Somewhere, at a place where the pra

Somewhere, at a place where the prairie and the Mako Sica, the badlands, meet, there is a hidden cave. Not for many generations has anyone been able to find it. Even now, with so many cars and highways and tourists, no one has found this cave. In the cave lives an old woman. She is so old that her face looks like a shriveled up mo walnut. She is dressed in rawhide, the way people used to go around before the white people came to this country. She is sitting there-- has been sitting there for a thousand years or more-working on a blanket strip for her buffalo robe. She is making that blanket strip out of dyed porcupine quills, the way our ancestors did before white traders brought glass beads to this turtle continent. Resting beside her, licking his paws, watching her all the time, is a Shunka Sapa, a huge black dog. His eyes never wander from the old woman whose teeth are worn flat,worn down to little stumps from using them to flatten numberless porcupine quills.
A few steps from where the old woman sits working on her ket strip, a big fire is kept going. She lit this fire a thousand or ure years ago and has kept it alive ever since. Over the fire hangs a big earthenware pot, the kind some Indian people used to before the white man came with his kettles of iron. Inside make the big pot, wojapi is boiling and bubbling. Wojapi is berry soup. is good and sweet and red. That wojapi has been boiling in that t for a long time, ever since the fire was lit. Every now and then the old woman gets up to stir the wojapi in the huge earthenware pot. She is so old and feeble that it takes her a while to get up and hobble over to the fire.The moment the old woman's back is turned, the huge, black dog starts pulling out the porcupine quills from her blanket strip. This way, she never makes any progress, and her quillwork remains forever half finished he Sioux people used to say that if the woman ever finished her blanket strip, in the very moment that she would thread the last porcupine quill to complete her design, the world would come to an end.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่ ในสถานที่ที่ทุ่งหญ้าและมะกอ Sica ชาติแบดแลนด์ ตอบสนอง มีถ้ำซ่อนอยู่ ไม่ลูกหลานหลาย คนแล้วสามารถค้นหาได้ ป่านนี้ จำนวนมากดังนั้นรถยนต์หลวง และนักท่องเที่ยว ไม่มีใครได้พบถ้ำแห่งนี้ ถ้ำในชีวิตแม่เฒ่า เธอเป็นเพื่อเก่าที่มีลักษณะใบหน้าเช่นที่ shriveled โมวอลนัท เธอจะสวมชุดเพนกวินน่า วิถีคนใช้ไปทั่วก่อนคนขาวมาถึงประเทศนี้ เธอนั่งอยู่แล้วมีนั่งมีพันปี หรือการทำ งานเพิ่มเติมบนแถบผ้าห่มสำหรับเสื้อคลุมของเธอควาย เธอจะทำแบบครอบคลุมที่ถอดจากปากกาเม่นย้อม วิธีบรรพบุรุษของเราได้ก่อนผู้ค้าขาวนำลูกปัดแก้วทวีปนี้เต่า อยู่ข้างเธอ เลียที่เท้าของเขา ดูเธอตลอดเวลา มีซาปา Shunka สุนัขสีดำใหญ่ ตาของเขาไม่เคยเดินจากหญิงชราฟันมีตอเล็กน้อยสวมใส่แบน สวมใส่ลงไปใช้แบนปากกาเม่นงานกระจก A few steps from where the old woman sits working on her ket strip, a big fire is kept going. She lit this fire a thousand or ure years ago and has kept it alive ever since. Over the fire hangs a big earthenware pot, the kind some Indian people used to before the white man came with his kettles of iron. Inside make the big pot, wojapi is boiling and bubbling. Wojapi is berry soup. is good and sweet and red. That wojapi has been boiling in that t for a long time, ever since the fire was lit. Every now and then the old woman gets up to stir the wojapi in the huge earthenware pot. She is so old and feeble that it takes her a while to get up and hobble over to the fire.The moment the old woman's back is turned, the huge, black dog starts pulling out the porcupine quills from her blanket strip. This way, she never makes any progress, and her quillwork remains forever half finished he Sioux people used to say that if the woman ever finished her blanket strip, in the very moment that she would thread the last porcupine quill to complete her design, the world would come to an end.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ไหนสักแห่งในสถานที่ที่ทุ่งหญ้าและ Mako สิก้า, รกที่ตอบสนองที่มีเป็นถ้ำที่ซ่อนอยู่ ไม่ได้สำหรับหลายชั่วอายุคนมีใครได้รับสามารถที่จะหาได้ แม้ขณะนี้มีรถยนต์จำนวนมากและทางหลวงและนักท่องเที่ยวที่ไม่มีใครได้พบถ้ำแห่งนี้ ในถ้ำมีชีวิตหญิงชรา เธอจึงเป็นเรื่องเก่าที่ใบหน้าของเธอดูเหมือนหดขึ้นวอลนัท MO เธออยู่ในชุดหนังวิธีที่ผู้คนใช้ในการไปรอบ ๆ ก่อนที่คนผิวขาวมาในประเทศนี้ เธอนั่งอยู่ there-- ได้รับการนั่งอยู่ที่นั่นมานานนับปีหรือมากกว่าทำงานในแถบผ้าห่มสำหรับเสื้อคลุมควายของเธอ เธอจะทำให้แถบผ้าห่มออกจากปากกาเม่นย้อมวิธีการที่บรรพบุรุษของเราได้ก่อนที่ผู้ค้าสีขาวนำลูกปัดแก้วทวีปเต่า ที่วางอยู่ข้างๆเธอเลียอุ้งเท้าของเขาดูเธอตลอดเวลาเป็น Shunka ซาปาสุนัขสีดำขนาดใหญ่ ดวงตาของเขาไม่เคยเดินจากหญิงชราคนหนึ่งที่ฟันจะสวมใส่แบนสวมใส่ลงไปตอไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ จากการใช้พวกเขาให้เรียบปากกาเม่นนับไม่ถ้วน.
ไม่กี่ก้าวจากที่หญิงชรานั่งทำงานอยู่บนแถบศรีสะเกษเธอไฟขนาดใหญ่จะถูกเก็บไว้ไป เธอจุดไฟนี้เป็นพันหรือ ure ปีที่ผ่านมาและได้เก็บมันมีชีวิตอยู่นับตั้งแต่ ไฟแขวนหม้อดินเผาขนาดใหญ่ชนิดบางคนอินเดียใช้ในการก่อนที่จะมีคนขาวมาพร้อมกับกาต้มน้ำของเขาเหล็ก ภายในทำหม้อใหญ่ wojapi เดือดและเดือด Wojapi เป็นซุปผลไม้เล็ก ๆ เป็นสิ่งที่ดีและหวานและสีแดง wojapi ที่ได้รับการเดือดใน T ที่เป็นเวลานานนับตั้งแต่ไฟก็สว่าง ทุกขณะนี้แล้วหญิงชราได้รับการขึ้นลงไปผัด wojapi ในหม้อดินเผาขนาดใหญ่ เธอจึงเป็นเรื่องเก่าและอ่อนแอว่าจะใช้เวลาของเธอในขณะที่จะลุกขึ้นและเดินกะโผลกกะเผลกไปขณะ fire.The กลับหญิงชราจะหันใหญ่, สุนัขสีดำเริ่มดึงออกปากกาเม่นจากแถบผ้าห่มของเธอ วิธีนี้เธอไม่เคยทำให้ความคืบหน้าใด ๆ และ quillwork ของเธอยังคงอยู่ตลอดไปครึ่งเสร็จคนที่เขาซูใช้ในการบอกว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นที่เคยเสร็จแถบผ้าห่มของเธอในขณะนั้นเธอจะด้ายขนนกเม่นสุดท้ายที่จะเสร็จสิ้นการออกแบบของเธอ โลกจะมาถึงจุดสิ้นสุด