the morning of 26th December was wa

the morning of 26th December was warm and sunny on Phi Phi Don island in Thailand. The sunshine was a welcome change from the wet, rainy weather in London. After breakfast we went to the beach. My parents decided to sunbathe and i ran straight into the crystal clear water. . Nothing could prepare me for what was about to happen.
Suddenly , i heard a loud roar. The water under my feet disappeared. i wondered as i turned to see a massive wave coming towards me. "Mark,run!" i heard my mum shout before the huge wave swallowed me. i was under the water. i tried to breathe and reach the surface but the force of the water just pushed me down. Then, out of nowhere a hand grabbed me and pulled me up. i gasped for air and looked around. i was in palm tree with a Thai man. i could see people in the distance running in panic.
I felt like crying but i was too shocked to even do that. The only thing i could do was to sit and watch, unable to move. The hours passed slowly. suddenly, the thai man started shouting and pointing to a helicopter. the pilot saw us and came to rescue us. half an hour later we were safe in the hills. there were a lot of people there. i lelt lonely and lost. "Mark, you're safe," i heard my mum's voice say. i don't remember feeling more relieved in my life than at that moment.
Two days later we left the island. We felf lucky to be alive but we were sorry for the locals that their homes. it was a terrible experience.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เช้า 26 ธันวาคมได้อบอุ่น และแดดบนเกาะพีพีดอนในประเทศไทย เปลี่ยนสภาพอากาศเปียก ฝนตกในกรุงลอนดอนต้อนรับแสงแดดได้ หลังอาหารเช้า เราเดินไปชายหาด พ่อตัดสินใจที่จะอาบแดด และฉันวิ่งตรงลงไปในน้ำใส . ไม่สามารถเตรียมฉันสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้
ทันใดนั้น ผมได้ยินเสียงคำรามเสียงดังได้ น้ำภายใต้เท้าของฉันหายไป ผมสงสัยว่า ผมหันไปเห็นคลื่นใหญ่มาสู่ฉัน "ทำเครื่องหมาย รัน" ผมได้ยินสี่มุมของฉันตะโกนก่อนคลื่นใหญ่กลืนกินฉัน ผมอยู่ใต้น้ำ พยายามที่จะหายใจ และถึงผิว แต่แรงน้ำเพียงผลักฉันลง งาม มือคว้าผม แล้วดึงผมขึ้น gasped สำหรับอากาศ และมองรอบ ๆ ผมอยู่ในต้นปาล์มกับคนไทย ฉันสามารถเห็นได้ในระยะทางที่ใช้ในตกใจ
เหมือนร้องไห้ แต่แค่ตกใจเกินไปแม้แต่ที่ทำได้ สิ่งเดียวที่ฉันทำ จะรับ ชม ไม่สามารถย้ายได้ ชั่วโมงผ่านไปอย่างช้า ๆ ทันใดนั้น ไทยผู้ชายเริ่มตะโกน และชี้ไปยังเฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเรา และมาช่วยเหลือเรา ครึ่งชั่วโมงต่อมาเราได้เซฟไว้ มีผู้คนมีจำนวนมาก ฉัน lelt เหงา และหายไป ยินเสียงสี่มุมของฉันบอกว่า "เครื่องหมาย คุณปลอดภัย จำไม่ได้รู้สึกปลดปล่อยมากขึ้นในชีวิตมากกว่าในขณะที่การ
สองวันต่อมาเราออกจากเกาะ เราโชคดีเป็น felf แต่เราได้ขอชาวบ้านที่บ้านของพวกเขา มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เช้าของวันที่ 26 ธันวาคมเป็นที่อบอุ่นและแดดบนเกาะพีพีดอนในประเทศไทย แสงแดดคือการเปลี่ยนแปลงการต้อนรับจากเปียกฝนในลอนดอน หลังอาหารเช้าเราไปที่ชายหาด พ่อแม่ของฉันตัดสินใจที่จะอาบแดดและฉันวิ่งตรงลงไปในน้ำใส . ไม่มีอะไรสามารถเตรียมความพร้อมสำหรับสิ่งที่ผมกำลังจะเกิดขึ้น
ทันใดนั้นฉันได้ยินเสียงคำรามดัง น้ำใต้ฝ่าเท้าของฉันหายไป ผมสงสัยที่ผมหันไปเห็นคลื่นขนาดใหญ่ที่มาทางผม "มาร์ครัน!" ฉันได้ยินเสียงร้องแม่ของฉันก่อนที่คลื่นขนาดใหญ่กลืนกินฉัน ผมอยู่ใต้น้ำ ฉันพยายามที่จะหายใจและการเข้าถึงพื้นผิว แต่แรงของน้ำเพียงแค่ผลักดันให้ฉันลง จากนั้นออกมาจากที่ไหนมือคว้าตัวฉันและดึงฉันขึ้น ฉันอ้าปากค้างสำหรับอากาศและมองไปรอบ ๆ ผมในต้นปาล์มกับคนไทย ฉันจะได้เห็นคนที่อยู่ในระยะการทำงานในความหวาดกลัว
ฉันรู้สึกเหมือนร้องไห้ แต่ฉันก็ต้องตกใจเกินไปที่จะได้ทำเช่นนั้น สิ่งเดียวที่ฉันจะทำคือการนั่งชมไม่สามารถที่จะย้าย เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ทันใดนั้นคนไทยเริ่มตะโกนและชี้ไปที่เฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเราและมาช่วยเรา ครึ่งชั่วโมงต่อมาเราก็ปลอดภัยในภูเขา มีคนจำนวนมากที่มี ฉัน lelt เหงาและหายไป "มาร์คคุณปลอดภัย" ฉันได้ยินเสียงแม่ของฉันว่า ฉันจำไม่ได้รู้สึกโล่งใจมากขึ้นในชีวิตของฉันกว่าในขณะนั้น
สองวันต่อมาเราออกจากเกาะ เรา felf โชคดีที่จะมีชีวิตอยู่ แต่เราก็เสียใจกับชาวบ้านที่บ้านของพวกเขา มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนเช้าของวันที่ 26 ธันวาคม อบอุ่น และแดดบนเกาะพีพีดอน ประเทศไทย แสงแดดคือการเปลี่ยนแปลงการต้อนรับจากเปียกฝน สภาพอากาศในลอนดอน หลังจากอาหารเช้าเราก็ไปที่ชายหาด พ่อแม่ของฉันตัดสินใจที่จะอาบแดดและฉันวิ่งตรงเข้าไปในผลึกชัดเจนน้ำ . ไม่มีอะไรสามารถเตรียมผมสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
จู่ๆ ผมได้ยินเสียงคำรามดังน้ำใต้ฝ่าเท้าของฉันหายไป ฉันสงสัยว่าฉันหันไปเห็นคลื่นใหญ่มาต่อผม” มาร์ค , วิ่ง ! ฉันได้ยินว่าแม่ฉันตะโกนก่อนคลื่นใหญ่กลืนกินฉัน ฉันอยู่ใต้น้ำ ฉันพยายามจะหายใจ และถึงพื้นผิว แต่ความแรงของน้ำก็ผลักฉันล้มลง แล้ว จู่ๆ มือคว้าฉันและดึงฉันขึ้น ฉันอ้าปากค้าง เพราะอากาศและมองไปรอบ ๆผมอยู่ในปาล์มกับชายไทย . ผมเห็นคนในระยะทางวิ่งในความหวาดกลัว .
ผมรู้สึกเหมือนร้องไห้ แต่ผมก็ตกใจมากที่ทำอย่างนั้น สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือ นั่งดู ไม่สามารถขยับได้ เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จู่ๆ ผู้ชายไทยเริ่มตะโกนและชี้ไปยังเฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเราและมาช่วยเรา ครึ่งชั่วโมงต่อมาเราก็ปลอดภัยในภูเขามีคนมากมายที่นั่น ผม lelt เหงาและลืม” มาร์ค คุณปลอดภัยแล้ว " ผมได้ยินเสียงแม่พูด ผมจำไม่ได้ว่ารู้สึกโล่งใจมากขึ้นในชีวิตกว่าตอนนั้น .
2 วันต่อมาเราออกจากเกาะ เราเสนอโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่เราสงสารชาวบ้านที่บ้าน มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว