Jiang Chen felt like his brains wer

Jiang Chen felt like his brains were made of mush – as if he was in a dream, but this felt much more real than that. Every inch of skin, every bone in his body, cried out in agony.

“Am I dead? Am I suffering through the fires of purgatory that lie in hell?”

Jiang Chen’s first instinct was also that he was dead, but that tenuous hint of breath in his body seemed to remind him otherwise – that he was still alive.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เจียงเฉินรู้สึก เหมือนสมองของเขาทำข้าวต้ม– เช่น ถ้าเขาในความฝัน แต่นี้รู้สึกจริงมากขึ้นกว่าที่ ทุกตารางนิ้วของผิวหนัง กระดูกในร่างกายของเขา ทุกทูลควาย"ฉันตาย ฉันทุกข์ผ่านไฟนรกที่ตั้งอยู่ในนรก"เจียงเฉินสัญชาตญาณแรกก็ว่า เขาตายแล้ว แต่ที่แนะนำประกอบในร่างกายของเขาดูเหมือนจะ เตือนให้เขามิฉะนั้น – พระองค์ยังมีชีวิตอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เจียงเฉินรู้สึกเหมือนสมองของเขาได้ทำข้าวต้ม - เช่นถ้าเขาอยู่ในความฝัน แต่นี้รู้สึกมากขึ้นจริงกว่านั้น ทุกนิ้วของผิวทุกกระดูกในร่างกายของเขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด.

"ฉันตาย? ? ฉันทุกข์ทรมานผ่านไฟนรกที่อยู่ในนรก "

สัญชาตญาณแรกของเฉินเจียงก็ยังว่าเขาตายไปแล้ว แต่ที่ผอมบางคำใบ้ของกลิ่นในร่างกายของเขาดูเหมือนจะเตือนเขามิฉะนั้น - ว่าเขายังมีชีวิตอยู่