Life survives by the principle of e

Life survives by the principle of economy it maintains in itself. Life is a system of harmony without excess in any of its features. Economic conditions do not exhaust themselves merely in gold and silver, land and property. Economy is the principle of the conservation of life and energy, the proper maintenance of balance in its internally adjusted parts. As the body requires physical exercise, food, water and air as well as light and heat for its healthy continuance, the mind of man, which is more than his body in value, has its own system of economy and balancing of operations. As more than the normal or less than the normal needs of the body may turn it sick and make it droop in weakness, so can the mind lose its power and become ill by either excessive activity or inactivity. The functions of the mind and the workings of the body have to go together not only parallel to one another but as a living and organised focussing of the individual towards its given purpose in life. Mental excess may take the form of passion, greed and anger and its negative aspects may appear as torpidity, sloth, sluggishness and inactivity, including moodiness, despondency and melancholy. Economy is the proper use of the forces of life and the mentioned aberrations constitute their abuse or misuse. Physical and mental economy contributes to physical and mental health and it is impossible to isolate one from the other. This is to state briefly the vital economy and mental health and vigour which the individual has to maintain for the keeping up of its own expected norms in personal life.

But the life of the individual is directly connected with the economy of social existence. The social behaviour of the individual is naturally the expression of the inner make-up of the individual psychologically and sometimes even physically. Internal excesses and weaknesses become and social lacunae in individual behaviour. This applies equally to group behaviour and to the well-known gregarious instinct common among people. To check abuses of social conduct, the ethical mandates applicable to the human individual are specially stressed as supremely important, to which we have already made reference earlier as the great qualities of harmlessness, truthfulness and self-restraint expected from each individual as its great conditioning qualities. Violence, untruth and incontinence of the mind and the senses which are the primary individual evils are also the sources of all public evil and social disharmony. Apart from these three great vows of abstinence and positive conduct emphasised again and again, ancient teachers of the economics of life have further added that no one can appropriate to oneself what does not belong to oneself by rightful means, and also one cannot accumulate belongings more than what is necessary or a reasonably comfortable and healthy way of living. Living a life of luxury is overstepping the limits of the normal requirements of life and is violative of not only the principle of goodness in one's own person but contrary to the consideration that one should have for the welfare of people other than oneself. Excess in the form of hoarding is considered as equivalent to theft, since theft is nothing but depriving others of what should truly belong to them. Profiteering and black-marketing which often become the very objective of certain enterprises would not only deal a death blow to one's own health, peace and security but also cause social restlessness and all the sorrows engendered by absence of equity in dealing with people, all which goes by the name of corruption whose forms are many and often very subtle. There are people who make it their occupation to cleverly manipulate ways and means to break very law whenever it is enacted. To them law is intended to be disobeyed and opposed. The Sutra of Patanjali, while giving the highest importance to Ahimsa, Satya and Brahmacharya, mentions the need also to observe the principles of Asteya and Aparigrah; that is, non-stealing and non-acceptance of luxuries or excessive comforts. These fivefold norms laid down by Patanjali in his Yoga-Sutras sum up the law of the economy of life, individually as well as socially, indicating thereby that no one can aspire for perfection who does not strive for the maintenance of internal harmony in one's own thoughts, feelings and volitions, and external harmony through contributions towards peace by trying to give everyone what each one is truly due, and not exploit anyone even covertly by secret commercial means or harm anyone's right to live and let live. This is the duty of each and everyone in human society, and meticulously performed duties are automatically followed by the requisite privileges which come as blessings on everyone as a result of one's good behaviour.

It is the gospel of the Bhagavad Gita that has lifted the dignity of labour and social welfare work above its ordinary meaning generally limited to the physical and empirical circumference of society. While the Bhagavad Gita emphasises the need to work as an obligatory call on each and every person, it also enlightens us as to why we should work at all. The reason is not just the material comforts of social existence but a higher demand from the spiritual side of human nature which in a state of insight beholds the one soul permeating all life and the need to present oneself before others in the light of a presence in others of that which is present in oneself also. Work, then, becomes a larger requirement on the part of man than merely a social necessity. The Gita exhorts us to work and serve as a Superman does, nay, as God Himself operates in creation. We are told that the Creator projected beings together with a compulsion for sacrifice (Sahayajna), an impulse to share with others what one has, even as one would wish to share for oneself something of what others have, in a mutual give-and-take system of cooperation, inasmuch as everyone may have something which may be the need of another and no one can have all things that one may require in life. The Gita provides to mankind the basic principles of the highest programme for civic and social harmony to be maintained by an internal adjustment of people among themselves, not only for their survival, but much more, their onward progress towards spiritual realisation which is the goal of the individual as well as of society. The Cosmic Form which is described in the Eleventh Chapter of the Bhagavad Gita illustrates, while demonstrating the unity of all existence, the moderation which should form the rule of the internal character and outer conduct of the individual as well as of society, highlighting thereby the law of the economy of life in its grandest and moat glorious form.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Survives ชีวิต โดยหลักเศรษฐกิจมันรักษาในตัวเอง ชีวิตเป็นระบบกลมกลืนโดยไม่เกินในคุณลักษณะ ภาวะเศรษฐกิจไม่ไอเองเพียงในทอง และเงิน ที่ดิน และอสังหาริมทรัพย์ เศรษฐกิจเป็นหลักการของการอนุรักษ์พลังงาน การบำรุงรักษาเหมาะสมดุลในส่วนของปรับปรุงภายในและชีวิต ตามที่ร่างกายต้องกาย อาหาร น้ำ และอากาศรวมทั้งแสง และความร้อนสำหรับการต่อเนื่องของสุขภาพ จิตใจของคน ซึ่งเป็นร่างกายของเขาค่ามากกว่า มีระบบเศรษฐกิจของตนเองและการสร้างสมดุลของการดำเนินงาน มากกว่าปกติ หรือน้อยกว่าความต้องการปกติของร่างกายอาจเปิดป่วย และทำให้ droop ในจุดอ่อน จึงสามารถจิตใจสูญเสียพลังงาน และกลายเป็นป่วย โดยกิจกรรมมากเกินไปหรือไม่ หน้าที่ของจิตใจและการทำงานของร่างกายต้องไปด้วยกันแบบขนานหนึ่ง แต่ เป็นอยู่อาศัยและ focussing ผลัดของแต่ละบุคคลมีต่อวัตถุประสงค์ที่กำหนดในชีวิตไม่เท่า กัน เกินจิตอาจใช้รูปแบบของความรัก ความโลภ และความโกรธ และแง่ลบอาจปรากฏเป็น torpidity, sloth, sluggishness และ สาเหตุ, (โรคเรื้อนกวาง), ท้อแท้ และความเศร้าโศก เศรษฐกิจเป็นการใช้เหมาะสมของชีวิตและ aberrations ดังกล่าวเป็นการละเมิดหรือผิด สุขภาพกาย และจิตใจรวมกาย และจิตใจเศรษฐกิจ และทำให้แยกจากกัน ทั้งนี้เพื่อรัฐสั้น ๆ สำคัญเศรษฐกิจ และสุขภาพจิต และเฟะซึ่งบุคคลได้รับการรักษาเพื่อให้ค่าของบรรทัดฐานของตนเองที่คาดหวังในชีวิตส่วนตัวแต่ชีวิตของบุคคลเชื่อมต่อโดยตรงกับเศรษฐกิจของสังคมดำรงอยู่ พฤติกรรมทางสังคมของบุคคลเป็นธรรมชาตินิพจน์ของการแต่งหน้าภายในของแต่ละ psychologically และแม้บางครั้งร่างกาย Excesses ภายใน และกลายเป็นจุดอ่อน และพฤติกรรมของแต่ละสังคม พ.ศ.2550 นี้ใช้เท่า ๆ กันกลุ่มพฤติกรรม และสัญชาตญาณ gregarious รู้จักทั่วไปในหมู่คน การตรวจสอบการละเมิดสิทธิมนุษยชนของสังคม เอกสารด้านจริยธรรมที่เกี่ยวข้องกับแต่ละบุคคลเป็นพิเศษเน้นเป็นพลังสำคัญ ซึ่งเราได้ทำการอ้างอิงก่อนหน้านี้เป็นคุณสมบัติที่ดี ของ harmlessness ความคาดหวังจากแต่ละคนเป็นของคุณภาพดีปรับความอดกลั้น ความรุนแรง ไม่จริง และกลั้นปัสสาวะไม่จิตใจและอารมณ์ซึ่งเป็นความชั่วร้ายที่แต่ละหลักได้ยังแหล่งมาของทั้งหมดสาธารณะชั่วร้าย และสังคมแตกแยก นอกจากนี้ว่าดีสามโมทนาพระคุณและปฏิบัติบวกอีก emphasised ครูโบราณเศรษฐกิจชีวิตเพิ่มเติมเพิ่มว่า ไม่มีใครสามารถเหมาะสมใจอะไรไม่ได้เป็นของตัวเองโดยวิธีการมา และยัง หนึ่งไม่สะสมเรื่อย ๆ มากกว่าสิ่งที่จำเป็นหรือแบบประหยัดสะดวกสบาย และมีสุขภาพดีของชีวิต ชีวิตชีวิตหรูหราเป็น overstepping ขีดจำกัดของความต้องการปกติของชีวิต และเป็น violative ไม่เพียงแต่หลักการของความดีในตัวเอง แต่ขัด กับการพิจารณาที่ต้องมีสำหรับสวัสดิภาพของคนอื่นที่ไม่ใช่ตัว เกินใน hoarding ถือเป็นเทียบเท่าการโจรกรรม เนื่องจากขโมยจะไม่มีอะไร แต่ depriving อื่น ๆ ว่าควรเป็นของจริงไป Profiteering และ black-marketing ซึ่งเป็นวัตถุประสงค์ขององค์กรบางมากมักจะไม่เพียงแต่จัดการระเบิดตายหนึ่งของสุขภาพ สันติภาพ และความปลอดภัย แต่ยัง ทำให้เกิดอาการทางสังคมและ sorrows ที่ engendered โดยขาดทุนในการจัดการกับผู้คน ทั้งหมดที่ไปตามชื่อของฟอร์มมีมาก และละเอียดอ่อนมากมักจะเสียหาย มีคนที่ทำให้อาชีพของพวกเขาเพื่อควบคุมวิธีและวิธีการแบ่งกฎหมายมากเมื่อใดก็ ตามที่มันเป็นบัญญัติคำนึง ไปกฎหมายมีวัตถุประสงค์เพื่อเป็นการฝ่าฝืนคำสั่ง และตรงข้ามกัน สุทรารม ให้ความสำคัญสูงสุด กับอาฮิมซา สัตยา Brahmacharya กล่าวถึงต้องยังคำนึงถึงหลักการของ Asteya และ Aparigrah กล่าวคือ ไม่ขโมยและการไม่ยอมรับความหรูหราหรือความสะดวกสบายมากเกินไป เหล่านี้บรรทัดฐาน fivefold วางลง โดยรมในพระโยคะ Sutras สรุปกฎหมายเศรษฐกิจของชีวิต แต่ละดีเป็นสังคม จึงแสดงว่า ไม่มีใครสามารถ aspire สำหรับแขกที่ไม่ได้มุ่งมั่นในการรักษาความสามัคคีภายในตัวเองความคิด ความรู้สึก และ volitions และความกลมกลืนภายนอกผ่านผลงานต่อสันติภาพโดยพยายามที่จะให้ทุกคนว่าแต่ละคนเป็นอย่างแท้จริงครบกำหนด และไม่หาประโยชน์จากใครแม้ประสงค์ โดยวิธีลับเชิงพาณิชย์หรือทำร้ายผู้อยู่อาศัย และให้อยู่ นี้เป็นหน้าที่ของแต่ละและทุกคนในสังคมมนุษย์ และหน้าที่ดำเนินการอย่างพิถีพิถันจะโดยอัตโนมัติตาม ด้วยสิทธิ์จำเป็นซึ่งมาเป็นพรจากพฤติกรรมดีทุกคนพระวรสารของภควัทคีตาได้ยกศักดิ์ศรีของงานสวัสดิการสังคม และแรงงานสูงกว่าปกติเป็นความหมายโดยทั่วไปจำกัดรอบจริง และประจักษ์ของสังคมได้ ในขณะภควัทคีตาเน้นจำเป็นในการทำงานเป็นการเรียกบังคับกับทุก ๆ คน มันยังบอกเราว่าไปทำไมเราควรทำงาน เหตุผลไม่เพียงอำนวยความสะดวกวัสดุสังคมมีแต่ความต้องการสูงจากทางด้านจิตวิญญาณของธรรมชาติของมนุษย์ซึ่งในความเข้าใจเพราะจิตวิญญาณหนึ่ง permeating ชีวิตทั้งหมดและต้องนำตัวเองก่อนอื่นนี้สถานะของที่คนอื่นซึ่งเป็นอยู่ในตัว งาน แล้ว เป็น ใหญ่ความต้องการในส่วนของคนมากกว่าแต่มีความจำเป็นที่สังคม Gita exhorts เราจะทำงาน และให้บริการกับซูเปอร์แมนที่ นาย เป็นพระเจ้าทำงานสร้าง เราจะบอกว่า ผู้สร้างคาดว่าสิ่งมีชีวิตพร้อมกับบีบบังคับสำหรับบูชา (Sahayajna) มีแรงกระตุ้นจากการร่วมกับผู้อื่นที่มี แม้ในขณะหนึ่งจะต้องใช้ร่วมกันสำหรับตัวเองสิ่งของผู้อื่นมีอะไร ในระบบ give-and-take ซึ่งกันและกันของความร่วมมือ inasmuch ตามทุกคนอาจมีบางสิ่งบางอย่างที่อาจจำเป็นอื่นและไม่มีใคร สามารถมีสิ่งหนึ่งที่อาจจำเป็นต้องใช้ในชีวิต Gita ช่วยให้มนุษย์หลักการพื้นฐานของโปรแกรมสูงสุดสำหรับพลเมือง และสังคมกลมกลืนโดยการปรับปรุงภายในระหว่างกันเอง ไม่เพียงแต่ สำหรับความอยู่รอดของพวกเขา แต่มากขึ้น ความคืบหน้าจึงต่อปัญหาทางจิตวิญญาณซึ่งเป็นเป้าหมายของแต่ละบุคคลเช่น ณสมาคม คน แบบจักรวาลซึ่งอธิบายไว้ในบทสิบเอ็ดของภควัทคีตา แสดง ในขณะที่เห็นความสามัคคีของทั้งหมดที่มีอยู่ ดำเนินการดูแลซึ่งควรเป็นกฎ ของอักขระภายใน และภายนอก ของบุคคลเช่น ณสังคม กฎหมายเศรษฐกิจของชีวิตแบบประเสริฐเพลิดและคูเมืองจึงเน้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชีวิตมีชีวิตอยู่ตามหลักการของเศรษฐกิจจะรักษาในตัวเอง ชีวิตเป็นระบบของความสามัคคีไม่มากเกินไปในใด ๆ ของคุณลักษณะของมัน ภาวะเศรษฐกิจไม่หมดเพียงตัวเองในทองและเงินที่ดินและทรัพย์สิน เศรษฐกิจเป็นหลักการของการอนุรักษ์พลังงานชีวิตและการบำรุงรักษาที่เหมาะสมของความสมดุลในส่วนการปรับเปลี่ยนภายในของตน ขณะที่ร่างกายต้องการการออกกำลังกาย, อาหาร, น้ำและอากาศเช่นเดียวกับแสงและความร้อนสำหรับความต่อเนื่องของการมีสุขภาพดีจิตใจของมนุษย์ที่เป็นมากกว่าร่างกายของเขาในค่ามีระบบของตัวเองของเศรษฐกิจและความสมดุลของการดำเนินงาน ในฐานะที่เป็นมากขึ้นกว่าปกติหรือน้อยกว่าความต้องการปกติของร่างกายอาจทำให้มันป่วยและทำให้มันเหี่ยวเฉาอ่อนแอดังนั้นใจจะสูญเสียอำนาจของตนและกลายเป็นคนป่วยโดยทั้งกิจกรรมมากเกินไปหรือไม่มีการใช้งาน ฟังก์ชั่นของจิตใจและการทำงานของร่างกายที่ต้องไปด้วยกันไม่เพียงขนานไปกับอีกคนหนึ่ง แต่เป็นที่อยู่อาศัยและการจัดมุ่งเน้นของแต่ละคนที่มีต่อวัตถุประสงค์ที่กำหนดของมันในชีวิต ส่วนเกินจิตอาจใช้รูปแบบของความรักความโลภและความโกรธและด้านลบอาจปรากฏเป็นความขี้เกียจ, เฉื่อยชา, ความเกียจคร้านและการใช้งานรวมถึงความหงุดหงิดและเศร้าโศกสลดใจ เศรษฐกิจคือการใช้ที่เหมาะสมของกองกำลังของชีวิตและความผิดปรกติดังกล่าวเป็นการล่วงละเมิดหรือผิดของพวกเขา เศรษฐกิจทางร่างกายและจิตใจก่อให้เกิดสุขภาพร่างกายและจิตใจและมันเป็นไปไม่ได้ที่จะแยกจากกัน นี้คือการระบุสั้น ๆ เศรษฐกิจที่สำคัญและสุขภาพจิตและความแข็งแรงของแต่ละบุคคลที่จะต้องมีการรักษาสำหรับการรักษาขึ้นคาดว่าบรรทัดฐานของตัวเองในชีวิตส่วนตัว. แต่ชีวิตของแต่ละคนมีการเชื่อมต่อโดยตรงกับเศรษฐกิจของการดำรงอยู่สังคม พฤติกรรมทางสังคมของบุคคลที่เป็นธรรมชาติของการแสดงออกด้านการแต่งหน้าของแต่ละบุคคลจิตใจและบางครั้งก็ร่างกาย ตะกละภายในและกลายเป็นจุดอ่อนและสังคม lacunae ในพฤติกรรมของแต่ละบุคคล นี้ใช้อย่างเท่าเทียมกันกับพฤติกรรมของกลุ่มและการที่รู้จักกันดีสัญชาตญาณสังคมร่วมกันในหมู่คน การตรวจสอบการละเมิดสิทธิมนุษยชนของการดำเนินการทางสังคมเอกสารทางจริยธรรมที่ใช้บังคับกับบุคคลที่มนุษย์จะเน้นเป็นพิเศษที่สำคัญยิ่งที่เราได้ทำแล้วอ้างอิงก่อนหน้านี้เป็นคุณสมบัติที่ดีของความไม่เป็นอันตราย, ความจริงและความยับยั้งชั่งใจตัวเองคาดหวังจากแต่ละเครื่องที่ดี คุณภาพ ความรุนแรงไม่จริงและไม่หยุดยั้งของจิตใจและความรู้สึกซึ่งเป็นความชั่วร้ายของแต่ละบุคคลเป็นหลักนอกจากนี้ยังมีแหล่งที่มาของความชั่วร้ายทั้งหมดแตกแยกทางสังคมและประชาชน นอกเหนือจากนี้สามคำสัตย์สาบานที่ดีของการเลิกบุหรี่และการปฏิบัติในเชิงบวกเน้นอีกครั้งและอีกครั้งครูโบราณของเศรษฐกิจของชีวิตได้เพิ่มต่อไปว่าไม่มีใครสามารถที่เหมาะสมกับตัวเองในสิ่งที่ไม่ได้อยู่กับตัวเองด้วยวิธีการที่ถูกต้องและยังเป็นหนึ่งไม่สามารถสะสมข้าวของอื่น ๆ กว่าสิ่งที่มีความจำเป็นหรือวิธีที่สะดวกสบายพอสมควรและมีสุขภาพดีของที่อยู่อาศัย ชีวิตของความหรูหราเป็น overstepping ขอบเขตของความต้องการปกติของชีวิตและเป็นผู้ละเมิดไม่เพียง แต่หลักการของความดีในคนของตัวเอง แต่ในทางตรงกันข้ามที่จะพิจารณาว่าควรจะมีสำหรับสวัสดิการของคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเองที่ ส่วนเกินในรูปแบบของการกักตุนถือเป็นเทียบเท่ากับการโจรกรรมตั้งแต่การโจรกรรมคืออะไร แต่พรากคนอื่น ๆ สิ่งที่แท้จริงที่ควรจะเป็นของพวกเขา มัวและการตลาดสีดำซึ่งมักจะกลายเป็นเป้าหมายมากของผู้ประกอบการบางอย่างจะไม่เพียง แต่จัดการระเบิดตายต่อสุขภาพของตัวเองหนึ่งความสงบสุขและความปลอดภัย แต่ยังก่อให้เกิดความร้อนรนสังคมและความทุกข์ทั้งหมดที่พรั่งพรูออกมาจากตัวตนของผู้ถือหุ้นในการจัดการกับคนทุกที่ ไปตามชื่อของการทุจริตที่มีรูปแบบเป็นจำนวนมากและมักจะบอบบางมาก มีคนที่ทำให้มันเป็นอาชีพของพวกเขาที่จะจัดการอย่างชาญฉลาดวิธีและวิธีการที่จะทำผิดกฎหมายมากเมื่อใดก็ตามที่มีการประกาศใช้ กฎหมายให้พวกเขามีวัตถุประสงค์ที่จะไม่เชื่อฟังและไม่เห็นด้วย พระสูตรของ Patanjali ในขณะที่ให้ความสำคัญสูงสุดต่ออหิงสาสัตยาและ Brahmacharya กล่าวถึงความจำเป็นนอกจากนี้ยังจะสังเกตหลักการของ Asteya และ Aparigrah นั้น นั่นคือไม่ขโมยและไม่ยอมรับความหรูหราสะดวกสบายที่มากเกินไปหรือ เหล่านี้บรรทัดฐานห้าเท่าที่วางไว้โดย Patanjali ในโยคะพระสูตรของเขารวมถึงกฎหมายของเศรษฐกิจของชีวิตเป็นรายบุคคลเช่นเดียวกับสังคมแสดงให้เห็นจึงว่าไม่มีใครสามารถหวังเพื่อความสมบูรณ์แบบที่ไม่ได้มุ่งมั่นในการบำรุงรักษาของความสามัคคีภายในหนึ่งของตัวเอง ความคิดความรู้สึกและ volitions และความสามัคคีภายนอกผ่านผลงานไปสู่ความสงบสุขโดยพยายามที่จะให้ทุกคนมีสิ่งที่แต่ละคนเป็นเพราะอย่างแท้จริงและไม่เอาเปรียบใครได้ซ่อนเร้นโดยวิธีการค้าที่เป็นความลับหรือเป็นอันตรายต่อสิทธิของทุกคนที่จะอยู่และให้มีชีวิตอยู่ นี่คือหน้าที่ของแต่ละคนและทุกคนในสังคมมนุษย์และหน้าที่ดำเนินการอย่างพิถีพิถันมีการปฏิบัติตามโดยอัตโนมัติโดยสิทธิประโยชน์ที่จำเป็นซึ่งมาเป็นพรให้ทุกคนเป็นผลมาจากพฤติกรรมที่ดีของคน. มันเป็นข่าวประเสริฐของภควัทคีตาที่ได้ยกศักดิ์ศรี ของแรงงานและสวัสดิการสังคมการทำงานที่เหนือความหมายสามัญ จำกัด โดยทั่วไปเส้นรอบวงทางกายภาพและเชิงประจักษ์ของสังคม ในขณะที่ภควัทคีตาเน้นความจำเป็นที่จะต้องทำงานเป็นสายบังคับในแต่ละและทุกคนก็ยังสว่างแก่เราว่าทำไมเราควรจะทำงานที่ทั้งหมด เหตุผลที่ไม่ได้เป็นเพียงความสะดวกสบายวัสดุของการดำรงอยู่ของสังคม แต่ต้องการที่สูงขึ้นจากด้านจิตวิญญาณของธรรมชาติของมนุษย์ที่อยู่ในสภาพของความเข้าใจ beholds จิตวิญญาณหนึ่งน้ำซับตลอดชีวิตและความต้องการที่จะนำเสนอตัวเองก่อนคนอื่นในแง่ของการแสดงตนใน คนอื่น ๆ ที่มีอยู่ในตัวเองนอกจากนี้ยังมี การทำงานแล้วจะกลายเป็นความต้องการที่มีขนาดใหญ่ในส่วนของคนมากกว่าแค่เป็นความจำเป็นทางสังคม เพเทลชักชวนให้เราไปทำงานและทำหน้าที่เป็นซูเปอร์แมนไม่แต่ว่าเป็นพระเจ้าดำเนินงานในการสร้าง เราจะบอกว่าผู้สร้างคาดการณ์สิ่งมีชีวิตร่วมกับการบังคับสำหรับการเสียสละ (Sahayajna) แรงกระตุ้นที่จะมีส่วนร่วมกับคนอื่น ๆ สิ่งหนึ่งที่มีแม้ในขณะที่หนึ่งจะต้องการแบ่งปันสำหรับตัวเองบางสิ่งบางอย่างในสิ่งที่คนอื่น ๆ ได้ในการร่วมกันให้-and- ใช้ระบบของความร่วมมือตราบเท่าที่ทุกคนอาจมีบางสิ่งซึ่งอาจจะเป็นความต้องการของผู้อื่นและไม่มีใครสามารถมีทุกสิ่งที่หนึ่งอาจจำเป็นต้องใช้ในชีวิต เพเทลให้กับมนุษยชาติหลักการพื้นฐานของโปรแกรมสูงสุดของความสามัคคีของพลเมืองและสังคมที่จะได้รับการรักษาโดยการปรับภายในของคนในตัวเองไม่เพียง แต่เพื่อความอยู่รอดของพวกเขา แต่มากขึ้นความคืบหน้าเป็นต้นไปของพวกเขาที่มีต่อสำนึกทางจิตวิญญาณซึ่งเป็นเป้าหมายของการ บุคคลเช่นเดียวกับของสังคม แบบฟอร์มจักรวาลที่อธิบายไว้ในบทที่สิบเอ็ดของภควัทคีตาแสดงให้เห็นในขณะที่แสดงให้เห็นถึงความสามัคคีของการดำรงอยู่ของทุกคนดูแลซึ่งควรเป็นกฎของตัวละครภายในและการปฏิบัติด้านนอกของแต่ละบุคคลเช่นเดียวกับของสังคมที่เน้นจึง กฎหมายของเศรษฐกิจของชีวิตในรูปแบบที่ยิ่งใหญ่และรุ่งโรจน์ของคูเมือง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชีวิตรอดโดยหลักการของเศรษฐกิจมันรักษามันเอง ชีวิตเป็นระบบของความสามัคคี ปราศจากส่วนเกินใด ๆ คุณสมบัติของ เงื่อนไขทางเศรษฐกิจไม่ไอเสียตัวเองเท่านั้นในทองและเงิน ที่ดิน และ อสังหาริมทรัพย์ เศรษฐกิจเป็นหลักของการอนุรักษ์ชีวิตและพลังงานที่เหมาะสมในการรักษาสมดุลภายในปรับส่วน ตามที่ร่างกายต้องการออกกำลังกายอาหาร น้ำ และอากาศ ตลอดจนความต่อเนื่องของสุขภาพแสงและความร้อน จิตใจของมนุษย์ ซึ่งเป็นมากกว่าร่างกายของเขาในมูลค่าที่มีระบบของตัวเองของเศรษฐกิจและความสมดุลของการดำเนินงาน เป็นมากกว่าปกติ หรือน้อยกว่าความต้องการปกติของร่างกาย อาจทำให้ป่วย และทำให้มันว่างในความอ่อนแอ ดังนั้นจิตใจสูญเสียอำนาจและกลายเป็นป่วย โดยกิจกรรมที่มากเกินไป หรือ ไม่มีการใช้งานการทำงานของจิต และการทำงานของร่างกายต้องไปด้วยกันไม่ขนานกัน แต่เป็นห้องนั่งเล่นและจัดของต่อของแต่ละบุคคลโดยระบุวัตถุประสงค์ในชีวิต จิตที่เกินอาจจะใช้รูปแบบของความรัก ความโลภ ความโกรธ และด้านลบของมันอาจปรากฏเป็นเฉื่อยชา เกียจคร้าน เกียจคร้าน , ความเฉื่อยชา , และรวมถึงความหงุดหงิด , ความเศร้าซึม , และเศร้า .เศรษฐกิจ คือ การใช้ที่เหมาะสมของพลังแห่งชีวิตและกล่าวถึงความผิดปกติเป็นละเมิดหรือผิดของพวกเขา ทางกายภาพและทางจิตเศรษฐกิจก่อให้เกิดสุขภาพกายและสุขภาพจิต และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะแยกจากอื่น ๆนี้คือสภาพความสั้น ๆเศรษฐกิจ และสุขภาพจิต และความแข็งแรงซึ่งบุคคลมีการรักษาสำหรับการรักษาของตนเอง คาดว่าเกณฑ์ปกติในชีวิตส่วนตัว

แต่ชีวิตแต่ละชีวิตจะเชื่อมต่อโดยตรงกับเศรษฐกิจของการดำรงอยู่ของสังคมพฤติกรรมทางสังคมของบุคคล ธรรมชาติของการแสดงออกของการแต่งหน้าภายในของแต่ละบุคคลและบางครั้งแม้ร่างกายจิตใจ . ภายในความตะกละและจุดอ่อนกลายเป็นและกรุงเทพมหานครทางสังคมในพฤติกรรมบุคคล . นี้ใช้อย่างเท่าเทียมกันกับพฤติกรรมกลุ่ม และเป็นที่ชอบสัญชาตญาณทั่วไปในหมู่คน การตรวจสอบการละเมิดสิทธิมนุษยชนของการปฏิบัติทางสังคมจริยธรรม เอกสารที่สามารถใช้ได้กับแต่ละบุคคลพิเศษ เน้นเป็นสำคัญยิ่งนัก ซึ่งเราได้ทำอ้างอิงก่อนหน้านี้เป็นคุณภาพที่ดีของความไม่เป็นอันตราย สัตย์ และการควบคุมตนเองคาดหวังจากแต่ละบุคคลปรับคุณภาพที่ดีของมัน ความรุนแรงการโกหก และไม่หยุดยั้งของจิตใจและความรู้สึก ซึ่งเป็นหลักแต่ละเรื่องยังเป็นแหล่งที่มาของความชั่วร้ายทั้งหมด ประชาชนและสังคม ความแตกแยก นอกจากคำสัญญาเหล่านี้ดีและบวกสามเว้นความประพฤติเน้นอีกครั้งและอีกครั้งครูโบราณของเศรษฐศาสตร์แห่งชีวิตได้กล่าวว่าไม่มีใครเหมาะสมกับตัวเองที่ไม่ได้เป็นของตัวเองโดยแท้จริงหมายถึง และยังไม่สามารถสะสมข้าวของมากกว่าสิ่งที่จำเป็นหรือวิธีที่สะดวกสบายเหมาะสมและมีสุขภาพดีของชีวิตใช้ชีวิตหรูหรา overstepping ขอบเขตของความต้องการปกติของชีวิต และไม่เท่านั้น ซึ่งฝ่าฝืนหลักการของพระเจ้าในหนึ่งของคนแต่ขัดกับการพิจารณาว่าควรจะมีเพื่อสวัสดิภาพของผู้อื่นมากกว่าตัวเอง ส่วนเกินในรูปของการกักตุนถือว่าเทียบเท่ากับการขโมยเนื่องจากการโจรกรรมก็พรากผู้อื่นอะไรอย่างแท้จริงควรเป็นของพวกเขา การค้ากำไรเกินควร และดำด้านการตลาดซึ่งมักจะเป็นวัตถุประสงค์มากของบางองค์กรจะไม่เพียง แต่จัดการชกตาย เพื่อสุขภาพพลานามัยของตนเอง ความสงบ และความปลอดภัย แต่เพราะความกระวนกระวาย สังคมและความเศร้าโศก engendered โดยขาดทุนในการจัดการกับคนทั้งหมดที่ไปโดยชื่อของการทุจริตที่มีรูปแบบมากมายและมักจะบอบบางมาก มีคนที่ทำอาชีพของพวกเขาอย่างชาญฉลาดใช้วิธีแบ่งมากเมื่อใดก็ ตามที่กฎหมายบัญญัติ . เพื่อให้กฎหมายมีวัตถุประสงค์ที่จะไม่เชื่อฟัง และต่อต้าน พระสูตรของ Patanjali ในขณะที่ให้ความสำคัญสูงสุดกับอหิงสาฯ และ brahmacharya , ,กล่าวถึง ยังต้องสังเกตหลักการและ asteya aparigrah นั่นคือ ไม่ขโมย และการยอมรับ ไม่ใช่สินค้าฟุ่มเฟือย หรือความสะดวกสบายที่มากเกินไป เกณฑ์การรับเหล่านี้ที่วางไว้โดย Patanjali ในพระสูตรโยคะของเขาสรุปกฎหมายเศรษฐกิจของชีวิตของบุคคล รวมทั้งสังคมระบุงบที่ไม่มีใครปรารถนาในความสมบูรณ์แบบที่ไม่พยายามรักษาความสามัคคีภายในหนึ่งของความคิด ความรู้สึก และ volitions และความสามัคคีผ่านการมีส่วนร่วมต่อความสงบภายนอก โดยพยายามให้ทุกคนสิ่งที่แต่ละคนเนื่องจากอย่างแท้จริง และไม่เบียดเบียนใครแม้แต่ covertly โดยวิธีการเชิงพาณิชย์หรือทำร้ายใครด้วยการลับ มีชีวิตอยู่ต่อไปนี้เป็นหน้าที่ของแต่ละคนและทุกคนในสังคมมนุษย์ และ meticulously ปฏิบัติหน้าที่ได้โดยอัตโนมัติตามความต้องการพิเศษซึ่งมาอวยพรทุกคน ผลของพฤติกรรมที่ดี

มันเป็นคำสอนของภควัทคีตาที่ได้ยกศักดิ์ศรีของแรงงานและสวัสดิการสังคมเหนือกว่าธรรมดา ความหมายโดยทั่วไป จำกัด เส้นรอบวงทางกายภาพและเชิงประจักษ์ของสังคม ในขณะที่ภควัทคีตาเน้นต้องทำงานเป็นเรียกบังคับในแต่ละและทุกๆคน มันยังสว่างแก่เรา ว่าทำไมเราต้องทำงานเลยเหตุผลที่ไม่ได้เป็นเพียงความสะดวกสบายของชีวิตทางสังคม แต่วัสดุความต้องการที่สูงขึ้นจากด้านจิตวิญญาณของมนุษย์ซึ่งในสถานะลึกคงใช้เวทย์มนต์บังตาพวกเราคนเดียวไปเลยตลอดชีวิต และต้องนำเสนอตัวเองก่อนที่คนอื่น ๆในแง่ของการแสดงตนในอื่น ๆ ซึ่งมีอยู่ในตัวเองด้วย ทำงานแล้วจะกลายเป็นความต้องการขนาดใหญ่ในส่วนของคน มากกว่าแค่สังคม ความจำเป็น ส่วนคีตา exhorts เราทำงานและเป็นซุปเปอร์แมนก็เปล่าเป็นพระเจ้าทำงานในการสร้าง เราบอกได้ว่าผู้สร้างคาดว่าสิ่งมีชีวิตพร้อมกับการบังคับให้เสียสละ ( sahayajna ) มีแรงกระตุ้นที่จะแบ่งปันกับคนอื่น ๆสิ่งที่มีแม้ว่าหนึ่งจะต้องการแบ่งปันเพื่อตนเองบางอย่างของสิ่งที่ผู้อื่นได้ ในการร่วมกันให้และใช้ระบบความร่วมมือในการที่ทุกคนอาจมีอะไรบางอย่างซึ่งอาจเป็นความต้องการของอื่น และไม่มีใครสามารถมีทุกสิ่งที่อาจต้องใช้ในชีวิตส่วนคีตาให้กับมนุษย์หลักการพื้นฐานของโปรแกรมสูงสุดสำหรับพลเมืองและสังคม ความสามัคคี จะรักษาโดยการปรับภายในของคน ของตนเอง ไม่เพียง แต่เพื่อความอยู่รอดของพวกเขา แต่มากขึ้น ความก้าวหน้าต่อไปของพวกเขาที่มีต่อจิตวิญญาณความเข้าใจซึ่งเป็นเป้าหมายของแต่ละบุคคล ตลอดจนสังคมรูปแบบของจักรวาล ซึ่งอธิบายไว้ในบทที่สิบเอ็ดของภควัทคีตาแสดงในขณะที่แสดงให้เห็นถึงความสามัคคีของทุกชาติสายกลางซึ่งควรสร้างกฎของลักษณะภายในและความประพฤติภายนอกของบุคคล ตลอดจนสังคม เน้นงบกฎหมายเศรษฐกิจของชีวิตในคูเมืองฟอร์มยิ่งใหญ่และรุ่งโรจน์