If Westbrook Pegler could write (as

If Westbrook Pegler could write (as he did write in January, 1938) that Walt Disney's "Snow White" was the happiest event since the armistice, we can report confidently this morning that Mr. Disney's "Pinocchio" is the happiest event since the war. His second feature-length cartoon, three years in the making and the occasion of the Center Theatre's return to the cinema's ranks, is a blithe, chuckle-some, witty, fresh and beautifully drawn fantasy which is superior to "Snow White" in every respect but one: its score. And, since its score is merry and pleasant, if not quite so contagiously tuneful as the chorals of the seven little men who really weren't there, we shall not have it stressed to "Pinocchio's" disparagement. It still is the best thing Mr. Disney has done and therefore the best cartoon ever made.

Seeing a Disney work in action always is more fun than analyzing it, for charm is a quality even Barrie could not define and charm is the pulsating, radiant, winning something that shines through this latest Disney creation and makes it so captivating. It isn't at all self-conscious or calculating, like the charm of the matinee idol or honeyed radio voice; it seems almost too spontaneous for us to credit the fact that every bit of it was conceived, weighed, worked out during a three-year gestation period in a cartoon factory. At the risk of being, of all hateful words, sentimental, we would say "Pinocchio" is the work of men of goodwill and good fellowship. From Disney down to his least inker, animator or air-brush wielder, we sense a guild of craftsmen smiling over their drawing boards and paintpots, delighted with the make-believe world they are creating.

The make-believe here, of course, is basically of Collodi's imagining. It was his notion, in a quaint and moral-pointing fairy tale, to tell of a long-nosed boylike puppet, dubbed Pinocchio by Gepetto, the woodcarver, who was brought to life by the Blue Fairy but told he could not be a real little boy until he had acquired truth, courage and unselfishness. To assist him in his quest, she provided him with a conscience in the form of a cricket—Jiminy Cricket to Mr. Disney's fantastic crew—and there were adventures with a cruel puppetmaster, encounters with a wicked Fox and a Cat, a bewitched sojourn on Pleasure Island, where wayward little boys turned into jackasses, and, finally, an exciting descent to the ocean's floor to rescue poor Gépetto from the belly of a whale. All grist, obviously, to the Disney mill.

And he has had an impish, a scampish, a quizzical and disarmingly whimsical time with it from the moment his Jiminy Cricket (who acts as a debonair tourist guide through this wonderland) opens the pages of his fantasy to that, at the very end, when Figaro, the kitten, jumps into the goldfish bowl to plant an ecstatic and suspiciously fishy kiss on the cupid's-bow lips of Cleo, the kittenish goldfish. For all these curious folk and all their curious adventures have been drawn with Mr. Disney's invariably quick eye to amusing characterization and humorous detail, with his usual relish for a sly little joke, with his habitual enjoyment of telling whoppers and making them seem just as natural as a cricket in spats.

His Jiminy Cricket, as you might have guessed, is the Dopey of "Pinocchio," and for just the opposite reasons. He's smart as a cricket and twice as chirpy. It's something to hear him rap with his cane on the teeth of Monstro the Whale and demand admittance into the Blue Grottoed belly where Gepetto, perched on the rail of a swallowed derelict, is manfully fishing for tuna. It's something, too, to see the expression of annoyance drift across his face, glacier-like, when Gepetto's clocks begin to hammer out the seconds he meant to pass in sleep. "Quiet!" he bellows, like an assistant director, and every pendulum freezes in mid-swing. No question about it, Jiminy Cricket has a commanding presence and the droll voice of Cliff Edwards, who can burlesque a tenor with the worst of them.

But it isn't easy to call Jiminy the only favorite. Pinocchio is a fresh little cuss, Cleo the Goldfish is a dream and Figaro the kitten is the kind of kitten only Disney's men could draw, exact to the whistling purr, the wicked side-glance, the bewildered and hurt look when the hand that has been scratching its neck suddenly is withdrawn. You'll like Mr. Disney's cast, from cricket to Monstro, from kitten to Fox, from Gepetto to goldfish.

Technically, and we hate to be technical at a time like this, it answers every one of the objections raised when "Snow White" was shown. The drawing is finer, with none of the line-straying noticeable when Prince Charming and his Cinderella took the screen. The handling of shadows and highlights is surer, and the color-lovely as it was in Disney's first cartoon feature—is immeasurably lovelier here. We note, too, with vast admiration, evidences of true direction—freer use of camera in panning, zoom shot and dollying, so that the vantage point is not fixed but travels to and from and with the subjects in its range. Some uses of it are cute, too—like the camera's hopping toward a scene when little Jiminy is telling us how he hopped over to take a look in Gepetto's window.

But that's enough about technique. Its refinement was inevitable, for Mr. Disney is a notorious perfectionist; we've no doubt he is dissatisfied still and will have even greater marvels for us in his "Fantasia," the next of his promised features. What really matters, and all that matters, this morning is that "Pinocchio" is here at last, is every bit as fine as we had prayed it would be—if not finer—and that it is as gay and clever and delightful a fantasy as any well-behaved youngster or jaded oldster could hope to see.


PINOCCHIO, a feature-length cartoon adapted from Collodi's fantasy; screen play by Ted Sears, Webb Smith, Joseph Sabo, Otto Englander, William Cottrell, Erdman Penner and Aurelius Battaglia; supervising directors Ben Sharpsteen and Hamilton Luske; sequence directors Bill Roberts, Jack Kinney, Norman Ferguson Wilfred Jackson and T. Hee; animation directors Fred Moore, Milton Kahl, Ward Kimball, Eric Larson, Franklin Thomas, Vladimir Tytla, Arthur Babbitt and Woolie Reitherman; character designs by Joe Grant, Albert Hurter, Campbell Grant, John P. Miller, Martin Provensen and John Walbridge; music and lyrics by Leigh Harline, Ned Washington and Paul J. Smith; art director, Charles Philippi; a Walt Disney production; released by RKO Radio Pictures. At the Center Theatre.
With the following characters:
Gepetto, the wood carver
Pinocchio
Jiminy Cricket
Figaro, the kitten
Cleo, the goldfish
J. Worthington Foulfellow, the fox
Gideon, the punch-drunk cat
Stromboli, the puppetmaster
The Blue Fairy
Lampwick, the bad boy
Monstro, the whale
The Coachman

If you don't know what all the shooting's about at the Paramount this week, we'll tell you; it's the United States Army under old General Ralph Morgan alternately chasing and being chased by an Injun varmint called Geronimo. And in spite of all the chasing, neither the redskins nor the white folks manage to run down a plot suitable for sustaining interest over the requisite feature-length period.

To do them justice both sides beat manfully about a number of promising plot bushes, but the only semblance of actual plot uncovered by this furious activity are bits of baggage and old blank cartridges left over from Cecil De Mille's "The Plainsman" and John Ford's "Stagecoach," which passed this way with considerably more dash and distinction than "Geronimo" seems able to muster.

All this is not intended as a reflection on Geronimo himself, who is a remarkably genuine redskin with a vocabulary of one grunt and a histrionic repertoire of two expressions: grim, and very grim. Whether or not Geronimo's role is even a "speaking role" within the narrow limits laid down by the Screen Actors' Guild contract is something which would have to be determined by the delicate legal machinery of that organization. Our own vote would be in the negative—not because we wish to deprive Chief Thunder Cloud of the additional union wage, but simply because we doubt that there is even an Indian language in which so much hard service is demanded of a single monosyllable.

Other members of the cast, however, more than make up for the Chief's deficiency of dialogue. Preston Foster, as the heroic and self-effacing Captain Starrett, talks a blue streak whenever he can get any member of the post, officer or private, to relax discipline long enough to listen to him. Andy Devine, the ill-groomed scout, whose quinsy persists, not only talks continually in barracks, but waxes as philosophical, as if he had been written by William Saroyan. Gene Lockhart, as the frontier rat who supplies repeating rifles to the redskins, not only talks, but guiltily sweats when they've finally cornered him. And there is quite a lengthy cast, including several unpioneer-looking women in the background whose principal difficulty seems to be that they can't get a word in edgewise. On the whole you may be grateful for the taciturnity of good old Geronimo before the picture's over.


At the Paramount
GERONIMO, screen play by Paul H. Sloane; directed by Mr. Sloane; a Paramount production.
Captain Starrett . . . . . Preston Foster
Alice Hamilton . . . . . Ellen Drew
Sneezer . . . . . Andy Devine
Lieutenant Steele . . . . . William Henry
General Steele . . . . . Ralph Morgan
Gillespie . . . . . Gene Lockhart
Mrs. Steele . . . . . Marjorie Gateson
Daisy Devine . . . . . Kitty Kelly
Interpreter . . . . . Monte Blue
Colonel White . . . . . Pierre Watkin
Frederick Allison . . . . . Addison Richards
Geronimo . . . . . Chief Thunder Cloud
President Grant . . . . . Joseph Crehan
Cherrycow . . . . . Hank Bell
McNell . . . . . William Haade
Pedro . . . . . Joe Dominguez
Columbus Delano . . . . . Stanley Andrews
Hamilton Fish . . .

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถ้า Westbrook Pegler สามารถเขียน (ตามที่เขาได้เขียนในเดือนมกราคม 1938) ว่า วอลท์ดิสนีย์ "สโนว์ไวท์" คือ เหตุการณ์ที่สุขที่สุดตั้งแต่การพักรบ เราสามารถรายงานความเช้านี้ว่า นายดิสนีย์ "พินอคคิโอ" เป็นเหตุการณ์ที่สุขที่สุดตั้งแต่สงคราม การ์ตูนความยาวคุณลักษณะของเขาที่สอง สามปีในการทำและโอกาสของโรงละครศูนย์แทนการจัดอันดับของโรงภาพยนตร์ เป็นราคา chuckle blithe -แฟนตาซีบาง เฉียบแหลม สด และวาดอย่างสวยงามซึ่งอยู่เหนือกว่า "สโนว์ไวท์" ในทุกแต่หนึ่ง: คะแนน ก เนื่องจากคะแนนความร่าเริง และ ดี ไม่มากดังนั้น contagiously tuneful เป็น chorals ของคนน้อยเจ็ดที่จริง ๆ ไม่มี เราจะไม่มีเน้นการ "พินอคคิโอเป็น" disparagement มันยังคงเป็นสิ่งดีที่สุดทำนาย Disney และการ์ตูนสุดที่เคยทำเห็นงานดิสนีย์ในการกระทำเสมอคือ สนุกกว่าวิเคราะห์มัน สำหรับเสน่ห์คือ ไม่สามารถกำหนดเป็นแบร์รี่แม้คุณภาพ และเสน่ห์เป็น pulsating สดใส ชนะบางสิ่งบางอย่างที่ส่องผ่านสร้างดิสนีย์นี้ล่าสุด และทำให้น่ารักมาก ไม่ประหม่าเลย หรือ คำนวณ เช่นเสน่ห์เสียงกลุ่มหรือเสียงวิทยุหวาน เหมือนอยู่เกือบเกินไปที่เราจะเชื่อความจริงที่ว่า ทุกบิตจะถูกรู้สึก ชั่งน้ำหนัก ทำงานออกในช่วงครรภ์ 3 ปีในโรงงานการ์ตูน เสี่ยงต่อสุขภาพ สร้างความทุกคำ อันอ่อนหวาน เราพูด "พินอคคิโอ" เป็นงานของผู้ชายของค่าความนิยมและสามัคคีธรรมดี จากดิสนีย์ลงเขาอย่างน้อย inker เป็น หรือแหล่งอากาศแปรง เรารู้สึกสมาคมของหลังยิ้มของกระดานวาดรูปและ paintpots ยินดีกับพวกเขากำลังสร้างโลกเทียมดูเรื่องกุนี่ แน่นอน เป็นพื้นของของโคโลดิ imagining ก็เขาคิด ในบริการ และศีลธรรมชี้เทพนิยาย บอกของที่จมูกยาว boylike หุ่น พากย์พินอคคิโอ โดย Gepetto, woodcarver ผู้นำชีวิต โดยนางฟ้าสีฟ้า แต่ว่า เขาไม่สามารถชายจริงจนเขาได้รับความจริง ความกล้าหาญ และ unselfishness ช่วยเหลือเขาในการแสวงหาของเขา เธอมีเขาจิตสำนึกในรูปแบบของคริกเก็ตการ — Jiminy คริกเก็ตการลูกเรือยอดเยี่ยมนาย Disney — และผจญภัยกับ puppetmaster โหดร้าย กับคนชั่วจิ้งจอกและแมว โซจวนหลังบนเกาะแห่งความสุข ที่เด็กชายตัวเล็ก ๆ wayward เปลี่ยน jackasses และ สุดท้าย โคตรตื่นเต้นที่พื้นท้องทะเลเพื่อช่วยเหลือดี Gépetto จากท้องของวาฬ ทั้งหมด grist ชัด ไปดิสนีย์โรงสีและได้มีการ impish การ scampish เวลา quizzical และ disarmingly ใช้จินตนาการกับจากช่วงเวลาที่เขาคริกเก็ต Jiminy (ที่ทำหน้าที่เป็นไกด์เดโบแนร์ผ่านดินแดนมหัศจรรย์นี้) เปิดหน้าเขาจินตนาการว่า ที่สุด Figaro ลูกแมว กระโดดลงในชามปลาปลูกสุขสันต์ และพิรุธคาวจูบบนริมฝีปากของกามเทพโบว์ของ Cleoปลา kittenish สำหรับพื้นเหล่านี้อยากรู้อยากเห็นและการผจญภัยอยากรู้อยากเห็นของพวกเขามีการออก มีตาคงเส้นคงวาด่วนนาย Disney เพื่อจำแนกสนุกและรายละเอียดของอารมณ์ขัน รสปกติของเขาสำหรับเล่นน้อยกลับกลอก มีการหย่อนของเขาเคยบอก whoppers และทำให้พวกเขาดูเหมือนแค่เป็นธรรมชาติเป็นคริกเก็ตใน spatsคริกเก็ตของเขา Jiminy คุณอาจจะเดา เป็น Dopey "พินอคคิโอ" และเพียงเหตุผลตรงกันข้าม เขาเป็นสมาร์ทเป็นคริกเก็ต และ chirpy เป็นสอง เป็นสิ่งที่จะได้ยินเขาราบ ด้วยเท้าของเขาบนฟันของ Monstro วาฬและ admittance ความต้องการในท้องฟ้า Grottoed Gepetto บนรถไฟ swallowed derelict, manfully ตกปลาสำหรับปลาทูน่า ได้บางอย่าง เกินไป เห็นค่าของความรำคาญดริฟท์ทั่วหน้า เช่นธารน้ำแข็ง เมื่อ Gepetto ของนาฬิกาเริ่มค้อนวินาทีที่เขาหมายถึง การผ่านในการนอนหลับ "เงียบ" เขาสูบ ลม เช่นผู้ช่วยผู้อำนวยการ และการตอบสนองทุกลูกตุ้มในการแกว่งกลาง ไม่มีคำถามเกี่ยวกับมัน Jiminy คริกเก็ตมีสถานะที่นั่งและเสียงขบขันของเอ็ดเวิร์ด คลิฟที่สามารถ burlesque เทเนอร์กับร้ายของพวกเขาแต่มันไม่ง่ายที่จะเรียก Jiminy ที่ชื่นชอบเท่านั้น พินอคคิโอ cuss น้อยสด Cleo ปลาทองมีความฝัน และฟิกาโรลูกแมวเป็นชนิดของผู้ชายดิสนีย์สเท่าลูกแมวสามารถวาด แน่นอนจะพัวแดง side-glance คนชั่ว สับสน และเจ็บดูเมื่อถอนมือที่มีการเกาคอของมันก็ คุณจะชอบหล่อนาย Disney จากคริกเก็ตการ Monstro จากแมวกับสุนัขจิ้งจอก จาก Gepetto ปลาเทคนิค และเราเกลียดการเป็นเทคนิคที่นี้ มันตอบทุกหนึ่งคัดค้านขึ้นเมื่อ "สโนว์ไวท์" ที่แสดง รูปวาด ปลีกย่อยกับบรรทัด-straying เห็นได้ชัดเมื่อเจ้าชามมิ่งและซินเดอเรลล่าของเขาเอาหน้าจอได้ การจัดการของเงาและไฮไลท์ surer และนี้ดีสีเหมือนในการ์ตูนของดิสนีย์แรกลักษณะ — เป็น immeasurably lovelier ที่นี่ เราทราบ เกินไป ด้วยความชื่นชม สภาพของทิศทางจริง — freer ใช้กล้องในอัตโนมัติ ซูมยิง และ dollying ที่จุดชมวิวไม่ถาวร แต่การเดินทาง จาก และ มีหัวข้อในช่วงของการ ใช้บางมันจะน่ารัก มากเกินไป — เช่นกล้องของกระโดดไปทางฉากเมื่อ Jiminy น้อยจะบอกเราว่าเขา hopped กว่าการที่จะดูในหน้าต่างของ Gepettoแต่ก็เกี่ยวกับเทคนิค รีไฟน์เมนท์เป็นหลีกเลี่ยงไม่ได้ นาย Disney เป็น perfectionist อื้อฉาว เราได้ไม่ต้องสงสัยเขาไม่พอใจยัง และจะมีสายิ่งในเราในเขา "แฟนตาเซีย" ถัดไปของเขาสัญญาลักษณะการทำงาน สิ่งที่สำคัญจริง ๆ และทั้งหมดที่เรื่อง เช้านี้ ที่ "พินอคคิโอ" อยู่ที่นี่ในที่สุด เป็นทุกบิตที่ดีเราได้อธิษฐานจะ — ถ้าปลีกย่อยไม่ — และ ที่มันเป็นเป็นเกย์ และฉลาด และสวยงามเป็น youngster ใด ๆ เด็กดี หรือ jaded oldster สามารถหวังที่จะเห็นพินอคคิโอ การ์ตูนความยาวคุณลักษณะที่ดัดแปลงจากของโคโลดิแฟนตาซี เล่นหน้าจอ โดย Ted Sears สมิ ธเวบบ์ โจเซฟ Sabo ออตโต Englander, William Cottrell, Erdman Penner และออเรเลียส Battaglia กรรมการควบคุม Ben Sharpsteen และ Hamilton Luske กรรมการลำดับตั๋วโรเบิตส์ Kinney แจ็ค นอร์แมนเฟอร์กูสันการวิลเฟรด Jackson และต. สัง กรรมการเคลื่อนไหว Fred มัวร์ Kahl มิลตัน Ward Kimball, Eric Larson, Thomas แฟรงคลิน Vladimir Tytla, Arthur Babbitt และ Woolie Reitherman ออกแบบตัวละคร โดย ให้โจ Hurter อัลเบิร์ท เงินช่วย เหลือ Campbell จอห์นมิ ลเลอร์ P. มาร์ติน Provensen และจอห์น Walbridge เพลงและเนื้อเพลง โดย Harline ลีห์ Ned วอชิงตัน และ Paul J. Smith ผู้อำนวยการศิลปะ ชาร์ลส์ Philippi วอลท์ดิสนีย์ผลิต ออก โดยภาพการวิทยุ RKO ที่โรงละครศูนย์ ด้วยอักขระต่อไปนี้: Gepetto พักไม้ พินอคคิโอ คริกเก็ต jiminy ฟิกาโร ลูกแมว Cleo ปลา Foulfellow J. ธธิง สุนัขจิ้งจอก กิ แมว punch-drunk Stromboli, puppetmaster นางฟ้าสีน้ำเงิน Lampwick เด็กดี Monstro วาฬ งามถ้าคุณไม่ทราบสิ่งทั้งหมดยิงของเกี่ยวกับที่พาราเม้าท์สัปดาห์นี้ เราจะบอกคุณ เป็นกองทัพสหรัฐอเมริกาภายใต้มอร์แกน Ralph ทั่วไปเก่าสลับ ไล่ และถูกล่า โดย varmint Injun เรียกว่าเจอโรนิโม และแม้ทั้งหมดไล่ ใช่ redskins หรือคนขาวจัดการไล่ลงแผนเหมาะสำหรับเสริมสนใจระยะความยาวคุณลักษณะที่จำเป็นทำให้ความยุติธรรมทั้งสองฝ่ายชนะ manfully เกี่ยวกับจำนวนของพุ่มไม้พล็อตสัญญา แต่ semblance เท่านั้นของจริงพล็อตเถตาม รุนแรงกิจกรรมมีบิตของสัมภาระและตลับหมึกเปล่าเก่าที่เหลือจากเซซิล De Mille "เดอะ Plainsman" และจอห์นฟอร์ด "Stagecoach ซึ่งผ่านทางนี้ ด้วยรีบมากขึ้นและแตกต่างกว่า"เจอโรนิโม"ดูเหมือนว่าจะชุมนุมทั้งหมดนี้ไม่ได้มีไว้เป็นสะท้อนเจอโรนิโมเอง ที่ redskin ทแบบแท้กับคำศัพท์ของ grunt หนึ่งละคร histrionic ของนิพจน์สอง: น่ากลัว และน่ากลัวมาก หรือไม่เจอโรนิโมของบทบาทเป็นแม้กระทั่ง "พูดบทบาท" ภายในขีดจำกัดแคบตามสัญญาสมาคมของนักแสดงหน้าจอเป็นสิ่งที่จะต้องถูกกำหนด โดยเครื่องจักรกฎหมายอ่อนขององค์กร คะแนนของเราเองจะเป็นค่าลบ — ไม่ได้ เพราะเราต้องการเสบียงเมฆฟ้าร้องประธานของค่าจ้างสหภาพเพิ่มเติม แต่เพียง เพราะเราสงสัยว่ามีแม้กระทั่งภาษาอินเดียที่หนักมาก เป็นแค่บริการของ monosyllable เดียวกันสมาชิกคนอื่น ๆ ของหล่อ ไร มากกว่าได้ค่าสำหรับขาดประธานของบทสนทนา เพรสตันฟอสเตอร์ เป็น Starrett กัปตันงานกล้า และ effacing ตัวเอง พูดริ้วสีฟ้าทุกครั้งที่เขาได้สมาชิกลงรายการบัญชี เจ้าหน้าที่ หรือส่วน ตัว ผ่อนคลายวินัยนานพอฟังเขา Andy Devine การป่วยเตรียมลูกเสือ quinsy ยังคงอยู่ ไม่ พูดถึงอย่างต่อเนื่องในค่ายทหาร แต่เป็นปรัชญา ประหนึ่งว่าเขาได้เขียน โดย William Saroyan ไข ยีน Lockhart เป็นปืนหนูชายแดนที่ให้ทำซ้ำการ redskins ไม่พูด แต่ guiltily เหงื่อออกเมื่อพวกเขาได้ในที่สุดก็จนมุมเขา และมีค่อนข้างโยนยาว รวมหลาย unpioneer-มองผู้หญิงในเบื้องหลังความยากลำบากที่สำคัญน่าจะ เป็นว่า พวกเขาไม่ได้รับคำใน edgewise ในทั้งหมด คุณอาจจะขอบคุณสำหรับ taciturnity ของดีเจอโรนิโมเก่าก่อนของรูปภาพมากกว่าที่พาราเม้าท์ เจอโรนิโม เล่นหน้าจอ โดย Paul H. สโลน โดยนายสโลน การผลิตสิ่ง กัปตัน Starrett..... ฟอสเตอร์เพรสตัน อลิซแฮมิลตัน..... เอลเลนดึง Sneezer..... Andy Devine โท Steele..... William Henry Steele ทั่วไป..... มอร์แกน Ralph Gillespie..... Lockhart ยีน นาง Steele..... มาร์จอรี Gateson เดซี่ Devine..... เคลลี่คิตตี้ แปล..... มอนบลู สีขาวพัน..... Pierre Watkin แอลลิสันเฟรเดอริก..... แอดดิสันริชาร์ด .....เจอโรนิโม เมฆฟ้าร้องประธาน เงินช่วยเหลือประธาน..... โจเซฟ Crehan Cherrycow..... เบลล์แฮงก์ McNell..... William Haade Pedro..... Joe Dominguez โคลัมบัส Delano..... สแตนเลย์แอนดรูวส์ ฮามิลตันปลา...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ้า Westbrook เพกเลอร์สามารถเขียน ( ตามที่เขาเขียนในมกราคม 1938 ) นั่นคือ " วอลต์ ดิสนีย์หิมะขาว " เป็นเหตุการณ์ที่มีความสุขที่สุดตั้งแต่การพักรบ , เราสามารถรายงานอย่างมั่นใจเมื่อเช้านั่น " นายดิสนีย์พินอคคิโอ " เป็นเหตุการณ์ที่มีความสุขที่สุดตั้งแต่สงคราม สองคุณลักษณะความยาวการ์ตูน สามปีในการทำและโอกาสของผลตอบแทนของศูนย์ภาพยนตร์ของโรงภาพยนตร์เป็นประชิดอันดับ ,หึ หึ บางเฉียบ สด และสวยงามที่วาดแฟนตาซีที่เหนือกว่า " หิมะสีขาว " ทุกประการ แต่ 1 คะแนนของ และเนื่องจากคะแนนของสุขสันต์และมีความสุข ถ้าไม่ค่อย contagiously หม้อห้อมเป็น chorals เจ็ดของมนุษย์น้อยคนที่ไม่ มี เรา จะไม่ได้เน้นที่ " Pinocchio " ดูหมิ่น มันก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่คุณดิสนีย์ได้ทำดังนั้นที่ดีที่สุดที่เคยทำการ์ตูน

เห็นดิสนีย์ทำงานในการกระทำเสมอ สนุก กว่า วิเคราะห์มัน เสน่ห์ เป็นที่มีคุณภาพ แม้ชื่อจะไม่ได้กำหนดและเสน่ห์ที่น่าตื่นตาตื่นใจสดใสชนะบางอย่างที่ส่องผ่านนี้ล่าสุด Disney สร้างและทำให้มันน่ารัก มันไม่ใช่เลย ประหม่า หรือการวางแผนชอบเสน่ห์ของบ่ายไอดอลหรือเสียงน้ำผึ้งวิทยุ ; ดูเหมือนว่าเกือบเหมือนกันธรรมชาติสำหรับเราที่จะเครดิตความจริงที่ทุกบิตเป็น รู้สึก หนัก ทำงานออก ในระหว่างช่วงตั้งครรภ์ 3 ปีในโรงงานอุตสาหกรรมการ์ตูน ที่เสี่ยงต่อการถูกของคำ ความเกลียดชังทั้งหมดนี้ เราก็จะบอกว่า " พินอคคิโอ " เป็นงานของผู้ชายของความปรารถนาดีและมิตรภาพจากดิสนีย์ลงหมึกน้อยของเขา แอนิเมเตอร์ หรือถือแปรง เรารู้สึกสมาคมช่างฝีมือของกระดานวาดภาพ paintpots ยิ้มและยินดีกับโลกทำให้เชื่อว่าพวกเขากำลังสร้าง

ให้เชื่อตรงนี้ แน่นอน โดยทั่วไป ของ คอลโลดีคิดไปเอง . มันคือความคิดของเขา ในที่แปลกตา และจริยธรรม ชี้ เทพนิยาย บอกของจมูกยาว boylike หุ่นกระบอกขนานนามโดย gepetto Pinocchio , ช่างแกะสลักไม้ , ผู้ที่นำชีวิตของนางฟ้าสีน้ำเงิน แต่บอกเค้าไม่ได้เป็นเด็กที่แท้จริง จนกระทั่งเขาได้มาจริง ความกล้าหาญ และชนิด . เพื่อช่วยเขาในการแสวงหาของเขา เธอให้เขามีจิตสำนึกในรูปแบบของจิมินี่ คริกเก็ตคริกเก็ตของนายดิสนีย์ยอดเยี่ยมลูกเรือและมีการผจญภัยกับ puppetmaster โหดร้ายเผชิญหน้ากับหมาป่าชั่วร้ายและแมว อาคมอาศัยอยู่บนเกาะความสุขที่หนุ่มน้อยเอาแต่ใจกลายเป็นปัญญาอ่อน และก็น่าตื่นเต้นเชื้อสายชั้นของมหาสมุทรเพื่อช่วยเหลือคนจน g éของจากท้องของปลาวาฬ ทั้งหมดปลายข้าว เห็นได้ชัดว่า ที่โรงสี Disney

และเขามี scampish ซน , ,ที่ทำให้หมดทางขัดขืนเป็นน่าขันและแปลกเวลากับมันตั้งแต่ที่เขาเหล่าบริวารที่ทำหน้าที่เป็นตัวแทนนำเที่ยวผ่านฝันนี้ ) เปิดหน้าของเขาจินตนาการถึงสุดท้าย มาก เมื่อ ฟิกาโร่ , ลูกแมว , กระโดดลงไปในชามปลาทองพืชที่ปลาบปลื้มยินดี และน่าสงสัย คาว จูบที่ริมฝีปาก 's-bow กามเทพ คลีโอ , ปลาทองขี้เล่น .พวกนี้สงสัยพื้นบ้านและการผจญภัยอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาได้รับการวาดด้วยนายดิสนีย์ทุกเมื่อเชื่อวันตาด่วนคุณสมบัติสนุกและรายละเอียดอารมณ์ขัน , ออกรสปกติของเขาสำหรับเรื่องตลกเล็ก ๆน้อย ๆเจ้าเล่ห์ สนุกสนานเป็นนิสัยของเขาที่บอก whoppers และทำให้พวกเขาดูเหมือนจะเป็นธรรมชาติเหมือนกับจิ้งหรีดมาก

ของเขาจิมินี่ คริกเก็ต , เป็น คุณอาจจะเดาได้ คือ ง่วงนอน " พิน็อคคิโอ" และสำหรับเหตุผลที่ตรงข้าม เขาฉลาดเหมือนจิ้งหรีด สองครั้งเป็นร่าเริง มันเป็นอะไรที่ต้องฟังเขาเคาะด้วยไม้เท้าของเขาบนฟันของปลาวาฬ และยอมรับความมอนสโตรในท้อง grottoed สีฟ้าที่ gepetto , perched บนรถไฟของกลืนถูกทอดทิ้งเป็นอย่างกล้าหาญตกปลาทูน่า มันเป็นสิ่งที่มากเกินไปที่จะเห็นการแสดงออกของความรำคาญลอยผ่านใบหน้าของเขา , ธารน้ำแข็ง ,เมื่อ gepetto ของนาฬิกาเริ่มค้อนออกวินาทีที่เขาตั้งใจที่จะผ่านในการนอนหลับ . เงียบ ! เขาแผดเสียง เหมือนเป็นผู้ช่วยผู้กำกับ และทุกๆ ลูกตุ้มค้างในการสวิงกลาง ไม่มีข้อสงสัย จิมินี่ คริกเก็ต มีความเป็นผู้นำและเสียงโดรลล์ของคลิฟ Edwards , ที่สามารถตลกเป็นเทนเนอร์ด้วยเลวร้ายที่สุด

แต่มันไม่ง่ายที่จะเรียก จิมมินี่ เท่านั้นที่ชื่นชอบ