The history of English is conventio

The history of English is conventionally, if perhaps too neatly, divided into three periods usually called Old English (or Anglo-Saxon), Middle English, and Modern English. The earliest period begins with the migration of certain Germanic tribes from the continent to Britain in the fifth century A.D., though no records of their language survive from before the seventh century, and it continues until the end of the eleventh century or a bit later. By that time Latin, Old Norse (the language of the Viking invaders), and especially the Anglo-Norman French of the dominant class after the Norman Conquest in 1066 had begun to have a substantial impact on the lexicon, and the well-developed inflectional system that typifies the grammar of Old English had begun to break down.
The following brief sample of Old English prose illustrates several of the significant ways in which change has so transformed English that we must look carefully to find points of resemblance between the language of the tenth century and our own. It is taken from Aelfric's "Homily on St. Gregory the Great" and concerns the famous story of how that pope came to send missionaries to convert the Anglo-Saxons to Christianity after seeing Anglo-Saxon boys for sale as slaves in Rome:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติของภาษาอังกฤษได้ดี ถ้าบางทีเกินไปอย่าง แบ่งออกเป็นสามรอบระยะเวลาที่มักจะเรียกว่าภาษาอังกฤษเก่า (หรือแองโกล-แซ็กซอน), กลางภาษาอังกฤษ และภาษาอังกฤษสมัยใหม่ ระยะเริ่มแรกเริ่มต้น ด้วยการโยกย้ายของบางชนเผ่าตระกูลจากทวีปไปราชอาณาจักรในการห้าฝน แต่ไม่มีระเบียนของภาษาของตนเองอยู่รอดจากก่อนศตวรรษเจ็ด และมันยังคงอยู่จนกระทั่งสิ้นสุด ศตวรรษสิบเอ็ด หรือบิตในภายหลัง ที่ ละติน ภาษานอร์สโบราณ (ภาษาของผู้รุกรานไวกิ้ง), และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฝรั่งเศส Anglo-Norman ชั้นโดดเด่นหลังจากชัยชนะของนอร์มันใน 1066 เริ่มมีกระทบในปทานุกรม และระบบ inflectional พัฒนาห้องที่ไวยากรณ์ของภาษาอังกฤษเริ่มแบ่ง
ต่อไปนี้โดยย่ออย่างเก่าร้อยแก้วภาษาอังกฤษแสดงหลายวิธีสำคัญที่เปลี่ยนแปลงได้เพื่อเปลี่ยนภาษาอังกฤษที่เราต้องมองอย่างระมัดระวังเพื่อค้นหาจุดของความคล้ายคลึงระหว่างภาษาของศตวรรษสิบ และของเราเอง นำมาจาก Aelfric ของ "Homily ในเซนต์ เกรกอรีดี"และความกังวลเรื่องชื่อเสียงของว่าที่สมเด็จพระสันตะปาปามาส่งนั้นแปลงชาวแองโกล-แซกซันในศาสนาคริสต์หลังจากเห็นชายแองโกล-แซ็กซอนขายเป็นทาสในโรม:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติความเป็นมาของภาษาอังกฤษโดยทั่วไป ถ้าบางทีก็เรียบร้อยแบ่งออกเป็น 3 ช่วง มักจะเรียกว่า ภาษาอังกฤษ ( หรือแองโกล แซกซัน ) ภาษาอังกฤษกลางและภาษาอังกฤษสมัยใหม่ งวดแรกจะเริ่มด้วยการย้ายถิ่นของบางชนเผ่าดั้งเดิม จากทวีปของอังกฤษในศตวรรษที่ 5 คริสตศักราช แต่ไม่มีประวัติของภาษาของพวกเขารอดจากก่อนศตวรรษที่เจ็ดและต่อไปจนกว่าจะสิ้นสุดของศตวรรษที่สิบเอ็ดหรือทีหลัง โดยเวลาที่ละตินภาษานอร์สโบราณ ( ภาษาของไวกิ้งผู้รุกราน ) , และโดยเฉพาะอย่างยิ่งอังกฤษนอร์แมนฝรั่งเศส เรียนเด่น หลังจากพิชิตนอร์มันใน 1066 ได้เริ่มที่จะมีผลกระทบอย่างมากในพจนานุกรม และการพัฒนาระบบ typifies การผันคำไวยากรณ์ของภาษาอังกฤษได้เริ่มที่จะทำลายลง
ต่อไปนี้ตัวอย่างสั้นร้อยแก้วภาษาอังกฤษแสดงหลายสําคัญของวิธีที่เปลี่ยนได้ให้เปลี่ยนภาษาอังกฤษที่เราต้องดูอย่างรอบคอบเพื่อหาจุดของความคล้ายคลึงกันระหว่างภาษาของศตวรรษที่ 10 และของเราเอง มันถูกถ่ายจาก aelfric " โอวาทในเซนต์เกรกอรีที่ยิ่งใหญ่ " และความกังวลเรื่องที่มีชื่อเสียงของวิธีการที่สมเด็จพระสันตะปาปามาส่งมิชชันนารีไปแปลงแองโกลชาวแซกซันศาสนาคริสต์หลังจากเห็นพวกแองโกลแซ็กซอนขายเป็นทาสในโรม :