Momoi had known Seijirou since pres

Momoi had known Seijirou since preschool.
She remembered the first day she’d met him like it was yesterday.
It had been recess. She was with Daiki, who seemed to hate it. Suddenly a boy came up to them.
“Come play with me.”
Both Satsuki and Daiki had obeyed the order.
He had already begun a game of King and Queen with himself as the King. He was ruling from the top of the double slides. He grabbed Satsuki’s wrist. “Be my Queen.”
“Why?” She asked, staying back with Daiki, though he had already started talking to a few of the other boys.
He looked at her. “Please be my Queen?”
She looked back at Daiki, already thoroughly distracted. Then she turned back to him. “I’ll be your Queen. But Dai-chan is a knight, ‘kay?”
“Okay.”
Years passed. In grade school, Daiki was still the loyal knight to Satsuki and Seijirou’s Queen and King.
When the two were playing basketball, Satsuki began her data collecting skills.
One day while they were waiting for Seijirou, Daiki started screaming at her. Something had upset him, and since she was at fault, he would take out his rage on her.
She started crying when suddenly she felt hands on her shoulders. “Leave her alone, Daiki.”
“This isn’t your business, Akashi.”
“It is now.” He grabbed Satsuki’s shoulder and steered her away. Daiki shouted at them, but Seijirou guided her away from the place as fast as he could.
Once they were far away, he handed her some tissues. She wiped at her tears as quickly as she could.
He sat next to her and it was comforting.
Teikou was a good school with an excellent basketball team.
It was hard to believe she had almost not become a part of it.
Seijirou had fought for a long time with the coach until he let Satsuki sit through a few practices. Seijirou was already ahead of so many of the players, and even reckless Daiki was as well. Within a few weeks, they both found their way into the first string. Seijirou quickly became captain and began implementing Satsuki’s strategies in the game, until the coach agreed that Satsuki should be the manager for the first string.
They worked their way to victory constantly after that. Akashi-kun, Dai-chan, Tetsu-kun, Midorin, Mukkun, and Ki-chan all worked so hard.
She noticed that as Junior High continued on, Dai-chan began to pay her a bit more attention, especially in certain areas, as did many of the other boys. Because of that, she began spending a bit more of her free time with Akashi. At least he didn’t oogle her and he was very helpful when it came to spying on the other teams to collect data.
It wasn’t until the end of their third and final year at Teikou that Akashi said something.
“Will you come with me to Rakuzan?”
“What?”
Akashi sighed, setting down the shogi piece he’d been holding. “I want you to come to Rakuzan with me.”
She turned away from him. “I don’t know. Dai-chan’s already enrolled in Touou, and…”
Suddenly Akashi grabbed her wrists and made her look at him. “You’re going with Daiki?!”
“I thought I should. We’ve known each other since we were babies, and…”
Akashi dropped her wrists and stood up. “I should have known. I should have fucking known.”
“Akashi-kun…”
He stormed out of the room.
Satsuki didn’t understand. What had she done wrong?
Midorima came in as she was clearing up the shogi pieces. “Where’s Akashi?”
“How should I know?” She meant to say it calmly, but it came out raw and ragged, and much louder than she meant it too.
There was a pause.
“He asked you to come with him, didn’t he?”
“Yes. Not that it’s any of your business.”
“He doesn’t want to see you get hurt.”
That threw her off. “What do you mean by that?”
“Satsuki, the Generation of Miracles is splintering. None of us will be enrolled at the same school next year, with the possible exception of you and Daiki. However, Akashi’s at Rakuzan. Not only does Rakuzan have reputation, but they have three of the Uncrowned Kings. Who do you think Akashi expects to win the Inter-High?”
“You could enroll him at the worst school ever and he’d still expect they’d win.” She retorted. Where was all this anger coming from suddenly? She had almost never had any reason to be angry at Midorin, and it was an even rarer occasion she was angry at Akashi.
“He doesn’t want to see you get hurt.”
Satsuki glared. “Him being enrolled at Rakuzan does nothing to me.”
“Not if Touou and Rakuzan go against each other at the Inter-High, Satsuki. Then bad feelings could very much be exchanged with each other. He was hoping to protect you from that.”
“Yeah right. By throwing a fit even though I haven’t enrolled at Touou yet. And why would I need protection? I’m not some pitiful damsel in distress.”
“He loves you.” Midorin said.
Satsuki froze.
“I’d say he was hoping you’d feel the same. Enough to go with him instead of Daiki.”
Suddenly it was like a dam had been broken. She cried with all the tears she had held back all these years. Midorin seemed uncomfortable, but he didn’t leave.
Finally she stood. “I can’t leave Daiki. He’s changed, and if he returns to his normal self, he’ll need someone to help him fix his mistakes.”
Midorin nods.
Satsuki walks away from that room.
She won’t see Akashi face to face again until the Inter-High.
Rakuzan wins.
The words were heard but not processed in her head.
Dai-chan gave her the most evil look. She had kept him from playing. He felt she was the reason they had lost.
She ran.
She was standing outside, trying to enjoy a few moments of the day. They had all been hit hard by this loss. They had expected it would be a hard battle, but they hadn’t expected to be playing without their ace, and they hadn’t expected that the enemy would have come up with as many tricks as they did.
A hand was set on her shoulder. She expected any number of people. Harasawa to tell her it wasn’t her fault. Imayoshi to ask if she’d gotten any good notes they could study. Daiki to scream at her.
Instead, he stood there. His red hair was not even ruffled with the slightest bit of exercise. His eyes, one red, and one orange, looked at her as though she were an interesting puzzle to solve.
“What do you want?” She managed to say, sounding almost the same as she had when she and Midorin had talked, except there was less anger in her voice now than there was then.
“To see you,” He replied. “But if you want me to go away, I will.”
She looked at him, and he looked back at her. The gaze was even. They were equals.
Finally she spoke. “I always knew I was going to go with Daiki. But that didn’t mean you had to act the way you did.”
“I didn’t want you to get hurt.”
“Just because it happened today doesn’t mean it’ll happen tomorrow. Who knows? Maybe we’ll beat you and the rest of Rakuzan into the ground during the Winter Cup.”
“You honestly believe that?” He asked, his voice expressing his serious doubt of her statement.
“I do, and you know it.”
There was a pause, and then he smiled. “Then I look forward to seeing you in the Winter Cup, Satsuki.”
He turned to walk away.
“Wait.”
He stopped.
“I have to ask you this, Seijirou.”
He turned to her and nodded.
“Do you love me?”
And for a second she saw something she had never seen in him before. A flash of fear of the unknown, and of a great inner turmoil.
Then his eyes became steely again.
“No.”
But it was a lie. A convincing lie, but a lie all the same.
“I love you.” She said, just loud enough so he could hear it.
He stared at her. She turned to walk away.
“Wait.”
She turned back towards him.
“I’m sorry. For what happened during the last few days at Teikou.”
“You were already forgiven, Seijirou.”
Then he turned and walked away.
It was only when she got home that she saw the piece of paper in her bag.
You did well today, my Queen.
I miss you.
“Oh Seijirou, you fool. I miss you too.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โมะโมะอิรู้จัก Seijirou ตั้งแต่ก่อนวัยเรียนเด็ก
เธอจำวันแรกที่เธอได้พบเขาเหมือนเมื่อวานนี้ด้วย
เคยย่อมุม เธอกับไดกิ ที่เกลียดมัน ทันใดนั้นเด็กผู้ชายมาให้
"มาเล่นกับฉัน"
ทั้งซัตสึกิและไดกิก็เชื่อฟังสั่ง
เขาได้เริ่มเกมของในหลวงและราชินีกับตัวเองเป็นกษัตริย์ เขาถูกปกครองจากด้านบนของภาพนิ่งที่สอง เขาคว้าข้อมือของซัตสึกิ "เป็นราชินีของฉัน"
"ทำไม" เธอถาม พักกลับมาพร้อมกับไดกิ แม้ว่าเขาได้เริ่มต้นแล้วพูดกับสิ่งของอื่น ๆ ชาย
เขามองเธอด้วย "กรุณาเป็นพระราชินีของฉัน"
เธอมองไปที่ไดกิ ต้องคอยกังวลอย่างถี่ถ้วนแล้ว จาก นั้นเธอหันกลับไปให้เขา "ฉันจะเป็นราชินีของคุณ แต่ไดจังเป็นอัศวิน , ' เคย์? "
"เค"
ปีที่ผ่านไป ในโรงเรียน ไดกิยังมีอัศวินภักดีซัตสึกิของ Seijirou ควีนและคิง.
เมื่อทั้งสองได้เล่นบาสเกตบอล ซัตสึกิเริ่มต้นทักษะการรวบรวมข้อมูลของเธอ
วันหนึ่งขณะที่พวกเขาได้รอ Seijirou ไดกิเริ่มกรีดร้องที่เธอ บางสิ่งบางอย่างได้อารมณ์เสียเขา และเนื่องจากเธอผิด เขาจะนำออกจากความโกรธของเขาใน her.
เธอเริ่มร้องไห้เมื่อจู่ ๆ เธอรู้สึกมือบนไหล่ของเธอ "ปล่อยเธอคนเดียว ไดกิ"
"นี้ไม่ใช่ธุรกิจของคุณ Akashi "
"ได้ตอนนี้" เขาคว้าไหล่ของซัตสึกิ และ steered เธอไป ไดกิตะโกนที่พวกเขา แต่ Seijirou ตัวเธอจากเป็นอย่างที่เขาไม่
เมื่อพวกเขาอยู่ห่างไกล เขามอบเธอบางเนื้อเยื่อ เธอเช็ดน้ำตาของเธอที่เป็นอย่างที่เธอไม่
เขานั่งข้างเธอ และก็พบ
Teikou เป็นโรงเรียนที่ดีกับทีมบาสเกตบอลแห่งการ
ก็ยากที่จะเชื่อเธอเกือบไม่ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของมัน
Seijirou ก็สู้กันมานานกับโค้ชจนเขาให้ซัตสึกินั่งผ่านปฏิบัติกี่ Seijirou อยู่ก่อนดังนั้นจำนวนมากของผู้เล่น และไดกิยังเสี่ยงถูกเช่นกัน ภายในไม่กี่สัปดาห์ พวกเขาทั้งสองพบพวกเขาลงในสายอักขระแรก Seijirou เป็น กัปตัน และเริ่มใช้กลยุทธ์ของซัตสึกิในเกม จนโค้ชที่ตกลงว่า ซัตสึกิควรผู้จัดการสำหรับการแรกสายอย่างรวดเร็ว
พวกเขาทำทางของพวกเขาไปสู่ชัยชนะอย่างต่อเนื่องหลังจากที่ Akashi-kun จันได Tetsu kun, Midorin, Mukkun และกี่จานทั้งหมดทำงานอย่างหนักเพื่อให้
เธอสังเกตที่เป็นจูเนียร์สูงต่อบน จันไดเริ่มสนใจเธอเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบางพื้นที่ เป็นได้เด็กผู้ชายอื่น ๆ มากมาย เนื่องจากว่า เธอเริ่มใช้จ่ายเล็กน้อยเวลา Akashi เธอฟรี น้อย เขาไม่ oogle เธอและเขามากไปสอดแนมในทีมอื่น ๆ เพื่อรวบรวมข้อมูล
มันไม่ได้จนกว่าสิ้นปีของพวกเขาที่สาม และสุดท้ายที่ Teikou Akashi ที่กล่าวว่า สิ่งที่
"จะมากับฉัน Rakuzan"
"อะไร"
Akashi ถอนหายใจ การวางชิ้น shogi เขาก็ถูกจับ "ผมอยากให้คุณมา Rakuzan กับฉัน"
เธอเปิดให้กับพระองค์ "ฉันไม่ทราบ ไดจังของลงทะเบียนใน Touou, and. ... "
Akashi ก็คว้าข้อของเธอ และเขาทำ "คุณกำลังกับไดกิ!"
"ฉันคิดว่า ฉันควร เราได้ทราบกันเนื่องจากเรามีทารก and. ... "
Akashi หลุดข้อของเธอ และลุกขึ้นยืน "ฉันควรได้ทราบ ควรแล้วเป็นร่วมเพศรู้จักกัน"
"Akashi-kun..."
เขา stormed จากห้อง
ซัตสึกิไม่เข้าใจ มีเธอทำอะไรผิด?
Midorima มาในขณะที่เธอถูกล้างชิ้นส่วน shogi ความที่คือ Akashi
"ควรฉันรู้อย่างไร" เธอตั้งใจ จะพูดเบา ๆ แต่มันออกมาดิบ และลอง และดังมากกว่าเธอตั้งใจ จะไป.
ไม่มีหยุดมีการ
"เขาถามคุณมา ด้วย เขาไม่ได้เขา"
"ใช่ ไม่ว่า จะเป็นของธุรกิจของคุณ"
"ไม่อยากดูคุณได้รับบาดเจ็บ"
ที่โยนเธอออก "ไม่คุณหมายถึงอะไร โดยที่"
"ซัตสึกิ รุ่นปาฏิหาริย์แห่งเป็น splintering ไม่มีเราจะลงทะเบียนที่โรงเรียนเดียวกันปีหน้า มีข้อยกเว้นที่เป็นไปได้ของคุณและไดกิ อย่างไรก็ตาม Akashi ของที่ Rakuzan ไม่เพียงแต่ Rakuzan มีชื่อเสียง แต่พวกเขามีสามกษัตริย์ Uncrowned ที่คุณคิด Akashi ที่คาดว่าจะชนะสูงระหว่าง"
"คุณสามารถลงทะเบียนเขาที่โรงเรียนเคยเลว และเขายังคาดหวังว่าจะชนะ" เธอโต้ว่า ที่ถูกโกรธนี้มาทันที เธอเกือบจะไม่เคยมีเหตุผลใด ๆ ที่จะโกรธที่ Midorin และมีโอกาสได้ยากเธอโกรธที่ Akashi
"ไม่อยากดูคุณได้รับบาดเจ็บ"
ซัตสึกิ glared "เขาถูกลงทะเบียนที่ Rakuzan ทำอะไรผม"
"ไม่ถ้า Touou และ Rakuzan ไปต่อกันที่สูงระหว่าง ซัตสึกิ แล้วได้ความรู้สึกดีมากมากสามารถแลกเปลี่ยนกัน เขาหวังที่จะป้องกันคุณจากการที่"
"ใช่ขวา โดยการขว้างปาพอดีถึงแม้ว่า ผมยังไม่ได้ลงทะเบียนที่ Touou ยัง และทำไมจะต้องป้องกัน ฉันไม่เอ๊าะบางน่าสงสาร"
"รักคุณ" Midorin กล่าวว่า .
froze ซัตสึกิ.
"ผมจะบอกว่า เขาหวังคุณจะรู้สึกเหมือนกัน พอไปแทนไดกิกับเขา"
ทันทีมันเป็นเหมือนเขื่อนแตกได้ เธอร้อง ด้วยน้ำตาที่เธอมีเดิมทุกปีเหล่านี้ Midorin ดูเหมือนอึดอัด แต่เขาไม่ปล่อยให้
ในที่สุด เธอยืนอยู่ "ฉันไม่สามารถปล่อยไดกิ เขามีการเปลี่ยนแปลง และถ้าเขากลับไปปกติของตนเอง เขาจะต้องการคนช่วยเขาแก้ไขข้อผิดพลาดของเขา"
Nods Midorin.
ซัตสึกิเดินออกจากห้องนั้น
เธอจะไม่เห็น Akashi เผชิญหน้าอีกครั้งจนอินเตอร์-สูง.
Rakuzan ชนะ
คำได้ยิน แต่ไม่ดำเนินการในหัวของเธอ
ไดจังให้เธอดูความชั่วร้ายที่สุด เธอก็เก็บเขาเล่น เขารู้สึกว่า เธอเป็นเหตุผลที่พวกเขาได้สูญเสียการ
เธอวิ่ง
เธอยืนนอก พยายามเพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาไม่กี่วัน จะมีทั้งหมดถูกตีอย่างหนัก โดยสูญเสียนี้ พวกเขาก็คาดว่า มันจะต่อสู้อย่างหนัก แต่พวกเขาไม่ได้ต้องการเล่น โดยเอซีอี และพวกเขาไม่ได้คาดว่า ข้าศึกจะมีมากับเทคนิคมากเหมือนกัน
มือถูกตั้งค่าบนไหล่ของเธอ เธอคาดว่าจำนวนคน Harasawa จะบอกเธอได้ไม่บกพร่องของเธอ Imayoshi ถามถ้า เธอได้รับบันทึกดีใด ๆ ที่พวกเขาสามารถเรียน ไดกิร้องที่ her.
แทน เขามีอยู่ ผมของเขาสีแดงแม้ ruffled บิตน้อยออกกำลังกายไม่ได้ ตา หนึ่งสีแดง และสีส้มหนึ่ง มองเธอเหมือนว่าเธอได้เป็นปริศนาน่าสนใจแก้.
"อะไรหา" เธอจัดการพูด ออกเสียงเกือบเหมือนกันกับเธอได้เมื่อเธอและ Midorin มาคุยกัน แต่มีน้อยโกรธในเสียงของเธอตอนนี้มากกว่านั้นได้
"เพื่อดูคุณ เขาตอบกลับ "แต่ถ้าคุณต้องการให้ฉันไป ฉันจะ"
เธอมองเขา และเขามองไปที่เธอ สายตาไม่ได้ จะได้เท่ากับ
ในที่สุด เธอพูด "ฉันมักจะรู้ว่า ฉันจะไปกับไดกิ แต่ไม่ได้หมายความ ก็ต้องทำแบบที่คุณไม่"
"ฉันไม่ต้องการให้คุณได้รับบาดเจ็บ"
"เพียง เพราะมันเกิดขึ้นเมื่อ ไร มันจะเกิดขึ้นพรุ่งนี้ ใครไปรู้ บางทีเราจะชนะและส่วนเหลือของ Rakuzan ลงในพื้นดินระหว่างถ้วยหนาว"
"คุณสุจริตอย่างเชื่อว่า"เขาถาม เสียงของเขากำลังสงสัยของเขาอย่างจริงจังของเธอสั่ง
"ฉัน และคุณรู้ว่า"
มีถูกหยุดชั่วคราว แล้ว ยิ้ม "แล้วฉันหวังที่จะเห็นคุณในฟุตบอลหนาว ซัตสึกิ"
เขาก็หันไปเดิน
"รอ"
เขาหยุด
"แล้วจะขอให้คุณ Seijirou นี้
เขาเปิดเธอ และพยักหน้า.
"คุณรักฉัน"
และในวินาทีที่เธอเห็นสิ่งที่ เธอไม่เคยเห็นในพระองค์ก่อน แฟลชของความกลัวที่ไม่รู้จัก และ ของดีภายในความวุ่นวาย
แล้วตาเป็น steely อีก.
"หมายเลข"
แต่มันเป็นการโกหก การหลอกลวงโกหก แต่การโกหกเหมือนกัน
"ผมรักคุณ" เธอกล่าวว่า เพียงดังพอให้เขาสามารถได้ยินมัน
เขาจ้องไปที่เธอ เธอหันไปเดิน
"รอ"
เธอหันกลับไปยังเขา.
"ขอโทษ สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาที่ Teikou "
"คุณถูกแล้วจึง Seijirou "
แล้วเขาเปิด และเดินไป
ก็เฉพาะ เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านเธอเห็นชิ้นส่วนของกระดาษในกระเป๋าของเธอ
คุณไม่ดีวันนี้ ราชินีของฉัน.
คิด
"โอ้ Seijirou คุณหลอก คิดถึงคุณมากเกินไป"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โมโมอิ ได้รู้จัก seijirou ตั้งแต่ปฐมวัย
เธอ จำวันแรกที่เธอเจอเขา เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
มันได้พัก เธอกับไดกิที่ดูเหมือนจะไม่ชอบมัน ทันใดนั้นก็มีเด็กมาเพื่อพวกเขา .
" มาเล่นกับฉัน "
ทั้งซัทสึกิไดกิได้เชื่อฟังคำสั่งและ .
เขาได้เริ่มเกมพระราชาและพระราชินีกับตัวเองเป็นกษัตริย์ เขาปกครองจากด้านบนของภาพนิ่งคู่เขาคว้าข้อมือซัตสึกิ . " ราชินี "
" ทำไม ? " เธอถามอยู่ข้างหลัง กับ ไดกิ แต่เขาก็เริ่มคุยไม่กี่ของเด็กคนอื่น ๆ .
เค้ามองเธอ " มาเป็นราชินีของข้า ? "
เธอหันมามองไดกิ แล้วให้ฟุ้งซ่าน แล้วเธอก็หันหลังให้เขา " ฉันจะเป็นราชินีของท่าน แต่ไดจังเป็นอัศวิน โอเค ? "

" ตกลง ปีผ่าน ในโรงเรียนเกรดไดกิยังอัศวินและซื่อสัตย์กับ ซัตสึกิ seijirou ของราชินี และ กษัตริย์
เมื่อทั้งสองได้เล่นบาส ซาซึกิเริ่มของเธอทักษะการรวบรวมข้อมูล .
วันหนึ่งขณะรอ seijirou ไดกิตะโกนใส่เธอ มีบางอย่างกวนใจเขา และในเมื่อเธอผิด เขาจะเอาความโกรธของเขากับเธอ เธอเริ่มร้องไห้เมื่อ
จู่ๆก็รู้สึกมือบนบ่าของเธอ" ปล่อยเธอไว้คนเดียว ไดกิ "
" นี่ไม่ใช่ธุรกิจของคุณ Akashi "
" ตอนนี้ " เขาคว้าซัตสึกิบ่าและ steered ของเธอทันที ไดกิตะโกนใส่พวกเขา แต่ seijirou แนะนำเธอหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถ
เมื่อพวกเขาอยู่ไกล เขายื่นทิชชู . เธอเช็ดที่ตาของเธอให้เร็วที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ เขานั่งข้างๆเธอ

และมันเป็นการปลอบใจteikou เป็นโรงเรียนที่ดีมีทีมบาสเกตบอลยอดเยี่ยม .
มันก็ยากที่จะเชื่อว่าเธอเกือบจะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของมัน .
seijirou ได้ต่อสู้มาเป็นเวลานานกับโค้ชจนเขาให้ซัทซึกินั่งผ่านกี่มาตรฐาน seijirou อยู่ข้างหน้าของมากของผู้เล่น และเสี่ยง ไดกิก็เช่นกัน ภายในไม่กี่สัปดาห์ พวกเขาทั้งสองได้พบวิธีการของพวกเขาลงในข้อความแรกseijirou อย่างรวดเร็วกลายเป็นกัปตันและเริ่มใช้ยุทธศาสตร์ ซัตสึกิกำลังอยู่ในเกมจนโค้ชเห็นพ้องต้องกันว่า ซัตสึกิ ควรผู้จัดการสายแรก พวกเขาทำทางของพวกเขาไปสู่ชัยชนะ
อย่างต่อเนื่องหลังจากที่ คาชิคุง ไดจัง เท็ตซึคุง midorin mukkun , และกีชานอย่างหนัก .
เธอสังเกตเห็นว่าเป็น ม.ต้น อย่างต่อเนื่องต่อไปไดจังก็เริ่มจ่ายมากขึ้นความสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งในบางพื้นที่ เช่น ทำมากมายของเด็กคนอื่น เพราะงั้น เธอเริ่มใช้บิตเพิ่มเติมของเวลาว่างของเธอกับคาชิ . อย่างน้อยเขาก็ไม่ oogle ของเธอและเขามีประโยชน์มากเมื่อมันมาเพื่อสอดแนมทีมอื่น ๆเพื่อเก็บรวบรวมข้อมูล .
มันไม่ได้จนกว่าจะสิ้นสุดของพวกเขาสามปีสุดท้ายที่ teikou ที่คาชิพูดบางอย่าง .
" คุณจะไปกับผม rakuzan ? "
" อะไร ? "
คาชิถอนหายใจ วางชิ้นหมากรุกเขาถูกขังไว้ " ฉันต้องการให้คุณมา rakuzan กับฉัน . "
เธออายุห่างจากเขา " ไม่รู้สิ ไดจังก็เข้าเรียนใน touou และ . . . . . . . "
ทันใดนั้นคาชิ คว้าข้อมือและทำให้เธอมองเขา " นายจะไปกับไดกิ ? !
" ฉันคิดว่า ฉันควรเรารู้จักกันตั้งแต่ยังเด็ก และ . . . . . . . "
คาชิทำข้อมือและลุกขึ้นยืน " ฉันน่าจะรู้ ฉันควรจะมารู้จัก "

" คาชิคุง . . . . . . . " เขาวิ่งออกไปจากห้อง
ซัตสึกิ ไม่เข้าใจ ว่าเธอทำอะไรผิด ?
midorima มาในขณะที่เธอถูกสะสางหมากรุกชิ้น " คาชิ อยู่ไหน ? "
" ฉันจะรู้ได้ยังไง ? " เธอตั้งใจจะพูดอย่างใจเย็นแต่มันออกมาดิบและมอมแมมมากและดังกว่าเธอหมายถึงมัน มีหยุด
.
" เขาถามเธอมาอยู่กับเขา เขาไม่ได้ ? "
" ครับ มันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ "
" เขาไม่อยากจะเห็นเธอเจ็บ "
ที่โยนเธอออกไป " คุณหมายความว่าอะไร ? "
" ซัตสึกิ รุ่นปาฏิหาริย์ ก็ว่า . พวกเราจะต้องเข้าเรียนที่โรงเรียนเดียวกันในปีหน้าด้วยข้อยกเว้นที่เป็นไปได้ของคุณและไดกิ แต่คาชิที่ rakuzan . ไม่เพียง rakuzan มีชื่อเสียง แต่พวกเขามี 3 กษัตริย์ uncrowned . ใครที่คุณคิดว่าคาชิ คาดว่าจะชนะอินเตอร์ สูง "
" คุณสามารถลงทะเบียนเรียนในโรงเรียนที่เขาเคย และเขาก็ยังคงคาดหวังว่าพวกเขาจะชนะ " เธอสวนกลับ . ซึ่งทั้งหมดนี้ความโกรธมากระทันหัน ?เธอแทบจะไม่เคยมีสาเหตุโกรธ midorin และมันเป็นโอกาสที่หายากที่เธอโกรธ คาชิ .
" เขาไม่อยากจะเห็นเธอเจ็บ "
ซัตสึกิก็ . " เขาได้เข้าเรียนที่ rakuzan ไม่มีอะไรให้ฉัน . "
" ถ้า touou rakuzan ไปและกับแต่ละอื่น ๆที่ อินเตอร์ สูง ซาสุกิ แล้วความรู้สึกที่ไม่ดีก็มาก แลกเปลี่ยนกับแต่ละอื่น ๆเขาหวังที่จะปกป้องคุณจากมัน . "
" ใช่ โดยโมโห ทั้งๆที่ผมไม่ได้เข้าเรียนใน touou ยัง แล้วทำไมฉันถึงต้องการการคุ้มครอง ฉันไม่ได้สงสารหญิงสาวในความทุกข์ "
" เขารักเธอ " midorin กล่าว ซัตสึกิ แข็ง
.
" ฉันว่าเขาหวังว่าคุณจะรู้สึกเช่นเดียวกัน พอ ไปแทน ไดกิ "
จู่ๆมันก็เหมือนเขื่อนที่เคยแตกเธอร้องไห้กับน้ำตาที่เธอได้จัดขึ้นหลังปีทั้งหมดเหล่านี้ midorin ดูเหมือนอึดอัด แต่เขาไม่ได้ทิ้ง .
ในที่สุดเธอยืนอยู่ " ผมจะไม่ทิ้ง ไดกิ เขาเปลี่ยนไป และถ้าเขากลับมาเป็นตัวของตัวเอง เขาจะต้องมีคนช่วยเขาแก้ไขความผิดพลาดของเขา . "
midorin พยักหน้า .
ซัตสึกิ เดินออกไปจากห้องนั้น เธอไม่อยากพบ คาชิ
หน้าอีกครั้งจนอินเตอร์สูง

rakuzan ชนะคำพูดที่ได้ยินแต่ไม่ประมวลผลในหัวของเธอ
ไดจังให้เธอดูชั่วร้ายที่สุด เธอทำให้เขาจากการเล่น เขารู้สึกว่าหล่อนคือเหตุผลที่พวกเขาได้หายไป

เธอหนีไป เธอยืนอยู่ข้างนอก พยายามสนุกกับช่วงเวลาไม่กี่วัน พวกเขาทั้งหมดถูกตีอย่างหนักจากการสูญเสียนี้ พวกเขาคิดว่ามันจะเป็นศึกหนัก แต่พวกเขาไม่ได้คาดหวังที่จะเล่นโดยไม่ต้องหนึ่งของพวกเขาและพวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าศัตรูจะมาเป็นเทคนิคมากที่สุดเท่าที่พวกเขาทำ .
มือไว้บนไหล่ของเธอ เธอคาดว่าหลายๆคน harasawa บอกเธอว่ามันไม่ใช่ความผิดเธอ imayoshi เพื่อถามว่าเธอต้องการอากาศที่ดีใด ๆ บันทึกพวกเขาสามารถศึกษา ไดกิจะตะโกนใส่เธอ
แทน เขายืนอยู่ตรงนั้น ผมสีแดงของเขาก็ไม่ย่นด้วยสักนิด ออกกำลังกาย ตาของเขาสีแดงและส้ม มองเธอราวกับว่าเธอยังเป็นปริศนาที่น่าสนใจในการแก้ .
" สิ่งที่คุณต้องการ ? " เธอจะพูด เสียงเหมือนเธอได้เมื่อเธอและ midorin ได้คุยกัน ยกเว้นมีความโกรธน้อยลงในเสียงของเธอตอนนี้ ดีกว่ามีแล้ว .
" ดูคุณ " เขาตอบ " แต่ถ้าเธออยากให้ฉันจากไปฉันก็จะ "
เธอมองเขา เขาก็มองกลับมาที่เธอสายตาที่เคย . มันมีค่าเท่ากับ .
ในที่สุด เธอพูด " ผมรู้เสมอว่าฉันกำลังจะไปกับไดกิ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าคุณต้องทำวิธีที่คุณทำ . "
" ผมไม่อยากให้คุณต้องเจ็บ "
" เพียงเพราะมันเกิดขึ้นในวันนี้ ก็ไม่ได้หมายความว่า มันจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ใครจะรู้ ? บางทีเราอาจจะชนะคุณและส่วนที่เหลือของ rakuzan ในพื้นดินในช่วงฤดูหนาว คัพ "
" คุณเชื่ออย่างนั้นเหรอ" เขาถาม น้ำเสียงของเขาแสดงออกว่าจริงจังของเขาคำให้การของเธอ .
" ฉัน , และคุณรู้ว่ามัน . "
มีหยุด แล้วเขาก็ยิ้ม " ผมหวังที่จะเห็นคุณในฤดูหนาว ถ้วย ซาสุกิ เขาหันหลังเดินจากไป "
.
" รอ "

" เขาหยุด ผมต้องถามคุณ seijirou . " เขาหันไปหาเธอแล้วพยักหน้า
.
" คุณรักฉัน ? "
และสอง เธอเห็นสิ่งที่เธอเคยเห็นเขามาก่อน แฟลชของความกลัวของที่ไม่รู้จักและของความวุ่นวายภายในดี แล้วสายตาของเขาก็แข็งอีก
.

" ไม่ " แต่มันเป็นเรื่องโกหก โกหกได้ แต่โกหกเหมือนกันหมด .
" ฉัน รัก เธอ " เธอพูดเสียงดังพอที่เขาจะได้ยินมัน
เขาจ้องเธอ เธอเดินออกไป .
" รอ "

เธอหันกลับมาหาเขา ผมขอโทษ "สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ teikou "
" คุณก็ให้อภัย seijirou .
แล้วหมุนตัวเดินจากไป
มันเป็นเพียงเมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน เธอเห็นกระดาษในกระเป๋าเธอ .
คุณทำได้ดีมากวันนี้ ราชินี

ผมคิดถึงคุณ " โอ้ seijirou เจ้าโง่ ฉันก็คิดถึงคุณเหมือนกัน "
.