคม ก็ต้องมีคำใหม่เกิดขึ้นด้วยเสมอ คำคือบันทึกที่ดีที่สุดของความรู้ ความคิด ความรู้สึก และสรรพสิ่งในสังคม หากศึกษาคำ เราจะสามารถเห็นระบบความคิด ระบบการจัดประเภทของสรรพสิ่งได้ และหากศึกษาการเปลี่ยนแปลงของคำ เราก็จะสามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงของระบบต่างๆในสังคมด้วย การศึกษาความเปลี่ยนแปลงของคำเรียกว่า etymology ซึ่งหมายถึง the study of the true sense of words การศึกษากลุ่มชาติพันธุ์จึงจำเป็นต้องศึกษาภาษาถิ่นเพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงด้านอัตลักษณ์ ความรู้ทางประวัติศาสตร์ และวัฒนธรรมด้านต่างๆ ซึ่งสามารถใช้เป็นหลักฐานที่เชื่อถือได้ของการเปลี่ยนแปลงทางสังคมแล้ว ยังให้ความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับรากเหง้าของชาติพันธุ์ระบบความรู้ ความคิดและโลกทัศน์ ภูมิปัญญาด้านต่างๆ รวมทั้ง อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมและชาติพันธุ์นั้นอีกด้วย