Actually, when I started making art

Actually, when I started making art I was more of a photographer, and then I gradually moved away from photography. In terms of how I approach images, or the lack of images, I want for the image to always be changing. Many of my colleagues and I talk about art in terms of cinema, and in a similar sense the discussion of Relational Aesthetics has to do with the idea that images are always present even if they are not apparent. So when we work, we think cinematically: we think about scenarios and certain moments - not about narrative.
I am wary about fixing the image partly because then the experience of the work also becomes fixed, and I always want the experience to be continuous and evolving based on the positions of the viewers, so that the viewers always bring their own constructions into the work. Each viewer approaches it differently and each walks away with a different memory.
But because the scenario is a kind of moving scene, there has to be some kind of frame, and so I use space, or architecture, or even just a piece of wood, as a kind of frame or platform for the scenario to happen. Now of course if you stood somewhere within that spatial relationship you could frame things and see pictures, but ideally I try not to fix things, and that has to do again with the relationship of the viewers to time and space and all these other questions which I think have been quite important and constantly recur in my work.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จริง เมื่อผมเริ่มทำงานศิลปะ ผมเป็นช่างภาพขึ้นไป แล้วจากนั้น ผมค่อย ๆ ย้ายจากการถ่ายภาพ ในวิธีฉันเข้ารูป หรือไม่มีภาพ ฉันต้องสำหรับรูปภาพจะเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ของเพื่อนร่วมงานของฉันฉันพูดคุยเกี่ยวกับศิลปะในโรงภาพยนตร์ และในความรู้สึกคล้าย การสนทนาเชิงสุนทรียศาสตร์ได้กับความคิดที่มักมีภาพนำเสนอแม้ว่าจะไม่ชัด ดังนั้นเมื่อเราทำงาน เราคิดว่า cinematically: เราคิดเกี่ยวกับสถานการณ์และบางช่วงเวลา - ไม่เกี่ยวกับเล่าเรื่อง ผมระมัดระวังเกี่ยวกับการแก้ไขรูปภาพเพียงบางส่วนเพราะ แล้วประสบการณ์ของงานยังกลายเป็น ถาวร และเสมอต้องประสบการณ์ต่อเนื่อง และพัฒนาขึ้นอยู่กับตำแหน่งของผู้ชม เพื่อให้ผู้ชมที่นำมาก่อสร้างของตนเองในการทำงาน ตัวแสดงแต่ละใกล้จะแตกต่างกัน และแต่ละเดินเก็บความจำอื่น แต่เนื่องจากสถานการณ์ ของฉากเคลื่อนไหว จะต้องบางชนิดของเฟรมมี และเพื่อให้ ใช้ พื้นที่ หรือสถาปัตยกรรม หรือแม้แต่เพียงชิ้นส่วนของไม้ เป็นแบบกรอบหรือแพลตฟอร์มสำหรับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น ตอนนี้แน่นอนถ้าคุณยืนอยู่ภายในความสัมพันธ์นั้นพื้นที่ คุณสามารถกรอบกิจกรรม และดูรูปภาพ แต่ดาวพยายามไม่แก้ไขสิ่ง และที่มีการทำอีกครั้งกับความสัมพันธ์ของผู้ชมกับเวลา และพื้นที่ทั้งหมดอื่น ๆ คำถามเหล่านี้ ซึ่งคิดว่า มีความสำคัญมาก และเกิดขึ้นตลอดเวลาในการทำงานของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Actually, when I started making art I was more of a photographer, and then I gradually moved away from photography. In terms of how I approach images, or the lack of images, I want for the image to always be changing. Many of my colleagues and I talk about art in terms of cinema, and in a similar sense the discussion of Relational Aesthetics has to do with the idea that images are always present even if they are not apparent. So when we work, we think cinematically: we think about scenarios and certain moments - not about narrative.
I am wary about fixing the image partly because then the experience of the work also becomes fixed, and I always want the experience to be continuous and evolving based on the positions of the viewers, so that the viewers always bring their own constructions into the work. Each viewer approaches it differently and each walks away with a different memory.
But because the scenario is a kind of moving scene, there has to be some kind of frame, and so I use space, or architecture, or even just a piece of wood, as a kind of frame or platform for the scenario to happen. Now of course if you stood somewhere within that spatial relationship you could frame things and see pictures, but ideally I try not to fix things,และที่ต้องทำอีกครั้งกับความสัมพันธ์ของผู้ชมในเวลาและพื้นที่และคำถามอื่น ๆทั้งหมดที่ฉันคิดว่าเป็นสิ่งสำคัญอย่างต่อเนื่องและเกิดขึ้นในงานของฉัน