Bipod Ramp insulation had been obse

Bipod Ramp insulation had been observed falling off, in whole or in part, on four previous flights: STS-7 (1983), STS-32 (1990), STS-50 (1992) and most recently STS-112 (just two launches before STS-107). All affected shuttle missions completed successfully. NASA management came to refer to this phenomenon as "foam shedding". As with the O-ring erosion problems that ultimately doomed the Space Shuttle Challenger, NASA management became accustomed to these phenomena when no serious consequences resulted from these earlier episodes. This phenomenon was termed "normalization of deviance" by sociologist Diane Vaughan in her book on the Challenger launch decision process.[6]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีการสังเกต bipod ลาดฉนวนล้มปิด ทั้งหมด หรือ บางส่วน ในเที่ยวบินก่อนหน้านี้สี่: STS-7 (1983), STS-32 (1990), STS-50 (1992) (เพียงสองเปิดตัวก่อน STS-107) การ STS สินค้าการ 112 สินค้าล่าสุดและ ทั้งหมดผลกระทบภารกิจรถเสร็จเรียบร้อย จัดการองค์กรนาซ่ามาถึงปรากฏการณ์นี้เป็น "โฟมส่อง" มีปัญหากัดเซาะโลหะทรงกลมที่สุด ถึงวาระกระสวยอวกาศ นาซ่าจัดการกลายเป็นคุ้นเคยกับปรากฏการณ์เหล่านี้เมื่อไม่มีผลกระทบร้ายแรงที่เป็นผลมาจากตอนก่อนหน้านี้ ปรากฏการณ์นี้ถูกเรียกว่า "ฟื้นฟูของ deviance" โดย sociologist ไดแอนวอนในหนังสือของเธอในกระบวนการตัดสินใจเปิดตัวชาลเลนเจอร์ [6]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

bipod ฉนวนกันความร้อนทางลาดได้รับการปฏิบัติล้มปิดในทั้งหมดหรือบางส่วนในวันที่สี่เที่ยวบินก่อนหน้า: STS-7 (1983) STS-32 (1990), เอสที 50 (1992) และส่วนใหญ่เมื่อเร็ว ๆ นี้เอสที 112 (เพียงสองเปิดตัว ก่อนที่ STS-107) รถรับส่งภารกิจรับผลกระทบทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว นาซ่าเข้ามาจัดการในการอ้างถึงปรากฏการณ์นี้ว่า "การไหลโฟม" เช่นเดียวกับโอริงปัญหาการกัดเซาะในท้ายที่สุดว่าถึงวาระที่กระสวยอวกาศชาเลนเจอร์จัดการนาซากลายเป็นที่คุ้นเคยกับปรากฏการณ์เหล่านี้เมื่อไม่มีผลกระทบอย่างรุนแรงส่งผลให้จากนี้ตอนก่อนหน้านี้ ปรากฏการณ์นี้ถูกเรียกว่า "ฟื้นฟูอันซ์" โดยไดแอนวอห์นนักสังคมวิทยาในหนังสือของเธอเกี่ยวกับกระบวนการตัดสินใจเปิดตัวชาเลนเจอร์. [6]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉนวนกันความร้อนทางลาดใช้ขาตั้งได้สังเกตตกลงมาในทั้งหมดหรือบางส่วนในสี่เที่ยวบินก่อนหน้า : sts-7 ( 1983 ) , sts-32 ( 1990 ) , sts-50 ( 1992 ) และส่วนใหญ่เมื่อเร็ว ๆนี้ sts-112 ( แค่สองตัวก่อน sts-107 ) มีผลต่อการรับส่งภารกิจเสร็จเรียบร้อยแล้ว การจัดการนาซามาเรียกปรากฏการณ์นี้ว่า " โฟมไหล "เช่นเดียวกับปัญหาที่ในที่สุดจะเซาะโอริงกระสวยอวกาศชาเลนเจอร์ , การจัดการนาซากลายเป็นคุ้นเคยกับปรากฏการณ์เหล่านี้เมื่อไม่มีผลกระทบร้ายแรงที่เกิดจากตอนก่อนหน้านี้ ปรากฏการณ์นี้เรียกว่า " การฟื้นฟูในถุ้ง " โดยนักสังคมวิทยา ไดแอน วอน ในหนังสือของเธอที่ชิงเปิดตัวกระบวนการตัดสินใจ [ 6 ]
.