citizenship and roles as “pariah en

citizenship and roles as “pariah entrepreneurs” in the rapidly industrializing and
expanding economy.60
Under Suharto, avowedly authentic “indigenous” mechanisms of authoritarian control were woven out of the rich cultural and ethnic tapestry of the
archipelago. The state was restyled as protector of diverse cultures and traditions, and as embodying notions of authority deeply rooted in traditional
culture.61 The largely appointed supra-parliamentary body that “(re)elected”
Suharto to the presidency every five years was called the People’s Consultative
Assembly (Majelis Permusyawaratan Rakyat), with musyawarah—consultation, consensus—celebrated as having a genuine legitimacy among Indonesians that competition between rival candidates, parties, ideologies, and
social forces could not claim. By the 1990s, the regime also began a concerted
effort to celebrate and appropriate the majority faith of the archipelago, Islam.62
Overall, the Indonesian state was repositioned as both authentic embodiment of
the Indonesian nation and as sole guarantor of national integrity in the midst of
potentially fractious cultural, ethnic, regional, and religious diversity.
Yet unlike nationalism in the context of economic stagnation and social
stasis in Burma, in Indonesia the dramatic social transformations accompanying three decades of rapid, sustained industrialization and economic growth
generated new possibilities for “reimagining” the nation. By the 1990s, a
vibrant, increasingly urbanized society was rapidly outgrowing the centralized
authoritarian state. When, in mid-1998, Suharto was forced to resign amidst
economic crisis and popular protests, there was a rapid and decisive reconfiguration of the nation-state, colored by contestation and violent conflict.63
As the shift from centralized authoritarian rule to competitive elections
and decentralization began to take place, Indonesia’s tremendous diversity
seemed to threaten violent disintegration of the nation-state. Large-scale riots
in Jakarta targeted Indonesia’s ethnic-Chinese minority in 1998, inter-ethnic
violence in Kalimantan and inter-religious conflict in Maluku and Sulawesi
caused large-scale hardship and displacement in 1999–2001, and paramilitary
mobilization and terrorist bombings raised the specter of Islamist jihad. A
United Nations-supervised referendum in East Timor in August 1999 led to a
vote overwhelmingly in favor of independence and, despite violent military-led
resistance, forced termination of Indonesia’s long occupation. These events in
East Timor and ongoing democratization across the archipelago encouraged

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สัญชาติและบทบาทเป็น "ผู้ประกอบการคนนอกคอก" ใน industrializing อย่างรวดเร็ว และขยาย economy.60ภายใต้ซู avowedly กลไก "พื้นเมือง" อาหารควบคุมประเทศที่ทอจากอุดมไปด้วยวัฒนธรรม และชาติพันธ์พรมแขวนผนังของทางทะเล สถานะมีของ restyled เป็นตัวป้องกันของหลากหลายวัฒนธรรมและประเพณี และชงความเข้าใจรากลึกในแบบดั้งเดิมของculture.61 ร่างกาย supra รัฐสภาแต่งตั้งส่วนใหญ่ว่า "(อีกครั้ง) จากการเลือกตั้ง"ซูกับประธานาธิบดีทุก ๆ 5 ปีเรียก Consultative ประชาชนประกอบ (Majelis Permusyawaratan Rakyat), กับ musyawarah – ให้คำปรึกษา ช่วย — เป็นมีชอบธรรมแท้ระหว่างชาวที่แข่งขันระหว่างผู้สมัครคู่แข่ง บุคคล เพื่อเผยแพร่ อุดมการณ์ และไม่สามารถอ้างกองกำลังทางสังคม โดยปี 1990 ระบอบการปกครองเริ่มต้นกันที่เพื่อเฉลิมฉลอง และสมความเชื่อส่วนใหญ่ของหมู่เกาะ Islam.62โดยรวม รัฐอินโดนีเซียมีเหุตเป็นทั้งลื่นแท้ของประเทศอินโดนีเซียและ เป็นผู้ค้ำประกันแต่เพียงผู้เดียวของความสมบูรณ์ของชาติท่ามกลางอาจ fractious วัฒนธรรม เชื้อชาติ ภูมิภาค และศาสนาความหลากหลายยังแตกต่างจากชาตินิยมในบริบทของการชะงักงันทางเศรษฐกิจและสังคมดีในพม่า อินโดนีเซีย แปลงสังคมละครพร้อม 3 ทศวรรษอย่างรวดเร็ว ยั่งยืนทวีความรุนแรงมากและเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจสร้างโอกาสใหม่สำหรับ "reimagining" ประเทศ โดยปี 1990 การสังคมระดับ urbanized มากขึ้นได้อย่างรวดเร็ว outgrowing ที่ส่วนกลางสถานะประเทศ เมื่อ ในกลาง 1998 ซูถูกบังคับให้เลิกเล่นท่ามกลางวิกฤตเศรษฐกิจและประท้วงนิยม มีการกำหนดค่าใหม่อย่างรวดเร็ว และเด็ดขาดของ nation-state สี contestation และ conflict.63 ที่มีความรุนแรงเป็นกะจากกฎของประเทศศูนย์กลางการแข่งขันเลือกตั้งและกระจายอำนาจการแพร่กระจายเริ่มขึ้น ความหลากหลายอย่างมากของอินโดนีเซียดูเหมือนจะ คุกคามบูรณภาพของ nation-state รุนแรง จลาจลขนาดใหญ่ในเป้าหมายของชนกลุ่มน้อยชาติพันธุ์จีนอินโดนีเซียในปี 1998 ระหว่างชาติพันธุ์ความรุนแรงในกาลิมันตันและข้อขัดแย้งระหว่างศาสนาใน Sulawesi และลูเกิดความลำบากใหญ่ และในปี 1999-2001 และทหารพรานเคลื่อนไหวและการก่อการร้ายวางระเบิดยก specter ของญิฮาอิสลาม Aประชามติแบบมีผู้สอนการสหประชาชาติในติมอร์ตะวันออกในเดือนสิงหาคมปีพ.ศ. 2542 นำไปสู่การคะแนน overwhelmingly สามารถเป็นอิสระ และ แม้มีความรุนแรงทหารนำต้านทาน บังคับจ้างอาชีพนานอินโดนีเซีย เหตุการณ์เหล่านี้ในติมอร์ตะวันออกและกระบวนการประชาธิปไตยในหมู่สนับสนุนอย่างต่อเนื่อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พลเมืองและบทบาทในฐานะ "ผู้ประกอบการคนจรจัด"
ในอุตสาหกรรมอย่างรวดเร็วและขยายeconomy.60
ภายใต้ซูฮาร์โต, เปิดเผยแท้ "ชนพื้นเมือง"
กลไกของการควบคุมเผด็จการทอจากผ้าที่ทางวัฒนธรรมและชาติพันธุ์ที่อุดมไปด้วยของหมู่เกาะ รัฐที่ได้รับการ restyled เป็นผู้พิทักษ์ของความหลากหลายทางวัฒนธรรมและประเพณีและเป็นเชิงความคิดของผู้มีอำนาจฝังรากลึกในแบบดั้งเดิม
culture.61 ได้รับการแต่งตั้งส่วนใหญ่ร่างกายประชาชนที่รัฐสภา "(อีกครั้ง) ได้รับการเลือกตั้ง"
ซูฮาร์โตให้เป็นประธานาธิบดีทุกห้าปีถูกเรียกตัวประชาชน
ที่ปรึกษาสภา(Majelis Permusyawaratan Rakyat) กับ musyawarah-คำปรึกษาฉันทามติโด่งดังในฐานะที่มีความถูกต้องตามกฎหมายของแท้ในหมู่ชาวอินโดนีเซียว่าการแข่งขันระหว่างผู้สมัครคู่แข่ง, บุคคล,
อุดมการณ์และกองกำลังทางสังคมไม่สามารถเรียกร้อง โดยปี 1990
ที่ระบอบการปกครองก็เริ่มร่วมความพยายามที่จะเฉลิมฉลองและความเชื่อที่เหมาะสมส่วนใหญ่ของหมู่เกาะที่Islam.62
โดยรวม, รัฐอินโดนีเซียได้รับการปรับเปลี่ยนเป็นทั้งศูนย์รวมที่แท้จริงของประเทศอินโดนีเซียและในฐานะผู้ค้ำประกันเพียงอย่างเดียวของความสมบูรณ์ของชาติในท่ามกลางของที่อาจเกิดขึ้นอ้อนวัฒนธรรมชาติพันธุ์ในระดับภูมิภาคและศาสนาหลากหลาย. แต่แตกต่างจากชาติในบริบทของความเมื่อยล้าทางเศรษฐกิจและสังคมชะงักงันในพม่าในประเทศอินโดนีเซียเปลี่ยนแปลงทางสังคมอย่างมากที่มาพร้อมกับสามทศวรรษของอย่างรวดเร็วอุตสาหกรรมอย่างต่อเนื่องและการเติบโตทางเศรษฐกิจที่สร้างโอกาสใหม่สำหรับ" ทบทวน "ประเทศ โดยปี 1990 มีชีวิตชีวามากขึ้นทำให้มีลักษณะสังคมอย่างรวดเร็วไอ้หนูส่วนกลางรัฐเผด็จการ เมื่อในช่วงกลางปี ​​1998 ซูฮาร์โตถูกบังคับให้ลาออกท่ามกลางวิกฤตเศรษฐกิจและการประท้วงที่นิยมมีการคอนฟิเกอร์อย่างรวดเร็วและเด็ดขาดของรัฐชาติ, สีโดยการต่อสู้และ conflict.63 ความรุนแรงขณะที่การเปลี่ยนแปลงจากการปกครองของเผด็จการส่วนกลางจะมีการเลือกตั้งในการแข่งขันและการกระจายอำนาจเริ่มที่จะใช้สถานที่ที่มีความหลากหลายอย่างมากของอินโดนีเซียดูเหมือนจะเป็นภัยคุกคามต่อความรุนแรงสลายตัวของรัฐชาติ การจลาจลขนาดใหญ่ในกรุงจาการ์ตากำหนดเป้าหมายชนกลุ่มน้อยของจีนอินโดนีเซียในปี 1998 ระหว่างเชื้อชาติความรุนแรงในกาลิมันตันและความขัดแย้งระหว่างศาสนาในโมสุลาเวสีและก่อให้เกิดความยากลำบากขนาดใหญ่และการกำจัดใน1999-2001 และทหารระดมและระเบิดก่อการร้ายขึ้นสางของการญิฮาดอิสลาม ประชามติสหประชาชาติดูแลในประเทศติมอร์ตะวันออกในสิงหาคม 1999 นำไปสู่การออกเสียงลงคะแนนนำโด่งในความโปรดปรานของความเป็นอิสระและแม้ทหารที่นำความรุนแรงต้านทานเลิกบังคับในการประกอบอาชีพยาวของอินโดนีเซีย เหตุการณ์เหล่านี้ในประเทศติมอร์ตะวันออกและเป็นประชาธิปไตยอย่างต่อเนื่องทั่วเกาะได้รับการสนับสนุน