Labor Theory of ValueThe labor theo

Labor Theory of Value

The labor theory of value is a major pillar of traditional Marxian economics, which is evident in Marx’s masterpiece, Capital The theory’s basic claim is simple: the value of a commodity can be objectively measured by the average number of labor hours required to produce that commodity.

So the labor theory of value was not unique to Marxism. Marx did attempt, however, to turn the theory against the champions of capitalism, pushing the theory in a direction that most classical economists hesitated to follow. Marx argued that the theory could explain the value of all commodities, including the commodity that workers sell to capitalists for a wage. Marx called this commodity “labor power.”

Labor power is the worker’s capacity to produce goods and services. Marx, using principles of classical economics, explained that the value of labor power must depend on the number of labor hours it takes society, on average, to feed, clothe, and shelter a worker so that he or she has the capacity to work. In other words, the long-run wage workers receive will depend on the number of labor hours it takes to produce a person who is fit for work. Suppose five hours of labor are needed to feed, clothe, and protect a worker each day so that the worker is fit for work the following morning. If one labor hour equaled one dollar, the correct wage would be five dollars per day.

Marx then asked an apparently devastating question: if all goods and services in a capitalist society tend to be sold at prices (and wages) that reflect their true value (measured by labor hours), how can it be that capitalists enjoy profits—even if only in the short run? How do capitalists manage to squeeze out a residual between total revenue and total costs?

Capitalists, Marx answered, must enjoy a privileged and powerful position as owners of the means of production and are therefore able to ruthlessly exploit workers. Although the capitalist pays workers the correct wage, somehow—Marx was terribly vague here—the capitalist makes workers work more hours than are needed to create the worker’s labor power. If the capitalist pays each worker five dollars per day, he can require workers to work, say, twelve hours per day—a not uncommon workday during Marx’s time. Hence, if one labor hour equals one dollar, workers produce twelve dollars’ worth of products for the capitalist but are paid only five. The bottom line: capitalists extract “surplus value” from the workers and enjoy monetary profits.

Although Marx tried to use the labor theory of value against capitalism by stretching it to its limits, he unintentionally demonstrated the weakness of the theory’s logic and underlying assumptions. Marx was correct when he claimed that classical economists failed to adequately explain capitalist profits. But Marx failed as well. By the late nineteenth century, the economics profession rejected the labor theory of value. Mainstream economists now believe that capitalists do not earn profits by exploiting workers (see profits). Instead, they believe, entrepreneurial capitalists earn profits by forgoing current consumption, by taking risks, and by organizing production.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทฤษฎีมูลค่าแรงงานทฤษฎีมูลค่าแรงงานเป็นเสาหลักของแบบ Marxian economics ซึ่งเป็นที่เห็นได้ชัดในผลงานชิ้นเอกของ Marx หลวงสิทธิ์พื้นฐานของทฤษฎีคือง่าย: มูลค่าของสินค้าสามารถเป็นวัด โดยเฉลี่ยจำนวนชั่วโมงแรงงานที่จำเป็นในการผลิตสินค้านั้นได้ดังนั้น ทฤษฎีมูลค่าแรงงานไม่เฉพาะลัทธิมากซ์ Marx ได้พยายาม ไร เปิดทฤษฎีกับแชมป์ของทุนนิยม ผลักดันทฤษฎีในทิศทางที่นักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกสุด hesitated จะปฏิบัติตาม Marx โต้เถียงว่า ทฤษฎีสามารถอธิบายค่าของสินค้าโภคภัณฑ์ทั้งหมด รวมทั้งสินค้าที่คนขายให้นายทุนสำหรับค่าแรง Marx เรียกว่าชุดนี้ "พลังแรงงาน"กำลังแรงงานมีกำลังการผลิตของผู้ปฏิบัติงานในการผลิตสินค้าและบริการ Marx ใช้หลักเศรษฐศาสตร์คลาสสิก อธิบายว่า ค่าของกำลังแรงงานต้องขึ้นอยู่กับจำนวนชั่วโมงแรงงานที่จะสังคม เฉลี่ย อาหาร ผ้า และพักพิงผู้ปฏิบัติงานเพื่อให้เขาหรือเธอมีความสามารถในการทำงาน ในคำอื่น ๆ ค่าจ้างทำงานระยะยาวที่คนงานได้รับจะขึ้นอยู่กับจำนวนชั่วโมงแรงงานที่ใช้เพื่อผลิตบุคคลที่เหมาะสมสำหรับการทำงาน สมมติว่า ห้าชั่วโมงแรงงานจำเป็นต้องอาหาร ผ้า และปกป้องผู้ปฏิบัติงานแต่ละวันเพื่อให้ผู้ปฏิบัติงานได้เหมาะสำหรับงานเช้าต่อไปนี้ ถ้าชั่วโมงแรงงานหนึ่งตอนหนึ่งดอลลาร์ ค่าจ้างที่ถูกต้องจะเป็น 5 ดอลลาร์ ต่อวันMarx แล้วถามคำถามที่เห็นได้ชัดเรื่อง: ถ้าสินค้าและบริการในสังคมทุนทั้งหมดมีแนวโน้มที่จะขายที่ราคา (ค่าจ้าง) ที่สะท้อนถึงค่าความจริง (วัดตามชั่วโมงแรงงาน) มันจะว่า นายทุนกับกำไร — แม้เพียงในระยะสั้นการทำงานหรือไม่ วิธีทำนายจึงจัดการเพื่อบีบออกส่วนที่เหลือจากรายรับรวมและต้นทุนรวมนาย Marx ตอบ ต้องเพลิดเพลินไปกับตำแหน่งมีประสิทธิภาพ และมีสิทธิ์เป็นเจ้าของวิธีการผลิต และมีดังนั้นต้องใช้แรงงาน ruthlessly แม้ว่าทุนที่จ่ายแรงงานค่าจ้างถูกต้อง อย่างใด — Marx เป็นฟ้าคลุมที่นี่ — ทุนที่ทำให้คนงานทำงานมากชั่วโมงกว่าต้องสร้างพลังแรงงานของผู้ปฏิบัติงาน ถ้าทุนการชำระเงินของผู้ปฏิบัติงานแต่ละ 5 ดอลลาร์ ต่อวัน เขาอาจต้องการคนทำงาน พูด สิบสองชั่วโมงต่อวันซึ่งไม่ใช่วันทำงานในช่วงเวลาของ Marx ได้ ดังนั้น ถ้าหนึ่งชั่วโมงแรงงานเท่ากับหนึ่งดอลลาร์ แรงงานผลิต 12 ดอลลาร์ มูลค่าของผลิตภัณฑ์สำหรับการทุน แต่ได้รับค่าจ้างห้า บรรทัดด้านล่าง: นายแยก "มูลค่าส่วนเกิน" จากผู้ปฏิบัติงาน และเพลิดเพลินกับเงินกำไรแม้ว่า Marx พยายามใช้ทฤษฎีแรงงานค่าเทียบกับทุนนิยม โดยยืดเพื่อจำกัดความ เขาตั้งใจแสดงจุดอ่อนของทฤษฎีตรรกะและอยู่ภายใต้สมมติฐาน Marx ได้ถูกต้องเมื่อเขาอ้างว่า นักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกล้มเหลวในการอธิบายกำไรทุนอย่างเพียงพอ แต่ Marx ล้มเหลวเช่น โดยช่วงปลายศตวรรษ อาชีพเศรษฐกิจปฏิเสธทฤษฎีมูลค่าแรงงาน นักเศรษฐศาสตร์ที่สำคัญขณะนี้เชื่อว่า นายไม่ได้รับผลกำไร โดย exploiting แรงงาน (ดูผลกำไร) แทน เชื่อว่า นายทุนผู้ประกอบการได้รับผลกำไร โดยพิถีพิถันการใช้ปัจจุบัน โดยการเสี่ยง และโดยผลิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎีแรงงานของมูลค่าทฤษฎีมูลค่าแรงงานเป็นเสาหลักของเศรษฐศาสตร์มาร์กซ์แบบดั้งเดิมซึ่งเห็นได้ชัดในผลงานชิ้นเอกของมาร์กซ์, ทุนทฤษฎีการเรียกร้องพื้นฐานของความเรียบง่าย: มูลค่าของสินค้าที่สามารถวัดวัตถุโดยค่าเฉลี่ยของจำนวนชั่วโมงแรงงานที่จำเป็น ในการผลิตสินค้าที่. ดังนั้นทฤษฎีมูลค่าแรงงานก็ไม่ซ้ำกับมาร์กซ์ มาร์กซ์ก็พยายาม แต่จะเปิดทฤษฎีกับตัวแทนของระบบทุนนิยมผลักดันทฤษฎีในทิศทางที่นักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกส่วนใหญ่ลังเลที่จะทำตาม มาร์กซ์เป็นที่ถกเถียงกันว่าทฤษฎีสามารถอธิบายได้ว่ามูลค่าของสินค้าทั้งหมดรวมทั้งสินค้าที่ขายให้กับคนงานนายทุนค่าจ้าง มาร์กซ์ที่เรียกว่าสินค้านี้ "พลังแรงงาน." พลังแรงงานคือความสามารถในการปฏิบัติงานในการผลิตสินค้าและบริการ มาร์กซ์โดยใช้หลักการของเศรษฐศาสตร์คลาสสิกอธิบายว่าค่าของพลังงานแรงงานจะต้องขึ้นอยู่กับจำนวนชั่วโมงแรงงานที่ใช้ในสังคมโดยเฉลี่ยจะเลี้ยง, ผ้าและที่อยู่อาศัยของผู้ปฏิบัติงานเพื่อให้เขาหรือเธอมีความสามารถในการทำงาน ในคำอื่น ๆ ค่าจ้างแรงงานในระยะยาวได้รับจะขึ้นอยู่กับจำนวนชั่วโมงแรงงานที่ใช้ในการผลิตคนที่เหมาะสมสำหรับการทำงาน สมมติว่าห้าชั่วโมงของการใช้แรงงานที่มีความจำเป็นที่จะเลี้ยง, ผ้า, และปกป้องผู้ปฏิบัติงานในแต่ละวันเพื่อให้ผู้ปฏิบัติงานที่เหมาะสมสำหรับการทำงานในเช้าวันต่อไปนี้ หากแรงงานหนึ่งชั่วโมงเท่ากับหนึ่งดอลลาร์ค่าจ้างที่ถูกต้องจะเป็นห้าดอลลาร์ต่อวัน. มาร์กซ์แล้วถามคำถามที่เห็นได้ชัดว่าการทำลายล้าง: ถ้าทุกสินค้าและบริการในสังคมทุนนิยมมีแนวโน้มที่จะขายในราคาที่ (และค่าจ้าง) ที่สะท้อนให้เห็นถึงมูลค่าที่แท้จริงของพวกเขา (วัดจากชั่วโมงการทำงาน) วิธีที่จะสามารถเพลิดเพลินไปกับนายทุนที่ไม่หวังผลกำไรแม้เพียงในระยะสั้น? นายทุนทำจัดการที่จะบีบออกเหลือระหว่างรายได้รวมและค่าใช้จ่ายทั้งหมดได้อย่างไรนายทุนมาร์กซ์ตอบว่าจะต้องสนุกกับตำแหน่งที่ได้รับการยกเว้นและมีประสิทธิภาพเป็นเจ้าของปัจจัยการผลิตและดังนั้นจึงสามารถที่จะใช้ประโยชน์จากแรงงานโหดเหี้ยม แม้ว่าทุนนิยมจ่ายค่าจ้างคนงานที่ถูกต้องอย่างใดมาร์กซ์เป็นชะมัดคลุมเครือนี่ทุนนิยมทำให้คนงานที่ทำงานเป็นเวลามากกว่าที่มีความจำเป็นในการสร้างพลังแรงงานของคนงาน ถ้านายทุนจ่ายคนงานแต่ละห้าดอลลาร์ต่อวันเขาจะต้องให้คนงานไปทำงานบอกว่าสิบสองชั่วโมงต่อวันวันทำงานผิดปกติได้ในช่วงเวลาที่มาร์กซ์ ดังนั้นหากหนึ่งชั่วโมงแรงงานเท่ากับหนึ่งดอลลาร์คนงานผลิตมูลค่าสิบสองดอลลาร์ของผลิตภัณฑ์สำหรับนายทุน แต่จะได้รับเงินเพียงห้า บรรทัดด้านล่าง:. นายทุนดึง "มูลค่าส่วนเกิน" จากคนงานและเพลิดเพลินไปกับผลกำไรทางการเงินแม้ว่ามาร์กซ์พยายามที่จะใช้ทฤษฎีมูลค่าแรงงานกับทุนนิยมโดยการยืดมันข้อ จำกัด ของมันเขาไม่ได้ตั้งใจแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอของทฤษฎีของตรรกะและข้อสมมติฐาน มาร์กซ์เป็นที่ถูกต้องเมื่อเขาอ้างว่านักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกไม่เพียงพออธิบายผลกำไรของนายทุน แต่มาร์กซ์ล้มเหลวเช่นกัน ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าอาชีพเศรษฐศาสตร์ปฏิเสธทฤษฎีมูลค่าแรงงาน นักเศรษฐศาสตร์กระแสหลักในขณะนี้เชื่อว่านายทุนไม่ได้รับผลกำไรโดยการใช้ประโยชน์จากแรงงาน (เห็นผลกำไร) แต่พวกเขาเชื่อว่านายทุนผู้ประกอบการได้รับผลกำไรโดยละทิ้งการบริโภคในปัจจุบันโดยการเสี่ยงและการผลิตโดยการจัด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทฤษฎีมูลค่าแรงงาน

ทฤษฎีมูลค่าแรงงานเป็นเสาหลักของเศรษฐศาสตร์แบบดั้งเดิม ปลาชะโอน ซึ่งเป็นที่ประจักษ์ในมาร์กซ์เป็นชิ้นเอกของทฤษฎีทุนเรียกร้องพื้นฐานคือง่าย : มูลค่าของสินค้าได้ทางวัดโดยมีจำนวนแรงงานชั่วโมงต้องผลิตสินค้า

ดังนั้นแรงงาน ทฤษฎีมูลค่าไม่ซ้ำกับลัทธิมาร์ก มาร์กซ์ได้พยายาม อย่างไรก็ตามไปเปิดทฤษฎีกับแชมป์ของทุนนิยม ผลักดันทฤษฎีในทิศทางที่นักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกส่วนใหญ่ลังเลที่จะปฏิบัติตาม มาร์กซ์เสนอว่าทฤษฎีที่สามารถอธิบายคุณค่าของสินค้า รวมถึงสินค้าที่คนขายให้นายทุนเพื่อค่าจ้าง มาร์กซ์เรียกว่าชุด " พลังแรงงาน " พลังแรงงาน

คือ คนงานสามารถผลิตสินค้าและบริการมาร์ค ใช้หลักการของเศรษฐศาสตร์คลาสสิก อธิบายว่า ค่าพลังแรงงานต้องขึ้นอยู่กับจำนวนแรงงานชั่วโมงใช้สังคม เฉลี่ย อาหาร เครื่องนุ่งห่ม และที่อยู่อาศัยของคนงาน เพื่อให้เขาหรือเธอมีความสามารถที่จะทำงาน ในคำอื่น ๆที่ได้รับค่าจ้างแรงงานระยะยาวจะขึ้นอยู่กับจำนวนแรงงานชั่วโมงจะผลิตคนที่เหมาะกับงานสมมติว่าห้าชั่วโมงของแรงงานเป็นอาหาร เครื่องนุ่งห่ม และปกป้องคนงานแต่ละวันเพื่อให้คนงานที่เหมาะกับการทำงานในเช้าวันต่อไป ถ้าแรงงานหนึ่งชั่วโมงตอนหนึ่งดอลลาร์ , ค่าจ้างที่ถูกต้องจะเป็นห้าดอลลาร์ต่อวัน

มาร์คก็ถามเป็นคำถามว่าแรงหากสินค้าและบริการในสังคมทุนนิยมมักจะถูกขายในราคา ( ค่าจ้าง ) ที่สะท้อนมูลค่าที่แท้จริงของพวกเขา ( วัดโดยชั่วโมงแรงงาน ) , มันสามารถเป็นนายทุนเพลิดเพลินกับกำไร แม้ว่าในระยะสั้นเท่านั้น ? ทำไมนายทุนจัดการเพื่อบีบออกตกค้างระหว่างค่าใช้จ่ายและรายได้ทั้งหมด ?

นายทุน มาร์คตอบจะต้องเพลิดเพลินกับสิทธิพิเศษและอำนาจในฐานะเจ้าของหมายถึงการผลิตและดังนั้นจึงสามารถที่จะโหดร้ายขูดรีดแรงงาน แม้ว่าทุนนิยมจ่ายแรงงานค่าจ้างถูก อย่างไรก็ตาม มาร์กซ์โคตรคลุมเครือนี่ทำให้คนงานทำงานมากชั่วโมงกว่าระบบทุนนิยมจะต้องสร้างคนงาน แรงงาน พลังงาน ถ้านายทุนจ่ายแต่ละคนงาน 5 ดอลลาร์ต่อวันเขาจะต้องใช้คนงานทำงาน พูด สิบสองชั่วโมงต่อ day-a ไม่แปลกวันทำงานระหว่างมาร์กซเป็นเวลา ดังนั้น หากแรงงานหนึ่งชั่วโมงมีค่าเท่ากับ 1 ดอลลาร์ คนงานผลิต 12 ดอลลาร์มูลค่าของผลิตภัณฑ์สำหรับทุนนิยม แต่จ่ายแค่ห้าคน บรรทัดด้านล่าง : นายทุนสกัด " มูลค่าส่วนเกินจากคนงานและสนุกกับผลกำไรทางการเงิน .

แม้ว่ามาร์กซพยายามใช้แรงงานทฤษฎีมูลค่าจากระบบทุนนิยม โดยการยืดมันถึงขีดจำกัด เขาตั้งใจแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอของตรรกะพื้นฐานของทฤษฎีและสมมติฐาน มาร์กซ์ได้ถูกต้องเมื่อเขาอ้างว่านักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกไม่สามารถอธิบายอย่างเพียงพอกำไรทุนนิยม แต่มาร์คล้มเหลวเช่นกัน โดยศตวรรษที่ ๑๙ สายอาชีพเศรษฐศาสตร์ปฏิเสธแรงงานทฤษฎีมูลค่า นักเศรษฐศาสตร์กระแสหลักในขณะนี้เชื่อว่านายทุนไม่ได้รับผลกำไรโดยการใช้ประโยชน์จากคนงาน ( เจอา ) แทน พวกเขาเชื่อว่านายทุนผู้ประกอบการได้รับผลกำไรโดย forgoing การบริโภคในปัจจุบัน โดยความเสี่ยงและการจัดการการผลิต