Now you will see that in this Noble

Now you will see that in this Noble Eightfold Path there is nothing of an essentially religious nature; it is more a sort of moral psychology.
But in the East as well as in the West people as a whole demand external show of some sort, and -- on the outside at least -- the non-essentials have assumed more importance than the essentials.

While some external features in the practice of Buddhism must of necessity vary according to environment, the essential and constant characteristics of that practice are summed up in the following outline of the Noble Eightfold Path, the Middle Way between harmful extremes, as taught by the Buddha.

Although it is convenient to speak of the various aspects of the eightfold path as eight steps, they are not to be regarded as separate steps, taken one after another. On the contrary, each one must be practiced along with the others, and it might perhaps be better to think of them as if they were eight parallel lanes within the one road rather than eight successive steps.

The first step of this path, right understanding, is primarily a matter of seeing things as they really are -- or at least trying to do so without self-deceit or evasion. In another sense, right understanding commences as an intellectual appreciation of the nature of existence, and as such it can be regarded as the beginning of the path; but, when the path has been followed to the end, this merely intellectual appreciation is supplanted by a direct and penetrating discernment of the principles of the teaching first accepted intellectually.

While right understanding can be regarded as the complete understanding of the Buddha doctrine, it is based on the recognition of three dominating characteristics of the relative universe, of the universe of time, form and matter. These three characteristics can briefly be set out in this way:

1. Impermanence: All things in the relative universe are unceasingly changing.
2. Dissatisfaction: Some degree of suffering or dissatisfaction is inherent in en-selfed life, or in life within the limitations of the relative universe and personal experience.

3. Egolessness: No being -- no human being or any other sort of being -- possesses a fixed, unchanging, eternal soul or self. Instead, every being consists of an ever-changing current of forces, an ever-changing flux of material and mental phenomena, like a river which is always moving and is never still for a single second.

The self, then, is not a static entity but an ever-changing flux. This dynamic concept of existence is typical of deeper Buddhist thought; there is nothing static in life, and since it is ever-flowing you must learn to flow with it.
Another aspect of right understanding is the recognition that the universe runs its course on the basis of a strict sequence of cause and effect, or of action and reaction, a sequence just as invariable and just as exact in the mental or moral realm as in the physical. In accordance with this law of moral action and reaction all morally good or wholesome will actions eventually bring to the doer happiness at some time, while unwholesome or morally bad will-actions bring suffering to the doer.

The effects of wholesome and unwholesome will-actions -- that is to say, the happiness and suffering that result from them -- do not generally follow immediately; there is often a considerable time-lag, for the resultant happiness and suffering can arise only when appropriate conditions are present. The results may not appear within the present lifetime. Thus at death there is normally a balance of "merit" which has not yet brought about its experience of happiness; and at the same time there is also a balance of "demerit" which has not yet given rise to the suffering which is to be its inevitable result.

After death, the body disintegrates, of course, but the life-current continues, not in the form of an unchanging soul, but in the form of an ever-changing stream of energy. Immediately after death a new being commences life to carry on this life current; but the new being is not necessarily a human being, and the instantaneous rebirth may take place on another plane of existence. But in any case, the new being is a direct sequel to the being that has just died.

Thus the new being becomes an uninterrupted continuation of the old being, and the life-current is unbroken. The new being inherits the balance of merit built up by the old being, and this balance of merit will inevitably bring happiness at some future time. At the same time, the new being inherits the old being's balance of demerit, which will bring suffering at some time in the future.

In effect, in the sense of continuity, the new being is the same as the old being. In just the same way -- that is, in the sense of continuity only -- an old man is the same as the young man he once was, the young man is the same as the boy he once was, and the boy is the same as the baby he once was. But the identity of the old man with the young man, and with the boy, and with the baby, is due only to continuity; there is no other identity.

Everything in the universe changes from day to day and from moment to moment, so that every being at this moment is a slightly different being from that of the moment before; the only identity is due to continuity. In the same way, the being that is reborn is different from the previous one that died; but the identity due to continuity remains as before.

These teachings are basic to the Buddha-doctrine -- the illusory nature of the self, the law of action and reaction in the moral sphere, and the rebirth of the life-forces -- but there is no need for anyone to accept anything that does not appeal to his reason. Acceptance of any particular teaching is unimportant; what is important is the continual effort to see things as they really are, without self-deceit or evasion.

So much for a brief outline of the doctrine under the heading of right understanding. The second step, right thought or aim, is a matter of freeing the intellectual faculties from adverse emotional factors, such as sensuality, ill-will, and cruelty, which render wise and unbiased decisions impossible.

Right speech, right action, and right livelihood together make up the moral section of the path, their function being to keep the defilements of the mind under control and to prevent them from reaching adverse expression. These defilements, however, cannot be completely eradicated by morality alone, and the other steps of the path must be applied to cleanse the mind completely of its defilements.

Now in the next step -- right effort -- we enter the sphere of practical psychology, for right effort in this context means effort of will. In other words, the sixth step of the path is self-discipline, the training of the will in order to prevent and overcome those states of mind that retard development, and to arouse and cultivate those that bring about mental progress.

The seventh step of the path is also one of practical psychology; this is the step called right mindfulness, and it consists of the fullest possible development of the ordinary faculty of attention. It is largely by the development of attention -- expanded and intensified awareness -- that the mind can eventually become capable of discerning things as they really are.

The primary function of the, seventh step, right mindfulness, is to develop an increasing awareness of the unreality of the self. However, it functions also by continually improving the normal faculty of attention, thus equipping the mind better to meet the problems and stresses of the workaday world.

In the Buddha-way, mindfulness consists of developing the faculty of attention so as to produce a constant awareness of all thoughts that arise, all words that are spoken, and all actions that are done, with a view to keeping them free from self-interest, from emotional bias, and from self-delusion.

Right mindfulness has many applications in the sphere of everyday activities. For example, it can be employed to bring about a sharpened awareness, a clear comprehension, of the motives of these activities, and this clear comprehension of motive is extremely important.

In right concentration, the last of the eight steps, the cultivation of higher mind-states -- up to the meditative absorptions -- is undertaken, and these higher mind-states serve to unify, purity, and strengthen the mind for the achievement of liberating insight.

In this ultimate achievement the delusion of selfhood, with its craving and suffering, is transcended and extinguished.

This penetrating insight is the ultimate goal of all Buddhist practices, and with it comes a direct insight into the true nature of life, culminating in realization of the Unconditioned. While the Unconditioned is the extinction of self, it is nevertheless not mere non-existence or annihilation, for the extinction of self is nothing but the extinction of a delusion. Every description of the Unconditioned must fail, for it lies not only beyond words but beyond even thought; and the only way to know it is to follow the Noble Eightfold Path to its end.

This, then, is the original Buddhism; this is the Buddhism of the Noble Eightfold Path, of the path that leads from the bondage of self to liberating insight into reality.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนนี้ คุณจะเห็นได้ว่า ในมรรคที่สูงส่ง อะไรเป็นศาสนาธรรมชาติ จึงมีการเรียงลำดับของคุณธรรมจิตวิทยา
แต่ในตะวันออกเช่นในตะวันตกผู้เป็นทั้งความต้องการภายนอกแสดงการบางอย่าง และ - ด้านนอกน้อย - ไม่ความสำคัญได้ถือความสำคัญกว่าสำคัญ

ในขณะที่บางอย่างภายนอกในการปฏิบัติของพุทธศาสนาต้องจำเป็นแตกต่างกันตามสภาพแวดล้อม ลักษณะสำคัญ และคงที่ของแบบฝึกหัดที่จะรวมยอดในกรอบต่อไปนี้ของอริยมรรค แบบกลางระหว่างอันตรายที่สุด เป็นสอน โดยพระ

แม้ว่าจะเป็นการพูดในด้านต่าง ๆ ของมรรคอันเป็นขั้นตอนที่ 8, พวกเขาจะไม่ถือเป็นขั้นตอนแยกต่างหาก นำที ดอก แต่ละต้องปฏิบัติกับผู้อื่น และบางทีอาจดีกว่าที่จะคิดว่า พวกเขาประหนึ่งว่าพวกเขาถนนหนทางพร้อมแปดภายในถนนหนึ่งมากกว่าแปดต่อตอนนั้น

ขั้นตอนแรกของเส้นทางนี้ ทางทำความเข้าใจ หลักเรื่องของการเห็นสิ่งที่พวกเขาเป็นจริง - หรือน้อย พยายามการ self-deceit หรือหลบหลีกได้ ในความรู้สึกอื่น การทำความเข้าใจจะเป็นการเพิ่มค่าทางปัญญาของธรรมชาติของการดำรงอยู่ และเป็นเช่นอาจถือเป็นจุดเริ่มต้นของเส้นทาง แต่ เมื่อถูกตามเส้นทางท้าย ขอบคุณปัญญาแค่นี้เป็น supplanted โดยตรงการ และเจาะได้หลักการสอนที่ยอมรับก่อนสติปัญญา

ขณะขวาเข้าใจอาจถือเป็นการเข้าใจหลักคำสอนพุทธ อยู่ในลักษณะสามพลังอำนาจเหนือของจักรวาลสัมพัทธ์ จักรวาล แบบฟอร์ม และเรื่องของการ สั้น ๆ สามารถตั้งออกลักษณะเหล่านี้สามวิธีนี้:

1 อนิจจัง: ทุกสิ่งในจักรวาลญาติจะมีการเปลี่ยนแปลง.
2 ความไม่พอใจ: บางส่วนของทุกข์หรือความไม่พอใจได้โดยธรรมชาติ ในชีวิตน้ำ selfed หรือ ในชีวิตภายในข้อจำกัดของจักรวาลญาติ และบุคคลประสบการณ์

3 Egolessness: ไม่มี -ไม่มีมนุษย์หรือประเภทอื่น ๆ ของการ - มีวิญญาณถาวร ค้าง นิรันดร์หรือตนเอง แทน ทุกประกอบด้วยกระแสการเปลี่ยนแปลงของกองกำลัง การไหลเปลี่ยนแปลงวัสดุและปรากฏการณ์ทางจิต เหมือนแม่น้ำซึ่งมักจะมีการเคลื่อนย้าย และไม่ยังในวินาทีเดียวกัน

ตนเอง แล้ว ไม่เอนทิตีแบบถาวรแต่การไหลเปลี่ยนแปลง แนวคิดนี้แบบไดนามิกของการดำรงอยู่เป็นปกติของพุทธลึกคิด ไม่มีอะไรคงที่ชีวิต และไหลเคยเป็น คุณต้องเรียนรู้กับมันไหล
ด้านความเข้าใจที่ถูกต้องคือ การรู้ว่า จักรวาลทำงานของหลักสูตรตามลำดับอย่างเข้มงวด ของเหตุและผล หรือการกระทำและปฏิกิริยา ลำดับเพียงแน่นอนในขอบเขตจิตใจ หรือคุณธรรมในจริง และปรากฏเป็นเพียง ตามกฎหมายของการกระทำทางศีลธรรมและการกระทำจะดี หรือบริสุทธ์คุณธรรมทั้งหมดในที่สุดนำไปความสุข doer บางครั้งปฏิกิริยานี้ ขณะ unwholesome หรือการดำเนินการจะช้านำทุกข์กับ doer

ผลบริสุทธ์ unwholesome จะการดำเนินการ และ - ที่จะพูด สุขและทุกข์ที่เป็นผลมาจากพวกเขา - โดยทั่วไปทำตามทันที มีมักจะเป็นมากเวลาความล่าช้า สำหรับผลแก่ความสุขและทุกข์สามารถเกิดขึ้นได้เฉพาะ เมื่อเงื่อนไขที่เหมาะสมอยู่ ผลลัพธ์อาจไม่ปรากฏในชีวิตปัจจุบัน ดังนั้น ที่ตาย ไม่ปกติของ "บุญ" ที่ไม่ได้ส่งผลให้ประสบการณ์ความสุข และพร้อมกัน นั้นยังมีของ "demerit" ที่ได้ยังให้เพิ่มขึ้นบ้างซึ่งจะได้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงผล

หลังความตาย ร่างกาย disintegrates แน่นอน แต่ปัจจุบันชีวิต ยังคง ไม่อยู่ ในรูปแบบของจิตวิญญาณไม่เปลี่ยนแปลง แต่ในกระแสการเปลี่ยนแปลงของพลังงาน ทันทีหลังจากการตายใหม่กำลังเริ่มต้นชีวิตการดำเนินชีวิตปัจจุบัน แต่ใหม่ไม่จำเป็นต้องเป็นมนุษย์ และการกำลังเกิดใหม่อาจเกิดขึ้นในอีกระนาบของการดำรงอยู่ แต่ ใหม่การเป็นผลสืบเนื่องตรงที่เป็นที่เสียชีวิตเพียง

ดังนั้น ใหม่กำลังกลายเป็น การต่อเนื่องอย่างต่อเนื่องของเก่าถูก และชีวิตปัจจุบันจะไม่เสียหาย ใหม่จะสืบทอดดุลบุญที่สร้างขึ้น โดยเก่า และดุลนี้บุญย่อมจะนำความสุขบางเวลาในอนาคต ในเวลาเดียวกัน ใหม่กำลังสืบทอดเก่าเป็นของยอดดุลของ demerit ซึ่งจะนำมาซึ่งทุกข์บางเวลาในอนาคต

ผล ในแง่ของความต่อเนื่อง ใหม่กำลังเหมือนกับเก่า เพียงเดียว - นั่นคือ ในแง่ของความต่อเนื่องเท่านั้น - คนเป็นเหมือนกับชายหนุ่มที่เขาเคย เป็นชายหนุ่มที่เหมือนกับเด็กที่เขาเคย และเด็กจะเหมือนกับเด็กที่เขาเคย แต่ตัวตนของชาย หนุ่ม และ กับเด็ก และ เด็ก ความต่อเนื่อง ครบเท่านั้น มีเอกลักษณ์ไม่

ทุกอย่างในจักรวาลเปลี่ยนวันต่อวัน และจากเวลาไป เวลา เพื่อให้ทุกที่ตอนนี้ มีต่างกันเล็กน้อยจากช่วงก่อน มีเอกลักษณ์เฉพาะเนื่องจากความต่อเนื่อง ในลักษณะเดียวกัน ในการที่รีบอร์นเป็นแตกต่างจากก่อนหน้านี้ที่ตาย แต่ยังคงเอกลักษณ์เนื่องจากความต่อเนื่องเป็นก่อน

คำสอนเหล่านี้เป็นพื้นฐานให้พระลัทธิ -ธรรมชาติ illusory ของตนเอง - กฎหมายของการกระทำและปฏิกิริยาในเรื่องคุณธรรม และการเกิดใหม่ของชีวิตกองทัพ แต่ไม่จำเป็นสำหรับทุกคนที่จะยอมรับสิ่งที่ดึงดูดไม่ให้เหตุผลของเขา ยอมรับสอนเฉพาะใดเป็นสำคัญ สิ่งสำคัญคือ ความพยายามอย่างต่อเนื่องเพื่อดูสิ่งที่พวกเขาเป็นจริง โดยไม่ต้อง self-deceit หรือหลบหลีก

มากสำหรับเค้าโครงย่อของลัทธิภายใต้หัวข้อความเข้าใจที่ถูกต้อง ขั้นตอนที่สอง สัมมาสังกัปปะ หรือจุดมุ่ง หมาย เป็นเรื่องของการเพิ่มพื้นที่คณะปัญญาจากร้ายปัจจัยทางอารมณ์ เช่นราคะ จะร้าย โหด ร้าย ซึ่งทำให้การตัดสินใจที่ฉลาด และคนไม่

สัมมาวาจา การกระทำที่เหมาะสม และสัมมาชีวะกันสร้างส่วนของเส้นทาง การทำงานให้ defilements จิตใจภายใต้การควบคุมและ การป้องกันไม่ให้ถึงนิพจน์ที่ร้ายแรง Defilements เหล่านี้ อย่างไรก็ตาม ไม่สามารถสมบูรณ์กำจัดให้หมด โดยศีลธรรมเพียงอย่างเดียว และขั้นตอนอื่น ๆ ของเส้นทางที่ต้องใช้ชำระใจสมบูรณ์ของ defilements

ตอนนี้ ในขั้นตอนต่อไป -สัมมาวายามะ - เราการปฏิบัติจิตวิทยา เรื่องสำหรับสัมมาวายามะในบริบทนี้หมายถึง ความพยายามจะ ในคำอื่น ๆ ขั้นตอนหกของเส้นทางจะบังคับตนเอง การฝึกอบรมจะป้องกัน และเอาชนะรัฐใจที่ถ่วงการพัฒนา และเพื่อกระตุ้น และปลูกที่นำความก้าวหน้าทางจิตใจ

ขั้นตอนเจ็ดของเส้นทางยังเป็นหนึ่งในทางปฏิบัติจิตวิทยา นี้เป็นขั้นตอนเรียกว่าสัมมาสติ และประกอบด้วยคณะธรรมดาสนใจได้พัฒนาอย่างเต็มที่ เป็นส่วนใหญ่ โดยการพัฒนาความสนใจ - ขยายและ intensified จิตสำนึก - ที่ใจสามารถในที่สุดก็กลายเป็นความสะดวกในสิ่งที่พวกเขาเป็นจริง ๆ ด้วย

ฟังก์ชันหลักของขั้นตอน เจ็ด สัมมาสติ จะพัฒนาจิตสำนึกการเพิ่มขึ้นของ unreality ของตนเอง อย่างไรก็ตาม ฟังก์ชันยัง โดยการปรับปรุงอย่างต่อเนื่องคณะความสนใจ จึง เน้นจิตใจดีขึ้นเพื่อตอบสนองปัญหาและความเครียดของ workaday โลกปกติ

ในพระลักษณะ สติประกอบด้วยพัฒนาคณะให้ความสนใจเพื่อสร้างความคงที่ของความคิดทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทุกคำที่จะพูด และการดำเนินการทั้งหมดที่จะทำ มุมมองการรักษาฟรี จาก self-interest จากความโน้มเอียงทางอารมณ์ และตัวเอง -ลวงตา

สัมมาสติมีโปรแกรมประยุกต์จำนวนมากของกิจกรรมประจำวัน ตัวอย่าง สามารถทำงานก่อให้เกิดจิตสำนึกยึด การล้างทำความเข้าใจ ของไม่สนคำครหาของกิจกรรมเหล่านี้ และนี้ความเข้าใจที่ชัดเจนของแรงจูงใจเป็นสิ่งสำคัญมากด้วย

ในสัมมาสมาธิ ทำสุดท้ายของขั้นตอน 8 เพาะปลูกสูงจิตใจอเมริกา - ถึง absorptions สมาธิ - และให้บริการรวม ความบริสุทธิ์ จิตใจอเมริกาเหล่านี้สูง และเสริมสร้างจิตใจในความสำเร็จในการปลดเข้าใจ

ในความสำเร็จที่ดีที่สุดนี้ ลวงตาของ selfhood อยากและทุกข์ทรมาน transcended และยกเลิกการ

นี้ความเข้าใจผิวหนังเป็นเป้าหมายสูงสุด ของพุทธปฏิบัติ และด้วยความเข้าใจโดยตรงเป็นธรรมชาติแท้จริงของชีวิต จบในสำนึก Unconditioned มา ขณะ Unconditioned การสูญพันธุ์ของตนเอง เป็นอย่างไรก็ตามไม่เพียงไม่ใช่ชาติ หรือทำลายล้าง การสูญพันธุ์ของตนเองคืออะไรแต่การสูญพันธุ์ของลวงตา ทุกรายละเอียดของ Unconditioned ล้ม เหลว สำหรับจะอยู่ไม่เกินคำ แต่เกินแม้ คิด และวิธีเดียวที่จะรู้ว่าจะทำตามมรรคอริยการสิ้นสุดของการ

นี้ แล้ว มีศาสนาพุทธเดิม ศาสนาพุทธของอริยมรรค เส้นทางที่นำไปสู่การปลดความเข้าใจเป็นความจริงจากชายของตัวเอง อยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนนี้คุณจะเห็นว่าในมรรคมีองค์แปดมีอะไรของธรรมชาติเป็นหลักทางศาสนา มันเป็นเหมือนจิตวิทยาจริยธรรม .
แต่ในตะวันออกรวมทั้งตะวันตกในคนเป็นทั้งความต้องการภายนอกแสดงให้เห็นบางอย่าง และ . . . ข้างนอก . . . ไม่ถือว่าจำเป็นมีความสำคัญ

มากกว่าที่จำเป็นในขณะที่คุณลักษณะบางอย่างจากภายนอกในการปฏิบัติของพระพุทธศาสนาต้องจำเป็นแตกต่างกันไปตามสภาพแวดล้อม และความคงที่ของการปฏิบัติมีลักษณะที่สรุปได้ในร่างของอริยมรรค ต่อไปนี้ทางกลางระหว่างอันตรายสุดขั้วที่สั่งสอนโดยพระพุทธเจ้า

ถึงแม้ว่ามันจะสะดวกที่จะพูดในแง่มุมต่าง ๆ มีแบบตามเส้นทางแปดขั้นตอนพวกเขาจะไม่ถือว่าเป็นขั้นตอนแยกเอาหนึ่งหลังจากที่อื่น ในทางตรงกันข้าม แต่ละคนต้องฝึกไปพร้อมกับคนอื่น ๆและมันอาจจะดีกว่าที่จะคิดของพวกเขาหากพวกเขาเป็นแปดเลนคู่ขนานภายในถนนมากกว่าแปดขั้นตอนต่อเนื่อง

ขั้นตอนแรกของเส้นทางนี้ ความเข้าใจถูกเป็นหลักเรื่องของการเห็นสิ่งที่พวกเขาจริงๆ . . . หรืออย่างน้อยพยายามที่จะทำเช่นนั้นโดยปราศจากตนเอง การหลอกลวงหรือการบ่ายเบี่ยง ในความหมายอื่น ความเข้าใจที่ถูกต้องจะเป็นเลิศทางปัญญาของธรรมชาติของการดำรงอยู่ เช่นมันสามารถถือเป็นจุดเริ่มต้นของเส้นทาง แต่เมื่อเส้นทางที่ได้รับการติดตามจนจบชื่นชมเพียงปัญญานี้เป็น supplanted โดยการหยั่งรู้โดยตรง และใช้หลักการของการสอนครั้งแรกยอมรับสติปัญญา .

ตอนความเข้าใจที่ถูกต้องสามารถถือเป็นความเข้าใจที่สมบูรณ์ของพระพุทธเจ้าสอน มันขึ้นอยู่กับการรับรู้ของทั้งสามที่มีลักษณะของเอกภพสัมพัทธ์ของจักรวาลของเวลาและรูปแบบก็ตามเหล่านี้สามลักษณะที่พอจะสามารถตั้งค่าออกในลักษณะนี้ :

1 อนิจจัง : ทุกสิ่งในเอกภพสัมพัทธ์เป็นอย่างไม่หยุดยั้งการเปลี่ยนแปลง .
2 ความไม่พอใจ : บางส่วนของความทุกข์หรือความไม่พอใจอยู่ใน en selfed ชีวิตหรือชีวิตภายในข้อ จำกัด ของเอกภพสัมพัทธ์และประสบการณ์ส่วนตัว

3 egolessness :ไม่โดน . . . ไม่มีมนุษย์หรือประเภทใด ๆอื่น ๆของการเป็น -- มีคุณสมบัติคงที่ , ไม่เปลี่ยนแปลง , วิญญาณนิรันดร์ หรือ ด้วยตนเอง แต่ทุกการเปลี่ยนแปลงในปัจจุบันประกอบด้วยกองกำลังของการเปลี่ยนแปลงฟลักซ์ของวัสดุและปรากฏการณ์ทางจิต เหมือนแม่น้ำซึ่งเป็นเสมอการย้าย และจะไม่นิ่ง เดียว

ตัวเองจึงไม่ใช่องค์กรคงที่แต่การเปลี่ยนแปลงแนวคิดแบบไดนามิกนี้มีอยู่เป็นปกติของลึก พุทธ คิดว่า ไม่มีสิ่งใดคงที่ในชีวิต และเพราะมันเคยไหล คุณต้องเรียนรู้ที่จะไหลกับมัน .
อีกแง่มุมหนึ่งของความเข้าใจที่ถูกต้องคือการยอมรับว่าจักรวาลวิ่งหลักสูตรบนพื้นฐานของลำดับอย่างเข้มงวดของเหตุ และผล ของการกระทำปฏิกิริยาและลำดับเช่นเดียวกับที่คงที่และเช่นเดียวกับที่แน่นอนในขอบเขตศีลธรรมในจิตใจหรือทางกายภาพ ที่สอดคล้องกับกฎหมายของการกระทำทางศีลธรรมและปฏิกิริยาทั้งหมดศีลธรรมดี หรือจะกระทำบริสุทธ์ในที่สุดนำผู้กระทำ ความสุขที่บางครั้งในขณะที่แสลงหรือศีลธรรมไม่ดีจะทำให้ทุกข์แก่ผู้กระทำ

ผลของบริสุทธ์และซึ่งจะกระทำ นั่นก็คือความสุขและความทุกข์ที่เกิดจากพวกเขา . . . ไม่ได้โดยทั่วไปตามทันที มักจะมีความล่าช้าเวลาพอสมควร เพื่อความสุข และทุกข์ ซึ่งสามารถเกิดขึ้นได้เฉพาะเมื่อเงื่อนไขที่เหมาะสมถูกปัจจุบัน ผลลัพธ์อาจจะไม่ปรากฏในชีวิตปัจจุบัน ดังนั้นที่ตายมีปกติสมดุลของ " บุญ " ซึ่งยังไม่ได้นำเรื่องประสบการณ์ของความสุข ;และในเวลาเดียวกันมีความสมดุลของ " กรรม " ที่ยังไม่ได้ให้สูงขึ้นเพื่อทุกข์ ซึ่งเป็น ผลของมัน

หลังจากการตายของร่างกายช่วยสลายแน่นอน แต่ชีวิตยังดำเนินต่อไป ไม่ใช่ในรูปแบบของวิญญาณที่ไม่เปลี่ยนแปลง แต่ในรูปแบบของ กระแสการเปลี่ยนแปลงของพลังงาน ทันทีหลังจากการตายการเริ่มต้นชีวิตใหม่กับการดําเนินชีวิตในปัจจุบันนี้แต่ที่ใหม่ ไม่จําเป็นต้องเป็นมนุษย์ และกำเนิดทันที อาจจะเกิดขึ้นในอีกระนาบของการดำรงอยู่ แต่ในกรณีใด ๆที่ใหม่ เป็นผลสืบเนื่องโดยตรง เพื่อจะได้ตาย

ดังนั้นใหม่ กลายเป็นการต่อเนื่องของการเก่า และชีวิตในปัจจุบันเป็นทิว ถูกใหม่สืบทอดยอดบุญที่สร้างขึ้นโดยการเก่าและความสมดุลของบุญย่อมนำความสุขที่อนาคต ในเวลาเดียวกัน การสืบทอดความสมดุลใหม่เก่า เป็นวิบากกรรม ซึ่งจะนำความทุกข์ในบางเวลาในอนาคต

ผล ในแง่ของความต่อเนื่องการใหม่จะเหมือนกับการเก่า ในเพียงวิธีเดียว นั่นคือในความรู้สึกของความต่อเนื่องเท่านั้น -- ชายชราเช่นเดียวกับชายหนุ่มที่เขาเคยอยู่ ชายหนุ่มก็เหมือนกับเด็กชายที่เขาเคยเป็น และ เด็ก ก็เหมือนกับเด็กที่เขาเคยเป็น แต่ตัวตนของชายชรากับชายหนุ่ม และเด็ก และทารก เนื่องจากเท่านั้นเพื่อความต่อเนื่อง ไม่มีตัวอื่น ๆ .

ทุกอย่างในจักรวาลมีการเปลี่ยนแปลงวันต่อวันและนาที เพื่อให้ทุกคนในขณะนี้คือ แตกต่างจากที่ของขณะนี้ก่อน เอกลักษณ์เฉพาะ เนื่องจากความต่อเนื่อง ในทางเดียวกันว่าเป็นรีบอร์นจะแตกต่างจากก่อนหน้านี้ที่ตาย แต่เอกลักษณ์เนื่องจากความต่อเนื่องยังคงเหมือนเดิม

คำสอนเหล่านี้เป็นพื้นฐานในหลักคำสอนของพระพุทธเจ้า . . . ไม่จริง ธรรมชาติของตนเอง กฎหมายของการกระทำและปฏิกิริยาในขอบเขตศีลธรรม และการเกิดใหม่ของชีวิตทหาร แต่ไม่ต้องมีใครยอมรับอะไรที่ไม่ขอเหตุผลของเขา การสอนที่เฉพาะเจาะจงใด ๆที่ไม่สำคัญ ; สิ่งที่สำคัญคือความพยายามอย่างต่อเนื่องเพื่อที่จะเห็นสิ่งที่พวกเขาจริงๆมีปราศจากตัวตน การหลอกลวง หรือการหลีก

ขนาดย่อร่างของลัทธิภายใต้หัวเรื่องของความเข้าใจถูก ขั้นตอนที่สอง คิดถูกแล้วหรือ จุดมุ่งหมาย คือเรื่องของการเพิ่มปัญญาปัญญาจากปัจจัยทางอารมณ์ที่ไม่พึงประสงค์ เช่น ราคะ , ป่วย , และความโหดร้ายที่ทรงปัญญาและใจเป็นกลางเป็นไปไม่ได้

สัมมาวาจา ใช่การกระทำและ สัมมาอาชีวะกันแต่งหน้า ส่วนจริยธรรมของเส้นทางการทำงานของถูกเพื่อให้กิเลสของจิตใจภายใต้ การควบคุม และป้องกันพวกเขาจากการเข้าถึงที่ไม่พึงประสงค์การแสดงออก กิเลสเหล่านี้ แต่ไม่สามารถสมบูรณ์กำจัดโดยคุณธรรมเพียงอย่างเดียว และขั้นตอนอื่น ๆของเส้นทางที่ต้องใช้เพื่อชำระล้างจิตใจอย่างสมบูรณ์

ของกิเลสตอนนี้อยู่ในขั้นตอนต่อไป . . . ใช่ความพยายาม . . . เราระบุขอบเขตของจิตวิทยาในทางปฏิบัติสำหรับใช่ความพยายามในบริบทนี้หมายถึง ความพยายามที่จะ ในคำอื่น ๆขั้นตอนที่หกของเส้นทางคือ ความมีวินัยในตนเอง การฝึกของจะเพื่อป้องกันและเอาชนะเหล่ารัฐของจิตใจที่ชะลอการพัฒนา และเพื่อกระตุ้นและปลูกฝังที่นำมาซึ่งความก้าวหน้าทางจิต .

ขั้นตอนที่เจ็ดของเส้นทางยังเป็นหนึ่งของจิตวิทยาในทางปฏิบัติ ; นี้เป็นขั้นตอนที่เรียกว่า สัมมาสติ และประกอบด้วยเป็นไปได้อย่างเต็มที่ พัฒนาคณะ ธรรมดาครับ มันเป็นส่วนใหญ่ โดยการพัฒนาของความสนใจ -- ขยายสินเชื่อที่อยู่อาศัยรับรู้ . . ความคิดสามารถกลายเป็นสิ่งที่ทุกคนสามารถที่พวกเขาจริงๆ .

หน้าที่หลักของขั้นตอนที่เจ็ด สัมมาสติคือการพัฒนาการเพิ่มความตระหนักของไม่จริง ของตนเอง อย่างไรก็ตาม ฟังก์ชัน โดยการปรับปรุงอย่างต่อเนื่องกิจกรรมปกติของความสนใจ ดังนั้น การเตรียมจิตใจที่ดี ที่จะเจอปัญหาและความเครียดของโลกปกติ

ในพุทธวิธีสติประกอบด้วยการพัฒนาคณะให้ความสนใจเพื่อสร้างความตระหนักคงที่ของความคิดทั้งหมดที่เกิดขึ้น คำพูดทั้งหมดที่พูดและการกระทำทั้งหมดที่ทำ กับมุมมองการรักษาฟรีจากความเห็นแก่ตัวจากอคติทางอารมณ์ และจากความหลงตนเอง

สติขวามีการใช้งานมากในทรงกลม กิจกรรมในชีวิตประจำวัน ตัวอย่างเช่นมันสามารถใช้เพื่อนำมาเกี่ยวกับการลับความตระหนัก ความเข้าใจที่ชัดเจนของเจตนาของกิจกรรมเหล่านี้ และความเข้าใจที่ชัดเจนของแรงจูงใจเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง

ในสัมมาสมาธิ ล่าสุดของแปดขั้นตอนการเพาะปลูกที่สูงจิตใจสหรัฐอเมริกา -- ถึง -- โมล่าเข้าฌาน ) และสภาพจิตใจสูงเหล่านี้ให้รวมกัน ความบริสุทธิ์และเสริมสร้างจิตใจสำหรับผลสัมฤทธิ์ของการปลดปล่อยความเข้าใจ

เรียนสูงสุดนี้ความหลงของตัวบุคคล กับตัณหาและทุกข์ คือ transcended และดับ

นี้เจาะลึกเป็นเป้าหมายสูงสุดของพระพุทธศาสนา การปฏิบัติ และกับมาเป็นตรงความเข้าใจในธรรมชาติที่แท้จริงของชีวิต , culminating ในการรับรู้โดยไม่มีเงื่อนไขโดยไม่มีเงื่อนไขคือ การสูญพันธุ์ของตนเอง มันยังคงไม่มีอยู่ไม่เพียงหรือการทำลายล้าง ในการสูญพันธุ์ของตนเองคืออะไร แต่การดับของอวิชชา ทุกๆรายละเอียดของไม่มีเงื่อนไขต้องล้มเหลว เพราะมันไม่ได้อยู่แค่เกินคำแต่เกินคิด และวิธีเดียวที่จะรู้ว่ามันคือการปฏิบัติตามอริยมรรคในที่สุด

นี้ แล้วเป็นศาสนาดั้งเดิม นี้คือธรรมะของอริยมรรค ของหนทางจากพันธนาการของตนเองเพื่อความปลดปล่อยสู่ความเป็นจริง