1. Definition of “Daoism”Definition

1. Definition of “Daoism”
Definitions of Daoism are controversial because of the complex twists in its development as it played its role in the long history of China. Even the coining of the term creates ambiguity about what counts as ‘Daoism’. Three to seven centuries after they were supposed to have lived, Han dynasty (around 100 BCE) historians identified Laozi and Zhuangzi as Daoists. The historians postulated six schools of classical thought—Confucian, Mohist, Yin-yang, Legalist, Daoist and school of names. They coined the term dao-jia (way-school) or (dao-de jia) (way and virtue school) and came to identify Laozi and Zhuangzi as paradigms of the study of daoway[2]. Other texts were linked by their incorporation of themes from the two classics including the Liehzi, the Baopuzi and the Huinanzi. After it was linked to the interpretation of the Laozi by Wang Bi, the Yijing came to be thought of as a classic of Daoism.

The Qin had brought a suddend end to the institutions that generated the sophisticated classical period of Chinese philosophy. At first, their ideologies, “Legalist” and Huang-Lao thought, dominated an impoverished intellectual life. When the Han Dynasty began trying to reconstruct China's classical history , its historians coined the term “Daoism,” probably thinking of Huang-Lao content. However, they implicitly fixed its reference by pointing to Laozi and Zhuangzi as examplars. So an operative definition of philosophical Daoism could be “what Laozi and Zhuangzi taught” leaving details to interpretation. Other early Han writers using their own interpretations, cribbed and copied from the original texts but, under Huang-Lao influence, exhibited little further philosophical reflection. The products of this “recovery” have also come to be thought of as Daoist texts and include the Huinanzi (around 140 BCE) and the Liezi (third Century AD) and the Yijing. The operative definition if we included these texts would, of course, change.

During the early Han, Confucianism became an official orthodoxy. Quasi-supernatural cosmological speculation (five-phase theory and portentology) dominated Han thought and the intellectual lives of Chinese thinkers for four centuries. When the Han declined, the sterile Confucianism lost much of its appeal to intellectuals who turned to Lao-Zhuang for fresh inspiration—but now read through cosmological Confucian lenses. Western scholars identify this movement as Neo-Daoist but since it fixed the enduring forms of a “traditional text” and provided the first systematic commentaries, that cosmological conception has come to dominate traditional Chinese views of Daoism. The Neo-Daoist movement also overlapped and facilitated the introduction and spread of Buddhism in China. Neo-Daoist discourse practices were vehicles for the conceptually alien Buddhist ideas and Daoism probably influenced the emergence of distinctively Chinese forms of Buddhism, particularly Chan (Zen). This development so blended Neo-Daoism and Mahayana Buddhism in the intellectual consciousness that the Neo-Confucians eventually took the two to be essentially similar religious-metaphysical outlooks.

Meantime, “Daoist” religious groups adopted the institutions of Buddhism (Nuns, monks, monestaries etc.) and become linked to martial-arts, to alchemy, popular and movements (often rebellious or millenarian movements) that emerged in subsequent dynasties. Because of Daoism's “naturalistic” and anti-authoritarian ethos, its inherent focus on “ways,” the term ‘Daoism’ could encompass virtually any such movement or “local” religion with its familiar natural “Gods.” ‘Daoist’ is a natural characterization of the ideology behind any non-Confucian or anti-conformist strains of thought. The result is that ‘Religious Daoism’ has become a deeply malleable concept. Creel's famous question “What is Taoism?” (1970) remains as difficult as ever for Daoist religion. We defer to scholars of religion to sort out the conceptual limits of Daoist religion and baldly focus on what philosophical content can be extracted from the classical exemplars: Laozi and Zhuangzi.

This somewhat arbitrary conceptual legislation leaves ample ambiguity to sort out in interpretation. The two texts, in both style in content, invite lines of elaboration that are congenial to the religious impulse and those that are more philosophical. That is partly because the subject matter of religion and philosophy overlap. We distinguish philosophy from religion better by pointing to philosophy's disciplinary commitment to reflectively warranted norms guiding its theorizing and its critical assessment of theories. The norms themselves are subject to discursive, norm guided reflection and revision—which gives philosophy the familiar open, “meta” character that underwrites its image as “thinking about thinking.” Relatively religious approaches (even within philosophy) rely on appeals to “higher” transcendent or hyper-human perspectives to guide thinking. This disciplinary difference in the approach to areas of overlap, e.g., metaphysics and ethics, emerges from philosophy's relatively greater focus on logic and epistemology.

Traditional accounts of Daoism deal with these areas of overlap: metaphysics and ethics. Philosophical interpretations that are hospitable to religious movements include transcendent monism, mysticism, and ethical intuitionism or supernaturalism (identifying right with attitudes of transcendent ethical judges). Absent a Chinese or Daoist logic, then, the challenge for a more critical philosophical view is showing that Daoists took a reflective, second level, meta-stance in discussing these issues and how (or whether) the more religious conclusions could survive reflection according to the norms of reasoning enshrined in the philosophical high-tide of the classical period of thought. Is there a classical basis for a warranted Chinese skepticism and could the more credulous readings of the text withstand the critical challenge of such a skepticism? The central sections of this article will trace the conceptual basis for a fully philosophical interpretation of the two core texts of Daoism while pointing out along the way where the more religious readings find footing in the texts. The effects of these religious “outs” will be traced in surveying later Daoist movements and impacts.

Though tradition has treated Laozi and Zhuangzi as the Socrates and Plato of ‘Daoism,’ the use of Lao-Zhuang to identify a strain of thought may have become common only as with Neo-Daoism in the 3rd Century AD. Not only is it true that “Zhuangzi never knew he was a Daoist”, (Graham 1981, 128) he probably also didn't know anything about the Laozi. However, writers responsible for later chapters of the Zhuangzi established the first connection between the two texts. A large chunk of the “outer” chapters use the character of Laozi as spokesman for a closely related meta-ethical position and occasionally echoes the style and attitudes of the Daode Jing—though it seldom quotes directly from any extant version. Common themes, tropes and modes of expression seem to link the authors of the outer chapters with Daode Jing. One plausible speculation is that anonymous students of the Zhuangzi, working after his death, were “developing” the Zhuangzi text while in contact with the group anonymously composing the Daode Jing. They seemingly shaped each other's themes, expressions and ideas. See further discussion in Texts and Textual Theory.

The underlying basis for our distinction between the philosophical and religious poles was epistemic. Both species of Daoism start from a common critique of “ordinary” knowing of daoway:guide. From this mildly skeptical or relativist base, philosophical Daoism tends toward pluralism, perspectivalism, skepticism, political equality and freedom. Religious “mysticism” usually is accompanied by a credulous assertion of supernatural epistemic abilities—control of some abstruse or magical way of overcoming skepticism. This is often explained by a supposed Daoist correlate of Confucian cultivation and the sage. It is typically the associated with some intuitive or “superlative” direct access to a single correct daoway:guide. As its special insight cannot be justified to those with “ordinary” perspectives and/or cannot be put into language and argument, it tends to generate the esoteric, hierarchical and authoritarian attitudes familiar in religions as well as the institutions that initiate and cultivate the common human into the idealized adept.

The Confucian-like emphasis on “cultivating” this special epistemic ability, obediently following teachers and traditions contrasts with the philosophical strain's emphasis on natural spontaneity, freedom and egalitarianism which seems to Confucians like a plea for anarchy. This is because in the context of Ancient China, the assumed role of government is cultivating moral character, that is, instilling the same moral daoway:guide in everyone whether by education, attraction or force. (The gap between the religious and philosophical versions of the political attitudes can be partially closed if it treats the content of the transcendent dao as egalitarian, empty or anarchist—hence available equally to all with no need of hierarchy or training).

Confucianism argues that the shared interest in cultivating a hyper-normal epistemic status means that Confucianism and Daoism are ultimately compatible. Both have at their core a dogmatic asseveration of their “special,” cultivated ability of direct (not mediated by language or reasons) access to the single, correct, dao—which cannot be cast in the form of “fixed” principles. So even if they disagree about the ethical details, they share a similarly anti-skeptical, unreflective authoritarian epistemology. The supposedly shared presupposition is the possibility of mysteriuosly cultivating an in

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. คำจำกัดความของ "Daoism"คำนิยามของ Daoism จะแย้งเนื่องจากการบิดที่ซับซ้อนในการพัฒนาจะเล่นบทบาทของมันในประวัติศาสตร์ที่ยาวนานของจีน แม้การ coining ของคำสร้างความคลุมเครือเกี่ยวกับสิ่งที่นับเป็น 'Daoism' สาม-เจ็ดศตวรรษหลังจากที่พวกเขาควรจะได้อาศัย ฮั่นราชวงศ์ (ประมาณ 100 ปีก่อนคริสต์ศักราช) นักประวัติศาสตร์ระบุ Laozi และ Zhuangzi เป็น Daoists นักประวัติศาสตร์ที่ postulated โรงเรียนหกคิดคลาสสิก — ลัทธิขงจื้อ Mohist หยินหยาง Legalist, Daoist และชื่อโรงเรียน เป็นระยะดาวเจีย (แบบโรงเรียน) หรือ (ดาวเดเจีย) (โรงเรียนทางและคุณธรรม) และมาพร้อมกับระบุ Laozi และ Zhuangzi เป็น paradigms ของวิชา daoway [2] อื่น ๆ ข้อความการเชื่อมโยง โดยการประสานของชุดรูปแบบจากคลาสสิคสอง Liehzi, Baopuzi และ Huinanzi หลังจากที่มันถูกเชื่อมโยงกับการตีความ Laozi โดย Wang Bi โรงแรมอี้จิงมาถึงจะคิดว่า เป็นคลาสสิกของ Daoismชินที่ได้นำท้าย suddend ถึงสถาบันที่สร้างยุคคลาสสิกมีความซับซ้อนของปรัชญาจีน ครั้งแรก ของพวกเขาเพื่อเผยแพร่อุดมการณ์ "Legalist" และคิดว่า ลาวหวงครอบงำชีวิตปัญญาการขัดสน เมื่อราชวงศ์ฮั่นเริ่มพยายามสร้างประวัติศาสตร์คลาสสิกของจีน นักประวัติศาสตร์ของจังหวะคำ "Daoism คงคิดหวงเหลาเนื้อหา อย่างไรก็ตาม พวกเขานัยคงอิง โดยชี้การ Laozi Zhuangzi เป็น examplars ดังนั้น ข้อกำหนดวิธีปฏิบัติตนภายของ Daoism ปรัชญาอาจเป็น "สิ่ง Laozi และ Zhuangzi สอน" รายละเอียดออกที่การตีความ ผู้เขียนฮั่นอื่น ๆ ก่อนใช้การตีความของตนเอง cribbed และคัดลอก จากข้อความเดิม แต่ ภาย ใต้ อิทธิพลหวงเหลา จัดแสดงสะท้อนปรัชญาเพิ่มเติมเล็กน้อย ผลิตภัณฑ์ของ "กู้" นี้ยังมาคิดเป็นข้อความ Daoist และ Huinanzi (รอบ 140 ปีก่อนคริสต์ศักราช) และ Liezi (สามศตวรรษ AD) และโรงแรมอี้จิง ข้อกำหนดวิธีปฏิบัติตนภายถ้าเรารวมข้อความเหล่านี้จะ แน่นอน มีการเปลี่ยนแปลงในหานต้น Confucianism เป็น orthodoxy อย่างเป็นทางการ เก็งกำไรจักรวาลเหนือกึ่งธรรมชาติ (เฟส 5 ทฤษฎีและ portentology) ครอบงำคิดฮั่นและชีวิตทางปัญญาของจีน thinkers สี่ศตวรรษ เมื่อฮั่นที่ปฏิเสธ Confucianism กอซหายมีเสน่ห์ดึงดูดกับนักวิชาการที่หันไปลาวจ้วงสำหรับแรงบันดาลใจสด — แต่ตอนนี้ อ่านผ่านเลนส์ Confucian จักรวาล นักวิชาการตะวันตกระบุขบวนการนี้ เป็น Neo-Daoist แต่เนื่องจากมันคงแบบยั่งยืนของ "ข้อความแบบดั้งเดิม" และให้แรกระบบอรรถกถา ที่คิดจักรวาลมาครองอันจีนดั้งเดิม Daoism การเคลื่อนไหว Daoist นีโอยังซ้อนกัน และแนะนำอำนวยความสะดวก และขยายตัวของศาสนาพุทธในจีน ปฏิบัติการวาทกรรมนีโอ Daoist ถูกยานพาหนะสำหรับแนวคิดพุทธคนต่างด้าวทางแนวคิด และ Daoism อาจมีอิทธิพลต่อการเกิดขึ้นของพระพุทธศาสนา โดยเฉพาะอย่างยิ่งจันทร์ (เซน) แบบจีน distinctively พัฒนานี้เพื่อผสมนีโอ Daoism และพุทธนิกายมหายานในสติปัญญาที่ว่า นีโอ-Confucians ก็เอาทั้งสองจะ outlooks คล้ายหลักศาสนาขัดแย้งขณะเดียวกัน "Daoist" กลุ่มศาสนานำสถาบันพระพุทธศาสนา (แม่ชี พระสงฆ์ monestaries ฯลฯ) และเป็นการเชื่อมโยงกับศิลปะป้องกันตัวศิลปะ ขลัง นิยมและย้าย (ย้ายบ่อย rebellious หรือกบฏชาวนา) ที่เกิดในราชวงศ์ต่อมา เพราะของ Daoism "naturalistic" และป้องกัน authoritarian ปัด มาแต่กำเนิด "วิธี คำว่า 'Daoism' สามารถรอบได้จริงใด ๆ เช่นการเคลื่อนไหวหรือศาสนา"ท้องถิ่น" ด้วยความคุ้นเคยธรรมชาติ"พระเจ้า" 'Daoist' เป็นคุณสมบัติธรรมชาติของอุดมการณ์เบื้องหลังสายพันธุ์ใด ๆ ไม่ใช่ลัทธิขงจื้อ หรือ conformist ต่อต้านความคิด ผลคือ ว่า 'ศาสนา Daoism' ได้กลายเป็น แนวคิดที่ลึกซึ้งอ่อน ถามมีชื่อเสียงของ creel คืออะไร Taoism " ยังคงอยู่ (1970) ยากเช่นเคยสำหรับศาสนา Daoist เราตามนักปราชญ์ศาสนาสังคายนาจำกัดแนวคิดศาสนา Daoist และ baldly ความสามารถแยกเนื้อหาปรัชญาจาก exemplars คลาสสิก: Laozi และ Zhuangziกฎหมายแนวคิดนี้ค่อนข้างกำหนดใบย่อเพียงพอจะเรียงลำดับออกตี สองข้อความ แบบทั้งในเนื้อหา เชิญรายการของทุก ๆ ที่เข้ากับกระแสศาสนาและคนที่กำลังมากขึ้นปรัชญา นั่นคือบางส่วนเนื่องจากทับซ้อนเรื่องของศาสนาและปรัชญา เราแยกปรัชญาจากศาสนาดี โดยชี้ไปที่ของปรัชญามั่นวินัยบรรทัดฐาน reflectively warranted นำความเก่าและประเมินความสำคัญของทฤษฎี บรรทัดฐานตัวเองอยู่ภายใต้ discursive ปกติตัวสะท้อนและปรับปรุงตัวที่ให้ปรัชญาอักขระ "meta" เปิด คุ้นเคยที่ underwrites รูปภาพเป็น "ความคิดเกี่ยวกับการคิด" แนวทางศาสนาค่อนข้าง (แม้กระทั่งในปรัชญา) พึ่งอุทธรณ์กับมุมมองดาร หรือไฮเปอร์มนุษย์ "สูง" เพื่อเป็นแนวทางความคิด ความแตกต่างนี้วินัยในพื้นที่ทับซ้อน เช่น อภิปรัชญาและจริยธรรม วิธีการขึ้นจากปรัชญาของค่อนข้างมากกว่าเน้นตรรกะและญาณวิทยาTraditional accounts of Daoism deal with these areas of overlap: metaphysics and ethics. Philosophical interpretations that are hospitable to religious movements include transcendent monism, mysticism, and ethical intuitionism or supernaturalism (identifying right with attitudes of transcendent ethical judges). Absent a Chinese or Daoist logic, then, the challenge for a more critical philosophical view is showing that Daoists took a reflective, second level, meta-stance in discussing these issues and how (or whether) the more religious conclusions could survive reflection according to the norms of reasoning enshrined in the philosophical high-tide of the classical period of thought. Is there a classical basis for a warranted Chinese skepticism and could the more credulous readings of the text withstand the critical challenge of such a skepticism? The central sections of this article will trace the conceptual basis for a fully philosophical interpretation of the two core texts of Daoism while pointing out along the way where the more religious readings find footing in the texts. The effects of these religious “outs” will be traced in surveying later Daoist movements and impacts.Though tradition has treated Laozi and Zhuangzi as the Socrates and Plato of ‘Daoism,’ the use of Lao-Zhuang to identify a strain of thought may have become common only as with Neo-Daoism in the 3rd Century AD. Not only is it true that “Zhuangzi never knew he was a Daoist”, (Graham 1981, 128) he probably also didn't know anything about the Laozi. However, writers responsible for later chapters of the Zhuangzi established the first connection between the two texts. A large chunk of the “outer” chapters use the character of Laozi as spokesman for a closely related meta-ethical position and occasionally echoes the style and attitudes of the Daode Jing—though it seldom quotes directly from any extant version. Common themes, tropes and modes of expression seem to link the authors of the outer chapters with Daode Jing. One plausible speculation is that anonymous students of the Zhuangzi, working after his death, were “developing” the Zhuangzi text while in contact with the group anonymously composing the Daode Jing. They seemingly shaped each other's themes, expressions and ideas. See further discussion in Texts and Textual Theory.The underlying basis for our distinction between the philosophical and religious poles was epistemic. Both species of Daoism start from a common critique of “ordinary” knowing of daoway:guide. From this mildly skeptical or relativist base, philosophical Daoism tends toward pluralism, perspectivalism, skepticism, political equality and freedom. Religious “mysticism” usually is accompanied by a credulous assertion of supernatural epistemic abilities—control of some abstruse or magical way of overcoming skepticism. This is often explained by a supposed Daoist correlate of Confucian cultivation and the sage. It is typically the associated with some intuitive or “superlative” direct access to a single correct daoway:guide. As its special insight cannot be justified to those with “ordinary” perspectives and/or cannot be put into language and argument, it tends to generate the esoteric, hierarchical and authoritarian attitudes familiar in religions as well as the institutions that initiate and cultivate the common human into the idealized adept.The Confucian-like emphasis on “cultivating” this special epistemic ability, obediently following teachers and traditions contrasts with the philosophical strain's emphasis on natural spontaneity, freedom and egalitarianism which seems to Confucians like a plea for anarchy. This is because in the context of Ancient China, the assumed role of government is cultivating moral character, that is, instilling the same moral daoway:guide in everyone whether by education, attraction or force. (The gap between the religious and philosophical versions of the political attitudes can be partially closed if it treats the content of the transcendent dao as egalitarian, empty or anarchist—hence available equally to all with no need of hierarchy or training).Confucianism argues that the shared interest in cultivating a hyper-normal epistemic status means that Confucianism and Daoism are ultimately compatible. Both have at their core a dogmatic asseveration of their “special,” cultivated ability of direct (not mediated by language or reasons) access to the single, correct, dao—which cannot be cast in the form of “fixed” principles. So even if they disagree about the ethical details, they share a similarly anti-skeptical, unreflective authoritarian epistemology. The supposedly shared presupposition is the possibility of mysteriuosly cultivating an in

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. ความหมายของ "เต๋า"
ความหมายของลัทธิเต๋ามีความขัดแย้งเพราะบิดที่ซับซ้อนในการพัฒนาของมันเล่นบทบาทในประวัติศาสตร์อันยาวนานของประเทศจีน แม้บัญญัติศัพท์คำว่าสร้างความคลุมเครือเกี่ยวกับสิ่งที่นับเป็น 'เต๋า' สามถึงเจ็ดศตวรรษหลังจากที่พวกเขาควรจะมีชีวิตอยู่, ราชวงศ์ฮั่น (ประมาณ 100 คริสตศักราช) นักประวัติศาสตร์ระบุ Laozi และ Zhuangzi เป็น Daoists ประวัติศาสตร์การตั้งสมมติฐานหกโรงเรียนของความคิดขงจื้อคลาสสิก Mohist, หยินหยาง Legalist, Daoist และโรงเรียนของชื่อ พวกเขาเป็นคนบัญญัติศัพท์ dao-เจี๋ย (ทางโรงเรียน) หรือ (dao-de เจี๋ย) (ทางโรงเรียนและคุณธรรม) และมาถึงระบุ Laozi และ Zhuangzi เป็นกระบวนทัศน์ของการศึกษาของ daoway [2] ข้อความอื่น ๆ ที่ถูกเชื่อมโยงโดยการรวมตัวกันของพวกเขาในรูปแบบจากทั้งสองคลาสสิกรวมทั้ง Liehzi, Baopuzi และ Huinanzi หลังจากที่มันถูกเชื่อมโยงกับการตีความของ Laozi โดย Wang Bi, Yijing มาถึงจะคิดว่าเป็นคลาสสิกของลัทธิเต๋า. ฉินได้นำปลาย suddend ให้กับสถาบันที่สร้างยุคคลาสสิกที่มีความซับซ้อนของปรัชญาจีน ตอนแรกเจตนารมณ์ของพวกเขา "Legalist" และคิดว่าหวางลาวครอบงำชีวิตทางปัญญายากจน เมื่อราชวงศ์ฮั่นเริ่มพยายามที่จะสร้างประวัติศาสตร์คลาสสิกของจีนประวัติศาสตร์ของบัญญัติคำว่า "เต๋า" อาจจะคิดเนื้อหา Huang ลาว อย่างไรก็ตามพวกเขาโดยปริยายคงอ้างอิงโดยชี้ไปที่ Laozi และ Zhuangzi เป็น examplars ดังนั้นความหมายของการผ่าตัดปรัชญาเต๋าอาจจะเป็น "สิ่งที่ Laozi และ Zhuangzi สอน" ออกจากรายละเอียดการตีความ นักเขียนฮันอื่น ๆ ในช่วงต้นของการใช้การตีความของตัวเอง cribbed และคัดลอกมาจากต้นฉบับตำรา แต่ภายใต้อิทธิพล Huang ลาว, การจัดแสดงภาพสะท้อนปรัชญาเล็กน้อยต่อไป ผลิตภัณฑ์นี้ "กู้" ได้มายังจะคิดว่าเป็นตำรา Daoist และรวมถึง Huinanzi (ประมาณ 140 คริสตศักราช) และ Liezi (ศตวรรษที่สาม) และ Yijing นิยามการผ่าตัดถ้าเรารวมข้อความเหล่านี้จะแน่นอนการเปลี่ยนแปลง. ในช่วงต้นทศวรรษฮัน, ขงจื้อกลายดั้งเดิมอย่างเป็นทางการ เก็งกำไรดาราศาสตร์กึ่งธรรมชาติ (ทฤษฎีห้าเฟสและ portentology) ครอบงำฮันคิดและชีวิตของนักคิดทางปัญญาของจีนสี่ศตวรรษ เมื่อฮันปฏิเสธขงจื้อเป็นหมันสูญเสียอุทธรณ์ของปัญญาชนที่หันไปลาวกวางสีสดแรงบันดาลใจ แต่ตอนนี้อ่านผ่านเลนส์ดาราศาสตร์ขงจื้อ นักวิชาการตะวันตกระบุการเคลื่อนไหวนี้เป็น Neo-Daoist แต่เนื่องจากมันคงรูปแบบที่ยั่งยืน "ข้อความดั้งเดิม" และให้ข้อคิดระบบแรกที่คิดดาราศาสตร์ได้มาครองมุมมองจีนแบบดั้งเดิมของลัทธิเต๋า การเคลื่อนไหว Neo-Daoist ยังซ้อนทับและอำนวยความสะดวกการแนะนำและการแพร่กระจายของพุทธศาสนาในประเทศจีน การปฏิบัติวาทกรรมนีโอ Daoist เป็นยานพาหนะสำหรับความคิดของคนต่างด้าวแนวคิดทางพุทธศาสนาและลัทธิเต๋าอาจจะมีอิทธิพลต่อการเกิดขึ้นของรูปแบบจีนอย่างชัดเจนของพระพุทธศาสนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งจัน (เซน) การพัฒนานี้เพื่อผสม Neo-ลัทธิเต๋าและพุทธศาสนามหายานในจิตสำนึกทางปัญญาที่นีโอ Confucians ในที่สุดก็เอาทั้งสองจะคล้ายแนวโน้มหลักศาสนาเลื่อนลอย. ในขณะที่ "Daoist" กลุ่มศาสนาที่นำมาใช้สถาบันพระพุทธศาสนา (แม่ชีพระ monestaries ฯลฯ ) และกลายเป็นที่เชื่อมโยงกับศิลปะการต่อสู้, การเล่นแร่แปรธาตุที่นิยมและการเคลื่อนไหว (มักกบฏหรือการเคลื่อนไหว millenarian) ที่เกิดขึ้นในราชวงศ์ต่อมา เพราะลัทธิเต๋าของ "ธรรมชาติ" และร๊อคต่อต้านเผด็จการโฟกัสโดยธรรมชาติของมันที่ "วิธีการ" คำว่า 'เต๋า' อาจครอบคลุมแทบทุกการเคลื่อนไหวดังกล่าวหรือ "ท้องถิ่น" ศาสนาด้วยความคุ้นเคยธรรมชาติ "พระเจ้า." 'Daoist เป็นธรรมชาติ ลักษณะของอุดมการณ์ที่อยู่เบื้องหลังสายพันธุ์ใด ๆ ที่ไม่ใช่ขงจื้อหรือต่อต้านลงรอยกันของความคิด ผลที่ได้คือ 'ศาสนาเต๋า' ได้กลายเป็นแนวคิดอ่อนลึกซึ้ง คำถามที่มีชื่อเสียงกระชังของ "เต๋าคืออะไร?" (1970) ยังคงเป็นเรื่องยากที่เคยสำหรับศาสนา Daoist เราเลื่อนการที่นักวิชาการของศาสนาที่จะสังคายนาข้อ จำกัด ทางความคิดของศาสนา Daoist และมุ่งเน้นในสิ่งที่ baldly เนื้อหาปรัชญาสามารถสกัดได้จากโคลงคลาสสิก. Laozi และ Zhuangzi นี้แนวคิดการออกกฎหมายตามอำเภอใจใบคลุมเครือเพียงพอที่จะสังคายนาในการตีความ ทั้งสองข้อความในรูปแบบเนื้อหาทั้งเชิญสายของรายละเอียดที่มีความพอใจที่จะแรงกระตุ้นทางศาสนาและผู้ที่มีปรัชญา นั่นคือส่วนหนึ่งเป็นเพราะเรื่องของการทับซ้อนศาสนาและปรัชญา เราเห็นความแตกต่างจากศาสนาปรัชญาที่ดีขึ้นโดยชี้ถึงความมุ่งมั่นของวินัยปรัชญาบรรทัดฐานรับประกัน reflectively แนวทางทฤษฎีและการประเมินผลที่สำคัญของทฤษฎี บรรทัดฐานตัวเองอยู่ภายใต้ประเด็นสะท้อนแนวทางที่เป็นบรรทัดฐานและการแก้ไขซึ่งจะช่วยให้ปรัชญาเปิดคุ้นเคย "เมตา" ตัวละครที่จัดภาพที่เป็น "ความคิดเกี่ยวกับความคิด." วิธีการที่ค่อนข้างศาสนา (แม้จะอยู่ในปรัชญา) พึ่งพาดึงดูดความสนใจ "ที่สูงขึ้น "มุมมองที่เหนือธรรมชาติหรือไฮเปอร์มนุษย์เพื่อเป็นแนวทางในการคิด ซึ่งความแตกต่างทางวินัยในแนวทางไปยังพื้นที่ทับซ้อนเช่นอภิธรรมและจริยธรรมโผล่ออกมาจากการมุ่งเน้นมากขึ้นค่อนข้างปรัชญาในตรรกะและญาณวิทยา. บัญชีแบบดั้งเดิมของการจัดการเต๋ากับพื้นที่เหล่านี้ของการทับซ้อน: อภิธรรมและจริยธรรม การตีความปรัชญาที่มีอัธยาศัยกับการเคลื่อนไหวทางศาสนารวมถึง monism พ้นเวทย์มนต์และ intuitionism จริยธรรมหรือความขลัง (ระบุที่เหมาะสมกับทัศนคติของผู้พิพากษาจริยธรรมพ้น) ขาดตรรกะจีนหรือ Daoist แล้วความท้าทายสำหรับมุมมองของนักปรัชญาที่สำคัญมากขึ้นคือการแสดงให้เห็นว่า Daoists เอาสะท้อนระดับที่สอง, เมตาท่าทางในการอภิปรายประเด็นต่างๆเหล่านี้และวิธี (หรือว่า) ข้อสรุปที่ทางศาสนามากขึ้นสามารถอยู่รอดได้สะท้อนตาม บรรทัดฐานของเหตุผลที่ประดิษฐานอยู่ในน้ำสูงปรัชญาของยุคคลาสสิกของความคิด มีพื้นฐานคลาสสิกของจีนรับประกันความสงสัยและไม่สามารถอ่านหูเบามากขึ้นของข้อความทนต่อความท้าทายที่สำคัญของความสงสัยดังกล่าวได้หรือไม่ ส่วนภาคกลางของบทความนี้จะติดตามพื้นฐานแนวความคิดสำหรับการตีความปรัชญาอย่างเต็มที่จากทั้งสองข้อความหลักของลัทธิเต๋าในขณะที่ชี้ออกไปพร้อมกันที่อ่านทางศาสนาขึ้นพบฐานรากในตำรา ผลกระทบของศาสนาเหล่านี้ "ลึก" จะได้รับการตรวจสอบในการสำรวจการเคลื่อนไหว Daoist ต่อมาและผลกระทบ. แม้ว่าจะได้รับการรักษาประเพณีและ Laozi Zhuangzi เป็นโสกราตีสเพลโตและของ 'เต๋า' การใช้งานของลาวกวางสีในการระบุสายพันธุ์ของความคิดที่อาจจะมี กลายเป็นเรื่องธรรมดาเท่านั้นเช่นเดียวกับนีโอลัทธิเต๋าในศตวรรษที่ 3 ไม่เพียง แต่มันเป็นความจริงว่า "Zhuangzi ไม่เคยรู้ว่าเขาเป็น Daoist" (เกรแฮม 1981, 128) เขาอาจจะยังไม่ทราบอะไรเกี่ยวกับ Laozi แต่นักเขียนผู้รับผิดชอบสำหรับบทต่อของ Zhuangzi จัดตั้งการเชื่อมต่อครั้งแรกระหว่างทั้งสองข้อความ ก้อนขนาดใหญ่ของ "นอก" บทที่ใช้ลักษณะของ Laozi ในฐานะโฆษกสำหรับตำแหน่งที่เกี่ยวข้องกับเมตาจริยธรรมอย่างใกล้ชิดและบางครั้งก็สะท้อนสไตล์และทัศนคติของ Daode Jing-แม้ว่ามันจะไม่ค่อยพูดโดยตรงจากรุ่นใด ๆ ที่ยังหลงเหลืออยู่ รูปแบบทั่วไป, tropes และรูปแบบของการแสดงออกดูเหมือนจะเชื่อมโยงผู้เขียนบทนอกกับ Daode จิง หนึ่งการเก็งกำไรเป็นไปได้คือการที่นักเรียนที่ไม่ระบุชื่อของ Zhuangzi ทำงานหลังจากการตายของเขาเป็น "การพัฒนา" ข้อความ Zhuangzi ขณะที่อยู่ในการติดต่อกับกลุ่มโดยไม่ระบุชื่อเขียน Daode จิง พวกเขาดูเหมือนรูปแต่ละรูปแบบอื่น ๆ ของการแสดงออกและความคิด ดูการอภิปรายต่อไปในตำราและทฤษฎีต้นฉบับ. พื้นฐานพื้นฐานสำหรับความแตกต่างของเราระหว่างเสาปรัชญาและศาสนาเป็น epistemic ทั้งสองชนิดของลัทธิเต๋าเริ่มต้นจากบทวิจารณ์ที่พบบ่อยของ "ธรรมดา" รู้ของ daoway: คู่มือ จากฐานสงสัยอย่างอ่อนโยนหรือ relativist นี้ปรัชญาเต๋ามีแนวโน้มไปทางฝ่าย perspectivalism สงสัยความเสมอภาคทางการเมืองและเสรีภาพ ศาสนา "เวทย์มนต์" มักจะมาพร้อมกับการยืนยันของหูเบา epistemic เหนือธรรมชาติความสามารถในการควบคุมของทางลึกซึ้งหรือมีมนต์ขลังในการเอาชนะความสงสัย นี้มักจะมีการอธิบายโดยควร Daoist ความสัมพันธ์ของการเพาะปลูกขงจื้อและปัญญาชน มันมักจะเกี่ยวข้องกับบางที่ใช้งานง่ายหรือ "สุดยอด" การเข้าถึงโดยตรงไปที่ถูกต้อง daoway เดียว: คู่มือ ในฐานะที่เป็นข้อมูลเชิงลึกที่พิเศษไม่เป็นธรรมกับผู้ที่มี "ธรรมดา" มุมมองและ / หรือไม่สามารถใส่ลงไปในภาษาและการโต้แย้งก็มีแนวโน้มที่จะสร้างลึกลับทัศนคติลำดับชั้นและเผด็จการที่คุ้นเคยในศาสนาเช่นเดียวกับสถาบันที่เริ่มต้นและปลูกฝังที่พบบ่อย มนุษย์เข้าไปในอุดมคติเก่ง. เน้นขงจื้อเหมือนที่ "ปลูกฝัง" ความสามารถ epistemic พิเศษดังต่อไปนี้เชื่อฟังครูและประเพณีแตกต่างกับปรัชญาเน้นสายพันธุ์ในธรรมชาติธรรมชาติเสรีภาพและกิจวัตรประจำวันซึ่งดูเหมือนว่าจะ Confucians เหมือนข้ออ้างสำหรับความโกลาหล นี้เป็นเพราะในบริบทของจีนโบราณ, บทบาทของรัฐบาลคือการปลูกฝังคุณธรรมสันนิษฐานว่ามีการปลูกฝังคุณธรรมเดียวกัน daoway: คู่มือทุกคนไม่ว่าจะโดยการศึกษาที่น่าสนใจหรือมีผลบังคับใช้ (ช่องว่างระหว่างรุ่นศาสนาและปรัชญาทัศนคติทางการเมืองที่อาจจะปิดบางส่วนถ้ามันถือว่าเนื้อหาของ dao พ้นเป็นคุ้มว่างเปล่าหรืออนาธิปไตย-จึงสามารถใช้ได้อย่างเท่าเทียมกันในทุกความต้องการของการลำดับชั้นหรือการฝึกอบรมไม่มี). ระบุว่าขงจื้อ สนใจร่วมกันในการปลูกฝังสถานะ epistemic เกินไปปกติหมายความว่าขงจื้อและลัทธิเต๋าเข้ากันได้ในท้ายที่สุด ทั้งสองมีที่หลักของพวกเขาดันทุรังคำยืนยันของ "พิเศษ" ความสามารถในการเพาะปลูกโดยตรง (ไม่ไกล่เกลี่ยโดยภาษาหรือเหตุผล) การเข้าถึงเดียวที่ถูกต้อง dao-ซึ่งไม่สามารถทิ้งไว้ในรูปแบบของ "คงที่" หลักการ ดังนั้นถึงแม้ว่าพวกเขาไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับรายละเอียดทางจริยธรรมที่พวกเขามีส่วนร่วมในทำนองเดียวกันการต่อต้านเชื่อญาณวิทยาเผด็จการ unreflective ข้อสันนิษฐานที่ใช้ร่วมกันตามที่คาดคะเนเป็นไปได้ของการเพาะปลูกใน mysteriuosly

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . คำนิยามของ " ลัทธิเต๋า "
นิยามของลัทธิเต๋าแย้งเพราะซับซ้อนไปมาในการพัฒนามันเล่นบทบาทในประวัติศาสตร์ที่ยาวนานของประเทศจีน แม้แต่การบัญญัติศัพท์คำว่าสร้างความคลุมเครือเกี่ยวกับสิ่งที่ถือว่าเป็นลัทธิเต๋า ' ' สามกับเจ็ดศตวรรษหลังจากเขาควรจะมีชีวิตอยู่ ราชวงศ์ฮั่น ( ประมาณ 100 ปี ) นักประวัติศาสตร์ ระบุ และ zhuangzi เล่าจื๊อเป็น daoists .นักประวัติศาสตร์ postulated หกโรงเรียนคลาสสิกคิดว่าลัทธิขงจื๊อ mohist ยินหยาง legalist daoist , และโรงเรียนชื่อ พวกเขาใช้คำว่าดาวเจี่ย ( โรงเรียน ) หรือ ( เต้าเต๋อเจี๋ย ) ( ทางโรงเรียนคุณธรรม ) และมาศึกษา และ zhuangzi เล่าจื๊อเป็นกระบวนทัศน์ของการศึกษา daoway [ 2 ] ข้อความอื่น ๆมีการเชื่อมโยงโดยการประสานของรูปแบบจากสองรวมทั้ง liehzi คลาสสิก ,การ baopuzi และ huinanzi . หลังจากที่มันถูกเชื่อมโยงกับการตีความของเล่าจื๊อ โดยวางบิ , yijing มาคิดว่าเป็นคลาสสิกของลัทธิเต๋า .

ฉินได้นำ suddend จบสถาบันที่สร้างยุคคลาสสิคที่ซับซ้อนของปรัชญาจีน ตอนแรก อุดมการณ์ของพวกเขา , " legalist " Huang ลาวคิดครอบงำชีวิตอับจนทางปัญญา .เมื่อราชวงศ์ฮั่นเริ่มพยายามสร้างประวัติศาสตร์คลาสสิกของจีนของนักประวัติศาสตร์ชื่อว่าคำว่า " ลัทธิเต๋า " อาจจะคิดเนื้อหา Huang ลาว อย่างไรก็ตาม พวกเขาโดยปริยายแก้ไขอ้างอิงโดยชี้ไปที่และเล่าจื๊อ zhuangzi เป็น examplars . ดังนั้น นิยามปฏิบัติการของลัทธิเต๋าปรัชญาอาจจะ " อะไร และ zhuangzi เล่าจื๊อสอน " ออกจากรายละเอียดของการตีความสมัยก่อนนักเขียนฮันๆโดยใช้การตีความของตัวเอง cribbed และคัดลอกจากข้อความเดิม แต่อยู่ภายใต้อิทธิพลของ Huang ลาว มีเล็ก ๆน้อย ๆเพิ่มเติมสะท้อนปรัชญา ผลิตภัณฑ์ของ " การกู้คืน " ก็มานึกถึง daoist ข้อความและรวมถึง huinanzi ( ประมาณ 140 ปี ) และ liezi ( สามศตวรรษโฆษณา ) และ yijing .และความหมายถ้าเรารวมข้อความเหล่านี้จะแน่นอนเปลี่ยน

ระหว่างฮันก่อน ลัทธิขงจื๊อเป็น orthodoxy อย่างเป็นทางการ กึ่งเหนือธรรมชาติดาราศาสตร์เก็งกําไร ( ทฤษฎี 5 เฟส และ portentology ) dominated ฮันคิดและชีวิตทางปัญญาของนักคิดจีนสี่ศตวรรษ เมื่อฮันปฏิเสธการเป็นหมันของลัทธิขงจื้อ สูญเสียการอุทธรณ์ไปยังปัญญาชนที่หันไปลาวจ้วงสำหรับแรงบันดาลใจสดแต่ตอนนี้อ่านผ่านเลนส์ของดาราศาสตร์ . นักวิชาการตะวันตกระบุการเคลื่อนไหวนี้เป็นนีโอ daoist แต่มันคงยืนยง รูปแบบของแบบดั้งเดิม " ข้อความ " และให้ข้อคิดเป็นระบบแรกที่เกี่ยวกับดาราศาสตร์ความคิดได้มาครองจีนดั้งเดิมมุมมองของลัทธิเต๋า . นีโอ daoist เคลื่อนไหวยังทับซ้อนกันและช่วยแนะนําและการแพร่กระจายของพุทธศาสนาในประเทศจีน นีโอ daoist วาทกรรมการยานพาหนะสำหรับความคิดแนวคิดพุทธศาสนาและลัทธิเต๋าอาจมีอิทธิพลของการเกิดขึ้นของรูปแบบจีนที่โดดเด่นของพุทธศาสนา โดยเฉพาะชาน ( เซน )