- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Admirers have always had difficulty
Admirers have always had difficulty explaining Eric Rohmer's "Je ne sais quoi." Part of the challenge stems from the fact that, despite his place in French Nouvelle Vague (i.e., New Wave), his work is unlike that of his colleagues. While this may be due to the auteur's unwillingness to conform, some have argued convincingly that, in truth, he has remained more faithful to the original ideals of the movement than have his peers. Additionally, plot is not his foremost concern. It is the thoughts and emotions of his characters that are essential to Rohmer, and, just as one's own states of being are hard to define, so is the internal life of his art. Thus, rather than speaking of it in specific terms, fans often use such modifiers as "subtle," "witty," "delicious" and "enigmatic." In an interview with Dennis Hopper, Quentin Tarantino echoed what nearly every aficionado has uttered: "You have to see one of [his movies], and if you kind of like that one, then you should see his other ones, but you need to see one to see if you like it."
Detractors have no problem in expressing their displeasure. They use such phrases as "tedious like a classroom play," "arty and tiresome" and "donnishly talky." Gene Hackman, as jaded detective Harry Moseby in Night Moves (1975), delivered a now famous line that sums up these feelings: "I saw a Rohmer film once. It was kind of like watching paint dry." Undeniably, his excruciatingly slow pace and apathetic, self-absorbed characters are hallmarks, and, at times, even his greatest supporters have made trenchant remarks in this regard. Said critic Pauline Kael, "Seriocomic triviality has become Rohmer's specialty. His sensibility would be easier to take if he'd stop directing to a metronome." In that his proponents will quote attacks on him, indeed Rohmer may be alone among directors. They revel in the fact that "nothing of consequence" happens in his pictures. They are mesmerized by the dense blocks of high-brow chatter. They delight in the predictability of his aesthetic. Above all, however, they are touched by the honesty of a man who, uncompromisingly, lays bear the human soul and "life as such."
Who is Eric Rohmer? Born Jean-Marie Maurice Scherer on December 1, 1920 in Nancy, a small city in Lorraine, he relocated to Paris and became a literature teacher and newspaper reporter. In 1946, under the pen name Gilbert Cordier, he published his only novel, "Elizabeth". Soon after, his interest began to shift toward criticism, and he began frequenting Cinémathèque Français (founded by archivist Henri Langlois) along with soon-to-be New Wavers Jean-Luc Godard, Jacques Rivette, Claude Chabrol and François Truffaut. It was at this time that he adopted his pseudonym, an amalgam of the names of actor/director Erich von Stroheim and novelist Sax Rohmer (author of the Fu Manchu series.) His first film, Journal d'un scélérat (1950), was shot the same year that he founded "Gazette du Cinema" along with Godard and Rivette. The next year, Rohmer joined seminal critic André Bazin at "Cahiers du Cinema", where he served as editor-in-chief from 1956 to 1963. As Cahiers was an influential publication, it not only gave him a platform from which to preach New Wave philosophy, but it enabled him to propose revisionist ideas on Hollywood. An example of the latter was "Hitchcock, The First Forty-Four Films", a book on which he collaborated with Chabrol that spoke of Alfred Hitchcock in highly favorable terms.
Rohmer's early forays into direction met with limited success. By 1958, he had completed five shorts, but his sole attempt at feature length, a version of La Comtesse de Ségur's "Les Petites filles modèles", was left unfinished. With Le signe du lion (1962), he made his feature debut, although it was a decade before he achieved recognition. In the interim, he turned out eleven projects, including three of his "Six contes moraux" (i.e., moral tales), films devoted to examining the inner states of people in the throes of temptation. The Bakery Girl of Monceau (1963) and Suzanne's Career (1963) are unremarkable black-and-white pictures that best function as blueprints for his later output. They also mark the beginning of a business partnership with Barbet Schroeder, who starred in the former of the two. The Collector (1967), his first major effort in color, has been mistaken for a Lolita movie; on a deeper plane, it questions the manner in which one collects or rejects experience. Rohmer's first "hit" was My Night with Maud (1969), which was nominated for two Oscars and won several international awards. It continues to be his best-known work. In it, on the eve of a proclaiming his love to Francoise, his future wife, the narrator spends a night with a pretty divorcée named Maud. Along with a friend, the two have a discussion on life, religion and Pascal's wager (i.e., the necessity of risking all on the only bet that can win.) Left alone with the sensual Maud, the narrator is forced to test his principles. The final parts in the series, Claire's Knee (1970) and Chloe in the Afternoon (1972) are mid-life crisis tales that cleverly reiterate the notion of self-restraint as the path to salvation.
"Comedies et Proverbs," Rohmer's second cycle, deals with deception. The Aviator's Wife (1981) is the story a naïve student who suspects his girlfriend of infidelity. In stalking her ex-lover and ultimately confronting her, we discover the levels on which he is deceiving himself. Another masterpiece is Pauline at the Beach (1983), a seaside film about adolescents' coming-of-age and the childish antics of their adult chaperones. Of the remaining installments, Summer (1986) and Boyfriends and Girlfriends (1987) are the most appealing. The director's last series is known as "Contes des quatre saisons" (i.e., Tales of the Four Seasons), which too presents the dysfunctional relationships of eccentrics. In place of the social games of "Comedies et Proverbs", though, this cycle explores the lives of the emotionally isolated. A Tale of Springtime (1990) and A Tale of Winter (1992) are the more inventive pieces, the latter revisiting Ma Nuit chez Maud's "wager." Just as his oeuvre retraces itself thematically, Rohmer populates it with actors who appear and reappear in unusual ways. The final tale, Autumn Tale (1998), brings together his favorite actresses, Marie Rivière and Béatrice Romand. Like "hiver," it hearkens back to a prior project, A Good Marriage (1982), in examining Romand's quest to find a husband.
Since 1976, Rohmer has made various non-serial releases. Four Adventures of Reinette and Mirabelle (1987) and Rendezvous in Paris (1995), both composed of vignettes, are tongue-in-cheek morality plays that merit little attention. The lush costume drama The Marquise of O (1976), in contrast, is an excellent study of the absurd formalities of 18th century aristocracy and was recognized with the Grand Prize of the Jury at Cannes. His other period pieces, regrettably, have not been as successful. Perceval (1978), while original, is a failed experiment in stagy Arthurian storytelling, and the beautifully dull The Lady and the Duke (2001) is equally unsatisfying for most fans of his oeuvre. Nonetheless, the director has demonstrated incredible consistency, and that he was able to deliver a picture of this caliber so late in his career is astounding. The legacy that this man has bestowed upon us rivals that of any auteur, with arguably as many as ten tours de force over the last four decades. Why, then, is he the least honored among the ranks of the Nouvelle Vague and among all cinematic geniuses?
Stories of Rohmer's idiosyncrasies abound. An ardent environmentalist, he has never driven a car and refuses to ride in taxis. There is no telephone in his home. He delayed the production of Ma Nuit chez Maud for a year, insisting that certain scenes could only be shot on Christmas night. Once, he requested a musical score that could be played at levels inaudible to viewers. He refers to himself as "commercial," yet his movies turn slim profits playing the art house circuit. Normally, these are kinds of anecdotes that would endear a one with the cognoscenti. His most revealing quirk, however, is that he declines interviews and shuns the spotlight. Where Hitchcock, for instance, was always ready to talk shop, Rohmer has let his films speak for themselves. He is not worried about WHAT people think of them but THAT, indeed, they think.
It would be dangerous to supplant the aforementioned "je ne sais quoi" with words. Without demystifying Rohmer's cinema, still there are broad qualities to which one may point. First, it is marked by philosophical and artistic integrity. Long before Krzysztof Kieslowski, Rohmer came up with the concept of the film cycle, and this has permitted him to build on his own work in a unique manner. A devout Catholic, he is interested in the resisting of temptation, and what does not occur in his pieces is just as intriguing as what occurs. Apropos to the mention of his spirituality is his fascination with the interplay between destiny and free will. Some choice is always central to his stories. Yet, while his narrative is devoid of conventionally dramatic events, he shows a fondness for coincidence bordering on the supernatural. In order to maintain verisimilitude, then, he employs more "long shots" and a simpler, more natural editing process than his contemporaries. He makes infrequent use of music and foley, focusing instead on the sounds of voices. Of these voices, where his narrators are male (and it is ostensibly their subjective experience to which we are privy), his women are more intelligent and complex than his men. Finally, albeit deeply contemplative, Rohmer's work is rarely conclusive. Refreshingly un-Hollywood, rather than providing an escape from reality, it compels us to face the world in which we live.
- IMDb Mini Biography By: Steve Cohn
Detractors have no problem in expressing their displeasure. They use such phrases as "tedious like a classroom play," "arty and tiresome" and "donnishly talky." Gene Hackman, as jaded detective Harry Moseby in Night Moves (1975), delivered a now famous line that sums up these feelings: "I saw a Rohmer film once. It was kind of like watching paint dry." Undeniably, his excruciatingly slow pace and apathetic, self-absorbed characters are hallmarks, and, at times, even his greatest supporters have made trenchant remarks in this regard. Said critic Pauline Kael, "Seriocomic triviality has become Rohmer's specialty. His sensibility would be easier to take if he'd stop directing to a metronome." In that his proponents will quote attacks on him, indeed Rohmer may be alone among directors. They revel in the fact that "nothing of consequence" happens in his pictures. They are mesmerized by the dense blocks of high-brow chatter. They delight in the predictability of his aesthetic. Above all, however, they are touched by the honesty of a man who, uncompromisingly, lays bear the human soul and "life as such."
Who is Eric Rohmer? Born Jean-Marie Maurice Scherer on December 1, 1920 in Nancy, a small city in Lorraine, he relocated to Paris and became a literature teacher and newspaper reporter. In 1946, under the pen name Gilbert Cordier, he published his only novel, "Elizabeth". Soon after, his interest began to shift toward criticism, and he began frequenting Cinémathèque Français (founded by archivist Henri Langlois) along with soon-to-be New Wavers Jean-Luc Godard, Jacques Rivette, Claude Chabrol and François Truffaut. It was at this time that he adopted his pseudonym, an amalgam of the names of actor/director Erich von Stroheim and novelist Sax Rohmer (author of the Fu Manchu series.) His first film, Journal d'un scélérat (1950), was shot the same year that he founded "Gazette du Cinema" along with Godard and Rivette. The next year, Rohmer joined seminal critic André Bazin at "Cahiers du Cinema", where he served as editor-in-chief from 1956 to 1963. As Cahiers was an influential publication, it not only gave him a platform from which to preach New Wave philosophy, but it enabled him to propose revisionist ideas on Hollywood. An example of the latter was "Hitchcock, The First Forty-Four Films", a book on which he collaborated with Chabrol that spoke of Alfred Hitchcock in highly favorable terms.
Rohmer's early forays into direction met with limited success. By 1958, he had completed five shorts, but his sole attempt at feature length, a version of La Comtesse de Ségur's "Les Petites filles modèles", was left unfinished. With Le signe du lion (1962), he made his feature debut, although it was a decade before he achieved recognition. In the interim, he turned out eleven projects, including three of his "Six contes moraux" (i.e., moral tales), films devoted to examining the inner states of people in the throes of temptation. The Bakery Girl of Monceau (1963) and Suzanne's Career (1963) are unremarkable black-and-white pictures that best function as blueprints for his later output. They also mark the beginning of a business partnership with Barbet Schroeder, who starred in the former of the two. The Collector (1967), his first major effort in color, has been mistaken for a Lolita movie; on a deeper plane, it questions the manner in which one collects or rejects experience. Rohmer's first "hit" was My Night with Maud (1969), which was nominated for two Oscars and won several international awards. It continues to be his best-known work. In it, on the eve of a proclaiming his love to Francoise, his future wife, the narrator spends a night with a pretty divorcée named Maud. Along with a friend, the two have a discussion on life, religion and Pascal's wager (i.e., the necessity of risking all on the only bet that can win.) Left alone with the sensual Maud, the narrator is forced to test his principles. The final parts in the series, Claire's Knee (1970) and Chloe in the Afternoon (1972) are mid-life crisis tales that cleverly reiterate the notion of self-restraint as the path to salvation.
"Comedies et Proverbs," Rohmer's second cycle, deals with deception. The Aviator's Wife (1981) is the story a naïve student who suspects his girlfriend of infidelity. In stalking her ex-lover and ultimately confronting her, we discover the levels on which he is deceiving himself. Another masterpiece is Pauline at the Beach (1983), a seaside film about adolescents' coming-of-age and the childish antics of their adult chaperones. Of the remaining installments, Summer (1986) and Boyfriends and Girlfriends (1987) are the most appealing. The director's last series is known as "Contes des quatre saisons" (i.e., Tales of the Four Seasons), which too presents the dysfunctional relationships of eccentrics. In place of the social games of "Comedies et Proverbs", though, this cycle explores the lives of the emotionally isolated. A Tale of Springtime (1990) and A Tale of Winter (1992) are the more inventive pieces, the latter revisiting Ma Nuit chez Maud's "wager." Just as his oeuvre retraces itself thematically, Rohmer populates it with actors who appear and reappear in unusual ways. The final tale, Autumn Tale (1998), brings together his favorite actresses, Marie Rivière and Béatrice Romand. Like "hiver," it hearkens back to a prior project, A Good Marriage (1982), in examining Romand's quest to find a husband.
Since 1976, Rohmer has made various non-serial releases. Four Adventures of Reinette and Mirabelle (1987) and Rendezvous in Paris (1995), both composed of vignettes, are tongue-in-cheek morality plays that merit little attention. The lush costume drama The Marquise of O (1976), in contrast, is an excellent study of the absurd formalities of 18th century aristocracy and was recognized with the Grand Prize of the Jury at Cannes. His other period pieces, regrettably, have not been as successful. Perceval (1978), while original, is a failed experiment in stagy Arthurian storytelling, and the beautifully dull The Lady and the Duke (2001) is equally unsatisfying for most fans of his oeuvre. Nonetheless, the director has demonstrated incredible consistency, and that he was able to deliver a picture of this caliber so late in his career is astounding. The legacy that this man has bestowed upon us rivals that of any auteur, with arguably as many as ten tours de force over the last four decades. Why, then, is he the least honored among the ranks of the Nouvelle Vague and among all cinematic geniuses?
Stories of Rohmer's idiosyncrasies abound. An ardent environmentalist, he has never driven a car and refuses to ride in taxis. There is no telephone in his home. He delayed the production of Ma Nuit chez Maud for a year, insisting that certain scenes could only be shot on Christmas night. Once, he requested a musical score that could be played at levels inaudible to viewers. He refers to himself as "commercial," yet his movies turn slim profits playing the art house circuit. Normally, these are kinds of anecdotes that would endear a one with the cognoscenti. His most revealing quirk, however, is that he declines interviews and shuns the spotlight. Where Hitchcock, for instance, was always ready to talk shop, Rohmer has let his films speak for themselves. He is not worried about WHAT people think of them but THAT, indeed, they think.
It would be dangerous to supplant the aforementioned "je ne sais quoi" with words. Without demystifying Rohmer's cinema, still there are broad qualities to which one may point. First, it is marked by philosophical and artistic integrity. Long before Krzysztof Kieslowski, Rohmer came up with the concept of the film cycle, and this has permitted him to build on his own work in a unique manner. A devout Catholic, he is interested in the resisting of temptation, and what does not occur in his pieces is just as intriguing as what occurs. Apropos to the mention of his spirituality is his fascination with the interplay between destiny and free will. Some choice is always central to his stories. Yet, while his narrative is devoid of conventionally dramatic events, he shows a fondness for coincidence bordering on the supernatural. In order to maintain verisimilitude, then, he employs more "long shots" and a simpler, more natural editing process than his contemporaries. He makes infrequent use of music and foley, focusing instead on the sounds of voices. Of these voices, where his narrators are male (and it is ostensibly their subjective experience to which we are privy), his women are more intelligent and complex than his men. Finally, albeit deeply contemplative, Rohmer's work is rarely conclusive. Refreshingly un-Hollywood, rather than providing an escape from reality, it compels us to face the world in which we live.
- IMDb Mini Biography By: Steve Cohn
0/5000
ล้ำเสมอมีความยากลำบากในการอธิบายของ Eric Rohmer "Je ne sais แท็ง" ส่วนหนึ่งของความท้าทายเกิดจากความเป็นจริง แม้ มีตำแหน่งของเขาในฝรั่งเศสแรมนูเวล Vague (เช่น คลื่นใหม่), งานของเขานั้นแตกต่างจากที่เพื่อนร่วมงานของเขา ขณะนี้อาจเป็น เพราะของ auteur unwillingness เพื่อให้สอดคล้อง บางได้โต้เถียง convincingly ว่า ในความจริง เขามียังคงมีสัตย์ซื่อในอุดมคติเดิมของการเคลื่อนไหวที่มีเพื่อน นอกจากนี้ พล็อตไม่ได้กังวลสำคัญของเขา ความคิดและอารมณ์ของเขาที่จำเป็นสำหรับ Rohmer และ เหมือนอเมริกาแต่การกำหนดยาก เพื่อชีวิตภายในศิลปะของเขา ดังนั้น แทนที่จะพูดของมันในเงื่อนไขเฉพาะ แฟนมักใช้คำวิเศษณ์เช่น "ละเอียด "เฉียบแหลม เป็น "อาหาร" และ "ทำนาย" ในการสัมภาษณ์กับเดนนิสฮอปเปอร์ เควนตินแทแรนติโนได้พูดย้ำสิ่งที่เกือบทุก aficionado ได้พูด: "คุณต้องดู [ของเขาภาพยนตร์] อย่างใดอย่างหนึ่ง และถ้าคุณประการหนึ่ง แล้ว คุณจะเห็นคนอื่น ๆ ของเขา แต่คุณต้องดูการดูถ้าคุณชอบ"Detractors ได้ไม่มีปัญหาในการแสดงความไม่พอใจ ใช้วลีดังกล่าวเป็น "น่าเบื่อเช่นการเรียนเล่น "arty และน่าเบื่อ" และ"donnishly talky " จีนแฮกแมน เป็นนักสืบ jaded แฮร์รี่ Moseby ในคืนย้าย (1975), ส่งรายการมีชื่อเสียงตอนนี้ให้ค่าความรู้สึกเหล่านี้: "ผมเห็นฟิล์ม Rohmer ครั้ง ได้ของเช่นดูสีแห้ง" ดี ๆ เขาก้าวช้า excruciatingly ตัวเองดูดซึม เกิดแปลกใจ และ ครั้ง แม้แต่หัวใจของเขามากที่สุดได้ทำหมายเหตุ trenchant ในการนี้ นักวิจารณ์สาว Kael กล่าวว่า "Seriocomic triviality เป็น พิเศษของ Rohmer อย่างทันเขาจะได้ง่ายต่อการใช้ถ้าเขาจะหยุดไปเป็นเครื่องเมตรอนอม" Proponents เขาจะพูดโจมตีเขา ที่จริง Rohmer ได้คนเดียวในหมู่กรรมการ พวกเขาเพลิดเพลินไปในความจริงที่ว่า "อะไรของสัจจะ" เกิดขึ้นในภาพของเขา พวกเขามี mesmerized โดยบล็อกหนาแน่นสูงคิ้วเรื่องไร้สาระ พวกเขาชอบในแอพพลิเคชันของความงามของเขา เหนือทั้งหมด อย่างไรก็ตาม พวกเขาจะสัมผัส ด้วยความซื่อสัตย์ของมนุษย์ uncompromisingly กล่าวหมีมนุษย์และ "ชีวิตเช่นกัน"Eric Rohmer คือใคร เขาเกิดฌองมารีมอริ Scherer บน 1 ธันวาคม 1920 ในณองซี เมืองขนาดเล็กในลอร์แรนน์ ย้ายไปปารีส และกลายเป็น อาจารย์วรรณคดีและโปรแกรมรายงานหนังสือพิมพ์ ในปี 1946 ภายใต้นามปากกา Gilbert Cordier เขาเผยแพร่นวนิยายของเขาเท่านั้น "เอลิซาเบธ" เร็ว ๆ นี้หลังจาก ดอกเบี้ยของเขาเริ่มเปลี่ยนไปวิจารณ์ แล้วเขาเริ่ม frequenting Cinémathèque Français (ก่อตั้ง โดยนักวิชาการ Henri Langlois) เร็ว ๆ นี้--จะใหม่ Wavers ฌองลุค Godard, Jacques Rivette โคลด Chabrol และ François Truffaut ก็ในเวลานี้ที่เขานำนามแฝงของเขา amalgam ชื่อเอริชฟอน Stroheim นักแสดง/ผู้กำกับและคนเขียน Rohmer แซ็กซ์ (ผู้เขียนชุดแมน Fu) ภาพยนตร์ครั้งแรกของเขา สมุด d'un scélérat (1950), ถูกยิงปีเดียวกันที่เขาก่อตั้ง "โรงภาพยนตร์ดูประกาศ" Godard และ Rivette ปีถัดไป Rohmer ร่วมก็บรรลุถึง André Bazin ที่ "Cahiers du Cinema" ซึ่งเขาทำหน้าที่เป็นบรรณาธิการบริหารจากปี 1956 ถึง 1963 เป็น Cahiers มีการเผยแพร่มีอิทธิพล ไม่เพียงแต่ให้เขาแพลตฟอร์มที่เทศน์ปรัชญานิวเวฟ แต่มันเปิดเขาเสนอความคิด revisionist ในฮอลลีวูด ตัวอย่างของหลังถูก "ฮิตช์ค็อก แรกฟิล์มสี่สิบสี่", หนังสือซึ่งเขาได้ร่วมมือกับ Chabrol ที่พูดของอัลเฟรดฮิตช์ค็อกในเงื่อนไขอันสูงForays ต้นของ Rohmer เป็นทิศทางได้พบกับความสำเร็จจำกัด โดย 1958 เขาได้เสร็จสมบูรณ์ 5 กางเกงขาสั้น แต่ความพยายามของเขาแต่เพียงผู้เดียวที่ความยาวคุณลักษณะ รุ่นลา Comtesse เด Ségur ของ "Les Petites filles modèles" ที่เหลือยังไม่เสร็จ มีเลอ signe ดูสิงโต (1962), เขาทำตัวเขาคุณลักษณะ แต่ทศวรรษก่อนที่เขาได้รับรู้ ในระหว่างกาล เขาเปิดออก 11 โครงการ รวมทั้งสามของเขา "หก contes moraux" (เช่น คุณธรรมนิทาน), ฟิล์มทุ่มเทเพื่อตรวจสอบสถานะภายในของคนใน throes ของสิ่งล่อใจ เบเกอรี่สาวของ Monceau (1963) และอาชีพของซูซานคอ (1963) เป็นรูปภาพขาวดำ unremarkable ที่ทำงานสุดพิมพ์เขียวบางส่วนสำหรับการแสดงผลของเขาในภายหลัง พวกเขายังทำเครื่องหมายจุดเริ่มต้นของความร่วมมือทางธุรกิจกับ Schroeder โพระดกคอสีฟ้าที่ starred ในอดีตของทั้งสอง ได้รับดาวตามปกติเก็บ (1967), เขาพยายามหลักแรกสี สำหรับภาพยนตร์ Lolita เครื่องลึก มันถามอย่างหนึ่งใช้รวบรวม หรือปฏิเสธประสบการณ์ แรกของ Rohmer "ตี" ของฉันคืนมาอุด (1969), ซึ่งถูกเสนอสไตสอง และหลายรางวัลนานาชาติ ได้ มันยังคงเป็นงานของเขารู้จัก ใน ในวันปิดของเขารักการ Francoise ภรรยาในอนาคต ผู้ใช้คืนกับ divorcée สวยที่ชื่อมาอุด กับเพื่อน ทั้งสองมีการสนทนาในชีวิต ศาสนา และ wager ปาสกาล (เช่น ความจำเป็นซึ่งทั้งหมดในการเดิมพันเท่านั้นที่สามารถชนะ) เหลือคนเดียวกับมาอุดที่กระตุ้นความรู้สึก ผู้ถูกบังคับเพื่อทดสอบหลักการของเขา ส่วนสุดท้ายในชุด Knee (1970) และ Chloe ในตอนบ่ายของแคลร์ (1972) มีนิทานชีวิตกลางวิกฤตที่คำนึงย้ำแนวคิดของความอดกลั้นเป็นเส้นทางไปรอด" Comedies ร้อยเอ็ดสุภาษิต, " รอบสองของ Rohmer เกี่ยวข้องกับหลอกลวง ภรรยาของนักบิน (1981) เป็นเรื่องราวนักเรียนขำน่าที่สงสัยแฟนของความไม่ซื่อสัตย์ของเขา Stalking อดีตรักของเธอ และในที่สุด เธอเผชิญ เราค้นพบในระดับที่เขาเป็นอย่างตัวเอง อื่นชิ้นเอกเป็นสาวที่ชายหาด (1983), ฟิล์มซีไซด์เกี่ยวกับเยาวมาของอายุและใช้พูดแบบเด็กของ chaperones ของผู้ใหญ่ งวดที่เหลือ ของฤดูร้อน (1986) และแฟนและแฟน (1987) น่าสนใจมากที่สุด ชุดล่าสุดของผู้กำกับเรียกว่า "ไซสัน quatre Contes เด" (เช่น นิทานของโฟร์ซีซั่น), ซึ่งแสดงความสัมพันธ์นบาของ eccentrics เกินไป แทนเกมสังคมของ " Comedies ร้อยเอ็ดสุภาษิต", แม้ ว่า วงจรนี้สำรวจชีวิตของแยกอารมณ์ เรื่อง Springtime (1990) และ A เรื่องของหนาว (1992) เป็นชิ้นส่วนประดิษฐ์ขึ้น หลัง revisiting มานูอิท chez ของมาอุด "wager" เหมือนเขา oeuvre retraces เอง thematically, Rohmer เติมข้อมูลนั้นกับนักแสดงที่แสดง และปรากฏขึ้นใหม่ในลักษณะปกติ เรื่องสุดท้าย เรื่องฤดูใบไม้ร่วง (1998), ร่วมกันนำของเขาชื่นชอบนักแสดง Marie Rivière และ Béatrice Romand เช่น "hiver มัน hearkens กลับไปที่โครงการก่อน A ดีแต่งงาน (1982), ในการตรวจสอบของ Romand เควสหาสามีพ.ศ. 1976, Rohmer ได้ทำการประชาสัมพันธ์ไม่ใช่ลำดับต่าง ๆ ผจญภัย Reinette และ Mirabelle (1987) และนัดพบในปารีส (1995), ทั้งส่วนประกอบของ vignettes สี่เป็นบทละครศีลธรรม tongue-in-cheek ที่บุญสนใจเพียงเล็กน้อย ละครแต่งกายเขียวชอุ่ม Marquise ของ O (1976), คมชัด มีการศึกษาที่ยอดเยี่ยมของพิธีการที่ไร้สาระของชนชั้นสูงศตวรรษที่ 18 และได้รู้จักกับรางวัลที่คานส์คณะ พระองค์อื่น ๆ ระยะชิ้น ล้วน ไม่ได้ประสบความสำเร็จเป็น Perceval (1978), ในขณะที่ต้นฉบับ มาทดลองล้มเหลวใน storytelling stagy เบิ ผู้หญิงสวยงามน่าเบื่อ และดุ๊ก (2001) เป็น unsatisfying สำหรับแฟน ๆ ส่วนใหญ่ของเขา oeuvre เท่า ๆ กัน กระนั้น กรรมการได้แสดงความน่าทึ่ง และให้เขาส่งรูปภาพของนี่ดังนั้นในอาชีพของเขาจะน่าตกใจ มรดกที่ชายคนนี้มียศเรา rivals ที่ auteur ใด ๆ มีแรงเดทัวร์ว่าเป็นสิบสี่ทศวรรษ ทำไม แล้ว เป็นเกียรติอย่างน้อยยศของ Vague แรมนูเวล และ ระหว่าง geniuses ผลงานชิ้นทั้งหมดเรื่องราวของ idiosyncrasies Rohmer ของบก นักการซัก เขามีไม่เคยขับรถและจะนั่งในแท็กซี่ มีไม่มีโทรศัพท์ในบ้านของเขา เขาล่าช้าผลิตสำหรับปี มานูอิท chez มาอุด insisting ว่า บางฉากอาจเท่านั้นจะยิงในคืนวันคริสต์มาส เมื่อเขาร้องขอคะแนนดนตรีที่สามารถเล่นในระดับ inaudible การ เขาอ้างอิงถึงตัวเองเป็น "เชิงพาณิชย์" ได้ผลกำไรบางเล่นวงจรบ้านศิลปะเปิดภาพยนตร์ของเขา ปกติ นี้เป็นชนิดของ anecdotes ที่จะ endear หนึ่งที่ มีการผ่อนอย่างแท้ เล่นโวหารของเขาสุด revealing อย่างไรก็ตาม คือ เขาปฏิเสธสัมภาษณ์ และ shuns นำ ฮิตช์ค็อก เช่น อยู่เสมอพร้อมที่จะพูดคุยร้าน Rohmer ได้ปล่อยให้ภาพยนตร์ของเขาพูดสำหรับตัวเอง เขาไม่ได้ห่วงอะไรคนของพวกเขาแต่ว่า แน่นอน พวกเขาคิดมันจะอันตรายต่อ supplant การดังกล่าว "je ne sais แท็ง" กับคำ โดย demystifying ภาพยนตร์ของ Rohmer ยังคงมีคุณภาพสิ่งที่หนึ่งอาจชี้ ครั้งแรก มันไว้ ด้วยความสมบูรณ์ของปรัชญา และศิลปะ นานก่อน Krzysztof Kieslowski, Rohmer มากับแนวคิดของวงจรฟิล์ม และนี้ได้อนุญาตให้เขาสร้างงานของเขาเองในลักษณะที่ไม่ซ้ำ คาทอลิกเคร่งศาสนา เขามีความสนใจในการต่อต้านสิ่งล่อใจ และอะไรไม่เกิดขึ้นในชิ้นของเขาเป็นเพียงเป็นน่าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้น Apropos กล่าวถึงจิตวิญญาณของเขามีเสน่ห์ของเขากับล้อระหว่างจุดหมายปลายทาง และจะฟรี เลือกบางศูนย์กลางเรื่องราวของเขาอยู่เสมอ ยัง ขณะเขาปราศจากเหตุการณ์ระทึกใจดี เขาแสดง fondness ในบังเอิญประชิดเหนือ รักษาความสมจริง แล้ว เขาใช้มากกว่า "ภาพยาว" และกระบวนการแก้ไขง่ายกว่า ธรรมชาติกว่า contemporaries ของเขา เขาทำให้ไม่ใช้เพลงและ foley แต่เน้นเสียงของเสียง เสียงเหล่านี้ ซึ่ง narrators เขาเป็นเพศชาย (และเป็นรัฐบาลประสบการณ์ตามอัตวิสัยซึ่งเราเป็น privy), ผู้หญิงของเขาจะฉลาดมากขึ้น และซับซ้อนกว่าคน สุดท้าย จิตตปัญญาลึก แม้ว่างานของ Rohmer ได้ข้อสรุปไม่ค่อย ว่ยยังฮอลลีวูด แทนที่จะให้หนีจากความเป็นจริง มันร็อกเราต้องเผชิญกับโลกที่เราอาศัยอยู่-ประวัติ Mini ภาพยนตร์โดย: Steve คอห์น
การแปล กรุณารอสักครู่..
Admirers have always had difficulty explaining Eric Rohmer's "Je ne sais quoi." Part of the challenge stems from the fact that, despite his place in French Nouvelle Vague (i.e., New Wave), his work is unlike that of his colleagues. While this may be due to the auteur's unwillingness to conform, some have argued convincingly that, in truth, he has remained more faithful to the original ideals of the movement than have his peers. Additionally, plot is not his foremost concern. It is the thoughts and emotions of his characters that are essential to Rohmer, and, just as one's own states of being are hard to define, so is the internal life of his art. Thus, rather than speaking of it in specific terms, fans often use such modifiers as "subtle," "witty," "delicious" and "enigmatic." In an interview with Dennis Hopper, Quentin Tarantino echoed what nearly every aficionado has uttered: "You have to see one of [his movies], and if you kind of like that one, then you should see his other ones, but you need to see one to see if you like it."
Detractors have no problem in expressing their displeasure. They use such phrases as "tedious like a classroom play," "arty and tiresome" and "donnishly talky." Gene Hackman, as jaded detective Harry Moseby in Night Moves (1975), delivered a now famous line that sums up these feelings: "I saw a Rohmer film once. It was kind of like watching paint dry." Undeniably, his excruciatingly slow pace and apathetic, self-absorbed characters are hallmarks, and, at times, even his greatest supporters have made trenchant remarks in this regard. Said critic Pauline Kael, "Seriocomic triviality has become Rohmer's specialty. His sensibility would be easier to take if he'd stop directing to a metronome." In that his proponents will quote attacks on him, indeed Rohmer may be alone among directors. They revel in the fact that "nothing of consequence" happens in his pictures. They are mesmerized by the dense blocks of high-brow chatter. They delight in the predictability of his aesthetic. Above all, however, they are touched by the honesty of a man who, uncompromisingly, lays bear the human soul and "life as such."
Who is Eric Rohmer? Born Jean-Marie Maurice Scherer on December 1, 1920 in Nancy, a small city in Lorraine, he relocated to Paris and became a literature teacher and newspaper reporter. In 1946, under the pen name Gilbert Cordier, he published his only novel, "Elizabeth". Soon after, his interest began to shift toward criticism, and he began frequenting Cinémathèque Français (founded by archivist Henri Langlois) along with soon-to-be New Wavers Jean-Luc Godard, Jacques Rivette, Claude Chabrol and François Truffaut. It was at this time that he adopted his pseudonym, an amalgam of the names of actor/director Erich von Stroheim and novelist Sax Rohmer (author of the Fu Manchu series.) His first film, Journal d'un scélérat (1950), was shot the same year that he founded "Gazette du Cinema" along with Godard and Rivette. The next year, Rohmer joined seminal critic André Bazin at "Cahiers du Cinema", where he served as editor-in-chief from 1956 to 1963. As Cahiers was an influential publication, it not only gave him a platform from which to preach New Wave philosophy, but it enabled him to propose revisionist ideas on Hollywood. An example of the latter was "Hitchcock, The First Forty-Four Films", a book on which he collaborated with Chabrol that spoke of Alfred Hitchcock in highly favorable terms.
Rohmer's early forays into direction met with limited success. By 1958, he had completed five shorts, but his sole attempt at feature length, a version of La Comtesse de Ségur's "Les Petites filles modèles", was left unfinished. With Le signe du lion (1962), he made his feature debut, although it was a decade before he achieved recognition. In the interim, he turned out eleven projects, including three of his "Six contes moraux" (i.e., moral tales), films devoted to examining the inner states of people in the throes of temptation. The Bakery Girl of Monceau (1963) and Suzanne's Career (1963) are unremarkable black-and-white pictures that best function as blueprints for his later output. They also mark the beginning of a business partnership with Barbet Schroeder, who starred in the former of the two. The Collector (1967), his first major effort in color, has been mistaken for a Lolita movie; on a deeper plane, it questions the manner in which one collects or rejects experience. Rohmer's first "hit" was My Night with Maud (1969), which was nominated for two Oscars and won several international awards. It continues to be his best-known work. In it, on the eve of a proclaiming his love to Francoise, his future wife, the narrator spends a night with a pretty divorcée named Maud. Along with a friend, the two have a discussion on life, religion and Pascal's wager (i.e., the necessity of risking all on the only bet that can win.) Left alone with the sensual Maud, the narrator is forced to test his principles. The final parts in the series, Claire's Knee (1970) and Chloe in the Afternoon (1972) are mid-life crisis tales that cleverly reiterate the notion of self-restraint as the path to salvation.
"Comedies et Proverbs," Rohmer's second cycle, deals with deception. The Aviator's Wife (1981) is the story a naïve student who suspects his girlfriend of infidelity. In stalking her ex-lover and ultimately confronting her, we discover the levels on which he is deceiving himself. Another masterpiece is Pauline at the Beach (1983), a seaside film about adolescents' coming-of-age and the childish antics of their adult chaperones. Of the remaining installments, Summer (1986) and Boyfriends and Girlfriends (1987) are the most appealing. The director's last series is known as "Contes des quatre saisons" (i.e., Tales of the Four Seasons), which too presents the dysfunctional relationships of eccentrics. In place of the social games of "Comedies et Proverbs", though, this cycle explores the lives of the emotionally isolated. A Tale of Springtime (1990) and A Tale of Winter (1992) are the more inventive pieces, the latter revisiting Ma Nuit chez Maud's "wager." Just as his oeuvre retraces itself thematically, Rohmer populates it with actors who appear and reappear in unusual ways. The final tale, Autumn Tale (1998), brings together his favorite actresses, Marie Rivière and Béatrice Romand. Like "hiver," it hearkens back to a prior project, A Good Marriage (1982), in examining Romand's quest to find a husband.
Since 1976, Rohmer has made various non-serial releases. Four Adventures of Reinette and Mirabelle (1987) and Rendezvous in Paris (1995), both composed of vignettes, are tongue-in-cheek morality plays that merit little attention. The lush costume drama The Marquise of O (1976), in contrast, is an excellent study of the absurd formalities of 18th century aristocracy and was recognized with the Grand Prize of the Jury at Cannes. His other period pieces, regrettably, have not been as successful. Perceval (1978), while original, is a failed experiment in stagy Arthurian storytelling, and the beautifully dull The Lady and the Duke (2001) is equally unsatisfying for most fans of his oeuvre. Nonetheless, the director has demonstrated incredible consistency, and that he was able to deliver a picture of this caliber so late in his career is astounding. The legacy that this man has bestowed upon us rivals that of any auteur, with arguably as many as ten tours de force over the last four decades. Why, then, is he the least honored among the ranks of the Nouvelle Vague and among all cinematic geniuses?
Stories of Rohmer's idiosyncrasies abound. An ardent environmentalist, he has never driven a car and refuses to ride in taxis. There is no telephone in his home. He delayed the production of Ma Nuit chez Maud for a year, insisting that certain scenes could only be shot on Christmas night. Once, he requested a musical score that could be played at levels inaudible to viewers. He refers to himself as "commercial," yet his movies turn slim profits playing the art house circuit. Normally, these are kinds of anecdotes that would endear a one with the cognoscenti. His most revealing quirk, however, is that he declines interviews and shuns the spotlight. Where Hitchcock, for instance, was always ready to talk shop, Rohmer has let his films speak for themselves. He is not worried about WHAT people think of them but THAT, indeed, they think.
It would be dangerous to supplant the aforementioned "je ne sais quoi" with words. Without demystifying Rohmer's cinema, still there are broad qualities to which one may point. First, it is marked by philosophical and artistic integrity. Long before Krzysztof Kieslowski, Rohmer came up with the concept of the film cycle, and this has permitted him to build on his own work in a unique manner. A devout Catholic, he is interested in the resisting of temptation, and what does not occur in his pieces is just as intriguing as what occurs. Apropos to the mention of his spirituality is his fascination with the interplay between destiny and free will. Some choice is always central to his stories. Yet, while his narrative is devoid of conventionally dramatic events, he shows a fondness for coincidence bordering on the supernatural. In order to maintain verisimilitude, then, he employs more "long shots" and a simpler, more natural editing process than his contemporaries. He makes infrequent use of music and foley, focusing instead on the sounds of voices. Of these voices, where his narrators are male (and it is ostensibly their subjective experience to which we are privy), his women are more intelligent and complex than his men. Finally, albeit deeply contemplative, Rohmer's work is rarely conclusive. Refreshingly un-Hollywood, rather than providing an escape from reality, it compels us to face the world in which we live.
- IMDb Mini Biography By: Steve Cohn
Detractors have no problem in expressing their displeasure. They use such phrases as "tedious like a classroom play," "arty and tiresome" and "donnishly talky." Gene Hackman, as jaded detective Harry Moseby in Night Moves (1975), delivered a now famous line that sums up these feelings: "I saw a Rohmer film once. It was kind of like watching paint dry." Undeniably, his excruciatingly slow pace and apathetic, self-absorbed characters are hallmarks, and, at times, even his greatest supporters have made trenchant remarks in this regard. Said critic Pauline Kael, "Seriocomic triviality has become Rohmer's specialty. His sensibility would be easier to take if he'd stop directing to a metronome." In that his proponents will quote attacks on him, indeed Rohmer may be alone among directors. They revel in the fact that "nothing of consequence" happens in his pictures. They are mesmerized by the dense blocks of high-brow chatter. They delight in the predictability of his aesthetic. Above all, however, they are touched by the honesty of a man who, uncompromisingly, lays bear the human soul and "life as such."
Who is Eric Rohmer? Born Jean-Marie Maurice Scherer on December 1, 1920 in Nancy, a small city in Lorraine, he relocated to Paris and became a literature teacher and newspaper reporter. In 1946, under the pen name Gilbert Cordier, he published his only novel, "Elizabeth". Soon after, his interest began to shift toward criticism, and he began frequenting Cinémathèque Français (founded by archivist Henri Langlois) along with soon-to-be New Wavers Jean-Luc Godard, Jacques Rivette, Claude Chabrol and François Truffaut. It was at this time that he adopted his pseudonym, an amalgam of the names of actor/director Erich von Stroheim and novelist Sax Rohmer (author of the Fu Manchu series.) His first film, Journal d'un scélérat (1950), was shot the same year that he founded "Gazette du Cinema" along with Godard and Rivette. The next year, Rohmer joined seminal critic André Bazin at "Cahiers du Cinema", where he served as editor-in-chief from 1956 to 1963. As Cahiers was an influential publication, it not only gave him a platform from which to preach New Wave philosophy, but it enabled him to propose revisionist ideas on Hollywood. An example of the latter was "Hitchcock, The First Forty-Four Films", a book on which he collaborated with Chabrol that spoke of Alfred Hitchcock in highly favorable terms.
Rohmer's early forays into direction met with limited success. By 1958, he had completed five shorts, but his sole attempt at feature length, a version of La Comtesse de Ségur's "Les Petites filles modèles", was left unfinished. With Le signe du lion (1962), he made his feature debut, although it was a decade before he achieved recognition. In the interim, he turned out eleven projects, including three of his "Six contes moraux" (i.e., moral tales), films devoted to examining the inner states of people in the throes of temptation. The Bakery Girl of Monceau (1963) and Suzanne's Career (1963) are unremarkable black-and-white pictures that best function as blueprints for his later output. They also mark the beginning of a business partnership with Barbet Schroeder, who starred in the former of the two. The Collector (1967), his first major effort in color, has been mistaken for a Lolita movie; on a deeper plane, it questions the manner in which one collects or rejects experience. Rohmer's first "hit" was My Night with Maud (1969), which was nominated for two Oscars and won several international awards. It continues to be his best-known work. In it, on the eve of a proclaiming his love to Francoise, his future wife, the narrator spends a night with a pretty divorcée named Maud. Along with a friend, the two have a discussion on life, religion and Pascal's wager (i.e., the necessity of risking all on the only bet that can win.) Left alone with the sensual Maud, the narrator is forced to test his principles. The final parts in the series, Claire's Knee (1970) and Chloe in the Afternoon (1972) are mid-life crisis tales that cleverly reiterate the notion of self-restraint as the path to salvation.
"Comedies et Proverbs," Rohmer's second cycle, deals with deception. The Aviator's Wife (1981) is the story a naïve student who suspects his girlfriend of infidelity. In stalking her ex-lover and ultimately confronting her, we discover the levels on which he is deceiving himself. Another masterpiece is Pauline at the Beach (1983), a seaside film about adolescents' coming-of-age and the childish antics of their adult chaperones. Of the remaining installments, Summer (1986) and Boyfriends and Girlfriends (1987) are the most appealing. The director's last series is known as "Contes des quatre saisons" (i.e., Tales of the Four Seasons), which too presents the dysfunctional relationships of eccentrics. In place of the social games of "Comedies et Proverbs", though, this cycle explores the lives of the emotionally isolated. A Tale of Springtime (1990) and A Tale of Winter (1992) are the more inventive pieces, the latter revisiting Ma Nuit chez Maud's "wager." Just as his oeuvre retraces itself thematically, Rohmer populates it with actors who appear and reappear in unusual ways. The final tale, Autumn Tale (1998), brings together his favorite actresses, Marie Rivière and Béatrice Romand. Like "hiver," it hearkens back to a prior project, A Good Marriage (1982), in examining Romand's quest to find a husband.
Since 1976, Rohmer has made various non-serial releases. Four Adventures of Reinette and Mirabelle (1987) and Rendezvous in Paris (1995), both composed of vignettes, are tongue-in-cheek morality plays that merit little attention. The lush costume drama The Marquise of O (1976), in contrast, is an excellent study of the absurd formalities of 18th century aristocracy and was recognized with the Grand Prize of the Jury at Cannes. His other period pieces, regrettably, have not been as successful. Perceval (1978), while original, is a failed experiment in stagy Arthurian storytelling, and the beautifully dull The Lady and the Duke (2001) is equally unsatisfying for most fans of his oeuvre. Nonetheless, the director has demonstrated incredible consistency, and that he was able to deliver a picture of this caliber so late in his career is astounding. The legacy that this man has bestowed upon us rivals that of any auteur, with arguably as many as ten tours de force over the last four decades. Why, then, is he the least honored among the ranks of the Nouvelle Vague and among all cinematic geniuses?
Stories of Rohmer's idiosyncrasies abound. An ardent environmentalist, he has never driven a car and refuses to ride in taxis. There is no telephone in his home. He delayed the production of Ma Nuit chez Maud for a year, insisting that certain scenes could only be shot on Christmas night. Once, he requested a musical score that could be played at levels inaudible to viewers. He refers to himself as "commercial," yet his movies turn slim profits playing the art house circuit. Normally, these are kinds of anecdotes that would endear a one with the cognoscenti. His most revealing quirk, however, is that he declines interviews and shuns the spotlight. Where Hitchcock, for instance, was always ready to talk shop, Rohmer has let his films speak for themselves. He is not worried about WHAT people think of them but THAT, indeed, they think.
It would be dangerous to supplant the aforementioned "je ne sais quoi" with words. Without demystifying Rohmer's cinema, still there are broad qualities to which one may point. First, it is marked by philosophical and artistic integrity. Long before Krzysztof Kieslowski, Rohmer came up with the concept of the film cycle, and this has permitted him to build on his own work in a unique manner. A devout Catholic, he is interested in the resisting of temptation, and what does not occur in his pieces is just as intriguing as what occurs. Apropos to the mention of his spirituality is his fascination with the interplay between destiny and free will. Some choice is always central to his stories. Yet, while his narrative is devoid of conventionally dramatic events, he shows a fondness for coincidence bordering on the supernatural. In order to maintain verisimilitude, then, he employs more "long shots" and a simpler, more natural editing process than his contemporaries. He makes infrequent use of music and foley, focusing instead on the sounds of voices. Of these voices, where his narrators are male (and it is ostensibly their subjective experience to which we are privy), his women are more intelligent and complex than his men. Finally, albeit deeply contemplative, Rohmer's work is rarely conclusive. Refreshingly un-Hollywood, rather than providing an escape from reality, it compels us to face the world in which we live.
- IMDb Mini Biography By: Steve Cohn
การแปล กรุณารอสักครู่..
ชื่นชมเสมอมีความยากที่อธิบายเป็น " Eric Rohmer Je ne Sais อะไร " ส่วนหนึ่งของความท้าทายเกิดจากข้อเท็จจริงที่ว่า แม้สถานที่ของเขาในฝรั่งเศส นูแวลล์คลุมเครือ ( เช่น คลื่นใหม่ ) , งานของเขาจะแตกต่างจากที่ของเพื่อนร่วมงานของเขา ในขณะที่มันอาจจะเนื่องจากของ auteur ไม่เต็มใจให้ บ้างก็แย้งออกไปว่า ในความจริงเขายังคงเพิ่มเติมซื่อสัตย์กับอุดมการณ์เดิมของการเคลื่อนไหวมากกว่ามีเพื่อนรุ่นเดียวกัน นอกจากนี้ พล็อตไม่กังวลชั้นดีของเขา มันคือความคิดและอารมณ์ของตัวละครของเขาที่เป็นต่อ โรเมอร์ และก็เป็นหนึ่งของรัฐเองที่ยากที่จะกำหนด ดังนั้น คือ ชีวิตภายในของศิลปะของเขา ดังนั้น แทนที่จะพูดถึงมันในแง่ที่เฉพาะเจาะจงแฟนๆ มักจะใช้คำดังกล่าวเป็น " สีสัน " ฉลาด " , " อร่อย " และ " ลึกลับ " ในการให้สัมภาษณ์กับ เดนนิส ฮอปเปอร์ เควนติน ตารันติโนสะท้อนสิ่งที่เกือบทุกแฟนได้พูด : " คุณจะเห็นหนึ่ง [ ภาพยนตร์ ] ของเขา และถ้าคุณชอบมัน , แล้วคุณจะเห็นคนอื่น ๆเขา แต่คุณต้องการที่จะเห็นหนึ่งในการดูว่าคุณชอบมันนะ
"detractors ไม่มีปัญหาในการแสดงความไม่พอใจของพวกเขา พวกเขาใช้วลีเช่น " น่าเบื่อเหมือนห้องเรียนเล่น " อาเธอร์และน่าเบื่อ " และ " donnishly พูดมาก " ยีน แฮ็กแมนเป็นน่าเบื่อนักสืบแฮร์รี่ moseby ในย้ายคืน ( 1975 ) , ส่งตอนนี้คำพูดที่สรุปความรู้สึกเหล่านี้ : " ผมเห็น Rohmer ภาพยนตร์ครั้ง มันเหมือนดูสีแห้ง เห็น ๆก้าว excruciatingly ช้าของเขาและไม่แยแส , ตนเองดูดซึมอักขระเป็น hallmarks , และในบางครั้งแม้แต่ผู้สนับสนุนของเขามากที่สุดได้โดยข้อสังเกตในเรื่องนี้ กล่าวว่านักวิจารณ์พอลลีน kael " ทั้งตลกขบขันและจริงจังรายละเอียดปลีกย่อยได้กลายเป็น โรเมอร์เป็นพิเศษ อ่อนไหวง่ายที่จะใช้ถ้าเขาจะหยุดสั่งการให้เครื่องเมตรอนอม " ที่ผู้เสนอของเขาจะอ้างโจมตีเขาแน่นอน โรเมอร์อาจเป็นคนเดียวในบริษัท พวกเขามีความสุขมากในความจริงที่ว่า " ไม่มีอะไรสำคัญ " เกิดขึ้นในรูปของเขา พวกเขาจะเพลิดเพลินด้วยบล็อกทึบเสียงคิ้วสูง พวกเขาพอใจในความสามารถในการทำนายของสุนทรียะ ข้างต้นทั้งหมด , แต่พวกเขาจะจับโดยความซื่อสัตย์ ของชายผู้หนึ่ง โดยไม่ยืดหยุ่น , วางหมีวิญญาณมนุษย์ และ " ชีวิตเป็นอย่างนี้ "
ใครคือ Eric Rohmer ?เกิดมาฌอง มารี มอริส เชอร์เรอร์ ในวันที่ 1 ธันวาคม 1920 ใน Nancy , เมืองเล็ก ๆชื่อ ลอเรน เขาย้ายไปปารีสและกลายเป็นครูสอนวรรณคดีและผู้สื่อข่าวหนังสือพิมพ์ ในปี 1946 ภายใต้นามปากกา กิลเบิร์ต กอร์ดีร์ เขาได้ตีพิมพ์นวนิยายของเขาเท่านั้น " อลิซาเบธ " หลังจากนั้นไม่นาน ความสนใจของเขาเริ่มเปลี่ยนไปทางวิจารณ์และเขาเริ่ม frequenting cin éคณิตศาสตร์è que ฟร็องซัว เอไอเอส ( ที่ก่อตั้งโดยเอกสารเฮนรี แลนโกลิส ) พร้อมกับจะมีใหม่สั่น ฌอง ลุค โกดาร์ดฌาก ริแวตโคลดชาโบรล , , และ ฟรองซัวส์ ทรั . มันเป็นเวลาที่เขาใช้นามปากกาของเขา , การรวมกันของชื่อของนักแสดง / ผู้กำกับ เอริช ฟอน stroheim และนักประพันธ์แซกซ์ โรเมอร์ ( ผู้เขียนของชุด ดร. ฟูแมนจู ) ภาพยนตร์เรื่องแรกของเขานิตยสาร a é l é ) หนู ( 1950 ) , ถูกยิงในปีเดียวกันนั้นเขาได้ก่อตั้ง " ราชกิจจานุเบกษา du Cinema " พร้อมกับ โกดาร์ด และ rivette . ปีถัดไป โรเมอร์ เข้าร่วมการสัมมนานักวิจารณ์อังเดร บาซิน " กาเย่ ดู ซีนีม่า " ซึ่งเขาทำหน้าที่เป็นบรรณาธิการในหัวหน้าจาก 2499 ถึง 1963 เป็น cahiers เป็นสิ่งพิมพ์ที่มีอิทธิพล มันไม่เพียง แต่ให้แพลตฟอร์มที่จะประกาศปรัชญาคลื่นใหม่แต่มันทำให้เขาขอแต่งงานกะจิตกะใจคิดในฮอลลีวู้ด ตัวอย่างของหลังถูก " ฮิตช์ค็อก แรกสี่สิบสี่ฟิล์ม " หนังสือ ซึ่งเขาได้ร่วมมือกับชาโบรลพูดของอัลเฟรด ฮิตช์ค็อกในแง่ดีอย่างมาก
Rohmer ช่วงต้น forays ลงในทิศทางได้จำกัดความสำเร็จ โดย 1958 เขาเสร็จ 5 กางเกงขาสั้น แต่เท้าของเขาพยายามที่ความยาวคุณลักษณะรุ่นของ La เคาน์เตสเดอ S é Gur " เลส์ petites filles mod è les " ถูกปล่อยคาราคาซัง กับเลอเซ็นชื่อ du Lion ( 1962 ) เขาเปิดตัวคุณสมบัติของเขา แม้จะเป็นทศวรรษ ก่อนที่เขาจะได้รับการยอมรับ ในช่วงเวลานั้น เขากลับกลายเป็นโครงการที่ 11 รวมทั้งสามของ " หกการแข่งขัน moraux " ( เช่น นิทานคุณธรรม ) , ภาพยนตร์ที่อุทิศเพื่อการตรวจสอบสภาพภายในของผู้คนในอาการปวดเกร็งของสิ่งล่อใจร้านสาว monceau ( 1963 ) และซูซานเป็นอาชีพ ( 1963 ) มักไม่มีอะไรน่าจดจำภาพที่เป็นขาวดำพิมพ์เขียวที่ดีที่สุดการทำงานออกทีหลังเขา พวกเขายังทำเครื่องหมายจุดเริ่มต้นของการเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจกับ นกโพระดก ชโรเดอร์ ที่แสดงในเรื่องอดีตของทั้งสอง นักสะสม ( 1967 ) , ความพยายามครั้งแรกของเขาในสีที่ได้รับการเข้าใจผิด โลลิต้า ภาพยนตร์ บนเครื่องบินที่ลึกกว่ามันคำถามลักษณะหนึ่งซึ่งรวบรวมหรือปฏิเสธประสบการณ์ โรห์เมอร์ครั้งแรก " ตี " เป็นคืนของฉันกับม็อด ( 1969 ) ซึ่งถูกเสนอชื่อเข้าชิงสองรางวัลออสการ์ และรางวัลนานาชาติหลาย มันยังคงเป็นงานที่มีชื่อเสียงของเขา ในนั้น ในช่วงของการประกาศความรักของเขากับฟรองซัว ภรรยาในอนาคตของเขาเล่าเรื่องใช้จ่ายคืนกับสวย divorc é e ชื่อม็อด พร้อมกับเพื่อนสองมีการสนทนาเกี่ยวกับชีวิต ศาสนา และปาสคาลเดิมพัน ( เช่น ความเสี่ยงทั้งหมดบนเพียงพนันที่สามารถชนะ ) เหลืออยู่คนเดียวกับม็อดตระการตา เล่าเรื่องถูกบังคับเพื่อทดสอบหลักการของเขา ส่วนสุดท้ายในชุดเข่าของแคลร์ ( 1970 ) และโคลอี้ในตอนบ่าย ( 1972 ) กลางวิกฤตชีวิตเรื่องเล่าที่ชาญฉลาดจากความคิดของการควบคุมตนเองเป็นเส้นทางเพื่อความรอด
" ตลก และ สุภาษิต " รอบสอง โรเมอร์ , เกี่ยวข้องกับการหลอกลวง ภรรยาของนักบิน ( 1981 ) คือเรื่อง นา ไตได้ นักเรียนที่สงสัยแฟนของความไม่ซื่อสัตย์ . ในการสะกดรอยตามคนรักเก่าของเธอและในที่สุดการเผชิญหน้ากับเธอเราพบระดับที่เขาหลอกลวงตัวเอง ชิ้นเอกอีกคือ พอลลีน ( 1983 ) ที่ชายหาด ริมทะเล ภาพยนตร์เกี่ยวกับวัยรุ่นมาอายุและเรื่องน้ำเน่าของผู้ดูแลผู้ใหญ่ของพวกเขา ของงวดที่เหลือ ฤดูร้อน ( 1986 ) และแฟน และแฟน ( 1987 ) เป็นน่าสนใจมากที่สุด ชุดสุดท้ายของผู้กำกับ เรียกว่า " การแข่งขัน des ควาเทร์ saisons " ( เช่นเรื่องเล่าจากสี่ฤดู ) ซึ่งก็แสดงความสัมพันธ์ที่ผิดปกติของ eccentrics . ในสถานที่ของสังคมเกมของ " ตลก และ สุภาษิต " แม้ว่ารอบนี้สำรวจชีวิตของอารมณ์เปลี่ยว เรื่องราวของฤดูใบไม้ผลิ ( 1990 ) และ เรื่องราวของฤดูหนาว ( 1992 ) เป็นชิ้นประดิษฐ์มากขึ้น หลังการ " มาเชนุย ม็อด เดิมพัน" แค่งานของเขาย้อนรอยตัวเองใจ Rohmer populates เป็นกับ , นักแสดงที่ปรากฏและปรากฏขึ้นอีกครั้งในลักษณะที่ผิดปกติ เรื่องสุดท้าย เรื่องฤดูใบไม้ร่วง ( 1998 ) , รวบรวมนักแสดงที่เขาชื่นชอบ Re . มารี rivi และ B é atrice romand . ชอบ " hiver " มัน hearkens กลับไปที่โครงการก่อนการแต่งงาน ( 1982 ) ในการตรวจสอบ romand เควสหาสามี
ตั้งแต่ปี 1976โรห์เมอร์ได้เผยแพร่อนุกรมไม่ต่าง ๆ สี่และการผจญภัยของ reinette Mirabelle ( 1987 ) และนัดพบในปารีส ( 1995 ) ทั้งประกอบด้วย vignettes เป็นลิ้นในแก้มศีลธรรมเล่นที่บุญน้อยสนใจ เครื่องแต่งกาย เขียวชอุ่ม ละคร Marquise o ( 1976 ) , ในทางตรงกันข้ามคือการศึกษาที่ยอดเยี่ยมของพิธีการไร้สาระของศตวรรษที่ 18 ชั้นสูงและได้รับการยอมรับกับรางวัลที่คณะลูกขุนที่เมืองคานส์ ของเขาระยะเวลาอื่น ๆชิ้น เสียใจด้วย ไม่ได้ประสบความสำเร็จ เพอร์ซิวัล ( 1978 ) ในขณะที่เดิมจะเป็นการทดลองที่ล้มเหลวในยุคกลางเกี่ยวกับการแสดงบนเวทีนิทานและอย่างซึมเซา ผู้หญิงและดยุค ( 2001 ) เป็นอย่างเท่าเทียมกันมากที่สุดของแฟน ๆไม่พอใจกับงานของเขา อย่างไรก็ตาม ผู้อำนวยการ ได้แสดงให้เห็นถึงความสอดคล้องอย่างไม่น่าเชื่อ และที่เขาสามารถส่งรูปขนาดนี้ในอาชีพของเขาเป็นที่น่าอัศจรรย์ . มรดกที่เขามอบให้เรา คู่แข่งที่ auteur ใด ๆ ,กับเนื้อหามากที่สุดเท่าที่ 10 ทัวร์เดอบังคับในช่วงสี่ทศวรรษที่ผ่านมา ทำไม เขาน้อย เกียรติของทหารของนูเวล คลุมเครือ และระหว่างอัจฉริยะ ภาพยนตร์ ทั้งหมด
เรื่องราวของ Rohmer เป็น idiosyncrasies ดาษดื่น สิ่งแวดล้อมกระตือรือร้น เขาไม่เคยขับรถ และปฏิเสธที่จะนั่งในแท็กซี่ ไม่มีโทรศัพท์บ้านเขาเลื่อนการผลิตมา นุช เชซ ม็อด เป็นเวลา 1 ปี ยืนยันว่า บางฉากอาจจะถูกยิงในคืนคริสต์มาส เมื่อเขาขอเพลงที่สามารถเล่นในระดับพร้อมที่จะชม เขาเรียกตัวเองว่า " พาณิชย์ " แต่หนังของเขาเปิดผลกำไร slim เล่นบ้านศิลปะวงจร โดยปกติเหล่านี้เป็นชนิดของเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่เป็นที่รักหนึ่งกับ cognoscenti . ส่วนใหญ่ของเขาเปิดเผยสำนวน อย่างไรก็ตาม เขาปฏิเสธการสัมภาษณ์ และไม่อยากคบสปอตไลต์ ที่ Hitchcock , ตัวอย่าง ก็พร้อมเสมอที่จะพูดคุยที่ร้าน โรเมอร์ทำให้ภาพยนตร์ของเขาพูดสำหรับตัวเอง เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่คนคิดของพวกเขา แต่ที่แน่นอน พวกเขาคิดว่า .
มันอันตรายที่จะแย่งตำแหน่งดังกล่าว " Je ne Sais อะไร " กับคำ โดยไม่เข้าใจอย่างลึกซึ้งของโรงภาพยนตร์ โรเมอร์ ยังคงมีคุณภาพที่อาจจะกว้างไปจุด ครั้งแรก มันมีการทำเครื่องหมายโดยปรัชญาและความสมบูรณ์ของศิลปะ นานก่อนที่ Krzysztof Kieslowski โรเมอร์ , มากับแนวคิดของรอบภาพยนตร์ นี้ได้อนุญาตให้เขาสร้างผลงานของเขาเองในลักษณะที่ไม่ซ้ำกันเป็นศรัทธาคาทอลิก เขามีความสนใจในการต่อต้านสิ่งล่อใจ และสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นในชิ้นของเขาเป็นเพียงที่น่าสนใจเป็นสิ่งที่เกิดขึ้น ทันเวลาที่จะพูดถึงจิตวิญญาณของเขาคือเสน่ห์ของเขา ความสัมพันธ์ระหว่างโชคชะตาและความเป็นอิสระ บางทางเลือกเสมอกลางเรื่องราวของเขา แต่ในขณะที่การเล่าเรื่องของเขาไร้ซึ่งละครเหตุการณ์เขาแสดงให้เห็นถึงความชื่นชอบบังเอิญติดกับถนนวิเศษ เพื่อรักษาความคล้ายกัน แล้วเขาใช้อีกยาว " ภาพ " และเรียบง่ายเป็นธรรมชาติมากขึ้นกระบวนการแก้ไขกว่าโคตรของเขา เขาจะใช้ไม่บ่อยนักดนตรีและ โฟลีย์ เน้นแต่เสียงเสียง เสียงเหล่านี้ที่การเล่าเรื่องของเขา ชาย ( และมันก็เป็นประสบการณ์ส่วนตัวของพวกเขา ซึ่งเราว่าเป็นองคมนตรี ) , ผู้หญิงมีมากขึ้นฉลาดและซับซ้อนกว่าผู้ชายของเขา ในที่สุด แม้ว่าลึกครุ่นคิด Rohmer งานไม่ค่อย , ข้อสรุป สดชื่นและฮอลลีวู้ด แทนที่จะให้หลบหนีจากความเป็นจริง มันบังคับให้เราต้องเผชิญกับโลกที่เราอาศัยอยู่ .
- imdb ชีวประวัติโดย : สตีฟ โคน
"detractors ไม่มีปัญหาในการแสดงความไม่พอใจของพวกเขา พวกเขาใช้วลีเช่น " น่าเบื่อเหมือนห้องเรียนเล่น " อาเธอร์และน่าเบื่อ " และ " donnishly พูดมาก " ยีน แฮ็กแมนเป็นน่าเบื่อนักสืบแฮร์รี่ moseby ในย้ายคืน ( 1975 ) , ส่งตอนนี้คำพูดที่สรุปความรู้สึกเหล่านี้ : " ผมเห็น Rohmer ภาพยนตร์ครั้ง มันเหมือนดูสีแห้ง เห็น ๆก้าว excruciatingly ช้าของเขาและไม่แยแส , ตนเองดูดซึมอักขระเป็น hallmarks , และในบางครั้งแม้แต่ผู้สนับสนุนของเขามากที่สุดได้โดยข้อสังเกตในเรื่องนี้ กล่าวว่านักวิจารณ์พอลลีน kael " ทั้งตลกขบขันและจริงจังรายละเอียดปลีกย่อยได้กลายเป็น โรเมอร์เป็นพิเศษ อ่อนไหวง่ายที่จะใช้ถ้าเขาจะหยุดสั่งการให้เครื่องเมตรอนอม " ที่ผู้เสนอของเขาจะอ้างโจมตีเขาแน่นอน โรเมอร์อาจเป็นคนเดียวในบริษัท พวกเขามีความสุขมากในความจริงที่ว่า " ไม่มีอะไรสำคัญ " เกิดขึ้นในรูปของเขา พวกเขาจะเพลิดเพลินด้วยบล็อกทึบเสียงคิ้วสูง พวกเขาพอใจในความสามารถในการทำนายของสุนทรียะ ข้างต้นทั้งหมด , แต่พวกเขาจะจับโดยความซื่อสัตย์ ของชายผู้หนึ่ง โดยไม่ยืดหยุ่น , วางหมีวิญญาณมนุษย์ และ " ชีวิตเป็นอย่างนี้ "
ใครคือ Eric Rohmer ?เกิดมาฌอง มารี มอริส เชอร์เรอร์ ในวันที่ 1 ธันวาคม 1920 ใน Nancy , เมืองเล็ก ๆชื่อ ลอเรน เขาย้ายไปปารีสและกลายเป็นครูสอนวรรณคดีและผู้สื่อข่าวหนังสือพิมพ์ ในปี 1946 ภายใต้นามปากกา กิลเบิร์ต กอร์ดีร์ เขาได้ตีพิมพ์นวนิยายของเขาเท่านั้น " อลิซาเบธ " หลังจากนั้นไม่นาน ความสนใจของเขาเริ่มเปลี่ยนไปทางวิจารณ์และเขาเริ่ม frequenting cin éคณิตศาสตร์è que ฟร็องซัว เอไอเอส ( ที่ก่อตั้งโดยเอกสารเฮนรี แลนโกลิส ) พร้อมกับจะมีใหม่สั่น ฌอง ลุค โกดาร์ดฌาก ริแวตโคลดชาโบรล , , และ ฟรองซัวส์ ทรั . มันเป็นเวลาที่เขาใช้นามปากกาของเขา , การรวมกันของชื่อของนักแสดง / ผู้กำกับ เอริช ฟอน stroheim และนักประพันธ์แซกซ์ โรเมอร์ ( ผู้เขียนของชุด ดร. ฟูแมนจู ) ภาพยนตร์เรื่องแรกของเขานิตยสาร a é l é ) หนู ( 1950 ) , ถูกยิงในปีเดียวกันนั้นเขาได้ก่อตั้ง " ราชกิจจานุเบกษา du Cinema " พร้อมกับ โกดาร์ด และ rivette . ปีถัดไป โรเมอร์ เข้าร่วมการสัมมนานักวิจารณ์อังเดร บาซิน " กาเย่ ดู ซีนีม่า " ซึ่งเขาทำหน้าที่เป็นบรรณาธิการในหัวหน้าจาก 2499 ถึง 1963 เป็น cahiers เป็นสิ่งพิมพ์ที่มีอิทธิพล มันไม่เพียง แต่ให้แพลตฟอร์มที่จะประกาศปรัชญาคลื่นใหม่แต่มันทำให้เขาขอแต่งงานกะจิตกะใจคิดในฮอลลีวู้ด ตัวอย่างของหลังถูก " ฮิตช์ค็อก แรกสี่สิบสี่ฟิล์ม " หนังสือ ซึ่งเขาได้ร่วมมือกับชาโบรลพูดของอัลเฟรด ฮิตช์ค็อกในแง่ดีอย่างมาก
Rohmer ช่วงต้น forays ลงในทิศทางได้จำกัดความสำเร็จ โดย 1958 เขาเสร็จ 5 กางเกงขาสั้น แต่เท้าของเขาพยายามที่ความยาวคุณลักษณะรุ่นของ La เคาน์เตสเดอ S é Gur " เลส์ petites filles mod è les " ถูกปล่อยคาราคาซัง กับเลอเซ็นชื่อ du Lion ( 1962 ) เขาเปิดตัวคุณสมบัติของเขา แม้จะเป็นทศวรรษ ก่อนที่เขาจะได้รับการยอมรับ ในช่วงเวลานั้น เขากลับกลายเป็นโครงการที่ 11 รวมทั้งสามของ " หกการแข่งขัน moraux " ( เช่น นิทานคุณธรรม ) , ภาพยนตร์ที่อุทิศเพื่อการตรวจสอบสภาพภายในของผู้คนในอาการปวดเกร็งของสิ่งล่อใจร้านสาว monceau ( 1963 ) และซูซานเป็นอาชีพ ( 1963 ) มักไม่มีอะไรน่าจดจำภาพที่เป็นขาวดำพิมพ์เขียวที่ดีที่สุดการทำงานออกทีหลังเขา พวกเขายังทำเครื่องหมายจุดเริ่มต้นของการเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจกับ นกโพระดก ชโรเดอร์ ที่แสดงในเรื่องอดีตของทั้งสอง นักสะสม ( 1967 ) , ความพยายามครั้งแรกของเขาในสีที่ได้รับการเข้าใจผิด โลลิต้า ภาพยนตร์ บนเครื่องบินที่ลึกกว่ามันคำถามลักษณะหนึ่งซึ่งรวบรวมหรือปฏิเสธประสบการณ์ โรห์เมอร์ครั้งแรก " ตี " เป็นคืนของฉันกับม็อด ( 1969 ) ซึ่งถูกเสนอชื่อเข้าชิงสองรางวัลออสการ์ และรางวัลนานาชาติหลาย มันยังคงเป็นงานที่มีชื่อเสียงของเขา ในนั้น ในช่วงของการประกาศความรักของเขากับฟรองซัว ภรรยาในอนาคตของเขาเล่าเรื่องใช้จ่ายคืนกับสวย divorc é e ชื่อม็อด พร้อมกับเพื่อนสองมีการสนทนาเกี่ยวกับชีวิต ศาสนา และปาสคาลเดิมพัน ( เช่น ความเสี่ยงทั้งหมดบนเพียงพนันที่สามารถชนะ ) เหลืออยู่คนเดียวกับม็อดตระการตา เล่าเรื่องถูกบังคับเพื่อทดสอบหลักการของเขา ส่วนสุดท้ายในชุดเข่าของแคลร์ ( 1970 ) และโคลอี้ในตอนบ่าย ( 1972 ) กลางวิกฤตชีวิตเรื่องเล่าที่ชาญฉลาดจากความคิดของการควบคุมตนเองเป็นเส้นทางเพื่อความรอด
" ตลก และ สุภาษิต " รอบสอง โรเมอร์ , เกี่ยวข้องกับการหลอกลวง ภรรยาของนักบิน ( 1981 ) คือเรื่อง นา ไตได้ นักเรียนที่สงสัยแฟนของความไม่ซื่อสัตย์ . ในการสะกดรอยตามคนรักเก่าของเธอและในที่สุดการเผชิญหน้ากับเธอเราพบระดับที่เขาหลอกลวงตัวเอง ชิ้นเอกอีกคือ พอลลีน ( 1983 ) ที่ชายหาด ริมทะเล ภาพยนตร์เกี่ยวกับวัยรุ่นมาอายุและเรื่องน้ำเน่าของผู้ดูแลผู้ใหญ่ของพวกเขา ของงวดที่เหลือ ฤดูร้อน ( 1986 ) และแฟน และแฟน ( 1987 ) เป็นน่าสนใจมากที่สุด ชุดสุดท้ายของผู้กำกับ เรียกว่า " การแข่งขัน des ควาเทร์ saisons " ( เช่นเรื่องเล่าจากสี่ฤดู ) ซึ่งก็แสดงความสัมพันธ์ที่ผิดปกติของ eccentrics . ในสถานที่ของสังคมเกมของ " ตลก และ สุภาษิต " แม้ว่ารอบนี้สำรวจชีวิตของอารมณ์เปลี่ยว เรื่องราวของฤดูใบไม้ผลิ ( 1990 ) และ เรื่องราวของฤดูหนาว ( 1992 ) เป็นชิ้นประดิษฐ์มากขึ้น หลังการ " มาเชนุย ม็อด เดิมพัน" แค่งานของเขาย้อนรอยตัวเองใจ Rohmer populates เป็นกับ , นักแสดงที่ปรากฏและปรากฏขึ้นอีกครั้งในลักษณะที่ผิดปกติ เรื่องสุดท้าย เรื่องฤดูใบไม้ร่วง ( 1998 ) , รวบรวมนักแสดงที่เขาชื่นชอบ Re . มารี rivi และ B é atrice romand . ชอบ " hiver " มัน hearkens กลับไปที่โครงการก่อนการแต่งงาน ( 1982 ) ในการตรวจสอบ romand เควสหาสามี
ตั้งแต่ปี 1976โรห์เมอร์ได้เผยแพร่อนุกรมไม่ต่าง ๆ สี่และการผจญภัยของ reinette Mirabelle ( 1987 ) และนัดพบในปารีส ( 1995 ) ทั้งประกอบด้วย vignettes เป็นลิ้นในแก้มศีลธรรมเล่นที่บุญน้อยสนใจ เครื่องแต่งกาย เขียวชอุ่ม ละคร Marquise o ( 1976 ) , ในทางตรงกันข้ามคือการศึกษาที่ยอดเยี่ยมของพิธีการไร้สาระของศตวรรษที่ 18 ชั้นสูงและได้รับการยอมรับกับรางวัลที่คณะลูกขุนที่เมืองคานส์ ของเขาระยะเวลาอื่น ๆชิ้น เสียใจด้วย ไม่ได้ประสบความสำเร็จ เพอร์ซิวัล ( 1978 ) ในขณะที่เดิมจะเป็นการทดลองที่ล้มเหลวในยุคกลางเกี่ยวกับการแสดงบนเวทีนิทานและอย่างซึมเซา ผู้หญิงและดยุค ( 2001 ) เป็นอย่างเท่าเทียมกันมากที่สุดของแฟน ๆไม่พอใจกับงานของเขา อย่างไรก็ตาม ผู้อำนวยการ ได้แสดงให้เห็นถึงความสอดคล้องอย่างไม่น่าเชื่อ และที่เขาสามารถส่งรูปขนาดนี้ในอาชีพของเขาเป็นที่น่าอัศจรรย์ . มรดกที่เขามอบให้เรา คู่แข่งที่ auteur ใด ๆ ,กับเนื้อหามากที่สุดเท่าที่ 10 ทัวร์เดอบังคับในช่วงสี่ทศวรรษที่ผ่านมา ทำไม เขาน้อย เกียรติของทหารของนูเวล คลุมเครือ และระหว่างอัจฉริยะ ภาพยนตร์ ทั้งหมด
เรื่องราวของ Rohmer เป็น idiosyncrasies ดาษดื่น สิ่งแวดล้อมกระตือรือร้น เขาไม่เคยขับรถ และปฏิเสธที่จะนั่งในแท็กซี่ ไม่มีโทรศัพท์บ้านเขาเลื่อนการผลิตมา นุช เชซ ม็อด เป็นเวลา 1 ปี ยืนยันว่า บางฉากอาจจะถูกยิงในคืนคริสต์มาส เมื่อเขาขอเพลงที่สามารถเล่นในระดับพร้อมที่จะชม เขาเรียกตัวเองว่า " พาณิชย์ " แต่หนังของเขาเปิดผลกำไร slim เล่นบ้านศิลปะวงจร โดยปกติเหล่านี้เป็นชนิดของเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่เป็นที่รักหนึ่งกับ cognoscenti . ส่วนใหญ่ของเขาเปิดเผยสำนวน อย่างไรก็ตาม เขาปฏิเสธการสัมภาษณ์ และไม่อยากคบสปอตไลต์ ที่ Hitchcock , ตัวอย่าง ก็พร้อมเสมอที่จะพูดคุยที่ร้าน โรเมอร์ทำให้ภาพยนตร์ของเขาพูดสำหรับตัวเอง เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่คนคิดของพวกเขา แต่ที่แน่นอน พวกเขาคิดว่า .
มันอันตรายที่จะแย่งตำแหน่งดังกล่าว " Je ne Sais อะไร " กับคำ โดยไม่เข้าใจอย่างลึกซึ้งของโรงภาพยนตร์ โรเมอร์ ยังคงมีคุณภาพที่อาจจะกว้างไปจุด ครั้งแรก มันมีการทำเครื่องหมายโดยปรัชญาและความสมบูรณ์ของศิลปะ นานก่อนที่ Krzysztof Kieslowski โรเมอร์ , มากับแนวคิดของรอบภาพยนตร์ นี้ได้อนุญาตให้เขาสร้างผลงานของเขาเองในลักษณะที่ไม่ซ้ำกันเป็นศรัทธาคาทอลิก เขามีความสนใจในการต่อต้านสิ่งล่อใจ และสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นในชิ้นของเขาเป็นเพียงที่น่าสนใจเป็นสิ่งที่เกิดขึ้น ทันเวลาที่จะพูดถึงจิตวิญญาณของเขาคือเสน่ห์ของเขา ความสัมพันธ์ระหว่างโชคชะตาและความเป็นอิสระ บางทางเลือกเสมอกลางเรื่องราวของเขา แต่ในขณะที่การเล่าเรื่องของเขาไร้ซึ่งละครเหตุการณ์เขาแสดงให้เห็นถึงความชื่นชอบบังเอิญติดกับถนนวิเศษ เพื่อรักษาความคล้ายกัน แล้วเขาใช้อีกยาว " ภาพ " และเรียบง่ายเป็นธรรมชาติมากขึ้นกระบวนการแก้ไขกว่าโคตรของเขา เขาจะใช้ไม่บ่อยนักดนตรีและ โฟลีย์ เน้นแต่เสียงเสียง เสียงเหล่านี้ที่การเล่าเรื่องของเขา ชาย ( และมันก็เป็นประสบการณ์ส่วนตัวของพวกเขา ซึ่งเราว่าเป็นองคมนตรี ) , ผู้หญิงมีมากขึ้นฉลาดและซับซ้อนกว่าผู้ชายของเขา ในที่สุด แม้ว่าลึกครุ่นคิด Rohmer งานไม่ค่อย , ข้อสรุป สดชื่นและฮอลลีวู้ด แทนที่จะให้หลบหนีจากความเป็นจริง มันบังคับให้เราต้องเผชิญกับโลกที่เราอาศัยอยู่ .
- imdb ชีวประวัติโดย : สตีฟ โคน
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- to my mind
- หัวฉันจะระเบิด
- ชั่วฟ้าดินสลาย
- You stop working?
- ไปอิตาลี
- I swimming
- a family of African Elephants ventures i
- A safe way for him to proceed is to ask
- thereby.
- อยากให้เดือนนี้มีแค่ 30 วัน ได้ไหม
- right
- ใหญ่
- คุณเลี้ยงมันหรอ
- ฉันมีคำถามอยากถามคุณ
- การทดลองนี้ถูกเตรียมเหมือนกับการทดลองก่อ
- มาบ่อยไหม
- all your debts
- แอนดรอยด์เหมือนคอมพิเตอร์
- เพราะจะต้องลาหยุดงาน 5 วัน เพื่อจัไปเที่
- ตา 2 ชั้น
- ตอนที่ฉันได้พบคุณ คุณทำให้ฉันมีความหวัง
- bed moods
- Detractors have no problem in expressing
- Exposureto photocopiers (in terms of yea
