In 1802, the British began the Grea

In 1802, the British began the Great Trigonometric Survey of India to determine the location and names of the world's highest mountains. Starting in southern India, the survey teams moved northward using giant theodolites, each weighing 500 kg (1,100 lb) and requiring 12 men to carry, to measure heights as accurately as possible. They reached the Himalayan foothills by the 1830s, but Nepal was unwilling to allow the British to enter the country because of suspicions of political aggression and possible annexation. Several requests by the surveyors to enter Nepal were turned down.[15]

The British were forced to continue their observations from Terai, a region south of Nepal which is parallel to the Himalayas. Conditions in Terai were difficult because of torrential rains and malaria. Three survey officers died from malaria while two others had to retire because of failing health

Nonetheless, in 1847, the British continued the Great Trigonometric survey and began detailed observations of the Himalayan peaks from observation stations up to 240 km (150 mi) away. Weather restricted work to the last three months of the year. In November 1847, Andrew Waugh, the British Surveyor General of India made several observations from the Sawajpore station located in the eastern end of the Himalayas. Kangchenjunga was then considered the highest peak in the world, and with interest he noted a peak beyond it, about 230 km (140 mi) away. John Armstrong, one of Waugh's officials, also saw the peak from a location farther west and called it peak "b". Waugh would later write that the observations indicated that peak "b" was higher than Kangchenjunga, but given the great distance of the observations, closer observations were required for verification. The following year, Waugh sent a survey official back to Terai to make closer observations of peak "b", but clouds thwarted all attempts.[15]


In 1849, Waugh dispatched James Nicolson to the area, who made two observations from Jirol, 190 km (120 mi) away. Nicolson then took the largest theodolite and headed east, obtaining over 30 observations from five different locations, with the closest being 174 km (108 mi) from the peak.


Nicolson retreated to Patna on the Ganges to perform the necessary calculations based on his observations. His raw data gave an average height of 9,200 m (30,200 ft) for peak "b", but this did not consider light refraction, which distorts heights. However, the number clearly indicated that peak "b" was higher than Kangchenjunga. Then, Nicolson contracted malaria and was forced to return home without finishing his calculations. Michael Hennessy, one of Waugh's assistants, had begun designating peaks based on Roman numerals, with Kangchenjunga named Peak IX, while peak "b" now became known as Peak XV.[15]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ใน 1802 อังกฤษเริ่มใหญ่สำรวจตรีโกณมิติของอินเดียในการกำหนดสถานที่และชื่อของภูเขาที่สูงที่สุดในโลก เริ่มต้นในภาคใต้ของอินเดียทีมสำรวจย้ายไปทางทิศเหนือโดยใช้ theodolites ยักษ์แต่ละชั่งน้ำหนัก 500 กิโลกรัม (1,100 ปอนด์) และกำหนดให้ 12 คนที่จะดำเนินการในการวัดความสูงอย่างถูกต้องที่สุด พวกเขามาถึงบริเวณเชิงเขาหิมาลัยโดยยุค 1830 แต่เนปาลก็เต็มใจที่จะช่วยให้อังกฤษเข้าประเทศเนื่องจากการสงสัยของการรุกรานทางการเมืองและการผนวกที่เป็นไปได้ หลายคนเรียกร้องจากการสำรวจเพื่อป้อนเนปาลถูกเปิดลง. [15] อังกฤษถูกบังคับให้ยังคงสังเกตของพวกเขาจาก Terai ภูมิภาคทางตอนใต้ของประเทศเนปาลซึ่งขนานกับเทือกเขาหิมาลัย เงื่อนไขใน Terai ได้ยากเพราะฝนกระหน่ำและมาลาเรีย เจ้าหน้าที่สำรวจเสียชีวิตจากโรคมาลาเรียในขณะที่อีกสองคนจะต้องออกจากตำแหน่งเพราะความอ่อนแอของร่างกายอย่างไรก็ตามในปี 1847 อังกฤษยังคงสำรวจที่ดีตรีโกณมิติและเริ่มสังเกตรายละเอียดของยอดเขาหิมาลัยจากสถานีสังเกตได้ถึง 240 กม. (150 ไมล์) สภาพอากาศที่ถูก จำกัด การทำงานเพื่อช่วงสามเดือนสุดท้ายของปี ในเดือนพฤศจิกายน 1847 แอนดรู Waugh อังกฤษแผนที่ทั่วไปของอินเดียทำให้หลายคนสังเกตจากสถานี Sawajpore อยู่ในทางด้านตะวันออกของเทือกเขาหิมาลัย Kangchenjunga ได้รับการพิจารณาแล้วยอดเขาที่สูงที่สุดในโลกและมีความสนใจที่เขาสังเกตเห็นจุดสูงสุดเกินกว่านั้นประมาณ 230 กิโลเมตร (140 ไมล์) จอห์นอาร์มสตรองซึ่งเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่ของ Waugh ยังเห็นยอดเขาแห่งนี้ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกไกลและเรียกมันว่าจุดสูงสุด "B" Waugh หลังจากนั้นก็จะเขียนว่าข้อสังเกตที่ระบุว่าจุดสูงสุด "B" สูงกว่า Kangchenjunga แต่ให้ระยะทางที่ดีของการสังเกตข้อสังเกตอย่างใกล้ชิดที่จำเป็นสำหรับการตรวจสอบ ในปีต่อไป Waugh ส่งอย่างเป็นทางการของการสำรวจกลับไป Terai ให้ข้อสังเกตอย่างใกล้ชิดของยอด "B" แต่เมฆขัดขวางความพยายามทั้งหมด. [15] ใน 1849 Waugh ส่งเจมส์ Nicolson ไปยังพื้นที่ที่ทำให้ทั้งสองข้อสังเกตจาก Jirol 190 กม. (120 ไมล์) แล้วเอา Nicolson กล้องสำรวจใหญ่ที่สุดและมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกได้รับกว่า 30 สังเกตจากห้าสถานที่แตกต่างกันกับที่ใกล้เคียงที่สุดเป็น 174 จากยอดกิโลเมตร (108 ไมล์). Nicolson ถอยกลับไปปัฏนาในแม่น้ำคงคาในการดำเนินการคำนวณที่จำเป็นตามข้อสังเกตของเขา ข้อมูลดิบของเขาให้มีความสูงเฉลี่ย 9,200 เมตร (30,200 ฟุต) สำหรับยอด "B" แต่คราวนี้ไม่ได้พิจารณาการหักเหแสงซึ่งบิดเบือนความสูง อย่างไรก็ตามจำนวนที่ระบุไว้อย่างชัดเจนว่าจุดสูงสุด "B" สูงกว่า Kangchenjunga จากนั้น Nicolson หดมาลาเรียและถูกบังคับให้กลับบ้านโดยไม่ต้องจบการคำนวณของเขา ไมเคิลเฮนเนสซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ช่วยของ Waugh ได้เริ่มกำหนดยอดบนพื้นฐานของเลขโรมันกับ Kangchenjunga ชื่อยอดทรงเครื่องในขณะที่จุดสูงสุด "B" ตอนนี้กลายเป็นที่รู้จักในฐานะยอด XV. [15]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใน 1802 , อังกฤษ เริ่มสำรวจตรีโกณมิติที่ยิ่งใหญ่ของอินเดียเพื่อตรวจสอบสถานที่และชื่อของภูเขาที่สูงที่สุดของโลก เริ่มต้นในอินเดียภาคใต้ ทีมสำรวจไปทางทิศเหนือใช้กล้องสำรวจยักษ์แต่ละน้ำหนัก 500 กิโลกรัม ( 1 ปอนด์ ) และต้องใช้ 12 คนแบก การวัดความสูงได้อย่างถูกต้องที่สุด พวกเขามาถึงตีนเขาหิมาลัยโดย 1810 แต่เนปาลก็จำยอมให้อังกฤษเข้าประเทศเพราะความสงสัยของการรุกรานทางการเมืองและอาจผนวก . หลายหน้า โดยสำรวจเข้าเนปาลถูกปฏิเสธ [ 15 ]อังกฤษถูกบังคับให้ฝึกสังเกตจากทีไร ภูมิภาคทางตอนใต้ของเนปาล ซึ่งขนานกับเทือกเขาหิมาลัย เงื่อนไขใน Terai ยากเพราะฝนตกกระหน่ำ และมาลาเรีย 3 สำรวจเจ้าหน้าที่เสียชีวิตจากโรคมาลาเรีย ในขณะที่อีกสองคนต้องออกจากงานเนื่องจากป่วยอย่างไรก็ตาม ใน 1847 , อังกฤษยังคงสำรวจตรีโกณมิติและเริ่มสังเกตรายละเอียดของยอดเขาหิมาลัย จากการสังเกตสถานีถึง 240 กิโลเมตร ( 150 ไมล์ ) ไป อากาศ จำกัด ทำงานสามเดือนสุดท้ายของปี ในพฤศจิกายน 1847 , Andrew Waugh , อังกฤษแผนที่ทั่วไปของอินเดียทำให้การสังเกตหลายจาก sawajpore สถานีตั้งอยู่ในด้านตะวันออกของเทือกเขาหิมาลัย กันเจนชุงคาก็ถือว่าเป็นยอดเขาที่สูงที่สุดในโลกและมีความสนใจเขาไว้สูงสุดเกินมันประมาณ 230 กิโลเมตร ( 140 ไมล์ ) ไป จอห์น อาร์มสตรอง หนึ่งในเจ้าหน้าที่วอก็ยังเห็นยอดเขาจากสถานที่ไกลออกไปทางทิศตะวันตกและเรียกว่า Peak " B " วอจะเขียนว่า การสังเกตพบว่าสูงสุด " B " สูงกว่าคันเชนจุงกา แต่ให้ระยะที่ดีของการสังเกตอย่างใกล้ชิด สังเกตที่จำเป็นสำหรับการตรวจสอบ ปีต่อไปนี้ วอส่งการสำรวจอย่างเป็นทางการกลับไปทีไร ให้สังเกตที่ใกล้ชิดของพีค " B " แต่เมฆขัดขวางความพยายามทั้งหมด [ 15 ]ใน 1849 วอส่งเจมส์ นิโคลสัน , ไปยังพื้นที่ ที่ทำให้สองสังเกตจาก jirol , 190 กิโลเมตร ( 120 ไมล์ ) ไป นิโคลสันแล้วเอาพระขรรค์ที่ใหญ่ที่สุด และมุ่งหน้าไปทางตะวันออก ได้รับมากกว่า 30 สังเกตจากห้าสถานที่ที่แตกต่างกันกับใกล้ชิด 174 กม. ( 108 มิ ) จากจุดสูงสุดนิโคลสัน ถอยกลับไปปัฏนาในแม่น้ำคงคาเพื่อดำเนินการคำนวณที่จำเป็นจากการสังเกตของเขา ข้อมูลดิบของเขาให้มีความสูงเฉลี่ยของ 9200 m ( 30 , 200 ฟุต ) ยอดเขา " B " แต่นี้ไม่ได้พิจารณาการหักเหของแสงที่หักเหสูง อย่างไรก็ตาม หมายเลขที่ระบุไว้ชัดเจนว่า " บี " สูงกว่ายอดเขาคันเชนจุงกา . งั้น นิโคลสันติดเชื้อมาลาเรียและถูกบังคับให้กลับไปบ้านโดยไม่สิ้นสุดการคำนวณของเขา ไมเคิลเฮนเนสซี่ หนึ่งในวอเป็นผู้ช่วย ได้เริ่มกำหนดยอดตามเลขโรมัน มียอด 9 ยอดคันเชนจุงกาชื่อ ในขณะที่ " บี " กลายเป็นที่รู้จักในฐานะยอดที่สิบห้า . [ 15 ]