portraying an immoral conduct as wa

portraying an immoral conduct as warranted (moral
justification); (ii) by contrasting a condemned act with
worse conducts (advantageous comparison); (iii) by
using language which palliates the condemned act
thus diminishing its severity (euphemistic labeling).
The second set of disengagement practices operates
by obscuring or minimizing one’s agentive role in the
harm caused (displacement and diffusion of responsibility).
The third category operates by minimizing,
disregarding or distorting the consequences of one’s action,
allowing the individual to distance him or herself
from the harm caused or to emphasize positive rather
than negative outcomes (minimizing ormisconstruing
consequences). Finally, through blaming or dehumanizing
the victim, negative feelings can be avoided by
stripping the recipients of detrimental acts of human
qualities (dehumanization) or considering aggression
as provoked by the victim (attribution of blame).
Immoral behavior is not uncommon among children.
Unfortunately, due to the paucity of longitudinal
research in this field, there is little empirical
data on how moral disengagement changes with children’s
development. In particular, as far as we know,
only two studies directly examined how moral disengagement
changes across time. Shulman et al. [2011]
recently investigated moral disengagement stability
across a 3-year follow-up period in a group of 14–17
years old juvenile male offenders. The authors found
a tendency of moral disengagement to decline over
time.
In a community sample, Paciello et al. [2008] conducted
a longitudinal study of Italian adolescents
assessed at four intervals from the ages of 14 to 20
to measure the stability and change of moral disengagement
and its relationship to aggressive behavior.
These authors identified four distinct developmental
categories as follows: (i) nondisengaged adolescents
(37.9% of the sample) who started with initially
low levels of moral disengagement followed by a significant
decline, (ii) a normative group (44.5%) that
started with initiallymoderate levels followed by a decline,
(iii) the so-called “later desistent” adolescents
(6.9%) who started with initially high-medium levels
followed by a significant increase from the ages of 14
to 16 and an even steeper decline from the ages of
16–20, and (iv) a “chronic” group (10.7%) that maintained
constant medium-high levels of moral disengagement.
Even though there are not similar longitudinal
analyses with younger children, previous studies
have shown that moral disengagement processes
are already present and measurable during the elementary
school years [e.g., Caprara et al., 1995; Pelton
et al., 2004]. Presently what is unclear is whether
the psychological meaning of these processes and the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขัดผิดจรรยาบรรณ immoral เป็น warranted (คุณธรรมเหตุผล); (ii) โดยห้องที่คนเกือบทำด้วยทำแย่ลง (เปรียบเทียบประโยชน์); (iii) โดยใช้ภาษาที่ palliates พระราชบัญญัติคนเกือบจึง ลดลงความรุนแรงของมัน (การติดฉลาก euphemistic)ชุดสองของ disengagement ปฏิบัติดำเนินobscuring หรือย่อหน้าหนึ่งเป็น agentive บทบาทในการอันตรายเกิดขึ้น (ปริมาณกระบอกสูบและแพร่ความรับผิดชอบ)ประเภทที่ 3 ทำงาน โดยย่อน่าเคารพหรือ distorting ผลกระทบของการดำเนินการให้แต่ละคนไปเขาหรือตัวเองจากอันตรายที่เกิดขึ้น หรือเน้นบวกค่อนข้างมากกว่าผลลบ (ลด ormisconstruingผล) สุดท้าย ผ่าน blaming หรือ dehumanizingเหยื่อ ความรู้สึกทางลบสามารถหลีกเลี่ยงด้วยปอกของมนุษย์กระทำผลดีคุณภาพ (dehumanization) หรือพิจารณารุกรานตามท่าน โดยเหยื่อ (แสดงที่มาของการกล่าวโทษ)Immoral พฤติกรรมไม่ใช่ระหว่างเด็กอับ เนื่องจาก paucity ของระยะยาววิจัยในฟิลด์นี้ มีผลเพียงเล็กน้อยเปลี่ยนแปลงข้อมูลในคุณธรรมว่า disengagement กับเด็กการพัฒนา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เท่าเรารู้ศึกษาเพียงสอง disengagement คุณธรรมวิธีที่ตรวจสอบโดยตรงการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา Al. ร้อยเอ็ด Shulman [2011]ล่าสุด ตรวจสอบเสถียรภาพ disengagement คุณธรรมในรอบระยะเวลาติดตามผล 3 ปีในกลุ่ม 14-17ปีเยาวชนชายผู้กระทำผิด ผู้เขียนพบแนวโน้มของ disengagement คุณธรรมลดลงมากกว่าเวลาในตัวอย่างชุมชน ดำเนินการ Paciello et al. [2008]การศึกษาระยะยาวของวัยรุ่นภาษาอิตาลีประเมินในช่วงเวลาสี่จากอายุ 14-20การวัดความมั่นคงและการเปลี่ยนแปลงของ disengagement คุณธรรมและความสัมพันธ์กับพฤติกรรมก้าวร้าวผู้เขียนเหล่านี้ระบุสี่แตกต่างพัฒนาประเภทเป็นดังนี้: (i) วัยรุ่น nondisengaged(37.9% ของตัวอย่าง) ที่เริ่มต้นด้วยการเริ่มต้นระดับต่ำของคุณธรรม disengagement ตาม ด้วยสำคัญปฏิเสธ, (ii) กลุ่ม normative (เห็น 44.5%) ที่เริ่มต้น ด้วยระดับ initiallymoderate ตามลดลง(iii) เรียกในภายหลัง "desistent" วัยรุ่น(6.9%) ที่เริ่มต้นระดับกลางสูงครั้งแรกตามการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญจากอายุ 1416 และการปฏิเสธแม้จะสูงชันจากอายุ16 – 20 และ (iv) กลุ่ม "เรื้อรัง" (10.7%) ที่เก็บรักษาระดับกลางสูงคงที่ของ disengagement คุณธรรมแม้ว่าจะมีไม่เหมือนกันระยะยาววิเคราะห์กับเด็ก การศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่า disengagement คุณธรรมกระบวนการอยู่วัด และอยู่ในระหว่างการประถมศึกษาปีโรงเรียน [เช่น Caprara และ al., 1995 Peltonร้อยเอ็ด al., 2004] ปัจจุบันไม่ชัดเจนคือว่าความหมายทางจิตวิทยาของกระบวนการเหล่านี้และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จิตรประพฤติผิดศีลธรรมตามที่รับประกัน (ศีลธรรม
เหตุผล); (ii) โดยตัดกันประณามการกระทำที่มีการ
ปฏิบัติที่เลวร้าย (เปรียบเทียบได้เปรียบ); (iii) โดย
ใช้ภาษาที่ palliates กระทำประณาม
จึงลดความรุนแรงของมัน (การติดฉลากอ่อนหวาน).
ชุดที่สองของการปฏิบัติที่หลุดพ้นดำเนิน
โดยปิดบังหรือลดบทบาท agentive หนึ่งใน
อันตรายที่เกิด (การเคลื่อนที่และการกระจายของความรับผิดชอบ).
ประเภทที่สามดำเนิน โดยการลด,
ไม่คำนึงถึงผลที่ตามมาหรือบิดเบือนของการดำเนินการอย่างใดอย่างหนึ่งที่
ช่วยให้บุคคลที่จะห่างเขาหรือตัวเอง
จากอันตรายที่เกิดหรือจะเน้นในเชิงบวกค่อนข้าง
มากกว่าผลลบ (ลด ormisconstruing
ผลกระทบ) สุดท้ายผ่านโทษหรือทวน
เหยื่อความรู้สึกเชิงลบสามารถหลีกเลี่ยงได้โดย
การลอกผู้รับของการกระทำที่เป็นอันตรายของมนุษย์
ที่มีคุณภาพ (ศัตรู) หรือการพิจารณาการรุกราน
เป็นกระตุ้นโดยเหยื่อ (แสดงที่มาของโทษ).
พฤติกรรมศีลธรรมไม่ใช่เรื่องผิดปกติในเด็ก.
แต่น่าเสียดายที่ เนื่องจากความยากจนของยาว
วิจัยในสาขานี้มีการทดลองเล็ก ๆ น้อย ๆ
ข้อมูลเกี่ยวกับวิธีการเปลี่ยนแปลงหลุดพ้นศีลธรรมกับเด็ก
พัฒนา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเท่าที่เรารู้
เพียงสองการศึกษาโดยตรงการตรวจสอบวิธีการหลุดพ้นศีลธรรม
เปลี่ยนแปลงข้ามเวลา ชูลและคณะ [2011]
เมื่อเร็ว ๆ นี้การตรวจสอบความมั่นคงหลุดพ้นทางศีลธรรม
ในระยะเวลาติดตาม 3 ปีในกลุ่ม 14-17
ปีผู้ที่กระทำผิดของเด็กและเยาวชนชาย ผู้เขียนพบว่า
แนวโน้มของหลุดพ้นทางศีลธรรมที่จะลดลงในช่วง
เวลา.
ในตัวอย่างชุมชน Paciello และคณะ [2008] ดำเนินการ
ศึกษาระยะยาวของวัยรุ่นอิตาลี
ประเมินที่สี่จากช่วงอายุ 14-20
ในการวัดความมั่นคงและการเปลี่ยนแปลงของความหลุดพ้นทางศีลธรรม
และความสัมพันธ์กับพฤติกรรมก้าวร้าว.
ผู้เขียนเหล่านี้ระบุการพัฒนาที่แตกต่างกันสี่
ประเภทดังนี้ (i) วัยรุ่น nondisengaged
(37.9% ของกลุ่มตัวอย่าง) ซึ่งเริ่มต้นด้วยการเริ่มต้น
ในระดับต่ำหลุดพ้นศีลธรรมตามอย่างมีนัยสำคัญ
ลดลง (ii) กลุ่มกฎเกณฑ์ (44.5%) ที่
เริ่มต้นด้วยระดับ initiallymoderate ตามการลดลง,
(iii) การทางสังคม ที่เรียกว่า "ภายหลัง desistent" วัยรุ่น
(6.9%) ที่เริ่มต้นด้วยการเริ่มต้นระดับกลางสูง
ตามด้วยการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญจากอายุ 14
ถึง 16 และลดลงแม้ชันจากอายุ
16-20, และ (iv) "เรื้อรัง "กลุ่ม (10.7%) ที่ยังคงอยู่
ในระดับกลางสูงคงที่ของการหลุดพ้นศีลธรรม.
แม้ว่าจะมีไม่เหมือนกันยาว
วิเคราะห์กับเด็กที่อายุน้อยกว่าการศึกษาก่อนหน้า
นี้แสดงให้เห็นว่ากระบวนการหลุดพ้นทางศีลธรรม
ที่มีอยู่แล้วในปัจจุบันและที่วัดได้ในช่วงชั้นประถมศึกษา
ปีที่โรงเรียน [เช่น Caprara et al, 1995. Pelton
et al., 2004] ปัจจุบันสิ่งที่ไม่ชัดเจนไม่ว่าจะเป็น
ความหมายทางจิตวิทยาของกระบวนการเหล่านี้และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จิตรมีความประพฤติผิดศีลธรรมเป็นประกัน ( คุณธรรม
) ; ( 2 ) โดยประณามกระทำตรงข้ามกับ
เลวร้ายดำเนิน ( การเปรียบเทียบประโยชน์ ) ; ( 3 ) การใช้ภาษา ซึ่ง palliates

ดังนั้นจึงให้ผู้ต้องหากระทำความรุนแรง ( การติดฉลาก euphemistic )
2 ชุดของผู้นำการปฏิบัติการบดบังหรือลด
โดย บทบาทของตัวแทนใน
( และอันตรายที่เกิดจากการกระจัดกระจายความรับผิดชอบ )

ลดประเภทที่สาม ดําเนินการโดยมองข้ามหรือบิดเบือน , ผลของการกระทำของแต่ละบุคคล , ให้ไกล

เขาหรือตัวเองจากอันตรายที่เกิดจากหรือเพื่อเน้นบวก แต่กว่าผลเชิงลบ ( การลด ormisconstruing

ผล ) สุดท้าย ผ่านโทษ หรือทวน
เหยื่อความรู้สึกเชิงลบสามารถหลีกเลี่ยงได้โดยการกระทำต่อผู้รับ

คุณภาพของมนุษย์ ( dehumanization ) หรือพิจารณาความก้าวร้าว
เป็นกระตุ้นโดยเหยื่อ ( ลักษณะของตำหนิพฤติกรรมผิดศีลธรรม )

ไม่พิสดารของเด็ก เนื่องจากมีจำนวนเล็กน้อยของการวิจัยระยะยาว

ในฟิลด์นี้ มีเล็ก ๆน้อย ๆเชิงประจักษ์ข้อมูลเกี่ยวกับวิธีการทางจริยธรรม ผู้นำการเปลี่ยนแปลงกับการพัฒนาเด็ก

โดยเฉพาะ เท่าที่เรารู้
เพียงสองการศึกษาโดยตรงตรวจสอบวิธีการทางจริยธรรมเป็นแบบอย่าง
เปลี่ยนแปลงทั่วเวลา Shulman et al . [ 2011 ]
สอบสวนจริยธรรมผู้นำความมั่นคง
เมื่อเร็ว ๆนี้ในช่วง 3 ปี ในการติดตามกลุ่ม 14 – 17
ปีเยาวชนชายผู้ที่ ผู้เขียนพบ
แนวโน้มของผู้นำจริยธรรมลดลงกว่า
.
ในตัวอย่างชุมชน paciello et al . [ 2008 ] )
การศึกษาระยะยาวของวัยรุ่นอิตาลี
ประเมินใน 4 ช่วงตั้งแต่อายุ 14 กับ 20
วัดความมั่นคงและการเปลี่ยนแปลงของ
เป็นแบบอย่างทางศีลธรรมและความสัมพันธ์ของพฤติกรรมก้าวร้าว
เขียนระบุพัฒนาการ
4 ประเภท ดังนี้