There were two specific eras of sty

There were two specific eras of style in the ‘50s decade. The early ‘50s were devoted to poodle skirts and modest white blouses with black and white Oxford shoes. Women preferred to look young and innocent into their 20s, with ribbons tied in their curled ponytails. Common styles in this time period were poodle skirts, which were originally designed by Christian Dior, cardigan sweaters, a boyfriend’s varsity jacket, and white folded socks with Oxford or Mary Jane shoes.

In 1950, following the end of World War II, rations on all items used to make clothing were lifted, so clothing was able to be produced more freely, which sparked a frenzy of newly produced items in a more broad style range.

The pin-up style was complete with black winged eyeliner, full red lips, and filled-in eyebrows with high arches. Even beauty marks were drawn on the face to look like Marilyn Monroe. Women stressed the smallness of their waists when dressing, and like what was done with corsets in the 1920s, busts and backsides were glorified as much as possible. Bathing suits, lingerie, and shorts were commonly high-waisted. When it came to shoes, high heels and fishnet stockings were a must for a pin-up (Buszek, 2006).

Girls grew up to be housewives; once their husbands came home from work, they looked impossibly beautiful, dressed without a wrinkle, all while having a full meal on the table for dinner.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีสองเฉพาะช่วงของลักษณะในทศวรรษผสม ช่วงผสมได้ทุ่มเทกับกระโปรงพุดเดิ้ลที่บ้านเจียมเนื้อเจียมตัวสีขาวกับสีดำและสีขาวรองเท้า Oxford ผู้หญิงต้องดูหนุ่มสาว และผู้บริสุทธิ์ในวัย 20 มีทุกรุ่นที่เชื่อมโยงใน ponytails ของพวกเขา curled ลักษณะทั่วไปในรอบระยะเวลานี้มีพุดเดิ้ลกระโปรง ซึ่งถูกออกแบบ โดยคริสเตียนดิออร์ เสื้อกันหนาวคาร์ แฟนของแจ็คเก็ต varsity ถุงพับสีขาวกับรองเท้า Oxford หรือแมรี่เจนในปี 1950 ต่อไปนี้จุดสิ้นสุดของสงครามโลก ได้ในสินค้าทั้งหมดที่ใช้ในการทำเสื้อผ้าถูกยก ดังนั้น เสื้อผ้าก็สามารถผลิตขึ้นได้อย่างอิสระ ซึ่งจุดประกายตื่นเต้นของสินค้าที่ผลิตขึ้นใหม่มีลักษณะกว้างมากขึ้นแบบขาตั้งสีดำปีกทาหนังตา ริมฝีปากสีแดงเต็ม และถูกเติมคิ้วกับอาร์เชสสูงได้ แม้ความงามเครื่องหมายถูกออกหน้าให้เหมือนมาริลีนมอนโร ผู้หญิงเน้น smallness ของ waists การแต่งกาย และ เหมือนสิ่งที่ทำกับแจ็คเก็ตในปี 1920, busts และ backsides มีมิมากที่สุด ชุดว่ายน้ำ ชุดชั้นใน และกางเกงขาสั้นได้บ่อยสูง waisted เมื่อมาถึงรองเท้า รองเท้าส้นสูงและถุงน่องแหอวนได้ต้องการเป็นขาขึ้น (Buszek, 2006)หญิงเพิ่มขึ้นถึงเป็น housewives เมื่อสามีมาบ้านจากการทำงาน ดู impossibly ความสวยงาม แต่งตัวไม่เป็นริ้ว ทั้งหมดในขณะที่มีอาหารเต็มในตารางสำหรับอาหารค่ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีอยู่สองยุคที่เฉพาะเจาะจงของรูปแบบใน '50s ทศวรรษที่ผ่านมา ในช่วงต้นยุค 50 ถูกอุทิศให้กับพุดเดิ้ลกระโปรงและเสื้อสีขาวกับรองเท้าเจียมเนื้อเจียมตัวฟอร์ดสีดำและขาว ผู้หญิงที่ต้องการที่จะมองหนุ่มสาวและผู้บริสุทธิ์เข้ามาในยุค 20 ของพวกเขาด้วยริบบิ้นผูก ponytails ขดของพวกเขา รูปแบบที่พบบ่อยในช่วงเวลานี้ถูกกระโปรงพุดเดิ้ลซึ่งได้รับการออกแบบโดย แต่เดิมคริสเตียนดิออร์, เสื้อกันหนาวเสื้อแจ็คเก็ตตัวแทนของแฟนและถุงเท้าพับสีขาวกับฟอร์ดหรือแมรี่เจนรองเท้า. ในปี 1950 หลังจากการสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่สองการปันส่วนบน รายการทั้งหมดที่ใช้ในการทำเสื้อผ้าถูกยกดังนั้นเสื้อผ้าก็สามารถที่จะผลิตได้อย่างอิสระมากขึ้นซึ่งจุดประกายความตื่นเต้นของรายการที่ผลิตใหม่ในช่วงสไตล์ในวงกว้างมากขึ้น. รูปแบบขาขึ้นเป็นที่สมบูรณ์แบบด้วยอายไลเนอร์ปีกสีดำริมฝีปากสีแดงเต็มรูปแบบ และเต็มไปในที่มีส่วนโค้งคิ้วสูง แม้เครื่องหมายถูกดึงความงามบนใบหน้าให้มีลักษณะเหมือน Marilyn Monroe ผู้หญิงเน้นสัมปชัญญะของเอวของพวกเขาเมื่อรวมทั้งการตกแต่งและเช่นเดียวกับสิ่งที่ได้กระทำกับธิดาในปี ค.ศ. 1920, ประติมากรรมและมือบอนถูกยกย่องมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ชุดว่ายน้ำชุดชั้นในและกางเกงขาสั้นอยู่ทั่วไปเอวสูง เมื่อมันมาถึงรองเท้าส้นสูงและถุงน่องตาข่ายเป็นต้องเป็นขาขึ้น (Buszek 2006). สาวเติบโตขึ้นเพื่อเป็นแม่บ้าน; ครั้งหนึ่งเคยเป็นสามีของตนกลับมาจากการทำงานของพวกเขามองที่สวยงามเป็นไปไม่ได้โดยไม่ต้องสวมใส่ริ้วรอยทั้งหมดในขณะที่มีอาหารเต็มรูปแบบบนโต๊ะสำหรับอาหารค่ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มี สอง เฉพาะในยุคของสไตล์ในทศวรรษปี ' 50 ช่วงต้นปี 50 ถูกอุทิศให้กับกระโปรงพุดเดิ้ลและเจียมเนื้อเจียมตัวขาวเสื้อขาวดำ รองเท้า Oxford ผู้หญิงชอบดูเด็กและไร้เดียงสาในยุค 20 ของพวกเขาด้วยริบบิ้นผูกของพวกเขาขด ponytails . ลักษณะที่พบบ่อยในช่วงเวลานี้เป็นกระโปรงพุดเดิ้ลซึ่งถูกออกแบบโดยคริสเตียน ดิออร์ เสื้อไหมพรมเสื้อกันหนาวของแฟนปักเสื้อและถุงเท้าสีขาวพับกับ Oxford หรือรองเท้าแมรี่เจน

ใน 1950 หลังสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง ส่วนแบ่งในรายการทั้งหมดที่เคยให้ เสื้อผ้า ถูก ดังนั้นเสื้อผ้าที่สามารถผลิตได้อย่างอิสระมากขึ้น ซึ่งจุดประกายความบ้าของการผลิตรายการใหม่ในลักษณะที่กว้างมากขึ้น

ช่วงขาขึ้นสมบูรณ์ ด้วยอายไลเนอร์สไตล์ปีกสีดำ ริมฝีปากอิ่มแดงแล้วเติมคิ้วด้วยโค้งสูง แม้ความงามเครื่องหมายถูกวาดบนใบหน้าเหมือนมาริลีน มอนโร ผู้หญิงที่เน้นความเล็กของเอวของเขาเมื่อแต่งตัว และชอบอะไรก็ทำชุดในช่วงปี ค.ศ. 1920 , และประติมากรรม backsides ได้รับการสรรเสริญมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ชุดว่ายน้ำ , ชุดชั้นในและกางเกงขาสั้นเอวสูงเป็นปกติ . เมื่อมันมาถึงรองเท้าส้นสูงและถุงน่องแหอวนเป็นต้อง เป็นขาขึ้น ( buszek , 2006 ) .

สาวๆโตขึ้นมาเป็นแม่บ้าน เมื่อสามีกลับมาจากทำงาน พวกเขาดูสวยงามจนไม่น่าเชื่อ แต่งตัว ไม่มีริ้วรอย ในขณะที่มีมื้ออาหารบนโต๊ะทานข้าว