The music of Italy ranges across a

The music of Italy ranges across a broad spectrum of opera and instrumental classical music and a body of popular music drawn from both native and imported sources. Music has traditionally been one of the cultural markers of Italian national and ethnic identity and holds an important position in society and in politics. Italian innovation in musical scales, harmony, notation, and theatre enabled the development of opera in the late 16th century, and much of modern European classical music, such as the symphony and concerto.

Instrumental and vocal classical music is an iconic part of Italian identity, spanning experimental art music and international fusions to symphonic music and opera. Opera is integral to Italian musical culture, and has become a major segment of popular music. The Neapolitan song, canzone Napoletana, and the cantautori singer-songwriter traditions are also popular domestic styles that form an important part of the Italian music industry, alongside imported genres like jazz, rock and hip hop. Italian folk music is an important part of the country's musical heritage, and spans a diverse array of regional styles, instruments and dances.

Contents [hide]
1 Characteristics
1.1 Social identity
1.2 Politics
2 Classical music
2.1 Opera
2.2 Sacred music
2.3 Instrumental music
2.4 Ballet
2.5 Experimental music
2.6 Classical music in society
3 Folk music
3.1 Regions
3.2 Songs
3.3 Instrumentation
3.4 Dance
4 Popular music
4.1 Early popular song
4.2 Modern pop
4.3 Modern dance
4.4 Imported styles
5 Industry
6 Venues, festivals and holidays
7 Education
8 Scholarship
9 References
10 Notes
11 Further reading
12 External links
Characteristics[edit]
Italian music has been held up in high esteem in history and many pieces of Italian music are considered high art. More than other elements of Italian culture, Italian music is generally eclectic, but unique from other nations' music. No parochial protectionist movement has ever attempted to keep Italian music pure and free from foreign influence,[citation needed] except briefly under the Fascist regime of the 1920s and 30s.[1] As a result, Italian music has kept elements of the many peoples that have dominated or influenced the country, including French, German, and Spanish.[citation needed] The country's historical contributions to music are also an important part of national pride. The relatively recent history of Italy includes the development of an opera tradition that has spread throughout the world; prior to the development of Italian identity or a unified Italian state, the Italian peninsula contributed to important innovations in music including the development of musical notation and Gregorian chant.

Social identity[edit]
Italy has a strong sense of national identity through distinctive culture - a sense of an appreciation of beauty and emotionality, which is strongly evidenced in the music. Cultural, political and social issues are often also expressed through music in Italy. Allegiance to music is integrally woven into the social identity of Italians but no single style has been considered a characteristic "national style". Most folk musics are localized, and unique to a small region or city.[2][3] Italy's classical legacy, however, is an important point of the country's identity, particularly opera; traditional operatic pieces remain a popular part of music and an integral component of national identity. The musical output of Italy remains characterized by "great diversity and creative independence (with) a rich variety of types of expression".[3]

With the growing industrialization that accelerated during the 20th and 21st century, Italian society gradually moved from an agricultural base to an urban and industrial center. This change weakened traditional culture in many parts of society; a similar process occurred in other European countries, but unlike them, Italy had no major initiative to preserve traditional musics. Immigration from North Africa, Asia, and other European countries led to further diversification of Italian music. Traditional music came to exist only in small pockets, especially as part of dedicated campaigns to retain local musical identities.[2]

Politics[edit]
Music and politics have been intertwined for centuries in Italy. Just as many works of art in the Italian Renaissance were commissioned by royalty and the Roman Catholic Church, much music was likewise composed on the basis of such commissions—incidental court music, music for coronations, for the birth of a royal heir, royal marches, and other occasions. Composers who strayed ran certain risks. Among the best known of such cases was the Neapolitan composer Domenico Cimarosa, who composed the Republican hymn for the short-lived Neapolitan Republic of 1799. When the republic fell, he was tried for treason along with other revolutionaries. Cimarosa was not executed by the restored monarchy, but he was exiled.[4]

Music also played a role in the unification of the peninsula. During this period, some leaders attempted to use music to forge a unifying cultural identity. One example is the chorus "Va Pensiero" from Giuseppe Verdi's opera Nabucco. The opera is about ancient Babylon, but the chorus contains the phrase "O mia Patria", ostensibly about the struggle of the Israelites, but also a thinly veiled reference to the destiny of a not-yet-united Italy; the entire chorus became the unofficial anthem of the Risorgimento, the drive to unify Italy in the 19th century. Even Verdi's name was a synonym for Italian unity because "Verdi" could be read as an acronym for Vittorio Emanuele Re d'Italia, Victor Emanuel King of Italy, the Savoy monarch who eventually became Victor Emanuel II, the first king of united Italy. Thus, "Viva Verdi" was a rallying cry for patriots and often appeared in graffiti in Milan and other cities in what was then part of Austro-Hungarian territory. Verdi had problems with censorship before the unification of Italy. His opera Un ballo in maschera was originally entitled Gustavo III and was presented to the San Carlo opera in Naples, the capital of the Kingdom of the Two Sicilies, in the late 1850s. The Neapolitan censors objected to the realistic plot about the assassination of Gustav III, King of Sweden, in the 1790s. Even after the plot was changed, the Neapolitan censors still rejected it.[5]

Later, in the Fascist era of the 1920s and 30s, government censorship and interference with music occurred, though not on a systematic basis. Prominent examples include the notorious anti-modernist manifesto of 1932[6] and Mussolini's banning of G.F. Malipiero's opera La favola del figlio cambiato after one performance in 1934.[7] The music media often criticized music that was perceived as either politically radical or insufficiently Italian.[3] General print media, such as the Enciclopedia Moderna Italiana, tended to treat traditionally favored composers such as Giacomo Puccini and Pietro Mascagni with the same brevity as composers and musicians that were not as favored—modernists such as Alfredo Casella and Ferruccio Busoni; that is, encyclopedia entries of the era were mere lists of career milestones such as compositions and teaching positions held. Even the conductor Arturo Toscanini, an avowed opponent of Fascism,[8] gets the same neutral and distant treatment with no mention at all of his "anti-regime" stance.[9] Perhaps the best-known episode of music colliding with politics involves Toscanini. He had been forced out of the musical directorship at La Scala in Milan in 1929 because he refused to begin every performance with the fascist song, Giovinezza. For this insult to the regime, he was attacked and beaten on the street outside the Bologne opera after a performance in 1931.[10] During the Fascist era, political pressure stymied the development of classical music, although censorship was not as systematic as in Nazi Germany. A series of "racial laws" was passed in 1938, thus denying to Jewish composers and musicians membership in professional and artistic associations.[11] Although there was not a massive flight of Italian Jews from Italy during this period (compared to the situation in Germany)[12] composer Mario Castelnuovo-Tedesco, an Italian Jew, was one of those who emigrated. Some non-Jewish foes of the regime also emigrated—Toscanini, for one.[1][13]

More recently, in the later part of the 20th century, especially in the 1970s and beyond, music became further enmeshed in Italian politics.[13] A roots revival stimulated interest in folk traditions, led by writers, collectors and traditional performers.[3] The political right in Italy viewed this roots revival with disdain, as a product of the "unprivileged classes".[14] The revivalist scene thus became associated with the opposition, and became a vehicle for "protest against free-market capitalism".[3] Similarly, the avant-garde classical music scene has, since the 1970s, been associated with and promoted by the Italian Communist Party, a change that can be traced back to the 1968 student revolts and protests.[2]

Classical music[edit]
Main article: Italian classical music

"Preludio Sinfonico"
MENU0:00
Operatic music by Giacomo Puccini, performed by the Fulda Symphonic Orchestra
Trois quintetti concertans (Three Wind Quintets) No. 1, Movement II: Larghetto cantabile
MENU0:00
Composed by Giuseppe Cambini and performed by the Soni Ventorum Wind Quintet
"Sì, pel ciel marmoreo giuro!"
MENU0:00
A 1914 recording by popular Italian opera singers Titta Ruffo and Enrico Caruso of Giuseppe Verdi's Otello
O Mimì, tu più non torni
MENU0:00
A 1907 recording with Enrico Caruso as Rodolfo and Antonio Scotti as Marcello of "O Mimì, tu più non torni" from Act IV of Giacomo Puccini's La bohème.
"Trio Sonata 11", movement #3
MENU0:00
Arcangelo Corelli, Baroque composer and violinist
Problems playing these files? See media help.
Italy has long been a center for European classical music, and by the beginning

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพลงของอิตาลีช่วงในสเปกตรัมกว้างของโอเปร่าและการบรรเลงดนตรีและเนื้อหาของเพลงออกจากแหล่งดั้งเดิม และนำเข้า เพลงซึ่งมีเครื่องหมายวัฒนธรรมประจำชาติพันธุ์ และชาติภาษาอิตาลีของอย่างใดอย่างหนึ่ง และมีตำแหน่งสำคัญ ในสังคม และการเมือง นวัตกรรมอิตาลีในสเกลดนตรี ความสามัคคี บันทึก และโรงละครเปิดใช้งานการพัฒนาของโอเปร่าในปลายศตวรรษ 16 และส่วนใหญ่ของสมัยใหม่ดนตรีคลาสสิก ซิมโฟนีและคอนแชร์โตดนตรีบรรเลง และ vocal เป็นส่วนโดดเด่นของเอกลักษณ์อิตาลี รัฐ fusions นานาชาติการแข่งดนตรีโอเปร่าและเพลงศิลปะทดลอง โอเปร่าไปดนตรีวัฒนธรรมอิตาลี และได้กลายเป็น ส่วนสำคัญของเพลง เพลงนาโปลี canzone Napoletana และประเพณีนักร้องนักแต่งเพลง cantautori ได้นอกจากนี้ลักษณะภายในประเทศยอดนิยมที่เป็นส่วนสำคัญของอุตสาหกรรมเพลงอิตาลี ควบคู่ไปกับการนำเข้าประเภทต่าง ๆ เช่นแจ๊ส ร็อคฮิปฮอป เพลงพื้นบ้านอิตาลีเป็นส่วนสำคัญของมรดกดนตรีของประเทศ และขยายอาร์เรย์มีความหลากหลายของลักษณะภูมิภาค เครื่องมือ และการเต้นเนื้อหา [ซ่อน] ลักษณะที่ 11.1 เอกลักษณ์ทางสังคม1.2 การเมืองดนตรี 22.1 โอเปร่า2.2 เพลงศักดิ์สิทธิ์2.3 เพลงบรรเลง2.4 บัลเลต์2.5 ดนตรีทดลอง2.6 ดนตรีในสังคมเพลงพื้นบ้าน 33.1 ภาค3.2 เพลง3.3 เครื่องมือ3.4 เต้น4 เพลง4.1 ช่วงเพลงยอดนิยม4.2 สมัยป๊อป4.3 การเต้นรำสมัยใหม่4.4 นำเข้าลักษณะ5 อุตสาหกรรมกีฬา 6 และวันหยุดเทศกาลการศึกษา 7ทุนการศึกษา 8อ้างอิงที่ 9หมายเหตุ 1011 อ่านเพิ่มเติมเชื่อมโยงภายนอก 12[แก้ไข] ลักษณะเพลงภาษาอิตาลีได้จัดขึ้นค่าต้นทุนที่สูงในประวัติศาสตร์ และหลายชิ้นของดนตรีอิตาลีกำลังสูงศิลปะ มากกว่าองค์ประกอบอื่น ๆ ของวัฒนธรรมอิตาลี เพลงอิตาลีเป็น eclectic ทั่วไป แต่เฉพาะจากเพลงของชาติอื่น ๆ ไม่เคลื่อนไหว parochial นโยบายได้เคยพยายามเก็บเพลงอิตาลีแท้ และปลอดจากอิทธิพลต่างประเทศ, [ต้องการอ้างอิง] ยกเว้นภายใต้ระบอบการปกครองแบบ Fascist ของปี 1920 และ 30s สั้น ๆ [1] เป็นผลให้ เพลงอิตาลีได้เก็บองค์ประกอบของคนจำนวนมากที่ครอบงำ หรือมีอิทธิพลต่อประเทศ ฝรั่งเศส เยอรมัน และสเปน [ต้องการอ้างอิง] ผลงานประวัติศาสตร์ของเพลงก็เป็นส่วนสำคัญของชาติ ค่อนข้างล่าสุดอิตาลีงานประเพณีเป็นโอเปร่าที่มีแพร่กระจายไปทั่วโลก การพัฒนา ก่อนการพัฒนาเอกลักษณ์อิตาลีหรือรัฐรวมอิตาลี คาบสมุทรอิตาลีส่วนการนวัตกรรมสำคัญในเพลงรวมทั้งการพัฒนาเครื่องหมายดนตรีและ Gregorian chantเอกลักษณ์ทางสังคม [แก้ไข]อิตาลีมีความรู้ความสามารถของเอกลักษณ์ประจำชาติผ่านทางวัฒนธรรมที่โดดเด่น - ความรู้สึกของการได้ชื่นชมความงามและ emotionality ซึ่งขอเป็นหลักฐานในเพลง ปัญหาทางวัฒนธรรม การเมือง และสังคมโดยทั่วไปมักจะยังแสดงผ่านเพลงในอิตาลี ส่วนมีทอให้สัตยาบันกับดนตรีเป็นเอกลักษณ์ทางสังคมของชาวอิตาลี แต่ลักษณะเดี่ยวไม่ได้รับการพิจารณาเป็นลักษณะ "ลักษณะแห่งชาติ" Musics พื้นบ้านส่วนใหญ่เป็นภาษาท้องถิ่น และเฉพาะภูมิภาคขนาดเล็กหรือซิตี้ [2] [3] อิตาลีคลาสสิกดั้งเดิม แต่ เป็นจุดสำคัญของตัวตนของประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโอเปร่า ชิ้น operatic ดั้งเดิมยังคง เป็นส่วนหนึ่งที่นิยมเพลงและส่วนประกอบสำคัญของเอกลักษณ์ประจำชาติ ผลผลิตดนตรีของอิตาลียังคง characterized โดย "หลากหลายและความเป็นอิสระความคิดสร้างสรรค์ (มี) ชนิดของนิพจน์ต่าง ๆ อุดมไปด้วย" [3]มีการเติบโตทวีความรุนแรงมากที่เร่งในศตวรรษที่ 20 สังคมอิตาลีค่อย ๆ ย้ายจากฐานการเกษตรศูนย์การเมือง และอุตสาหกรรม เปลี่ยนแปลงลดลงวัฒนธรรมในหลายส่วนของสังคม กระบวนการที่คล้ายกันเกิดขึ้นในประเทศยุโรปอื่น ๆ แต่แตกต่างจากพวกเขา อิตาลีมีความคิดริเริ่มไม่สำคัญให้ musics ดั้งเดิมในการรักษา ตรวจคนเข้าเมืองจากแอฟริกาเหนือ เอเชีย และประเทศยุโรปอื่น ๆ นำไปสู่วิสาหกิจเพิ่มเติมดนตรีอิตาเลียน ดนตรีมาอยู่ในกระเป๋าเล็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นส่วนหนึ่งของแคมเปญที่ทุ่มเทรักษาดนตรีประจำท้องถิ่น [2]Politics[edit]Music and politics have been intertwined for centuries in Italy. Just as many works of art in the Italian Renaissance were commissioned by royalty and the Roman Catholic Church, much music was likewise composed on the basis of such commissions—incidental court music, music for coronations, for the birth of a royal heir, royal marches, and other occasions. Composers who strayed ran certain risks. Among the best known of such cases was the Neapolitan composer Domenico Cimarosa, who composed the Republican hymn for the short-lived Neapolitan Republic of 1799. When the republic fell, he was tried for treason along with other revolutionaries. Cimarosa was not executed by the restored monarchy, but he was exiled.[4]Music also played a role in the unification of the peninsula. During this period, some leaders attempted to use music to forge a unifying cultural identity. One example is the chorus "Va Pensiero" from Giuseppe Verdi's opera Nabucco. The opera is about ancient Babylon, but the chorus contains the phrase "O mia Patria", ostensibly about the struggle of the Israelites, but also a thinly veiled reference to the destiny of a not-yet-united Italy; the entire chorus became the unofficial anthem of the Risorgimento, the drive to unify Italy in the 19th century. Even Verdi's name was a synonym for Italian unity because "Verdi" could be read as an acronym for Vittorio Emanuele Re d'Italia, Victor Emanuel King of Italy, the Savoy monarch who eventually became Victor Emanuel II, the first king of united Italy. Thus, "Viva Verdi" was a rallying cry for patriots and often appeared in graffiti in Milan and other cities in what was then part of Austro-Hungarian territory. Verdi had problems with censorship before the unification of Italy. His opera Un ballo in maschera was originally entitled Gustavo III and was presented to the San Carlo opera in Naples, the capital of the Kingdom of the Two Sicilies, in the late 1850s. The Neapolitan censors objected to the realistic plot about the assassination of Gustav III, King of Sweden, in the 1790s. Even after the plot was changed, the Neapolitan censors still rejected it.[5]
Later, in the Fascist era of the 1920s and 30s, government censorship and interference with music occurred, though not on a systematic basis. Prominent examples include the notorious anti-modernist manifesto of 1932[6] and Mussolini's banning of G.F. Malipiero's opera La favola del figlio cambiato after one performance in 1934.[7] The music media often criticized music that was perceived as either politically radical or insufficiently Italian.[3] General print media, such as the Enciclopedia Moderna Italiana, tended to treat traditionally favored composers such as Giacomo Puccini and Pietro Mascagni with the same brevity as composers and musicians that were not as favored—modernists such as Alfredo Casella and Ferruccio Busoni; that is, encyclopedia entries of the era were mere lists of career milestones such as compositions and teaching positions held. Even the conductor Arturo Toscanini, an avowed opponent of Fascism,[8] gets the same neutral and distant treatment with no mention at all of his "anti-regime" stance.[9] Perhaps the best-known episode of music colliding with politics involves Toscanini. He had been forced out of the musical directorship at La Scala in Milan in 1929 because he refused to begin every performance with the fascist song, Giovinezza. For this insult to the regime, he was attacked and beaten on the street outside the Bologne opera after a performance in 1931.[10] During the Fascist era, political pressure stymied the development of classical music, although censorship was not as systematic as in Nazi Germany. A series of "racial laws" was passed in 1938, thus denying to Jewish composers and musicians membership in professional and artistic associations.[11] Although there was not a massive flight of Italian Jews from Italy during this period (compared to the situation in Germany)[12] composer Mario Castelnuovo-Tedesco, an Italian Jew, was one of those who emigrated. Some non-Jewish foes of the regime also emigrated—Toscanini, for one.[1][13]

More recently, in the later part of the 20th century, especially in the 1970s and beyond, music became further enmeshed in Italian politics.[13] A roots revival stimulated interest in folk traditions, led by writers, collectors and traditional performers.[3] The political right in Italy viewed this roots revival with disdain, as a product of the "unprivileged classes".[14] The revivalist scene thus became associated with the opposition, and became a vehicle for "protest against free-market capitalism".[3] Similarly, the avant-garde classical music scene has, since the 1970s, been associated with and promoted by the Italian Communist Party, a change that can be traced back to the 1968 student revolts and protests.[2]

Classical music[edit]
Main article: Italian classical music

"Preludio Sinfonico"
MENU0:00
Operatic music by Giacomo Puccini, performed by the Fulda Symphonic Orchestra
Trois quintetti concertans (Three Wind Quintets) No. 1, Movement II: Larghetto cantabile
MENU0:00
Composed by Giuseppe Cambini and performed by the Soni Ventorum Wind Quintet
"Sì, pel ciel marmoreo giuro!"
MENU0:00
A 1914 recording by popular Italian opera singers Titta Ruffo and Enrico Caruso of Giuseppe Verdi's Otello
O Mimì, tu più non torni
MENU0:00
A 1907 recording with Enrico Caruso as Rodolfo and Antonio Scotti as Marcello of "O Mimì, tu più non torni" from Act IV of Giacomo Puccini's La bohème.
"Trio Sonata 11", movement #3
MENU0:00
Arcangelo Corelli, Baroque composer and violinist
Problems playing these files? See media help.
Italy has long been a center for European classical music, and by the beginning

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพลงของอิตาลีช่วงสเปกตรัมกว้างของโอเปร่าคลาสสิกและเพลงบรรเลงและร่างกายของเพลงที่เป็นที่นิยมมาจากทั้งสองแหล่งที่มาและนำเข้าพื้นเมือง เพลงมีประเพณีหนึ่งของเครื่องหมายทางวัฒนธรรมของเอกลักษณ์ประจำชาติและชาติพันธุ์อิตาลีและถือตำแหน่งสำคัญในสังคมและในทางการเมือง นวัตกรรมในอิตาลีเกล็ดดนตรีสามัคคีสัญกรณ์และโรงละครที่เปิดใช้งานการพัฒนาของโอเปร่าในช่วงปลายศตวรรษที่ 16 และมากของดนตรีคลาสสิกที่ทันสมัยในยุโรปเช่นซิมโฟนีและประสานเสียง. เครื่องมือและแกนนำดนตรีคลาสสิกเป็นส่วนที่โดดเด่นของตัวตนของอิตาลี ซึ่งประกอบไปด้วยศิลปะดนตรีทดลองและเชื่อมติดระหว่างประเทศไปกับเสียงเพลงไพเราะและโอเปร่า โอเปร่าเป็นส่วนที่สำคัญวัฒนธรรมทางดนตรีอิตาลีและได้กลายเป็นส่วนสำคัญของเพลงยอดนิยม เพลงที่เนเปิลส์, Canzone Napoletana และประเพณี cantautori ร้องนักแต่งเพลงนอกจากนี้ยังมีรูปแบบที่เป็นที่นิยมในประเทศที่เป็นส่วนสำคัญของวงการเพลงอิตาลี, ควบคู่ไปกับประเภทที่นำเข้าเช่นแจ๊สร็อคและฮิปฮอป ดนตรีพื้นบ้านอิตาลีเป็นส่วนสำคัญของมรดกทางดนตรีของประเทศและครอบคลุมหลากหลายของภูมิภาครูปแบบเครื่องมือและเต้นรำ. เนื้อหา [ซ่อน] 1 ลักษณะ1.1 ตัวตนของสังคม1.2 การเมือง2 ดนตรีคลาสสิก2.1 Opera 2.2 เพลงศักดิ์สิทธิ์2.3 เพลงบรรเลง2.4 บัลเล่ต์2.5 เพลงทดลอง2.6 ดนตรีคลาสสิกในสังคม3 เพลงพื้นบ้าน3.1 ภูมิภาค3.2 เพลง3.3 การวัด3.4 เต้นรำ4 เพลงยอดนิยม4.1 ในช่วงต้นเพลงยอดนิยม4.2 โมเดิร์นป๊อป4.3 สมัยใหม่เต้นรำ4.4 รูปแบบที่นำเข้า5 อุตสาหกรรม6 สถานที่เทศกาลและวันหยุด7 การศึกษา8 ทุนการศึกษา9 อ้างอิง10 หมายเหตุ11 อ่านเพิ่มเติม12 ลิงค์ภายนอกลักษณะ[แก้ไข] อิตาลีเพลงที่ได้รับการจัดขึ้นในความนิยมสูงที่สุดในประวัติศาสตร์และหลายชิ้นดนตรีอิตาเลียนได้รับการพิจารณาศิลปะชั้นสูง มากกว่าองค์ประกอบอื่น ๆ ของวัฒนธรรมอิตาลี, เพลงอิตาลีโดยทั่วไปผสมผสาน แต่ไม่ซ้ำกันจากเพลงประเทศอื่น ๆ ' ไม่มีการเคลื่อนไหวกีดกันตำบลได้เคยพยายามที่จะให้เพลงของอิตาลีที่บริสุทธิ์และเป็นอิสระจากอิทธิพลจากต่างประเทศ, [อ้างจำเป็น] ยกเว้นในเวลาสั้น ๆ ภายใต้ระบอบฟาสซิสต์ของปี ค.ศ. 1920 และ 30s. [1] เป็นผลให้เพลงอิตาลีได้เก็บองค์ประกอบของผู้คนจำนวนมาก ที่มีความโดดเด่นหรือมีอิทธิพลต่อประเทศรวมทั้งฝรั่งเศส, เยอรมันและสเปน. [อ้างจำเป็น] ผลงานทางประวัติศาสตร์ของประเทศเพลงนอกจากนี้ยังมีส่วนหนึ่งที่สำคัญของความภาคภูมิใจของชาติ ประวัติความเป็นมาล่าสุดค่อนข้างอิตาลีรวมถึงการพัฒนาของประเพณีโอเปร่าที่มีการแพร่กระจายไปทั่วโลก; ก่อนที่จะมีการพัฒนาของตัวตนของอิตาลีหรือรัฐแบบครบวงจรอิตาลีคาบสมุทรอิตาลีมีส่วนทำให้นวัตกรรมที่สำคัญในเพลงรวมถึงการพัฒนาของโน้ตดนตรีและเกรกอเรียน. ตัวตนของสังคม [แก้ไข] อิตาลีมีความรู้สึกที่แข็งแกร่งของเอกลักษณ์ประจำชาติผ่านทางวัฒนธรรมที่โดดเด่น - ทาง ความรู้สึกของการแข็งค่าของความงามและ emotionality ซึ่งเป็นหลักฐานอย่างยิ่งในเพลง วัฒนธรรมประเด็นทางการเมืองและสังคมที่มักจะแสดงผ่านเพลงในอิตาลี ความจงรักภักดีเพลงทอ integrally เข้าไปในตัวตนทางสังคมของชาวอิตาเลียน แต่ไม่มีรูปแบบเดียวที่ได้รับการพิจารณาลักษณะสไตล์ "แห่งชาติ" ส่วนใหญ่เพลงพื้นบ้านได้รับการแปลเป็นภาษาท้องถิ่นและที่ไม่ซ้ำกันไปยังพื้นที่ที่มีขนาดเล็กหรือเมือง [2] [3] มรดกคลาสสิกของอิตาลี แต่เป็นจุดสำคัญของตัวตนของประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งโอเปร่า. ชิ้นเปร่าแบบดั้งเดิมยังคงเป็นส่วนหนึ่งที่เป็นที่นิยมของเพลงและเป็นองค์ประกอบสำคัญของเอกลักษณ์ประจำชาติ เอาท์พุทดนตรีของอิตาลียังคงโดดเด่นด้วย "ความหลากหลายและความเป็นอิสระความคิดสร้างสรรค์ (กับ) หลากหลายประเภทในการแสดงออก". [3] กับอุตสาหกรรมที่กำลังเติบโตที่เร่งตัวขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 20 และ 21 สังคมอิตาลีย้ายเรื่อย ๆ จากฐานการเกษตร ไปยังศูนย์เมืองและอุตสาหกรรม การเปลี่ยนแปลงนี้อ่อนแอวัฒนธรรมดั้งเดิมในหลายส่วนของสังคม กระบวนการที่คล้ายกันเกิดขึ้นในประเทศยุโรปอื่น ๆ แต่ไม่เหมือนพวกเขาอิตาลีไม่ได้มีความคิดริเริ่มที่สำคัญในการรักษาเพลงแบบดั้งเดิม ตรวจคนเข้าเมืองจากทวีปแอฟริกาเอเชียและประเทศอื่น ๆ ในยุโรปจะนำไปสู่การกระจายการลงทุนต่อไปของเพลงอิตาลี ดนตรีแบบดั้งเดิมมาให้อยู่เฉพาะในกระเป๋าขนาดเล็กโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เป็นส่วนหนึ่งของแคมเปญการทุ่มเทให้กับการรักษาอัตลักษณ์ของดนตรีท้องถิ่น. [2] การเมือง [แก้ไข] เพลงและการเมืองได้รับการประสานมานานหลายศตวรรษในอิตาลี เช่นเดียวกับงานศิลปะในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอิตาลีได้รับมอบหมายจากค่าภาคหลวงและคริสตจักรโรมันคาทอลิกเพลงมากประกอบด้วยเช่นเดียวกันบนพื้นฐานของเพลงศาลคอมมิชชั่น-อื่น ๆ เช่นเพลงสำหรับพิธีราชาภิเษกสำหรับการเกิดของทายาทพระราชชายแดนพระราช และโอกาสอื่น ๆ คีตกวีที่หลงวิ่งความเสี่ยง ในระหว่างที่รู้จักกันดีที่สุดของกรณีดังกล่าวเป็นนักแต่งเพลงชาวเนเปิล Domenico Cimarosa ที่แต่งเพลงให้กับพรรครีพับลิเนเปิลส์สั้นสาธารณรัฐ 1799 เมื่อสาธารณรัฐตกเขาพยายามกบฏพร้อมกับปฎิวัติอื่น ๆ Cimarosa ไม่ได้ดำเนินการโดยสถาบันพระมหากษัตริย์เรียกคืน แต่เขาถูกเนรเทศ. [4] เพลงยังมีบทบาทในการรวมกันของคาบสมุทร ในช่วงเวลานี้ผู้นำบางคนพยายามที่จะใช้เพลงในการปลอมเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมรวมกัน ตัวอย่างหนึ่งคือนักร้อง "เวอร์จิเนีย pensiero" จากจูเซปเปแวร์ดี Nabucco โอเปร่า โอเปร่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับบาบิโลนโบราณ แต่นักร้องมีคำพูดที่ว่า "โอเมียหลวงปิตุภูมิ" อย่างเห็นได้ชัดเกี่ยวกับการต่อสู้ของชาวอิสราเอล แต่ยังอ้างอิงผอมบางสวมหน้ากากเพื่อชะตากรรมของที่ไม่ยังสหรัฐอิตาลี; นักร้องทั้งหมดกลายเป็นเพลงที่ไม่เป็นทางการของ Risorgimento ที่ไดรฟ์ที่จะรวมประเทศอิตาลีในศตวรรษที่ 19 แม้กระทั่งชื่อของแวร์ดีเป็นคำพ้องสำหรับความสามัคคีอิตาลีเพราะ "แวร์ดี" อาจจะอ่านเป็นตัวย่อสำหรับ Vittorio Emanuele เรื่อง d'Italia, วิคเตอร์เอ็มมานูกษัตริย์แห่งอิตาลี, พระมหากษัตริย์ที่ซาวอยที่สุดก็กลายเป็นวิคเตอร์เอ็มมานูครั้งที่สองกษัตริย์องค์แรกของสหรัฐอิตาลี ดังนั้น "วีวาแวร์ดี" เป็นร้องไห้ชุมนุมสำหรับผู้รักชาติและมักจะปรากฏอยู่ในภาพวาดในมิลานและเมืองอื่น ๆ ในสิ่งที่เป็นส่วนหนึ่งของดินแดนฮังการี แวร์ดีมีปัญหากับการเซ็นเซอร์ก่อนการผสมผสานของอิตาลี โอเปร่าของเขา Un ballo ใน Maschera ก็มีสิทธิเดิม Gustavo III และก็นำไปเสนอละคร San Carlo ในเนเปิลส์ซึ่งเป็นเมืองหลวงของราชอาณาจักรสองลีส์ในช่วงปลายยุค 1850 เซ็นเซอร์เนเปิลส์คัดค้านการพล็อตจริงเกี่ยวกับการลอบสังหารของกุสตาฟที่สามกษัตริย์แห่งสวีเดนในยุค 1790 แม้หลังจากที่พล็อตที่มีการเปลี่ยนแปลงการเซ็นเซอร์เนเปิลส์ยังคงปฏิเสธมัน. [5] ต่อมาในยุคฟาสซิสต์ของปี ค.ศ. 1920 และ 30s, การเซ็นเซอร์ของรัฐบาลและการรบกวนกับเพลงที่เกิดขึ้นแม้ว่าจะไม่ได้อย่างเป็นระบบ ตัวอย่างที่โดดเด่นรวมถึงแถลงการณ์ต่อต้านสมัยฉาวโฉ่ของ 1932 [6] และห้าม Mussolini ของโอเปร่า GF Malipiero ลา favola เด Figlio cambiato หลังจากที่ผลการดำเนินงานในปี 1934 [7] สื่อเพลงมักจะวิพากษ์วิจารณ์เพลงที่ถูกมองว่าเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งที่รุนแรงทางการเมืองหรือไม่เพียงพอ อิตาลี. [3] สื่อสิ่งพิมพ์ทั่วไปเช่น Enciclopedia Moderna Italiana มักจะรักษานักประพันธ์เพลงที่ชื่นชอบแบบดั้งเดิมเช่นจาโกโมปุชชีนีและเปียโตร Mascagni กับระยะเวลาสั้น ๆ เช่นเดียวกับนักแต่งเพลงและนักดนตรีที่ไม่ได้เป็นธรรมเนียมที่ชื่นชอบเช่นอัลเฟร Casella และ Ferruccio Busoni; ว่ามีรายการสารานุกรมของยุคเป็นเพียงรายชื่อของเหตุการณ์สำคัญในอาชีพเช่นองค์ประกอบและตำแหน่งการเรียนการสอนที่จัดขึ้น แม้ตัวนำอาร์ตูโรทอสคานิ, ฝ่ายตรงข้ามยอมรับของลัทธิฟาสซิสต์ [8] ได้รับการรักษาที่เป็นกลางและห่างไกลเช่นเดียวกันกับการกล่าวถึงที่ทั้งหมดของเขา "ต่อต้านระบอบการปกครอง" ไม่มีท่าทาง. [9] บางทีตอนที่รู้จักกันดีของเพลงชนกับการเมือง ที่เกี่ยวข้องกับการ Toscanini เขาได้รับการบังคับให้ออกจากตำแหน่งผู้อำนวยการดนตรีที่ La Scala ในมิลานในปี 1929 เพราะเขาปฏิเสธที่จะเริ่มต้นการปฏิบัติงานทุกเพลงฟาสซิสต์ Giovinezza สำหรับดูถูกระบอบการปกครองนี้เขาถูกทำร้ายและตีบนถนนนอกละคร Bologne หลังจากที่ผลการดำเนินงานในปี 1931 [10] ช่วงยุคฟาสซิสต์แรงกดดันทางการเมืองขัดขวางการพัฒนาของดนตรีคลาสสิกแม้ว่าเซ็นเซอร์ไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับในระบบ นาซีเยอรมนี ชุดของ "กฎหมายเชื้อชาติ" ก็ผ่านไปได้ในปี 1938 จึงปฏิเสธที่จะประพันธ์เพลงชาวยิวและนักดนตรีที่เป็นสมาชิกในสมาคมวิชาชีพและศิลปะ. [11] แม้ว่าจะมีไม่ได้เป็นเที่ยวบินขนาดใหญ่ของอิตาลีชาวยิวจากอิตาลีในช่วงเวลานี้ (เมื่อเทียบกับสถานการณ์ใน เยอรมนี) [12] นักแต่งเพลงมาริโอ Castelnuovo-เตเดสโก, ยิวอิตาลีเป็นหนึ่งในบรรดาผู้ที่อพยพ บางศัตรูที่ไม่ใช่ชาวยิวของระบอบการปกครองยังอพยพ-Toscanini, หนึ่ง. [1] [13] เมื่อเร็ว ๆ นี้ในส่วนหลังของศตวรรษที่ 20 โดยเฉพาะอย่างยิ่งในปี 1970 และนอกเหนือจากเพลงกลายเป็นพัวพันอยู่ต่อไปในการเมืองอิตาลี. [ 13] ฟื้นฟูรากกระตุ้นความสนใจในประเพณีพื้นบ้านที่นำโดยนักเขียนนักสะสมและนักแสดงแบบดั้งเดิม. [3] สิทธิทางการเมืองในอิตาลีดูแอปนี้การฟื้นฟูรากด้วยความรังเกียจเป็นผลิตภัณฑ์ของ "เรียนด้อยโอกาส". [14] ฟื้นฟู ที่เกิดเหตุจึงกลายเป็นที่เกี่ยวข้องกับความขัดแย้งและกลายเป็นยานพาหนะสำหรับ "การประท้วงต่อต้านทุนนิยมตลาดเสรี" ได้. [3] ในทำนองเดียวกันเปรี้ยวจี๊ดวงการดนตรีคลาสสิกได้ตั้งแต่ปี 1970 ที่เกี่ยวข้องกับและส่งเสริมโดยพรรคคอมมิวนิสต์อิตาลี การเปลี่ยนแปลงที่สามารถตรวจสอบกลับไปที่ 1968 ปฏิวัตินักเรียนและประท้วง [2]. ดนตรีคลาสสิก [แก้ไข] บทความหลัก: อิตาลีดนตรีคลาสสิก"Preludio Sinfonico" MENU0: 00 เพลงโอเปร่าโดย Giacomo Puccini ดำเนินการโดยลดา Symphonic Orchestra ทรัวส์ quintetti concertans (สามลม quintets) ฉบับที่ 1, การเคลื่อนไหวที่สอง: Larghetto cantabile MENU0: 00 ประกอบด้วยจูเซปเป้ Cambini และดำเนินการโดย Soni Ventorum ลม Quintet "Si, เพลสวรรค์ marmoreo giuro!" MENU0: 00 1914 บันทึกโดยโอเปร่าที่นิยมอิตาลี นักร้อง Titta Ruffo และ Enrico คารูโซของจูเซปเปแวร์ดีโอเทลโลโอมี่เฉิงตูpiùไม่torni MENU0: 00 บันทึก 1907 กับ Enrico คารูโซเป็น Rodolfo และอันโตนิโอ Scotti เป็นร์เชลโลของ "โอมี่เฉิงตูpiùไม่ torni" จากพระราชบัญญัติที่สี่ของจาโกโมปุชชินีลา . bohème "Trio Sonata 11" การเคลื่อนไหว # 3 MENU0: 00 Arcangelo Corelli นักแต่งเพลงและนักไวโอลินพิสดารปัญหาการเล่นไฟล์เหล่านี้หรือไม่ ดูสื่อช่วย. อิตาลีได้รับการศูนย์การดนตรีคลาสสิกยุโรปและจุดเริ่มต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพลงของอิตาลีช่วงสเปกตรัมกว้างของ โอเปร่า และเพลงคลาสสิกบรรเลงและเนื้อความของเพลงยอดนิยมจากทั้งพื้นเมืองและนำเข้าแหล่งข้อมูล เพลงที่มีผ้าเป็นหนึ่งในเครื่องหมายของวัฒนธรรมอิตาเลียนแห่งชาติและอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์และถือตำแหน่งสำคัญในสังคมและการเมือง อิตาลีนวัตกรรมดนตรีเกล็ด , ความสามัคคี , โน้ต ,และโรงละครโอเปร่า ทำให้การพัฒนาในศตวรรษที่ 16 , และส่วนใหญ่ของยุโรปสมัยใหม่ดนตรีคลาสสิค เช่นซิมโฟนีคอนแชร์โตและ

เสียงบรรเลงเพลงคลาสสิกและเป็นสัญลักษณ์ส่วนหนึ่งของอิตาลี เอกลักษณ์ รวมถึงดนตรีศิลปะทดลองและนานาชาติ fusions ดนตรีไพเราะและโอเปร่า Opera เป็น integral วัฒนธรรมดนตรีอิตาเลียนและได้กลายเป็นส่วนหลักของเพลงยอดนิยม . เกี่ยวกับชาวเนเปิลในอิตาลีที่เพลง ฉันจะทําให้คุณเพลงนาปอเลตาน่า และ cantautori นักร้องนักแต่งเพลงประเพณียังเป็นที่นิยมในรูปแบบฟอร์มเป็นส่วนสำคัญของอุตสาหกรรมเพลง อิตาลี พร้อมกับนำเข้าประเภทเช่นแจ๊ส , ร็อค และฮิปฮอป เพลงลูกทุ่งชาวอิตาลีเป็นส่วนสําคัญของประเทศมรดกทางดนตรีและขยายอาร์เรย์ที่หลากหลายของรูปแบบของภูมิภาค , เครื่องมือและเต้น

เนื้อหา [ ซ่อน ]
1
1.1 1.2 ลักษณะสังคมการเมืองเอกลักษณ์

2 เพลงคลาสสิกโอเปร่า

2.1 2.2 2.3 เพลงบรรเลงเพลงศักดิ์สิทธิ์

เพลง

เรียนบัลเล่ต์ 2.4 2.5 2.6 ดนตรีคลาสสิกในสังคม
3
3.1 ภูมิภาคพื้นบ้านโหลดเพลง


เพลงเครื่องมือ 3.2 3.3 3.4 เต้น
4 เพลงฮิต

4.2 4.1 เร็วโหลดเพลงทันสมัย pop
4
เต้นโมเดิร์น 3 4.4 นำเข้ารูปแบบอุตสาหกรรม
6
5 สถานที่ เทศกาล และ วันหยุด
7
9
8 ทุนการศึกษาอ้างอิง

11 10 หมายเหตุอ่านต่อ

12 การเชื่อมโยงภายนอกลักษณะ [ แก้ไข ]
อิตาลีเพลงได้ถูกจัดขึ้นในคุณค่าสูงในประวัติศาสตร์และหลายชิ้นของอิตาลีเพลงถือว่าสูงศิลปะ . มากกว่าองค์ประกอบอื่น ๆของวัฒนธรรมอิตาเลียน เพลงอิตาลีโดยทั่วไปผสมผสาน ,แต่เฉพาะจากประเทศอื่น ๆ เพลง ไม่กีดกันศาสนาเคลื่อนไหว ได้เคยพยายามที่จะเก็บเพลงอิตาเลียนบริสุทธิ์และฟรีจากอิทธิพลต่างประเทศ [ อ้างอิงที่จำเป็น ] ยกเว้นสั้นภายใต้ระบอบฟาสซิสต์ของปี ค.ศ. 1920 และ 30 [ 1 ] ผล เพลงอิตาลีได้เก็บองค์ประกอบของประชาชนมากมายที่ได้ครอบงำ หรือมีอิทธิพลในประเทศ ได้แก่ ฝรั่งเศส , เยอรมัน , และ สเปน[ อ้างอิงที่จำเป็น ] เขียนประวัติศาสตร์ของประเทศให้ดนตรีเป็นส่วนสำคัญของความภาคภูมิใจแห่งชาติ ประวัติค่อนข้างล่าสุดของอิตาลีรวมถึงการพัฒนาของโอเปร่า ประเพณีที่ได้แพร่กระจายไปทั่วโลก ก่อนที่จะพัฒนาเอกลักษณ์ของอิตาลีหรือแบบอิตาเลียนของรัฐคาบสมุทรอิตาลีสนับสนุนนวัตกรรมสำคัญในเพลงรวมถึงการพัฒนาโน้ตดนตรีและเพลงสวดเกรกอเรียน

สังคมเอกลักษณ์ [ แก้ไข ]
อิตาลีมีความแข็งแกร่งของเอกลักษณ์ประจำชาติผ่านวัฒนธรรมที่โดดเด่น - ความรู้สึกของความชื่นชมและความงาม emotionality ซึ่งขอหลักฐานในเพลง วัฒนธรรมปัญหาทางการเมืองและสังคม มักจะยังแสดงออกผ่านทางดนตรีในประเทศอิตาลี ความจงรักภักดีที่ดนตรีเป็นส่วนทอเป็นอัตลักษณ์ทางสังคมของชาวอิตาเลียน แต่ไม่มีลักษณะเดียวได้รับการพิจารณาคุณลักษณะแห่งชาติ " สไตล์ " เพลงพื้นบ้านส่วนใหญ่จะแปลเป็นภาษาท้องถิ่น และเฉพาะพื้นที่ขนาดเล็กหรือเมือง [ 2 ] [ 3 ] อิตาลีคลาสสิกแบบดั้งเดิม แต่เป็นจุดสําคัญของเอกลักษณ์ของประเทศ