At about the same time as the first

At about the same time as the first Swiss iodine studies in 1915–1919, Marine and Kimball were introducing iodine prophylaxis in the Midwest region of the US. David Marine, trained at Johns Hopkins, was appointed to a residency in pathology at Lakeside Hospital in Cleveland, Ohio. According to legend, he was surprised when asked on his first day what research problem he would like to work on. He had noticed several dogs with large goiters in the neighborhood and replied without much reflection he would like to work on thyroid disease . Marine subsequently confirmed Baumann's finding that large goiters contained less total iodine than healthy glands . The American surgeon Halsted had reported when part of the thyroid was resected, the remaining tissue increased in size and called this “compensatory hypertrophy” . Marine extended this observation and suggested goiter was “a compensatory reaction to some deficiency” and it appeared “…iodine is the most important single factor….” . That iodine deficiency was not the only potential dietary contributor to goiter was confirmed 15 y later when Marine published his work on the goitrogenic action of certain cyanides in animals .
Marine realized goiter was a serious public health problem in the Great Lakes region and in 1916 he planned to do an intervention with iodine in schoolchildren in Cleveland. However, the school board refused, concerned iodine could be poisonous. With the help of Kimball he received permission to do the study in neighboring Akron, Ohio . The treatment group was girls in the 5th grade and above whose parents gave consent for them to be included in the trial; the controls were those girls whose parents did not consent. Treatment for students in the 5th–8th grades was 200 mg NaI per school day for 10 d, equivalent to a total of 1700 mg iodine; double this amount was given to the older girls. These excessive doses are similar to those recommended a century earlier by Coindet . The results were unequivocal: in the over 1200 girls in the untreated group at baseline, >25% had goiter at their final examination. In the 900 girls who received iodine who were not goitrous at baseline, only 0.2% showed evidence of enlargement. Marine and Kimball concluded that goiter “…is as easily prevented in man as in fish or in domestic animals” . Based on these and other successful experiments, general prophylaxis with iodized salt was introduced in the state of Michigan in 1924. Based on an estimated per capita salt intake of 6.5 g/d, 100 mg/kg potassium iodide was added to table salt to provide 500 μg/d. There were protests and at first the Bureau of Chemistry of the USDA demanded the iodized salt packages be marked with the skull and crossbones used to indicate a poison but then backed down. In Cleveland, Ohio, many households did not adopt iodized salt, and a study in 1936 found 31% of children not receiving iodized salt were goitrous, compared with 7% of children using iodized salt . In 1948, the U.S. Endemic Goiter Committee tried to introduce iodized salt to all the states by federal law, but the bill failed.
The modern era: 1930 to the present
In 1980, the first global estimate from the WHO on the prevalence of goiter was reported; it estimated 20–60% of the world's population was iodine deficient and/or goitrous, with most of the burden in developing countries . But although it was recognized many countries were affected by goiter, little attention was paid to iodine deficiency in public health programs. Goiter was considered a lump in the neck primarily of cosmetic concern; it generated little political attention or action and few resources were allocated for its control.
This changed during the period of 1970–90. Controlled studies in iodine-deficient regions showed that iodine supplementation not only eliminated the incidence of cretinism but also improved cognitive function in the remaining population. Universal salt iodization (iodized salt for both human and animal consumption) also improved the viability and quality of livestock . Iodine deficiency was thus shown to have social and economic consequences far greater than previously appreciated that could slow country development. This changing view allowed iodine deficiency and goiter to be repositioned in the development perspective. The term iodine deficiency disorders (IDD) was coined and IDD was repositioned as a spectrum of related disorders affecting 1.5 billion individuals .It was estimated to be the leading cause of preventable mental retardation around the world. Programs against IDD had obvious political appeal because its human, economic, and social consequences could be averted by a low-cost intervention, universal salt iodization. This message was disseminated through high-level political forums to incite attention, commitment, and actions. Since 1990, elimination of IDD has been an integral part of most national nutrition strategies. Today, iodine nutrition continues to be an area of acti

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่เกี่ยวกับเวลาเดียวกันเป็นการศึกษาสวิสไอโอดีนแรก 1915-1919 ทะเลและ Kimball ได้แนะนำไอโอดีนป้องกันโรคในเขตมิดเวสต์ของสหรัฐอเมริกา David Marine ฝึกที่จอห์นฮ็อปกินส์ ได้รับการแต่งตั้งให้เรซิเดนซี่ในพยาธิวิทยาที่โรงพยาบาลเลคไซด์ในเคลฟแลนด์ โอไฮโอ สหรัฐ ตำนาน เขารู้สึกประหลาดใจเมื่อถามปัญหาวิจัยอะไรอยากทำงานในวัน เขาได้สังเกตเห็นสุนัขหลายกับ goiters ขนาดใหญ่ในย่าน และตอบกลับ โดยสะท้อนมากอยากจะทำงานในโรคต่อมไทรอยด์ มายืนยันของ Baumann ทะเลหาว่า goiters ใหญ่ประกอบด้วยไอโอดีนน้อยรวมกว่าต่อมมีสุขภาพดี ศัลยแพทย์อเมริกัน Halsted ได้รายงานเมื่อถูก resected เป็นส่วนหนึ่งของต่อมไทรอยด์ เนื้อเยื่อที่เหลือเพิ่มขึ้นในขนาด และเรียกว่า "hypertrophy ชดเชย" ทะเลขยายสังเกตนี้ และแนะนำความชำนาญไม่ "ปฏิกิริยาชดเชยการขาดบาง" และจะปรากฏ "... .iodine เป็นปัจจัยเดียวสำคัญที่สุด..." ที่ขาดสารไอโอดีนไม่ใช่ผู้สนับสนุนอาหารอาจเกิดขึ้นเพียงเพื่อความชำนาญถูกยืนยัน 15 y ในภายหลังเมื่อทางทะเลการเผยแพร่งานของเขาในการดำเนินการ goitrogenic cyanides บางในสัตว์Marine realized goiter was a serious public health problem in the Great Lakes region and in 1916 he planned to do an intervention with iodine in schoolchildren in Cleveland. However, the school board refused, concerned iodine could be poisonous. With the help of Kimball he received permission to do the study in neighboring Akron, Ohio . The treatment group was girls in the 5th grade and above whose parents gave consent for them to be included in the trial; the controls were those girls whose parents did not consent. Treatment for students in the 5th–8th grades was 200 mg NaI per school day for 10 d, equivalent to a total of 1700 mg iodine; double this amount was given to the older girls. These excessive doses are similar to those recommended a century earlier by Coindet . The results were unequivocal: in the over 1200 girls in the untreated group at baseline, >25% had goiter at their final examination. In the 900 girls who received iodine who were not goitrous at baseline, only 0.2% showed evidence of enlargement. Marine and Kimball concluded that goiter “…is as easily prevented in man as in fish or in domestic animals” . Based on these and other successful experiments, general prophylaxis with iodized salt was introduced in the state of Michigan in 1924. Based on an estimated per capita salt intake of 6.5 g/d, 100 mg/kg potassium iodide was added to table salt to provide 500 μg/d. There were protests and at first the Bureau of Chemistry of the USDA demanded the iodized salt packages be marked with the skull and crossbones used to indicate a poison but then backed down. In Cleveland, Ohio, many households did not adopt iodized salt, and a study in 1936 found 31% of children not receiving iodized salt were goitrous, compared with 7% of children using iodized salt . In 1948, the U.S. Endemic Goiter Committee tried to introduce iodized salt to all the states by federal law, but the bill failed.The modern era: 1930 to the presentIn 1980, the first global estimate from the WHO on the prevalence of goiter was reported; it estimated 20–60% of the world's population was iodine deficient and/or goitrous, with most of the burden in developing countries . But although it was recognized many countries were affected by goiter, little attention was paid to iodine deficiency in public health programs. Goiter was considered a lump in the neck primarily of cosmetic concern; it generated little political attention or action and few resources were allocated for its control.This changed during the period of 1970–90. Controlled studies in iodine-deficient regions showed that iodine supplementation not only eliminated the incidence of cretinism but also improved cognitive function in the remaining population. Universal salt iodization (iodized salt for both human and animal consumption) also improved the viability and quality of livestock . Iodine deficiency was thus shown to have social and economic consequences far greater than previously appreciated that could slow country development. This changing view allowed iodine deficiency and goiter to be repositioned in the development perspective. The term iodine deficiency disorders (IDD) was coined and IDD was repositioned as a spectrum of related disorders affecting 1.5 billion individuals .It was estimated to be the leading cause of preventable mental retardation around the world. Programs against IDD had obvious political appeal because its human, economic, and social consequences could be averted by a low-cost intervention, universal salt iodization. This message was disseminated through high-level political forums to incite attention, commitment, and actions. Since 1990, elimination of IDD has been an integral part of most national nutrition strategies. Today, iodine nutrition continues to be an area of acti

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่เกี่ยวกับเวลาเช่นเดียวกับครั้งแรกของการศึกษาในสวิสไอโอดีน 1915-1919 ทางทะเลและคิมบอลล์ได้รับการแนะนำการป้องกันโรคไอโอดีนในภูมิภาคมิดเวสต์ของสหรัฐ เดวิดมารีนได้รับการฝึกฝนที่ Johns Hopkins ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นถิ่นที่อยู่ทางพยาธิวิทยาในโรงพยาบาลเลคไซด์ในคลีฟแลนด์รัฐโอไฮโอ ตามตำนานเขารู้สึกประหลาดใจเมื่อถามว่าในวันแรกของเขาในสิ่งที่เป็นปัญหาการวิจัยที่เขาอยากจะทำงานใน เขาได้สังเกตเห็นสุนัขหลาย goiters ขนาดใหญ่ในพื้นที่ใกล้เคียงและตอบโดยไม่ต้องสะท้อนมากเขาอยากจะทำงานเกี่ยวกับโรคต่อมไทรอยด์ ทางทะเลต่อมาได้รับการยืนยันการค้นพบมันน์ที่ goiters ขนาดใหญ่ที่มีไอโอดีนรวมน้อยกว่าต่อมที่มีสุขภาพดี ศัลยแพทย์ชาวอเมริกัน Halsted มีรายงานเมื่อส่วนหนึ่งของต่อมไทรอยด์ถูก resected เนื้อเยื่อที่เหลือเพิ่มขึ้นในขนาดและนี้เรียกว่า "ยั่วยวนชดเชย" ทะเลขยายข้อสังเกตนี้และแนะนำคอพอกเป็น "ปฏิกิริยาชดเชยการขาดบางคน" และปรากฏ " ... ไอโอดีนเป็นปัจจัยเดียวที่สำคัญที่สุด ... ." การขาดสารไอโอดีนที่ไม่เพียงมีส่วนร่วมในการบริโภคอาหารที่มีศักยภาพในการคอพอกได้รับการยืนยัน 15 ปีต่อมาเมื่อทางทะเลตีพิมพ์ผลงานของเขาในการดำเนินการ goitrogenic ของไซยาไนด์บางอย่างในสัตว์.
ทะเลตระหนักคอพอกเป็นปัญหาสุขภาพของประชาชนอย่างรุนแรงในภูมิภาคที่ Great Lakes และในปี 1916 เขา วางแผนที่จะทำกับการแทรกแซงของไอโอดีนในเด็กนักเรียนในคลีฟแลนด์ อย่างไรก็ตามคณะกรรมการโรงเรียนปฏิเสธไอโอดีนที่เกี่ยวข้องอาจจะเป็นพิษ ด้วยความช่วยเหลือของคิมบอลล์ที่เขาได้รับอนุญาตให้ทำการศึกษาในประเทศเพื่อนบ้านครอนโอไฮโอ กลุ่มการรักษาเป็นหญิงในชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 และสูงกว่าที่พ่อแม่ให้ความยินยอมสำหรับพวกเขาที่จะรวมอยู่ในการพิจารณาคดีนั้น การควบคุมเป็นสาวผู้ที่มีพ่อแม่ผู้ปกครองไม่ยินยอม การรักษาสำหรับนักเรียนในเกรด 5th-8th 200 มิลลิกรัมต่อวัน NaI โรงเรียน 10 D, เทียบเท่ารวมทั้งสิ้น 1,700 มิลลิกรัมไอโอดีน; สองเท่าของจำนวนนี้ถูกมอบให้กับเด็กผู้หญิงที่มีอายุมากกว่า ปริมาณที่มากเกินไปเหล่านี้จะคล้ายกับที่แนะนำศตวรรษก่อนหน้านี้โดย Coindet ผลการวิจัยที่ชัดเจน: ในกว่า 1,200 สาว ๆ ในกลุ่มที่ได้รับการรักษาที่ baseline> 25% มีการตรวจสอบโรคคอพอกที่สุดท้ายของพวกเขา ในหญิง 900 คนที่ได้รับสารไอโอดีนที่ไม่ได้ goitrous ที่ baseline เพียง 0.2% แสดงให้เห็นหลักฐานของการขยาย ทางทะเลและคิมบอลล์ได้ข้อสรุปว่าคอพอก " ... คือการป้องกันได้อย่างง่ายดายในมนุษย์ในขณะที่ปลาหรือสัตว์ในประเทศ" ขึ้นอยู่กับเหล่านี้และประสบความสำเร็จในการทดลองอื่น ๆ , การป้องกันโรคทั่วไปที่มีเกลือเสริมไอโอดีนเป็นที่รู้จักในรัฐมิชิแกนในปี 1924 ขึ้นอยู่กับการประเมินต่อหัวบริโภคเกลือ 6.5 กรัม / D, 100 มก. / กก. โพแทสเซียมไอโอไดด์ถูกบันทึกอยู่ในเกลือเพื่อให้ 500 ไมโครกรัม / D มีประท้วงและที่แรกที่สำนักวิชาเคมีของ USDA เรียกร้องแพคเกจเกลือเสริมไอโอดีนถูกทำเครื่องหมายกับหัวกะโหลกไขว้มาใช้เพื่อระบุพิษ แต่แล้วถอยลง ในคลีฟแลนด์โอไฮโอครัวเรือนจำนวนมากไม่ได้นำมาใช้เกลือเสริมไอโอดีนและการศึกษาในปี 1936 พบว่า 31% ของเด็กที่ไม่ได้รับเกลือเสริมไอโอดีนเป็น goitrous เมื่อเทียบกับ 7% ของเด็กในการใช้เกลือเสริมไอโอดีน ในปี 1948 คณะกรรมการคอพอกสหรัฐถิ่นพยายามแนะนำเกลือเสริมไอโอดีนให้กับทุกรัฐตามกฎหมายของรัฐบาลกลาง, บิล แต่ล้มเหลว.
ยุคสมัยใหม่: 1930 จนถึงปัจจุบัน
ในปี 1980 ประมาณการระดับโลกครั้งแรกจากที่เมื่อวันชุกของโรคคอพอกเป็น รายงาน; มันประมาณ 20-60% ของประชากรโลกเป็นไอโอดีนขาดและ / หรือ goitrous กับที่สุดของภาระในประเทศกำลังพัฒนา แต่แม้ว่ามันจะได้รับการยอมรับในหลายประเทศได้รับผลกระทบจากโรคคอพอกความสนใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จ่ายให้กับการขาดสารไอโอดีนในโปรแกรมสุขภาพของประชาชน คอพอกได้รับการพิจารณาเป็นก้อนอยู่ในลำคอเป็นหลักของความกังวลเครื่องสำอาง; มันสร้างความสนใจทางการเมืองเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือการกระทำและทรัพยากรน้อยได้รับการจัดสรรสำหรับการควบคุมของตน.
นี้มีการเปลี่ยนแปลงในช่วง 1970-1990 การศึกษาควบคุมในภูมิภาคไอโอดีนขาดแสดงให้เห็นว่าการเสริมไอโอดีนไม่เพียง แต่ตัดออกอุบัติการณ์ของคนโง่ แต่ยังมีการปรับปรุงการทำงานทางปัญญาในประชากรที่เหลืออยู่ เสริมไอโอดีนเกลือสากล (เกลือเสริมไอโอดีนสำหรับทั้งการบริโภคของมนุษย์และสัตว์) ยังมีการปรับปรุงศักยภาพและคุณภาพของปศุสัตว์ การขาดสารไอโอดีนก็แสดงให้เห็นจึงจะมีผลกระทบทางสังคมและเศรษฐกิจที่ไกลมากขึ้นกว่าเดิมชื่นชมที่อาจจะชะลอการพัฒนาประเทศ มุมมองที่ได้รับอนุญาตให้ขาดสารไอโอดีนนี้การเปลี่ยนแปลงและคอพอกจะได้รับการปรับเปลี่ยนมุมมองในการพัฒนา ความผิดปกติของการขาดระยะไอโอดีน (IDD) ได้รับการประกาศเกียรติคุณและทางไกลต่างประเทศได้รับการปรับเปลี่ยนเป็นคลื่นความถี่ของความผิดปกติที่เกี่ยวข้องกับผลกระทบต่อบุคคลที่ 1.5 พันมันเป็นที่คาดกันว่าจะเป็นสาเหตุของการปัญญาอ่อนที่ป้องกันได้ทั่วโลก โปรแกรมกับทางไกลต่างประเทศมีการอุทธรณ์ทางการเมืองที่เห็นได้ชัดเพราะมนุษย์เศรษฐกิจและผลกระทบทางสังคมที่อาจจะหันไปโดยการแทรกแซงต้นทุนต่ำเสริมไอโอดีนเกลือ ข้อความนี้ถูกเผยแพร่ผ่านระดับสูงฟอรั่มทางการเมืองที่จะปลุกระดมความสนใจมุ่งมั่นและการกระทำ ตั้งแต่ปี 1990 การกำจัดของทางไกลต่างประเทศได้เป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์มากที่สุดโภชนาการแห่งชาติ วันนี้โภชนาการไอโอดีนยังคงเป็นพื้นที่ Acti