DiscussionThis study shows that atr

Discussion
This study shows that atrial-synchronized LV pacing significantly improves maximal and submaximal exercise capacity, functional status, and quality of life in patients with moderate to severe HF, normal sinus rhythm, and intraventricular conduction delay, but without a standard pacemaker indication. The short-term benefits were only evident among patients with a QRS duration >150 ms. The clinical improvements with LV pacing of patients with a QRS duration >150 ms are similar in magnitude to those reported for biventricular pacing in a trial with a nearly identical study design (9). These conclusions are unchanged by including the results from the three randomized patients who received RV pacing (28). Also, the results were similar for patients paced with different kinds of LV leads, although most patients had epicardial leads, which may have been placed at locations different from those commonly accessible with a transvenous approach.

Peak Vo2 measured during maximal exercise testing is widely regarded as a reference measure of HF severity (30). Left ventricular pacing increased peak Vo2 by a mean of 2.46 ml/min/kg over inactive pacing for patients with a QRS duration >150 ms, which is more than twice the 1-ml/min/kg increase considered clinically significant 31, 32 and 33. Heart failure patients unable to walk at least 375 m in 6 min are reported to have nearly twice the mortality and hospitalization rates of patients who can walk farther (34). For our patients with a QRS duration >150 ms, the distance walked in 6 min increased by 47 m with LV pacing. For patients with a QRS duration >150 ms, the quality of life, as assessed with the Minnesota Questionnaire (25), improved by a mean 8.1 points with LV pacing, which is more than the 5-point improvement observed in HF patients treated with enalapril (35).

It has been suggested that CRT requires simultaneous stimulation of both ventricles (9). Our results show that LV pacing is similarly effective, at least over a three-month period, for patients with normal sinus rhythm and an intraventricular conduction delay. Differences may emerge with longer treatment periods or in different patient populations. This clinical result mirrors hemodynamic tests that have shown both biventricular and LV pacing to increase LV systolic function equivalently in the presence of normal sinus rhythm 15 and 16. Nearly all patients in these studies had LV conduction disturbances, often diagnosed as left bundle branch block (which occurred in 88% of our patients). For these patients, pre-exciting only the delayed LV may improve LV contraction synchrony, despite creating a left-to-right electrical asynchrony (36), or may resynchronize the ventricles by combining with the intrinsic depolarization of the interventricular septum and RV.

By prospectively stratifying patients into short and long QRS groups, we were able to show that the degree of benefit from LV pacing depends on the magnitude of the patients' baseline QRS duration. The QRS threshold of 150 ms used to separate patients was suggested by previous hemodynamic studies 16 and 18. All the statistically significant clinical improvements we observed can be attributed to patients with a QRS duration >150 ms; these patients are also most likely to have improved systolic function (18). However, 38% of individuals with a QRS duration 0.10) (11). This subanalysis does not necessarily conflict with our prospective results, as the MIRACLE study may have been underpowered to detect the influence of QRS duration, due to, for example, unbalanced representation of short and long QRS patients and/or large variability in their end points.

Earlier studies have focused on NYHA functional class as an indication for patients likely to benefit from resynchronization pacing. Patients in NYHA functional class II have been excluded from previous trials because they were not expected to benefit measurably. We have demonstrated a benefit in a population that included 33% of patients in NYHA functional class II with peak Vo2 below 18 ml/min/kg. All of these NYHA functional class II patients exhibited an intraventricular conduction delay, and 43% had a QRS duration >150 ms, putting them in the category of patients most likely to benefit from CRT.

There were no differences in end point outcomes for the 40% of patients who were implanted with an ICD. However, all five deaths during the crossover phase occurred in patients implanted with a pacemaker lacking defibrillation capability, including four who had a sudden cardiac death. Randomized studies with large numbers of patients and long follow-up periods will be necessary to assess the effect of resynchronization with or without ICD on mortality and morbidity (41).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนทนาการศึกษานี้แสดงว่า หัวใจเต้นตรง LV pacing อย่างมีนัยสำคัญสูงสุด และการกำลังกาย submaximal สถานะการทำงาน และคุณภาพชีวิตในผู้ป่วยบรรเทา การ HF รุนแรง จังหวะไซนัสปกติ intraventricular จึงล่าช้า แต่ ไม่ระบุมาตรฐาน pacemaker ผลประโยชน์ระยะสั้นเท่านั้นได้ชัดในผู้ป่วยที่มีระยะเวลา QRS > 150 นางสาวปรับปรุงคลินิกกับ LV pacing ป่วยช่วง QRS > 150 ms จะคล้ายกันในขนาดที่รายงานสำหรับ biventricular pacing ในการทดลองมีการออกแบบเกือบเหมือนศึกษา (9) บทสรุปนี้จะเปลี่ยนแปลง โดยการรวมผลลัพธ์จากผู้ป่วย randomized สามที่ได้รับ RV pacing (28) ยัง ผลลัพธ์คล้ายกันสำหรับผู้ป่วยที่ศึกษาได้กับชนิดของลูกค้าเป้าหมาย LV แม้ว่าผู้ป่วยส่วนใหญ่มีเป้าหมาย epicardial ซึ่งอาจมีไว้ในสถานที่แตกต่างจากทั่วไปสามารถเข้าถึงได้ ด้วยวิธี transvenousVo2 ช่วงวัดระหว่างการทดสอบการออกกำลังกายสูงสุดเป็นอย่างกว้างขวางถือเป็นวัดอ้างอิง HF ความรุนแรง (30) ซ้ายหัวใจห้องล่าง pacing ยอดเพิ่ม Vo2 โดยเฉลี่ย 2.46 มิลลิลิตร/นาที/กก.ผ่านงาน pacing ในผู้ป่วยที่มีระยะเวลา QRS > ms 150, 1-ml/min/kg เพิ่มมากกว่าสองครั้งซึ่ง ถือว่าสำคัญทางคลินิก 31, 32 และ 33 มีรายงานผู้ป่วยหัวใจล้มเหลวที่ไม่สามารถเดินน้อย 375 m 6 นาทีมีสองเกือบตายและ ๑๐๐๐ อัตราผู้ป่วยที่สามารถเดินไกล (34) สำหรับผู้ป่วยของเราที่มีระยะเวลา QRS > ms 150 ระยะทางที่เดินในนาทีที่ 6 เพิ่มขึ้น m 47 กับ LV pacing สำหรับผู้ป่วยที่มีระยะเวลา QRS > 150 ms คุณภาพชีวิต เท่าที่ประเมิน ด้วยถามมินเนโซต้า (25), โดยค่าเฉลี่ยคะแนน 8.1 กับ LV pacing การปรับปรุงที่ปรับปรุง 5 จุดมากกว่าที่พบในผู้ป่วย HF รับ enalapril (35)จึงมีการแนะนำว่า CRT ต้องพร้อมกระตุ้นของ ventricles ทั้งสอง (9) ผลของเราแสดงว่า LV pacing มีทำนองเดียวกันประสิทธิภาพ น้อยช่วงระยะเวลา 3 เดือน ในผู้ป่วยที่มีจังหวะไซนัสปกติและระหว่างการนำ intraventricular ความแตกต่างอาจเกิดรักษานาน หรือ ในกลุ่มประชากรผู้ป่วยแตกต่างกัน ผลลัพธ์ทางคลินิกนี้กระจกทดสอบแสดงความดันโลหิตที่มีแสดงทั้ง biventricular และ LV pacing เพิ่ม LV systolic ฟังก์ชัน equivalently ในต่อหน้าของจังหวะไซนัสปกติ 15 และ 16 ผู้ป่วยเกือบทั้งหมดในการศึกษาเหล่านี้ได้รบกวนนำ LV การวินิจฉัยมักจะเป็นกลุ่มสาขากลุ่มซ้าย (ซึ่งเกิดขึ้นเป็น 88% ของผู้ป่วย) ผู้ป่วยเหล่านี้ ก่อนน่าตื่นเต้นเท่า LV ล่าช้าอาจปรับปรุง synchrony หดตัว LV แม้ มีการสร้างเป็นซ้ายไปขวาไฟฟ้า asynchrony (36), หรืออาจตรง ventricles ที่ โดยรวมกับ depolarization intrinsic อินเตอร์เวนทริ septum และ RV.โดย prospectively stratifying ผู้ป่วยที่เป็นระยะสั้น และระยะยาวกลุ่ม QRS เราไม่สามารถแสดงว่า ระดับของประโยชน์จาก LV pacing ขึ้นอยู่กับขนาดของระยะเวลาผู้ป่วยพื้นฐาน QRS ขีดจำกัดของ ms ที่ใช้ในการแยกผู้ป่วย 150 QRS ถูกแนะนำ โดยก่อนหน้านี้แสดงความดันโลหิตศึกษา 16 และ 18 สามารถบันทึกทั้งหมดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติทางคลินิกปรับปรุงเราพบผู้ป่วยที่มีระยะเวลา QRS > 150 ms ผู้ป่วยเหล่านี้ก็มักจะมีการปรับปรุงฟังก์ชัน systolic (18) อย่างไรก็ตาม 38% ของบุคคลที่มีระยะเวลา QRS < 150 ms ได้เพิ่มขึ้นสูงสุด Vo2 กว่า 1 ml/min/kg กับ LV pacing ดังนั้น ลักษณะผู้ป่วยอื่น ๆ ที่อาจจะสำคัญดีเทอร์มิแนนต์ของ pacing ประสิทธิภาพสำหรับผู้ป่วยที่มีระยะเวลา QRS ระหว่าง 120 และ 150 ms 37, 38, 39 และ 40 การศึกษา Multicenter InSync Randomized คลินิกประเมิน (มิราเคิล) ซึ่งเมื่อเทียบกับ 6 เดือนของ biventricular CRT กับจอภาพ CRT ไม่มีในประชากร HF คล้าย ไม่พบอิทธิพลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติของช่วง QRS พื้นฐานในขนาดของจอภาพ CRT ผล NYHA ฟังก์ชันคลาส คะแนนคุณภาพชีวิต และระยะทางที่เดินใน 6 นาทีในการคาด subanalysis (p > 0.10) (11) Subanalysis นี้ไม่จำเป็นต้องขัดแย้งกับผลที่คาดหวังของเรา อาจได้รับการศึกษาโรงแรมมิราเคิล underpowered เพื่อตรวจสอบอิทธิพลของระยะเวลา QRS เนื่องจาก ตัวอย่าง แจกแทนของระยะสั้น และระยะยาวผู้ป่วย QRS และ/หรือความแปรผันขนาดใหญ่ในจุดของตนการศึกษาก่อนหน้านี้ได้มุ่งเน้นใน NYHA ชั้นทำงานเป็นตัวบ่งชี้ผู้ป่วยจะได้รับประโยชน์จาก resynchronization pacing ผู้ป่วยใน NYHA ฟังก์ชันคลาส II ได้ถูกแยกออกจากการทดลองก่อนหน้านี้เนื่องจากพวกเขาไม่ว่าจะได้รับปริมาณ เราได้แสดงให้เห็นว่าเป็นประโยชน์ในประชากรที่รวม 33% ของผู้ป่วยใน NYHA หน้าที่ระดับ II ยอด Vo2 ด้านล่าง 18 ml/min/kg เหล่านี้ NYHA ฟังก์ชันคลาส II ผู้ป่วยทั้งหมดจัดแสดงระหว่างการนำ intraventricular และ 43% มีระยะเวลา QRS > ms 150 การจัดประเภทของผู้ป่วยมักจะได้รับประโยชน์จาก CRTไม่มีความแตกต่างในผลจุดสิ้นสุดสำหรับ 40% ของผู้ป่วยที่ถูก implanted กับ ICD ได้ อย่างไรก็ตาม ตายทั้งหมด 5 ระยะไขว้เกิดในผู้ป่วยที่ implanted กับ pacemaker ที่ขาดความสามารถ defibrillation รวมทั้งสี่ที่มีการตายหัวใจอย่างฉับพลัน ศึกษา randomized กับจำนวนมากของผู้ป่วยและระยะติดตามผลระยะยาวจะต้องประเมินผลของ resynchronization หรือ ICD ไม่ตายและ morbidity (41)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พูดคุยเรื่องการศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าอัตราการเต้นหัวใจห้องบน LV ตรงกันอย่างมีนัยสำคัญช่วยเพิ่มขีดความสามารถในการออกกำลังกายและสูงสุด submaximal สถานะการทำงานและคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยที่มีระดับปานกลางถึงรุนแรง HF จังหวะไซนัสปกติและความล่าช้าการนำ intraventricular แต่ไม่มีข้อบ่งชี้ผู้นำมาตรฐาน
ผลประโยชน์ระยะสั้นที่ชัดเจนเฉพาะในกลุ่มผู้ป่วยที่มีระยะเวลา QRS> 150 มิลลิวินาที การปรับปรุงทางคลินิกที่มีเลเวลที่เดินไปเดินมาของผู้ป่วยที่มีระยะเวลา QRS> 150 มิลลิวินาทีจะคล้ายกันในขนาดให้กับผู้ที่เดินไปเดินมารายงานเหลวในการพิจารณาคดีที่มีการออกแบบการศึกษาเหมือนกันเกือบ (9) ข้อสรุปเหล่านี้มีการเปลี่ยนแปลงโดยรวมทั้งผลที่ได้จากสามของผู้ป่วยที่ได้รับการสุ่ม RV เดินไปเดินมา (28) นอกจากนี้ผลที่ได้ก็คล้ายกันสำหรับผู้ป่วยที่รวดเร็วชนิดที่แตกต่างกันของผู้นำ LV แม้ว่าผู้ป่วยส่วนใหญ่มีโอกาสในการขาย epicardial ซึ่งอาจจะถูกวางไว้ในสถานที่ที่แตกต่างจากที่สามารถเข้าถึงได้ทั่วไปด้วยวิธีการ transvenous. พี VO2 วัดในระหว่างการทดสอบการออกกำลังกายสูงสุดได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวาง เป็นมาตรการการอ้างอิงความรุนแรง HF (30) เดินไปเดินมาจากกระเป๋าหน้าท้องซ้ายเพิ่มขึ้น VO2 สูงสุดโดยเฉลี่ย 2.46 มล. / นาที / กกมากกว่าเดินไปเดินมาไม่ได้ใช้งานสำหรับผู้ป่วยที่มีระยะเวลา QRS> 150 มิลลิวินาทีซึ่งมากกว่าสองเท่าของ 1 มล. / นาที / กิโลกรัมเพิ่มขึ้นถือว่ามีนัยสำคัญทางคลินิกที่ 31 32 และ 33. ผู้ป่วยหัวใจล้มเหลวไม่สามารถที่จะเดินไปอย่างน้อย 375 เมตร 6 นาทีจะมีการรายงานว่าจะมีเกือบสองเท่าของอัตราการตายและการรักษาในโรงพยาบาลของผู้ป่วยที่สามารถเดินไกลออกไป (34) สำหรับผู้ป่วยของเรามีระยะเวลา QRS> 150 มิลลิวินาที, ระยะทางที่เดินเข้ามาใน 6 นาทีเพิ่มขึ้น 47 เมตรพร้อม LV เดินไปเดินมา สำหรับผู้ป่วยที่มีระยะเวลา QRS> 150 มิลลิวินาที, ที่มีคุณภาพของชีวิตเช่นการประเมินกับมินนิโซตาแบบสอบถาม (25) ปรับตัวดีขึ้นโดยเฉลี่ย 8.1 จุดที่มีเลเวลที่เดินไปเดินมาซึ่งเป็นมากกว่าการปรับปรุง 5 จุดพบในผู้ป่วย HF รับการรักษาด้วย enalapril (35). จะได้รับการแนะนำว่า CRT ต้องกระตุ้นพร้อมกันของทั้งโพรง (9) ผลของเราแสดงให้เห็นว่า LV เดินไปเดินมาในทำนองเดียวกันที่มีประสิทธิภาพอย่างน้อยในช่วงระยะเวลาสามเดือนสำหรับผู้ป่วยที่มีจังหวะไซนัสปกติและล่าช้าการนำ intraventricular ความแตกต่างที่อาจเกิดกับระยะเวลาการรักษาอีกต่อไปหรือในผู้ป่วยที่แตกต่างกันของประชากร ซึ่งผลการทดสอบทางคลินิกสะท้อนการไหลเวียนโลหิตที่มีการแสดงทั้งเหลวและ LV เดินไปเดินมาเพื่อเพิ่มฟังก์ชั่นซิสโตลิ LV เท่ากันในการปรากฏตัวของไซนัสจังหวะปกติ 15 และ 16 เกือบผู้ป่วยทุกรายในการศึกษาเหล่านี้มี LV รบกวนการนำการวินิจฉัยมักจะมัดซ้ายเป็นบล็อกสาขา ( ที่เกิดขึ้นใน 88% ของผู้ป่วยของเรา) สำหรับผู้ป่วยเหล่านี้เพียงก่อนที่น่าตื่นเต้นล่าช้า LV อาจปรับปรุงการหดตัว LV ลื่นแม้จะมีการสร้างซ้ายไปขวาไฟฟ้า asynchrony (36) หรืออาจ resynchronize โพรงโดยการรวมกับการสลับขั้วที่แท้จริงของกะบัง interventricular และ RV. โดย ทันที stratifying ผู้ป่วยที่เป็นกลุ่ม QRS สั้นและระยะยาวเราก็สามารถที่จะแสดงให้เห็นว่าระดับของการได้รับประโยชน์จาก LV เดินไปเดินมาขึ้นอยู่กับขนาดของผู้ป่วยพื้นฐานระยะเวลา QRS เกณฑ์ QRS 150 มิลลิวินาทีใช้กับผู้ป่วยที่ได้รับการแนะนำที่แยกต่างหากจากการศึกษาก่อนหน้านี้การไหลเวียนโลหิตที่ 16 และ 18 ทุกการปรับปรุงอย่างมีนัยสำคัญทางคลินิกเราพบสามารถนำมาประกอบกับผู้ป่วยที่มีระยะเวลา QRS> 150 มิลลิวินาที; ผู้ป่วยเหล่านี้มากที่สุดนอกจากนี้ยังมีแนวโน้มที่จะมีการปรับปรุงฟังก์ชั่นซิสโตลิ (18) อย่างไรก็ตาม 38% ของบุคคลที่มีระยะเวลา QRS <150 มิลลิวินาทีเพิ่มขึ้นสูงสุด VO2 โดยกว่า 1 มล. / นาที / kg มีเลเวลที่เดินไปเดินมา ดังนั้นลักษณะของผู้ป่วยอื่น ๆ อาจจะปัจจัยสำคัญของการเดินไปเดินมาที่มีประสิทธิภาพสำหรับผู้ป่วยที่มีระยะเวลา QRS ระหว่าง 120 และ 150 มิลลิวินาที 37, 38, 39 และ 40 Multicenter InSync คลินิกแบบสุ่มประเมินผล (มิราเคิล) การศึกษาซึ่งเมื่อเทียบกับหกเดือนของ CRT เหลวด้วย ไม่มี CRT ในประชากร HF ที่คล้ายกันไม่พบมีอิทธิพลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติพื้นฐานช่วง QRS ในขนาดของผล CRT ในระดับ NYHA การทำงานที่มีคุณภาพของชีวิตคะแนนและระยะทางเดิน 6 นาทีใน subanalysis ย้อนหลัง ( p> 0.10) (11) subanalysis นี้ไม่จำเป็นต้องขัดแย้งกับผลที่คาดหวังของเราเช่นการศึกษามิราเคิลอาจจะได้รับ underpowered การตรวจสอบอิทธิพลของระยะเวลา QRS เนื่องจากตัวอย่างเช่นการแสดงที่ไม่สมดุลของผู้ป่วย QRS สั้นและระยะยาวและ / หรือความแปรปรวนขนาดใหญ่ในจุดสิ้นสุดของพวกเขา . การศึกษาก่อนหน้านี้ได้มุ่งเน้นการทำงานเป็น NYHA class เป็นข้อบ่งชี้สำหรับผู้ป่วยที่มีแนวโน้มที่จะได้รับประโยชน์จาก resynchronization เดินไปเดินมา ผู้ป่วยในชั้นเรียน NYHA การทำงานครั้งที่สองที่ได้รับการยกเว้นจากการทดลองก่อนหน้านี้เพราะพวกเขาไม่คาดว่าจะได้รับประโยชน์วัด เราได้แสดงให้เห็นประโยชน์ของประชากรที่รวม 33% ของผู้ป่วยในระดับ NYHA การทำงานครั้งที่สองกับ VO2 สูงสุดต่ำกว่า 18 มล. / นาที / กก. เป็น ทั้งหมดเหล่านี้เป็น NYHA class การทำงานครั้งที่สองผู้ป่วยแสดงความล่าช้าการนำ intraventricular และ 43% มีระยะเวลา QRS> 150 มิลลิวินาทีวางไว้ในหมวดหมู่ของผู้ป่วยส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่จะได้รับประโยชน์จากจอ CRT. มีความแตกต่างในผลลัพธ์ที่จุดสิ้นสุดสำหรับ 40 เป็น % ของผู้ป่วยที่ได้รับการปลูกฝังด้วย ICD อย่างไรก็ตามทั้งห้าเสียชีวิตในช่วงการครอสโอเวอร์ที่เกิดขึ้นในผู้ป่วยที่ฝังเครื่องกระตุ้นหัวใจขาดความสามารถในการช็อกไฟฟ้ารวมทั้งสี่ที่มีหัวใจตายฉับพลัน การศึกษาแบบสุ่มที่มีจำนวนมากของผู้ป่วยและระยะเวลาติดตามนานจะมีความจำเป็นที่จะประเมินผลกระทบของการ resynchronization มีหรือไม่มี ICD ต่อการตายและการเจ็บป่วย (41)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าการอภิปราย
หัวใจตรงกัน ( ปรับปรุงสถานะทาง LV สูงสุดและความจุ การออกกำลังกาย submaximal การทํางาน และคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยกับ HF รุนแรงปานกลาง จังหวะการหายใจเป็นปกติ และ intraventricular การล่าช้า แต่ไม่มีข้อบ่งชี้เครื่องมาตรฐาน ผลประโยชน์ระยะสั้นได้ชัดเจนเฉพาะในหมู่ผู้ป่วยที่มี QRS ระยะเวลา > 150 นางสาวการปรับปรุงทางคลินิกกับ LV pacing ของผู้ป่วยที่มี QRS > ระยะเวลา 150 MS จะคล้ายกันขนาดนั้น รายงาน biventricular เว้นระยะในการทดลองกับเรียนออกแบบเหมือนกันเกือบ ( 9 ) ข้อสรุปเหล่านี้จะไม่เปลี่ยนแปลง โดยรวมผลที่ได้จากการศึกษาผู้ป่วยที่ได้รับสาม RV pacing ( 28 ) นอกจากนี้ผลลัพธ์ที่เหมือนกันสำหรับผู้ป่วย paced กับชนิดที่แตกต่างกันของ LV นัก แม้ว่าผู้ป่วยส่วนใหญ่มี epicardial นัก ซึ่งอาจจะถูกวางไว้ในสถานที่ที่แตกต่างจากทั่วไปสามารถเข้าถึงได้ด้วยแนวทางการอบรม

การใช้ออกซิเจนสูงสุดที่วัดได้ในระหว่างการทดสอบการออกกำลังกายสูงสุดคือการยอมรับอย่างกว้างขวางเป็นอ้างอิงการวัดระดับความรุนแรงของ HF ( 30 )หัวใจห้องล่างซ้าย ( เพิ่มการใช้ออกซิเจนสูงสุดโดยเฉลี่ย 2.46 มล. / นาที / กิโล มากกว่ามาใช้งานสำหรับผู้ป่วยที่มี QRS ระยะเวลา > 150 มิลลิวินาที ซึ่งเป็นมากกว่าสองเท่าของ 1-ml / มิน / กก. เพิ่มถือว่าสำคัญทางการแพทย์ 31 , 32 และ 33หัวใจล้มเหลว ผู้ป่วยเดินได้ใน 6 นาทีอย่างน้อย 375 เมตร มีรายงานว่ามีเกือบสองเท่าในโรงพยาบาลและอัตราการเสียชีวิตของผู้ป่วยที่สามารถเดินไกล ( 34 ) สำหรับผู้ป่วยของเรา ด้วยระยะเวลา QRS > 150 MS , ระยะทางที่เดินใน 6 นาที เพิ่มขึ้น 47 เมตร กับ LV เดิน สำหรับผู้ป่วยที่มี QRS ระยะเวลา > 150 มิลลิวินาที คุณภาพของชีวิต เท่าที่ประเมินด้วยแบบสอบถามมินนิโซตา ( 25 )ปรับปรุงโดยเฉลี่ย 8.1 คะแนนกับ LV ( ซึ่งมีมากกว่า 5 การปรับปรุงที่พบในผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาด้วยยา HF ( 35 ) .

มันได้รับการแนะนำว่า CRT ต้องกระตุ้นพร้อมกันทั้งห้องล่าง ( 9 ) ผลของเราแสดงให้เห็นว่ามีประสิทธิภาพใน LV ( อย่างน้อยในช่วงสามเดือน ,สำหรับผู้ป่วยที่มีจังหวะการหายใจเป็นปกติ และชะลอการนำ intraventricular . ความแตกต่างที่อาจเกิดกับการรักษาระยะเวลานานหรือในประชากรผู้ป่วยที่แตกต่างกัน ผลทางคลินิกนี้การทดสอบการผลิตกระจกที่แสดงทั้ง biventricular LV LV systolic และอัตราการเต้นเพื่อเพิ่มฟังก์ชันก้องต่อหน้าปกติไซนัสจังหวะ 15 และ 16ในการศึกษานี้มีผู้ป่วยเกือบทั้งหมดที่มี LV รบกวนมักจะวินิจฉัยว่าซ้ายมัดบล็อกสาขา ( ซึ่งเกิดขึ้นใน 88 % ของผู้ป่วยของเรา ) ผู้ป่วยเหล่านี้ ก่อนที่น่าตื่นเต้นเพียงล่าช้าอาจปรับปรุงตัว LV LV synchrony แม้จะสร้างจากซ้ายไปขวา asynchrony ไฟฟ้า ( 36 )หรืออาจ resynchronize มากขึ้น โดยการรวมกับการเปลี่ยนขั้วใน interventricular septum และ RV .

โดยการ stratifying ผู้ป่วยที่เป็นในระยะสั้นและระยะยาว กลุ่ม QRS , เราสามารถที่จะแสดงให้เห็นว่าระดับของการได้รับประโยชน์จาก LV ( ขึ้นอยู่กับขนาดของผู้ป่วย ระยะระยะเวลา QRS .ธรณีประตู QRS 150 MS ใช้ผู้ป่วยแยกเป็นข้อเสนอแนะโดยก่อนหน้านี้ภาวะการศึกษา 16 และ 18 ทั้งหมดอย่างมีนัยสำคัญทางคลินิกการปรับปรุงที่เราพบอาจจะเกิดจากผู้ป่วยที่มี QRS > ระยะเวลา 150 นางสาว ผู้ป่วยเหล่านี้ยังมักจะมีการปรับปรุงการทำงานซีสโตลิก ( 18 ) อย่างไรก็ตาม38 % ของบุคคลที่มีระยะเวลา < 150 MS ได้เพิ่มการใช้ออกซิเจนสูงสุด QRS มากกว่า 1 มิลลิลิตร / นาที / กิโล กับ LV เดิน ดังนั้น ลักษณะของผู้ป่วยอื่น ๆอาจจะสำคัญตัวกำหนดประสิทธิผลในผู้ป่วยที่มี QRS การเว้นระยะเวลาระหว่าง 120 และ 150 นางสาว 37 , 38 , 39 และ 40 ที่สห insync สุ่มการประเมินผลทางคลินิก ( ปาฏิหาริย์ ) การศึกษาซึ่งเมื่อเทียบกับ 6 เดือน biventricular CRT กับ CRT ในประชากรที่ดูคล้ายกัน ไม่พบนัยสำคัญทางสถิติ อิทธิพลของระยะช่วงเวลาในขนาดของ QRS ผล CRT ใน nyha การทำงานระดับคะแนนคุณภาพชีวิต และระยะทางเดิน 6 นาทีใน subanalysis ย้อนหลัง ( P > 0.10 ) ( 11 )subanalysis นี้ไม่จําเป็นต้องขัดแย้งกับผลที่คาดหวังของเรา เป็นปาฏิหารย์ที่ศึกษาอาจได้รับ underpowered เพื่อตรวจสอบอิทธิพลของระยะเวลา QRS , เนื่องจาก ตัวอย่าง การขาดดุลของ สั้น และ ยาว ผู้ป่วย และ / หรือ ของ QRS ที่มีจุดปลายของพวกเขา .

การศึกษาก่อนหน้านี้ได้เน้นการทำงาน nyha คลาสเป็นตัวบ่งชี้ผู้ป่วยมีแนวโน้มที่จะได้รับประโยชน์จาก resynchronization เดิน ผู้ป่วย nyha หน้าที่ชั้นที่สองได้รับการยกเว้นจากการทดลองที่ผ่านมา เพราะพวกเขาไม่คาดว่าจะได้รับประโยชน์ ซึ่งสามารถวัดได้ .เราได้แสดงให้เห็นประโยชน์ในประชากรรวม 33 % ของผู้ป่วย nyha หน้าที่ชั้นที่สองกับยอดการใช้ออกซิเจนต่ำกว่า 18 ml / min / กิโลกรัม ทั้งหมดของผู้ป่วย nyha หน้าที่ชั้นที่สองเหล่านี้มีความล่าช้าการนำ intraventricular และ 43% มีระยะเวลา QRS > 150 มิลลิวินาที , วางพวกเขาในประเภทของผู้ป่วยส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่จะได้รับประโยชน์จาก CRT .

ไม่มีความแตกต่างในจุดสุดท้ายผลลัพธ์สำหรับ 40% ของผู้ป่วยที่ถูกปลูกฝังด้วย ICD . อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดห้าเสียชีวิตในระหว่างขั้นตอนที่เกิดขึ้นในผู้ป่วยที่มีการฝังเครื่องกระตุ้นหัวใจขาดความสามารถในการกระตุกหัวใจด้วยไฟฟ้า ทั้งสี่คนที่เคยหัวใจวายเฉียบพลัน .การศึกษาแบบสุ่มที่มีขนาดใหญ่ ตัวเลขของผู้ป่วย และระยะติดตามผลระยะยาวจะต้องประเมินผลกระทบของ resynchronization หรือไม่ ICD ต่อการตายและการเจ็บป่วย ( 41 )